ထုတ္ေဝသည့္ႏွစ္ - ၂၀၀၉ ၊ ေမလ
ထုတ္ေဝသည့္စာအုပ္တိုက္ - လင္းလြန္းခင္စာေပ
စာေရးသူ - ခင္ခင္ထူး ( စိုးဘားဒိုင္ ၏ ဝတၳဳလတ္တစ္ပုဒ္နဲ႔တြဲ၍ )
စာမ်က္ႏွာ - ၁၉၄
တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား အိမ္ေထာင္ရပ္သားျပဳၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုး ေယာက်္ားေလးရွင္ဘက္က မိန္းကေလးရွင္ဘက္ဆီကို ကေတာ့ပြဲနဲ႔ေတာင္းရမ္းနားေဖာက္ၾကရပါတယ္ ။ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ့ ဝတၳဳအသစ္ျဖစ္တဲ့ “မဂၤလာလွည္း”မွာ အညာကသည္ ဓေလ့စရိုက္ကိုပဲ အေျခခံထားပါတယ္။ ဝတၳဳရဲ့ အဓိကေက်ာရိုးဟာ မႏၱေလးကမ္းနား သံေရက်ိဳစက္ရံုက အလုပ္သမား ကိုၾကိဳင္ဆိုတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ စစ္ကိုင္းျမိဳနယ္ လယ္ျပင္ၾကီးရြာက ေဒၚစြန္မရဲ့သမီး ေအးသီဆိုတဲ့ မိန္းကေလးဆီ မဂၤလာစကားေျပာေတာင္းရမ္းဖို႕သြားၾကတဲ့ ရပ္ရြာကလူၾကီးသူၾကီး တစ္စုရဲ့ ခရီးသြားေတာလားတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ပါတယ္ ။
ဇာတ္လမ္းအရ ကိုၾကိဳင္နဲ႕ ေအးသီဟာ ကမ္းနားေဈးမွာေတြ႔ၾကျပီး ခ်စ္ၾကိဳက္ၾကတယ္ ။ ေအးသီဆိုတာ လယ္ျပင္ၾကီးကေန ကမ္းနားေဈးကို သနပ္ခါးလာသြင္းတဲ့ မိန္းကေလး ၊ ကိုၾကိဳင္ကေတာ့ သံေရက်ိဳစက္ရံုမွာ ဝိုင္းလုပ္ဝိုင္းစား မိဘမဲ့တစ္ေကာင္ၾကြက္အလုပ္သမား ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးအိမ္ေထာင္ျပဳၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကိုၾကိဳင္ရဲ့ အလုပ္ရွင္ကိုေက်ာ္သန္းဦးေဆာင္လို႕ သူတို႕ရပ္ကြက္က လူၾကီးတစ္စုမိန္းမအေတာင္းသြားၾကတယ္ ။ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္က နံနက္ ၁၀နာရီ ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုၾကိဳင္ကလည္း သူ႕မိန္းကေလးေနတာ စစ္ကိုင္းဘက္က လယ္ျပင္ၾကီးရြာဆိုတာပဲသိတာ ။ စစ္ကိုင္းငါးထပ္ၾကီးဘုရားေနာက္ကထြက္ရင္ေရာက္ တယ္ဆိုတာသာသိတာ ။ ဘယ္ေလာက္ေဝးတယ္ ၊ ဘယ္လိုသြားရတယ္ဆိုတာ မသိဘူး ။ လူၾကီးေတြထဲမွာ ကိုၾကိဳင္အေဒၚရယ္ ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးရယ္ ၊ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ၊ အလုပ္ဆရာရယ္ ၊ ေနာက္ စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွယ္ ကိုခ်စ္တိုးရယ္ ပါတယ္ ။ ကိုၾကိဳင္ဆရာ့ကားနဲ႕သြားၾကတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စစ္ကိုင္းကလူေတြေတာင္ လယ္ျပင္ၾကီးဆိုတာ ေရးေတးေတးရယ္ ။ ဘယ္သူမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေခါင္တာေပါ့ ။ သည္မွာပဲ စာေရးဆရာဟာ လယ္ျပင္ၾကီးသြားေတာလားကို စာဖတ္သူေတြျမင္သာေအာင္ ၊ ပါးစပ္မေစ့ရယ္ရေအာင္ ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေရာက္ပါ့မလဲထင္ရေအာင္ ေရးျပသြားပါတယ္ ။ လမ္းကလည္းဆိုး ၊ အညာဆိုေတာ့ အရိပ္ကလည္းမရွိ ၊ ပူလိုက္သမွလည္း အညာေနေတာက္ေတာက္ ၊ သည္ၾကားထဲကားကလည္း ပ်က္ေသး ။
တစ္ဖက္ကလည္း နံနက္ (၁၀)နာရီေလာက္မွာလာေတာင္းမွာဆိုျပီး မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေခ်းငွားခ်က္ျပဳတ္ ၊ လူၾကီးေတြပင့္ဖိတ္ျပီးေစာင့္ေနတယ့္ ေအးသီ၊ ေဒၚစြန္မသားအမိ ။ သည္မွာစာေရးဆရာက သည္ေတာသူမ သားအမိစရိုက္ကို ပီပီျပင္ျပင္ၾကီးေဖာ္သြားပါတယ္ ။ သည္သားအမိက မုဆိုးမဖတဆိုး၊ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ၊ မိအုပ္လို႕ၾကီးၾကရေပမယ့္ ေအးသီဟာ အခ်င္းရွိတဲ့မိန္းကေလး ၊ သည္ေတာ့ ဥစၥာမရွိေပမယ့္ စာဂ ေကာင္းၾကတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ရြာကလည္းခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္ ။ ေအးသီတစ္ေယာက္ ပုဝါပါးကိုၾကက္သားထုပ္မိေပမယ့္ က်င္းပမယ့္ မဂၤလာပြဲအတြက္ရြာက အုပ္အုပ္စည္းစည္းေဆာင္ရြက္ေပးၾကတယ္ ။ အဲအခက္ေတြ႔တာကေတာ့ သတို႕သားေပၚမလာတာပဲ ။ ေစာင့္ရတာမွ ညေနေစာင္းအထိ ။ ေနာက္ဆံုးလူၾကီးေတြလည္းထျပန္ ၊ ေဒၚစြန္မလည္းေဒါသပံုထ ၊ ေအးသီဆို ဒီဇယ္ဆီေတြ ေသာက္ေသေတာ့မယ္ဆိုလို႕ ဝိုင္းတားထားရတဲ့အျဖစ္ ။ ရြာကလသားေတြကလည္း ရြာသူကိုေစာ္ကားရပါ့မလားလို႕ ဝိုင္းရိုက္ဖို႔ တုတ္ဓားတျပင္ျပင္နဲ႕ ။
အဲသည္မွာေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးတာက ၊ ေသာင္းစိန္ ။ ေသာင္းစိန္ဆိုတာလယ္ျပင္ၾကီးက ရြာသား ၊ မိဘေတြကေတာင္သာေတာ့ ဘာအလုပ္မွမလုပ္တဲ့လူစား ။ ေအးသီကိုၾကိဳက္လိုက္တာလည္း တစ္ပိုင္းကိုေသလို႔ ၊ အဲ ေအးသီက သေဘာမက်လိုက္တာလည္း တစ္ပိုင္းကိုေသလို႕ဆိုသလို တစ္ဖက္သက္အခ်စ္သမား ။ ေအးသီ (အ-သ) ဆိုတာကိုနာမ္ေက်ဖို႕ ေသာ့အိမ္ (သ-အ) ကိုလည္ပင္းမွာဆြဲ ဆိုနတ္ကေတာ္ေျပာတာကို အဟုတ္မွတ္ျပီး ေသာ့တစ္လံုးကိုဆြဲထားတဲ့လူစား ။ သူကလည္း တုတ္တျပင္ ၊ ဓားတစ္ျပင္ေပါ့ ။
မိန္းမေတာင္းလာၾကတဲ့ လူေတြခမ်ာေတာ့ ခရီးကႏွိပ္စက္လို႕ လူရုပ္ေတာင္မေပၚရွာေတာ့ပါဘူး ။ ရႊံ႕ေတြ ၊ ဖုန္ေတြတလိမ္းလိမ္းနဲ႕ ညေနေစာင္းေတာင္မေရာက္ၾကေသး ။ ေနာက္ဆံုးကားထားျပီး လွည္းငွားစီးလာ ၾကရတဲ့အျဖစ္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအးသီတို႕ဆီညၾကီး စုတ္စုတ္ခ်ဳပ္မွေရာက္ၾကေတာ့ ရပ္ကိုရြာကိုေတာင္းပန္ျပီးေတာင္းျမန္းရရွာတယ္ ။ ေနာက္ေတာ့အျဖစ္မွန္ကိုသိလို႕ ေဒၚစြန္မေရာ ၊ ရြာကလူေတြေရာခြင့္လႊတ္ ၊ ျမိဳ႕ကလူေတြကိုလည္းရြာမွာ ထမင္းဆင့္ျပီး ညစာေကၽြး ၊ ညအိပ္ခိုင္းရတဲ့ အျဖစ္ ။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်မွ သတို႕သမီးေရာ ေယာကၡမကိုပါျမိဳ႕ကိုေခၚသြားတဲ့ ေမာင္ၾကိဳင္ တို႔လူၾကီးတစ္စုရယ္ ၊ ေနာက္က်န္ရစ္ ေသာင္းစိန္က အသိတရားက်ျပီး ေနာက္သူ႕လည္ကေသာ့အိမ္ကို လက္ဖြဲ႕၊ လွည္းစီးျမိဳ႕တက္သြားၾကတဲ့ သတို႕သမီးရဲ့ ရြာအလြမ္းနဲ႔ ဆရာမဟာ ဇာတ္ကိုနိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ ။
သည္ဝတၳဳမွာ ႏွစ္သက္မိတာကေတာ့ ဆရာမရဲ့ ဟာသေႏွာတဲ့ အညာေလ အေရးအသားပဲ ။ လယ္ျပင္ၾကီးသြား ခရီးကအခက္အခဲေတြကို တဝါးဝါေနရေအာင္ေရးျပတယ္ ။ ေနာက္ ကိုၾကိဳင္နဲ႕ ေအးသီတို႕ ရဲ့သမီးရည္းစားဘဝ ရိုးအရွာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားဓေလ့ ၊ ေနာက္ေအးသီမိခင္ ေဒၚစြန္မရဲ့ စရိုက္ဟာ အၾကြဆံုး ၊ သရုပ္အေပၚဆံုး အေရးအသားပဲ ။ ေနာက္တစ္ခုက အညာကေက်းရြာရဲ့လူေနမႈစရိုက္ ။ အတင္းေျပာစရာရွိ ေျပာလိုက္မယ္ ၊ ရန္ျဖစ္စရာရွိ ျဖစ္လိုက္မယ္ ၊ အဲ့ ကိုယ့္ရြာသူရြာသားအက်ိဳးအတြက္ဆို ကူညီလိုက္မယ္ ၊ ရိုင္းပင္းလိုက္မယ္ဆို ကူညီၾကတဲ့ဟာမ်ိဳး ။ အခုေခတ္လို Globalization မွာ သည္လို အျပဳအမူ ၊ ေႏြးေထြးမႈမ်ိဳးဆိုတာ ျမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈမွာေတြ႔ရခဲသား ။ ေနာက္ဆင္းရဲ့ေပမယ့္ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ ။ သိပ္ကိုတန္ဖိုးထားၾကရမယ့္ဂုဏ္ပါ ။ အထူးသျဖင့္ ျမိဳကလူၾကီးေတြကို ျမိဳကိုေျပာင္းၾကေတာ့မယ့္ ေဒၚစြန္မတို႕သားအမိအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ မွာတဲ့ သူၾကီးရဲ့ စကားေတြဟာ ဝတၳဳရဲ့အသက္ပါ ။
“တစ္ခုပဲ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ.. က်ဳပ္ရြာက ေဒၚစြန္မတို႕ ေအးသီတို႔က အေနအစားဆင္းရဲေပမယ့္ စာရိတၱေကာင္းၾကသူေတြပါ .ျမိဳ႕ေရာက္လို႕အဆင္ေျပတယ္ … စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာပဲ က်ဳပ္တို႕ရြာက ၾကားခ်င္ၾကတာပါ ။ သူတို႕ကိုေတာ့ စိတ္မဆင္းရဲ့ေစခ်င္ဘူး တကယ္လို႕ျမိဳမွာ မေပ်ာ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕သားအမိကို က်ဳပ္တို႕ရြာအေရာက္ျပန္ပို႕ေပးၾကပါဗ်ာ… ”ေနာက္တစ္ခုက ေအးသီကိုတစ္ဖက္သက္ၾကိဳက္ရွာတဲ့ ေသာင္းစိန္ရဲ့ ကၽြတ္တန္းဝင္ခန္း ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသာင္းစိန္ဟာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလို႔ မိခင္ၾကီးနဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္တဲ့ ေအးသီ ၊ ကိုယ့္ေျခေပၚကိုယ္ရပ္ႏိုင္ ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုရွာေကၽြးႏိုင္တဲ့ ကိုၾကိဳင္တို႔ကိုၾကည့္ျပီး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ ၊ မိဘလုပ္စာထိုင္ျဖဳန္းျပီး လိုက္ယားလိုက္ယားေနတဲ့ ဘဝကိုေနာင္တရသြားတယ္ ။ တစ္သက္လံုးခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ေအးသီ သူ႕ကိုဘာလို႔ျပန္မၾကိဳက္တာလည္းဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္ ။
“သြားေတာ့ေအးသီေရ …ညည္းကေျပာေတာ့ မဂၤလာကားၾကီးနဲ႕ျမိဳ႕ကို ၾကြားၾကြားၾကီးျပန္မွာဆိုဟဲ … ခုေတာ့ တို႕ရြာကမဂၤလာလွည္းၾကီးနဲ႕ပါ့လား … ေကာင္မရဲ့”သည္ေအးသီ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားနဲ႔ပဲ ဆရာမဟာ ဇာတ္ကို ဝတၳဳနာမည္ဆီဆြဲေခၚရင္း အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္ ။ တကယ့္ကို ရသစာေပစစ္စစ္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါ ။ ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ထက္ေတာင္ က်ေတာ္သေဘာ က်မိတယ္ ။ ဖတ္ရတာ ၾကည္လည္းၾကည္ႏူးရရဲ့ ၊ ရယ္လည္း ရယ္ရရဲ့ … ေနာက္လြမ္းစရာလည္း ေကာင္းပါရဲ့ ။ ။
ေအာင္ျဖိဳး
( ေမ ၂၅ ၊ ၂၀၀၉)
မင္းလက္ကို ကိုယ္ဆုပ္လိုက္မိတယ္ ။
