ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ့ "ပန္းၾကာဝတ္မႈန္" ကိုဖတ္ရင္းက တသသခံစားရသည္မွ တစ္ႏြယ္ငင္တစ္စဥ္ပါ ဆိုသလို ဆရာမၾကီး "ၾကည္ေအး" ရဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္ ။ ကဗ်ာေတြအတြက္ ခံစားခ်က္လည္း ရွိသည္မို႕ အခ်ိဳ႕အတြက္ မ်က္ရည္က် ၊ အခ်ဳိ႕အတြက္ ရင္ခုန္ ၊ အခ်ိဳ႕အတြက္ လႈိက္ေမာခံစားရင္းက သည္ ဝတၳဳေလးကို ေရးျဖစ္လိုက္တာပါ ။ "ျမစ္လယ္မွာ ခ်စ္လွယ္တုန္းက" ကိုလည္း ျပန္လည္ ခံစားမိရင္းေပါ့ ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေနရာကေန ခံစားထားတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ ဝတၳဳေလးကို ခံစားေပးၾကပါဦး ။
“ျမစ္ေရျပင္ေလွလူးလို႕
ခ်စ္ဦးေမႏွင့္ေမာင္
ပန္းခူးရေအာင္”
ကဗ်ာေတြကို က်မ မၾကိဳက္ပါ။ မုန္းတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေတာင္ ၊ မည္သည့္ကဗ်ာကိုမွ က်မ မခ်စ္ႏိုင္ေသးတာလည္းပါပါ့လိမ့္မည္ ။ ဆယ္တန္းတုန္းကေတာင္ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးမထြက္မွာ စိုးလြန္းလို႕ ျမန္မာစာ ကဗ်ာေတြကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အလြတ္က်က္ခဲ့ရသည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာရင္ရတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အလကၤာဂုဏ္ေျမာက္ေအာင္ သြယ္ဝိုက္ဖြဲ႕ဆို ၾကတာပါလိမ့္ လို႕ က်မ မၾကာမၾကာေတြးမိခဲ့ ဖူးသည္။ သည္လိုအခ်ိန္တုန္းမွာ ေမာင္ကေတာ့ သည္ကဗ်ာအလကၤာေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေကာင္း ေပ်ာ္ေမြ႕ ေနမွာေပါ့ ။ သည္တုန္းကတည္းက ေမာင္ ႏွင့္က်မ သိခြင့္မရွိၾကေသးတာပင္ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလို႔ ခုေတာ့ က်မေတြးတတ္ျပီ။ သည္ကတည္းကေတြ႔ခဲ့လို႔ ရွိရင္လည္း က်မႏွင့္ေမာင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးနားလည္ႏိုင္ျပီး အစစညွိယူႏိုင္ေကာင္း ႏိုင္ေပမည္။ ဒါမွမဟုတ္ သည္ထက္ေစာစီးစြာ က်မတို႕ ….. ။ ေမာင္က ဘယ္အရာကိုမွ အေကာင္းဘက္ကခ်ည္း မေတြးပါနဲ႔လို အျမဲေျပာခဲ့ဖူးသည္ ။ က်မကေတာ့ ေမာင္ဟာ အဆိုးဘက္ကိုေတြးလြန္း သည္လုိ႕ပဲ ယူဆခ်င္သည္။
အရာရာဟာ အေကာင္းဘက္ကေနေတြးရင္ ေဝဒနာ တစ္ဝက္ေလာက္ေတာ့ သက္သာတတ္တယ္ဆို တာ ေမာင္မသိခဲ့ဘူးလား ။ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ဟာေဝဒနာေတြကို အရသာတစ္ခု အျဖစ္ ခံစားေနတာလား။ ေမာင့္မွာ ခံစားတတ္တဲ့ အသည္းႏွလံုးေရာ ရွိရဲ့လား ။ က်မေသခ်ာမသိပါ ။ ေမာင့္ကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလည္းလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမာင့္စိတ္ကို က်မထြန္းေဖာက္ ၾကည့္ခြင့္လည္း မသာခဲ့ပါ ။ အထူးသျဖင့္ က်မတို႔လို သာမန္ထက္ရင္းႏွီးသည္လို႕သာ ဆိုႏိုင္ေသာ ဟိုမေရာက္၊ သည္မမည္ ရင္ႏွီးမႈမ်ိဳးမွာ အခုထက္ပို၍ လည္း ေမာင့္အေၾကာင္း သိခြင့္မသာခဲ့ပါ ။ အရာရာကို ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ ေနတတ္၊ေတြးတတ္ေသာ ေမာင့္တြင္ အေလးအနက္ထား စရာတစ္ခုခုမ်ား ရွိေလမလားလို႔ စူးစမ္းလို စိတ္ကေလးရွိေသာ္လည္း က်မက လူကဲခပ္လည္း မကၽြမ္းက်င္ျပန္ ။
ခုလည္းၾကည့္ေလ ။ သည္စာအုပ္ေတြကို ေမာင့္ဘာေၾကာင့္ က်မဆီလာေပးတာလဲ ။ ေမာင့္ကို သတိရေန ေစခ်င္လို႔ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ ။ စာအုပ္ေလးအုပ္ကေတာ့ တိုးတက္ၾကီးပြားေရး ၊ ဘဝေအာင္ျမင္ ေရး စာအုပ္ေတြ ။ ေမာင့္ဆီက က်မ တစ္ခါတစ္ရံ ငွားဖတ္တတ္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳး ။ ေမာင္ကေတာ့ သည္လိုစာအုပ္ ေတြကို ေမာင့္ေဖေဖ စာအုပ္စင္က လွန္ေတာင္မၾကည့္ဘူး ဖူးလို႕ က်မကိုေျပာဖူးသည္ ။ ခု သည္ဟာေတြ ကိုျမင္ေတာ့ ခပ္ေထ့ေထ့ ၾကည့္တတ္တဲ့ ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ေမာင့္အၾကည့္ကို ဖ်က္ခနဲ ေျပးျမင္မိျပန္သည္ ။ ေနာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကေတာ့ ပါးပါးေသးေသးေလး ။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ေနသည္ ။ ကဗ်ာ အခ်ိဳ႕မွာ မွင္နီျဖင့္ မ်ဥ္းသားထားေသးသည္ ။ ေနာက္ေတာ့ အျပားခပ္ၾကီးၾကီး စာအုပ္ေခါက္သည့္ ကပ္ထူျပားေလးလည္းပါေသး၏ ။ အမွတ္တမွဲ႔ လွန္ၾကည့္မိေတာ့ မ်ဥ္းသားထားတဲ့ စာသားေလးတစ္စ ။
“လမင္းကေလွာင္ ၊ ၾကယ္ေရာင္ကျပံဳး
ညဦးကဗ်ာတည္တဲ့ ၊ ငွက္ပလီျခံဳႏြယ္ရိပ္မွာ
တိတ္တိတ္ကြယ္ပုန္း”
+++++
ေမာင့္ကို က်မ ဘယ္တုန္းကစေတြ႕တယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာၾကီးသတိမထားမိခဲ့တာလည္း အမွတ္ရသည္။ သည္တုန္းက က်မ ဆယ္တန္းေျဖျပီးလို႕ သင္တန္းေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခုလိုက္တတ္ခ်ိန္ ။ သည္ကတည္းက တစ္ေန႔ က်မဘာျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပန္းတိုင္သတ္မွတ္ထားခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွေတာ့ က်မဖြင့္မေျပာ ။ မိဘေတြကိုေတာ့ က်မရဲ့စိတ္ကူးကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္မိသည္။ သည္လိုႏွင့္ ျပည္တြင္းေက်ာင္း ေတြေတာင္မွ မေလွ်ာက္ျဖစ္ဘဲ အေရးတၾကီး သင္တန္းေတြလိုက္တက္မိေနခ်ိန္ ။
က်မတို႕ေခတ္ လူငယ္ေတြဟာ သင္တန္းေတြနဲ႕ မကင္းႏိုင္ၾကဘူးေနာ္လို႕ က်မကို ေမာင္ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ။ ဟုတ္ပေမာင္ရယ္ ။ က်မတို႔လို ပညာေရးသင္တန္းေတြ ၊ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေတြ ၊ ေနာက္ Gym စတာေတြေရာ ေမာ္ဒယ္သင္တန္းေတြမွာေတာင္ လူငယ္ေတြမွ အမ်ားၾကီး ။ သည္ထဲကမွ ဘယ္ေလာက္ဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေပါက္ေရာက္ျပီး ဘယ္ေလာက္ဟာ အလဟသ ကုန္ဆံုးသြားရ သလဲ က်မသိခ်င္သည္။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု အတြက္ ေငြေၾကး ၊ အခ်ိန္ေတြ ရင္းႏွီးထားရတဲ့ သင္တန္းေတြဟာ အက်ိဳးရလဒ္တစ္ခုခုျပန္ရမွ တန္သည္လို႔ထင္သည္။ က်မလို လူတိုင္းဘယ္တတ္ႏိုင္မွာ လည္း လို႔ေမာင္ က်မကိုေဝဖန္ဖူးသည္ ။ “က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ ေကာင္မ်ိဳးထဲ ကပါ” လို႕ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ဝန္ခံဖူးသည္ေလ ။
သင္တန္းေတြမွာ မိန္းကေလးသဘာဝ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႕ စာေတာ္ထက္ျမက္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြကိုသာ မ်က္မွန္းတမ္း သတိထားမိေသာ က်မအတြက္ ေမာင္ဟာဘယ္မ်ိဳးထဲမွာ မွ မပါေတာ့ က်မ မသိတာမဆန္းလွေပ။ ေမာင္ႏွင့္ ခင္မင္ရတာေတာ့ ေမာင္ဟာ က်မသူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးႏွင့္ တစ္ျမိဳ႕ထဲသားေတြ ျဖစ္လို႔ သူမိတ္ဆက္ေပးရင္းခင္သြားၾကတာပဲျဖစ္သည္ ။ သည္တုန္းကေမာင္ဟာ တစ္တန္းလံုးက ေယာက်္ားေလးေတြထဲမွာ ဝတ္တာစားတာ အပိန္းဆံုး ၊ ရန္ကုန္ကို ေရာက္စမို႔ထင္သည္ ေခၚေခၚေျပာေျပာ ႏႈတ္ဆက္မည္သူ႕ မေတြ႕ပဲ ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာထားနဲ႔ စာထိုင္ဖတ္ေနတတ္တာကိုပဲ က်မက မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိ ခဲ့ရသည္ ။ ဂ်စ္ကန္ကန္ အေရးမစိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးကို ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ရွိရာက ခင္မင္လာျပီးေနာက္မွာမွ ျပံဳးျပေဖာ္ ရေတာ့ ခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လို႔ က်မသိခဲ့ရသည္ ။ ေနာက္ ခပ္ျပံဳးျပံဳး စကားေျပာတတ္တဲ့ ေမာင္ဟာ အရင္ထင္သေလာက္ေတာ့ ရုပ္မဆိုးဘူးလို႔လည္း က်မစိတ္ထဲ လက္ခံလာမိသည္ ။
ေနာက္တစ္ခု သတိထားမိတာကေတာ့ ေမာင္ဟာ သင္တန္းေတြကို စိတ္ပါဝင္စားတတ္ေနတာ မဟုတ္သည္ကိုပဲ ျဖစ္သည္။ အေလးအနက္ ရွိပံုလည္းမရေပ ။ ဘာေက်ာင္းမ်ား ေလွ်ာက္မယ္လို႕လည္း မဆံုးျဖတ္ရေသးေၾကာင္း က်မကို ေျပာျပသည္။ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ပဲ ၾကိဳးစာေနသလိုလို ၊ ျပည္တြင္းေက်ာင္းကိုပဲ တတ္မယ္ဆိုသလိုလို ဘာမွ ေရေရရာရာ မရွိျပန္။ “ဘာပဲေျပာေျပာ ခုေတာ့ အိမ္ကေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးနဲ႔ စာအုပ္ေတြဝယ္ ၊ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ ။သည္သင္တန္း တက္ခအျဖစ္ေပါ့ ။ အိမ္က မိဘေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႕တက္ေစခ်င္တဲ့ သင္တန္းတက္ေပးမယ္ ။ ေအာင္ျမင္တာ မေအာင္ျမင္တာေတာ့ မသိဘူး။ က်ေတာ္တတ္ႏိုင္ အဲေလ စိတ္ပါသေလာက္ေတာ့ ၾကိဳးစားတာေပါ့ ၊ ဘယ္ဟာမွ အေလး အနက္ေတာ့ မရွိပါဘူး” ။ ဒါဆို ေမာင္ဟာ စာေတြကို အေလးအနက္ ေလ့လာသင္ယူေနတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။
သည္လိုၾကီးေတာ့လည္းမဟုတ္ျပန္။ ဘာေၾကာင့္ဆို အခ်ိဳ႕သင္ခန္းစာေတြကိုေတာ့ က်မဆီကေမးတတ္သလို ၊ တစ္ခါတစ္ခါလည္း က်မကိုပင္ျပန္စာရွင္းျပ ႏိုင္ေသးသည္။ က်မကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ႕ကို ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖစ္ေစခ်င္ တဲ့ ေစတနာေတာ့ ရွိသည္မွာ အမွန္ ။ က်မႏွင့္သူက သင္တန္း (၃) ခုေလာက္မွာ တူသည္။ သည္ေတာ့ တစ္ပတ္မွာ (၄) ရက္ေလာက္ေတာ့ေတြ႔ျဖစ္သည္။ ေတြ႔တိုင္းလည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ အျမဲဖတ္ေနတတ္တာကို ပဲ သတိထားမိသည္။
ေမာင္ႏွင့္ အေရာတဝင္ခင္မင္မႈ အစကေတာ့ ေမာင့္ဆီမွ အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြ ငွားဖတ္ျဖစ္တာပဲျဖစ္သည္။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ က်မစာဖတ္ဝါသနာ မပါပါ ။ ပညာရပ္အရ သာဝယ္ေသာ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ႏွစ္ေစာင္ ကိုသာ လစဥ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ၾကီးပြားေရး ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ေဆာက္ေရးစတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ သည္လို စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္လာသည္။ က်မ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း စာအုပ္ကခပ္ရွားရွား ။ ဒယ္ဒီတို႕ကလည္း စာမဖတ္ၾက။ သည္ေတာ့ ခင္မင္ရသည့္ ေမာင့္ဆီမွ ပဲစာအုပ္ေတြငွားျဖစ္ခဲ့သည္။
“ဒါထက္ နင္ လူတစ္လံုးဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးလား”
“ၾကားဖူးတယ္ ။ ရွိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္မဖတ္ဖူးဘူး”
“ဟုတ္လား ။ ဘာလို႕မဖတ္တာလည္း ။ နင္စာေတြသည္ေလာက္ဖတ္ေနရက္နဲ႕”
“က်ေတာ္ ဒါမ်ိဳးေတြ ဖတ္ေလ့မရွိဘူး ၊ ဖတ္လည္းမဖတ္ခ်င္ပါဘူး ၊ သည္လိုေတြထဲမွာ ျပည့္စံုျပီးထက္ျမက္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္နည္းေတြ ကို စိတ္မဝင္စားဘူး ။သည္လိုေတြလည္း က်ေတာ္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး ”
“အဲဒါ ငါဖတ္ခ်င္တယ္ ေပးငွားပါလား”
“အင္း”
သည္လိုနဲ႕ သည္လိုစာအုပ္ေတြကို ေမာင့္ဆီမွ ငွားဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ “မိတၱဗလဋီကာ” ၊ “ျခံဳၾကားမွ ဘံုဖ်ားသို႔” စတာေတြ နဲ႕ ၾကီးပြားေရးစာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ား ။ တစ္ခါတစ္ခါဆိုရင္ ေမာင္က က်မကို စာအုပ္အခ်ိဳ႕လမ္းညႊန္ တတ္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေျပာတဲ့ စာအုပ္ေတြကို က်မတစ္ခါမွ စိတ္လိုလက္ရ မဖတ္ခဲ့ ၊ “မျပီးေတာ့ ဘူးျပန္ယူေတာ့” ၊ “ပ်င္းစရာ ၾကီးဟာ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး” စတာေတြႏွင့္ ျငင္းတတ္သည္။ ေမာင္ တစ္ခါႏွစ္ခါ ေလာက္ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လက္ေလ်ာ့လိုက္ဟန္ရသည္။ က်မမၾကိဳက္သည့္ စာအုပ္ေတြ ေပးမငွားေတာ့ ။
+++++
အရြယ္ေရာက္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တို႔ရဲ့ ခင္မင္မႈကို ခပ္ဆန္းဆန္းအေတြးႏွင့္ ၾကည့္တတ္ၾကသူေတြ အေတာ္မ်ားဟန္ရွိသည္။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ႏႈိင္းမရိုင္းလို႔ မဆိုသာေသာ္လည္း အားလံုးကို သိမ္းၾကံဳး၍ ဝါးလံုးရွည္ႏွင့္ရမ္းဖို႔လည္း မလိုအပ္လွဘူးလို႔ က်မထင္သည္ ။ က်မသည္ စိတ္ကစားတတ္တဲ့ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေလးလည္း မဟုတ္ေတာ့သလို ၊ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကို ေမ့ထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရင့္က်က္သူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ ။ က်မအသက္အရြယ္ႏွင့္ ခ်စ္သူရည္စားလို႔ တစ္ေယာက္မွ မထားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေယာက်္ားေလးအခ်ိဳ႕ရဲ့ ရင္ခုန္ဖြယ္ အၾကည့္ေတြမွာ ေမးေမာဖူးပါ၏ ။ သည္ေတာ့ အခ်စ္ကို ျမည္းစမ္းဖို႕ လက္တြန္႔မည္လည္း မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ က်မစိတ္ကူးထဲမွ ခ်စ္သူတြင္ က်မခ်စ္ႏိုင္မည့္ သက္မွတ္ အရည္အခ်င္းေတြရွိသည္ ။ အဲသည္တုန္းက ေမာင္သာ သည္အေၾကာင္းကို သိရင္ ဒါေတြဟာ ထက္ျမက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးၾကီး မိန္းမေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့ ရူးသြပ္မႈတစ္ခုပါလို႔ စေနာက္ေကာင္းစေနာက္လိမ့္မည္ ။ သို႕ေသာ္ က်မမႈ လိမ့္မည္မဟုတ္ ။
ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမာင္က်မကို စိတ္ဝင္စားေနတာမ်ားလားလို႕ အသိေပးစဥ္က က်မစိတ္ထဲဝယ္တူးတူးခါးခါး ျငင္းမိျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ အိုေလ… ။ ေမာင္ႏွင့္ က်မစိတ္ကူးထဲက ေယာက်္ားေလး … ေဝးပါေသးရဲ့ ရွင္ ။ ေမာင့္ဟာ ရုပ္ရည္လည္း ေခ်ာလွတာမဟုတ္ ။ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ မရွိဘူးလို႕ မေျပာသာေတာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ ၊ ဘဝကို အဓိပၸာယ္မဲ့ ျဖတ္သန္းခ်င္တဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳး ။ ေနာက္ ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိသလို လူၾကီးလည္း မဆန္တတ္ ။ သည္လို ေယာက်္ားေလးမ်ိဳးကို က်မစဥ္းစားရပါ့မလား ။ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ရယ္ရင္း “ေပါက္ေပါက္ ရွာရွာဟယ္” လို႕ ခပ္ေပါ့ေပါ့ အေျဖေပးခဲ့ မိသည္ ။
ရွင္ က်မကို ခ်စ္ေနတယ္တဲ့လား ။ ရွင္ဟာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ခင္မင္မႈက တစ္ဆင့္ ခ်စ္ၾကိဳးသြယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးလား ။ သည္လို ေယာက်္ားမ်ိဳးကို က်မအေတာ္အထင္ေသးသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ခင္မင္မႈကို အခြင့္ယူျပီး ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ကိုယ္ရည္ေသြးကာ သည္ေကာင္မေလး ငါ့ကိုက်ေနျပီလို႕ ထင္တက္တဲ့ ေယာက်္ားမိ်ဳးဆို က်မပိုလို႕ စက္စုပ္ပါ၏ ။ ဘယ္လိုပဲေျဖေတြးေတြး သည္အေတြးက က်မစိတ္ဝယ္ ဝဲေဝွ႔ေနေတာ့သည္ ။
ဘာလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ႏွင့္က်မေတြ႕ဆံုခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေမာင့္ဆီက သည္လိုအရိပ္အေယာင္ေတြ လံုးဝ မေတြ႔ ရတာ ေသခ်ာေနပါသည္ ။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ့ တပ္မက္ တမ္းတရိပ္ကို က်မ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မထံုအဖူုးလို႕ က်မကိုယ္ကိုယ္ထင္သည္ ။ ေမာင္သည္တုန္းက ဖုံးဖိထားတာပါဆိုရင္ ေမာင့္ကုိ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္း သူလို႔ က်မ ခ်ီးက်ဴးခ်င္ပါေသးသည္။
ေနာက္မၾကာမီ သင္တန္းတစ္ခု ျပီးခါနီးေတာ့ ေမာင္က်မကို မုန္႔ဆုိင္တစ္ခုမွာ လိုက္ေကၽြးသည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းထိုင္စားဖို႔ မေကာင္းတတ္ေပမယ့္ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာ ေမာင့္ကိုပါယံုကာ ခပ္ရဲရဲပင္လိုက္ပါ သြားသည္ ။ ထိုင္ၾကေတာ့ က်မကပင္စကားစသည္ ။
“ဒီသင္တန္းျပီးရင္ေတာ့ က်မတို႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္မထင္ဘူး ။ ငါနင့္စာအုပ္ေတြကိုေတာင္ ျပန္ေပးရဦးမယ္”
“ေၾသာ္ရပါတယ္ ယူထားပါ .. ၊ က်ေတာ္တို႔ေတြ႕ဦး မွာပါပဲေလ”
“ရွင္”
“ဟိုေလ မင္း KMD မွာ AutoCAD သင္တန္းတက္မွာ မဟုတ္လား ။ အိမ္ကအတက္ခိုင္းလို႔ သြားစံုစမ္းေတာ့ တတ္မယ့္သူေတြထဲမွာ မင္းနာမည္ေတြ႕လို႕ တစ္ခါတည္းစာရင္းေပးခဲ့တယ္ ”
က်မျပံဳးမိသြားတယ္ ထင္ပါ၏ ။ က်မႏွင့္အတူတူမွ သင္တန္းတက္ခ်င္ရသတဲ့လား ရွင္ရယ္ ။ ရွင္ပဲသည္ အတန္းေတြကို ပ်င္းတယ္ဆို ။
“ေၾသာ္ ဟုတ္လား ေကာင္းတာေပါ့ ”
ေမာင္က ရွက္သလိုလိုႏွင့္ ဆံပင္ဆီေျပာင္ေျပာင္ကို ပင့္တင္ရင္းဟိုသည္ ေငးေမာရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ေနသည္ ။ က်မလည္း ေတြးရင္းက ေခတ္မမွီတဲ့သည္ ဆံပင္ပံုကို ၾကည့္မိရင္း … ။
“ဒါထက္ နင္ဆံပင္ၾကီးကို သည္လုိ ခလယ္က မခြဲပါနဲ႔လား ။ ေခါင္းေပၚမွာ စာအုပ္ၾကီးလွန္ထား သလိုပဲ ဟိ၊ စာေပဗိမာန္ ေကေလ ။ ပံုတုံးၾကီး လိုက္လည္းမလိုက္ဘူး ”
“အင္းဟုတ္လား ၊ က်ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္လိုက္တာ မလိုက္တာေတြ သိပ္အေရးမစိုက္ျဖစ္ပါဘူး ။ နယ္မွာေနတုန္း ကလည္း သည္လိုပဲ ျဖီးခဲ့ေတာ့ ၊ ခုမွေတာ့ ေသခ်ာၾကီးေျပာင္းမျဖီး ျဖစ္ဘူး”
ရွက္သလိုလို မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ေမာင္ေျပာေတာ့ က်မ သနားသလိုေတာင္ျဖစ္သြားသည္ ။ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ္ေတာင္ အေရးမစိုက္ဘူးတဲ့လားကြယ္ ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အားနားသလိုနဲ႔ ရင္ထဲတြင္ သိပ္ေကာင္းေတာ့ ၊ ႏွိမ္သလိုလို ထင္သြားမွာလည္း စိုးလွသည္။ သည္အေတြးက အိပ္ယာထဲေရာက္သည့္တိုင္ မေပ်ာက္ခ်င္ ။ သည္ည ေမာင့္ကို ပထမဆံုး အိပ္မက္ထဲမွာ သိကၽြမ္းရသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲက ပထမပိုင္းမွာ မင္းသားကရုပ္ဖ်က္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ရုပ္ေျဖာင့္သြားသည္ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ဆင္ဆင္ရွိသည္ ။ က်မေမာင့္ကို လူေတြဘာေတြေတာင္မွားလို႔ ။
+++++
“အယ္…… နင္ရယ္ ငါလူေတြဘာေတြေတာင္မွားလို႔”
KMD မွာ က်မေမာင့္ကိုေတြ႕ရေတာ့ မွတ္ေတာင္မမွတ္မိ ။ ဆံပင္ကို ေဘးကခြဲက အခ်ိဳ႕ကို နဖူးေပၚမွာ ဝဲခ်ရင္း ေနာက္မွ ခပ္ေထာင္ေထာင္ေလးဖီးထားတာကို ေသေသခ်ာခ်ာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ၾကည့္လို႕ ေကာင္းလာ သားလို႔ ထင္မိသည္။ ဒါေတာင္ေမာင္ကရွက္ေနေသးဟန္ ရွိသည္ ။ ခပ္ရဲရဲပင္ က်မကိုျပန္မၾကည့္ ။
“အင္း …. ဆံပင္ကိုနည္းနည္းေျပာင္းလိုက္တာ။ မင္းလို ခပ္ကင္းကင္းေနတဲ့ သူကေတာင္ေျပာလာေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္ၾကည့္ ရဆိုးေနျပီထင္လိုပါ ဟင္း .။ က်ေတာ္ကို အရင္က ဘယ္သူမွ သည္လို ဂရုတစိုက္ မေျပာဖူးဘူး”
ရွင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အၾကိဳက္ကိုေတာ္ေတာ္သိေနပါလား ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က မိမိအၾကိဳက္လိုက္ျပီး လုပ္ရင္ သေဘာက်တတ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို ရွင္သိလို႔ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ ။ ဒါေပမယ့္ က်မအတြက္ သည္လုိ လုပ္ရပ္ဟာ ေမာင့္အေပၚ စိတ္ညြတ္သြားေစခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္ရမယ့္လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို က်မဖြင့္ဟ ဝန္ခံခ်င္ပါသည္ ။ ဒါေတြကို ရွင္ဘယ္သိပါ့မလဲ ။
သည္ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ဘစ္ကားဂိတ္ထိ က်မႏွင့္ေမာင္ အတူတူေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္ ။ စူးစမ္းသလို ၾကည့္ၾကတဲ့ သူေတြကိုေရွာင္ရင္း ေမာင္က က်မကို စာအုပ္ေတြေပးရင္း စကားစသည္ ။
“မင္းၾကိဳက္မယ့္ စာအုပ္မ်ိဳးေတြပါ ။ မင္းလည္းေတာ္ေတာ္ေတာ့ သိေလာက္ျပီေပါ့ သည္စာအုပ္မ်ိဳးေတြကို ၊ ေလာကမွာ တကယ္က်င့္ၾကံလို႕ မရမယ့္ အလုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚမွာထိုင္ျပီးေရးထားၾကေတြက မ်ားပါတယ္”
“ဟယ္ နင္ကလည္း အားလံုးေတာ့ သည္လိုမဟုတ္ပါဘူး ။ တစ္ဘက္သတ္ၾကီး နင့္ဟာေတြက်ေတာ့ေရာ တစ္ခါလာ ဘဝနဲ႕ ၊ တစ္ခါလာ အခ်စ္နဲ႕ ပဲျပီးေနတာ”
“အင္း ဘဝဆိုတာလည္း ဒါေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား ၊ လူေတြဟာ ဘဝမွာေတြ႔ၾက ၊ ဆံုၾက ၊ကြဲၾက ရစျမဲမဟုတ္လား ။ က်ေတာ္ေလ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ၊ မင္းလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ က်ေတာ္စာေတြေရးခ်င္တယ္ ၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ၊ လူေတြ အဲ အထူးအျဖင့္ ဘဝေတြအေၾကာင္းေရးျပႏိုင္တဲ့ သူေတြျဖစ္ခ်င္တယ္ ။ ေနာက္မင္းမေျပာသလို အခ်စ္အေၾကာင္း ၊ ဒါလဲ တဒဂၤရင္ခုန္တဲ့ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ့အခ်စ္ ၊ လမ္းခုလတ္မွာေတြ႕ ၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ ၊ အခ်စ္ရဲ့ လမ္းဆံုးထိ လက္တြဲၾကတဲ့ ရင့္က်က္တဲ့ အခ်စ္ အို စံုလို႕ေပါ့”
“ေအာင္မေလးရွင္ စာေရးဆရာၾကီးရယ္ ၊ စာမူေလးဘာေလးပို႕ေပါ့ ဟိုဟိုသည္သည္”
“အင္း .. သည္လိုက်ေတာ့လည္း က်ေတာ္က မဟုတ္ျပန္ဘူး ၊ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အဆင့္တစ္ခုမေရာက္သေရြ႕ ဘယ္မွ မပို႕ဖူးလို႔ စိတ္ကူးထားတယ္”
“ေအာ္….. ဒါထက္ ေစာေစာက ေျပာတာ လမ္းခုလတ္မွာေတြ႕ၾကတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာဘာလည္း ။ ဟိုလမ္းမမွာ မေကာင္းတာလုပ္တာကို ေျပာတာလား ။ ဇာတ္လမ္းမွာ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးက လမ္းလယ္မွာပဲေတြ႕ေန ရေတာ့မွာလား ။”
“ဟာဗ်ာ ဘယ့္နယ္ မဟုတ္ကဟုတ္က ၊ လူႏွစ္ေယာက္က ခံယူခ်က္ခ်င္းမတူရင္ ေတြ႕ၾကတဲ့ ခဏမွာပဲ ခ်စ္မိေကာင္းခ်စ္မိၾကမယ္ ၊ ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေဝးျပီးရင္းေဝးၾကေရာ ၊ ဒါထက္ မင္းေရာ ဘယ္တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ ေလွ်ာက္ထားလည္း ”
“ေအာ္ ငါ ႏိုင္ငံျခားက ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ တက္ခ်င္ေနတာပဲ ။ သည္လိုပဲ ၾကိဳးစားေနတာပဲ ။ နင္လည္း … ”
နင္လည္း ၾကိဳးစားပါ့လား ၊ က်မေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ပါလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဆက္ေနေသာ စကားစကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲျဖတ္ ႏိုင္ခဲ့သည္ ။
“ေကာင္းပါတယ္ ။ အဲ မင္းကားလာေနျပီ …”
ကားေပၚမွာ အျပင္ကိုေငးၾကည့္ေတာ့ က်မဘက္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင့္ကိုေတြ႔ရသည္ ။ ေမာင့္ မ်က္လံုးေတြက က်မဆီကို စူးစိုက္စြာ။ ဒါကိုေတာ့ က်မရင္တုန္ဖိုလိုက္ရင္း ေသေသခ်ာခ်ာကို ျမင္လိုက္မိပါရဲ့ ။
+++++
ေပ်ာ္စရာ ရက္ေတြဟာ အကုန္ျမန္တယ္လုိ႔ က်မထင္မိသည္ ။ သည္လိုအကုန္ျမန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ က်မစိတ္ကူးယဥ္စြာ ထိန္းသိမ္းထားခ်င္ပါသည္ ။ သည့္အျပင္ေမာင့္ ကို ရင့္က်က္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ပံုသြင္းေပးခ်င္ စိတ္ ကေလးကလည္း ျပဴျပဴထြက္လာတတ္ေသးသည္။ ရည္ရြယ္ခ်င္ဆိုတာ ထားသင့္ပါတယ္ေမာင္ရဲ႕ ။ သည္ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္ဆိုတာ ပင္ပန္းေပမယ့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္စရာေကာင္းလိုက္မလဲ ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိေလွ်ာက္လွမ္းတာ ဆိုေတာ့ သိပ္လည္းမပင္ပန္းလွပါဘူး ။ ေနာက္ေဘးမွာ အားကိုးရမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိရင္ သာလို႔ေတာင္ အပန္းေျပေသးတယ္ မဟုတ္လားကြယ္ ။
သည္စကားေတြဟာ က်မရင္ထဲမွာပဲေျပာေနတတ္တာျဖစ္လို႔ ေမာင္ဘယ္လိုမွ မၾကားႏိုင္ပါ။ ေမာင္ၾကားႏိုင္တာ ရေတာ့ က်မရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြပဲျဖစ္လိမ့္မည္ ။ က်မ ငယ္ငယ္တည္းက ရည္မွန္းခ်က္ကို မေအာင္ျမင္ေသးဘဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျပစဖူး ။ ေနာက္ က်မစိတ္ကူးယဥ္ႏိုင္တာက ေမာင္ဟာ အခ်စ္ကိုဖြင့္ဟလာ ရင္ေကာ ။ က်မ လက္ခံရမွာလား ၊ ျငင္းရမွာလား ။ က်မသည္အတြက္ကို မစဥ္းစား ။ အခ်စ္ဆိုတာ ဖြင့္ဟဖို႔ အခ်ိန္ရွိပါတယ္ ေမာင္ရယ္ ။ ကြယ္ဝွက္ေစာင့္ဆိုင္းမႈေၾကာင့္ အခ်စ္ဟာ ေမွးမႈိန္သြားရတယ္လို႕မွ မရွိပဲ ။ ေမာင့္ မ်က္ဝန္းက စကားေတြကိုေရာ ၊ ေမာင့္အမူအယာေတြကို ပါက်မသိတာေပါ့ ။ ေမာင့္ အဝတ္အစားႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ေမာင္က်မေျပာသလို ဝတ္လာရင္ ေမာင့္အခ်စ္ကိုက်မ ခံစားသိလို႔ရသည္ ။ ေနာက္ ေမာင္ က်မတတ္တဲ့ သင္တန္းေတြလိုက္တတ္ရင္ တစ္သက္လံုးသည္လိုဆိုရင္ လို႕ေတြးျပီး အနာဂတ္ဟာလွလို႔ေနတယ္ ေလ။
သည္ရစ္မူး မႈေတြထဲမွလည္း က်မအတန္းေတြ မပ်က္ေစဘဲ စာကိုဖိလို႕ၾကိဳးစားခဲ့သည္ ။ က်မေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားက တကၠသိုလ္တစ္ခုကို ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ ေျဖဆိုဖို႕ Shortlist ထဲပါသြားျပီ ။ သည္အေၾကာင္းကို ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ တုန္း အားရဝမ္းသာေျပာမိေတာ့ -
“ပါရင္ဘယ္ေတာ့ေလာက္သြား ရမွာတဲ့လဲ”
“လာမည့္ April ေလာက္ေပါ့ဟ ၊ နင္လည္းလိုက္ခဲ့ပါလား ။ နင္တို႕ သင္တန္းကေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္လည္းပါတယ္”
“က်ေတာ္ ၁၀ တန္းအမွတ္နဲ႕ေတာ့ ရမယ္မထင္ပါဘူး”
“သည္ေက်ာင္းမရလည္း သည္ႏိုင္ငံက အျခားေက်ာင္းေပါ့ဟာ ၊ နင့္မိဘေတြ တတ္ႏိုင္ရဲ့သားနဲ႕”
က်မရဲ့ စကားကို ေမာင္ျပန္မေျပာေတာ့ပါ ။ လက္ထဲက စာအုပ္အဖံုးကို ၾကည့္ရင္းေငးေနသည္ ။ ေယာက်္ားဆိုတာ အားမငယ္ရဖူးေမာင္ ။ ၾကိဳးစားရင္ ဘုရားေတာင္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးေတြပါ ။ သည္ကိစၥမွာ လည္းေမာင္ ၾကိဳးစားရင္ျဖစ္မွာပါ ။ က်မလည္းေစာင့္ႏိုင္ပါတယ္ ။
“မင္းသြားရင္ က်ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ လြမ္းက်န္ရစ္မွာပဲေနာ္”
“ေတာ္ပါဟယ္ နင္တို႔လားလြမ္းမွာ ၊ လူဆိုတာ ၾကာရင္ေမ့တာပါ ။ ငါလြမ္းတယ္ေဆြးတယ္ဆိုတာကို မုန္းတယ္ ၊ အားမငယ္ ငယ္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ နာမ္ႏွိမ္ေနသလိုပဲ”
“လြမ္းတယ္ဆိုတာ လူသားဆန္ျပီး အထက္တန္းက်တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ရပ္ပါဗ်ာ ၊ မင္းမလြမ္းဖူး ေလးလို႕ပါ။ ”
က်မေျပာတာကို စိတ္ခုသလားေမာင္ ။ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြက အေရာင္လက္လက္ေတာက္ေနသည္ ။ စူးရွတဲ့ အၾကည့္ကို က်မမခံႏိုင္လို႔ မ်က္လႊာခ်လိုက္တယ္ ။ က်မကမလြမ္းဖူးလို႕ေျပာတာကို ေမာင္ယံုသတဲ့လား ။ က်မလြမ္းတတ္ပါတယ္ေမာင္ရယ္ ။ မိန္းမသားဆိုတာ ေမြးကတည္းက ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေတြၾကားမွာ ေတာင္လြမ္းတတ္ၾက သူေတြပါ ။ အလြမ္းကို ပိုက္ျပီးေမြးဖြားလာၾကရတဲ့သူေတြပါ ။ ဒါေပမယ့္ က်မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါေသးတယ္ေမာင္ရယ္ ။
+++++
သည့္ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ အရင္ကေလာက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိေတာ့တာ က်မသတိထားမိသည္။ အမူအယာ စိမ္းသက္သလိုျဖစ္သြားသည့္တိုင္ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကေတာ့ အရင္အတိုင္း ။ သည္မ်က္ဝန္းရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို သိေသာ္လည္း က်မ ပြင့္လင္းစြာ မတုန္႔ျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေမာင္ကလည္း ဖြင့္ဟမလာ ။
ေက်ာင္းဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ ေအာင္ေတာ့ အိမ္က မိဘေတြႏွင့္အတူဝမ္းသာက်ေတာ့ က်မလည္းေရာေယာင္ကာ ေပ်ာ္မိေသာ္လည္း အိပ္ယာဝင္ေတာ့ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ ၊ က်မႏွင့္ေမာင္ သင္တန္းျပီးကတည္းက မေတြ႕ျဖစ္ ။ ေမာင္ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ဖုန္းဆက္ေသာ္လည္း လူခ်င္းေတာ့ မေတြ႔ျဖစ္ၾက ။ ေမာင့္ဆီက စာအုပ္ေတြ က်မမွရွိေသးသည္ ။ မသြားခင္ေတာ့ ေတြ႔ရႏိုင္ပါေသးသည္ ။ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေကာင္းကင္မွာ တြယ္ရာမဲ့လြင့္ေမ်ာတဲ့ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို ရက္ေပါင္း အတန္ၾကာ ခံစားေနရျပီ ။ သည္ဟာကို အလြမ္းလိုေခၚသလားေမာင္ရယ္ ။
မၾကာခင္သြားရေတာ့မွာ မို႕ျပင္ရဆင္ရတာ မေမာႏိုင္ ၊ ဒယ္ဒီတို႕ သူငယ္ခ်င္းသားတစ္ေယာက္လည္း ေက်ာင္းအတူတူ ရသည္မို႔ အေဖာ္ရေၾကာင္းေျပာရင္း မိတ္ဆက္ေပးသည္ ။ က်မအေပၚ သူ႕အၾကည့္ေတြက ရဲလွသည္။ သူ႔ေနရာမွာ ေမာင္မ်ားဆို ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႕ လက္ေတြဆန္ဆန္ေတြးတတ္တဲ့ က်မ စိတ္ကူးယဥ္ေနရျပီ ။ ေမာင္ က်မကိုလာ မႏႈတ္ဆက္ေတာ့ဘူးလား။ က်မသည္လိုၾကီးပဲ ဟိုကိုသြားရေတာ့မွာလား ။ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေတြ႕ ၾကမွာလည္း ။ အေျဖမရွိေသာ ေမးခြန္းေတြၾကား က်မဗ်ာမ်ားရသည္ ။
ေမာင္မလာပါ ။ က်မေစာင့္ေသာ္လည္း ေမာင္ေပၚမလာပါ။ သြားရမည့္ရက္ ကပ္ေနျပီ ။ ေမာင့္စာအုပ္ေတြကို လူၾကံဳသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေပးဖို႕စီစဥ္ရေသးသည္ ။ မနက္ျဖန္ေလဆိပ္သို႕ဆင္းရျပီ ။ အေဖတို႕ အျပင္သြားေတာ့ အိပ္ခ်င္သလိုလိုရွိ၍လိုက္မသြားျဖစ္ ။ အိပ္ယာထဲတြင္ေခြေနရသည္ ။ “တညွိဳးငယ္မွေခြေခြ ၊ အလြမ္းရွိန္ႏွင့္ မယ္ အိမ္ေနသည္” ငယ္ငယ္က မၾကိဳက္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ့ ရသကို ႏွစ္နဲစြားခံစားရေတာ့သည္ ။
“ကေလး အိမ္ေအာက္မွာ ကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႕တဲ့” …. ဘယ္သူပါလိမ့္ ။ က်မ ထရေပဦးမယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ ေမာင္မ်ားလားလို႕ က်မလံုးဝ မေတြးမိခဲ့တာျဖစ္ပါသည္ ။ ဒါေပမယ့္ ဝရန္တာကလွမ္းျမင္ရေတာ့ ။ ေမေမွ်ာ္လို႕ေမာရတဲ့သူရယ္ ။ ခုခ်ိန္မ်ားမွ လာရသလားကြယ္ ။
“ေဟ့ မင္းပိန္သြားတယ္ေနာ္ ၊ မအားလို႕လား” ေမာင္က်မကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ႏႈတ္ဆက္သည္။
“အင္း… မေတြ႕တာေတာင္ၾကာျပီ ၊ ငါလည္းမနက္ျဖန္သြားေတာ့မယ္…”
“သြားေတာ့မယ္ေပါ့ …”
“အင္းသြားျပီး… ဟီး။ ေၾသာ္ ဒါထက္နင့္စာအုပ္ေတြကို နင့္သူငယ္ခ်င္းဆီေပးထားတယ္ ၊ သူနင့္ကိုေပးလိမ့္မယ္ ။”
“ရပါတယ္ ၊ ငါလည္းနင္သြားမယ္ၾကားလို႔ လက္ေဆာင္လာေပးတာပါ ၊ စာအုပ္ေတြပါ ”
“မလိုပါဘူးဟယ္ ”
“ေၾသာ္ အမွတ္တရေပါ့ ။ မလြမ္းတတ္တဲ့သူက ဘာ ဥေယ်ာဇဥ္မွ သယ္မသြားခ်င္ဘူးထင္တယ္”
ဟုတ္တယ္ေမာင္ ။ က်မစိတ္ရွင္းရွင္းႏွင့္သြားခ်င္တယ္ ။ ေမာင့္ေၾကာင့္ အဲေလ က်မေၾကာင့္ ခံစားရတာကိုလည္း သည္မွာ ပဲ အျပီးသတ္ခ်င္လွျပီ ။ က်မဘဝသစ္ကို အားမာန္အသစ္ႏွင့္စခ်င္တယ္။
“………”
“ယူပါဟာ ။ အမွတ္တရေပါ့။ ေနာက္နင္ၾကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ေတြပါ”
စာအုပ္အိတ္ကို က်မဆြဲယူလိုက္သည္။ ေဆြးရိပ္သန္းတဲ့ ေမာင့္မ်က္လံုးမွာ အလင္းတစ္ခ်က္ပ်ိဳးျပက္သြားသည္ ။ က်မေက်နပ္တယ္ေမာင္ ။
“က်ေတာ္တို႕ေနာက္ေတြ႕ဖို႕လည္း မလြယ္ေတာ့ဘူးေနာ္ ။ ေနာက္ဆိုေတြ႕ဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္သြားျပီ”
“အင္း …. ဟုတ္တယ္ေနာ္ ၊ နင္လည္း ၾကိဳးစားဟာ ဘဝမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိၾကိဳးစား ၊ နင္စာေရးဆရာ ျဖစ္ရင္ငါ့ကို ေျပာ ၊ဘယ္ေလာက္ပ်င္းစရာေကာင္းေကာင္း ငါနင့္စာေတြကို ဖတ္ပါ့မယ္… ”
“အင္း….. ေနာက္ က်ေတာ္ေလ ……”
ေမာင္က်မကို ခ်စ္တယ္လို႕ေျပာေတာ့မွာလား ။ မေျပာပါနဲ႕ေမာင္ရယ္ ၊တစ္ခါတစ္ခါ မဖြင့္ဟတဲ့ အခ်စ္ဟာ ရင္ထဲမွာ ေရရွည္တည္ျမဲႏိုင္ပါတယ္ တဲ့။ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ ။
“မင္းမနက္ျဖန္ေလဆိပ္ဘယ္ေတာ့ ဆင္းမွာလည္း”
“ခပ္ေစာေစာပဲဆင္းမယ္ ”
“အိုေက ဒါဆိုက်ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ မင္းအရာရာေအာင္ျမင္ပါေစဗ်ာ…..”
“ေပးတဲ့ဆုႏွင့္ျပည့္ပါေစရွင္။ ေနာင္လမ္းမွာေတြ႔ရင္လည္းေခၚပါ ႏႈတ္ဆက္ပါ”
ေမာင္က ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ျပံဳးရင္း -
“မထင္ပါဘူး ။ က်ေတာ္နဲ႔ မင္းဟာ အတက္အဆင္းလမ္းခုလတ္မွာ ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့သူေတြပဲေလ”……
က်မကိုေက်ာခိုင္းရင္း ေမာင္ခပ္ငိုက္ငိုက္ထြက္သြားသည္။ ေမာင္အိမ္ဝေရာက္ခ်ိန္မွာ က်မမ်က္လံုးေတြ ေဝဝါးသြားခဲ့ရသည္ ။ ေအာ္ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ …… ။ ။
+++++
အိပ္မေပ်ာ္သည့္အတူတူ အိပ္ယာေပၚမွ က်မထထိုင္လိုက္သည္။ တြန္႔လိပ္တဲ့ အိပ္ယာခင္းေပၚမွာ ခြာခဲ့ျပီး အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အလံုးအရင္း ဝင္လာတဲ့ ညဥ့္ေလေအးဟာ က်မရင္ကိုေတာ့ ေအးျမမသြားေစခဲ့ပါ ။ ေကာင္းကင္မွ လမင္းကထိန္ထိန္သာေနဆဲ ။ ပန္းရနံ႕ ၊ ပိုးပရစ္တို႔တြန္က်ဴးသံလိုလို အသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္ ။
“ျမစ္ေရျပင္ ေလွလူးလို႕ ၊ ခ်စ္ဦးေမႏွင့္ေမာင္ ၊ ပန္းခူးရေအာင္ ” ေမာင့္စာအုပ္မွ ကဗ်ာေလးတစ္စကို တိုးတိုးညည္းမိသည္။ သည္ခ်ိန္ဆို ေမာင္လည္းအိပ္လို႔မေပ်ာ္လို႔ လေရာင္ကိုေငးၾကည့္ရင္ လမ်က္ႏွာမွာ က်မကိုေတြ႔မွာပဲ ။ သည္လိုလမွာ ေတြးဆံုခြင့္ကလည္း က်မတို႕အတြက္ သည္တစ္ရက္သာရွိေတာ့သည္ ။ လေရာင္ေအာက္ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ ေမာင့္ ပုခုံးကို မွီလို႔ ေလွတစ္စီးႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ ပန္းခူးထြက္လိုက္ခ်င္စမ္းပါရဲ့ ။ ခုေတာ့ ….. ။ က်မေငးေနရင္း လသည္ တိမ္ပုပ္မ်ားေနာက္ ဝယ္ကြယ္သြားခဲ့ျပီ ။ ပန္းခူးရန္ အခ်ိန္ေႏွာင္းျပီ ထင္ပါရဲ့ ေမာင္ရယ္ ။
မနက္ျဖန္ေစာေစာထရမွာမို႕ က်မအိပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ ။ မနက္ျဖန္မွာ ေန႕သစ္ ၊ ဘဝသစ္၊ ရည္မွန္းခ်က္ အသစ္ကို က်မေတြ႕ရမယ္ ။ သည္ဘဝမွာလည္း က်မမၾကာခင္ ေပ်ာ္လာႏိုင္မွာပါ ။ သည္ေတာ့ သည္ည ေမာင့္အတြက္ ခံစားခ်က္ေတြ ကုန္သြားေအာင္ အားရပါးရ က်မငိုပါရေစ ။ ေမာင့္ကိုေမ့သြားေအာင္ က်မငိုပါရေစေမာင္ရယ္ ။
+++++
ညသည္ သဘာဝအတိုင္းကုန္ဆံုးသြားသည္။ နံနက္ခင္းလင္းေရာင္ျခည္သည္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္တစ္ခြင္ျဖာ က်ေနသည္။ တက္ၾကြ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို တင္ေဆာင္ရင္း ေလယဥ္တစ္စီးသည္ အခ်ိန္မွန္ေကာင္းကင္သို႕ ထိုးတက္သြားသည္။ ေနာက္အနာဂတ္ကို ပိုင္စိုးမည့္ လူငယ္မ်ားရဲ႕ တက္ၾကြမႈကေတာ့ တက္ေနျခည္ဝင္းႏွင့္ အျပိဳင္ ေတာက္ပ၍ေနၾကေလေတာ့သည္ ။ ။
ေအာင္ျဖိဳး
(၁၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၊ ၂၀၀၉)
2 comments:
ေအာင္ျဖိဳးေရ- ေသခ်ာ ဖတ္သြားတယ္။
ဒီအရြယ္ေတြမွာ..အခ်စ္( ရင္ခုန္ျခင္း ) အေပါင္းအသင္း( ဒီလို- ဟိုလို ) း) ..ပညာေရး..ဘ၀တက္လမ္း ..စတဲ့..ဆံုခ်က္ အားလံုးကို ရိုးရိုးေလး ေပါင္းစပ္ျပသြားတဲ့..၀တၱဳေလး တပုဒ္ပါ။
“လြမ္းတယ္ဆိုတာ လူသားဆန္ျပီး အထက္တန္းက်တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ရပ္ပါဗ်ာ ၊ မင္းမလြမ္းဖူး ေလးလို႕ပါ။
အဲဒီ စာသားေလးေတြကို ႏွစ္သက္မိတယ္။
ခင္မင္တဲ့.. မေက
လာဖတ္သြားတယ္။
Post a Comment