လာမည့္ ဒီဇင္ဘာ (၁၃) ရက္ဟာ က်ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေဇယ်ာၾကီးရဲ့ အသက္ (၂၀) ျပည့္ေမြးေန႔ ။ သူနဲ႔ က်ေတာ္ဟာ တစ္ျမိဳ႕ထဲကလာၾကတာျဖစ္ျပီး သည္မွာလည္း တစ္ေက်ာင္း ၊ တစ္ေမဂ်ာ ၊ တစ္ခန္းထဲ အတူတူ တက္ခြင့္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ။ သူ႕မွာက On-line Relationship ရွိေတာ့ သည္အေၾကာင္းကို ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးျပီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးပါလားလို႕ သူကေျပာတယ္ ။ က်ေတာ္ကလည္း သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳစဖူးဆိုေတာ့ ခံစားလို႕ကလည္း မရေတာ့ ပင္ကိုေတာ့ မေရးေပးႏိုင္ဘူး ၊ ဘာသာျပန္ေပးမယ္ဆိုျပီး သည္ Post ေလးကို ဘာသာျပန္ျဖစ္ခဲ့တာပါ ။
သည္၀တၳဳေလးဟာ အိႏိၵယက စာေရးဆရာ "Kunal Basu" ရဲ့ "The Japanese Wife" ဆိုတဲ့ အလတ္စား ၀တၳဳေလးပါ ။ သည္၀တၳဳေလးကို အေျခခံျပီး အိႏၵိယကနာမည္ၾကီး အမ်ိဳးသမီး ဒါရိုက္တာ "Aparna Sen" က အိႏၵိယသရုပ္ေဆာင္ေတြ ၊ ဂ်ပန္သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ရိုက္ကူးျပီးစီးခဲ့လို႔ မၾကာမီ ရံုတင္ျပသေတာ့မည့္ ရုပ္ရွင္ကားလည္းျဖစ္ပါတယ္ ။ ( Trailers ေတြသည္မွာၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္ )။
သည္၀တၳဳေလးဟာ အိႏိၵယက ဘဂၤလီ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမတၱာဖြဲ႕ျဖစ္ျပီး ၊ လွပအျပစ္ကင္းသည့္ ခ်စ္ျခင္းကို လည္းေဖာ္က်ဴးထားပါတယ္ ။ က်ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕ေကာင္မေလးလဲ ၾကိဳက္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္ ။
ဒါအျပင္ ကို္ယ္တိုင္အေနနဲ႔လဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မေတြ႔ရပဲ စာေတြ ၊ ဖုန္းေတြမွတစ္ဆင့္ ႏွစ္သိမ့္တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္လည္း ရည္ရြယ္ပါတယ္ ။ သည္လို အခ်စ္မ်ိဳးဟာလည္း ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်စ္မည္ပါသလဲ ။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဘာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သည္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ျမဲခ်စ္ေနႏိုင္မလဲ ။ ေတြးစရာပင္ ။
သည္အတြက္သည္ ၀တၳဳေလးကိုၾကိဳးစားျပီး ျမန္မာျပန္ထားတာပါ ။ ဖတ္လို႔ မေကာင္းသည္ကိုေတြရင္ျမန္မာျပန္သူ ညံ့ေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္ ။ ( ကာယကံရွင္ ႏွစ္ေယာက္မၾကိဳက္ရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ေနာ္ ... ဟင္း ဟင္း .. ) ။ အစကေတာ့ တစ္ပုဒ္လံုးတင္ေပးမလို႔ပါ ။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္ရွည္ေနေတာ့ ႏွစ္ပိုင္း ပိုင္းတင္ေပးလိုက္တယ္ ။ က်န္တစ္ပိုင္းကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္ တကယ္စားရျပီးမွ ပဲတင္ေပးေတာ့မယ္ .... ။
သံသာေလကမ္းတိုင္
(၁)
သူမ သူ႕ထံေလတံခြန္မ်ား ေပးပို႕ေလ့ရွိသည္ ။ သည္ေလတံခြန္ေတြဟာ အရြယ္အားျဖင့္ၾကီးမားေပမယ့္ စကၠဴတစ္ရြက္လို ေပါ့ပါး သပ္ရပ္သည့္ ခပ္က်စ္က်စ္အသားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕လုပ္တဲ့ ေသတၱာေတြနဲ႕တစ္ဆင့္ ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ စည္သြပ္ဘူး သြန္းကုန္ပို႕ကုန္လုပ္ငန္းတြင္က်ယ္တဲ့ သေဘၤာဆိပ္မွာေတာ့ စာပို႕သမားေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားမွေပးပို႕သည္ ဆိုတဲ့စာတိုက္က အမွတ္တံဆိပ္စကၠဴကို အထင္ၾကီးတတ္ၾကသည္ ။ စာပို႕သမား၀ါႏုေသးသူမ်ားဆိုရင္ “ဘယ္ကလာတာလဲ” လို႕ေမးတတ္ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ၾကီးသမား၀ါရင့္ေတြက်ေတာ့ ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးေကာင္းျပံဳးမိမယ္ ။ ေခ်ာပို႕သမားဟာ ေသတၱာကို လမ္းညႊန္ဆိုင္းပုတ္ ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခ်ပ္လို စက္ဘီးရဲ့ေနာက္ခုံ မွာခ်ည္ျပီး ရင္ေတာ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားေတြရဲ့ ရန္ကလြန္ေအာင္ေတာ့ ဘီးဟြန္းတညံညံတီးဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္ ။ သေဘၤာဖယ္ရီေပၚက်ေတာ့လည္း ဂုဏ္ယူေနဟန္ရွိတဲ့ ေခ်ာပို႕သမားက ေသတၱာပတ္လည္မွာ ၾကိဳးမည္းတစ္ေခ်ာင္း ခိုင္ခိုင္ခ်ည္လို႕ “မဲတလာ” ျမစ္ရဲ့တစ္ဘက္ကမ္းကို ေရတစ္ေပါက္မစင္ေစရဘဲ ျဖတ္ကူးလာခဲ့၏ ။ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတဲ့ ကေလးေတြ ၀ိုင္းအံုရင္း ၊ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက် ပင္ပန္းလြန္းေနတဲ့ လယ္သူမၾကီးေတြ နဲ႕ မုတ္ဆိတ္ထူထူ ဆာဒူးၾကီးေတြရဲ့ စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း ၊ အထဲမွာ ဘာမ်ားပါပါလိမ့္ဆိုျပီး ေသတၱာထဲကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိုးၾကည့္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြရန္မွ လြဲရင္ ဒါဟာ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ခရီးပါပဲ ။ “လ်ိဳႏိုင္း” ေဒသရဲ့ ခရီးလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဟာ နည္းနည္းေတာ့ ဒုကၡမ်ားသည္။ ဒီေရေတြနဲ႕ ေပါင္းလန္ေနတဲ့ ျမစ္ဟာ ကၽြန္းေဒသရဲ့ လူသူခပ္က်ဲက်ဲ ဆိပ္ခံတံတားတစ္ခြင္ကို ဖံုးလႊမ္းထားတတ္သည္ ။ ရႊံႏြံေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္မွာ တန္းစီျပီး ပစၥည္းသယ္ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြက တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္းရင္း ေသတၱာဟာ ေျမမာေပၚကိုေရာက္ေတာ့တယ္ ။ စိတ္အားထက္သန္စြာ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့လူေတြကို ျဖတ္ျပီးေတာ့မွ သည္ေသတၱာကို လန္ခ်ားတစ္စီးေပၚတင္ေပး လိုက္ရျပန္သည္ ။ သည္ေနာက္ေတာ့ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလယူရာယိမ္းေနတဲ့ မန္က်ည္းနဲ႔ တမာပင္ေတြကိုျဖတ္သန္းရင္း ၊ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ေခြးေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ ၊ ေနာက္က ကေလးေတြကလည္း တစ္ေကာက္ေကာက္ေျပးလိုက္လ်က္ … ၊ ေသတၱာကိုခ်ည္ထားတဲ့ မညီတဲ့ၾကိဳးအထံုး ေတြကလည္း တဂ်ီဂ်ီ အသံေပးရင္းနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႕ဆီကိုေရာက္လာပါေတာ့သည္ ။
သူ႕အေဒၚျဖစ္သူကေတာ့ အိမ္ျပန္လာတဲ့ သတို႕သမီးတစ္ေယာက္လို ေသတၱာကို ၾကိဳဆီးလက္ခံသည္ ။ ရြာထဲမွာ အုတ္၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႕ေဆာက္တဲ့ တစ္လံုးတည္းေသာအိမ္ျဖစ္သည့္ သူတို႕ရဲ့ အျဖဴနဲ႕အ၀ါၾကား အိမ္ေရွ႕၀ယ္ စုေ၀းအုပ္အုပ္ညံေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြထဲက မိန္းမငယ္ေလးမ်ားကိုသာ အေဒၚလုပ္သူက ေသတၱာကို မေစျပီး အိမ္ထဲက သူ႕အခန္းအတြင္းသို႕၀င္ေစ၏ ။ အခန္းအတြင္းမွေတာ့ ေသတၱာဟာ မိတ္လိုက္ၾကတဲ့ ေၾကာင္ေတြရဲ့ညိဳးညိဳးညံညံ အသံေတြ ၊ မျပင္ရေသးတဲ့ အိပ္ယာႏွင့္ ေတာက္ပေသာမီးေတာင္ေပၚမွ ထြန္းသစ္စေနမင္းပံု ေဆးေရးပန္းခ်ီကားေရွ႕ဆီက တိုလီမုတ္စ အလွအပ ပစၥည္းပုစုခရုေတြကို အေဖာ္ျပဳရင္း ေနေရာင္အထိုး၀ယ္ ကေတာ့ပံုရွည္ေမ်ာေမ်ာတေစာင္းအရိပ္ထင္ ေနသည္။
တစ္ေနတာတဲ့ အပူရွိန္နဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရမႈေတြေၾကာင့္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည့္ “ရွိဳဟမြန္” ဟာ အခန္းထဲကို၀င္၀င္ျခင္း သူ႕ေနာက္ကတံခါးကို ေစ့ပိတ္လိုက္သည္။ သည္ေန႔ေက်ာင္းေနာက္က်သည့္ သူ႕လက္ေအာက္က ဆရာေတြက သူ႕နာမည္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့အျပင္ ဘာသာျခားအကၡရာေတြပါသည့္ ေသေတၱာတစ္လံုးဟာ “မဲတလာ” ျမစ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္လာျပီလို႔ သူ႔ကိုသတင္းေပးထားျပီးျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္အျပီးေနာက္မွာ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္လည္ေတြးေတာဖို႕ အခ်ိန္ေပးရင္း အကၡရာသခ်ၤာ လ်က္တျပတ္စာေမးပြဲေလးကို အတန္းထဲမွာ စစ္ေဆးခဲ့ေသးသည္။ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ညေနေလးနာရီတိတိမွာေတာ့ သူဟာ ခပ္ျမန္ျမန္စက္ဘီးနင္းရင္း သစ္ရြက္ေလတိုးသံ သဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ လမ္းေလးအတိုင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲသို႕ေရာက္လ်က္ေရာက္ခ်င္း စိတ္ပူစိုးရိမ္ ေနတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို သူ႕အိပ္ယာကိုမွီထားတဲ့ ေသတၱာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ရင္း ၾကက္ေသေသေနသည္ ။ ေနာက္ေတာ့လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ ၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက သူ႕ဇနီးရဲ့ ပထမဆံုးေသာ စာကိုဖြင့္သလို စိတ္မရွည္ေလာၾကီးစြာ ေသတၱာကိုပတ္ထားတဲ့ အညိဳေရာင္စကၠဴကို သူဆြဲခြာခ်လိုက္သည္။ သည္ေသတၱာေပၚမွာပါတဲ့ အကၡရာႏွစ္လံုးဟာလည္း ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က စာအိတ္ေပၚမွ စာလံုးေတြနဲ႕ အတူတူျဖစ္၏ ။
(၂)
လူေတြက သူ႕ကိုနာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေခၚၾကသည္ ။ “ရွိဳဟမြန္ ခ်ာကာဘာထရီ” ၊ “လ်ိဳႏိႈင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာ” အစရွိသျဖင့္ ေခၚၾကသည္။ ဘဂၤါလီလို “အက်ိဳးရွိသည္” လို႕ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ ပထမနာမည္ႏွစ္လံုး “ရွိဳဟ” ဆိုတဲ့ အမည္ကိုေတာ့ သူ႕အေဒၚတစ္ဦးတည္းသာ မူပိုင္ထား၍ ေခၚေလ႔ရွိ၏ ။ အေဒၚလုပ္သူမွာလည္း သူငယ္စဥ္က “ရွိဳႏိုင္းျမစ္” ေရၾကီးခ်ိန္မွာ ေရနစ္ဆံုးပါးသြားၾကတဲ့ သူ႕မိဘႏွစ္ပါး မ်က္ကြယ္ျပဳသြားခ်ိန္မွစကာ ရင္အုပ္မကြာေစာင့္ေရွာက္လာရသည့္ မုဆိုးမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဟိုငယ္စဥ္ သူေက်ာင္းသားဘ၀ ေက်ာင္းေျပးတုန္းက ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ သူ႕နာမည္ကိုေအာ္ရွာတတ္ခဲ့သလို ယခုတိုင္မီးဖိုေဆာင္မွ မၾကာခဏ “ရွိဳဟ…. ေရ” လိုေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ေခၚတတ္ဆဲျဖစ္၏ ။ သည္လိုေခၚလိုက္တိုင္း ဟိုငယ္စဥ္ ေက်ာင္းေျပးတုန္း သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ ေဒါသေတြ တလိတ္လိတ္ထေနတတ္သည့္ အေဒၚထံ အေျပးကေလးလာခဲ့သလို ေရာက္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းထလာတတ္စျမဲျဖစ္သည္ ။ ရြာထဲကအျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ သူ႕အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားပါသည္ ။ ဟိုအေ၀းၾကီးမွာ ရွိတဲ့ ကလကတၱားေကာလိပ္ၾကီးမွာ ရေတာင့္ရစေကာင္းခက္ခဲတဲ့ B.Sc ဘြဲ႕ကို ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၊ သခ်ၤာပုစၦာေတြကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သင္ၾကားတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး အျဖစ္နဲ႔ေရာ အသိမ်ားၾကပါ၏ ။ သူ႕ကြယ္ရာမွာေတာ့ “ဂ်ာပန္ၾကီး” လို႕ အေျပာင္အပ်က္ေခၚတတ္ၾက၏ ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္တဲ့လား ။ သူကလည္း ဂ်ပန္စကားလံုးေတြကို ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာေရးတတ္သလို ၊ ညေနတိုင္း သစ္ပင္အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းရွိတတ္တဲ့ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စက္ဘီးစီးရင္း ပါးစပ္ကေလွ်ာက္ရြတ္တတ္ ေနတတ္ေသးသည္ ။ ေက်ာင္းစစ္အရာရွိေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာင္ သူ႕အိမ္ကို “ဂ်ပန္ဇနီးရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာရဲ့အိမ္” ရယ္လို႔တိတိပပ ေမးျမန္းစံုစမ္းျပီး အေရာက္လာတတ္စျမဲျဖစ္၏ ။ သူဟာ တိတ္တဆိတ္လ်ိဳ႕၀ွက္ျပီး အိမ္ယာေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည့္တိုင္ သည္လက္ထပ္ခဲ့သည့္ကိစၥမွာ ကလကတၱားမွ သူပညာစံုျပီး ျပန္လာခ်ိန္ကတည္းက လူတိုင္းသိၾကျပီးျဖစ္၏ ။ ရြာသားေတြအမ်ားၾကီးထဲကမွ တိုင္းျခားသူအမ်ိဳးသမီးနဲ႕ အိမ္ယာေထာင္ႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ လည္းလူတိုင္း အသိအမွတ္ျပဳမိၾကျပီးျဖစ္သည္ ။ သည္တိတ္တဆိတ္ထိမ္းျမားျခင္းဟာ အခုေတာ့ လာေနက် စာေတြလို ၊အေဒၚလုပ္သူက တမ္းတမ္းတတေျပာတတ္တဲ့ သူ႕ခ်စ္ေခၽြးမ ပံုျပင္မ်ားလို လူတိုင္းမသိခ်င္အဆံုး သိၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ေနျပီ ။ အခုတေလာ “ေလတံခြန္” ေတြ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္တာကလြဲလို႔ အရာအားလံုးဟာ သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္းပါပဲ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) အတြင္းမွာ စာတိုက္ကလာတတ္တဲ့ ပါဆယ္ထုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူဖြင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးေပါင္း မ်ားလွျပီ ။ ခ်ိဳျမျမေကာ္နံ႕သင္းေနတဲ့ စကၠဴေသတၱာေတြ ၊ “ဟိုကူဆိုင္း” တံဆိပ္ပါ “သတိ - က်ိဳးပဲ့လြယ္သည္” လို႕သတိေပးစာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ကပ္ထူ စကၠဴေသတၱာေတြ ၊ ေတာင္ေပၚခ်ယ္ရီေတြ ပါတဲ့ ပိုးသားအိတ္ကေလးတစ္လံုး ၊ ကေလးငယ္အိပ္တဲ့ ေခါင္းအံုးလို ေသသပ္က်စ္လစ္ေအာင္ လိပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲ စကၠဴေတြ ၊ ေရေမႊးနံ႕သင္းတဲ့ စာအိတ္ေတြ ၊ အထိမ္းအမွတ္ကပ္ျပားေတြ ၊ ေနာက္ ေျခာက္ေသြ႕ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ သစ္ရြက္လွလွေလးေတြ ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဖံုေတြအလိမ္းလိမ္းတက္ေနတဲ့ စာတိုက္ပံုးေတြထဲ ၊ လယ္သမားေတြၾကား အတြန္းအတိုက္ခံရင္းနဲ႕ပဲ မဲတလာျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေရာက္ရွိလာၾကစျမဲျဖစ္သည္ ။ ပထမဦးဆံုးစာေရာက္လာ ပံုကေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ထူးဆန္း၏ ။
သူ မၾကာမၾကာ ျပန္လည္စိတ္ကူးပံုေဖာ္မိတတ္တဲ့ ပထမဆံုးအဆက္အသြယ္ရခ်ိန္တုန္းက ဘာမွ်ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ဘဲ သာမန္ခပ္ရိုးရိုးအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အခုခ်ိန္မေတာ့ သည္အျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲရခဲ့တဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္စရာအျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ပင္မဟုတ္ပါလား ။ စာထဲမွာ -
“ခင္မင္ရတဲ့ ရွိဳဟမြန္ေရ …
က်မရွင့္ရဲ့ျပန္စာကိုေစာင့္ေနခဲ့တယ္ ။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ကြယ္ .. ၊ က်မရွင့္ရဲ့ စာေရးဖတ္မိတ္ေဆြျဖစ္ရမွာေပါ့ ။ က်မနာမည္ရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “လက္ေဆာင္” တဲ့ …”
စာအဆံုးမွာ မီရကီ လို႕လက္မွတ္ထိုးထားသည္ ။ စာတစ္ေစာင္လံုးဟာ အက်ဥ္းခ်ံဳးသံခိပ္ျပဳထား သလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အမ်ိဳးအမည္မသတ္မွတ္ႏိုင္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ရပ္ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ ။ ေနာက္လေတြမွာေတာ့ အရင္က “ကဲကုလ (Calculus) ” ပုစၦာေတြေနရာမွာ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားတိုးတက္ဖို႕ အားထုတ္ရရင္း ၊ ေနာက္သူ႕ရဲ့ စာေရးမိတ္ေဆြထံ ျပန္စာေတြေရးရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းျဖစ္ခဲ့၏ ။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ သူမလိပ္စာကို အမွတ္မထင္ေတြ႕ရွိျခင္းမွစ၍ ခုလိုအေျခအေနအထိ တဆင့္ဆင့္ျဖစ္ရပ္ေတြကို သူ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြထံ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ဖို႕ သူရွက္ရြံ႕ေနခဲ့သည္ ။ စာေတြထဲမွာေတာ့ သူ႕ေကာလိပ္ ၊ သူ႕အေဒၚ ေနာက္ သူခ်စ္တဲ့ “မဲတလာ”ျမစ္ စတဲ့စိတ္ကူးတဲ့ရာအေၾကာင္းေတြကို ေရးတတ္သည္။ သူမကလည္း သူမခ်စ္တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက “နာဂကူခ်ီျမစ္” အေၾကာင္းျပန္ေရးေတာ့ သည္အေၾကာင္းေတြကလည္း သူ႕အေတြးထဲစီးဆင္းသြားျမဲျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို သူ႕ရြာကေလးကိုေရလႊမ္းေစတတ္သည့္ ၊ ၾကီမားတဲ့ လႈိင္းအရွိန္ျဖင့္ သူ႕မိဘႏွစ္ပါးစလံုးကို ၀ါးျမိဳပစ္ခဲ့တဲ့ ၊ ေရက်ျပီးေနာက္မွာေတာင္ အေကာင္ဘေလာင္အေသေတြရဲ့ အနံ႕ဆိုးေတြ လႈိင္လႈိင္ေ၀ေနတဲ့ “မဲတလာ” ျမစ္အေပၚ နာၾကည္းမုန္းတီးမႈေတြကို သူမထံရင္ဖြင့္ခဲ့သည္ ။ သာေတာင့္သာယာရွိလွတဲ့ ျပည့္၀တည္ျငိမ္ေနတဲ့ျမစ္ျပင္ကို ၀ါးပင္အုပ္အုပ္ေတြရဲ့အရိပ္စူးစူးဟာ ထိုးေဖာက္လို႔ ျမစ္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ေလွန၀ါေတြ ၊ ရႊံတဲေတြအစီအရီနဲ႕ ေႏြေႏွာင္းမုတ္သံုေလ တသုန္သုန္ ေဆာ္ျမဴးခ်ိန္ေရာက္ကာ တံငါသည္ေတြကို ႏွစ္စဥ္သဘာ၀ လက္ေဆာင္အျဖစ္၀င္ေငြတိုးေစတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ေတာ့ သူျမတ္ႏိုးေၾကာင္းေရးတတ္ျပန္သည္ ။ သည္လိုအခါမ်ိဳးမွာ ကမ္းစပ္နေဘးအေညာင္းအညာေျဖ လဲေလ်ာင္းလို႕ ျမစ္ရဲ့လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေတးကို နားဆင္ရျခင္ဟာ ကြယ္လြန္သူ သူ႕မိခင္ရဲ့ေတးသံမ်ားလားလို႔ ရူးရူးမိုက္မိုက္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ယံုၾကည္ မိခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း ေရးပို႕ခဲ့သည္။
သူမကလည္း သူ႕ထံ နီညိဳေရာင္သန္းေနတဲ့ ရြာတစ္ရြာရဲ့ ပန္းခ်ီပံုတစ္ပံုေပးပို႔လိုက္ရင္း “ရွင္သည္စကားလံုကို ဘယ္လိုမ်ားအသံထြက္ရပါသလဲ ရႈိဟမြန္” လို႔ေမး၏ ။ သူကလည္း ‘s’ နဲ႕ ‘n’ ႏွစ္ခုေပါင္းကာ ခပ္ေပ်ာေပ်ာ့အသံစူးစူးေလးထြက္ရေၾကာင္းကို ထင္သာေစရန္ ေလခၽြန္ဖို႕ရွာလိပ္သလို လိပ္၍ထြက္ရေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရျခင္းေၾကာင့္ လအတန္ၾကာ စာေတြအရင္တုန္းကေလာက္ မွန္မွန္မေရးႏုိင္ခဲ့ ။ ဘြဲ႕ရျပီးေနာက္မွာ သူ႕အေနျဖင့္ သူ႕ရြာကေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္အမႈထမ္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ေၾကာင္းနဲ႕ အေဒၚလုပ္သူကလည္း သူမအသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္သမီးနဲ႕ သူ႕ကိုေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းဖို႕ စိတ္ထက္သန္ေနေၾကာင္း မီရကီဆီ စာေရးအေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။
ျမိဳ႕မွာေနစဥ္ သံုးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း သခ်ၤာပုစၦာေတြကို အေျဖရွာႏိုင္၍ ေက်နပ္ရျခင္း ၊ ႏွစ္လကိုတစ္ၾကိမ္ေလာက္ အေဒၚထံအလည္ျပန္ရျခင္း ၊ စာတိုက္သို႔ အၾကိမ္မွန္မွန္ စာထည့္ဖို႔ေရာက္ျခင္း ၊ မီရကီ၏ ျပန္စာကိုအေဆာင္သို႕လာပို႔မည့္ စာပို႕သမားအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းစသည့္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကမၻာေလးအတြင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေမြ႕ေလ်ာ္ေစခဲ့သည္ ။
သူ႕ရဲ့ ရင္းႏွီးခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႕အား “ကိုပိန္းပိန္း” လို႕ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကျပီး သူ႔ကိုမၾကာခဏဆိုသလို ေခ်ာက္ခ်တတ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကဆိုရင္ တိတ္တဆိတ္ျဖင့္ သူ႕ဆီကစာေတြကို ခိုးယူကာ ေတာသားလူရိုးတစ္ေယာက္ရဲ့ စြန္႕စားခန္းၾကီးကို လူသိရွင္ၾကား ေၾကၿငာခဲ့သည္ ။ “ခင္မင္ရတဲ့ မီရကီေရ… ကိုယ္ကေတာ့သည္မွာ တစ္ေယာက္ထဲပဲ …တဲ့ဗ်” သူငယ္ခ်င္းက ရႈိဟမြန္ရဲ့ ေရးလို႕မျပီးေသးတဲ့စာကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ဖတ္လိုက္သည္။ “အရင္တစ္ေခါက္ ရြာအျပန္တုန္းက အေဒၚကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္ ၊ ေကာင္မေလးၾကည့္ ရတာအေတာ့္ကို ရွက္ေနပံုပဲ” ။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုေျဖရွင္းခ်က္ေပးပါဦး လို႕မရမကေတာင္းဆိုၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ မီရကီအေၾကာင္းကို မေျပာဘဲဖံုးထား ရတာလည္း ။ ဒါနဲ႔ မီရကီ ဆိုတာေရာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ေမးခြန္းထုတ္သည္ ။ “မင္းရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေလးကိုယူမွာလား ၊ ဂ်ပန္မကို ယူမွာလား …”
သူမရဲ့ ေနာက္စာတစ္ေစာင္မွာေတာ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေလလားလို႔ ထင္ရသည္အထိ သူမရဲ့စာအသြားအလာဟာ ရႈိဟမြန္ကိုဆြဲေဆာင္ထားသည္။ အရင္လို မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း အစျပဳျပီးမွ ေရးေနက်မင္အေရာင္ကိုေျပာင္းလိုက္ျပီး ခပ္သင္းသင္းေမႊးေနတဲ့ အျပာေရာင္မင္ျဖင့္ “ခုေတာ့ ရႈိဟမြန္ေရ က်မရွင့္ကို အေရးတၾကီး ကိစၥတစ္ခုေျပာရဦးမယ္ ။ က်မကိုယ္က်မေလ ရွင့္ရဲ့သတို႕သမီး အျဖစ္ရပါေစလို႔ ေတာင္းခံပါရေစေနာ္ … ၊ ရွင့္အေဒၚကိုေရာ က်မရွင့္ရဲ့ ဇနီးျဖစ္ေစရပါမယ္လို႕ ေျပာေပးပါလား ။ ရွင္မ်ား လက္သင့္ခံမယ္ဆိုရင္ေလ ၊ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၾကရေအာင္ ..”
ခင္မင္မႈထက္ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း အတြင္းၾကိတ္ပံုး ပူေနရတဲ့ ရႈိဟမြန္ကိုယ္တိုင္အတြက္ေတာ့ သည္စာဟာ ဒုကၡေ၀ဒနာကို ေလ်ာ့ပါးသြားေစတတ္တဲ့ ေဆးတစ္သြယ္ပါပဲ ။ သူ႕ဘ၀ရဲ့ အၾကီးက်ယ္ဆံုးအားထုတ္မႈတစ္ရပ္အျဖစ္ ေဘာပင္ကိုေကာက္ယူယင္း မီရကီရဲ့ လက္ထပ္ခြင့္ကိုလက္ခံခဲ့ျပီးေနာက္မွာ တစ္လလံုးလံုး သူ႕အေဒၚကိုဘယ္လိုမ်ားေျပာရပါ့မလဲ လို႔ စိတ္မေအးႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေဒၚလုပ္သူကေတာ့ “မဲတလာ” ျမစ္ရဲ့အလ်င္လို ခိုင္က်ည္တဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းထဲက စိတ္ပိုင္းျဖတ္မႈကို သတိမထားမိခင္ကေတာ့ အျပန္အလွန္စာေရးတဲ့မိတ္ေဆြေတြ အျဖစ္ သာမာန္ကာလွ်ံကာသေဘာထားရင္း က်န္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္ေၾကာင္းသာ ၾကိမ္းေမာင္းဆူပူေနသည္ ။
“မီရကီ ဆိုတာဘာတဲ့တုန္းဟဲ့ ” တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျခင္းကို ျဖိဳခြင္းလို႕ အေဒၚကေမးလိုက္သည္။ ပူပူေႏြးေႏြး သတို႕သားကေလး ရႈိဟမြန္ခမ်ာမွာေတာ့ ခပ္ရွက္ရွက္စကားစကာ သူ႕တို႕ႏွစ္ေယာက္စသိၾကပံုမွ အေၾကာင္းစံုကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခဲ့သည္။
“ဒါထက္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘယ္ေတာ့ ေတြ႔ၾကမွာတဲ့တုန္း”
သူမွာ သည္ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖမရွိပါ ။ သည္လို တူႏွစ္ကိုယ္ေတြ႕ဆံုမည့္အေရးကိုလည္း သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး ဘယ္တုန္းကမွ မေဆြးေႏြးမိခဲ့ေၾကာင္း သူ ၀န္ခံခဲ့သည္။
အခု သူအိပ္ယာေပၚမွာထိုင္ရင္းေတြးေနဆဲမွာပင္ အေဒၚလုပ္သူ႕ေျခသံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ေရာက္လာတဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ကို ေငးရင္းေရွ႕မွာထိုင္ ေနတဲ့သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ အေသအခ်ာပဲလို႕ ထင္မိရင္း သူ႕အေဒၚကေမးလိုက္သည္။
“သည္တစ္ခါ မင့္မိန္းမက ဘာေတြပို႕လိုက္ျပန္သ တုန္း”
“ေလတံခြန္ေတြ ၊ စြန္ေတြပါ ။”
(၃)
ေရွးေရွးက စကားပံုေတြမွာေတာ့ “ေရာက္ရွိျခင္းသည္ တျပိဳင္နက္ အစံုလိုက္လာတတ္၏” လို႔ဆိုရိုး ရွိသည္။ တစ္မနက္မွာေတာ့ ၾကားေနက်မဟုတ္တဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ရႈိဟမြန္ ႏိုးလာေတာ့ သူတုိ႕ အိမ္၀န္းထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ၾကိဳးခုန္ကစားေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏ ။ မီးဖိုေဆာင္မွ လည္း ယခင့္ယခင္ကထက္ တက်က္က်က္ ဆူဆူညံေနေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ သူ႔အေဒၚနေဘးမွာ ခပ္ကပ္ကပ္ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ကို မီးခိုးေငြ႕တေ၀ေ၀ၾကားမွ ခပ္၀ါး၀ါးျမင္ရသည္ ။ “ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္” ။ “မဲတလာ” ျမစ္ကိုဆန္ကာ သည္ကၽြန္းေလးေပၚကိုလာတတ္သည့္ သူ႔တို႔ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြကို စဥ္းစားရင္း သူ႕ကိုယ္သူေမးလိုက္ သည္။ အိမ္ကို တစ္ဒဂၤက လာတတ္သည့္ ဧည့္သည္ေတြထက္ေတာ့ အခုလာသူႏွစ္ေယာက္ဟာ ေသခ်ာတဲ့ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈတစ္ခုခုေတာ့ ရွိပံုရသည္။ ေကာင္ေလးဟာလည္း တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္ သြက္သြက္လက္လက္ ေျပးလႊားကစားေနလိုက္ တာမ်ား သူ႕ခ်က္ျမွဳပ္ေမြးဖြားရာ အိမ္မ်ားလားဟုထင္ရသည္။ ေကာင္ေလးကသူ႕ကိုေတာင္ “ကားကူး” လို႕လွမ္းေခၚလိုက္သံကို သူၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ ဦးေလး…. တဲ့လား ။ ရႈိဟမြန္ဟာ မ်က္မွန္ကို မျမင္မစမ္း စမ္းတ၀ါး၀ါးရွာကာ တပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီမွာ စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိလိုက္သည္။ လ်က္တစ္ျပက္အခ်ိန္ေလးမွာပင္ သူ မိန္းကေလးကို မွတ္မိလိုက္သည္။ လြန္ခဲတဲ့ အႏွစ္ (၂၀) က သူ႕အေဒၚသူ႕အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေပးဖူးခဲ့တဲ့ ခပ္ရွက္ရွက္မိန္းကေလးပင္ ။
နံနက္စာစားခ်ိန္က်ေတာ့ အေဒၚကပင္ အေၾကာင္းစံုကို ခပ္တိုးတိုးရွင္းျပသည္။ ကံဆိုးရွာသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမတိုင္ခင္ကေတာ့ ရႈိဟမြန္ကလက္မထပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုျပီးမၾကာခင္ပင္ အနီးကရြာမွ လူငယ္တစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေၾကာင္း ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လင္ေယာက္်ားဆံုးပါးသြားခဲ့ရျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္က်စ္ရစ္ကာ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ မရွိလွေသာ ေယာကၡမမ်ားႏွင့္ အတူမေနႏိုင္ သည့္အေၾကာင္း ၊ ရႈိဟမြန္ကေတာ့ ကံဆိုးရွာသည့္မိန္းကေလးအေၾကာင္းကို တစ္စံုတစ္ရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မေပးဘဲ ဆိတ္တိတ္တိတ္သာနားေထာင္ေနသည္။ “သည္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးအတြက္ လံုျခံဳပါတယ္ေလ” အေဒၚကေျပာသည္။ “ဒါအျပင္ က်ေတာ့္ကို အေဒၚေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သလို အခုေကာင္ေလးကုိလည္း ၾကီးျပင္းေအာင္ေမြးဦးမေပါ့ ။ ” သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ေနတာကိုေတြ႔ေတာ့ အေဒၚသူ႕ကို ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္သည္။ “မင္း မင့္တာ၀န္ မေက်ဘူးေနာ္ ရႈိဟ ၊ ဘ၀ဆိုတာ စာေတြအျပန္အလွန္ေရးေနရံုနဲ႔ မျပီးဘူးဟဲ့ ၊ သည္ေလာက္လဲ မရိုးစင္းလွဘူး ” ။
ေက်ာင္းသို႕အသြား စက္ဘီးနင္းရင္းပင္ ရႈိဟမြန္ စိတ္ကူးႏွင့္စာကိုစီေတာ့သည္ ။ မီရကီ ကိုသည္အေၾကာင္းဘယ္လိုမ်ားေျပာျပ ရပါ့မလဲ ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူ႕ဇနီးေလာင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူ႕အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာထက္ အေ၀းကေဆြမ်ိဳးနီးစပ္တစ္ေယာက္ လာေနတယ္လို႕ေျပာရင္ ပိုလို႕ေကာင္းႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။ သည္အက်ိဳးအားလံုးရဲ့ တာ၀န္ရွိသူဟာ သူကိုယ္တိုင္ပါပဲ ။ မီရကီရဲ့ လက္ထပ္ခြင့္ကို ရူးရူးမိုက္မိုက္ အလ်င္စလို လက္သင့္ခံလိုက္တာဟာ ရႈိဟမြန္ဆိုတဲ့ သူကိုယ္တိုင္ပါပဲ ။ အခုမ်က္ေမွာက္ ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ဇနီးဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနပါလိမ့္မလဲ ။ သူစိတ္ရႈပ္ေတြးသြားသည္ ။ သည္လို ပူပူပင္ပင္အေတြးေတြေၾကာင့္ အတန္းစာသင္ခ်ိန္ေက်ာင္းသားေတြ ေရွ႕မွာပင္ ့ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ အမွားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ျပီး ေက်ာင္းမဆင္းခင္ပင္ အလ်င္စလိုျပန္ခဲ့သည္ ။ စက္ဘီးနင္းရင္းအိမ္အျပန္မွာေတာ့ ေရခ်ိဳးသူေတြနဲ႔ ဆူညံေနတဲ့ ရြာထိပ္ကေရကန္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ေျမာက္ဘက္သို႕ ဦးတည္စီးနင္းရင္း ျမစ္ကမ္းဘက္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေကာက္လႈိင္းစည္းၾကီးေတြ ရြက္ကာ ယာေတာကျပန္လာတဲ့ လယ္သူမၾကီးေတြကိုလည္း စက္ဘီးဘဲလ္ သံေပးႏႈတ္ဆက္ျပီး ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္ ။ စပါးႏွံေတြ ဖားဖားေ၀ေနတဲ့ ေကာက္လႈိင္းလွည္းေတြေၾကာင္း စက္ဘီးကို မၾကာခဏ ဆိုသလို ရပ္ေပးရေသာ္လည္း မၾကာခင္မွာ ျမင္ေနက် ရႊံ႕တဲေလးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ျမစ္ကမ္းနေဘးသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္ ။
စိတ္ညိဳးခ်ံဳးပူပန္ရတိုင္း အျမဲလိုပင္သည္ကမ္းပါးဆ သူလာတတ္သလို ၊ သည္ကိုေရာက္သမွ် အခါတိုင္းလည္း ျမစ္ေရဟာ ပူပန္စိတ္က်ျခင္းမ်ားကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးေၾကာေပးျမဲ ျဖစ္သည္ ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူမဆီကစာေတြမွာေရာ ၊ သူ႕ထံမွစာေတြမွာပါ အျခားသူစိမ္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းဟူ၍ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသည္မရွိေပ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) လံုးမွာ အေရးတၾကီး ကိစၥမွန္သမွ် သူမသူ႕ကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ျမဲပင္ျဖစ္သည္ ။သူမရဲ့ မိခင္ကြယ္လြန္စဥ္က သူမစိတ္ဓာတ္အက်ၾကီး က်ေနကာ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သနားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္က်ဆင္းမႈ ေရာင္ျပန္ဟတ္ေနတဲ့ သူမဆီကစာေတြကို သူဖတ္ခဲ့ရ၏ ။အဲသည္တုန္းကလည္း သူမကို ႏွိမ္သိမ့္ရမည့္ စကားလံုးေတြကို သည္ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာပဲ သူရွာေဖြေတြ႔ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ ။ သူမ တို႔ရြာကေလးဆီမွ လယ္သမားတဲမ်ားကို မီးေတာင္ေခ်ာ္ရည္ေတြက မုန္းတီးစြား ၀ါးမ်ိဳေလာင္ကၽြမ္း ပစ္လိုက္ျပီး မီးေလာင္တစျပင္ အျဖစ္က်စ္ရစ္ေစခဲ့တုန္းကလည္း ရပ္သူရြာသားေတြရဲ့ ရုန္းကန္ရမႈအစံုစံုကို သူသိရျပန္ေတာ့လည္း သူမထံစာျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ အသုဘပူေဇာ္ပြဲအတြက္ မီးျမွိဳက္ထားတဲ့ သစ္တုံးတစ္လံုး ျပာက်သြားသည္ကို ေမွ်ာ္ေငးရင္း သူ႔အေတြးျဖင့္ ကေလာင္သြားထက္ေစခဲ့သည္ ။ “ကိုယ့္ကိုေစာင့္ပါ ၊ သည္ျမစ္နဒီျပင္ကို ေမွ်ာေစျပီး ကိုယ္မင္းဆီအေရာက္လာခဲ့ပါ့မယ္ကြယ္ …” သည္လို ခ်စ္ေစတနာ ရႊင္းေ၀ျဖာခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ ၾကာရွည္စြာစြဲျမဲေအာင္ ေပါင္းစည္းမႈတစ္ခုကို က်ားကုပ္က်ားခဲ တြယ္တာထိန္းသိမ္းေနတဲ့ အထီးက်န္စာေရးသူတစ္ေယာက္လို႔ ေစာတကအတက္ခံ ေနရတဲ့ အျဖစ္ကရံုးထြက္ႏိုင္ကာ ဇနီးျဖစ္သူအေပၚ အမွန္တကယ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈ ဥေယ်ာဇဥ္စစ္စစ္ကို သူရွာေဖြေတြ႔ရွိတတ္သည္ ။ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ ရွိရာအိမ္ေဂဟာကို ျပန္သလို ၊ သူမရဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားစုေ၀းရာ သူ႕အိမ္သို႕သူျပန္သည္ ။ ေန႕စဥ္ ေစ်းကျပန္လာတတ္သည့္ ဇနီးသည္ကိုေစာင့္သလို သူမထံမွ စာသ၀ဏ္ေတြကို သူေစာင့္ေမွ်ာ္သည္ ။ ေလေၾကာင္းက်ရာ သူ႕အိပ္ယာနေဘးက ပန္းခ်ီဆြဲပိတ္ကားေတြေပၚမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ တစ္စတစ္စရင့္က်က္လာတဲ့ သူ႕ဇနီးရဲ့အျပံဳးမ်က္ႏွာေတြကို အစီအရီေတြ႔ ရတတ္သည္။ သူကေတာ့ စာေတြတိုင္းမွာ သူမရဲ့က်န္းမာေရးကို စိတ္မခ်ႏိုင္ေအာင္သတိေပးသည္ ။ သူမကလည္း သူ႕အတြက္ ထုတ္ခ်င္ရင္ ထုတ္လို႕ရေနျပီျဖစ္တဲ့ ဘဏ္တိုးေငြေတြ ထုတ္ဖို႕ မေမ့ေအာင္ သတိေပးတတ္သည္ ။ မုတ္သံုမိုးဦးက်လာျပီဆိုရင္ ေသြးစုပ္တဲ့ေမ်ာ့မည္းေတြရန္ကကင္းေအာင္ ညွပ္ဖိနပ္မစီးမီ ေျခအိပ္အျမဲစြပ္ဖို႔ သူမ သတိေပးတတ္သည္။ ေနာက္ တူေခၽြးမ ပီသစြာပင္ ငွက္ဖ်ားခဏခဏထတက္တဲ့ အေဒၚကို ဆရာ၀န္သြားမျပတတ္သည့္သူ႕ကို မေပါ့နဲ႔လို႔ သူမၾကိမ္းေမာင္းတတ္ပါေသးသည္ေကာ ။ သူကလည္း ညညဆို အေပါစားမိတ္ကပ္ေတြ လိမ္းျပီး ေရွ႕ကျဖတ္သြားတဲ့ ပုရိသတိုင္းကို ျပည္တည္တည္အၾကည့္ေတြနဲ႕ ဖိတ္ေခၚတတ္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာမေတြ အေၾကာင္းကိုလည္းေျပာျပဖူးသည္ ။ သည္အခါမွာေတာ့ သူကို ေနာက္ေျပာင္ဟန္ ရွိတဲ့ သူ႕ဇနီးရဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံကိုပင္ ၾကားေယာင္မိသည္ဟု ထင္မိ၏ ။
“ရွင္သူတို႕နဲ႕လိုက္သြားပါ့လား ရႈိဟမြန္ ၊ ရွင္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားခ်င္မွန္း က်မသိတယ္ ၊ က်မဆီျပန္လာဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးလိုက္နဲ႔ ၊ ရွင္မရွိလည္း က်မေနႏိုင္တယ္ သိရဲ့လား”
သည္လိုနဲ႔ပဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စြပ္စြဲရင္း ၊ စာပို႕သမားကို အျပစ္ဖို႕ရင္း အတန္ၾကာ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ၾကဘဲေနခဲ့ၾကသည္ ။ ေသာက္ေလ့ေသာက္ထ မရွိေသာ ေဒသျဖစ္ ဓနိရည္ကုိေသာက္ျပီး ရႊံထူတဲ့ မဲတလာကမ္းေျခလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္ တစ္ရိတ္ရိတ္ မျမင္၀ိုးတ၀ါး စက္ဘီးနင္းရင္း တစ္ဘက္ကမ္းမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ၾကိဳေနသည့္ သူ႕ဇနီးကို စိတ္အာရံု၀ယ္ ပ်က္ပ်က္ထင္ထင္ျမင္မိတဲ့ အေၾကာင္းကို သူၾကိမ္တြယ္၍ပင္ဆို၀ံ့ပါသည္ ။
အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ (၂၀) အတြင္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မေတြ႕ဆံုၾကစဖူးပါ ။ သည္အတြက္ေတာ့ ရႈိဟမြန္ အနည္းငယ္မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္ ။ သူ႕အေဒၚအပါအ၀င္ အျခားသူေတြကေတာ့ မီရကီရဲ့ “အထင္အရွားမရွိတဲ့ စိတ္ကူးအရိပ္အေယာင္ဘ၀” ကို အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သတိျပဳမိျခင္းကင္းခဲ့ေလျပီ ။ အခု ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ “ဂ်ပန္ျပည္သို႔အလည္တစ္ေခါက္” ဆိုသည့္ အေျခမ်ိဳးေတာ့ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္ ။ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး သည္လိုအေတြးကိုယ္စီေတာ့ ရွိၾကစျမဲမဟုတ္ပါလား ။ အားလပ္ရက္ရွည္တစ္ခုခုတြင္ မေတာ့ .. ။
သူကေရးတတ္၏ ။ “သိပ္မ်ား အကုန္အက်မ်ားေနမလားပဲ”
“ၾကည့္က်ေသးတာေပါ့” သူမစာျပန္သည္ ။
“ကိုယ့္အဖို႔ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ၊ ကိုယ့္အေဒၚကိုဘယ္သူၾကည့္မလဲ ။ မင္းတတ္ႏိုင္လို႕ ရွိရင္ လ်ိဴႏိြဳင္းကို ခဏေလာက္လာခဲ့ပါလား”
“ခဏဟုတ္လား ၊ အင္း ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ ကြယ္ …”
“မင့္ေကာင္မေလးေရာ ဘယ္ေတာ့လာမွာတဲ့လည္း” အစတုန္းကေတာ့ အေဒၚကအေရးတယူ ေမးခဲ့ေသးသည္ ။ “ေကာင္မေလးကို မင္းသြားၾကည့္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ ။ ကဲ သူ႕ေယာက်္ားအိမ္ကေန စာေရးေနပါျပီတဲ့ .. ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း ၊ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ စာေတြအျပန္အလွန္ေရးေနရံုနဲ႔ေတာ့ သားေတြသမီးေတြ ပြားစည္းလာမွာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့” ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း တစ္ေနရာရာမွာ ငံ့လင့္ေနမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးေတြ႕ဆံုျခင္းဟာ အဓိကမဟုတ္ သာမညအျဖစ္သာ ရွိေကာင္းရွိမွာျဖစ္ျပီး သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ အပိုဆာဒါး သက္သက္မွ်သာဟုပင္ ထင္ျမဲထင္မိ၏ ။ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာင္ေလွာင္ရယ္ေမာျခင္းေတြ ၊ အတင္းအဖ်င္း မုန္တိုင္းေတြထန္ေနသည့္တိုင္ ရႈိဟမြန္ကေတာ့ သူတို႕အိမ္ေထာင္ေရးကို အေျခခိုင္လွခ်ည့္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ျမဲျဖစ္သည္ ။ မဲတလာျမစ္ကမ္းနဖူး သူ႕နေဘးမွာ ႏွစ္ကိုယ္တူယွဥ္တြဲ၍ ေရႊလည္တြဲစကားမဆိုႏိုင္သည့္မွ လြဲရင္ ပုဆိုးတန္းတင္အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ထိမ္းျမားခဲ့တဲ့ဇနီးက ခင္ပြန္းအေပၚ သစၥာႏွံသလို မီရကီသူ႕အေပၚ သေဘာထားေၾကာင္း ကိုဦးလည္မသုန္ သူယံုၾကည္ သည္။
သူ႕အေတြးေတြဟာ ပစၥဳပၸန္က မုဆိုးမေလးနဲ႔ကေလးငယ္ဆီ ေျခဦးတည္မိေတာ့ သည္ျပႆနာရဲ့ ေျပလည္ရာေျပလည္ေၾကာင္းကို ေတြးမိသြားကာ မီရကီထံစာမေရးေသးဘဲ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္သင့္ေသးေၾကာင္း ေတြးမိျပန္သည္ ။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ သူတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္ဟာ အလည္သက္သက္လာၾကတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ။သူ႕အေဒၚ ကသာ သူ႕အစီအစဥ္နဲ႕သူ ရွိေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒုကၡေတာလို႕ဆိုရမယ့္ သူတို႔ေယာကၡမေတြဆီ ျပန္သြားရရင္ျပန္သြားရမွာပဲ ။ အဲသည္ေတာ့က်မွ သူ႕ဇနီးကို မနာလိုတိုရွည္ စိတ္ရမ္းေလး၀င္ေအာင္ ဆြတဲ့ျပီး စာေရးေတာ့မည္ ။ အိမ္ေထာင္သက္ရလာျပီျဖစ္တဲ့ လင္မယားလို သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈေတြကို ျဖစ္ရိုးျဖစ္ပါေစေတာ့လို႕ တိတ္တဆိတ္ လင္ကိုယ္မယားနားလည္ကာ ရယ္ေမာေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္ ။
ျမစ္ကမ္းကေန အိမ္အျပန္မွာေတာ့ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္ေခ်ာင္းလို သူ႕စိတ္ေတြေပါ့ပါးေနခဲ့သည္ ။ ေစ်းနားမွာ ခဏစက္ဘီးရပ္တဲ့ျပီး ေကာင္ေလးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ၊ အေဒၚတို႔ဖို႔ ခပ္မွည့္မွည့္ ဖရဲသီးတစ္လံုးကို ပင္၀င္၀ယ္ခဲ့ေသးသည္ ။ ျပန္႔ျပန္က်ယ္က်ယ္ရွိလွတဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြရဲ့ ကိုင္းလက္တက္ေတြၾကားမွာ ေလရူးသုန္သုန္ ေဆာ္ေသြးစျပဳလာေခ်ျပီ ။ ေဆာင္းရာသီ အေအးဓာတ္၀င္စျပဳလာတဲ့ အသိကို သတိျပဳမိကာ သူလည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္သည္ ။ သူ႕အခန္းတြင္းသို႕ ၀င္လွ်င္၀င္ျခင္း ေနာက္က တံခါးမကိုဆြဲပိတ္လိုက္သည္ ။ သူ႕အခန္းရဲ့ ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ေပါက္စလံုးကို ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ အတြင္းမွာ သာေတာင့္သာယာရွိျပီး ေႏြးေတြးေနေတာ့သည္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အခန္းမွာ တိတိက်က်မေျပာႏိုင္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာဟာ ေျပာင္းလဲေနသလိုပဲ ။ ရႈိဟမြန္ဟာ အရာရာဟာ အရင္အတိုင္းပါဘဲေလလို႔ေတြးမိေပမယ့္ တစ္ခန္းလံုးကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ အကဲခတ္လိုက္သည္ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာအခန္းထဲကို ၀င္လာျပီးအရာရာကို ေသေသသပ္သပ္ရွင္းလင္းေပးခဲ့ပံုပဲ ။ ေဆးလိပ္ျပာေတြျပည့္ေနတဲ့ ခြက္ကလည္းေျပာင္လ်က္ ၊ သူစာေရးစားပြဲဟာ လည္းတည့္မတ္လ်က္ ၊ ျပတင္းေပါက္မွ ခန္းဆီးစဟာလည္း တင္းတင္းက်လ်က္ ၊ ေလတံခြန္ ေသတၱာကိုလည္း ေနရာတက်ေရြ႕ထားျပီး ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး တံျမက္စည္းလွည္းကာေျပာင္ရွင္းေစလ်က္ ၊ ခဲသားလက္ရာ မီရကီရဲ့ မ်က္ႏွာပံုတူ ပန္းခ်ီကားဟာလည္း ခုတင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံမွာ ေသသပ္စြာခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ ။ သူဟာ ေသသပ္ က်နစြာရွိေနတဲ့ သူ႕အခန္းကို အံၾသတၾကီး ေငးေမာရင္းကေန နံရံေပၚမွ ပံုတူပန္းခ်ီကို သံေခ်ာင္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္လိုက္သည္ ။ “ရွင္သန္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေသဆံုးျခင္းသည္သာ ဘ၀ရဲ့ အက်ဥ္းက် နံရံမ်ားအတြင္းမွာလြတ္ေျမာက္ ေစႏိုင္၏” ။ တစ္သက္တာလံုး သူ႕ဇနီးအတြက္သာ သီးသန္႕ထားေသာ အသည္ႏွလံုးတစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္ေအးခဲသြားသလို သူခံစားလိုက္ရ၏ ။
ေအာင္ျဖိဳး
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပမည္)
