29 February 2012

ပလႅင္နန္းရပ္ စံေပ်ာ္အပ္သည္ျဖစ္၍…


ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မမ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ လူခ်င္းေတြျပီး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္အၾကာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၉ႏွစ္တြင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္လို႔ ဆံုၾကတယ္ ။ လူၾကားထဲ သြားရတိုင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုခ်င္းကို လိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ အက်င့္က စြဲေနေတာ့ သူစိမ္းျပင္ျပင္ မ်က္ႏွာေတြၾကားမွာ လက္ခနဲ တစ္ခ်က္အလင္းေရာင္ သန္းသလိုျဖစ္ျပီး ျပန္လည္ သက္ျငိမ္သြားတဲ့ တစ္ခဏ အလြန္မွာ မမကို ျပန္ေတြရျခင္းပါပဲ ။

အဲသည္ညဟာ အေတာ္ေတာ့လွတယ္ ။ အားရင္ အျပင္မွာသာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကတဲ့ အလံုခန္းေတြထဲမွာသာ တစ္ဘဝလံုးနီးနီး ကုန္ၾကရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးက လူေတြဟာ သည္ညမ်ိဳးဆို သာယာမႈကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ရျခင္းေၾကာင့္ လမ္းမတစ္ခြင္တြင္ အစုေလးမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာတတ္စျမဲ.. ။ ေႏွးေကြးျပီး က်ဥ္းေျမာင္းစြာစီးရတဲ့ သည္ျမစ္ေရကေတာင္ သည္လိုညဆို လေရာင္ လူေရာင္တို႔ျဖင့္ အနည္းငယ္ သြက္ေနသည္ထင္ရတတ္တယ္ ။ ေပ်ာ္ရႊင္စဖြယ္ျဖစ္ျမဲ ျဖစ္ေသာ ၊ အနည္းငယ္အားထုတ္ပါက လြယ္ကူေပါေခ်ာင္ေသာ တစ္ညတာ အေဖာ္ကိုေတြ႔ျမဲ ထိုလိုညမ်ိဳးတြင္ မမကို ျပန္ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ .. ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ မမနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ခ်ိန္ တစ္ဒဂၤလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုျဖစ္ညွစ္ေသာ ခိုင္ျမဲေႏြးေထြးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္၍ေတြ႔ထိဆဲ .. ၊ အေအးစက္ျပင္းတတ္တဲ့ ဘစ္ကားေပၚမွအဆင္း ေရေငြ႕ရိုက္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္မွန္ထူကို အဝတ္နဲ႔ဆြဲသုတ္၍ျပန္တပ္တိုင္း မွတ္တိုင္ေဘးတြင္ အျမဲ အတိအက်ၾကိဳေစာင့္ေနတတ္တဲ့ မမကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္၍ျမင္ေယာင္ဆဲ.. ၊ ခုျပန္ေတြ႔ေတာ့ ျပံဳးျပဖို႔ပင္ ေႏွာင့္ေႏွးရ၏ ။

“ကိုဦးရယ္ …”

မမသည္တိုးတိတ္စြာ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ယွဥ္ျပီး စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ထပ္မဆိုပဲ ေလွ်ာက္လိုက္လာတယ္ … ။ ယွက္လွ်က္က ျမစ္သည္ ပင္လယ္သို႕ စီးဝင္ဟန္ရွိေသာ အေကြ႕ဝယ္ သိပ္သည္းေသာ အေမွာင္ရိပ္တို႕႔ရွိ၏ … ။ လေရာင္သည္ သိပ္သည္းမႈကို မထိုးေဖာက္လိုဟန္ ၊ တစ္ဖန္ ေမွာင္ရိပ္ အသံုးခ်လိုသူတို႔ကို အားနာဟန္နဲ႔ သည္ေနရာမွာ ဆုတ္ရစ္စြာ သာတတ္ျမဲ ။ သည္လိုညမ်ိဳးမွာပဲ မိန္းေမာမႈ၏အရသာ ၊ တပ္မက္ျခင္း၏တစ္ခဏ ဒီေရမက်မွီ သြန္း၍တတ္ေသာ ရစ္မႈးျခင္းကို အျပည့္အဝ ခံစားသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ ။

ကုန္းေဘာင္ အစြန္းက အုတ္အခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ၾကတယ္ ။ မမ ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္တာလည္း ၊ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုတာေတြကို ေမးၾကည့္ဖို႔မလိုဘူးလို႔ က်ေတာ္ထင္တယ္ေလ ။ စပ္စုျပီး သိရေတာ့လည္း ထူးျပီး ေက်နပ္စရာ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး ။ သူပိန္သြားလား ၊ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသလား ၊ ပိုရင့္က်က္လာသားလား ကို ၾကည့္မိေတာ့လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ထက္ကထူးျပီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မထင္ဘူး ။ မမက စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို ထုတ္၍ေသာက္တယ္ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို လွမ္းေပးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ထားတယ္ဆိုတာ ေမ့ျပီး တစ္လိပ္ယူဖြာမိတယ္ ။

“ ကိုဦးမမဆီ စာေရးတုန္းက စီးကရက္ေသာက္တတ္ျပီဆိုေတာ့ မမစိတ္ဆိုးလိုက္တာေလ .. ။ ကိုဦးကို ၾကိမ္းတဲ့စာ တစ္ေစာင္ပို႔တာ မွတ္မိေသးလား . . ။ အဲသည္တုန္းက စီးကရက္အေၾကာင္း ကိုဦးျပန္ေရးတဲ့စာ မမေသခ်ာသိမ္းထားတယ္ ။ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ေရးတာကို ျပန္ကူးေရးျပီး ကိုဦးအျမင္ေတြကို တန္းစီေရးျပသြားတာေလ… ၃ မ်က္ႏွာေလာက္ရွိမယ္.. ။ ကိုဦးမမဆီေရးသမွ် အရွည္ဆံုးပဲ .. ။ မမအလြတ္ရမတတ္ ဖတ္တယ္.. ၊ မမစိတ္ဓာတ္က်ျပီးေလေနတုန္းမွာ စီးကရက္စေသာက္တတ္သြားတာပဲ .. ဒါမယ့္ စြဲေတာ့မစြဲပါဘူး … ။ ေအးေလ စီးကရက္ရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး ဘာကိုမွ မစြဲဘူး”

မမရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ေဆးျခယ္ထားဟန္ရွိျပီး စြတ္စုိရႊမ္းျမေနတယ္ ။ ထုိလို ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုသည္ တပ္မက္မႈကို ျဖစ္ေစတတ္စျမဲ ။ ခုေန ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာရင္ အသံေတြတုန္ေနမွာပဲ … ။ မမ အနည္းငယ္မွီထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးသား၏ ေလာင္မ်မႈကို မမ မသိပါေစနဲ႔လို႕ က်ေတာ္ဆုေတာင္းေနမိတယ္ .. ။

“ဟုတ္တယ္ .. ဘာကိုမွ စြဲမသြားဘူး … ၊ ဒါကလည္း ခက္သားပဲ ..ေတြးမိသေလာက္ဆို ခိုင္ၾကည္တဲ့ စိတ္ထားမရွိရင္ ကိုယ့္ရဲ့မူပိုင္ identity ေပ်ာက္သြားမလားရယ္လို႔ ၊ လူတိုင္းနဲ႕ ေပါင္းသင္းလို႔ရတာရယ္ သူတို႔အထင္အျမင္ေတြ ယူဆယံုၾကည္ခ်က္ေတြရယ္ဟာ မမနဲ႔ မဆိုင္သလိုပဲ … ၊ မထူးျခားသလို လက္ခံလိုက္ဖို႔ ျငင္းပယ္လိုက္ဖို႔ ဘယ္ဟာမွ မခဲယဥ္းဘူး ” မမသည္ သူ႕ထံုးစံ စကားျပန္ကို မေစာင့္ပဲစကားဆက္တယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ေတြေဝ သြားတာပဲလို႔ထင္တယ္ ။ မမေျပာင္းလဲသြားျပီလား ..၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ပံုရိပ္ဟာ မမကိုယ္ပြားအစစ္မဟုတ္ဘူးလား ။ မမနဲ႔ က်ေတာ္ တစ္ေန႔ျပန္ေတြ႔ရင္ဆိုျပီး ခြဲခြာသြားတုန္းက ဘဝမွာ ပထမအၾကိမ္ အခ်စ္ကိုေတြ႔ျပီရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ အတၱၾကီးသူတစ္ေယာက္အဖို႔ အခ်စ္ကို ပံုေဖာ္ရန္ အကြာအေဝးတစ္ခု ၊ တုန္႔ျပန္ျခင္းမဲ့ေသာ ပံုရိပ္တစ္ခုလိုတယ္ မဟုတ္လား ။ ထိုလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို မမကိုယ္တိုင္ေရာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကပါ ရက္ေရာစြာေပးခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ နက္နဲေသာ ခိုင္ၾကည္တဲ့ အခ်စ္ကို ေတြ႔ခဲ့ရျပီ … မမကို က်ေတာ္ေစာင့္မယ္ .။ ဒါမွမဟုတ္ မမဆီက်ေတာ္ေရာက္ေအာင္လာမယ္ ။ စိတ္ကိုလွည့္စားလို႔ ရတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲမမ။ အခ်စ္ဆိုတာဟာလည္း ဖန္တီးယူလို႔ရတဲ့ ခံစားခ်က္သက္သက္ရယ္ပါ … ။ စာအုပ္ေတြ အတူတူဖတ္ၾက . အရင္ကဖတ္ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ စာေတြကို တစ္ေယာက္ထည္းျပန္ဖတ္ရင္းစိတ္ကူးယဥ္ ၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္စာေတြေရးၾကနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းသလဲဗ်ာ … ။ ဒါဟာ ဖန္တီးမႈဆိုရင္ အႏုပညာသက္သက္ပဲျဖစ္တယ္ ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ရွာလို႕ရယ္ ခ်ျပႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းရယ္ပါ … ။ သာမန္ဆန္လြန္းျပီး လွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြဆီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်စ္မရွိဘူးမမ ။ ခဏတာ တပ္မက္ေႏြးအိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုမွာလည္း အခ်စ္ဆိုတာမရွိဘူးမမ ။ ကိုင္တြယ္ထိေတြ႔ ဆက္ဆံလို႔မရတဲ့ မွတ္မိစိမ့္ထဲက ႏႈတ္ဆက္တဲ့ လက္တစ္စံုရဲ့ ျမဲျမံဆုတ္ကိုင္လိုက္ျခင္းမွာ သာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်စ္ရွိပါတယ္ … ။

“တစ္ႏွစ္မွာ ၃ ၊ ၄ လေလာက္ မႈိင္းမွဳံေနတဲ့ ရာသီဥတုမ်ိဳးနဲ႔ေနရတဲ့ အခါ ငိုခ်င္လာသလို ၊ ရယ္ခ်င္လာသလိုနဲ႔ ရူးေတာ့မလားေတာင္ ထင္မိတယ္ … ၊ လကလည္း လင္းေအာင္မသာႏိုင္ရွာဘူး ကိုဦးရယ္ .. မြဲေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ …၊ သာတဲ့လဟာ လူေတြရဲ့ စိတ္ကိုဆြဲယူႏိုင္ျပီး စိတ္ပ်က္လြင့္ေစတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္ … ။ မြဲေျခာက္ေျခာက္လဟာ သည္လိုလႈိက္လွဲလာေအာင္ ေတာ့ မတပ္ႏိုင္ရွာဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လြမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္ မမ ။ ေဝဝါးေနဆဲ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏိုးထလာခဲ့ရေပမယ့္ မက္လက္စ အိပ္မက္ကိုေတာ့ ဆက္မက္ခ်င္ေနေသးသလိုမ်ိဳး ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အိပ္မက္ဆိုတာ ကြာျခားတယ္ မမ ။ Sign နဲ႔ Symbol ကြာသလိုမ်ိဳးေပါ့ … ။ ဒါေပမယ့္ လူပိန္းေတြကေတာ့ ဒါကိုတူတယ္ ထင္ၾကမွာပဲ … ။ ဟုတ္တယ္ မမသည္တစ္ခ်က္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာင္းလဲေသးဘူး .. ။ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ မတူရင္ လူျပိန္းလို႔ ထင္ေနဆဲပဲ .. ။ ေနာက္ ပိုဆိုးတာ တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပင္ယူဖို႔ဆိုရေအာင္ ယူဆခ်က္အေတြးအေခၚ ေတြ မွားေနတာကို ခုတိမေတြ႔ေသးဘူး .. ။ အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ .. ကၽြန္ေတာ့္ တကယ္မမွားဘူးထင္ေနေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ . ။ ညသည္ပို၍ နက္လာ၏ .. ။ လူတို႔သူတို႕ က်ဲပါးကုန္ျပီ .. ။ မမသည္ ထလိုဟန္ပင္မျပ ၊ သူျပန္ဖို႔လည္း အေရးတၾကီးမလိုေသးဘူးလို႔ ထင္၏ ။

“မမလမ္းေတြ ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္ … ။ အခ်စ္ဆိုတာကိုလည္း ရွာၾကည့္ျဖစ္တယ္ ..၊ ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာ တစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုယ္ အသိအမွတ္ျပဳရင္ ၾကည္ႏူးရတာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ မူပိုင္ခံစားမွဳမဟုတ္လား … ၊ မမ သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားမႈသက္သက္ကိုလိုခ်င္ေနမိတယ္. .. ။ တကယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မရိုးသားတာ ေပါ့ေလ .. ။ ေလာကမွာ လူျဖစ္ရတာဟာ သာမန္ျဖစ္ရပ္ေလးေတြ တစ္ခုခ်င္းဆီမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔လား ၊ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုကိုအေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ညစ္ခံ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံျပီး ေအာင္ျမင္မွ တစ္လံုးတစ္ခဲထဲ ေပ်ာ္ရႊင္ရဖို႔လား .. ၊ ဒါမွမဟုတ္ မွန္ကန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ေလာကမွာ မရွိတာရယ္ပဲလား … မမ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိတယ္ …”

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို က်ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဖို႔ ၾကိဳးစားဖူးတယ္ ။ “ကို႔ကို ေမက ေပ်ာ္ေစခ်င္တာပါ.. ၊ ကိုယ့္မွာ ရွိတာကို positive ျမင္ပါ ..” ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အေပၚမွာလည္း သာယာခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတဲ့ အရာကလဲ လူတစ္ေယာက္ဘဝမွာ ပမာဏအကန္႔အသတ္နဲ႔ လာတယ္ရယ္လို႔ ယံုျပီး ငယ္ရြယ္ခါမွာ အဲသည္အရာေတြကို ကုန္သြားေအာင္ မေပ်ာ္ခ်င္သေလာက္မေပ်ာ္စမ္း ၊ စိတ္ညစ္စမ္း၊ တစ္ခါ စိတ္ဓာတ္က်စမ္း ရယ္လို႔ ဗုန္းေဗာလေဟာ သံုးၾကည့္ဖူးတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိ အဲဒါဟာက ကုန္မသြားေသးဘူး မမ… ။

“ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မမသေဘာေပါက္သြားတယ္ ၊ စိတ္ညစ္မႈ စိတ္အလိုမက်မႈ ဆိုတာကသာ ကမၻာမွာ တည္ျမဲေနတဲ့ အရာေပပဲလို႔ .. ၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပေျပ ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္ျမင္ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ သူသူကိုယ္ကိုယ္စိတ္ညစ္ေနၾကရတာပဲမဟုတ္လား ကိုဦး .. ၊ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ ေန႕ဖို႔ညစာမရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ညစ္မႈဟာ ေငြေၾကးျပည့္စံုေပမယ့္ လိုတာမရလုိ႔ ၊ မျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ထက္ ပိုတယ္ဆိုတာကို မမလက္မခံဘူး … ။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နည္းနည္းေလး လွည့္စားႏိုင္ဖို႔ ဘယ္သူဟာ ငါ့ထက္ဆိုးေလျခင္းရယ္လို႔ မေတြးအပ္ဖူးထင္ခဲ့ဖူး ပါတယ္ … ”

လသည္ ျမစ္ျပင္ထက္ ထိပ္တည့္တည့္တြင္ သာေနတယ္ ။ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ျပတ္သြားျပီ … ။ ညသည္ပိုလို႔ တိတ္ဆိတ္လာတယ္ .. အထီးက်န္ဆန္လာတယ္လို႔ က်ေတာ္ထင္မိတယ္ … ။

“ၾကိဳးစားရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ရည္မွန္းတာ ျဖစ္မယ္ရယ္လို႔လည္း အရင္က ယံုခဲ့တယ္ … ။ ခုေရာဆို လံုးလံုးမယံုေတာ့ တာရယ္လို႔လည္း မဟုတ္ေသးဘူး… ။ ေလာကမွာ တကယ္ေတာ့ ရတာေလးနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ေနႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပါ.. ၊ ခုခ်ိန္ရည္မွန္းတာဆိုေတာ့ ဒါပဲရွိေတာ့တယ္… ။ မမ ဘဝကို ေက်နပ္ခ်င္ေသးတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘဝမွာျပည့္စံုသြားတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈကို ေၾကာက္တယ္ ။ ပိုင္ဆိုင္မွဳအနည္းငယ္ကို တစ္သက္တာ သိမ္းပိုက္ထားလိုစိတ္နဲ႔ ဘဝကိုေရွ႕ဆက္တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈကို လက္မခံခ်င္ေတာ့တဲ့ သိမ္ေမြ႔လွိဳက္လွဲတဲ့ ၊ ေနာက္ ေလာဘနည္းသြားတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုေပါ့ … ။ အရင္က စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေနရင္း ခဏခ်ျပီး Online မွာ မမနဲ႔ က်ေတာ္စကားေျပာတယ္ .. ေျပာျပီးလို႔ စာအုပ္ကိုျပန္ကိုင္ရင္ စကားမေျပာခင္ အရင္ကဖတ္ခဲ့မိတဲ့ စာလံုးေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ရရင္ ေက်နပ္သြားတိုင္း က်ေတာ္ ဝမ္းနည္းရတယ္ … ၊ အရင္တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ေစာင့္ေမွ်ာ္မႈဟာ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးလြမ္းဆြတ္ရမယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္သြားျပီေလ… ။ သည္စာလံုးေတြကိုပဲ ျပန္ဖတ္ေပမယ့္ ခံစားမႈက ဘာလို႔သည္ေလာက္ကြာေနရတာလဲမမ ။ သည္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈကို တစ္ဖန္ေမွ်ာ္လင့္ရျပန္တယ္ မဟုတ္လား ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာလည္း သည္လိုပါပဲ … ။ ဘဝမွာ ေက်နပ္တယ္ဆိုတာဟာ ရွင္သန္မႈကို ျငင္းဆန္တာပဲ .. ၊ မေတြးေတာ့ပဲ မၾကံစည္ေတာ့ပဲ မ်က္စိမႈိတ္ယုံပစ္ ၾကာတာမ်ိဳးပါပဲ … ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေသဆံုးျခင္းပါပဲ … ။ မမေသဆံုးသြားမွာ ကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္ခ်င္ဘူး .. ။

“ေစာေစာက ေျပာသလို မမေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္ ကိုဦး .. ၊ အရင္ကလို ကိုဦးအထင္ၾကီးမယ့္ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး .. ၊ ဘဝမွာ ခံစားရမွာ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္တတ္တဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ..။ ဘဝကို ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တဲ့ ေနေပ်ာ္တဲ့ သူေတြကိုပဲ မမ ဆည္းကပ္ေတာ့တယ္ .. ၊ club တက္ အလုပ္လုပ္ ခ်စ္သူရည္းစားထားရင္ ဘဝကို balance ညီညီ ျဖတ္သန္းတဲ့ သူေတြကိုပဲ အတုယူေတာ့တယ္ … ။ တစ္ခါတစ္ခါ ညည္းေငြ႔လာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ မေျပာင္းလဲ ေသးတဲ့ ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ရင့္မာလာမွာ မဟုတ္တဲ့ ကိုဦးကို အရမ္းသတိရမိတယ္ … ”

လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔က အမ်ိဳးသမီးသည္ မမွတ္မိႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေနျပီလား ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ စူးရွေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုကို မွတ္မိေန၏ ။ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ယခုအခါေဆးျခယ္ထား၍ မႈန္မႈိင္းေနသည္လို႔ ထင္မိတယ္ … ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ေတြ႔ရင္ ဘဝကို တပ္မက္ၾကဖို႔ မဟုတ္လား .. ။ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္ေမြးျမဴခဲ့တဲ့ မမဟာ သည္လိုေျပာင္းလဲသြားဖို႕ေတာ့ မေကာင္းပါ… ။ ရက္စက္လြန္းသည္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္ .. ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနျပီဆိုတာကို သတိထားမိလာတယ္ ။

“ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာအေရးၾကီးတယ္လို႔ ကိုဦးလက္ခံတယ္ေနာ္ .. ၊ ခုမမေပ်ာ္လားလို႔ ေမးရင္ အရင္ကလို ပူဆာမေနေတာ့ စိတ္မညစ္ဖူးရယ္လို႕ေျဖရမယ္ ..။ မမ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္ေအာင္ေနႏိုင္လာတယ္ .. ၊ ထာဝရတည္ျမဲပါမယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ကို ယံုျပီး လႈိက္လွဲရင္ခုန္ရတဲ့ပီတိ ၊ ကိုယ့္ကို ေျမွာက္ေနမွန္းသိေပမယ့္ ေက်နပ္ရတဲ့ပီတိ ၊ ေလးစားစရာမဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိေပမယ့္ သူမ်ားေတြက ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုရင္ စိတ္ၾကီးဝင္ရတဲ့ပီတိ ၊ ကိုယ့္ထက္ နိမ့္က်တဲ့သူေတြကို ကူညီႏိုင္လို႔ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္တယ္ရယ္ ျမင့္ျမတ္တယ္ရယ္လို႔ ၾကည္ႏူးရတဲ့ ပီတိ၊ ဒါေတြကို မမ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံယူတတ္လာျပီေလ.. ။ ကိုယ္ကိုယ္ကို ေက်နပ္လာတယ္ ကိုဦး … မမ မညာပါဘူး ၊ ကိုဦး အထင္ၾကီးမွာ မဟုတ္မွန္းလည္း မမသိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္တယ္ထင္လာ တာေတာ့ အမွန္ပဲ ..၊ မမကို သနားစရာ ရယ္လို႕ ကိုဦးျမင္မွာပဲ ..၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ထီးတည္းဆန္ ေနတာထက္ေတာ့ မမအဖို႔ ေနလို႔ ပိုေကာင္းတာလည္း အမွန္ပဲ”

လူေတြဟာ ဘာလို႔သည္ေလာက္ေတာင္ ထီးတည္းဆန္ရတာလဲ မမ ။ ဘယ္အခ်က္ေၾကာင့္သည္လိုျဖစ္ရတာလဲ သိလားမမ ။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ ေတာင့္တပူဆာ ေနၾကရတယ္ ၊ သူတို႕ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ဖို႔ ထီးတည္းေနရင္း တစ္ပါးသူကို ေမွ်ာ္ေစာင့္ေနရတတ္တယ္ …။ ကမၻာေပၚမွာျဖစ္တည္မႈအားလံုးဟာလည္း အထီးက်န္ဆန္မႈကို ေဖးကူအားေျမွာက္ေပးနရတာလဲ ။ သည္ညကို ပဲ ၾကည့္စမ္းမမ … ။ ေကာင္းကင္က လမင္းၾကီးဟာ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္သလဲ .. ။ သူကေရာ ကမၻာဆီကဘာကို ေမွ်ာ္ကိုးရင္းလွည့္ပတ္ေနရတယ္ဆိုတာေရာ မမေတြးဖူးရဲ့လား … ။

မွတ္မိသေလာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္က က်ေတာ္တို႔သိၾကတုန္းက အျမဲလိုလို လမ္းေလွ်ာက္ရင္းစကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတာကိုပဲ အမွတ္ရတယ္ ။ လူသားႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ မနားတမ္းေျပာရင္း ျမိဳ႕ကေလးရဲ့လမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလြင့္တင္ရင္း ၊ ျပန္လည္ဖမ္းယူေတြ႔ထိ စမ္းသပ္ရင္း ။ အဲသည္တုန္းက တစ္ေယာက္ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ က်န္တစ္ေယာက္ပဲဆိုတဲ့ ရိုးရွင္းလွတဲ့ သီအိုရီကို တို႔တစ္ေတြ ဘာလို႔မသိခဲ့ၾကတာလည္းမမ ။

မမနဲ႔ခြဲရစက သြားခဲ့ဖူးတဲ့ အရင္ေနရာေတြကို က်ေတာ္သြားၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္ .. ။ အရင္လို ၾကည္ႏူးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့ .. ။ သည္လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕ ကိုယ့္စိတ္ကို ညွင္းဆဲရတာ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္ ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆို အဲသည္ေနရာတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးပါပါတယ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို ပိုမိုအေသးစိတ္ခံစား ၾကည့္ခ်င္ရံု သက္သက္ပါ ၊ တစ္ေခါက္ခံစားျပီးတိုင္း မေမ့ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေနာက္သည္ကို တစ္ဖန္ျပန္သြားဖို႕႔မလိုေလာက္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ၊ တမ္းတမႈမ်ိဳးကို က်ေတာ္လိုခ်င္လို႔ပါ ။ အဲသည္လိုအခါတိုင္း ရွဴရွိဳက္တဲ့ ေလထုထဲမွာ သစ္လြင္တဲ့ လန္းဆတ္မႈကိုရတယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္နင္းတဲ့ေျမလႊာရဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ သစ္လြင္ျခင္းကိုရတယ္ ၊ အစားအေသာက္တိုင္းရဲ့ ေျပာင္းလဲတဲ့ အရသာအသစ္ကိုက်ေတာ္ရတယ္ ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေဝးကြာလွတဲ့ တစ္ေနရာက ျဖစ္တည္မႈအသစ္နဲ႔ ကိုယ္ကိုယ့္ကိုယ္ ျပန္ေတြ႔မိသလိုမ်ိဳးပဲေပါ့ ။ အဲသည္လို အသစ္ျဖစ္တည္မႈခဏမွာပဲ က်ေတာ္ဟာ မမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အသံေတြနဲ႔ေဝးရာ ၊ အမွတ္တရေတြနဲ႔ ေဝးရာကို ေျပးထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားျမဲပါပဲ … ။ မမကေတာ့ ေျပးထြက္သြားျပီ .. ။ သည္တစ္ခါ က်ေတာ္အလွည့္ ေျပးပါရေစေတာ့ …. ။

“မမသြားမယ္ကြယ္ ၊ ကိုဦးက မမေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာခဲ့ျပီးျပီ… ၊ ကိုဦးလည္း မမကို ေျပာစရာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ .. ၊ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ ကိုဦးကုိ ေတြ႔ရတာ မမတကယ္ ဝမ္းသာပါတယ္ .. ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကိုဦးကို ခံစားေစခဲ့မယ္ဆိုရင္ မမကို ခြင့္လႊတ္ပါ … ။”

ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကို သိသည့္ႏွယ္ မမသည္ လက္ကိုဆြဲကာ ႏႈတ္ဆက္၏ ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘဝမွာ ေက်နပ္သြားေသာေၾကာင့္ထင္ရဲ့ ယခင္ကလို အားတင္းဟန္ျဖစ္ညွစ္သည့္ အထိအေတြ႕မ်ိဳးမပါေတာ့ေခ် ။ ကၽြန္ေတာ္ အတန္ၾကီး ထူပူေနေတာ့ ေရျပင္ေပၚက လကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့တာ … အေတာ္ၾကီးကိုၾကာတယ္ .. ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာအသစ္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားျဖစ္တည္ရင္း ေသဆုံးသြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္ရင္းေပါ့ … ။

သည့္ေနာက္ပိုင္းမွာ မမကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္ျပီးမေတြ႔ရေတာ့။ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ျဖစ္တည္ေသာ အေတြးထဲမွာ ရွင္သန္ေနမႈ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ သိမယ္မထင္ သလို ရွင္းျပလို႔လည္း ရမည္မထင္ပါ ။ မမက မာယာသံုးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ရွင္သန္ေနသည့္ သူပံုရိပ္ေဟာင္းကို မႏွစ္ျမဳိ႕ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ လာေတြ႔ ဖ်က္ဆီးသြားျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။ မမဘာျဖစ္သြားသလဲ .. ဘယ္ေရာက္သြားသလဲကို အမွတ္တမဲ့စံုစမ္းတိုင္းလည္း သတင္းမရခဲ့ ၊ ျမိဳ႕ကေလးသို႔ျပန္လာသည္ပင္ ဘယ္သူမွမၾကားလို႔ ဆိုၾကတယ္ ။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကမၻာေျမမွေဝးကြာေနေသာလည္း သစၥာရွိစြာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့လြန္းစြာ အေဖာ္ျပဳလွည့္ပတ္တတ္ျမဲျဖစ္ေသာ ၊ ခံစားခ်က္ရွိလွ်င္နာၾကည္းေကာင္း နာၾကည္းေနေပမယ့္ လကမၻာျဂိဳလ္ယံအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ လသာေသာညမ်ားတြင္ ျမစ္၏နေဘးက ထိုေနရာကို ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္စျမဲ … ။ ထံုးစံအတိုင္း အေပၚယံ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခံစားရစျမဲ ၊ အနည္းငယ္အားထုတ္ပါက လြယ္ကူေပါေခ်ာင္ေသာ တစ္ညတာ အေဖာ္ကိုေတြ႔ စျမဲပင္ျဖစ္ပါတယ္ ။

Aung Phyoe
(ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၉ ၂၀၁၂ ၊ 2:19 PM)

1 comment:

Anonymous said...

Hi, Interesting blog, visit us back too: http://motors.com.mm/?utm_campaign=mot_mm_lb_blog_gverano&utm_source=mot_lb_blog&utm_medium=lb_blog