[ ခိုင္စိုးလင္းစီစဥ္တဲ့ ဝိညာဥ္မွတ္တမ္း (ghost record) e-book မွာပါပါတယ္ .. ။ ]
ေလာကမွာအသံုးဝင္ေလာက္ေအာင္ အေရးမႀကီးေသးတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ငါေသသြားရင္လည္း ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသဦးမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ကိုကို ညက ေသဆံုး သြားပါသည္...။ သည္ေတာ့ အရင္ကျပံဳးတတ္စျမဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ျပာႏွမ္းလို႔သြားၿပီး တပ္မက္ဖြယ္လည္း မရွိေတာ့…။ မွတ္မိေသးလား အဲသည္ေန႔တုန္းက ကို႔ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြျပံဳးေနတာပဲ …။ အဲသည္တုန္းက ကိုကိုက ေဘာင္းဘီရွည္ကိုေခါက္၊ ေရေတြရႊဲရႊဲစိုၿပီး အိမ္ကို အကိုႀကီးနဲ႔ အတူပါလာတာ...။ ညေနဆိုေတာ့ အေမတို႔နဲ႔ လက္ဖက္စား တီဗြီကလာတဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ေနတုန္း...။ အဲသည္တုန္းက ခ်က္ခ်င္း ကိုကို မြန္႔ကို မွတ္မိလားဟင္..။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတြ႕ဖူးခဲ့တယ္ေတာ့ မဟုတ္လား...။ မြန္႔ကေတာ့မွတ္မိတယ္... အဲသည္တုန္းက ကိုကိုႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔ၿပီးျပံဳးျပတာကိုလည္း မြန္ေသခ်ာမွတ္မိတယ္...။ ကိုကိုေသာက္ဖို႔ မြန္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးခဲ့ရတယ္...။
ကိုကို႔ညာဘက္ လက္ခလယ္ကက်ိဳးေနတယ္..။ မြန္ေျဖာင့္ေပးေပမဲ့ ေျဖာင့္လို႔မရဘူး..။ အျခားလက္ေခ်ာင္းေတြက် ရလ်က္နဲ႔...။ သည္ညအျပင္မွာလသာေနတယ္...။ မြန္ တေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ရမလား...။ အစ္ကိုႀကီးကို ေခၚလိုက္ရင္ေကာင္းမလား...။ မြန္႔ကိုသူတို႔ ယံုၾကပါ့မလား..။ မြန္ကေရာသူတို႔ယံုေအာင္ ရွင္းခ်င္စိတ္ရွိပါ့မလား...။ ကိုကို ဘာလို႔ ေသသြားတာလဲဆိုတာ မြန္ေျပာလို႔လည္း သူတို႔ နားရွင္းမယ္မထင္ဘူးကိုကို...။ အျပင္ဘက္ထြက္လို႔ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ေတြ႕ရင္ ျပန္လြင့္သြားတဲ့ ကိုကိုဝိညာဥ္လား..၊ လိပ္ျပာအျဖစ္ လြင့္ခြင့္ရွိေအာင္ေတာင္ ကိုကိုက ကြၽတ္လြတ္ပါ့မလား.. သိရေအာင္ မြန္ၾကားဖူးတဲ့ နည္းနဲ႔ကိုကို႔ လိပ္ျပာကိုျပန္ေခၚရမလား။ ကိုကို ဘယ္မွာ စြဲၿပီးေနထိုင္ေနလဲ။ ဟိုဘက္က စာအုပ္စင္မွာလား၊ ေခါင္းရင္းက အပင္ႀကီးမွာလား။ သည္ကုတင္ႀကီးမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုကိုတပ္မက္တယ္ ဆိုတဲ့ မြန္႔ကိုယ္ေပၚမွာလား...။
ကိုကိုအသက္ရွိတုန္းက အရပ္ရွည္တယ္ အသားညိဳတယ္.. နည္းနည္းၾကည့္ေကာင္းတယ္...။ တခါတခါေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရိွရင္ ၾကည့္လို႔သိပ္မေကာင္းတတ္ဘူး...။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မွာ သည္ေလာက္ရွိရင္ လုပ္စားလို႔ရပါၿပီကြာလို႔ ကိုကိုေျပာလိုက္တိုင္း မြန္ရင္ထဲမွာ က်င္တတ္သြားတတ္တာ ဟိုအရင္တုန္းကသာပါ...။ ကိုကိုဘာလို႔ သည္ေလာက္ပြင့္လင္းရတာလဲ...။ မြန္႔ကိုဘယ္တုန္းကမွ ကိုကို အားမနာဘူးမဟုတ္လား...။
မွတ္မိေသးတယ္...။ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ကိုကို မြန္တို႔ကို ဂစ္တာတီးျပတယ္။ ကိုကိုညည္းတတ္တဲ့ သီခ်င္းတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သည္ေတးသြားမွာ မြန္႔နာမည္ပါေနရတာကိုလဲ။ ကိုကိုက သိပ္ဟန္ေကာင္းေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ေမေမတို႔ေတာင္ သတိမထားမိၾကဘူး...။ မြန္႔ကိုက် ကိုကိုကစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ မြန္ဘယ္လိုမွ မေနတတ္ေတာ့တာကိုပဲ ကိုကိုသေဘာက်ေနခဲ့တယ္မဟုတ္လား...။ အဲသည္လို မ်က္လံုးေမွးၿပီးမၾကည့္ပါနဲ႔..။ ကိုကို႔ရဲ႕ တည္တည္ၾကည္ၾကည္႐ုုပ္က ပ်က္သြားတယ္..။ ဂစ္တာကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းတီးတတ္တဲ့ကိုကို ခုဆို ဂစ္တာကိုမ်ား စြဲၿပီး အဲသည္မွာ အိမ္ဖြဲ႕ေနေလမလား...။
ကိုကိုမ်က္လံုးေတြကို ေစာေစာကပဲ မြန္႔လက္ေတြနဲ႔ အုပ္ပိတ္ေပးခဲ့ၿပီ။ ကိုကိ႔ု မ်က္လံုးေတြက ထင္သေလာက္ သိပ္ၿပီးျပဴးထြက္မေနပါဘူး...။ ခုေနာက္ပိုင္း ကိုကို႔မ်က္လံုးေတြဝါေနတတ္တာေတာ့ မြန္သတိထားမိတာ ၾကာၿပီ...။ ဘာမွေျပာဖို႔လည္း မလိုဘူးထင္ေတာ့လို႔ပါ။ ေလာကမွာ အမွားရယ္ အမွန္ရယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ သတ္သတ္ႀကီးမျပႏိုင္ဘူးကြ ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ မွားတယ္မိုက္တယ္ရယ္လို႔မရွိဘူး ေအး... ရွိရင္လည္း မင္းတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းက သတ္မွတ္ၾကတဲ့အတိုင္း ေခါင္းမရွိတိုင္း လိုက္လက္ခံေနၾကတဲ့ နည္းမွားေတြပဲျဖစ္မွာ....။ ကိုကိုဟာ သည္စကားကို ခဏခဏေျပာတယ္..။ ခုမွေတာ့ မြန္႔ စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မထိခိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ကိုကို စီးကရက္ေတြ သိပ္ေသာက္ေနေန၊ မႀကိဳက္ဘဲ အရက္ေတြပဲ လွိမ့္ေသာက္ေနေန၊ ေနာက္ ဘာေတြပဲလုပ္ေနေန ကိုကို႔မွာ ေျပာစရာ ျပစရာ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက မ်ားလွတယ္မဟုတ္လား…။ မြန္ ကိုကိုရဲ႕သည္စကားေတြကို ၾကားစက နားလည္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္...။ နားလည္လာေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္ေပၚေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ကိုကိုဟာ မေက်နပ္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ႏွစ္ေနတာပဲ ဆိုတာထက္ မြန္ဘာကိုမွ ပိုၿပီးသိလာမယ္ေတာ့ မထင္ဘူး...။ မြန္ျပံဳးလိုက္တယ္... ကိုကိုတြယ္ၿငိတတ္တဲ့အရာကို မြန္ရွာလို႔ေတြ႕ရင္ အခုကိစၥမွာလည္း ကိုကိုရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ကို လိပ္ျပာကူးၿပီး အေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ရွင္းျပဦးမွာ မဟုတ္လား...။ ညငွက္တစ္ေကာင္ အိမ္ေခါင္ထက္မွာ ျမည္တယ္ကိုကို၊ ကိုကို႔လိပ္ျပာကို အဲသည္ငွက္က ျမင္ႏိုင္သလား ဟင္...။
□ □ □
ကြၽန္ေတာ္ပန္းပန္းကို လက္ထပ္ပါရေစ၊ စဥ္းစားမယ္ဆိုလည္း စဥ္းစားပါ ယတိျပတ္ေတာ့ မျငင္းလိုက္ပါနဲ။ ကိုကို သည္လိုေျပာတုန္းက မြန္ဘယ္ေလာက္ထူပူသြားမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားတတ္ရဲ႕လား။ ကိုကိုျပံဳးေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား...။ ခုေရာမြန္႔ကို႔ အနားမွာထိုင္ၿပီးေငးေနတာေတြ႕ရရင္ ကိုကိုျပံဳးေနဦးမွာလား၊ ရယ္ေတာင္ ရယ္ေနမွာလား..။ မြန္အေျဖမထြက္ခဲ့ဘူး...။
မြန္အဲသည္ညက ဘဝမွာ အျခားသူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးတယ္ရတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ေသခ်ာသိရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ႀကီးမားတဲ့ အားတစ္ခုကို တြန္းလွန္ခ်င္ရက္နဲ႔ တြန္းလွန္ဖို႔လည္း တန္ျပန္အင္အားမရွိတဲ့ အျဖစ္ကိုၾကံဳဖူးရတာပဲ...။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္လိုသေဘာထားလဲ သိပါရေစ...။ မြန္ ဘယ္လိုသေဘာထားမွမရွိပါဘူး။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ခံမယ္မဟုတ္လား ပန္းရယ္ ေမာ့ၾကည့္ပါဦး...။ အေတြ႕…။ ကိုကို႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက မြန္႔လည္ပင္းကိုလာ ဆုပ္တယ္... ေခါင္းေမာ့ပါဦးေပါ့..။ မြန္ေမာ့ၾကည့္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ကိုကို႔ကိုမျမင္ရဘူး...။ ကိုကိုကေတာ့ ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္မဟုတ္လား...။
ဒါ့ထက္ ခုကိုကို႔ ကိစၥကိုရဲတိုင္ရဦးမလား၊ မြန္လိုက္ၿပီး အစစ္ခံရဦးမွာလား။ ဒါ့အျပင္ သတင္းေတြဘာေတြထဲေရာ ပါလာဦးမွာလား…။ မြန္႔ကို သူတို႔တေတြသနားၾကဦးမယ္ထင္တယ္...။ ကိုကိုျပံဳးျပန္ၿပီမဟုတ္လား... မြန္႔အေတြးေတြကို...။ အိမ္ေပၚက ညငွက္သံတိတ္သြားၿပီ... ကိုကိုအိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္လာၿပီလား...။ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့ မြန္႔ကို ေတြ႕ေတာ့ ေနာင္တရလားဟင္...။ ေလာကမွာ ယံုၾကည္စရာ ဘာမွမရွိဘူးလို႔ဆိုတဲ့ ကိုကိုက ေနာင္တကိုေရာယံုရဲ႕လား...။ သည္မွာ မိပန္းေလာကမွာ ဘာမွယံုၾကည္စရာမရွိဘူးကြ... မင္းလိုဉာဏ္မရွိတဲ့ မိန္းမေတြသာ အလုပ္မဟုတ္တာေတြယံုၿပီး ရပ္တည္လို႔ရမယ္ ငါသည္ေလာက္တုံးတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး...။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ကိုကိုေျပာသြားတာ မြန္မွတ္မိတယ္...။ ကိုကို႔ေဘးနားက အသာထၿပီး အျပင္ဘက္ျပတင္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္...၊ လသာေနတယ္ ေနာက္ညဥ့္ျမဴေတြလို ထြက္ေနတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ မြန္႔ကို ကိုကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတုန္းက ညလိုပါပဲ...။ ေလာကဟာ ခုထိေတာ့ တည္ျမဲေနစျမဲ မေျပာင္းလဲဘူးလို႔ ယံုခ်င္စရာေကာင္းတုန္းပါပဲ... ကိုကို...။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က သည္လိုညမွာ မြန္အခ်စ္ကိုစေတြ႕တယ္...။ ေနာက္ တစ္ပံုစံထဲလို႔ေျပာႏိုင္တဲ့ ခုညမွာ အတန္ၾကာေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အခ်စ္ကို မြန္ျပန္ေတြ႕ရတယ္...။ ဟုတ္တယ္ မြန္ ကိုကို႔အေပၚထားခဲ့ဖူးတဲ့အခ်စ္ေလ...။
□ □ □
မြန္တို႔လက္ထပ္တဲ့ မဂၤလာဦးညက မူးမူးနဲ႔ ကိုကိုငိုတယ္။ မ်က္ရည္က်တယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ဘဝမွာ အရံႈးေတြခ်ည္းပဲ ပန္းပန္း တစ္ခုတည္းျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ လိုခ်င္တာကိုလည္း မရခဲ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ ကိုယ့္ရွိသမွ် အားလံုးေပးခဲ့တာေတာင္ မရခဲ့ဘူး... ကိုယ္လူငယ္ဘဝကို အားလံုးေပးခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနၾကခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဆိုတာလည္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဘာကိုမွမသိေသးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာလည္း မရခဲ့ဘူး...
ယံုၾကည္ရာတစ္ခုအတြက္ပဲ တစိုက္မတ္မတ္နဲ႔ ႐ူးခဲ့ရဖူးတယ္။ အိမ္မက္ကို ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ကိုယ္ ႀကိဳးစားၿပီးေျပာင္းခဲ့တယ္ ပန္းပန္း။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အားလံုးကိုဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္ ကိုကိုအခု အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္လာၿပီ...။ ကိုကိုဟာ ဘာေကာင္မွမျဖစ္ေသးဘူး။ ေလယာဥ္စီးရင္ ေလယာဥ္ပ်က္က်မယ္ ကားစီးရင္းကားတိုက္ၿပီးရင္လည္း တစ္ခါတည္း ပြဲခ်င္းၿပီးေသေကာင္းေသမယ္လို႔ခ်ည္း ေတြးမိေနတယ္...။ သည္လိုျဖစ္လည္း သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေအာင္ျမင္ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံရွိ ရာထူးရွိတဲ့ ကိုကိုအေဖနဲ႔ အေမ မေသဘူးဆိုတာကို ေတြးမိၿပီး ဝမ္းသာရေအာင္ အျမဲခရီးသြားရင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲသြားတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုသိပါတယ္ ကိုကိုဟာ ေလာကမွာအသံုးက်ေလာက္ေအာင္ အေရးမႀကီးေတာ့ ကိုယ္ေသသြားရင္လည္း ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခု ပန္းပန္းကို ကိုကိုေတြ႕တာေပါ့...။ ယံုပါ ပန္းရယ္ ကိုယ့္ဘဝမွ အခ်စ္ဆိုတာတစ္ခုတည္း ေနာက္ဆံုးယံုၾကည္ဖို႔ က်န္ေတာ့မယ္...။ ကိုယ္အိမ္ေထာင္ကိုပဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုး စိန္ေခၚပြဲပဲက်န္ေတာ့မယ္.. ပန္း ကိုယ္႐ံႈးလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး...။ အဲသည္ညက ကိုကိုမူးေနတာလား။ မြန္လည္းမူးေနတယ္... ကိုကို႔လို အရက္ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...။ ပိုင္စိုးပိုင္နက္ႏိုင္လွတဲ့ ကိုကိုအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ပါ...။ ေျပာရရင္ မြန္လံုးဝ ေၾကာက္စိတ္မရွိဘူးကိုကို။ ကိုကိုအႏိုင္ရဖို႔ မြန္အ႐ံႈးေပးဖို႔ လံုးဝမေၾကာက္းဘူး။ မြန္စိတ္ေလွ်ာ့ထားတယ္... ဖိတ္ေခၚထားတယ္...။ ဒါဟာအခ်စ္ပါပဲကိုကို...။ တကယ္ဆို မြန္နဲ႔ကိုကိုေတြ႕ၾကာဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလို႔လဲ...။ လက္ထပ္ၿပီး တစ္ခန္းတည္းအိပ္ရရင္ အခ်စ္ဆိုတာျဖစ္ေပၚလာတတ္တယ္ ဆိုတာဟုတ္လား..။ ဒါဟာ အခ်စ္ပါပဲ... ကိုကို႔ကို မြန္ခ်စ္တယ္...။ ပန္းကေလး ပန္းကေလး...။ ကိုကိုက တြန္႔ဆုတ္မႈမရွိဘူး...။ ျပံဳးေနရက္ကိုကို႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဆြဲငင္အားတစ္ခုေၾကာင့္ ရင္ထဲမွပီတိဒီေရတက္လာတယ္...။ ရစ္မူးေစတတ္တယ္ထင္တယ္...။ နာတယ္ထင္ရေပမဲ့ တကယ္ကမနာပါဘူး...။ ေပ်ာ္စရာထင္ေပမဲ့ တစိမ့္စိမ့္ၾကည္ႏူးရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး...။
အျပင္မွာေလေတြတိုက္ေနတယ္၊ ကိုကိုကေတာ့ ခ်မ္းမွာမဟုတ္ဘူး...။ ဒါေပါ့ ရွင္ဘာမွသိႏိုင္တာမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲ...။ ညဘယ္နနာရီရွိၿပီလဲ...။ မိုးလင္းေတာ့မယ္လား...။ ေအးေလ မြန္ေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး...။ ကိုကို႔ကို မြန္ဘယ္တုန္းကမွမေၾကာက္ဘူး အရင္တုန္းကတည္းက ကိုကိုေပ်ာ့ညံ့တာကို သိလို႔ မြန္ေၾကာက္မွ မေၾကာက္ခဲ့တာ... ခုဆို မြန္ကိုကိုကို ျပန္ၿပီးေတာင္ခ်စ္မိေနၿပီပဲ...။ အဲသည္မနက္က ကိုကိုအေစာႀကီးႏိုးေနတယ္...။ သိပ္ဝမ္းနည္းေနသလိုပဲ... ကိုကိုမြန္႔ကိုမေက်နပ္ဘူးလား၊ ဒါမေန႔ညေနကမွ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ သတို႔သားတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး...။ ကိုကိုမြန္႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ကမ္းေပးလိုက္တယ္...။ မင္းသိပ္နာေနရင္ သည္မွာ တင္ခ်ာထည့္ရတယ္...၊ မထခ်င္ရင္ နံနက္စာလာပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္...။ ကိုကိုထသြားသြားခ်င္း မြန္႔ရင္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ထူပူၿပီး က်န္ရစ္တယ္...။ သူဒါမ်ိဳးဘယ္ႏွစ္ခါၾကံဳဖူးခဲ့လဲ...။ မြန္ငမ္းငမ္းတက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အသစ္အဆန္းဟာ ရွင့္အတြက္ ဝတၱရားအရလို႔ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ိုုးေနၿပီးသားလား...။
မြန္လက္ေဘးမွာ တင္ခ်ာပုလင္း...။ ရွင့္ကို ေကာက္ေပါက္လိုက္ရမလား...။ ရွင္... မြန္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိရဲ႕လား...။ ငါမွသည္လို ခံရေလျခင္းလို႔ မြန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြးမိ သနားမိၿပီး မ်က္ရည္လည္လာတယ္...။ သည္လိုလူကိုမွ မြန္ခ်စ္မိတယ္၊ လက္ထပ္မိတယ္၊ တပ္မက္မိတယ္၊ ဖိတ္ေခၚမိတယ္...။ မိုက္ခနဲပဲ... တင္ခ်ာပုလင္း။ ပုလင္းအေပၚက နာမည္ႀကီးမင္းသမီးပံုနဲ႔၊ သူကေရာဘာလုပ္ဖို႔တင္ခ်ာကိုသံုးမွာတုန္း၊ နင္ အရွက္မရွိဘူးလား ေကာင္မ၊ ေအာင္မယ္ ျပံဳးလို႔၊ သူ႔ပံုက ေက်နပ္ေနသလိုပဲ...။
ဒါ မနက္ေစာေစာလား...။ နံနက္ဘယ္ႏွာရီမွာ ဘယ္သူေတြကို ဖုန္းဆက္ေခၚရမလဲ..။ ကိုကို အခန္းထဲကထြက္သြားၿပီး နံနက္စာယူလာမယ္...။ ကုတင္ေပၚက ကိုကိုကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုးထလာမွာမဟုတ္ဘူး...။ မြန္သိပ္ရွက္တယ္။ ခုဆို မြန္လြတ္လပ္ၿပီ... လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရၿပီ...။ သူ႔ေဘးမွာ မြန္တစ္ေယာက္တည္း...။ သူမေန႔ညကျပန္လာေတာ့ ပံုမွန္ပဲ.. ဒါေပမဲ့ ထမင္းမစားဘူး အခန္းထဲကမထြက္ဘူး...။ သည္ည မြန္မေၾကာက္ေပမဲ့ ေလသိပ္တိုက္တယ္...။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီထင္တယ္...။ သံေခ်ာက္ေခါက္သံကအခ်က္ေရ နည္းတာပဲ...။ မနက္လင္းၿပီလား...။ ေနမထြက္ေသးဘူး...။ ကိုကို ေလာကႀကီးမွာ တကယ္မရွိေတာ့ဘူး...။ မြန္ကေတာ့ က်န္ရစ္တယ္....။ တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ...။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ခုဟာက ျပတင္းဝမွာပါ...။
□ □ □
မြန္ျပန္ႏိုးလားေတာ့ နံနက္ေရာက္ၿပီလားေတာင္ထင္မိတယ္...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အိပ္မက္လား...။ ကိုကိုေသသြားတာ အိပ္မက္လား...။ မဟုတ္ဘူး ေဘးနားမွာ ကိုကို႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး။ ကိုယ္ဘဝကို သိပ္တပ္မက္တယ္ ပန္း၊ ဒါေပမဲ့ ဘဝဆိုတာ ကိုယ္ရပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ပစ္လို႔ရတယ္။ ဒါဟာ လူသားတစ္ဦးမွာပိုင္တဲ့ အႀကီးမားဆံုးအခြင့္အေရးပဲ။ ထိတ္လန္႔ဖိုု႔ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးလည္းျဖစ္တယ္...။ ကိုကို မြန္႔ကိုခ်စ္လားဆိုတာ အိမ္ေထာင္ဦးကတည္းက မြန္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမးမိေနတဲ့ ေမးခြန္း...။ တခါတခါျဖစ္တတ္တဲ့ ကိုကို႔အယုအယက တပ္မက္စရာေကာင္းသေလာက္ အျမဲလိုလိုျမင္ေနရတဲ့ ကိုကိုရဲ႕မႈန္သုန္သုန္အမူအရာဟာ စိတ္ညစ္ညဴးဖို႔ ေကာင္းလွတယ္...။ တေန႔တေန႔ မြန္႔ကို ဘယ္အခ်ိန္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရမလဲ... ကို မြန္႔ကိုစကားေျပာခ်င္စိတ္ေရာရွိရဲ့လား...။ ကို အျပင္ကျပန္လာရင္ ျပံဳးရႊင္လုိ႔ ႀကိဳသင့္လား မႀကိဳဘဲ မသိလိုက္မသိဘာသာ ေနဖို႔သင့္သလားလို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာ မြန္႔ဖို႔ကိစၥႀကီးတစ္ခုျဖစ္လာတယ္...။ ပန္းပန္းလာဦး... ကိုကိုနဲ႔သီခ်င္းနားေထာင္လွည့္...။ ကိုကို႔အႀကိဳက္သီခ်င္းဆိုတာလည္း မြန္နဲ႔ မရင္းႏွီးေသာ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြျဖစ္သည္။ သီခ်င္းႀကီး၊ ေရွးက ေတာအၿငိမ့္သီခ်င္း၊ ေရဒီယိုကလာတတ္ တဲ့ ေႏွာင္းေခတ္ေတး...။ ေခတ္မီွလွတဲ့ ကိုကိုဟာ ဘာလို႔ သည္လိုသီခ်င္းမ်ိဳးေတြ နားေထာင္တတ္တာလဲ...။ ကိုကိုဟာ အစ္ကိုႀကီးေျပာသလို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူလား... သူကေတာ့ ကိုကိုကိုေလးစားေပမဲ့ နားမလည္ဘူးလို႔ မြန္႔ကိုေျပာဖူးတယ္...။ ဟုတ္တယ္ မြန္လည္းကိုကို႔ကိုနားမလည္ဘူး...။ နားေထာင္ေလ... ပန္း ဒါက ယိုးဒယားသီခ်င္း..ထပ္ကြန္႔လို႔ေခၚတယ္... သည္မွာ ဝါးလတ္နဲ႔တီးထားတယ္ ပန္းသိလား ဝါးလတ္ဆိုတာကိုေရာ...။ စိတ္ပါလက္ပါရွင္းျပေနတဲ့ ကိုကို႔ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းမြန္ ျပန္ရွာေနရတတ္တဲ့ အခ်စ္ကိုေတြ႕ျပန္တယ္...။ ကိုကို႔မ်က္လံုးေတြျပံဳးရယ္ေနျပန္တယ္...။
ေတးသံဟာျဖည္းလြန္းၿပီး အတက္အက်လည္းမရွိဘူးကြယ္...။ ေပါင္ကိုပုတ္ၿပီး စည္းဝါးလိုက္ေနတဲ့ ကိုကို႔လက္ေတြဟာ အတတ္ဆန္းလို႔လာျပန္တယ္...။ ဟင့္အင္း သည္စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ... လႊတ္ပါကိုကို...။ ကိုကိုဟာ မြန္႐ုုန္းမွ ပိုဆိုးလာတယ္...။ အ႐ံႈးေပးရျခင္းအတြက္ အမုန္း... ရွင္ကိုယ့္မိန္းမကို ဘယ္လိုဆက္ဆံတာလဲ..။ သည္သီခ်င္းဟာ မဆံုးေတာ့ဘူးလား၊ ရွည္လိုက္တာ၊ ၾကာလိုက္တာ...။ စည္းႏွစ္ခ်က္ ဝါးတစ္ခ်က္အက်ေတြဟာ ကိုကိုရဲ့ သက္ငင္သံေတြျဖစ္လာတယ္...။ ရွင္ကြၽန္မကို ခံစားတာလား သီခ်င္းကိုခံစားတာလား...။ ဒါမွမဟုတ္ မြန္ဟာေတးသြားလား... ကိုကိုကၾကားျဖတ္အျဖစ္ တခ်က္တခ်က္ ခုတ္ျဖတ္တဲ့ စည္းသြားလား...။
စည္းလိုက္တတ္တဲ့ ကိုကိုရဲ႕ လက္ေတြဟာ ခုေတာ့ ေအးစက္လို႔လာၿပီ။ ေသဆံုးျခင္းဟာ ႐ံႈးနိမ့္သြားျခင္းပါပဲ။ ဟုတ္မယ္ပန္း ဘဝဆိုတာ ေနာက္ဆံုးမွာ ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းပါပဲ။ လူေတြ ဘဝေတြဟာ ေနာက္ဆံုး စုန္းစုန္ျမဳတ္သြားခ်ိန္ထိ သ႐ိုုက္သေရာ စီးဆင္းၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စုန္းစုန္းျမဳတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္မဟုတ္လား...။ ကိုကိုမြန္႔ကိုေျပာသြားဖူးတယ္..။ ကိုကိုအဲသည္တုန္းက ျပံဳးေန တယ္ မြန္႔ကိုလည္း ပန္းကေလးတဲ့...။ မင္းဟာကေလးေလးပါပဲလားကြယ္...။ ဟုတ္တယ္ကိုကို မြန္ဟာ ကို႔ရင္ခြင္ထဲက ကေလးေလးပါ။ မြန္မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ ကိုကို ဘာလို႔ ခုမွေသသြားရတာလဲ။ မြန္႔ကို မခ်စ္လို႔လား၊ ကိုမြန္႔ကို တစ္ခါေလာက္ ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး စဥ္းစားဖူးၿပီလား သိခ်င္တယ္...။
□ □ □
နံနက္လင္းလို႔ ကိုကို႔ ကိစၥကိုအေမတို႔သိရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ မြန္႔ကိုေမးၾကမွာလား။ ကိုကို႔အေၾကာင္းမြန္မသိတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို၊ ကိုကိုနဲ႔မြန္တို႔အေၾကာင္း အေမတို႔မသိတာေတြအမ်ားႀကီး။ မြန္ကိုကိုကို႔ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကို အေမတို႔မသိခဲ့ဘူး...။
မြန္ ကိုကို႔ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဆံုး အျဖစ္။ ကိုကို႔ကို လူလို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အျဖစ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့မြန္ လုပ္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေက်နပ္ဆံုးအျဖစ္။ မြန္မိသားစုဘဝမွာ အေတာင့္တဆံုး ရင္ေသြးေလးတစ္ေယာက္ မြန္႔ကိုယ္ေပၚမွာ စတည္လာၿပီဆိုတုန္းက ပထမဆံုး ကိုကို႔ကို ဖြင့္ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိတာ ကိုကိုသိလား။ ကိုကို ကေလးေလးေတြကို ခ်စ္္တတ္တာ အထူးသျဖင့္ သမီးမိန္းကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တာမြန္သိတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ကိုကိုက ကေလးလိုခ်င္တယ္လို႔ မြန္႔ကို စကားစပ္လို႔ေတာင္ မေျပာဖူးဘူး။ သူ ကေလးအေဖ မျဖစ္ခ်င္ေသးဘူးလား ရွင့္...။ မြန္ေမးလိုက္ခ်င္တယ္ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ..။
အဲသည္ညေနက ကိုကို အရက္ေသာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကမူးတတ္တယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ မြန္စိတ္ထဲေတာင္မထားမိဘူး။ ကိုကို႔ခါးကို ဖက္ရင္းအခန္းထဲဝင္လာရင္း ကိုကို႔နားနားကို တိုးတုိးေလးကပ္ၿပီး ဝတၳဳေတြထဲ ႐ုုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ျမင္ေယာင္ၿပီးေျပာျပတယ္...။ ကိုကို ေပ်ာ္မသြားပါဘူး...။ တုန္လႈပ္မသြားပါဘူး...။ မြန္႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူမ်က္ရည္ေတြဝဲလာတယ္....။ ေနာက္အေတာ္ၾကာ ကိုကိုစကားေျပာႏိုင္ဘူး...။ ကြၽန္ေတာ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး ပန္းပန္း။ ေနာက္ၿပီး ကေလးလည္း ကြၽန္ေတာ္မယူႏိုင္ဘူး...။ သည္ကိစၥဟာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...။ သည္ကေလးကို မင္းလည္းမယူရဘူး...။
ကိုကိုရဲ့ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ေတြကို ကိုင္ထားတဲ့မြန္႔လက္ေတြဟာ ကိုကိုေမးကိုညႇစ္မိရက္သားျဖစ္ေနတယ္။ အားစိုက္ေပမဲ့ ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ပြင့္မလာဘူး...။ ညႇစ္ထားတဲ့လက္ေတြသာ တုန္လာတယ္။ အဲသည္တုန္းက ရွင္သည္လို စကားကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားေျပာထြက္တာလဲ...။ ကေလးမယူႏိုင္ဘူး...။ သူတည္ေနတာကို ဖ်က္ပါ...။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီးတစ္သက္လံုး ဒုကၡေပးတာ အင္မတန္အတၱႀကီးပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ေလာက္ႀကီး မလုပ္ႏိုင္ဘူး... မတရားလြန္းအားႀကီးပါတယ္...။ ညႇစ္ထားတဲ့ မြန္႔လက္ေတြ ေပ်ာ့ေခြလို႔ သြားတယ္။ ရွင္ဟာ ေသသြားၿပီပဲ...။ ရွင့္သည္စကားဟာ ဘာမ်ား အက်ိဳးရွိ အဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ သည္ကေလးဟာ ရွင့္ေသြးအျဖစ္၊ ရွင့္သားအျဖစ္ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ေမြးလာရင္လည္း ရွင့္မွာတားဆီးဖို႔ အခုဘာအခြင့္အေရးမွမရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။
ရွင္...။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါပန္းပန္း။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမ့ပစ္ လိုက္ဖို႔ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ အေကာင္းတစ္ခုဟာ ျခစ္ရာရွရာတစ္ခုရလာရင္ေတာင္ တန္ဖိုးထားသူအဖို႔ေတာ့ ပစ္လိုက္ရသလိုပဲမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ပစ္ၾကရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သည္တစ္ခုေတာ့လိုက္ေလ်ာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုတာ မွားမွန္း မေျပာသင့္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေစာေစာကတည္းက မင္းကိုေဆးေသာက္ပါလို႔ ေျပာတာေပါ့ကြ...။ ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ လူတစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးယူၿပီး တစ္သက္လံုး ဒုကၡခံခိုင္းမယ္ဆိုတာကနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ခုကြၽန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာ မွ်တပါတယ္။ လူပိုဆန္ပါတယ္။ ေဟ့.. ဘာကိုေငးေနတာလဲ ငါေျပာတာၾကားလား။
မြန္ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုကို႔ကို အႏိုင္ရခ်င္လာတယ္...။ ကိုကို႔ကို သတ္ပစ္ရပါေစ နာက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ အသက္ထြက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာဟာ ခိုဝင္ခိုင္ျမဲလာတယ္...။ မြန္သည္ကေလးကို ေမြးမယ္...။ အဆိုးဆံုး ကိုကိုနဲ႔ ျပတ္စဲရၿပီး မြန္တစ္ကိုယ္တည္းေနရသည္အထိ မြန္ေက်နပ္မယ္...။ ပန္းပန္းရယ္ ကိုကို႔ဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ေရးကို ေနာက္ဆံုးတြယ္ရာအျဖစ္ ခံယူၿပီး ပန္းကို လက္ထပ္ခဲ့တာပါ။ ကိုကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္းေနသြားၾကမယ္...။ အသက္ေတြႀကီးၿပီးေသတဲ့အထိ။ ကိုကိုသည္အထိ္ေတာင္ ေနရပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို ပန္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ယံုပါေနာ္...။ ကိုကိုေတာင္းဆိုတာကို လက္ခံပါကြယ္ေနာ္..။ ဘာကိုမွေတာ့ မျမင္ရပါဘူး အဲသည္ခဏ၊ ဒါေပမဲ့ မြန္ ကိုကို႔ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ လိုက္တယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ကိုကို႔မြန္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ တိုးတုိးေလးရြတ္ရင္ စည္းဝါးအလိုက္ေတးသြားကို ထံုးစံအတိုင္း စတင္တီးခတ္ပါတယ္...။ မြန္မ်က္ရည္မက်ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဝမ္းလည္းမနည္းပါဘူး တကယ္ပါ...။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေဆးခန္းသြားမယ္လို႔ ေျပာၿပီး မြန္တစ္ေန႔လံုး အျပင္ထြက္လည္တယ္...။
မနက္ေရာက္ရင္ သည္အိမ္မွာလူေတြ အုန္းအုန္းထေတာ့မယ္..။ ငါအခုအနားယူရမယ္။ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ရမယ္...။ မိုးလင္းေတာ့မယ္ မၾကာခင္...။ ကိုကို႔ပါးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးပုတ္လိုက္တယ္... ဟုတ္တယ္ သူဘာမွမတုန္႔ျပန္ဘူး..။ သူေသသြားၿပီေလ..။ အျပင္ဘက္ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ မြန္ထြက္ရမယ္...။ အဲသည္ေန႔က မြန္ျပန္လာေတာ့ ကိုကိုအိပ္ေနၿပီ။ ကိုကို အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္မမွန္တတ္တာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိသတ္ပစ္လိုက္ရရင္ေကာင္းမလား မြန္ပထမဆံုး စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ေခါင္းအံုးေပၚမ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း ေမွာက္ရင္း ေအးေအးလူလူအိပ္ေနတယ္။ အဲသည္လူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က မြန္႔ကိုဖမ္းစားခဲ့တဲ့ သူနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းမွ ဟုတ္ရဲ့လား။ လူစိတ္မရွိတဲ့ အခ်စ္မရွိတတ္သူဟာ သည္ေလာက္႐ိုးေျဖာင့္တဲ့ဟန္ မရွိသင့္ဘူး ထင္တယ္။ ဒါဆို ကိုကိုက လိမ္တတ္တဲ့ ေနရာမွာ သိပ္ေတာ္တာပဲ။ အိပ္လို႔ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ႐ိုးရွင္းတဲ့ စိတ္ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴျဖစ္တဲ့ ပံုစံေပၚေနတယ္။ ကြၽန္မကို က်ဴးလြန္ခိုင္းလိုက္တဲ့ ျပစ္မႈအေပၚ လံုးဝရွင္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံယူပံုမေပၚဘူး။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ကုသိုလ္လုပ္တာပါ ဒါကို ဘုရားသိရင္ ခ်ီးက်ဴးေကာင္းခ်ီးက်ဴးမယ္ထင္ပါတယ္...။ အျပစ္မ်ားစြာရွိမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို တားဆီးေပးတာဟာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္မဟုတ္ပါဘူး။ သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ ဘယ္ေလာက္နာရတယ္ဆိုတာ မင္းသိလား။ ကြၽန္ေတာ္သည္လိုလုပ္ရတာ သည္လိုေတာင္းဆိုရတာ ေနာက္ သည္လိုခံစားမႈမရွိ သလိုျဖစ္ရတာ၊ အျခားလူေတြလိုေနလို႔ မရရတာ၊ ဒါေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ရတယ္ဆိုတာ ပန္းပန္းသိလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို....။
ေနာက္ကိုကိုႏိုးလာေတာ့ မြန္႔ရင္မွာ ေခါင္းဝွက္ၿပီး ငိုျပန္တယ္။ မြန္ကေတာ့ထံုေနၿပီထင္တာပဲ။ စိတ္ရယ္လို႔ မရွိေတာဘဲဲ ဘာမွမထူးျခားသလို ကိုကိုလုပ္သမွ်ၿငိမ္ခံေနလိုက္တယ္။ ဘာမွ မေမးတာကိုပဲ မြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပန္း...။ ကိုကို သည္အိပ္မက္ကိုျပန္မက္တယ္။ ခဏခဏမက္တတ္တဲ့ အိမ္မက္။ ကိုကိုအျမင့္ႀကီးက တေနရာကို တပင္တပန္းတက္သြားရတယ္ ေအာက္ျပန္ငံုၾကည့္ေတာ့ ျပန္ဆင္းႏိုင္ဖို႔ လမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုကို သိေနတယ္ ငါျပန္ဆင္းရမယ္လို႔ ခုန္ဆင္းဖို႔လည္း ကိုကို သတၱိမရွိျပန္ဘူး။ ကိုကို အဲသည္မွာလည္း ဆက္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုကိုဘာကို အေတာင့္တဆံုးလို႔ ပန္းထင္လဲ။ မေတာ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တြန္းခ်ခံလိုက္ရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုကိုယ္တိုင္မလုပ္လိုက္ရဘဲ အဲသည္အေပၚက ျပဳတ္က် သြားေစခ်င္တယ္..။ အဲသည္တစ္ခဏမွာ ကိုကိုေျမႀကီးကို ေသျခင္းတမွ်တပ္မက္လာတယ္။ ကိုကို႔ကို ေျမႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားေစခ်င္တယ္..။ အဲသည္လိုခံစားမႈကို ပန္းၾကံဳဖူးလားဟင္။ အိပ္မက္ဆိုတာ သည္လိုပါပဲ ညေနပိုင္းမွာ အိပ္ရင္ သည္လို ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ မက္တတ္တာပဲ ကိုကို ညစာစားဦးမလား ေကာ္ဖီေသာက္မလား။ ေနပါေစ ပန္း။ ပန္းပန္း ဘုရားကိုယံုလားဟင္။ ေပါက္ေပါက္ ရွာရွာေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ကိုကိုရယ္ မဆာရင္လည္း ေဆးေသာက္ၿပီးျပန္အိပ္ပါ...။ ကိုကို အဲသည္ညက သိပ္ကို သိမ္ေမြ႕ေနခဲ့တယ္။ မြန္႔ကိုၾကည့္ပံုကိုက သိပ္ႏူးညံ့တာပဲ။ ပန္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္ သိလား။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မသက္ဆိုင္ေစခ်င္တဲ့ ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ကိုကိုခ်စ္တာ၊ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရသလို ကိုကိုခ်စ္တာ။ သည္အခ်စ္မ်ိဳးဟာ ကိုကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတာ။ အခ်စ္ဆိုတာ အႏုပညာလိုပဲ ေသျခင္းနဲ႔အမွ် တန္ခိုးႀကီးတယ္။ ဟင္း... ၾကာလာေတာ့လည္း ကိုကို ေပါက္ကရေတြ ေျပာတတ္တာ မြန္အဖို႔႐ိုးေနၿပီ။ ကိုကို သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမႈကို ခြင့္လႊတ္ေအာင္ သူတတ္သလို စကားနဲ႔ ကစားေနတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးနဲ႔ တန္တာဆိုလို႔ မြန္ဘာမွ မေျပာဘဲ အေရးမစိုက္သလိုေနရတာ သူ႔အဖို႔ အထိခိုက္ေစႏိုင္ဆံုး နာက်င္ေစမႈပဲဆိုတာ မြန္သိခဲ့တာၾကာၿပီ။ ေျပာပါေစ... ကိုကိုႀကိဳက္သလိုသာ ေျပာပါ။ ၿပီးရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ မြန္ျပံဳးေနလိုက္တယ္။
ဒါထက္ ကိုကို ခုေသသြားေတာ့ ေနာက္ဆိုဘယ္ေရာက္မလဲဟင္...။ ၁၄ ရက္လား ရက္ ၂ဝ လား လ႔ူျပည္မွာ ဟိုသည္ၾကည့္ေနႏိုင္ေသးတယ္ဆို ဟုတ္လား။ ငရဲဆိုတာ တကယ္မ်ားရွိလားလို႔ ကိုကို စဥ္းစားၾကည့္ဖူးတယ္ ပန္းပန္း။ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ေသျခင္းပဲ..။ တခါက ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ သိစမ္းခ်င္လို႔လုပ္ၾကည့္ဖူးတာ ရွိတယ္...။ ပန္း တေစၦကို ယံုလာဟင္။ ကိုကို အဲသည္လို သတၱဝါကိုေခၚၾကည့္ဖူးတယ္...။ အစိမ္းေသေသရင္ ေခၚၾကည့္လို႔ရတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ အဲသည္လိုသူကို ကိုကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္...။ မြန္ျပံဳးေနလိုက္တယ္ ကိုကိုမူးေနၿပီ ေျပာစမ္းပါဦး ရွင္ကြၽန္မစိတ္ ကို ေျပာင္းေအာင္ေျပာေနတဲ့ မဟုတ္တ႐ုတ္ အေၾကာင္းေတြကို။ ဟုတ္တယ္ ေတြ႕စကတည္းက ကိုကိုအေျပာေကာင္းတာမြန္သိပါတယ္...။
ခုေန ဝန္ခံလိုက္ဖို႔ မြန္ကိုကို႔ကို ခဏေလာက္ျပန္ေခၚလိုက္လို႔ ရမလားဟင္။ ကိုကိုအေဝးႀကီး မသြားေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ မြန္မွ ေယာင္လို႔ေတာင္ အမွ် မေဝမိေသးပါဘူး။ ျပန္ေခၚလို႔ ရမလားကိုကို ခဏေလးရယ္ပါ။ ဟုတ္တယ္... ပန္းပန္း သူတို႔ကိုျပန္ေခၚလို႔ရတယ္... ကေဝသာရစတဲ့ က်မ္းေတြမွာပါတယ္။ ကိုကို႔မွာ အဲသည္စာအုပ္ရွိတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း ဂါထာေတြရြတ္ၿပီးလုပ္ရတာမ်ိဳး လြယ္ပါတယ္။ ဒါထားပါ။ အဲသည္လိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ ေသၿပီးၿပီးခ်င္း ငရဲသားေတြကိုေတြ႕ရတယ္တဲ့...။ သူျမင္ရတာဟာ ကိုကိုတို႔လူေတြ ၾကားဖူးနားဝ သိထားတဲ့ ငရဲဆိုတာထက္ပိုလို႔ ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္တဲ့...။ ဘယ္ေလာက္မတရားလိုက္သလဲ ပန္းရယ္။ အဲသည္သူဟာ လူ႔ဘဝတုန္းက ေဆးစြဲလို႔ေသရတာ...။ ေလာကမွာ အမွား အမွန္ဆိုတာကို ဘယ္လို စံနဲ႔မ်ား ဆံုးျဖတ္ၿပီး ငရဲဆိုတာကို ပို႔ရတာလဲ...။ ကိုအေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္သြားတယ္။ ကိုယ္တို႔မွာ ျပန္ၿပီးအယူခံဝင္ဖို႔လမ္းမရွိဘူးလား...။ ဒါနဲ႔မ်ား ကိုကို တို႔ဘာလို႔ ဘဝကို သည္ေလာက္ဖက္တြယ္ထားၾကတာလဲ...။ ကို႔အတြက္ေတာ့ ေလာကမွာ အမွန္နဲ႔ အမွားဆိုတဲ့ အရာဟာ လူေတြ ဥာဏ္မွီသေလာက္မရွိႏိုင္ဘူး။ လူေတြဟာ သူ႔ဘဝနဲ႔သူေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီး ေနေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကရတာမဟုတ္လား... ကိုယ့္အဖို႔ မႀကိဳက္ေပမဲ့ သူ႔အဖို႔မွန္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘယ္စံနဲ႔မ်ားတိုင္းတာၿပီး အျပစ္ေပး ငရဲပို႔မွာလဲ။ ကိုကို သိပ္ေၾကာက္တယ္...။ ကိုယ္ကျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြရလာရင္ လူေတြက မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ အရာေတြသူတို႔လုပ္ရင္ ကို႔မွာတားဆီးရဲတဲ့ သတိၱမရွိဘူး...။ မိဘဆိုတဲ့ မ်က္စိမွိတ္အတၱနဲ႔ သူတို႔ကို ကိုယ့္လက္ေအာက္ခံလို လူ႔ဘဝအတြက္လိုအပ္တဲ့ ပံုေသစံေတြကို ႐ိုက္သြင္းေပးဖို႔ စိတ္အင္အားလည္းမရွိပါဘူး...။ ကိုကိုကို႔ ပန္းနားလည္ပါ..။ ကိုကို ပန္းလိုပဲ..........။
မိုးမလင္းေသးဘူးလား။ သည္ညတာဟာ ရွည္လွပါတယ္...။ ရွင္ဒါေတြပူဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရွင္ထင္သလိုမျဖစ္ဘူး မြန္ဟာ ရွင့္အႀကိဳက္ကိုပဲလိုက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆိုတာ ရွင့္ကို သိေစခ်င္တယ္...။ ရွင္ေတာင္းဆိုသမွ်ဟာလည္း အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ မြန္႔အခ်စ္၊ မြန္႔ခႏၶာနဲ႔ ကိုကို႔ကို အေကာင္းဆံုးလက္စားေခ်လို႔ရမယ့္နည္းပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကို ေျပာတဲ့ ငရဲကိုမသြားခင္ ဒါကို ကိုကို သိသြားရင္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တယ္..။ မြန္႔ကို ကိုကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ရင္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ရင္ မြန္ေအာင္ျမင္တယ္ေျပာရမယ္...။ ေနာက္ဒါဟာလည္း ကိုကို႔အေပၚမွာ အဆံုးစြန္အထိ ရင့္မာခဲ့ရတဲ့ မြန္႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းလည္းျဖစ္ျပန္တယ္...။
□ □ □
မိုးလင္းေတာ့မယ္။ မၾကာခင္ဆို ေနေတာင္ထြက္လာေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္မွ။ လိုတာေတြ မြန္ရွာေနရတာၾကာသြားတယ္။ မီမွမီပါေတာ့မလား။ မြန္ ကိုကို႔ကုတင္ေျခကိုမွီေထာင္ထားတဲ့ မွန္ေရွ႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္သံုးတိုင္ထြန္းလိုက္တယ္...။ အျပင္မွာေလေတြတိုက္ေနတုန္းပဲ။ အကုန္ဟင္းလင္းဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးက ေလေတြသိပ္ဝင္ေနတယ္။ အသက္ေအာင့္ထား.. မီးေတြၿငိမ္းသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ မြန္ စာရြက္ေပၚက မႏာၱန္ကို ခပ္ေလးေလးစရြတ္တယ္။ ကိုကို႔ကို ဒုကၡေရာက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္ရစ္တဲ့မြန္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနသြားႏိုင္ေအာင္ပါ။ ရြတ္အၿပီးမွာ မ်က္စိကိုတင္းတင္းပိတ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုဆင္းလာပါ။ သည္ဖေယာင္းတိုင္မီးမၿငိမ္းခင္ မြန္႔ဆီကို ခဏေလာက္လာပါ။
ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္တာဟာ ပိုၿပီးစိပ္လာတယ္။ တေယာက္ေယာက္ အျပင္တံခါးခံုေပၚတက္လာသံ ၾကားရတယ္။ စိတ္ထင္ေနတာလား။ သည္လုပ္ရပ္မွတ္တမ္းဟာ ေနာက္ထားတာေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္...ေျခသံ။ တျဖည္းျဖည္း ေရွ႕ကိုတိုးလားတဲ့ ေျခသံ။ ဖြဖြေလး။ ခႏၶာဝန္ကင္းၿပီး ေပါ့ပါးေက်နပ္ေနၿပီလားကိုကို။ တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္း...။ ေနာက္ဆံုး သည္တစ္ခုေတာ့ မြန္႔အလိုကိုျဖည့္ပါ မြန္႔ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာပါ...။ ေျခသံကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီ...။
ကိုကိုဟုတ္တယ္မဟုတ္လားဟင္...ေတြ႕စကလို ျပံဳးရင္း ကိုကိုလက္လွမ္းလိုက္ပါ...။ ကိုကိုတစ္ခ်က္လက္လွမ္းရင္ မြန္႔ပုခံုးကိုေတာင္ ထိလို႔ရေနပါၿပီ။။
ေအာင္ၿဖိဳး
ေလာကမွာအသံုးဝင္ေလာက္ေအာင္ အေရးမႀကီးေသးတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ငါေသသြားရင္လည္း ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသဦးမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ကိုကို ညက ေသဆံုး သြားပါသည္...။ သည္ေတာ့ အရင္ကျပံဳးတတ္စျမဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ျပာႏွမ္းလို႔သြားၿပီး တပ္မက္ဖြယ္လည္း မရွိေတာ့…။ မွတ္မိေသးလား အဲသည္ေန႔တုန္းက ကို႔ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြျပံဳးေနတာပဲ …။ အဲသည္တုန္းက ကိုကိုက ေဘာင္းဘီရွည္ကိုေခါက္၊ ေရေတြရႊဲရႊဲစိုၿပီး အိမ္ကို အကိုႀကီးနဲ႔ အတူပါလာတာ...။ ညေနဆိုေတာ့ အေမတို႔နဲ႔ လက္ဖက္စား တီဗြီကလာတဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ေနတုန္း...။ အဲသည္တုန္းက ခ်က္ခ်င္း ကိုကို မြန္႔ကို မွတ္မိလားဟင္..။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတြ႕ဖူးခဲ့တယ္ေတာ့ မဟုတ္လား...။ မြန္႔ကေတာ့မွတ္မိတယ္... အဲသည္တုန္းက ကိုကိုႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔ၿပီးျပံဳးျပတာကိုလည္း မြန္ေသခ်ာမွတ္မိတယ္...။ ကိုကိုေသာက္ဖို႔ မြန္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးခဲ့ရတယ္...။
ကိုကို႔ညာဘက္ လက္ခလယ္ကက်ိဳးေနတယ္..။ မြန္ေျဖာင့္ေပးေပမဲ့ ေျဖာင့္လို႔မရဘူး..။ အျခားလက္ေခ်ာင္းေတြက် ရလ်က္နဲ႔...။ သည္ညအျပင္မွာလသာေနတယ္...။ မြန္ တေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ရမလား...။ အစ္ကိုႀကီးကို ေခၚလိုက္ရင္ေကာင္းမလား...။ မြန္႔ကိုသူတို႔ ယံုၾကပါ့မလား..။ မြန္ကေရာသူတို႔ယံုေအာင္ ရွင္းခ်င္စိတ္ရွိပါ့မလား...။ ကိုကို ဘာလို႔ ေသသြားတာလဲဆိုတာ မြန္ေျပာလို႔လည္း သူတို႔ နားရွင္းမယ္မထင္ဘူးကိုကို...။ အျပင္ဘက္ထြက္လို႔ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ေတြ႕ရင္ ျပန္လြင့္သြားတဲ့ ကိုကိုဝိညာဥ္လား..၊ လိပ္ျပာအျဖစ္ လြင့္ခြင့္ရွိေအာင္ေတာင္ ကိုကိုက ကြၽတ္လြတ္ပါ့မလား.. သိရေအာင္ မြန္ၾကားဖူးတဲ့ နည္းနဲ႔ကိုကို႔ လိပ္ျပာကိုျပန္ေခၚရမလား။ ကိုကို ဘယ္မွာ စြဲၿပီးေနထိုင္ေနလဲ။ ဟိုဘက္က စာအုပ္စင္မွာလား၊ ေခါင္းရင္းက အပင္ႀကီးမွာလား။ သည္ကုတင္ႀကီးမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုကိုတပ္မက္တယ္ ဆိုတဲ့ မြန္႔ကိုယ္ေပၚမွာလား...။
ကိုကိုအသက္ရွိတုန္းက အရပ္ရွည္တယ္ အသားညိဳတယ္.. နည္းနည္းၾကည့္ေကာင္းတယ္...။ တခါတခါေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရိွရင္ ၾကည့္လို႔သိပ္မေကာင္းတတ္ဘူး...။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မွာ သည္ေလာက္ရွိရင္ လုပ္စားလို႔ရပါၿပီကြာလို႔ ကိုကိုေျပာလိုက္တိုင္း မြန္ရင္ထဲမွာ က်င္တတ္သြားတတ္တာ ဟိုအရင္တုန္းကသာပါ...။ ကိုကိုဘာလို႔ သည္ေလာက္ပြင့္လင္းရတာလဲ...။ မြန္႔ကိုဘယ္တုန္းကမွ ကိုကို အားမနာဘူးမဟုတ္လား...။
မွတ္မိေသးတယ္...။ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ကိုကို မြန္တို႔ကို ဂစ္တာတီးျပတယ္။ ကိုကိုညည္းတတ္တဲ့ သီခ်င္းတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သည္ေတးသြားမွာ မြန္႔နာမည္ပါေနရတာကိုလဲ။ ကိုကိုက သိပ္ဟန္ေကာင္းေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ေမေမတို႔ေတာင္ သတိမထားမိၾကဘူး...။ မြန္႔ကိုက် ကိုကိုကစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ မြန္ဘယ္လိုမွ မေနတတ္ေတာ့တာကိုပဲ ကိုကိုသေဘာက်ေနခဲ့တယ္မဟုတ္လား...။ အဲသည္လို မ်က္လံုးေမွးၿပီးမၾကည့္ပါနဲ႔..။ ကိုကို႔ရဲ႕ တည္တည္ၾကည္ၾကည္႐ုုပ္က ပ်က္သြားတယ္..။ ဂစ္တာကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းတီးတတ္တဲ့ကိုကို ခုဆို ဂစ္တာကိုမ်ား စြဲၿပီး အဲသည္မွာ အိမ္ဖြဲ႕ေနေလမလား...။
ကိုကိုမ်က္လံုးေတြကို ေစာေစာကပဲ မြန္႔လက္ေတြနဲ႔ အုပ္ပိတ္ေပးခဲ့ၿပီ။ ကိုကိ႔ု မ်က္လံုးေတြက ထင္သေလာက္ သိပ္ၿပီးျပဴးထြက္မေနပါဘူး...။ ခုေနာက္ပိုင္း ကိုကို႔မ်က္လံုးေတြဝါေနတတ္တာေတာ့ မြန္သတိထားမိတာ ၾကာၿပီ...။ ဘာမွေျပာဖို႔လည္း မလိုဘူးထင္ေတာ့လို႔ပါ။ ေလာကမွာ အမွားရယ္ အမွန္ရယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ သတ္သတ္ႀကီးမျပႏိုင္ဘူးကြ ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ မွားတယ္မိုက္တယ္ရယ္လို႔မရွိဘူး ေအး... ရွိရင္လည္း မင္းတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းက သတ္မွတ္ၾကတဲ့အတိုင္း ေခါင္းမရွိတိုင္း လိုက္လက္ခံေနၾကတဲ့ နည္းမွားေတြပဲျဖစ္မွာ....။ ကိုကိုဟာ သည္စကားကို ခဏခဏေျပာတယ္..။ ခုမွေတာ့ မြန္႔ စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မထိခိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ကိုကို စီးကရက္ေတြ သိပ္ေသာက္ေနေန၊ မႀကိဳက္ဘဲ အရက္ေတြပဲ လွိမ့္ေသာက္ေနေန၊ ေနာက္ ဘာေတြပဲလုပ္ေနေန ကိုကို႔မွာ ေျပာစရာ ျပစရာ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက မ်ားလွတယ္မဟုတ္လား…။ မြန္ ကိုကိုရဲ႕သည္စကားေတြကို ၾကားစက နားလည္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္...။ နားလည္လာေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္ေပၚေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ကိုကိုဟာ မေက်နပ္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ႏွစ္ေနတာပဲ ဆိုတာထက္ မြန္ဘာကိုမွ ပိုၿပီးသိလာမယ္ေတာ့ မထင္ဘူး...။ မြန္ျပံဳးလိုက္တယ္... ကိုကိုတြယ္ၿငိတတ္တဲ့အရာကို မြန္ရွာလို႔ေတြ႕ရင္ အခုကိစၥမွာလည္း ကိုကိုရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ကို လိပ္ျပာကူးၿပီး အေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ရွင္းျပဦးမွာ မဟုတ္လား...။ ညငွက္တစ္ေကာင္ အိမ္ေခါင္ထက္မွာ ျမည္တယ္ကိုကို၊ ကိုကို႔လိပ္ျပာကို အဲသည္ငွက္က ျမင္ႏိုင္သလား ဟင္...။
□ □ □
ကြၽန္ေတာ္ပန္းပန္းကို လက္ထပ္ပါရေစ၊ စဥ္းစားမယ္ဆိုလည္း စဥ္းစားပါ ယတိျပတ္ေတာ့ မျငင္းလိုက္ပါနဲ။ ကိုကို သည္လိုေျပာတုန္းက မြန္ဘယ္ေလာက္ထူပူသြားမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားတတ္ရဲ႕လား။ ကိုကိုျပံဳးေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား...။ ခုေရာမြန္႔ကို႔ အနားမွာထိုင္ၿပီးေငးေနတာေတြ႕ရရင္ ကိုကိုျပံဳးေနဦးမွာလား၊ ရယ္ေတာင္ ရယ္ေနမွာလား..။ မြန္အေျဖမထြက္ခဲ့ဘူး...။
မြန္အဲသည္ညက ဘဝမွာ အျခားသူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးတယ္ရတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ေသခ်ာသိရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ႀကီးမားတဲ့ အားတစ္ခုကို တြန္းလွန္ခ်င္ရက္နဲ႔ တြန္းလွန္ဖို႔လည္း တန္ျပန္အင္အားမရွိတဲ့ အျဖစ္ကိုၾကံဳဖူးရတာပဲ...။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္လိုသေဘာထားလဲ သိပါရေစ...။ မြန္ ဘယ္လိုသေဘာထားမွမရွိပါဘူး။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ခံမယ္မဟုတ္လား ပန္းရယ္ ေမာ့ၾကည့္ပါဦး...။ အေတြ႕…။ ကိုကို႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက မြန္႔လည္ပင္းကိုလာ ဆုပ္တယ္... ေခါင္းေမာ့ပါဦးေပါ့..။ မြန္ေမာ့ၾကည့္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ကိုကို႔ကိုမျမင္ရဘူး...။ ကိုကိုကေတာ့ ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္မဟုတ္လား...။
ဒါ့ထက္ ခုကိုကို႔ ကိစၥကိုရဲတိုင္ရဦးမလား၊ မြန္လိုက္ၿပီး အစစ္ခံရဦးမွာလား။ ဒါ့အျပင္ သတင္းေတြဘာေတြထဲေရာ ပါလာဦးမွာလား…။ မြန္႔ကို သူတို႔တေတြသနားၾကဦးမယ္ထင္တယ္...။ ကိုကိုျပံဳးျပန္ၿပီမဟုတ္လား... မြန္႔အေတြးေတြကို...။ အိမ္ေပၚက ညငွက္သံတိတ္သြားၿပီ... ကိုကိုအိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္လာၿပီလား...။ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့ မြန္႔ကို ေတြ႕ေတာ့ ေနာင္တရလားဟင္...။ ေလာကမွာ ယံုၾကည္စရာ ဘာမွမရွိဘူးလို႔ဆိုတဲ့ ကိုကိုက ေနာင္တကိုေရာယံုရဲ႕လား...။ သည္မွာ မိပန္းေလာကမွာ ဘာမွယံုၾကည္စရာမရွိဘူးကြ... မင္းလိုဉာဏ္မရွိတဲ့ မိန္းမေတြသာ အလုပ္မဟုတ္တာေတြယံုၿပီး ရပ္တည္လို႔ရမယ္ ငါသည္ေလာက္တုံးတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး...။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ကိုကိုေျပာသြားတာ မြန္မွတ္မိတယ္...။ ကိုကို႔ေဘးနားက အသာထၿပီး အျပင္ဘက္ျပတင္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္...၊ လသာေနတယ္ ေနာက္ညဥ့္ျမဴေတြလို ထြက္ေနတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ မြန္႔ကို ကိုကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတုန္းက ညလိုပါပဲ...။ ေလာကဟာ ခုထိေတာ့ တည္ျမဲေနစျမဲ မေျပာင္းလဲဘူးလို႔ ယံုခ်င္စရာေကာင္းတုန္းပါပဲ... ကိုကို...။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က သည္လိုညမွာ မြန္အခ်စ္ကိုစေတြ႕တယ္...။ ေနာက္ တစ္ပံုစံထဲလို႔ေျပာႏိုင္တဲ့ ခုညမွာ အတန္ၾကာေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အခ်စ္ကို မြန္ျပန္ေတြ႕ရတယ္...။ ဟုတ္တယ္ မြန္ ကိုကို႔အေပၚထားခဲ့ဖူးတဲ့အခ်စ္ေလ...။
□ □ □
မြန္တို႔လက္ထပ္တဲ့ မဂၤလာဦးညက မူးမူးနဲ႔ ကိုကိုငိုတယ္။ မ်က္ရည္က်တယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ဘဝမွာ အရံႈးေတြခ်ည္းပဲ ပန္းပန္း တစ္ခုတည္းျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ လိုခ်င္တာကိုလည္း မရခဲ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ ကိုယ့္ရွိသမွ် အားလံုးေပးခဲ့တာေတာင္ မရခဲ့ဘူး... ကိုယ္လူငယ္ဘဝကို အားလံုးေပးခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနၾကခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဆိုတာလည္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဘာကိုမွမသိေသးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာလည္း မရခဲ့ဘူး...
ယံုၾကည္ရာတစ္ခုအတြက္ပဲ တစိုက္မတ္မတ္နဲ႔ ႐ူးခဲ့ရဖူးတယ္။ အိမ္မက္ကို ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ကိုယ္ ႀကိဳးစားၿပီးေျပာင္းခဲ့တယ္ ပန္းပန္း။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အားလံုးကိုဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္ ကိုကိုအခု အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္လာၿပီ...။ ကိုကိုဟာ ဘာေကာင္မွမျဖစ္ေသးဘူး။ ေလယာဥ္စီးရင္ ေလယာဥ္ပ်က္က်မယ္ ကားစီးရင္းကားတိုက္ၿပီးရင္လည္း တစ္ခါတည္း ပြဲခ်င္းၿပီးေသေကာင္းေသမယ္လို႔ခ်ည္း ေတြးမိေနတယ္...။ သည္လိုျဖစ္လည္း သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေအာင္ျမင္ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံရွိ ရာထူးရွိတဲ့ ကိုကိုအေဖနဲ႔ အေမ မေသဘူးဆိုတာကို ေတြးမိၿပီး ဝမ္းသာရေအာင္ အျမဲခရီးသြားရင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲသြားတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုသိပါတယ္ ကိုကိုဟာ ေလာကမွာအသံုးက်ေလာက္ေအာင္ အေရးမႀကီးေတာ့ ကိုယ္ေသသြားရင္လည္း ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခု ပန္းပန္းကို ကိုကိုေတြ႕တာေပါ့...။ ယံုပါ ပန္းရယ္ ကိုယ့္ဘဝမွ အခ်စ္ဆိုတာတစ္ခုတည္း ေနာက္ဆံုးယံုၾကည္ဖို႔ က်န္ေတာ့မယ္...။ ကိုယ္အိမ္ေထာင္ကိုပဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုး စိန္ေခၚပြဲပဲက်န္ေတာ့မယ္.. ပန္း ကိုယ္႐ံႈးလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး...။ အဲသည္ညက ကိုကိုမူးေနတာလား။ မြန္လည္းမူးေနတယ္... ကိုကို႔လို အရက္ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...။ ပိုင္စိုးပိုင္နက္ႏိုင္လွတဲ့ ကိုကိုအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ပါ...။ ေျပာရရင္ မြန္လံုးဝ ေၾကာက္စိတ္မရွိဘူးကိုကို။ ကိုကိုအႏိုင္ရဖို႔ မြန္အ႐ံႈးေပးဖို႔ လံုးဝမေၾကာက္းဘူး။ မြန္စိတ္ေလွ်ာ့ထားတယ္... ဖိတ္ေခၚထားတယ္...။ ဒါဟာအခ်စ္ပါပဲကိုကို...။ တကယ္ဆို မြန္နဲ႔ကိုကိုေတြ႕ၾကာဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလို႔လဲ...။ လက္ထပ္ၿပီး တစ္ခန္းတည္းအိပ္ရရင္ အခ်စ္ဆိုတာျဖစ္ေပၚလာတတ္တယ္ ဆိုတာဟုတ္လား..။ ဒါဟာ အခ်စ္ပါပဲ... ကိုကို႔ကို မြန္ခ်စ္တယ္...။ ပန္းကေလး ပန္းကေလး...။ ကိုကိုက တြန္႔ဆုတ္မႈမရွိဘူး...။ ျပံဳးေနရက္ကိုကို႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဆြဲငင္အားတစ္ခုေၾကာင့္ ရင္ထဲမွပီတိဒီေရတက္လာတယ္...။ ရစ္မူးေစတတ္တယ္ထင္တယ္...။ နာတယ္ထင္ရေပမဲ့ တကယ္ကမနာပါဘူး...။ ေပ်ာ္စရာထင္ေပမဲ့ တစိမ့္စိမ့္ၾကည္ႏူးရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး...။
အျပင္မွာေလေတြတိုက္ေနတယ္၊ ကိုကိုကေတာ့ ခ်မ္းမွာမဟုတ္ဘူး...။ ဒါေပါ့ ရွင္ဘာမွသိႏိုင္တာမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲ...။ ညဘယ္နနာရီရွိၿပီလဲ...။ မိုးလင္းေတာ့မယ္လား...။ ေအးေလ မြန္ေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး...။ ကိုကို႔ကို မြန္ဘယ္တုန္းကမွမေၾကာက္ဘူး အရင္တုန္းကတည္းက ကိုကိုေပ်ာ့ညံ့တာကို သိလို႔ မြန္ေၾကာက္မွ မေၾကာက္ခဲ့တာ... ခုဆို မြန္ကိုကိုကို ျပန္ၿပီးေတာင္ခ်စ္မိေနၿပီပဲ...။ အဲသည္မနက္က ကိုကိုအေစာႀကီးႏိုးေနတယ္...။ သိပ္ဝမ္းနည္းေနသလိုပဲ... ကိုကိုမြန္႔ကိုမေက်နပ္ဘူးလား၊ ဒါမေန႔ညေနကမွ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ သတို႔သားတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး...။ ကိုကိုမြန္႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ကမ္းေပးလိုက္တယ္...။ မင္းသိပ္နာေနရင္ သည္မွာ တင္ခ်ာထည့္ရတယ္...၊ မထခ်င္ရင္ နံနက္စာလာပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္...။ ကိုကိုထသြားသြားခ်င္း မြန္႔ရင္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ထူပူၿပီး က်န္ရစ္တယ္...။ သူဒါမ်ိဳးဘယ္ႏွစ္ခါၾကံဳဖူးခဲ့လဲ...။ မြန္ငမ္းငမ္းတက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အသစ္အဆန္းဟာ ရွင့္အတြက္ ဝတၱရားအရလို႔ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ိုုးေနၿပီးသားလား...။
မြန္လက္ေဘးမွာ တင္ခ်ာပုလင္း...။ ရွင့္ကို ေကာက္ေပါက္လိုက္ရမလား...။ ရွင္... မြန္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိရဲ႕လား...။ ငါမွသည္လို ခံရေလျခင္းလို႔ မြန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြးမိ သနားမိၿပီး မ်က္ရည္လည္လာတယ္...။ သည္လိုလူကိုမွ မြန္ခ်စ္မိတယ္၊ လက္ထပ္မိတယ္၊ တပ္မက္မိတယ္၊ ဖိတ္ေခၚမိတယ္...။ မိုက္ခနဲပဲ... တင္ခ်ာပုလင္း။ ပုလင္းအေပၚက နာမည္ႀကီးမင္းသမီးပံုနဲ႔၊ သူကေရာဘာလုပ္ဖို႔တင္ခ်ာကိုသံုးမွာတုန္း၊ နင္ အရွက္မရွိဘူးလား ေကာင္မ၊ ေအာင္မယ္ ျပံဳးလို႔၊ သူ႔ပံုက ေက်နပ္ေနသလိုပဲ...။
ဒါ မနက္ေစာေစာလား...။ နံနက္ဘယ္ႏွာရီမွာ ဘယ္သူေတြကို ဖုန္းဆက္ေခၚရမလဲ..။ ကိုကို အခန္းထဲကထြက္သြားၿပီး နံနက္စာယူလာမယ္...။ ကုတင္ေပၚက ကိုကိုကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုးထလာမွာမဟုတ္ဘူး...။ မြန္သိပ္ရွက္တယ္။ ခုဆို မြန္လြတ္လပ္ၿပီ... လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရၿပီ...။ သူ႔ေဘးမွာ မြန္တစ္ေယာက္တည္း...။ သူမေန႔ညကျပန္လာေတာ့ ပံုမွန္ပဲ.. ဒါေပမဲ့ ထမင္းမစားဘူး အခန္းထဲကမထြက္ဘူး...။ သည္ည မြန္မေၾကာက္ေပမဲ့ ေလသိပ္တိုက္တယ္...။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီထင္တယ္...။ သံေခ်ာက္ေခါက္သံကအခ်က္ေရ နည္းတာပဲ...။ မနက္လင္းၿပီလား...။ ေနမထြက္ေသးဘူး...။ ကိုကို ေလာကႀကီးမွာ တကယ္မရွိေတာ့ဘူး...။ မြန္ကေတာ့ က်န္ရစ္တယ္....။ တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ...။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ခုဟာက ျပတင္းဝမွာပါ...။
□ □ □
မြန္ျပန္ႏိုးလားေတာ့ နံနက္ေရာက္ၿပီလားေတာင္ထင္မိတယ္...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အိပ္မက္လား...။ ကိုကိုေသသြားတာ အိပ္မက္လား...။ မဟုတ္ဘူး ေဘးနားမွာ ကိုကို႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး။ ကိုယ္ဘဝကို သိပ္တပ္မက္တယ္ ပန္း၊ ဒါေပမဲ့ ဘဝဆိုတာ ကိုယ္ရပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ပစ္လို႔ရတယ္။ ဒါဟာ လူသားတစ္ဦးမွာပိုင္တဲ့ အႀကီးမားဆံုးအခြင့္အေရးပဲ။ ထိတ္လန္႔ဖိုု႔ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးလည္းျဖစ္တယ္...။ ကိုကို မြန္႔ကိုခ်စ္လားဆိုတာ အိမ္ေထာင္ဦးကတည္းက မြန္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမးမိေနတဲ့ ေမးခြန္း...။ တခါတခါျဖစ္တတ္တဲ့ ကိုကို႔အယုအယက တပ္မက္စရာေကာင္းသေလာက္ အျမဲလိုလိုျမင္ေနရတဲ့ ကိုကိုရဲ႕မႈန္သုန္သုန္အမူအရာဟာ စိတ္ညစ္ညဴးဖို႔ ေကာင္းလွတယ္...။ တေန႔တေန႔ မြန္႔ကို ဘယ္အခ်ိန္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရမလဲ... ကို မြန္႔ကိုစကားေျပာခ်င္စိတ္ေရာရွိရဲ့လား...။ ကို အျပင္ကျပန္လာရင္ ျပံဳးရႊင္လုိ႔ ႀကိဳသင့္လား မႀကိဳဘဲ မသိလိုက္မသိဘာသာ ေနဖို႔သင့္သလားလို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာ မြန္႔ဖို႔ကိစၥႀကီးတစ္ခုျဖစ္လာတယ္...။ ပန္းပန္းလာဦး... ကိုကိုနဲ႔သီခ်င္းနားေထာင္လွည့္...။ ကိုကို႔အႀကိဳက္သီခ်င္းဆိုတာလည္း မြန္နဲ႔ မရင္းႏွီးေသာ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြျဖစ္သည္။ သီခ်င္းႀကီး၊ ေရွးက ေတာအၿငိမ့္သီခ်င္း၊ ေရဒီယိုကလာတတ္ တဲ့ ေႏွာင္းေခတ္ေတး...။ ေခတ္မီွလွတဲ့ ကိုကိုဟာ ဘာလို႔ သည္လိုသီခ်င္းမ်ိဳးေတြ နားေထာင္တတ္တာလဲ...။ ကိုကိုဟာ အစ္ကိုႀကီးေျပာသလို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူလား... သူကေတာ့ ကိုကိုကိုေလးစားေပမဲ့ နားမလည္ဘူးလို႔ မြန္႔ကိုေျပာဖူးတယ္...။ ဟုတ္တယ္ မြန္လည္းကိုကို႔ကိုနားမလည္ဘူး...။ နားေထာင္ေလ... ပန္း ဒါက ယိုးဒယားသီခ်င္း..ထပ္ကြန္႔လို႔ေခၚတယ္... သည္မွာ ဝါးလတ္နဲ႔တီးထားတယ္ ပန္းသိလား ဝါးလတ္ဆိုတာကိုေရာ...။ စိတ္ပါလက္ပါရွင္းျပေနတဲ့ ကိုကို႔ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းမြန္ ျပန္ရွာေနရတတ္တဲ့ အခ်စ္ကိုေတြ႕ျပန္တယ္...။ ကိုကို႔မ်က္လံုးေတြျပံဳးရယ္ေနျပန္တယ္...။
ေတးသံဟာျဖည္းလြန္းၿပီး အတက္အက်လည္းမရွိဘူးကြယ္...။ ေပါင္ကိုပုတ္ၿပီး စည္းဝါးလိုက္ေနတဲ့ ကိုကို႔လက္ေတြဟာ အတတ္ဆန္းလို႔လာျပန္တယ္...။ ဟင့္အင္း သည္စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ... လႊတ္ပါကိုကို...။ ကိုကိုဟာ မြန္႐ုုန္းမွ ပိုဆိုးလာတယ္...။ အ႐ံႈးေပးရျခင္းအတြက္ အမုန္း... ရွင္ကိုယ့္မိန္းမကို ဘယ္လိုဆက္ဆံတာလဲ..။ သည္သီခ်င္းဟာ မဆံုးေတာ့ဘူးလား၊ ရွည္လိုက္တာ၊ ၾကာလိုက္တာ...။ စည္းႏွစ္ခ်က္ ဝါးတစ္ခ်က္အက်ေတြဟာ ကိုကိုရဲ့ သက္ငင္သံေတြျဖစ္လာတယ္...။ ရွင္ကြၽန္မကို ခံစားတာလား သီခ်င္းကိုခံစားတာလား...။ ဒါမွမဟုတ္ မြန္ဟာေတးသြားလား... ကိုကိုကၾကားျဖတ္အျဖစ္ တခ်က္တခ်က္ ခုတ္ျဖတ္တဲ့ စည္းသြားလား...။
စည္းလိုက္တတ္တဲ့ ကိုကိုရဲ႕ လက္ေတြဟာ ခုေတာ့ ေအးစက္လို႔လာၿပီ။ ေသဆံုးျခင္းဟာ ႐ံႈးနိမ့္သြားျခင္းပါပဲ။ ဟုတ္မယ္ပန္း ဘဝဆိုတာ ေနာက္ဆံုးမွာ ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းပါပဲ။ လူေတြ ဘဝေတြဟာ ေနာက္ဆံုး စုန္းစုန္ျမဳတ္သြားခ်ိန္ထိ သ႐ိုုက္သေရာ စီးဆင္းၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စုန္းစုန္းျမဳတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္မဟုတ္လား...။ ကိုကိုမြန္႔ကိုေျပာသြားဖူးတယ္..။ ကိုကိုအဲသည္တုန္းက ျပံဳးေန တယ္ မြန္႔ကိုလည္း ပန္းကေလးတဲ့...။ မင္းဟာကေလးေလးပါပဲလားကြယ္...။ ဟုတ္တယ္ကိုကို မြန္ဟာ ကို႔ရင္ခြင္ထဲက ကေလးေလးပါ။ မြန္မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ ကိုကို ဘာလို႔ ခုမွေသသြားရတာလဲ။ မြန္႔ကို မခ်စ္လို႔လား၊ ကိုမြန္႔ကို တစ္ခါေလာက္ ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး စဥ္းစားဖူးၿပီလား သိခ်င္တယ္...။
□ □ □
နံနက္လင္းလို႔ ကိုကို႔ ကိစၥကိုအေမတို႔သိရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ မြန္႔ကိုေမးၾကမွာလား။ ကိုကို႔အေၾကာင္းမြန္မသိတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို၊ ကိုကိုနဲ႔မြန္တို႔အေၾကာင္း အေမတို႔မသိတာေတြအမ်ားႀကီး။ မြန္ကိုကိုကို႔ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကို အေမတို႔မသိခဲ့ဘူး...။
မြန္ ကိုကို႔ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဆံုး အျဖစ္။ ကိုကို႔ကို လူလို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အျဖစ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့မြန္ လုပ္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေက်နပ္ဆံုးအျဖစ္။ မြန္မိသားစုဘဝမွာ အေတာင့္တဆံုး ရင္ေသြးေလးတစ္ေယာက္ မြန္႔ကိုယ္ေပၚမွာ စတည္လာၿပီဆိုတုန္းက ပထမဆံုး ကိုကို႔ကို ဖြင့္ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိတာ ကိုကိုသိလား။ ကိုကို ကေလးေလးေတြကို ခ်စ္္တတ္တာ အထူးသျဖင့္ သမီးမိန္းကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တာမြန္သိတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ကိုကိုက ကေလးလိုခ်င္တယ္လို႔ မြန္႔ကို စကားစပ္လို႔ေတာင္ မေျပာဖူးဘူး။ သူ ကေလးအေဖ မျဖစ္ခ်င္ေသးဘူးလား ရွင့္...။ မြန္ေမးလိုက္ခ်င္တယ္ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ..။
အဲသည္ညေနက ကိုကို အရက္ေသာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကမူးတတ္တယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ မြန္စိတ္ထဲေတာင္မထားမိဘူး။ ကိုကို႔ခါးကို ဖက္ရင္းအခန္းထဲဝင္လာရင္း ကိုကို႔နားနားကို တိုးတုိးေလးကပ္ၿပီး ဝတၳဳေတြထဲ ႐ုုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ျမင္ေယာင္ၿပီးေျပာျပတယ္...။ ကိုကို ေပ်ာ္မသြားပါဘူး...။ တုန္လႈပ္မသြားပါဘူး...။ မြန္႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူမ်က္ရည္ေတြဝဲလာတယ္....။ ေနာက္အေတာ္ၾကာ ကိုကိုစကားေျပာႏိုင္ဘူး...။ ကြၽန္ေတာ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး ပန္းပန္း။ ေနာက္ၿပီး ကေလးလည္း ကြၽန္ေတာ္မယူႏိုင္ဘူး...။ သည္ကိစၥဟာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...။ သည္ကေလးကို မင္းလည္းမယူရဘူး...။
ကိုကိုရဲ့ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ေတြကို ကိုင္ထားတဲ့မြန္႔လက္ေတြဟာ ကိုကိုေမးကိုညႇစ္မိရက္သားျဖစ္ေနတယ္။ အားစိုက္ေပမဲ့ ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ပြင့္မလာဘူး...။ ညႇစ္ထားတဲ့လက္ေတြသာ တုန္လာတယ္။ အဲသည္တုန္းက ရွင္သည္လို စကားကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားေျပာထြက္တာလဲ...။ ကေလးမယူႏိုင္ဘူး...။ သူတည္ေနတာကို ဖ်က္ပါ...။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီးတစ္သက္လံုး ဒုကၡေပးတာ အင္မတန္အတၱႀကီးပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ေလာက္ႀကီး မလုပ္ႏိုင္ဘူး... မတရားလြန္းအားႀကီးပါတယ္...။ ညႇစ္ထားတဲ့ မြန္႔လက္ေတြ ေပ်ာ့ေခြလို႔ သြားတယ္။ ရွင္ဟာ ေသသြားၿပီပဲ...။ ရွင့္သည္စကားဟာ ဘာမ်ား အက်ိဳးရွိ အဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ သည္ကေလးဟာ ရွင့္ေသြးအျဖစ္၊ ရွင့္သားအျဖစ္ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ေမြးလာရင္လည္း ရွင့္မွာတားဆီးဖို႔ အခုဘာအခြင့္အေရးမွမရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။
ရွင္...။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါပန္းပန္း။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမ့ပစ္ လိုက္ဖို႔ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ အေကာင္းတစ္ခုဟာ ျခစ္ရာရွရာတစ္ခုရလာရင္ေတာင္ တန္ဖိုးထားသူအဖို႔ေတာ့ ပစ္လိုက္ရသလိုပဲမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ပစ္ၾကရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သည္တစ္ခုေတာ့လိုက္ေလ်ာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုတာ မွားမွန္း မေျပာသင့္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေစာေစာကတည္းက မင္းကိုေဆးေသာက္ပါလို႔ ေျပာတာေပါ့ကြ...။ ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ လူတစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးယူၿပီး တစ္သက္လံုး ဒုကၡခံခိုင္းမယ္ဆိုတာကနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ခုကြၽန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာ မွ်တပါတယ္။ လူပိုဆန္ပါတယ္။ ေဟ့.. ဘာကိုေငးေနတာလဲ ငါေျပာတာၾကားလား။
မြန္ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုကို႔ကို အႏိုင္ရခ်င္လာတယ္...။ ကိုကို႔ကို သတ္ပစ္ရပါေစ နာက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ အသက္ထြက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာဟာ ခိုဝင္ခိုင္ျမဲလာတယ္...။ မြန္သည္ကေလးကို ေမြးမယ္...။ အဆိုးဆံုး ကိုကိုနဲ႔ ျပတ္စဲရၿပီး မြန္တစ္ကိုယ္တည္းေနရသည္အထိ မြန္ေက်နပ္မယ္...။ ပန္းပန္းရယ္ ကိုကို႔ဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ေရးကို ေနာက္ဆံုးတြယ္ရာအျဖစ္ ခံယူၿပီး ပန္းကို လက္ထပ္ခဲ့တာပါ။ ကိုကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္းေနသြားၾကမယ္...။ အသက္ေတြႀကီးၿပီးေသတဲ့အထိ။ ကိုကိုသည္အထိ္ေတာင္ ေနရပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို ပန္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ယံုပါေနာ္...။ ကိုကိုေတာင္းဆိုတာကို လက္ခံပါကြယ္ေနာ္..။ ဘာကိုမွေတာ့ မျမင္ရပါဘူး အဲသည္ခဏ၊ ဒါေပမဲ့ မြန္ ကိုကို႔ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ လိုက္တယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ကိုကို႔မြန္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ တိုးတုိးေလးရြတ္ရင္ စည္းဝါးအလိုက္ေတးသြားကို ထံုးစံအတိုင္း စတင္တီးခတ္ပါတယ္...။ မြန္မ်က္ရည္မက်ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဝမ္းလည္းမနည္းပါဘူး တကယ္ပါ...။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေဆးခန္းသြားမယ္လို႔ ေျပာၿပီး မြန္တစ္ေန႔လံုး အျပင္ထြက္လည္တယ္...။
မနက္ေရာက္ရင္ သည္အိမ္မွာလူေတြ အုန္းအုန္းထေတာ့မယ္..။ ငါအခုအနားယူရမယ္။ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ရမယ္...။ မိုးလင္းေတာ့မယ္ မၾကာခင္...။ ကိုကို႔ပါးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးပုတ္လိုက္တယ္... ဟုတ္တယ္ သူဘာမွမတုန္႔ျပန္ဘူး..။ သူေသသြားၿပီေလ..။ အျပင္ဘက္ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ မြန္ထြက္ရမယ္...။ အဲသည္ေန႔က မြန္ျပန္လာေတာ့ ကိုကိုအိပ္ေနၿပီ။ ကိုကို အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္မမွန္တတ္တာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိသတ္ပစ္လိုက္ရရင္ေကာင္းမလား မြန္ပထမဆံုး စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ေခါင္းအံုးေပၚမ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း ေမွာက္ရင္း ေအးေအးလူလူအိပ္ေနတယ္။ အဲသည္လူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က မြန္႔ကိုဖမ္းစားခဲ့တဲ့ သူနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းမွ ဟုတ္ရဲ့လား။ လူစိတ္မရွိတဲ့ အခ်စ္မရွိတတ္သူဟာ သည္ေလာက္႐ိုးေျဖာင့္တဲ့ဟန္ မရွိသင့္ဘူး ထင္တယ္။ ဒါဆို ကိုကိုက လိမ္တတ္တဲ့ ေနရာမွာ သိပ္ေတာ္တာပဲ။ အိပ္လို႔ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ႐ိုးရွင္းတဲ့ စိတ္ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴျဖစ္တဲ့ ပံုစံေပၚေနတယ္။ ကြၽန္မကို က်ဴးလြန္ခိုင္းလိုက္တဲ့ ျပစ္မႈအေပၚ လံုးဝရွင္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံယူပံုမေပၚဘူး။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ကုသိုလ္လုပ္တာပါ ဒါကို ဘုရားသိရင္ ခ်ီးက်ဴးေကာင္းခ်ီးက်ဴးမယ္ထင္ပါတယ္...။ အျပစ္မ်ားစြာရွိမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို တားဆီးေပးတာဟာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္မဟုတ္ပါဘူး။ သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ ဘယ္ေလာက္နာရတယ္ဆိုတာ မင္းသိလား။ ကြၽန္ေတာ္သည္လိုလုပ္ရတာ သည္လိုေတာင္းဆိုရတာ ေနာက္ သည္လိုခံစားမႈမရွိ သလိုျဖစ္ရတာ၊ အျခားလူေတြလိုေနလို႔ မရရတာ၊ ဒါေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ရတယ္ဆိုတာ ပန္းပန္းသိလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို....။
ေနာက္ကိုကိုႏိုးလာေတာ့ မြန္႔ရင္မွာ ေခါင္းဝွက္ၿပီး ငိုျပန္တယ္။ မြန္ကေတာ့ထံုေနၿပီထင္တာပဲ။ စိတ္ရယ္လို႔ မရွိေတာဘဲဲ ဘာမွမထူးျခားသလို ကိုကိုလုပ္သမွ်ၿငိမ္ခံေနလိုက္တယ္။ ဘာမွ မေမးတာကိုပဲ မြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပန္း...။ ကိုကို သည္အိပ္မက္ကိုျပန္မက္တယ္။ ခဏခဏမက္တတ္တဲ့ အိမ္မက္။ ကိုကိုအျမင့္ႀကီးက တေနရာကို တပင္တပန္းတက္သြားရတယ္ ေအာက္ျပန္ငံုၾကည့္ေတာ့ ျပန္ဆင္းႏိုင္ဖို႔ လမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုကို သိေနတယ္ ငါျပန္ဆင္းရမယ္လို႔ ခုန္ဆင္းဖို႔လည္း ကိုကို သတၱိမရွိျပန္ဘူး။ ကိုကို အဲသည္မွာလည္း ဆက္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုကိုဘာကို အေတာင့္တဆံုးလို႔ ပန္းထင္လဲ။ မေတာ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တြန္းခ်ခံလိုက္ရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုကိုယ္တိုင္မလုပ္လိုက္ရဘဲ အဲသည္အေပၚက ျပဳတ္က် သြားေစခ်င္တယ္..။ အဲသည္တစ္ခဏမွာ ကိုကိုေျမႀကီးကို ေသျခင္းတမွ်တပ္မက္လာတယ္။ ကိုကို႔ကို ေျမႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားေစခ်င္တယ္..။ အဲသည္လိုခံစားမႈကို ပန္းၾကံဳဖူးလားဟင္။ အိပ္မက္ဆိုတာ သည္လိုပါပဲ ညေနပိုင္းမွာ အိပ္ရင္ သည္လို ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ မက္တတ္တာပဲ ကိုကို ညစာစားဦးမလား ေကာ္ဖီေသာက္မလား။ ေနပါေစ ပန္း။ ပန္းပန္း ဘုရားကိုယံုလားဟင္။ ေပါက္ေပါက္ ရွာရွာေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ကိုကိုရယ္ မဆာရင္လည္း ေဆးေသာက္ၿပီးျပန္အိပ္ပါ...။ ကိုကို အဲသည္ညက သိပ္ကို သိမ္ေမြ႕ေနခဲ့တယ္။ မြန္႔ကိုၾကည့္ပံုကိုက သိပ္ႏူးညံ့တာပဲ။ ပန္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္ သိလား။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မသက္ဆိုင္ေစခ်င္တဲ့ ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ကိုကိုခ်စ္တာ၊ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရသလို ကိုကိုခ်စ္တာ။ သည္အခ်စ္မ်ိဳးဟာ ကိုကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတာ။ အခ်စ္ဆိုတာ အႏုပညာလိုပဲ ေသျခင္းနဲ႔အမွ် တန္ခိုးႀကီးတယ္။ ဟင္း... ၾကာလာေတာ့လည္း ကိုကို ေပါက္ကရေတြ ေျပာတတ္တာ မြန္အဖို႔႐ိုးေနၿပီ။ ကိုကို သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမႈကို ခြင့္လႊတ္ေအာင္ သူတတ္သလို စကားနဲ႔ ကစားေနတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးနဲ႔ တန္တာဆိုလို႔ မြန္ဘာမွ မေျပာဘဲ အေရးမစိုက္သလိုေနရတာ သူ႔အဖို႔ အထိခိုက္ေစႏိုင္ဆံုး နာက်င္ေစမႈပဲဆိုတာ မြန္သိခဲ့တာၾကာၿပီ။ ေျပာပါေစ... ကိုကိုႀကိဳက္သလိုသာ ေျပာပါ။ ၿပီးရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ မြန္ျပံဳးေနလိုက္တယ္။
ဒါထက္ ကိုကို ခုေသသြားေတာ့ ေနာက္ဆိုဘယ္ေရာက္မလဲဟင္...။ ၁၄ ရက္လား ရက္ ၂ဝ လား လ႔ူျပည္မွာ ဟိုသည္ၾကည့္ေနႏိုင္ေသးတယ္ဆို ဟုတ္လား။ ငရဲဆိုတာ တကယ္မ်ားရွိလားလို႔ ကိုကို စဥ္းစားၾကည့္ဖူးတယ္ ပန္းပန္း။ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ေသျခင္းပဲ..။ တခါက ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ သိစမ္းခ်င္လို႔လုပ္ၾကည့္ဖူးတာ ရွိတယ္...။ ပန္း တေစၦကို ယံုလာဟင္။ ကိုကို အဲသည္လို သတၱဝါကိုေခၚၾကည့္ဖူးတယ္...။ အစိမ္းေသေသရင္ ေခၚၾကည့္လို႔ရတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ အဲသည္လိုသူကို ကိုကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္...။ မြန္ျပံဳးေနလိုက္တယ္ ကိုကိုမူးေနၿပီ ေျပာစမ္းပါဦး ရွင္ကြၽန္မစိတ္ ကို ေျပာင္းေအာင္ေျပာေနတဲ့ မဟုတ္တ႐ုတ္ အေၾကာင္းေတြကို။ ဟုတ္တယ္ ေတြ႕စကတည္းက ကိုကိုအေျပာေကာင္းတာမြန္သိပါတယ္...။
ခုေန ဝန္ခံလိုက္ဖို႔ မြန္ကိုကို႔ကို ခဏေလာက္ျပန္ေခၚလိုက္လို႔ ရမလားဟင္။ ကိုကိုအေဝးႀကီး မသြားေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ မြန္မွ ေယာင္လို႔ေတာင္ အမွ် မေဝမိေသးပါဘူး။ ျပန္ေခၚလို႔ ရမလားကိုကို ခဏေလးရယ္ပါ။ ဟုတ္တယ္... ပန္းပန္း သူတို႔ကိုျပန္ေခၚလို႔ရတယ္... ကေဝသာရစတဲ့ က်မ္းေတြမွာပါတယ္။ ကိုကို႔မွာ အဲသည္စာအုပ္ရွိတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း ဂါထာေတြရြတ္ၿပီးလုပ္ရတာမ်ိဳး လြယ္ပါတယ္။ ဒါထားပါ။ အဲသည္လိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ ေသၿပီးၿပီးခ်င္း ငရဲသားေတြကိုေတြ႕ရတယ္တဲ့...။ သူျမင္ရတာဟာ ကိုကိုတို႔လူေတြ ၾကားဖူးနားဝ သိထားတဲ့ ငရဲဆိုတာထက္ပိုလို႔ ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္တဲ့...။ ဘယ္ေလာက္မတရားလိုက္သလဲ ပန္းရယ္။ အဲသည္သူဟာ လူ႔ဘဝတုန္းက ေဆးစြဲလို႔ေသရတာ...။ ေလာကမွာ အမွား အမွန္ဆိုတာကို ဘယ္လို စံနဲ႔မ်ား ဆံုးျဖတ္ၿပီး ငရဲဆိုတာကို ပို႔ရတာလဲ...။ ကိုအေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္သြားတယ္။ ကိုယ္တို႔မွာ ျပန္ၿပီးအယူခံဝင္ဖို႔လမ္းမရွိဘူးလား...။ ဒါနဲ႔မ်ား ကိုကို တို႔ဘာလို႔ ဘဝကို သည္ေလာက္ဖက္တြယ္ထားၾကတာလဲ...။ ကို႔အတြက္ေတာ့ ေလာကမွာ အမွန္နဲ႔ အမွားဆိုတဲ့ အရာဟာ လူေတြ ဥာဏ္မွီသေလာက္မရွိႏိုင္ဘူး။ လူေတြဟာ သူ႔ဘဝနဲ႔သူေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီး ေနေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကရတာမဟုတ္လား... ကိုယ့္အဖို႔ မႀကိဳက္ေပမဲ့ သူ႔အဖို႔မွန္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘယ္စံနဲ႔မ်ားတိုင္းတာၿပီး အျပစ္ေပး ငရဲပို႔မွာလဲ။ ကိုကို သိပ္ေၾကာက္တယ္...။ ကိုယ္ကျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြရလာရင္ လူေတြက မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ အရာေတြသူတို႔လုပ္ရင္ ကို႔မွာတားဆီးရဲတဲ့ သတိၱမရွိဘူး...။ မိဘဆိုတဲ့ မ်က္စိမွိတ္အတၱနဲ႔ သူတို႔ကို ကိုယ့္လက္ေအာက္ခံလို လူ႔ဘဝအတြက္လိုအပ္တဲ့ ပံုေသစံေတြကို ႐ိုက္သြင္းေပးဖို႔ စိတ္အင္အားလည္းမရွိပါဘူး...။ ကိုကိုကို႔ ပန္းနားလည္ပါ..။ ကိုကို ပန္းလိုပဲ..........။
မိုးမလင္းေသးဘူးလား။ သည္ညတာဟာ ရွည္လွပါတယ္...။ ရွင္ဒါေတြပူဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရွင္ထင္သလိုမျဖစ္ဘူး မြန္ဟာ ရွင့္အႀကိဳက္ကိုပဲလိုက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆိုတာ ရွင့္ကို သိေစခ်င္တယ္...။ ရွင္ေတာင္းဆိုသမွ်ဟာလည္း အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ မြန္႔အခ်စ္၊ မြန္႔ခႏၶာနဲ႔ ကိုကို႔ကို အေကာင္းဆံုးလက္စားေခ်လို႔ရမယ့္နည္းပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကို ေျပာတဲ့ ငရဲကိုမသြားခင္ ဒါကို ကိုကို သိသြားရင္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တယ္..။ မြန္႔ကို ကိုကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ရင္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ရင္ မြန္ေအာင္ျမင္တယ္ေျပာရမယ္...။ ေနာက္ဒါဟာလည္း ကိုကို႔အေပၚမွာ အဆံုးစြန္အထိ ရင့္မာခဲ့ရတဲ့ မြန္႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းလည္းျဖစ္ျပန္တယ္...။
□ □ □
မိုးလင္းေတာ့မယ္။ မၾကာခင္ဆို ေနေတာင္ထြက္လာေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္မွ။ လိုတာေတြ မြန္ရွာေနရတာၾကာသြားတယ္။ မီမွမီပါေတာ့မလား။ မြန္ ကိုကို႔ကုတင္ေျခကိုမွီေထာင္ထားတဲ့ မွန္ေရွ႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္သံုးတိုင္ထြန္းလိုက္တယ္...။ အျပင္မွာေလေတြတိုက္ေနတုန္းပဲ။ အကုန္ဟင္းလင္းဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးက ေလေတြသိပ္ဝင္ေနတယ္။ အသက္ေအာင့္ထား.. မီးေတြၿငိမ္းသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ မြန္ စာရြက္ေပၚက မႏာၱန္ကို ခပ္ေလးေလးစရြတ္တယ္။ ကိုကို႔ကို ဒုကၡေရာက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္ရစ္တဲ့မြန္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနသြားႏိုင္ေအာင္ပါ။ ရြတ္အၿပီးမွာ မ်က္စိကိုတင္းတင္းပိတ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုဆင္းလာပါ။ သည္ဖေယာင္းတိုင္မီးမၿငိမ္းခင္ မြန္႔ဆီကို ခဏေလာက္လာပါ။
ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္တာဟာ ပိုၿပီးစိပ္လာတယ္။ တေယာက္ေယာက္ အျပင္တံခါးခံုေပၚတက္လာသံ ၾကားရတယ္။ စိတ္ထင္ေနတာလား။ သည္လုပ္ရပ္မွတ္တမ္းဟာ ေနာက္ထားတာေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္...ေျခသံ။ တျဖည္းျဖည္း ေရွ႕ကိုတိုးလားတဲ့ ေျခသံ။ ဖြဖြေလး။ ခႏၶာဝန္ကင္းၿပီး ေပါ့ပါးေက်နပ္ေနၿပီလားကိုကို။ တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္း...။ ေနာက္ဆံုး သည္တစ္ခုေတာ့ မြန္႔အလိုကိုျဖည့္ပါ မြန္႔ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာပါ...။ ေျခသံကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီ...။
ကိုကိုဟုတ္တယ္မဟုတ္လားဟင္...ေတြ႕စကလို ျပံဳးရင္း ကိုကိုလက္လွမ္းလိုက္ပါ...။ ကိုကိုတစ္ခ်က္လက္လွမ္းရင္ မြန္႔ပုခံုးကိုေတာင္ ထိလို႔ရေနပါၿပီ။။
ေအာင္ၿဖိဳး
(၂၂ ဇြန္ ၊ ၂၀၁၂- 3:22 AM)
