27 January 2013

အဇၩတၱ ဖဲခ်ပ္မ်ား

[ ခိုင္စိုးလင္းစီစဥ္တဲ့  ေရာင္စံုစကၠဴ (color papers) e-book မွာပါပါတယ္ .. ။ ]
(၁) 


[by Aidii]
     ေငြ႔သိပ္ျဖစ္တည္စ ေရစက္မႈန္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းစုုမိၿပီး အစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္ မ်က္ႏွာျပင္တေလွ်ာက္ျဖာထြက္ေနတဲ့ အရြက္ေၾကာအမွ်င္ေလးေတြက တဆင့္ ခါးလည္ရြက္တံဆီကို စီးဆင္းလို႔သြားတယ္။ တစတစနဲ႔ မ်ားလာျပန္ေတာ့ သည္အေလးဆေၾကာင့္သာပဲ သစ္ရြက္ဟာေကြးညႊတ္သြားရျပီး ေငြ႔ရည္တစက္အျဖစ္ ရြက္တံဖ်ားကေန ျပဳတ္က်လာတယ္ ။

     သည္ေရစက္ေလးသူ႕မ်က္ႏွာေပၚက်ေတာ့ အိပ္မက္ရင္း တသိမ့္သိမ့္ခုန္ေနတဲ့ သူ႔ႏွလံုးဟာ တခဏေလာက္ရပ္သြားပံုပဲ ။ ထိတ္လန္႔တာလား ၊ အံ့ၾသသြားတာလား မသိသာေပမယ့္ အဲသည္ခဏမွာ သူ႔မ်က္လံုးတို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာတယ္။ မိန္းကေလးက က်ေတာ့္ကိုေတာ့ မွတ္မိပံုပဲ ။ လက္ကမ္းလိုက္ေပမယ့္ မမွီသာေတာ့ဘူး ထင္လိုက္တယ္ ။ မႏိုင္တာကို စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ျပီး မ်က္လံုးကို ၾကိဳးစားဖြင့္ရမယ္လို႔ က်ေတာ္သိတယ္ ။ မမွီလိုက္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ကို လက္ခံရံုသာရွိျပီး ၊ နာလိုခံခက္မျဖစ္သင့္ဘူး။ ခဏေလာက္ၾကာရင္ က်ေတာ္မၾကားခ်င္တဲ့ အသံကိုၾကားရေတာ့မယ္ ။ သည္အခ်ိန္ဟာ ေျခာက္နာရီခြဲဖို႔ ငါးမိနစ္အလိုလည္းျဖစ္မယ္ ၊ တစ္စကၠန္႔အလိုလည္းျဖစ္မယ္ ၊ မေသခ်ာဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သိစိတ္အရ ေျခာက္နာရီခြဲေတာ့မယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္ ။

     မ်က္စိဖြင့္လိုက္ႏိုင္ေတာ့ တဖက္ကုတင္မွာ လွဲေနတဲ့ ဇနီးကို အိပ္မႈန္စက္ဝါးနဲ႔ျမင္ရတယ္ ။ သည္အခ်ိန္ဆို သူလည္းႏိုးေနျပီ ။ ထံုစံအတိုင္း က်ေတာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းေတာ့ သူလည္း ထလိုက္လာတယ္ ။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္မွာ လမ္းမီးတို႔ထိန္လင္းဆဲ ၊ က်ေတာ့္ထက္ေစာျပီး အလုပ္သြားၾကတဲ့သူေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ သည္ေန႕ လစာထုတ္ၾကမယ့္ေန႔ ၊ သူတို႔ ေျခလွမ္းေတြေတာင္ အျခားေန႕ေတြနဲ႔မတူ နည္းနည္းပိုသြက္ေနသလိုပဲ ။ ထင္လို႔လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။ ညေန အျပန္ဝင္ေနက် ေဆးခန္းကိုသြားရမယ္ ၊ ျပီး အိမ္ျပန္လာ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့... ။

 "ေရခ်ိဳးျပီးရင္ ၾကမ္းကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီး ေဆးခဲ့ပါ ၊ ကေလးလည္း ရွိတယ္ သိပ္ညစ္ပတ္တာပဲ .."

     ေငးေနရင္းက အေတြးလက္စျပတ္သြားျပီး က်ေတာ္အေတာ္ေတာ္လည္းရွက္သြားတယ္ ။ စကားတစ္ခြန္းကို ဇနီးအပါအဝင္ လူတိုင္းလိုလိုဟာ သည္လိုပဲ ေပါ့ေပါ့ေလးေျပာတတ္ၾကတယ္လား။ မ်က္ႏွာကိုငံု႔ရင္း အထဲကိုျပန္လွည့္ဝင္လိုက္တယ္ ၊ လူေတြ ငါ့ကို ဘယ္လိုမွနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ က်ေတာ္ေတြးမိတယ္ ။ အခန္းထဲမွာ ေလေအးစက္နံ႔ သဲ့သဲ့နံေနတယ္ ။ မ်က္ႏွာသုတ္ရင္း စိတ္ညစ္ညဴေစမယ့္ အေတြးကိုၾကိဳးစားျပီးျဖတ္တယ္ ။ သည္ေန႕အလုပ္က အျခားေန႔ေတြကလိုပဲ တအိအိနဲ႔ တေနကုန္ရင္ျပီးသြားမွာ ၊ ေနာက္ေတာ့ လစဥ္ထံုးစံ ေဆးခန္းသြား ၊ ျပီးေတာ့အိမ္ျပန္ ။ သည္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကားထဲမွာ တေနရာနဲ႔ တေနရာကူးေနရင္း ကုန္တဲ့အခ်ိန္ဟာကိုယ္ပိုင္ပဲ ။ ေတြးပါေလ့ ။ မနက္ထေရခ်ိဳးခ်ိန္ဟာ တေန႔မွာ က်ေတာ့္ကိုယ္က်ေတာ္ ပိုင္တဲ့ ဦးဆံုးအခ်ိန္ပဲ ။ သည္အခ်ိန္မွာ ျပန္႔ေနတဲ့စိတ္ကို ေလ်ာ့ရမယ္ ၊ တင္းေနတဲ့ စိတ္ကိုလႊတ္ရမယ္ ၊ လက္ရွိအခ်ိန္ ေလာေလာဆယ္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ သာယာမႈတစ္ခု ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးယူရမယ္ ။ ျပီးရင္ ေစာ္ကားရြဲ႕ေစာင္းျခင္း ထပ္မခံရေအာင္ ေရကိုပံုးလိုက္ေလာင္းလို႔ ၾကမ္းကိုတခ်က္ေဆးရမယ္ ။ ေနာက္ေဘးဘက္က နံနက္စာအသင့္ရျပီဆိုသံကို ၾကားရေတာ့ သည္ေန႔ အလုပ္သြားရင္ ဟို တပတ္ကတည္းက ေမ့ေနတဲ့ ထီးကို ျပန္ထည့္သြားဖို႕ျပင္ရင္းက ဝတ္ထားတဲ့ အက်ီ ၤကိုလွန္ခၽြတ္လိုက္တယ္ ။


 (၂)

     က်ေတာ့္ အလုပ္ကို ဆင္းတဲ့ဘူတာကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ဘစ္ကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကားေစာင့္တာ ဘာညာနဲ႔ဆို ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ ။ ဒါနဲ႔ပဲ လႈပ္ရွားမႈလည္းရ ၊ ဟိုဟိုသည္သည္ေတြးခ်ိန္လည္းရေအာင္ဆိုျပီး အျမဲလိုလိုလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္၊ သည္လို အခ်ိန္ရေအာင္လည္း အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္တယ္ ။ ရံုးမွာ ပေရာဂ်က္ ရက္ခ်ိန္းနီးလို႔ ေစာေစာနဲ႔ ေလာေလာ လာရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဘစ္ကားစီးေပါ့ ။ ကိုယ့္အက်င့္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ လုပ္ခ်င္ရာ၊ စိတ္ထင္ရာလုပ္တာပါပဲ ။ တခါတခါ ကိုယ္မသြားခ်င္တဲ့ဆီကို ကိုယ့္ေျခနဲ႔ကိုယ္အျမန္သြားရတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးကို က်ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။

     ေနာက္တခ်က္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာကို ဘာလို႔ၾကိဳက္တုန္းလို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားရရင္ က်ေတာ္ေတြးေနရတာကို သေဘာက်လို႔ပဲ ။ ေနာက္ တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ျပန္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေတြးေတြ အေမးေတြကို ကိုယ္တိုင္တိုးတိုးေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ အသံထြက္ျပီး ေရရြတ္ေခ်ပခြင့္ရွိတယ္ ။ အဲသည္ ဖီလင္ကိုလည္း သိပ္ၾကိဳက္တယ္ ။

     ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးလမ္းက တဖက္ပိတ္ၾကီး ။ တိုက္ေတြဆိုတာကလည္း အလုပ္ရံုေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ညိဳညစ္ညစ္အေရာင္သုတ္ထားတာမ်ားတယ္ ။ လမ္းအခ်ိဳး တဖက္မွာေတာ့ လူေနတိုက္ခန္းအိမ္ေတြရွိတယ္ ။ တိုက္ၾကိဳတိုက္ၾကားက ျဖတ္ျပီး ေရေျမာင္းေဘာက္တစ္ေလွ်ာက္ လူစိုက္တဲ့ သစ္ပင္တန္းအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလးေလွ်ာက္ရင္ ရံုးဂိတ္ဝ ကဒ္ျဖတ္တဲ့ ေနရာကိုေရာက္တယ္ ။ အဲသည္လူေန တိုက္ေတြၾကားေအာက္မွာပဲ စားေသာက္ဆိုင္ ေသးေသးေလးေတြရွိတယ္ ။ တခါတခါ အခန္႔သင့္လို႔ သိပ္ေစာေနရင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ဝင္ေသာက္ျပီး ေရေျမာင္းတေလွ်ာက္ေငးႏိုင္ေသးတယ္။ ေနာက္သည္ကိုျဖတ္မလာခ်င္လို႔ ဘစ္ကားသြားတဲ့ လမ္းအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ တေမွ်ာ္ၾကီးပတ္ျပီး ေလွ်ာက္ရတယ္ ။ သည္ေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံု ျဖတ္လမ္းကသြားတာပဲ မ်ားပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွေတာ့ သည္လမ္းအတိုင္း ညေနဆိုလမ္းေလွ်ာက္မျပန္ဖူးဘူး ။ ဒါေတာ့လည္း သည္လမ္းဟာ နံနက္ပိုင္း ရံုးတတ္ဖို႔သြားတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ သက္သက္ဆိုင္တယ္လို႔ပဲ ကိုယ့္ဖာသာ အမွတ္ထားမိတယ္ ။

     သည္ေန႔နံနက္ေတာ့ မိုးမရြာဘူး ။ နည္းနည္းလည္းေစာေနေတာ့ ခပ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပဲေလွ်ာက္တယ္ ၊ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ဘစ္ကားမွတ္တိုင္ေတြထဲက တခုမွာမွာ နံနက္တိုင္းေစာင့္ေနက် အေဒၚၾကီးကိုေတြ႔တယ္ ။ က်ေတာ္ စိုက္ၾကည့္ေနသလို ျဖစ္ေနေတာ့ သူလည္း သတိထားမိျပီး မွတ္မိပံုပါပဲ ၊ ျပံဳးျပမယ္လို႔ ေတြးေပမယ့္ မ်က္ႏွာကမလႈပ္မိဘူး ၊ သည္ေတာ့ သူလည္းအၾကည့္လႊဲရင္း မ်က္လႊာျပန္ခ်တယ္ ။ အဲသည္အေဒၚၾကီးကို က်ေတာ္အလုပ္ဝင္စ ေန႔ကတည္းက သည္မွတ္တိုင္မွာ နံနက္ဆို ကားေစာင့္ေစာင့္ေနတာေတြ႕ ရတယ္ ။ ထမင္းထုတ္ပဲလား ၊ ေရဘူးေရာပါလား၊ တိုလီမိုလီေတြပဲလား ၊ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ စုထုတ္ထားတဲ့ အိတ္တစ္လံုး အျမဲတမ္း သူ႕မွာပါတယ္ ။ သူ အခုသြားရမယ့္ အလုပ္ကိုလုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလည္းလို႔ စပ္စပ္စုစု ေတြ႔တိုင္းေတြးမိတယ္ ၊ တလ ဝင္ေငြဘယ္ေလာက္ရမလဲ ၊ သူ႕ကိုမွီခိုသူေတြေရာရွိလား ၊ သူကိုယ္ကိုယ္အတြက္ ပဲ အလုပ္လုပ္ေနရတာလား ၊ သည္ဝင္ေငြဟာ သူ႔အတြက္ ၊ သူ႕မိသားစုအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါမလဲ ။ သူေပ်ာ္ပါရဲ့လား ခင္ဗ်ား ၊ ေက်နပ္ပါရဲ့လား ။ ညေန ဆရာဝန္ကို အဲသည္အေၾကာင္းေျပာျပဖို႔ စိတ္ထဲမွာမွတ္ထားတယ္ ။    

    ေလွ်ာက္လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ လူစိုက္တဲ့ ယွဥ္လ်က္သစ္ပင္ႏွစ္တန္းၾကားေရာက္ရင္ တခဏေတာ့ အထက္ဘက္ ေကာင္းကင္ကို အျမဲေမာ့ၾကည့္မိတယ္ ။ သစ္ရြက္အုပ္အုပ္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုေနျပီေကာ ၊ ညဥ့္သိပ္စ ေနမထြက္မွီ နံနက္ေစာေစာဆို ေငြ႔ရည္တို႔ျဖင့္ စိုစြတ္ေနခဲ့မယ္ထင္တယ္ ။ အိပ္မက္ထဲကလိုေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္အလုပ္လာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ သစ္ရည္တို႔ ေသြ႔ေသြ႔ေျခာက္လို႔ အစိမ္းေရာင္သက္သက္သာေဆာင္ရင္း ေနအထိုးမွာ အကြက္ေျပာက္ေျပာက္သာေျမေပၚက်ေအာင္ အရိပ္ထိုးလို႔ေနၾကတယ္ ။ အေရွ႕ဘက္ကိုတည့္တည့္ေလွ်ာက္ရတာဆိုေတာ့ ေနျခည္ေတြသစ္ရြက္ၾကိဳ သစ္ရြက္ၾကား ၊ သစ္ကိုင္းၾကိဳ သစ္ကိုင္းၾကားျဖာက်ေနတာ ေငးစရာေပပဲ ။ ေနတည့္တည့္ထိုးတာဆိုေတာ့ အလွကို ၾကာၾကာေတာ့မေမာ့ႏိုင္ဘူးေပါ့ ။

    ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ နံနက္ခင္းတခုမွာ သည္လမ္းကို ပထမဆံုးေလွ်ာက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ၾကိဳးစားျပီး ေပါ့ေပါ့ေလး ဥေယ်ာကၡာထားႏိုင္ခဲ့တယ္ ။ သည္ေလာက္ၾကာၾကာလည္း ေလွ်ာက္ရမယ္လို႔မထင္ခဲ့ဘူး ။ အလြန္ဆံုး တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ ။ သည္ေတာ့ ေပါ့ပါးျပီး ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အနာဂတ္ဆိုတာဟာလည္း လွမ္းလိုက္ရင္ လက္တကမ္းပဲလို႔ ထင္ရတယ္ ။ ဇနီးသည္နဲ႕ သားသမီးမ်ား ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အပူကင္းကင္းေနႏိုင္တဲ့ ဘဝတခု ၊ အဆင့္ရွိျပီး အာမခံခ်က္ေကာင္းမယ့္ အလုပ္အကိုင္တခု ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမသိ ညာမသိ စာေတြသင္ျပီးလို႔ လက္ေတြ႔အလုပ္ဝင္တာ ၾကာလာေတာ့ ၊ ဘဝမွာ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ဆိုတာထက္ ပိုတိက်တဲ့ ခံယူခ်က္တခု အစားထိုးဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ က်ေတာ့္အေတြ႔အၾကံဳေတြအရသိခဲ့တယ္ ။ ခက္ျပန္တာတခ်က္က အခ်ိန္ဆိုတာ စိတ္ထင္ထက္ပို၍ အကုန္ျမန္လြယ္တာပဲ ။ ဒါ့အျပင္ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ ဆိုျပီး လက္ေတြ႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရျခင္းဟာ၊ တကိုယ္ထည္း ေက်နပ္စဖြယ္ စိတ္ကူးအိပ္မက္မက္ရျခင္းထက္ ပိုလို႔ အားအင္ၾကီးျပန္တယ္။ တခါကရွိဖူးတဲ့ စိတ္ကူး အိပ္မက္ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာကိုေတာင္ မသိလုိက္မိတာပဲမို႔ ၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ရွက္စရာလို႔ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ လူကို ထံုထိုင္းသြားေစႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား ။ ဒါဟာလည္း ေခါင္းတခ်က္အျငိမ့္ ၊ သက္ျပင္းတခ်က္အရႈိက္မွာတင္ လြင့္ေပ်ာက္သြားေစႏိုင္တာမ်ိဳး ။

    အေရွ႕ကလမ္းခြဲမွာ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ရင္ ရံုးဝင္ေပါက္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ ။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း ငါအေတြးနက္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိပါ့လား ။ ညေနက်ေတြ႔ရင္ အေျခအေန တိုးတက္လာျပီဆိုတဲ့ စကားမ်ားၾကားရလိမ့္မလားလို႔ က်ေတာ္ေတြးတယ္ ။ ေရွ႕ ငါးလွမ္းေလာက္လွမ္းရင္ ဂိတ္ေပါက္ကိုေရာက္ျပီ ။ မိတ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ေတာ့ မ်က္ႏွာက သိစိတ္မလိုပဲ ျပံဳးရယ္လို႕တုန္႕ျပန္တယ္ ။ လာခဲ့တဲ့လမ္း ေနာက္ဘက္ကို တခ်က္ျပန္ၾကည့္မိရင္း ညေနမိုးမ်ားရြာမလားလို႔ ေတြးမိတယ္ ။ က်ေတာ္ သည္ေန႔လည္း ထီးယူခဲ့ဖို႔ ေမ့လာျပန္တယ္ ။


 (၃)

      ဟုတ္ကဲ့ ၊ က်ေတာ္မိုးနည္းနည္းမိလာတယ္ ။ မနက္ကထီးယူလာဖို႔ ေမ့သြားကတည္းက သည္ညေနမိုးရြာလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေတာ္ေတြးမိသား ။ သိပ္ကသီလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ ။

      က်ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆံုးျဖတ္ျပီးမွ သည္တခါ ဆရာ့ဆီက ရက္ခ်ိန္းယူခဲ့တာပါ ။ ဟုတ္ကဲ့ ... က်ေတာ္တို႔ မေတြ႕ၾကတာၾကာျပီ ၊ က်ေတာ့္စိတ္အေျခ အေနပိုလို႔ေတာ့ ဆိုးမလာပါဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႕ တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာခြင့္ရဖို႔ အတြက္ရယ္ ၊ အရင့္အရင္အေခါက္ေတြက မေျပာျဖစ္တာေတြလည္းေျပာရေအာင္လို႔ပါ ။ ဟင့္အင္း... မထူးေသးဘူး ဆရာ ၊ က်ေတာ္တို႔အေျခအေန အရင္လိုပါပဲ။

     က်ေတာ္ ေလာေလာဆယ္ စက္စုပ္ျပီး ေရွာင္ပုန္းခ်င္ဆံုးအရာဆိုရင္ေတာ့ လက္ေတြ႔ဘဝပါပဲ ၊ က်ေတာ္ အခုလို ပိုက္ဆံမရွာခ်င္ဘူး ၊ ေငြရဖို႔ဆိုျပီး တရက္ျပီးတရက္အလုပ္မသြားခ်င္ဘူး ၊ ေနာက္ ကိုယ္အပါအဝင္ ဇနီးနဲ႕ကေလး အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနရတဲ့ လက္ရွိဘဝကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ခ်င္တယ္ ။ သိပ္မတရားတာပဲလို႔ ထင္တယ္ ။ ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသည္အတိုင္းေနရမယ္လို႔လည္း ေသခ်ာမသိဘူး ၊ ၁၀ ႏွစ္လား ၊ အႏွစ္ ၂၀ လား၊ မေသမခ်င္းပဲလား ။ ေနာက္ဆက္လာမယ့္ရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ေလာေလာဆယ္က်ေတာ့္မွာ အားမရွိဘူး ။ ေနာက္ မတရားဘူး ဆိုတဲ့ အရာမွာ ကံဆိုတာလည္းပါတယ္ ။ က်ေတာ္ မိရိုးဖလာ ယံုၾကည္ထားတဲ့ ဘာသာအရ အရာရာကို ကံ ကခ်ယ္လွယ္တယ္လို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ရိုက္သြင္းခံရဖူးတယ္ ။ သည္ေတာ့ကာ ဘာကိုမ်က္စိမႈိတ္ယံုျပီး ဆက္လက္ရပ္တည္ရမယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားလို႕ မရခဲ့ဘူး ။ က်ေတာ္ဥပမာ တစ္ခုေပးမယ္ ။ က်ေတာ့္ရံုးမွာ တလတခါ အင္းဆက္ပိုးမႊားစစ္ေဆးျပီး တိုက္ဖ်က္ေရးလုပ္တယ္ ။ ျခအိမ္ ၊ နက်ယ္အိမ္ေတြရွိေနရင္ ေဆးျဖန္းျပီးျဖိဳပစ္ၾကတယ္ ။ ပုရြတ္သိုက္ကိုလည္း ေဆးေလာင္းျပီးဖ်က္ဆီးၾကတယ္ ။ သူတို႕တေတြ ပင္ပန္းတၾကီးေဆာက္ထားတဲ့ နားခိုရာကို ျဖိဳဖ်က္မပစ္ဖို႔ ဘယ္လိုလူသားစာနာမႈနဲ႔မွ တားျမစ္လို႔မရဘူး ။ ဘယ္သူေတြမွလည္း အေရးလုပ္ေတြးမေနၾကဘူး ။ မျဖိဳရင္ သိမ္းတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ပ်က္စီးကုန္မွာကိုး ။ တခါ လူေတြစားျပီးက်န္ရစ္တဲ့ ထမင္းလံုးေတြကို ရြရြထိုးျပီး အားက်ိဴးမာန္တတ္ သူတို႔အသိုက္ဆီ သယ္ေနၾကတဲ့ ပုရြက္ေကာင္ေတြကို ေဆးျဖန္းျပီး သတ္ပစ္ျပစ္ဖို႔ဆို ဘယ္လူသားကမွ တစကၠန္႔ေတာင္ ေတြေဝေနမယ္ မထင္ဘူး ။ က်ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ဘဝေတြကေရာ သည္အျဖစ္ထက္ ဘာမ်ားထူးေသးလို႔တုန္း ဆရာ ။ ဘယ္အခ်ိန္ ေဆးျဖန္းခံထိမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္လို႔ တက္တက္ၾကြၾကြ သယ္ေနၾက ၊ ေဆာက္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား ။ က်ေတာ္သည္ေတာ့ ......။

      ခင္ဗ်ာ .. ၊ ဟုတ္ကဲ့ ပိုက္ဆံ အေၾကာင္း ကိုေျပာရမယ္ ။ ပိုက္ဆံရဲ့ အေရးပါမႈကို ဘယ္တုန္းကစ သိတာလည္း ဟုတ္လား ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မသိနားမလည္ျခင္းရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံဆိုတာကို တခါမွ ေခါင္းထဲထည့္ျပီး မစဥ္းစားဖူးဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အေဖလုပ္သူတေယာက္ထဲ ပိုက္ဆံရွာရတာကို ျမင္တာရယ္ ၊ အေမလုပ္သူက ပိုက္ဆံစကား သိပ္ေျပာတာရယ္ ၊ ဘြားေအက ပိုက္ဆံနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံတတ္တာရယ္၊ ဒါေတြေၾကာင့္ေတာ့ ေငြဆိုတာၾကီးဟာ အေရးပါတယ္လို႔ သိခဲ့တယ္ ။ အေဖက ေျပာတယ္ ငယ္ငယ္က က်ေတာ္နဲ႕သူၾကား ေသြးေအးခဲ့ရတာ ေငြေၾကာင့္တဲ့ ၊ သူအျပင္မွာေငြရွာျပီး မိသားစုနဲ႕အတူ မေနႏိုင္တာေၾကာင့္ က်ေတာ္သူ႔ကို စိမ္းေနတာတဲ့ ။ ေနာက္လည္း ေျပာျပန္တယ္ သည္ရွာသမွ် ပိုက္ဆံဟာ က်ေတာ့္အနာဂတ္အတြက္ပဲတဲ့ ။ သူ႕ကို အားနာလို႔ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေနခဲ့ပါတယ္ ။ အမွန္ေတာ့ သူလုပ္ခဲ့သမွ်ဟာ က်ေတာ့္ကို သူ႕လို မိသားစုအတြက္ ေငြရွာ စက္ၾကီးတစ္စက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တာ အစြမ္းကုန္ပဲလို႔ သူမသိဘူး ။ အဘြားကေတာ့ သားမက္လုပ္သူ႔အေပၚ လံုးဝ ေငြေၾကးအရ မွီခိုရသူျဖစ္လို႔ ခမည္းခမက္ေတြ ကြယ္ရာမွာ ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ ေျပာတာခံရရင္ အင္မတန္နာရွာတယ္မွတ္တာပဲ ။ သူ႔စိတ္အနာကို အဲသည္တုန္းကေတာ့ ဘယ္သူမွ အေရးတယူ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ၾကေပမယ့္ ၊ ခုသည္အခ်ိန္မွာေတာ့ အနည္းဆံုး သူ႔တဦးတည္းေသာေျမး က်ေတာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ခဲ့ျပီထင္တယ္ ။ ဟုတ္ကဲ့ ... သည္အေၾကာင္းကို အေမတို႕လည္းသိပါတယ္ ၊ သူတို႕ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပဲ ၊ အဘြားဟာ ပညာမတတ္ခဲ့လို႔ သည္လို တဖက္သတ္စိတ္အနာကို မေျဖႏိုင္တာတဲ့ ။ သည္ေတာ့ က်ေတာ္ ဆက္ျပီးမေျပာပါဘူး ။ က်ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ လူတေယာက္ သင္ခြင့္ရွိလို႔ သင္ရတဲ့ပညာဆိုတာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့တေန႔ သူ႔ကိုအတင္းအၾကပ္ အလုပ္လုပ္ခိုင္းေစရာမွာ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ၊ ထံုသြားေအာင္ ထိုးတဲ့ ေဆးတမ်ိဳးလိုပါပဲ ။ ခက္တာက အဲသည္ ပညာဆိုတာကိုလည္း ပိုက္ဆံနဲ႔ဝယ္မွ ရတယ္ ၊ ရျပီးျပန္လည္း သည္ပညာနဲ႔ပဲရင္းျပီး ပိုက္ဆံရွာရျပန္တယ္ ။ ဘီးလံုးေတြ တလိမ့္လိမ့္ လႈိမ့္သလိုပဲ ။ အစေတာ့ တထစ္ျခင္း... ျပီးျပန္ေတာ့လည္း တရစ္ျပီးတရစ္ ။

     က်ေတာ့္အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွာ အိမ္ကထြက္ခဲ့ရေတာ့မွ ပိုက္ဆံကိုလက္က ကိုင္ျပီး သံုးဖူးတာ ။ စစခ်င္းေတာ့ အကိုင္ မတတ္လွဘူး ၊ လကုန္ခါနီးရင္ လက္ထဲေငြျပတ္တာတို႔ ၊ ေက်ာင္းလခ ထဲကယူသံုးမိတာတို႔ ျဖစ္တတ္တယ္ ။ အခါတိုင္းလည္း မိတ္ေဆြေတြဆီက ေငြလွည့္တာတို႔ ၊ အိမ္ကို တခုခုလိမ္ေျပာျပီး ေတာင္းတာတို႔နဲ႔ ေျဖရွင္းဖူးတယ္ ။ တခါမွာေတာ ့အဲလို ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ။

     ဆရာ.. က်ေတာ့္အရင္တခါကေျပာခဲ့သလို အခုလာေတြ႕ရတဲ့ ကိစၥမွာ က်ေတာ့္အိမ္ေထာင္ေရး သုခနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥလည္း ပါပါတယ္ ။ က်ေတာ္ ငယ္ငယ္က လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္တာ ေစာတယ္လို႔ထင္တယ္ ဆရာ ၊ ေနာက္ ေလာကဘာဝ ကိစၥကိုလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ကပဲသိခဲ့ ရတယ္ ။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ဆံုရျခင္းဟာ ထိတ္လန္႔တၾကီးျဖစ္စရာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး ။ က်ေတာ္ အဲသည္အမ်ိဳးသမီးကို ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ စေတြ႕ခဲ့တာ ။

     အဲသည္တုန္းက က်ေတာ္ရုပ္ရွင္ရံုတကာလွည့္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စာၾကည့္တိုက္မွထိုင္ျပီး ေန႔ခင္းအိပ္မက္မက္ မက္ေကာင္းတုန္းေပါ့ ။ အဲသည္တုန္းက ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ဒါေတြလုပ္ခဲ့လည္း ျပန္စဥ္းစားရင္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ ။ သည္ေန႕က ၾကည့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုမွာလူမရွိဘူး ၊ က်ေတာ္ရယ္ ေဘးခံုအေက်ာ္ မွာထိုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္ ႏွစ္ေယာက္ထည္း ။ သူ႔ အဝတ္အစားကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူဆိုတာ သိသာတယ္။ ဇာတ္လမ္းကေႏွးျပီး အင္မတန္ရွည္လ်ားတယ္ ထင္ရတယ္ ။ အမ်ိဳးသမီးက က်ေတာ္နားမလည္တဲ့ စကားေျပာေတြကို ဘာသာျပန္ျပတယ္ ။ မီးထိုးတဲ့ အလင္းမွာျမင္ရတဲ့ တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြဟာ သိပ္လွတယ္လို႕ ထင္မိတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္လဲမသိ အဲသည္မ်က္လံုးေတြ တင္းတင္းမႈိတ္ ပိတ္သြားေအာင္ က်ေတာ့္ အစြမ္းနဲ႔ လုပ္ၾကည့္လိုက္ခ်င္တယ္ ။ မ်က္ခြံမို႔မို႕ျပန္ပြင့္လာတဲ့ အခါ ေက်နပ္ရိပ္ သက္သက္ပဲ က်န္ရွိေစခ်င္တယ္ ။ ခုလို တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ မေနေစ့ခ်င္ဘူး ။

     က်ေတာ့္ထက္ ၆ ႏွစ္ၾကီးတယ္လို႔ သူေျပာလို႔ပဲ က်ေတာ္သိရပါတယ္ ။ ရုပ္ရွင္ျပီးေတာ့ က်ေတာ္တို႔ သည္လိုပဲ စပ္မိစပ္ရာ စကားေျပာရင္းနဲ႔ ပိုရင္းနီးသြားၾကတယ္ ။ ေနာက္တခါ စိတ္ၾကိဳက္ေတြ႕မယ့္ ရုပ္ရွင္ကုိ ၾကည့္ဖို႔ခ်ိန္းၾကတယ္ ။ သပ္သပ္ေတြ႕ျပန္ေတာ့ ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ၊ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေျပာၾကတယ္ ။ သူနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာ အဓိကကေတာ့ ဘယ္ကိုမဆို အစမ္းလုပ္ၾကည့္ဖို႔ ဝန္မေလးခဲ့တာပဲ ။ တဲ့တဲ့ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေျပးလာတဲ့ အရာႏွစ္ခုဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္ တိုက္ကိုတိုက္မိၾကမွာပဲ ။ သည္မွာ က်ေတာ္တို႔ထိေတြ႕မိၾကတယ္ ။ က်ေတာ္ရဲ့ ရြံ႕တဲ့ စိတ္ကို က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိေစပဲ သူေရွ႕ကလမ္းျပတတ္ေလေတာ့ နက္တဲ့ေတာထဲကို ပိုနက္ေအာင္ ဝင္တိုးဖို႔ မေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ မာနကို ျပည့္ဝေစတယ္ဆိုမလား ။ ေတာင္တက္ရာမွာ တေခါက္ထက္တေခါက္ ပိုလုိ႕ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထြက္ေတြဆီ တထစ္ခ်င္း ၾကိဳးစားျပီး တက္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္သန္လာတဲ့ ေတာင္တက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ မာန္မ်ိဳးလို႔ ဆိုလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္ ။

    သည္ကိစၥတရပ္လံုးမွာ အမွတ္မိဆံုးကေတာ့ က်ေတာ္တို႕ေတြ႕တတ္ၾကတဲ့ အခန္းရဲ့ ျပတင္းေပါက္ေဘးကပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ ရထားသံလမ္းပဲ ။ အဲသည္မွာ မၾကာမၾကာ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ရထားသံဟာ ေႏွးေကြးတဲ့ လွဳပ္ရွားမႈေတြကို ျမန္ေစတတ္သလို ၊ တရွိန္ထိုး ကမူးရွဴးတိုး လုပ္ရွားမႈေတြကိုလည္း စည္းခ်က္အလိုက္ သံစဥ္ညွိေပးတတ္တယ္ ။ ဒါက မေမ့ႏိုင္စရာပဲ ။ သည္လိုေတြ႔ၾကေပမယ့္လည္း ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မေမးၾကဘူး ၊ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကတယ္ ဆိုတာလည္းမရွိၾကဘူး ။ ေတြ႔စက ေျပာတဲ့ စာအုပ္ေတြ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းဟာလည္း ၾကာလာေတာ့ လက္ေတြ႔ဆန္လာတဲ့ ဘဝမွာ ညည္းေငြ႕လြယ္တာမုိ႔ ေနာက္ပိုင္းေတြ႔ခ်ိန္ေတြမွာ စကားရယ္လို႔ေတာင္မေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ။ သူခ်ိန္းရင္ အခန္းကို က်ေတာ္သြားရံုပဲ ၊ ေရာက္ရင္ အျမဲတမ္း အသင့္ဝယ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီ ၂ခြက္နဲ႔ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ သူ႕ကိုေတြ႕ရစျမဲ ၊ ဟုတ္ကဲ့... သည္လိုနဲ႔ ၄ ၊ ၅ ၊ ၆ လေလာက္ေတာ့ ရွိသြားတယ္ ။ အဲသည္တစ္ေန႔မွာ ကိစၥတရပ္ျဖစ္တယ္ ။ က်ေတာ္ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပဲ ။ ဒါကလည္း ေစာေစာက ေျပာလက္စနဲ႔ဆက္စပ္ေနတယ္ေလ... ။


    * 

     အဲသည္ေန႔လည္ ထံုးစံအတိုင္း ရထားျဖတ္သြားသံေၾကာင့္ က်ေတာ္ႏိုးေတာ့ သူ စားပြဲမွာထိုင္ေနတာ ေတြ႕တယ္ ။ ေကာ္ဖီခြက္ ႏွစ္ခြက္ကို ခုံေပၚမွာ တင္ထားတယ္ ။ တခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီး က်ေတာ့္ ဆီကိုျပံဳးျပတယ္။ ေဘးခံုေလးေပၚက လက္ကိုင္ဖုန္းကိုလွမ္းလိုက္ျပီး အရင္အခါေတြက အတိုင္း ဂီတသံ တိုးတိုးေလးၾကားဖြင့္လိုက္တယ္ ။ မလာခင္ စိတ္ကူးထားတဲ့ က်ေတာ္ ေျပာစရာစကားကို ဘယ္လိုစရမလဲေတြးရင္း ေခါင္းအုံးေပၚျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္ ။

    က်ေတာ္သူ႕ေဘးမွာသြားထိုင္ေတာ့ သူကကိုယ္ကိုေက်ာ္ျပီး အျပင္ဘက္ရထားလမ္းကို ေငးၾကည့္ေနတယ္ ။ က်ေတာ္တို႔ ေတြ႕ၾကတုိင္းသည္အခန္းေလး မွာပဲ ။ သူတကာတည္းတဲ့ ဟိုတယ္က အခန္းတခန္းကိုပဲ အျမဲတမ္းရေအာင္ သူဘယ္လိုလုပ္ထားလည္းလို႔ က်ေတာ္သိခ်င္ေနတယ္ ။ တကယ္ဆို ေမးၾကည့္မိဖို႔ေကာင္းတယ္ ။ ေန႔ခင္းတိုင္းဟာ တေနရာမွာ အတူတူခ်ည္းပဲမို႔ ပ်င္းဖို႕ေကာင္းလွတယ္ ။ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ဆိုေနဖို႕လည္း မသင့္ဘူးလို႔ က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထင္ၾကတယ္ ။

     "က်ေတာ္ ေျပာစရာရွိလို႔" စကားစေတာ့ သူတခ်က္လန္႕သြားဟန္နဲ႕ က်ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္တယ္ ... ။

     "ေျပာေလ..."

     က်ေတာ္နည္းနည္းမ်က္ႏွာပူေတာ့ စားပြဲေပၚကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္ ။ သူ႔ေကာ္ဖီခြက္ ေဘးက မုန္႔ပန္းကန္မွာ ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္ ။ မုန္႔ဖက္ကေလးကို ပန္းကန္ေဘးက်ေအာင္ အားစိုက္ျပီး တြန္းေနတယ္ ။ သူ မ်ားျမင္ရင္ ဖယ္ပစ္လိုက္မွာပဲ ။ ကိုယ့္ကို အပန္းတၾကီးမထိခိုက္တဲ့ သူတပါးၾကိဳးပမ္းခ်က္ကို မဖ်က္ဆီးသင့္ပါဘူး ။ သည္ေတာ့ က်ေတာ္ေငးေနတဲ့ဖက္ သူ႕အၾကည့္မလိုက္ေအာင္ အေလာတၾကီးစကားျပန္စရတယ္ ... ။

     "က်ေတာ္ အကူအညီတစ္ခုေတာင္းခ်င္လို႔ပါ ..."

     "ဘာလည္း မင္းမွာ ရြယ္တူ ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးရွိေနျပီ ဆိုတာ ေျပာခ်င္တာလား"

      "မဟုတ္ပါဘူး .. ဟို က်ေတာ္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းေလာက္ အသံုးလိုလို႔ပါ ...."

     သူက်ေတာ့္ကို တည့္တည့္ေျပာေနရာက ခ်က္ခ်င္း အၾကည့္ကို ေအာက္ခ်လိုက္တယ္ ။ က်ေတာ္ဘာမ်ား မွားသြားလည္းလို႔ ေတြးမိျပီး ေသခ်ာရွင္းျပရင္ေကာင္းမလားလို႔ ထင္မိတယ္ ။


     "ဟုတ္ကဲ့ က်ေတာ့္အိမ္က ၾကိဳေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းလခကို သံုးလိုက္မိလို႔႔ပါ ... ၊ က်ေတာ္ကို အကုန္ေပးဖို႔ ေျပာပါဘူး ၊ ေခ်းတဲ့ သေဘာပါ ၊ ေနာက္ သည္အတြက္လည္း အပန္းမၾကီးဘူးထင္လို႔ ..."

     သံလမ္းေပၚ ရထားျဖတ္သြားျပန္တယ္ ။ ရထားသံတိတ္ေတာ့မွ သူ႔မ်က္ႏွာျပန္ေမာ့လာတယ္ ။ သူမ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းေနသလိုပဲ ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ၊ က်ေတာ္ဘာလုပ္မိတာလည္းလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ေမးမိတယ္ ၊ က်ေတာ္တို႔ ရင္းႏွီးမႈအတိုင္းအတာအရ သည္ေလာက္ေတာင္းဆိုတာ လြန္တယ္မဆိုပါဘူး ။ က်ေတာ္ ဘယ္လို ဆက္တုန္႔ျပန္ရမလဲ စဥ္းစားလို႔မရဘူး ။
     ဘံုေရႊနန္းငယ္သည္ဝယ္ ကြာနယ္ေဆြးရန္ ၾကံမႈိင္ေတြးျပန္ ပူဝန္ပန္းဘြယ့္ သည္မယ္ ညိႈးတယ္ဝဋ္ဖန္ ဆိုေယာင္မွားကံ... ။
      နားမေထာင္ပဲ ၾကားေနရတဲ့ ဂီတသံကို ခလုတ္ႏႈိတ္ပိတ္လိုက္တယ္ ။ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူျပန္ျပံဳးျပရင္း တခုခုကို ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္နဲ႔ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်တယ္ ။

     "ဘဏ္အေကာင့္ နံပတ္နဲ႔ လိုတဲ့ ေငြကိုေျပာလိုက္ ၊ ဖုန္းနဲ႔ စာမပို႔နဲ႔ ခ်ေရးေပးလိုက္၊ လိုင္းဖုန္းေဘးမွာ စကၠဴလြတ္အပိုင္းေလးေတြ ရွိတယ္ ..."

     ရက္လြန္ေနတဲ့ ေက်ာင္းလခအတြက္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေပါ့သြားျပီး သူေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေပးလိုက္တယ္ ။ သူက စာရြက္ကို တခ်က္ေတာင္ဖတ္မၾကည့္ပဲ ေဘးကအိတ္ထဲေကာက္ထည့္လိုက္တယ္ .. ။ ေနာက္ခ်က္ခ်င္း ထိုင္ခံုေပၚကထတယ္ ။

     "တို႔ လႊဲေပးလိုက္မယ္ ၊ သြားႏွင့္မယ္ေနာ္... "

     တစံုတခု ခ်က္ျခင္းၾကီးေျပာင္းလဲသြားတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ ဘာဟာရယ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ က်ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူး ။

     "ေက်းဇူးပါ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ေတြ႕ၾကမလဲ ..."

     "ရပါတယ္ ... တို႔ ခ်ိန္းျဖစ္ရင္ အသိေပးမယ္ေလ..."

     တံခါးေပါက္ဖက္ကို သူထြက္သြားတယ္ ။ ေကာ္ဖီေတြေတာင္ ကုန္ေအာင္ေသာက္မသြားဘူး ၊ မုန္႔ကလည္း အရာမယြင္းေသးဘူး ။ ေစာေစာက ပုရြက္ဆိတ္ကေတာ့ စားပြဲေဘာင္ေပၚေရာက္ေနျပီ ။ ခုေနမွ က်ေတာ္ ေလမႈတ္လိုက္ရင္ သူ လြင့္သြားမွာပဲ ။ ထားလိုက္ပါေလ သူသည္တခါေတာ့ ကံေကာင္းပါေစ ။ သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို စိန္မေခၚသင့္ဘူးလို႕ ခင္ညစ္ညစ္ေတြးမိတယ္ ။

     တံခါးပိတ္လိုက္သံၾကားတယ္ ။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူထြက္သြားျပီ ။ ျပန္ပိတ္ရက္သား တံခါးၾကီးကို အၾကာၾကီးေငးၾကည့္ေနတယ္ ။ ျပန္ပြင့္လာမလားလို႔ေမွ်ာ္ေနသလား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္မသိဘူး ။ အျပင္မွာ ရထားတစ္စင္း သူ႕အခ်ိန္အတိုင္း ျဖတ္သြားျပန္တယ္ ။


 * 

     ေနာက္ရက္မွာ သူ ပိုက္ဆံလႊဲေပးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည့္ေနာက္ပိုင္း အဆက္အသြယ္လံုးဝမရေတာ့ဘူး ။ က်ေတာ္တို႔ ဆက္သြယ္ေနက် ဖုန္းကိုလည္း အဲသည္ညေနမွာပဲ ပိတ္သြားတယ္လို႔ သိရတယ္ ။ က်ေတာ္လည္း တကူးတက ရွာမေနျဖစ္ေတာ့ဘူး ၊ သူ႔ပိုက္ဆံကိုျပန္ေပးဖို႔လည္း စိတ္မကူးမိဘူး ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔ လိုတဲ့ ေက်ာင္းလခေပးလိုက္တယ္ ။ အဲသည္ လခသြားေပးတဲ့ေန႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံဆိုတာ သည္လိုေလး လြယ္လြယ္နဲ႔ရႏိုင္ပါ့လားလို႔ေတာ့ ေတြးမိသား ။ သည္ သူ႕ေငြေၾကာင္ ့စိတ္ေပါ့ သြားတာေတာ့အမွန္ပဲ ။

     က်ေတာ္သည္ကိစၥကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူးထင္တာပဲ ။ ဖြင့္ထုတ္တိုင္ပင္ရေလာက္တဲ့ မိတ္ေဆြရင္း မရွိတာလဲပါမယ္ ၊ ေနာက္ စိတ္မွာေလးေလးနက္နက္မရွိခဲ့တာလဲ ပါမယ္ ။ သိကၡာက်တယ္ရယ္လို႔လည္း မထင္ခဲ့ဘူး ။ ရွက္စရာမို႔ ဖံုးထားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ထားလိုက္တာေပါ့ ။

      ေနာက္တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေတာ့္ဇနီးေလာင္းနဲ႕ ေက်ာင္းမွာပဲေတြ႕ၾကတယ္ ။ ေျပာရရင္ အင္မတန္ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ အပိုင္းပါပဲ ။ အဲသည္အရြယ္မွာ သူမ်ားေတြအိမ္ေထာင္ေရးကို အျပင္က ၾကည့္ရင္းအားက်လာတယ္။ ကိုယ္ပုခံုးေပၚမွီႏြဲ႕လာတဲ့ သူ႕ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရတာ ႏွစ္လိုမိတယ္ ။ ေနာက္ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ လက္ထပ္ဖို႔ျပင္တယ္ ၊ အလုပ္ရွာတယ္ ၊ မၾကာခင္ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရၾကတယ္ ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေငြစုတယ္ ။ အဲသည္တုန္း သူ႕မွာ ကိုယ္ဝန္တြယ္ေတာ့ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတယ္ ။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေမြးလာတယ္ ၊ က်ေတာ္တို႔ ေငြဆက္ရွာၾကတယ္ ။ ခုလက္ရွိ က်ေတာ့္အသက္ ၄၀ နားကပ္လာေတာ့ အဲသည္အမ်ိဳးသမီးကိုပဲ ညည္းေငြ႕လာတယ္ ၊ လက္ရွိမနားတမ္းေငြရွာ ေနရတဲ့ ဘဝကို ထြက္ေပါက္မရွိဘူးျမင္လာတယ္ ။ ဆရာ့အတြက္ေတာ့ သည္အျဖစ္ဟာ အင္မတန္ကို ရိုးစဥ္းတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္မွာပါ ။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေတာ္ ဆက္ေျပာစရာ ရွိပါေသးတယ္ .. ၊ အျပင္ ခဏေလာက္ထြက္ခြင့္ျပဳပါဆရာ ။ အျပင္မွာ နားရင္း ေဆးလိပ္တလိပ္ေလာက္ ေသာက္ပါရေစ ။


   (၄) 

     ဟုတ္ကဲ့ ။ က်ေတာ္ အခုဆက္ေျပာရမယ့္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဆရာတမ်ိဳးျမင္မွာစိုးတယ္ ။ က်ေတာ့္အိပ္မက္ေတြ အေၾကာင္းပဲ ။ အိပ္မက္ေတြမွာ လူတေယာက္ကို ခဏခဏေတြ႕ရတတ္တဲ့ စိတ္ေရာဂါမ်ိဳးေရာ ရွိပါသလားဆရာ ။ အခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ က်ေတာ္ မိန္းကေလးတေယာက္ကို မွတ္မိေနေလာက္ေအာင္ အိပ္မက္ထဲမွာ မၾကာမၾကာေတြ႕ရတယ္ ။

     ညတိုင္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ ။ တေမ့တေမာ ရွိေလာက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ျပန္ေကာက္မက္ တတ္တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး ။ ညတိုင္း ေတြ႕ေကာင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္ဆိုျပီး မအိပ္ခင္သတိထားမိရံုေလာက္ပါ ။ အရင္အျပင္မွာ ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူလည္းမဟုတ္ပါဘူး ။ ေနာက္ပိုင္း တၾကိမ္သာ ... ။ ထားပါဦး က်ေတာ္ စကားဦးသန္းျပီး မေျပာခ်င္ဘူး ။

     အိပ္မက္ထဲမွာ ေလျပင္းျပင္းတိုက္လို႔ လမ္းအျမန္ေလွ်ာက္ရင္း ေတာအုပ္လို အံု႔ဆိုင္းျပီး သစ္ပင္ၾကီးေတြထူထူေပါက္တဲ့ တေနရာေရာက္ေတာ့မွ သူ႔ကိုေတြ႔မိတာ ။ သူ႔ေတာအုပ္က သစ္ပင္ေတြဟာ က်ေတာ္တို႔ဆီကလို လူစိုက္တဲ့ အဆင္အသြင္ တူမ်ိဳး ေတြမဟုတ္ၾကဘူး ။ ေျဖာင့္ျပီးရွည္လ်ားတဲ့ပင္စည္ နဲ႔ အပင္ျမင့္ၾကီးေတြေရာ၊ ေအာက္နားက ေလာင္းရိပ္က် ခပ္ကုပ္ကုပ္အပင္ေလးေတြနဲ႔ပါ တကယ့္ဘဝၾကီးလိုပဲ ႏိုင္လိုမင္းထက္ ျဖစ္ကလက္စမ္းသိပ္ႏိုင္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္သူ႕ကိုႏႈိးေစဖို႔ဆိုရင္ သစ္ရည္တစက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို က်ရတယ္ ။ က်ေတာ္ သူ႕ဆီေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဆို နံနက္မိုးေသာက္ ေနမထြက္ခင္ ျမဴဆိုင္းစအခါမ်ိဳး ၊ သစ္ရြက္ေတြ အခိုးရိုက္ေတာ့ ေငြ႕ရည္ေတြစုစုျပီး ေလသုတ္လိုက္တဲ့ တခဏ မိုးတျဖိဳင္ျဖိဳင္ေစြသလို ခပ္စိတ္စိတ္ရြာက်တတ္တယ္ ။
      ျမေရညိဳ ပင္လယ္သီဟိုဠ္ ေလနန္းေဝယံ ဗိမာန္ေတာင္စြယ္ခို အာကာဘံုလယ္ ေဝမႈန္ ေငြႏွင္းသြယ္ယို ၾကည္ကြဲရန္သာကို။ 
      ေတာအုပ္မွာ အျမဲ ေလတိုးသံကို ဂီတသံလိုပဲ သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္ ။ သည္ေတာရိပ္အုပ္အုပ္မွာပဲ သူနဲ႔ရင္းႏွီးမိၾကတယ္ ။ စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္းနဲ႕ေပါ့ ။ ေသခ်ာတာက သူနဲ႔ စကားေျပာရတာ ႏွစ္လိုဖို႔အင္မတန္ေကာင္းတယ္ ။ သူ က်ေတာ္ေျပာတဲ့ ကိစၥတိုင္းကိုလိုက္လို႔ စိတ္ဝင္တစားရွိျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ေသခ်ာသိေနတတ္တယ္ ။ သူနဲ႕ဆို က်ေတာ္ တခါမွ၊ တေယာက္ေယာက္နဲ႕မွ မေျပာဖူးတဲ့ ကိစၥေတြကိုလည္းေျပာျဖစ္တယ္ ။ တခါတခါ အလုပ္မွာေန႔လည္ေန႔ခင္းအားတဲ့ခ်ိန္ၾကရင္ ေတြ႔ရင္ေျပာဖို႔ဆိုျပီး အခ်က္ေလးေတြ ၾကိဳလို႕မွတ္ ထားတတ္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေတာ့လည္း ေမ့သြားတာပါပဲ ။ ေတြ႔ၾကေတာ့လည္း သည္လိုပဲထင္ရာေျပာျဖစ္ျပန္တယ္ ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းထြက္ က်ေတာ့္အဖြားဖတ္တဲ့ ဘိုလိုစာအုပ္အထူၾကီးေတြ အေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္က က်ေတာ္ ဘယ္လိုမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားခဲ့ေၾကာင္း၊ အလုပ္မွာ သူမ်ားေတြထက္သာေအာင္ အျမဲလုပ္ျပ ႏိုင္တဲ့အတြက္ အထက္ကအားကိုးသေလာက္၊ အတူတူခ်င္း မနာလိုခံရေၾကာင္း ။ တကယ့္လက္ေတြ႕နဲ႕ေတာ့ ကြာပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာၾကေတာ့လည္း တကယ္လို႔ကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ယံုျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနတာပဲ ။ သူနဲ႔ေတြ႔ရတဲ့ ေက်နပ္မႈမွာ သာမန္လူေတြလို ရမၼက္ရယ္လည္းမရွိပါဘူး ၊ ခင္မင္ဖြယ္သက္သက္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈပါ ။သူနဲ႕ေတြ႔ရင္ အရိုင္းဆန္တဲ့ ရမၼက္ႏွီးေႏွာမႈေတြကို ရြံ႕လာတယ္ ။ ညစ္ႏြမ္းေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုျဖဴႏိုင္သမွ် ျဖဴေအာင္ၾကံဖန္ တည္တံ့ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ေပါက္လာတယ္။ သည္မွာ ဇနီးသည္ကို က်ေတာ္စျပီး ေရွာင္မိေတာ့တာပဲ ။

     အဲသည္အခ်ိန္ေလာက္ပဲ က်ေတာ့္ အေျပာင္းအလဲကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိလို႔ ဆရာ့ဆီ ပထမဆံုးလာခဲ့တယ္ ။ သည္ၾကားထဲမွာ တခ်က္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအိပ္မက္မက္ျပန္တယ္ ။ သူက က်ေတာ့္ကို သည္ေတာအုပ္အျပင္မွာ မေတြ႔ခ်င္ဘူးလားလို႔ ေမးတယ္ ။ က်ေတာ္လည္း သာမန္မို႔ အေရးမထားမိပဲဲ ေတြ႔ခ်င္တာေပါ့လို႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သည္ကိစၥမွာ အေတာ္အေလးထားပံုပဲ ။ သိသေလာက္ အိပ္မက္ဆိုတာ အျပင္ကလူေတြကို အထဲဆြဲထည့္ျပီး မက္တတ္ၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္လား ၊ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႔တဲ့သူကို အျပင္ေခၚထုတ္ျပီးလို႕ရတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင့္ပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္ ။ သူကေတာ့ အျပင္မွာေတြ႔ရင္ မသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္ဖို႔နဲ႔ သူ႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာ စျပီးႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေျပာတယ္ ။ ေအးပါကြာ မေမ့ပါဘူး ေပါ့ ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ညမွာ က်ေတာ္ တခါမွ စကားဟဟမေျပာဖူးပဲ စြဲလမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္အေၾကာင္းကို သူ႔ကိုေျပာျပမိတယ္ ။ ထံုးစံအတိုင္း ေတာအုပ္ေလတိုးသံ သဲ့သဲ့အလိုက္ သီခ်င္းတပိုင္းတစကို ၾကားရတယ္ ။

     ထူးဆန္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ ။ ဒါ့ထက္ပိုတဲ့ အျဖစ္က အဲသည္ညျပီး ၂ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဇနီးနဲ႔ ရထားစီးအျပန္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လာထိုင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို က်ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိတယ္ ။ သိပ္မေသခ်ာေပမယ့္ သူ႕ကိုေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ ထင္မိတာပဲ ။ သူက ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ၾကံဳ႕ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့့္ျပီးျပံဳးျပတယ္ ။ သူျပံဳးတာ ပါးစပ္ကိုဖြင့္တဲ့ျပီး ေရွ႕အေပၚသြားေတြ အကုန္နီးပါးေပၚေအာင္ လွစ္ျပသလိုပဲ ။ မွတ္မိလိုက္တယ္၊ သူေျပာတဲ့ အတိုင္းေပၚလာတာပါ့ လား ။ အလိမ္ေပၚေတာ့မယ္ ကေလးေလးလို က်ေတာ့္ရင္ေတြလႈိက္ျပီး တုန္လာတယ္ ။ ဇနီးကလည္း သူ႔အလုပ္ကရခဲ့တဲ့ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ကို အထုတ္ေျဖျပီးျပေနတယ္ ။ အဲသည္ေန႔လည္က ရထားမွာ လူရွင္းတယ္ ။ သူဘက္က က်ေတာ့္တို႔ဆီကို တခ်က္တခ်က္ျဖတ္ခနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္လို႔ ထင္ရတာကလြဲရင္ ၊ အပိုင္အႏိုင္ ခ်ိန္းထားတယ္ဆိုျပီး ဇြတ္လုပ္လိုဟန္ မရွိပါဘူး ။ က်ေတာ္လည္း စိတ္ထင္တာပါလို႔ ၾကိတ္မႈိတ္ျပီးေတြးတယ္ ။ အသိအကၽြမ္းလို သြားႏႈတ္ဆက္လို႔ သူကမသိဘူးဆိုျပန္ရင္ ဇနီးကလည္း တမ်ိဳးျမင္မယ္ ၊ အင္မတန္မွလည္း ရုပ္ပ်က္မယ္ထင္တာပဲ ။ သူက်ေတာ့္ကို ဘာကိစၥ သည္လိုေတြ႕ခ်င္ရတာလည္း ၊ တခါကျဖစ္ဖူးတာ မွတ္မိလိုက္တယ္။ အေပးအယူ ၊ သာတယ္နာတယ္မရွိခဲ့တဲ့ ဆက္ဆံေရးတခုမွာ က်ေတာ့္ဘက္ကစ စည္းေဖာက္မိလို႔ လံုးဝကိုယ္ေရာင္ေပ်ာက္သြားတဲ့ မိန္းမတေယာက္ အေၾကာင္း ၊ က်ေတာ့္ေရွ႕က သူကသာ အိပ္မက္ထဲက မိန္းကေလးျဖစ္ေပဦးေတာ့၊ သည္အျပင္ေလာကထဲ ထပ္ေတြ႕မယ့္ ဆက္ဆံေရးမွာ ဖလွယ္ယူရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး ၊ အေပးအယူ ကိစၥမ်ိဳး မရွိဘူးလို႕ ဘယ္သူအာမခံႏိုင္ပါ့မလဲ ။ လံုးဝဥသံု ႏွစ္လိုသူတေယာက္ဆံုးရံႈးသြားမွာကို က်ေတာ္စိုးတယ္ ။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ သက္သက္အရူးထ တာပဲ ။ က်ေတာ္တို႔ ဆင္းရမယ့္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ ဇနီးကေရွ႕ကထြက္ႏွင့္တယ္ ၊ က်ေတာ္လည္းေခါင္းတြင္တြင္ငံု႔ျပီး ရထားအျပင္ေရာက္ေအာင္ ထြက္ခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မၾကားရမွန္းသိတဲ့ ေခၚသံေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ရထားျပတင္းကတဆင့္ က်ေတာ့္ဆီကို လည္လွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေစာေစာကမိန္းကေလးကိုျမင္ရတယ္ ။ က်ေတာ့္အေငြ႔ရုိက္ မ်က္မွန္ကတဆင့္ မသဲမကြဲျမင္ရေတာ့ သူ႔မွာ မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနသလိုပဲ ။ အဲသည္လို မ်က္ရည္ဝိုင္းေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို က်ေတာ္ျမင္ခဲ့ဖူ ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ခဏ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ မမွတ္မိဘူး ။ အဲသည္မွာ က်ေတာ္ သိလိုက္တယ္ ။ အားလံုးဟာ ေနာက္က်သြားျပီဆိုတာ ။

     သိပ္ကို ပံုျပင္ဆန္ပါတယ္ ။ အဲသည္ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ။ အိပ္မက္ေတြမွာ သူေနတဲ့ ေတာအုပ္ညိဳ႕ညိဳ႕ကိုလိုက္ရွာရင္း အခ်ိန္ကုန္ရတာတို႔ ၊ ေတြ႔ျပန္ရင္လည္း သူမႏိုးမီ က်ေတာ္ႏိုးထလာရတာမ်ိဳးတို႔ ၊ သူႏိုးလာျပန္ရင္လည္း ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ခင္ အျပင္ကနံနက္ႏႈိးစက္ျမည္တာမ်ိဳးတို႕ခ်ည္း ၾကံဳလာရတယ္ ။ ေနာက္တခု သူမ်ားအျမင္မွာ သတိထားမိလာတာကေတာ့ က်ေတာ္တေယာက္ထည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းမသိပဲ ခပ္တိုးတိုးစကားေတြ ေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္ရလာတာပဲ ။ ေနာက္ ဇနီးသည္ကိုလည္း ပိုလို႔ ရင္းႏွီးလိုစိတ္ကုန္ခန္းသြားတာပဲ ။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း လုပ္လက္စ အားလံုးကို ခ်ျပီး ထြက္ေျပးသြားခ်င္တယ္ ။ ဟုတ္ကဲ့ ... ။ ဒါဟာ သက္လတ္ပိုင္းလူေတြ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္က်ေရာဂါတစ္မ်ိဳးေပါ့ ။ ဆရာအေနနဲ႔ေတာ့ အနည္းဆံုးခြင့္ယူျပီး ဇနီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္း ခရီးထြက္သင့္တယ္လို႔ အၾကံေပးခ်င္တယ္.. ဟုတ္လား ။ ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ် ။ မွန္ပါတယ္ဆရာ ၊ အားလံုးဟာ ယံုဖို႔ခက္တယ္ဆိုတာ က်ေတာ္သိပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အရင္အခါေတြက ထုတ္ေျပာဖို႔ တြန္႔ေနမိခဲ့တာ ။

     ဆက္ရရင္ က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တခါတခါ ဘဝဆိုတာ ကစားပြဲၾကီးလိုပဲ ။ အတင္းအၾကပ္ မျဖစ္မေနပါရတဲ့ သည္ပြဲၾကီးကို ျငင္းဆန္လိုစိတ္ ဘယ္ေလာင္ျပင္းျပေနတယ္ ဆိုတာ သူမ်ားေတြ နားလည္ေအာင္ေျပာမျပတတ္ပါဘူး။ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ စည္းမ်ဥ္းရယ္လို႔ ဘာမွမရွိ ၊ တလည္လည္ေျပးလႊားေနတဲ့ ကစားပြဲလိုပဲ ။ ေနာက္ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ဒိုင္ကိုလည္းမျမင္သာဘူး ၊ မသိမသာ ထြက္ထိုင္ေနလို႔လည္းမရဘူး ။ ကစားပြဲမွာ ေငြေနာက္ကိုလိုက္ရမွာလား ၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ေနာက္ကို လိုက္ရမွာလား ၊ တေယာက္ေနာက္ကို တေယာက္အမိဖမ္းတမ္း လိုက္ရမွာလား ။ ကိုယ္တိုင္ကေရာ လိုက္ရမယ့္သူလား၊ ေျပးရမယ့္သူလား။ ဒါကိုလည္း ေသခ်ာမသိရဘူး ။ ေရွာင္တခင္ စီမံတတ္တဲ့ ကံ အားျဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားတယ္ ။ မွန္အားျဖင့္လည္း အရိပ္မိလ်က္သာ ေနၾကရတယ္ ။ တခါတရံဆို ကိုယ္မသိပဲ၊ အလိုလည္းမတူပဲလည္း ေခြးရူးဝွက္တမ္းကစားေနၾကရျပန္တယ္ ။ လက္ျဖန္႔လိုက္ လက္ေမွာက္လိုက္ ၊ ဘယ္တလွည့္ ကိုယ္ေခြးရူးျဖစ္မလဲဆိုတာေမွ်ာ္ေနရသလိုပဲ ။ ေျဗာင္ေတာင္ေတာင္ ေဗေဗ့ဂ်ိ ၊ ဂ်ိေဗဂ်ိေဗ ေဗေဗ့ဂ်ိ

     ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ ၊ က်ေတာ့္အခ်ိန္ျပည့္ေနျပီပဲ ။ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ...။ ဆရာတိုက္တြန္းတဲ့ အတိုင္းလည္း က်ေတာ္ၾကိဳးစားပါ့မယ္။ ခြင့္ျပဳပါ ။


    (၅)

     အျပန္ဆို အိမ္နားဘူတာရံုက အထြက္ ညာဘက္ခ်ိဳးျပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ အိမ္ခန္းကိုျပန္ေရာက္တယ္ ။ က်ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခါနီး ဇနီးကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာရွာခဲ့တဲ့ ေနရာ ၊ ေက်ာင္းနီး ၊ ဘူတာရံုနဲ႔နီး စတဲ့ သူ႔တြက္ကိန္းေတြနဲ႔ေပါ့ ။ အဲသည္တုန္းက လက္ထဲရွိေနတဲ့ ပိုက္ဆံသင့္သေလာက္နဲ႔ မဆိုးဘူးဆိုျပီး သူေရာကိုယ္ပါ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိတယ္ ။ က်ေတာ့္အထင္ အိမ္ကို သည့္ထက္နည္းနည္းေဝးေဝးရရင္ ပို႔သင့္မယ္ထင္တာပဲ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး အိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ နည္းနည္းပိုရတာေပါ့ ။

     အျပန္ေလွ်ာက္ရတဲ့လမ္း ေဘးကေရေျမာင္းဟာ ညေနမိုးေၾကာင့္ ေရျပည့္ျပီး တသြင္သြင္စီးေနတယ္ ။ ေရစီးျမန္ေတာ့ ေဘးကန္ေဘာင္က လမ္းမီးေရာင္ျပန္ဟတ္ေနတာေတာင္ ပံုရိပ္မထင္ႏိုင္ရွာဘူး ။ ေရစီးထဲမွာ ေဘာလံုးေလး တလံုးေမ်ာလာတာ ေတြ႕တယ္ ။ ဘယ္သူ႕ဟာလည္း ၊ ဘယ္ကလည္း ၊ ဘာေၾကာင့္လည္း၊ က်ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး ။ သိဖို႔မ်ားေရာ လိုလားေတြးမိေတာ့၊ မလိုလွဘူးလို႔ထင္ျပန္တယ္ ။ ခုေရထဲက်တဲ့ ေဘာလံုးအတြက္ ငိုေကာင္းငိုေနမယ့္ ကေလးငယ္ဖို႔ဆိုျပီး က်ေတာ္ဘာမွ လုပ္ေပးဖို႔ မတတ္ႏိုင္တာ ။ မိုးလံုးဝ တိတ္သြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ ၊ ထီးပါမလာဘူး ၊ ေနာက္တပတ္မွာ ထပ္မေမ့ဖို႔ သည္ညပဲ အိတ္ထဲမွတ္မွတ္ရရ ေသခ်ာေအာင္ထည့္ထားရမယ္ ။ ေဘးလမ္းခြဲအတုိင္း ေကြ႕ဝင္ေတာ့ တိုက္ေအာက္ကိုေရာက္တယ္ ။ ေစာင့္ရခ်င္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက အေပၚဆံုးအထပ္မွာ ။ အတက္ခလုတ္ကိုႏႈိပ္ရင္း မ်က္စိေတြကို အားတင္းျပီး ညွစ္ပိတ္လိုက္တယ္ ။

     ခရီးထြက္ပါလို႔ ဆရာဝန္ကဆိုတယ္ ။ အေျပာင္းအလဲအတြက္ ၊ အသစ္ ျဖစ္တည္လာႏိုင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးသုခအတြက္ ။ ဇနီးကလည္း ခရီးထြက္တတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း မၾကာမၾကာ အားက်ဟန္ နဲ႔ေျပာတယ္ ။ အရင္ေတာ့ မၾကားသလို ေနလိုက္တာပဲ ။ သည္တခါ ေငြကိုအေၾကာင္းျပဖို႕ေတာ့လည္း သိပ္မခိုင္လံုဘူးထင္တယ္ ။ က်ေတာ့္တို႔ လက္ထဲမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ေငြရွိေနျပီေလ ။ သည္လိုက်ေတာ့လည္း ကုန္ခန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရတဲ့ အရာကိုျပန္ရႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေငြဟာ ဘာမွ အေရးမပါပါဘူးဗ်ာလို႔ က်ေတာ္ျငင္းလို႔ မရႏိုင္ျပန္ဘူး ။ "ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္း ခရီးထြက္ရေအာင္ကြာ.." သည္လိုဆိုရင္ သူျပံဳးလာမွာလား ။ သူ႔အျပံဳးဟာေရာ က်ေတာ့္အတြက္ ဘာမ်ား ပိုလို႔ အဓိပၸာယ္ရွိႏိုင္ဦးမွာလဲ ။

     ဓာတ္ေလွကားဟာ တထပ္ျခင္း ၊ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာတယ္ ။

     ခုနစ္ ။

     ေျခာက္ ။

     ငါး ။

     တထပ္ခ်င္း၊ တဆင့္ခ်င္း ၊ သိပ္ေႏွးတာပဲ ။

     စိတ္ထဲမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္ မ်က္ႏွာျပင္တလႊား ေငြ႕ရည္တို႔ တျဖည္းျဖည္းစုဖြဲ႕လာျပီထင္တယ္ ။ ေတြေဝမႈအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ခြင့္လႊတ္လို႕ မိန္းကေလးကို ထပ္ေျပာခြင့္ရခ်င္တယ္ ။ ကိုယ့္မိဘေတြ အဖြားကို တခါမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားလိုက္ပို႔ဖို႕ရယ္ ေတြးဖူးမယ္ေတာင္မထင္ဘူး ၊ နယ္ျမိဳ႕မွာေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔မ်ားစဥ္းစားေပးႏိုင္ရင္ လိုက္ပို႔သင့္တယ္ထင္ တာပဲ ။ ေနရာတကာ အေရးပါလွတယ္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံအတြက္လည္း သည္ေလာက္ေတာ့ သူတို႕တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကလည္း စကားစပ္လို႔မေျပာဘူး ၊ အဖြားကလည္း စိတ္ကူးေပါက္လို႔မေတာင္းဆိုဖူးဘူး၊ ကိုယ္ကလည္း ေယာင္လို႔မွ မတိုက္တြန္းဖူးဘူး ။သူ႔ခင္မ်ာ သြားခ်င္စိတ္မရွိလို႕ေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး ။ ဆရာဝန္ကဆိုတယ္ ၊ ဇနီးသည္အတြက္လည္း စဥ္းစားပါ ။ ႏွစ္ကိုယ္တူ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ စဥ္းစားပါ လို႕ဆိုလာတယ္ ။ ကိုယ့္အေပၚႏွစ္လိုေမတၱာရွိလွတဲ့ အဖြားကို တခါေလာက္ ေရႊတိဂံုဘုရား လိုက္ပို႔ဖူးရင္ ၊ အိမ္ေထာင္ေရးသုခအတြက္ ဇနီးသည္ကို အေပ်ာ္ခရီးတခါ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ အခုေလာက္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မ်က္ႏွာပူလိမ့္မယ္မထင္ဘူး ။ သူ႔ကိုသာေျပာျပခြင့္ရရင္ အျခားသူေတြလို ဘာဆိုင္လို႔လဲ လို႔ ျပန္ေမးမွာမဟုတ္တာ က်ေတာ္ယံုပါတယ္ ။

     ဓာတ္ေလွကားဟာ ေျမညီထပ္ေရာက္ျပီ ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာပဲ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ပြင့္လာတယ္ ။
     သိပ္ျမန္တဲ့ စိတ္အစဥ္ကို အတင္းျဖတ္ရင္း ဓာတ္ေလွကားအတြင္းကို ဝင္လိုက္တယ္ ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အဲသည္ ခဏမွာပဲ ဘဝဆိုတာကို ငါဘယ္ေတာ့မွနားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျဖက္ခနဲ က်ေတာ္ေတြးမိတယ္ ။ ။

 ေအာင္ျဖိဳး
 (၂၆-၁၁-၂၀၁၂ ၂၃-၁၂-၂၀၁၂ - 4:20AM)