12 October 2011

မပို႔ျဖစ္ေသာ သိမ္းထားသည့္စာတစ္ေစာင္

မပို႔ျဖစ္ေသာ သိမ္းထားသည့္စာတစ္ေစာင္

ဖတ္ရမွာမဟုတ္တဲ့ ပို႔ျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကိုေရးေနတယ္လို႔ က်ေတာ္သေဘာမထားပါဘူး ။ ထံုးစံအတိုင္း မေန႔ညက အိပ္မက္မက္တယ္ ။ တစ္ခါမဟုတ္တစ္ခါ ဆိုသလို အိပ္မက္ေတြမွာ ေတြ႔ခ်င္ဆံုခ်င္တဲ့ သူေတြကို ေတြ႔ရဆံုေနရေတာ့ အိပ္မက္ေတြဟာ က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တပ္မက္ဖြယ္ျဖစ္လာတတ္တယ္ ။ ဒါလည္းထားပါ ။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက က်ေတာ္႔မေန႔ညက အိပ္မက္ထဲမွာဆံုေတြ႔ သူဟာ မင္းျဖစ္တယ္ .. ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ က်ေတာ္တို႔ ေျပာမကုန္တဲ့ ေနာက္အေျဖရွာလို႔ မရေသးတဲ့ ျပႆနာေတြကို မဆံုးတန္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္ .. ၊ အဲသည္လို ေျပာျပီးတိုင္းလိုလို က်ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ေပါ့သြားျပီး ျဖစ္ခ်င္ထားသမွ်ေတြဟာ ျဖစ္လာပါမယ္ဆိုျပီး အေကာင္းကိုခ်ည္း ေမွ်ာ္တမ္းတဲ့ စိတ္နဲ႕ ၾကည္ႏူးရတတ္ေသးတယ္ ေလ … ။


ညတုန္းက က်ေတာ္တို႕ေလွ်ာက္ျပန္ေနက်လမ္းဟာ အရင္တုန္းကထက္သာယာေနတယ္ .. ၊ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတဲ့ တစ္ေလာကလံုးက က်ေတာ္တို႕ ေျပာတာေတြကို နားစြံ႕ေနၾကသလိုပဲ … ။ က်ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ တစ္ေခါက္လို ညေနေမွာင္ရည္ပ်ိဳးျပကေန တစ္ျဖည္းျဖည္းေမွာင္သြားျပီး ေနာက္ဆံုး ညအစစ္ကို ေရာက္သြားတယ္ … ။ အရင္တုန္းကလို က်ေတာ္ေရာမင္းေရာ ပစၥည္းေတြ မႏိုင္မနင္း ဆြဲထား ၾကတာမဟုတ္ဘူး .. ၊ သည္တစ္ေခါက္ပဲ က်ေတာ္တို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖူးၾကတယ္ ထင္တယ္ … ။ က်ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မညွိတြယ္ခဲ့ၾကသလို အိပ္မက္ဟာလည္း Romantic မဆန္ခဲ့ပါဘူး ။


က်ေတာ္နဲ႔မင္းအျပင္မွာ အဆက္အသြယ္ျပတ္တာနည္းနည္းၾကာေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ မင္းဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ ခံစားေနရတယ္ က်ေတာ္မသိ၊ သည္ေတာ့လည္း အိပ္မက္ထဲ ဇာတ္လမ္းဆင္ရာမွာလည္း စိတ္သိမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ခ်န္ထားခဲ့ရျပီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး မင္းကို က်ေတာ့္အေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာျပရေတာ့တယ္ … ၊ က်ေတာ္ စာဖတ္ခ်ိန္မရတဲ့အေၾကာင္း ၊ အဓိပၸာယ္မရွိဆံုးအရာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအခ်ိန္ကုန္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ၊ ကိုယ္တပ္မက္ရာမွာလည္း ပါရမီနည္းလွတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း …ညည္းခ်င္းသက္သက္လိုပါပဲ … ။ ေနာက္ လူေတြအေၾကာင္း .. က်ေတာ္မၾကိဳက္တဲ့ လူအမ်ားစုအေၾကာင္း ျပီးေတာ့ သေဘာက်တဲ့လူအခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ။


က်ေတာ္နဲ႔မင္း ေျပာၾကရင္ စိတ္ညစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲမို႔ ေပ်ာ္စရာအခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကို ေျပာဖို႕ေမ႕ေနတတ္တယ္ … ၊ တကယ္ေပ်ာ္စရာဆိုတာလည္း ရွားတယ္ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ … ။ ေလာကမွာ တစ္စံုတစ္ရာကို အေရးတယူျပဳျပီး လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲရွိရပဲ ေပ်ာ္စရာဆိုတာရွိမယ္ … ။ လက္ကို ဓားနဲ႕ျခစ္ၾကည့္ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔ ေရႏွစ္ေသဖို႔ က်ေတာ္ေရကူးမသင္ဘူးလို႕ ေျပာရတာ တဒဂၤ အျဖစ္ေတာ့ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ က်ေတာ္ကေတာ့ထင္မိတယ္ ။ တည္ျမဲျခင္းဆိုတာ ရွိတယ္လို႔ မခံယူတားေတာ့ သည္ၾကည္ႏူးမႈဟာ ေပ်ာက္ပ်ယ္လြယ္တာကို ဝမ္းနည္းမိသည့္တိုင္ မႏွေျမာေအာင္ က်ေတာ္ၾကိဳးစားပါတယ္ … ။


မတည္ျမဲတဲ့ေလာကမွာ တည္ျမဲေနမယ့္ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကို ေလာဘတၾကီး က်ေတာ္လိုခ်င္တယ္ ။ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၂ႏွစ္ ၃ႏွစ္ေလာက္ေပါင္းရျပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ေသသြားတာ သိပ္ကို romantic ဆန္တယ္လို႔ က်ေတာ္ကေတာ့ထင္တယ္ .. ၊ ျဖစ္လာမယ့္ ညည္းေငြ႕မႈ အိမ္ေထာင္ေရးဘာညာေတြကို မခံစားပဲ ဘဝကို အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းလိုက္သလို ေက်နပ္စရာ ေကာင္းမယ္လို႔ က်ေတာ္ေတာ့ထင္တယ္ .. ။ သည္လိုသာဆို တစ္ခ်ိန္ကေဆြးေႏြးခဲ့ ၾကဖူးတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး သတၱဝါမဟုတ္ၾကဘူးလို႕ ကိုယ္တိုင္သမုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ က်ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္အတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ထင္တယ္ ။


ဘဝမွာ ဘာတကယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို တကယ္မသိေသးဘူးဆိုတဲ့ မင္းထက္ က်ေတာ္ကနည္းနည္းေတာ့ ပိုသာတယ္လို႔ေျပာခ်င္တယ္ ၊ ေနာက္မရင့္က်က္ရာမွာလည္း မင္းထက္က်ေတာ္က ပိုသာေသးတယ္ ..၊ က်ေတာ္က ဟန္ေဆာင္တတ္ေတာ့ မင္းေလာက္ခံစားခ်က္ျပင္းထန္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ အျပင္ပန္းအရ မင္းထင္ေကာင္းထင္မယ္ ။ တကယ္ေလာ ေလာကဟာဟန္ေဆာင္ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္တယ္လို႕ က်ေတာ္ကေတာ့ ခံယူတယ္ .. ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ထိခိုက္ခံစားမႈေတြကို သက္ေရာက္မႈမရွိသလို ဟန္ေဆာင္ရေတာ့ တကယ့္ကို နာက်င္မႈမရွိဘူးလို႔ တဒဂၤယံုျပန္တယ္ .. ၊ သည္သေဘာကို တကယ္ေတြးမိရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္သနားမိတယ္ဗ်ာ . ။ အဲသည္ သနားဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာင္ ဟန္ေဆာင္မႈမ်ားလား ။


မင္းကိုေျပာဖူးသလို က်ေတာ္က အျပင္ကလူပါ ။ က်ေတာ္လိုလူဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွာ ေရာလိုမရတဲ့ သူမ်ိဳးျဖစ္ေနတတ္တယ္ .. ဒါေၾကာင့္ရြယ္တူေတြထဲမွာဆို မင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ပြင္းလင္းျပီးေျပာလို႔ရတယ္ ထင္တယ္ .. ။ က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေပၚပင္ေတြလိုျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားမွာလည္း အေရးမၾကီးဘူး … ၊ လူတန္းစားအျမင္လည္းအေရးမၾကီးဘူး …ေနာက္သနားတယ္ ညွာတာတယ္ကူညီတယ္ဆိုတဲ့ ပရဟိတဟာလည္း ရယ္စရာေကာင္းေနတတ္တယ္ ၊ လူအခ်င္းခ်င္းသနားတာဟာ လူ႔အခြင့္အေရးကိုခ်ိဳးေဖာက္တာပဲ ငါသူတို႕ထက္သာတယ္ဆိုျပီး မ႑ပ္တိုင္တတ္ျပ တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးလား ..ဟင္။ ကိုယ့္ထက္နိမ္ပါးလို႔ပဲ သနားၾကတာမဟုတ္ဘူးလား က်ေတာ္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို သနားညွာတာရမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုရွက္မိတယ္ … ။ ဟိုတစ္ေန႕ ပိုက္ဆံလာေတာင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ၂ေဒၚလာ ေလာက္ေပးလိုက္တာကို သူရွက္မွာစိုးလို႔ က်ေတာ္ေျပးထြက္သြားလာခဲ့တယ္ … ။ ေတြ႔ၾကံဳလို႔ အခြင့္သင့္လို႕ ကူညီတာ ေကၽြးေမြးတာကို ေက်းဇူးတင္ခံရမယ္ ပီတိျဖစ္ရမယ္ ေနာက္ကုသိုလ္ဘာညာ ယူရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေတာ့္တကယ့္ကို နားမလည္တာပါဗ်ာ .. ။ က်ေတာ္ကေတာ့ ဘဝမွာ ရိုးေျဖာင့္ရင္ (ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုမေမွ်ာ္မွန္း စတမ္းဆိုရင္) ေနလို႔ရတယ္လို႔ထင္တယ္ ၊.. ရိုးေျဖာင့္တယ္ ဆိုရာမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အတြက္ခ်ည္းသာပါ … တစ္ခုခုကို ညာေျပာခ်င္ရင္ ညာေျပာႏိုင္ ရံုေလာက္သာပါပဲ ၊ ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႔ ဘာညာသာရကာအတြက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုထိန္းျပီးလုပ္လိုက္ရင္ က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရိုးေျဖာင့္တယ္လို႔မဆိုႏိုင္ဘူး … ။


အမွန္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရိုးေျဖာင့္ၾကရင္ လူေတြ သူမ်ားအေပၚအကဲျဖတ္သတ္မွတ္ၾကရတဲ့ ဒုကၡက ေအးသြားမယ္ထင္တယ္ .. ။ သည္လိုသာဆိုရင္ Murakami ဝတၳဳ နဲ႔ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ကို တစ္ျပိဳက္နက္ဖတ္တာလည္း အံ့ၾသစရာမဟုတ္ဘူး ၊ ဝိပႆနာ စာအုပ္ဖတ္ျပီး ဘာသာမဲ့ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ထိတ္လန္႔စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ကိုယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖ်က္ခနဲ႔ဆဲမိတာလည္း ပက္စက္တယ္လို႔ ျမင္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ျမတ္ႏိုးပါတယ္ေျပာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးထဲမွာ အတူအိပ္ၾကည့္ရင္ လိပ္ျပာရွက္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ။ သည္လိုဆိုရင္ေတာ့ ခုထက္ က်ေတာ္နည္းနည္းေနေပ်ာ္မယ္ထင္တယ္ ။

ဟိုေန႔က က်ေတာ္ ရထားေပၚမွာ ရင့္က်က္ေက်နပ္ဟန္ရွိတဲ့ သက္လတ္ပိုင္း အေနာက္တိုင္းသားတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိတယ္ ။ ေနာက္ သူ႕ဘယ္ဘက္ လက္သူၾကြယ္မွာ ဝတ္ထားတဲ့ ေရႊလက္စြပ္ေမာင္းကြင္းေလးကို က်ေတာ္အၾကာၾကီးေငးေနမိတယ္ ။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာလို႔ သူ႔အရြယ္ေရာက္ရင္ က်ေတာ့္ဘယ္ဘက္လက္သူၾကြယ္မွာ သူ႕လိုေမာင္းကြင္းေလးမရွိမွာ သိပ္စိုးတယ္ ။ ရင့္က်က္ေက်နပ္ဟန္ကိုေတာ့ က်ေတာ္ဟန္ေဆာင္ထားႏိုင္မွာေသခ်ာေတာ့ သိပ္အေရးမၾကီးလွပါဘူး … ။ သည္ေတာ့ ေနာက္ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကာလို႔ က်ေတာ္တို႔ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ျပီးေတာ့ မင္းကိုက်ေတာ္ သည္လိုဆက္ျပီးအထင္ၾကီးႏိုင္ရင္ ၊ ေနာက္ မင္းက်ေတာ္ကို အခုထက္ပိုျပီးအထင္ၾကီးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေတာ္တို႔လက္ထပ္ၾကည့္ၾကရေအာင္လို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္ …. ။ လက္ထပ္ျပီး ၃၊ ၄ ႏွစ္ေနလို႔ မင္းအရင္ေသသြားရင္ က်ေတာ္မင္းကို ပိုလို႔တြယ္တာမိျပီး တစ္သက္လံုးခ်စ္သြားႏိုင္မယ္ထင္တာပဲ ။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေတာ္အရင္ေသရင္လည္း မင္းအတြက္မို႔ ဘဝမွာ ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ က်ေတာ္ေတာ့ထင္မိမွာမဟုတ္ပါဘူး …။ ဘယ္ႏွယ္လည္း က်ေတာ့္ကို လန္႔သြားျပီလား … ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ ….။


အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ မင္းေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္တင္တယ္ ... ၊ ႏိုးတစ္ဝက္မို႔ က်ေတာ္ေသခ်ာေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး ။

ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ။



Aung Phyoe
( ေအာက္တိုဘာ ၁၂ ၂၀၁၁ ၊ 11:25 PM)

23 June 2011

The Makioka Sisters [1983] , Dir - Kon Ichikawa

တနီဇာကီရဲ့ “မီကီအိုက ညီအစ္မမ်ား” ဝတၳဳကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ (၃) ၾကိမ္ ၊ ဇာတ္လမ္းတြဲအျဖစ္ (၅) ၾကိမ္ စုစုေပါင္း ၈ ၾကိမ္တိတိ ရိုက္ကူးခဲ့ၾကပါသည္ ။ ထိုအထဲကမွ အထင္ရွားဆံုးႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ ေဝဖန္ေရးဆရာတို႔ အသိအမွတ္ အျပဳခံရဆံုးမွာ ၁၉၈၃ မွာ Kon Ichikawa ( သူ႕ရဲ့ ထင္ရွားတဲ့ ရုပ္ရွင္တစ္ကားမွာ ဗမာျပည္ေနာက္ခံ ဗမာ့ေစာင္း Burmese Harp ျဖစ္ပါသည္) ရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ပါ၏ ။ ယခုေခတ္ပိုင္းမွာ ရွားပါးေနျပီျဖစ္တဲ့ သည္ရုပ္ရွင္ကို ယခုလဆန္းပိုင္းမၾကာေသးမွီက Criterion Collections မွ blu-ray အျဖစ္ ျပန္လည္ထုတ္ေဝ ပါသည္ ။

ဒါရိုက္တာ အီခ်ီကာဝ ဟာ သည္ဝတၳဳၾကီးကို စတင္ထုတ္ေဝခ်ိန္ ၁၉၄၀ ခုနစ္ခန္႔ကတည္းက ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရိုက္ကူးလိုခဲ့့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ပထမဆံုးအၾကိမ္ အျဖစ္ ၁၉၅၀မွာ အျခားသူတစ္ဦးက ရိုက္ကူးခဲ့တာမို႔ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ ပ်က္ခဲ့ရပါ၏ ။ ဒါ့အျပင္ ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ ၁၉၅၉ မွာထပ္မံရိုက္ကူး ျပန္တာမို႔ ၁၉၈၀ျပည့္လြန္မွသာ အီခ်ီကာဝရဲ့ အိမ္မက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ေျပာရပါမည္။ သည္ဇာတ္ကားဟာ ေငြကုန္ေၾကးၾကမ်ားလွျပီး တခမ္းတနားရိုက္ကူးခဲ့တာမို႔ ထုတ္လုပ္ေရး Toho Company ရဲ့ ႏွစ္(၅၀) ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အေနျဖင့္ ၁၉၈၃ မွာ ရံုတင္ျပသခဲ့ပါသည္ ။

အီခ်ီကာဝဟာ တနီဇာကီရဲ့ အျခားထင္ရွားတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ The Key (1959) အပါအဝင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ ထင္ရွားတဲ့ စာေပဂႏၱဝင္လက္ရာမ်ားကို မွီျငမ္းရိုက္ကူးေလ့ ရွိသူသာမက ၊ သည္ မီကိုအိုက ညီအစ္မမ်ား ဝတၳဳေနာက္ခံ အိုဆာကာ ျမိဳ႕မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္လို႔ သည္ရုပ္ရွင္အေပၚ အာရံုစိုက္ျပီး ၾကိဳးပမ္းခဲ့မႈဟာ ေျပာစမတ္ျပဳစရာျဖစ္ခဲ့ပါ၏ ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ရုပ္ရွင္စတင္ ရိုက္ကူးခ်ိန္ ၁၉၈၁ - ၈၂ မွာ ဒါရိုက္တာဟာ အသက္ ၆၈ ႏွစ္ေက်ာ္ေနပါျပီ ၊ ဒါ့အျပင္ သူတစ္ေလွ်ာက္လံုး လက္တြဲခဲ့တဲ့ ဇနီးသည္လည္းျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမဟာ သည္ဇာတ္ကားအတြက္ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာ ဆံုးပါသြားခဲ့ပါသည္။ သည္လိုု အခက္အခဲမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားမွ ဒါရိုက္တာၾကီး၏ ကာလရွည္ၾကာတဲ့ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါ ၏ ။

က်ေတာ္တို႔ လက္ခံထားၾကသည့္အတိုင္း စာေပနဲ႔ ရုပ္ရွင္တို႕ရဲ့ အႏုပညာေနာက္ခံႏွင့္ ပရိတ္သတ္ဟာ မတူညီပါ ။ သည္အတြက္ေၾကာင့္လည္းပဲ နာမည္ၾကီး ဝတၳဳေတြကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးၾကရာမွာ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြ အဖို႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေရးကြက္ရလာၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္ ။ ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းမွာ ကမၻာအရပ္ရပ္က ဂႏၱဝင္ ဝတၳဳၾကီးမ်ားကို ရုပ္ရွင္မ်ားအျဖစ္ အသက္သြင္းၾကတာကို က်ေတာ္ကို မရိုးႏိုင္ေတြ႔ေနၾကရျမဲျဖစ္ပါသည္ ။ အဲသည္လို အခါတိုင္းမွာလည္း ဝတၳဳကိုမမွီပါဘူး ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ၾကားေနတတ္စျမဲျဖစ္ပါ၏ ။ အမွန္ကေတာ့ ထိုႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္မ်ိဳးသည္ ေလးနက္မႈကင္းလွေသာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ပါသည္ ။ ဝတၳဳကို ႏွစ္သက္လြန္း၍ ထိုထဲကအတိုင္း မခၽြမ္းမခ်န္ ၾကည့္လိုသူသည္ မွွီျငမ္းထားသည့္ မည္သည့္ရုပ္ရွင္ကားကိုမွ စံုစမ္းေနစရာမလိုပါ ။ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တတ္ဖို႕သာ သူ႕အတြက္တတ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္ ။ သူ၏ ေတာင့္တခ်က္သည့္ မည္မွ် ေတာ္သည့္ ဒါရိုက္တာ၏လက္တြင္မွ အေကာင္းအထည္ေပၚႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ။




အဲသည္လို ခံယူခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ဝတၳဳဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း သည္ရုပ္ရွင္ကို က်ေတာ္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ၾကည့္ဖူးသမွ် ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာ အျမင္အလွဆံုး ဇာတ္ကားတစ္ကားလို႔ ေျပာရပါမည္ ။ ခ်ယ္ရီပန္းရံုမ်ား၏ လွပေသာဖြဲ႔တည္မႈ ၊ ပြင့္ဖတ္မ်ားသဖြယ္ အသားအရည္ရွင္ ညီအစ္မေလးေဖာ္ႏွင့္ ဝတ္ဆင္ၾကသည့္ ဆန္းသစ္ေသာ ကီမိုႏိုမ်ားသည္ ၾကည့္သူကို အင္မတန္ပင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္ၾကပါ၏ ။ ဒါ့အျပင္ ဝတၳဳတဲမွာ အေသအခ်ာေဖာ္ျပမထားတဲ့ မီကီအိုကမိသားစု၏ စီးပြားေရးကုိ ပိုးသားကီမိုႏို ရက္လုပ္သည့္စီးပြားေရးလို႔ တင္ျပခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဒါရိုတ္တာအတြက္ ကီမိုႏိုအဆင္ဆန္းမ်ိဳးစံုကို ခင္းက်င္းခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္ ။ ၁၉၈၃ ခု ရုပ္ရွင္ရံုတင္ျပသခ်ိန္တုန္းက သည္ရုပ္ရွင္အခန္းတစ္ခန္းခ်င္းဆီမွ ဇာတ္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးခ်င္းဆီ၏ ပိုးထည္ကီမိုႏိုတစ္စံုခ်င္းစီဟာ သည္ဘက္ေခတ္ ကားသစ္တစ္စီးစာေလာက္ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ အေျပာထြက္ၾကသည့္တိုင္ အဝတ္အစားကို အေလးထားရိုက္ကူးခဲ့ပါသည္ ။


သည္အခ်က္ကို အေလးထားေျပာရျခင္းေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ဟာ မ်က္စိပေဒသာျဖစ္စရာသက္သက္ရယ္လို႔ ဆိုလိုတာေတာ့မဟုတ္ပါ ။ ဝတၳဳရဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္မ်ားကို အထင္းသားမွတ္မိေစတဲ့ အခန္းေတြပါေပမယ့္ ဒါရိုက္တာဟာ ဇာတ္ကို သူ႔ရဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္အတိုင္း ေျပာင္းပစ္ခဲ့ပါသည္။ သည္လိုအခြင့္အေရးအရ စာမ်က္ႏွာ ၅၃၀ ေက်ာ္ထူထဲျပီး ၅ ႏွစ္တာဇာတ္ေၾကာင္းရွိတဲ့ ဝတၳဳၾကီးကို ျပသာခ်ိန္ ၂နာရီသာသာၾကာတဲ့ ဇာတ္သေဘာအရ တစ္ႏွစ္တာသာ ရွိေတာ့သည္အထိ ေျပာင္းလဲျပလိုက္ပါသည္ ။ သည္လို မွီျငမ္းတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားမွာ ေတြ႔ၾကရစျမဲျဖစ္သည့္ အတိုင္း မူရင္းဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ အထဲကထက္ နားလည္းရပိုလြယ္လာတတ္ျပီး တစ္ဖက္ျမင္ရုပ္ေသဆန္လာတတ္ၾကပါ၏ ။ သည္လိုအေျခအေနရဲ့ အဆိုးဆံုးအဆင့္ကေတာ့ ဝတၳဳႏွင့္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္သည္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားၾကျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္ ။


သည္လိုအေျပာင္းအလဲမ်ိဳးကို ယခုရုပ္ရွင္မွာေတြ႔ၾကရမွာပါ ။ အထူးသျဖင့္ တတိယညီမျဖစ္သူ ယူကီကို (Yukiko) ႏွင့္ (ဒုတိယအစ္မ၏ခင္ပြန္း) ခဲအိုျဖစ္သူ တီႏိုဆူကီ (Teinosuke) တို႔ရဲ့ ဆက္ဆံေရးပါပဲ ။ ဝတၳဳတဲက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးဟာ သီးသန္႔ဆန္ဆန္ပင္ျဖစ္ေသာလည္း ရုပ္ရွင္မွာေတာ့ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္တြယ္ညိမႈ တစ္ခု အျဖစ္ေတြ႔ရပါသည္ ။ သည္ဇာတ္ကြက္အတြက္ေၾကာင့္ ပရိသတ္မွာ ထူးျခားသည့္ လြမ္းေမာဖြယ္ရသ တစ္ခုကုိ တိတိပပ ခံစားလိုက္ရေၾကာင္းေတာ့ ဝန္ခံရပါမည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ဝတၳဳမွာ တည္ၾကည္တဲ့အိမ္ေထာင္ရွင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အျဖစ္ က်ေတာ္သိခဲ့ရတဲ့ တီႏိုဆူကီ ရဲ့ ပံုရိပ္ဟာ သည္ရုပ္ရွင္မွာ ရွာမရခဲ့ပါ ။ ဝတၳဳႏွင့္ ရုပ္ရွင္၏ တူညီေသာတင္ျပခ်က္ကေတာ့ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ယူကီကိုအေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါ၏ ။ ယင္းတူညီမႈမွာလည္း တကယ္ေတာ့ သူမ၏ ခံစားခ်က္တစ္စံုတရာကိုမွ် ဖတ္ရႈသူ ၊ ၾကည့္ရႈသူကို ေပးမသိေစျခင္းပင္ျဖစ္သည္ ။



သည္ေျပာင္းလဲမႈ ဒဏ္ကိုခံရသည့္ အျခား ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညီမအငယ္ဆံုး ေခးကို (Taeko) ပင္ျဖစ္ပါသည္ ။ ဝတၳဳတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူမကို စိတ္အလိုလိုက္သူ ၊ ေပၚပင္လိုက္၍ပစၥည္းမက္သူ ၊ ေသြးေအးစြာ ဖ်ားေယာင္းႏိုင္သူ ၊ မိမိကိုယ့္ကိုယ္ဖ်က္ဆီးတတ္သူ တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ျပတ္သားသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ေတြ႔ရပါသည္ ။ အီခ်ီကာဝ ဟာ ေခးကိုရဲ့ ဇာတ္ကိုမူရင္းျဖစ္စဥ္အတိုင္း ရိုက္ျပခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ ေခးကိုဟာ အျပစ္ကင္းလြန္းေနသူျဖစ္ေနပါသည္ ။ သူဟာ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သည့္ မိန္းမပ်ိဳသက္သက္ ၊ အစ္မမ်ားအေပၚ အရြဲ႔တိုက္ ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးသူသက္သက္အျဖစ္သာ ေတြ႔ရပါေတာ့၏ ။
ဒါ့အျပင္ ဇာတ္ရဲ့အေရးၾကီးတဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အစ္မအၾကီးဆံုးမိသားစု တိုက်ဳိသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရမႈဟာ ဝတၳဳရဲ့ အစပိုင္း သံုးပံုတစ္ပံုမွာေတြ႔ရေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ထဲမွာတာ့ ဒါဟာ ဇာတ္သိမ္းခန္းျဖစ္ေနပါသည္ ။ ဒါ့အျပင္ အေရးၾကီးသည့္အခ်က္တစ္ခုအေနျဖင့္ နီးကပ္လာတဲ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ စစ္ၾကိဳကာလ အေျခအေနေတြကို ရုပ္ရွင္ထဲမွာ လံုးဝမေတြ႔ရျခင္းပါ ။ တစ္ခန္းမွာသာ စစ္သားေတြ ခ်ီတတ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရိပ္အမြတ္ေျပာသြားတာသာ ေတြ႔ရ၏ ။
ဘယ္လုိပဲဆိုဆို အီခ်ီကာဝ ၏ မီကိုအိုက ညီအစ္မမ်ားဟာ လွပသပ္ရပ္တဲ့ သက္ဝင္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္းဆီ လွစ္ဟၾကည့္ရႈရသလို ဒါရိုက္တာရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ အႏုပညာစြမ္းရည္ကို ျပသႏိုင္တဲ့ ဇာတ္ကားတစ္ကားပဲျဖစ္ပါသည္ ။ ကိုယ္နဲ႔အတန္ငယ္စိမ္းေသးတဲ့ တိုင္းတစ္ပါး ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းသိျမင္ႏိုင္ေစတဲ့ ဇာတ္ကားမ်ိဳးပါ ။

က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သည္ဇာတ္ကားဟာ အေဆြးကားတစ္ကားလည္းျဖစ္ပါသည္ ။ ဇာတ္ကားအဆံုးပိုင္းမွာ တိုက်ိဳကိုေျပာင္းေရြ႕သြားတဲ့ အစ္မၾကီးက သူတို႔တစ္ေတြ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် ခ်ယ္ရီပန္းပြင့္ခ်ိန္မွာ အတူတကြ ၾကည့္ခြင့္ရၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာသြားခဲ့ပါ၏ ။ ႏွင္းျမဴတဖြဲဖြဲၾကားမွာ တစ္စတစ္စ ေဝးသြားတဲ့ ရတားၾကီးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ယခင္တုန္းကလို အတူတကြမရွိႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့ ညီအစ္မေလးေယာက္ရဲ့ နိမိတ္ပံု ျပခ်က္ဟာ ဝတၳဳအဆံုးက ခံစားခ်က္ရသကိုေတာ့ တစ္ေသြမတိုင္းပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့ပါ၏ ။ ယင္းအခ်က္သည္ပင္ က်ေတာ့္အတြက္ ေျပာေလာက္စရာ ဒါရိုက္တာ၏ ပဥၥလက္တစ္ကြက္ပင္ျဖစ္ပါသည္ ။ ဇာတ္ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ့္ ယူကီကိုအတြက္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေၾကကြဲငိုေၾကြးေနတဲ့ တီႏိုဆူကီ ရဲ့ နိမိတ္ပံုဟာ သူတစ္ေယာက္ထည္းအတြက္သာမက ၊ ပါရွိသမွ် ဇာတ္ေကာင္အားလံုးတုိ႔အတြက္ ခံစားမႈ နိမိတ္ပံုျဖစ္သည့္အျပင္ ၊ မၾကာမွီျပိဳကြဲသြားေတာ့မယ့္ေခတ္ၾကီးအတြက္ လြမ္းဆြတ္သည့္ ဒါရိုက္တာ၏ ပံုရိပ္လည္းျဖစ္ပါေသးသည္ ။




က်ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို ၾကည့္ရင္ ၾကိဳက္၏ ၊ မၾကိဳက္၏ သာေဝဖန္ႏိုင္ခြင့္ ရွိၾကျပီး ေကာင္း၏ ၊ မေကာင္း၏ တစ္ဖန္ ဝတၳဳကိုမွီ၏ ၊ မမွီ၏ လို႔ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ဖန္တီးမႈကို စြတ္ဖက္ခြင့္မရွိၾကပါဘူး ။ သည္ခံယူခ်က္နဲ႔ပဲ က်ေတာ္အတြက္ေတာ့ သည္ရုပ္ရွင္ဟာ ေတာက္ေျပာင္သည့္ အႏုပညာလက္ရာစစ္တစ္ခုျဖစ္သည့္အျပင္ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ရပ္လည္းျဖစ္ပါ၏ ။ ရုပ္ရွင္တစ္ကား၏ ေခတ္အဆက္ဆက္တည္တံ့ကာ မပ်က္ယြင္းႏိုင္သည့္ စြမ္းအင္အရည္အေသြး တစ္ရပ္ကို သက္ေသထူႏိုင္တဲ့ အႏုပညာဖန္တီးခ်က္ တစ္ရပ္လို႔လဲ ဆိုခ်င္ပါသည္ ။ ။

ေအာင္ျဖိဳး
( ဇြန္ ၂၃ ၊ ၂၀၁၁)

22 June 2011

The Makioka Sisters - Tanizaki Junichirô



မီကီအိုက ညီအစ္မမ်ား (၁၉၄၃-၁၉၄၈) ဝတၳဳကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ ထင္ရွားလွတဲ့စာေရးဆရာ တနီဇာကီ ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ျပီး ကမၻာ့ဂႏၱဝင္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ယေန႔တိုင္ထင္ရွားေနဆဲျဖစ္ပါတယ္ ။ ဝတၳဳေနာက္ခံ အခ်ိန္ကေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္ခင္ေလးက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ အိုဆာကာျမိဳ႕မွ ထင္ရွားတဲ့ ကုန္သည္မိသားစု တစ္စုရဲ့ လႈမႈေရး ၊ စီးပြားေရး အေျခအေန ေတြကို (၅) ႏွစ္ၾကာေနာက္ခံ ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ျပီး ဂ်ပန္က ပုလဲဆိပ္ကမ္း ဗုန္းမၾကဲမွီ ခုနစ္လခန္႔အလို ၁၉၄၁ - ဧျပီလ ေနာက္ခံမွာ ဇာတ္ကိုအဆံုးသတ္ထားပါတယ္ ။

သည္ဝတၳဳမွာ ေဆြၾကီးမ်ိဳးၾကီးက ဆင္းသက္လာၾကတဲ့ ညီအစ္မေလးေယာက္ ကိုအေျချပဳကာ ဇာတ္သြားခ်ိန္ ၅ ႏွစ္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္သမွ်တို႔ကို အေသးစိတ္ေရးသားထားပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းပ်က္ယြင္း လာတဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေန ၊ ေခတ္သစ္ေျပာင္းစအခ်ိန္မွာ အေတြးအေခၚဓေလ့ေဟာင္းတို႔ ပ်က္သုန္းရျခင္း themes ေတြဟာ သည္ဝတၳဳရဲ့ အေရးပါတဲ့ အေျခခံတင္ျပခ်က္ေတြျဖစ္တယ္ ။ သည္လို ေျပာင္းလဲပ်က္သုန္းမႈ ေတြကို တန္ျပန္တြန္းလွန္ရင္း ေခတ္ေဟာင္းရဲ့ အခြံအတြင္းမွာ တည္ျမဲႏိုင္ေအာင္ ရုန္းကန္ၾကတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရယ္ ၊ ေျပာင္းလဲမႈကို ၾကိဳဆိုတဲ့ ေခတ္သစ္လူငယ္ေတြရယ္ ပဋိပကၡ ကိုလည္း စာေရးဆရာက အေလးေပးထားပါတယ္ ။

ဝတၳဳရဲ့ မူလအမည္ဟာ Sasameyuki ျဖစ္ျပီး ‘ႏွင္းဖြဲက်ခ်ိန္’ လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္ ။ ဒါ့အျပင္လည္း သည္ေခါင္းစဥ္ဟာ ဝတၳဳရဲ့ ဇာတ္ေကာင္ညီအစ္မေလးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Yukiko ယူကီကို ကိုကိုယ္စားျပဳရာေရာက္တာမို႔ သူမကိုပဲ အဓိကဇာတ္ေကာင္လို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ဟန္ရပါတယ္ ။ သို႔တိုင္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လံုးမွာ စာေရးဆရာဟာ သူ႔ကို အကြားအေဝးတစ္ခုအတြင္းမွာသာ တစ္ဆင့္ခံ ေတာက္ေလွ်ာက္ျမင္ေစခဲ့ပါတယ္ ။

ဇာတ္ရဲ့ အဓိကေက်ာရိုးကေတာ့ မီကိုအိုက ညီအစ္မေလးေဖာ္ရဲ့ တတိယေျမာက္ညီမျဖစ္သူ ယူကီကိုအတြက္ ခင္ပြန္းေလာင္းအိမ္ေထာက္ဖက္ ရွာရန္ အစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူေတြ ၾကိဳးပမ္းၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ ။ မူလကေတာ့ စာေရးသူဟာ ၃ အုပ္တြဲေရးသားျဖစ္တာျဖစ္ျပီး အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္မွာေတာ့ စာမ်က္ႏွာ (၅၃၀) ေက်ာ္ ထူထဲျပီး ၊ တစ္ဖန္ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ အျပဳအမူကို အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားတာျဖစ္လို႔ အနည္းငယ္ ဇာတ္ေလးတယ္လို႔ေတာ့ ဆိုႏုိင္ပါတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ ဂ်ပန္႔ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ရိုးရာ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕အေၾကာင္းလည္း အတန္ငယ္ ဗဟုသုတ ရွိဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္ ။

သည္ဝတၳဳမွာ စာေရးဆရာရဲ့တင္ျပခ်က္ဟာ Photographic Realism လို႔ေျပာၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ျပသလို အေပၚယံအျပဳမူေတြကို အေသးစိတ္ေရးျပတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးပါ ။ ခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ စာေပေရးရာမွာ သည္လိုအေရးအသားမ်ိဳး (Jane Austen အေရးအသားမ်ိဳးကိုလည္း သည္အမ်ိဳးအစားထဲမွာ ထည့္ၾကတယ္ ) ကို အတြင္းစိတ္ကို ေရးျပတတ္တဲ့ စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕က ေဝဖန္ၾကေသာ္လည္း ၊ စာဖတ္သူ အဖို႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျမင္သာေစတဲ့ စြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အေရးအသာမ်ိဳးပါပဲ ။ က်ေတာ့္အတြက့္ေတာ့ ဖတ္ေနစဥ္ ေသာမစ္မန္းရဲ့ Buddenbrooks ၊ ေဒါ့စတိုယက္စကီရဲ့ The Brothers Karamazov စတဲ့ မိသားစုေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြကို အမွတ္ရေစရံုသာမက ၊ ေဆာင္ဇူဂ်င္း နဲ႔ ေကာက္ငိုတို႔ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ အဓိက ေနာက္ခံ A Dream of Red Mansions ကိုလည္း ျပန္လည္တမ္းတေစပါတယ္ ။ စာေရးဆရာ တနီဇာကီဟာ မီကိုအိုက မိသားစုတစ္စုရဲ့ လူမႈေရးေနာက္ခံ အဆင္းအတန္းကို အေသးစိတ္သိရွိသူျဖစ္ျပီး သူတုိ႔တစ္ေတြ ေန႔စဥ္ အမူအက်င့္ေတြ ၊ အေျပာအဆိုေတြက အစ အေသအခ်ာသရုပ္ေဖာ္ထားပါတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ အဝတ္အစား ၊ အစားအေသာက္အျပင္အဆင္ ၊ ပြဲေတာ္မ်ားနဲ႔ ရာသီဥတုေနာက္ခံကိုလည္း အေလးေပးေဖာ္ျပထားျပန္တယ္ ။ အထူးသျဖင့္ Kyoto က်ိဳတိုမွာ ႏွစ္စဥ္ရွိတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းၾကည့္ပြဲေတာ္ ၊ ေနာက္ ပိုးစုန္းၾကဴးဖမ္း ပြဲေတာ္စတာေတြမွာလည္း ဂ်ပန္ေတြရဲ့ ယဥ္းေက်းမႈ ၊ ဓေလ့ေတြကိုပါ အေသးစိတ္ဖတ္ရႈႏိုင္ျပန္တယ္ ။

ဒါေတြအျပင္ စာေရးသူဟာ ပါဝင္သမွ် ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ့ စရိုက္ကိုလည္း အထူးအေလ့ျပဳေရးထားတယ္ ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္သရုပ္ေဖာ္ရာမွာ ေနာက္ပိုင္းေခတ္အေရးမ်ား ၾကတဲ့ အတြင္းစိတ္အေျခအေန ပဓါန နည္းမ်ိဳးကို မသံုးပဲ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ အျပဳအမူ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ သက္သက္မ်ားကိုသာ ေဖာ္ျပရင္း စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရင္းႏွီးလာျပီး စရိုက္ကုိ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ေစတဲ့ အေရးအသားနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားျပန္တယ္။

က်ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ ၊ သည္ဝတၳဳၾကီးက ထူထဲပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သည္လို စာအုပ္မ်ိဳးဟာ အေလာတၾကီး အျပီးဖတ္ရမယ့္ စာအုပ္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ။ ဝတၳဳဆံုးသြားလို႔ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ရင္ စာဖတ္သူဟာ ရင္းႏွီးေနျပီျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို မခြဲခ်င္လွပဲ အတန္ငယ္ပင္ လြမ္းေနရတတ္ပါတယ္ ။ စာေရးသူဟာ မိသားစုတစ္စု အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ၅ ႏွစ္ၾကာကာလ အတြင္း လံုးဝမခၽြန္းမခ်န္ ေရးျပသြားခဲ့တယ္ ။ စာဖတ္သူဟာ အတြင္းလူယုံ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သည္မိသားစုနဲ႔ ႏွစ္အတန္ငယ္ေနထိုင္ခဲ့ရသလို ခံစားရေစျပီး မိသားစုဝင္ တစ္ဦးခ်င္းအေပၚမွာလည္း သံေယာဇဥ္ ရွိေန တြယ္တာေနတာကို အထင္အရွားေတြ႔ရပါတယ္ ။

စာေရးဆရာဟာ သူ႕ဝတၳဳၾကီးကို ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မွီေလးမွာ ရပ္ပစ္ခဲ့လို႕ က်ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ စစ္ေဘးဒဏ္ခံရမယ့္ မိသားစု အေျခအေနေတြကို မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းခ်ိန္မွာ ဆံုးရႈံးမႈ ပ်က္ယြန္းမႈ အေနနဲ႔ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ညီအစ္မတစ္ေတြ တစ္စတစ္စ ေဝးကြာသြားၾကရတဲ့ ဘဝေပးအေျခအေနေတြကိုပါ ။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ စစ္ၾကီးနဲ႔ လက္တစ္ကမ္းအကြာက ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးလွတဲ့ မိသားစုတစ္စုလံုးအေၾကာင္း မသိရေတာ့ဟာ ခံစားတတ္သူအဖို႔ေတာ့ စိတ္ပူစရာ ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ ၊ လြမ္းေလာက္စရာပါပဲ ။ ။

သည္ဝတၳဳကို အေျခခံျပီး ရိုက္ထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ဆက္ေရးျဖစ္ပါဦးမယ္ ။

ေအာင္ျဖိဳး
( ဇြန္ ၂၂ ၊ ၂၀၁၁)