“လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ျပီးလို႔ ရွိရင္ Teenage မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ လူၾကီးျဖစ္ျပီ …”
သည္လိုေျပာတဲ့ စကားေတြ ၊ စာေတြကို ၾကားဖူး ဖတ္ဖူးခဲ့တာၾကာျပီ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမြးေန႕ဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္ ဂဏန္း သေကၤတ တစ္ခု သာျဖစ္ေနဆဲ ။ ေနာက္ျပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ဆင္ျခင္ေတြးေတာ မိတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ မွ်သာေပါ့ ။ သည္လိုနဲ႕ ဘ၀ရဲ့ မွတ္တိုင္ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခပ္ျမန္ျမန္ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့မိျပီ ။ ခုေတာ့ မွတ္တိုင္ ၁၉ တိုင္ေျမာက္ကုိ ျဖစ္ေက်ာ္ရျပီ ။ လူၾကီးဘ၀ရဲ့ တာလႊတ္မွတ္တိုင္ အစေပါ့ ။ သည္ေမြးေန႔ မွာလည္း သာမန္ထူးမျခားနားပါဘဲ ။ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးသြားေသာ္လည္း ကာယ ၊ ဥာဏ အားျဖင့္ သိသိသာသာၾကီး ၾကီးထြားရင့္က်က္သြားေစဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ ။ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားရမည္ ။ သည္လိုအခါတိုင္းမွာ ျဖစ္သန္းခဲ့ရသမွ် ေမြးေန႕ေတြထဲက ပထမဦးဆံုး ေမြးေန႕အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္တဲ့ အေမ့အသံကို ၾကားေယာင္မိသည္ ။
+++++++++
၁၉၈၉- ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၄) ရက္ အညာေန႔လည္ခင္း ။ အေမေျပာတတ္လြန္းသျဖင့္ ပူအိုက္တဲ့ သည္ေန႕လည္ ခင္းဟာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ၾကာ က်ေတာ့္အေတြးအာရံု၀ယ္ ပံုရိပ္ထင္ဆဲ ။ ျမိဳ႕ေဆးရံု၀င္ေပါက္ သို႕ ဦးတိုက္လာေနတဲ့ အေမ ၊ အေဖနဲ႔ အဘြားတို႕ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ နာက်င္မႈ ၊ ၀မ္းေျမာက္မႈ မွာမဆိုစေလာက္ေရာစြက္ေနတဲ့ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈေၾကာင့္ ျမန္ဆန္တတ္ၾကြေနခဲ့ၾကသည္ ။ မွတ္မွတ္ရရ အေမ့စကားေၾကာင့္ အဲသည္ေန႔ခင္းတုန္းက အေမ့ကို ဆိုက္ကားေပၚမွာတင္ျပီးေနာက္က သမီးေယာကၡမႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႕ လာၾကရတာတဲ့
ေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့မွ နာလွတယ္လို႕ တညည္းတည္း ညည္းေနတဲ့ အေမ့ကို ထမီစိမ္း၀တ္ သူနာျပဳက မွတ္တမ္းေတြနဲ႕ ေမြးခန္းထဲကို တန္းေခၚသြားခဲ့တာ ။ “ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ ေမြးလိမ့္အုံး မထင္ဘူး” လို႕ အဘြားတို႕ကို ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားေတာ့ လူနာေစာင့္ေတြခမ်ာ ေမြးခန္း၀မွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ရင္း ေမြးလူနာ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္နာရီျပီးတစ္နာရီသာ ၾကာသြားတယ္ အေမ့ခမ်ာ မေမြးႏိုင္ေသးဘူး ။ သားဦးအပ်ိဳဗိုက္လည္းျဖစ္ျပန္ ၊ ေနာက္ အသက္ၾကီးမွ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သူလည္းျဖစ္ေတာ့ ညေန (၄) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ထိ ေမြးမယ့္အရိပ္ေယာင္မျပေသးဘူး ။ အဘြားခမ်ာလည္း ေဆးရံုစင္းၾကံမွာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ရင္း ဆိုင္ရာပိုင္ရာ ရိုးရာေတြေရာ ၊ ဘုရားစာေတြေရာ ရြတ္ေနတာစံုေနတာဆိုပဲ ။ ေမြးခန္း၀မွာ ရပ္ျပီး ပါးစပ္လႈပ္ျပ ကုိယ္ဟန္အမူအယာနဲ႕ အေျခအေနေမးေနရွာတဲ့ အေဖ့ကိုလည္း ေခါင္းျငိမ့္ လက္ခါလုပ္ျပရင္း (ပါးစပ္ကလည္း တညည္းတည္းညည္းရင္း) အေမ့မွာ ေခၽြးေတြထဲနစ္ေနရွာတယ္ ။
“အဲသည္တုန္းကမ်ား အေမ့မွာ နာလို႔ သည္းလိုက္ရတာမ်ား သားရယ္ ။ သားဦးကလည္းျဖစ္ ေနာက္အသက္ကလည္း ၃၆ ေက်ာ္ေနေတာ့ အေတာ့္ကို ေမြးရခက္ခဲ့တာ”
အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက နာက်င္မႈေတြ ညည္းညဴမႈေတြနဲ႕ လံုး၀ဆန္႕က်င္တဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ အေမျပန္ေျပာတတ္တယ္ ။ ဘာတဲ့ … ။ သိပ္ကိုခံရခက္တဲ့ နာနည္းမ်ိဳးတဲ့ ။ ဗိုက္ကနာတာဆို ဘယ္နာနည္းမ်ိဳးနဲ႕မွ မတူဘူးတဲ့ ။ တစ္ခုခု ခိုက္မိလို႔ နာက်င္တိုင္း ငိုတတ္တဲ့ က်ေတာ္ကို အေမေျပာတတ္တဲ့ စကားလံုး ေတြ …. ။
ေနာက္ညေန ၅နာရီ မတ္တင္းေလာက္က်ေတာ့ အေတာ္ၾကီးကို ဗိုက္ကနာလာတယ္ ။ ပတ္၀န္းက်င္ဟာလည္း ေမွာင္မည္းသြားျပီး အေမ့စိတ္ထဲမွာ ဗိုက္နာတာတစ္ခုပဲ မွတ္မွတ္ရရစြဲေနတယ္ ။ ေနာက္ဆရာ၀န္ေရာက္လာျပီး ဆရာမၾကီးနဲ႕အတူ လိုအပ္တာ စစ္ေဆးေပးၾကတယ္ ။
“ေမြးေတာ့မယ္ ဆရာမေရ မၾကာဘူး ၊ အခန္း၀က လူနာေစာင့္ေတြ အျပင္ထြက္ေတာ့”
သူနာျပဳဆရာမဟာ အေမ့ကိုေျပာရင္း အေဖတုိ႕ကိုပါလွည့္ၾကည့္ျပီး ေမြးခန္းလိုက္ကာ ကိုဆြဲပိတ္လိုက္တယ္ ။ ေနာက္ေတာ့ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ ၊ တြန္းတဲ့သူက တြန္း ၊ ညွစ္တဲ့သူက ညွစ္၊ အားေပးတဲ့ သူက အားေပး ၊ ဆုေတာင္းတဲ့သူက ဆုေတာင္း ၊ စိတ္ပူတဲ့သူက စိတ္ပူရင္း နဲ႕ပဲ (၅) နာရီ (၁၅) မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ “အူ၀ဲ” ဆိုတဲ့ အသံေလးကိုၾကားလိုက္ၾကရတယ္ ။
ကေလးအျပင္ေရာက္တဲ့ အထိအေမက ေအာ္ေနတုန္းဆိုပဲ ။ “ေယာက်္ားေလး ဆရာမေရ …. လံုးလံုးခဲခဲၾကီးေတာ့” ဆိုတဲ့ အသံကိုေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားလိုက္မိသား ။ ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ၾကိဳးျဖဳတ္ ၊ အညစ္အေၾကးေတြ သုတ္သင္ေပးျပီး ကေလးကို အေမ့ေဘးေခၚျပသတဲ့ ။
“ကေလးကေလ အာျခစ္ျပီးငိုေနလိုက္တာ အရမ္းပဲ ။ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ေလး ။ ဆံပင္ေလးေတြဆို မည္းေနတာ ။”
ပထမဆံုး က်ေတာ့္ရုပ္သြင္ကို ေရးေရးေတြးၾကည့္ရင္း လက္ရွိက်ေတာ့္ကိုေငးကာ အေမေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေလာကလံုး ေအးခ်မ္းျပီး ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကိုပဲ အေမကမွတ္မိေတာ့တယ္ ဆို၏ ။
“ငါ့သားဟာ တနဂၤေႏြသားေလး ေနာက္ဆံပင္ေလးေတြလည္း ေျဖာင့္ရွာတယ္ ၊ ဒီေတာ့ လူကေတာ့ ဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္ ေကာက္မွာပဲလို႕ အဲသည္တုန္းကလည္းက အေမေတြးမိသား ။ မင္းအေဖတို႕ ဆိုေပ်ာ္လိုက္တာကြာ ၊ မင္းအဘြားကေတာ့ မင္းအဘိုးကို သတိရရင္း ငိုရွာတယ္ ….”
အေမက သည္လိုနိဂံုးခ်ဳပ္ရင္း ျပံဳးေနတတ္သည္ ။ အေမ့ရဲ့ မ်က္၀န္းေတြမွာေတာ့ မ်က္ရည္တို႔ ေ၀ွ႕ရီလ်က္ ။ ဒ႑ာရီထဲက သူရဲေကာင္းတစ္ဦးရဲ့ ဖြားျမင္ခန္းကို ျပန္ေျပာင္းဂုဏ္ယူ ေနသည့္ဟန္မ်ိဳး ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် ထို ညေနခင္းေလးရဲ့ အေၾကာင္းဟာ က်ေတာ့္ရဲ့ကိုယ္ပိုင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သဖြယ္ စိတ္အာရံုတြင္ စြဲ၀င္ေနခဲ့ျပီ ။
+++++++++
ၾကာခဲ့ပါျပီ ။ က်ေတာ္ကို ခ်စ္တဲ့ အဘြားလည္း က်ေတာ္တို႕ကို ထားရစ္ခဲ့ျပီ။ ေနာက္အေဖ ၊ အေမ တို႕ကလည္း က်ေတာ္နဲ႕ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ ။ ဒါေပမယ့္ ေမြးေန႔ေတြေရာက္တိုင္း ထိုညေနခင္းေလးကို ျပန္ေျပာင္းသတိရတတ္တာ ေတာ့ အျမဲလိုလိုပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္နဲ႕ တစ္ခ်ိန္ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန မတူညီတတ္တဲ့ စက္တင္ဘာ ၂၄ ရဲ့ညေနခင္းေတြမွာေတာ့ က်ေတာ့္ရင္၀ယ္ မိဘ ၊ ဘိုးဘြားတို႕၏ ေမတၱာျဖင့္ေႏြးေထြးဆဲ ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် ေမြးေန႕ပြဲကို ၀ွဲခ်ီး မက်င္းပဖူးေသာ္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသူတို႕ရဲ့ ေမတၱာျဖင့္ ေလးနက္ဆဲ ။
၁၉ ႏွစ္ေက်ာ္ ၂၀ ထဲ၀င္ျပီး Teenage လည္းကုန္ လူၾကီးဘ၀ေရာက္ျပီ ဆုိေပမယ့္ အေမတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ (မိဘကို ကပ္ခၽြဲတတ္တဲ့) က်ေတာ္ဟာ အျမဲတမ္း ကေလးေလးပဲ မဟုတ္ဘူးလား ။ ။
+++++++++
ေအာင္ျဖိဳး
(၂၄ ၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈ ။ ေမြးေန႕)
2 comments:
oops cool man!!!! i also dun knoe what to write ahum....even though my brithday is tmw...anyway i like ur writing !!! i am always rooted to U !!!:)
"happy birthday dear aung phyo"!!!
Happy Birthday, Mg Aung Phyoe yay; wish you for every pleasure in your life. :)
Post a Comment