ခ်စ္သူ႕လက္ေဆာင္ အပိုဒ္ (၂၅) - ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး

တဂိုးရဲ့ ကဗ်ာေတြကိုဖတ္ရတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူပါတယ္ ။ တစ္ပုဒ္ဆိုတစ္ပုဒ္ဖတ္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရတာ ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးအရသာပါပဲ ။ တဂိုးရဲ့ အေရးအသားဟာ ကဗ်ာဆန္ပါတယ္ ။ ဝတၳဳတို ၊ ရွည္ေတြေရး ရာမွာေတာင္ ကဗ်ာဆန္တယ္လို႕ဆိုၾကရတဲ့ ဆရာၾကီးရဲ့ ကဗ်ာအဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြကေတာ့ ဖတ္ရသူကို ခံစားခ်က္ေတြမ်ိဳးစံု ေပးႏိုင္ပါတယ္ ။ ဖတ္သူရဲ့အရြယ္ ၊ ေနာက္အေတြ႕အၾကံဳ ကြာျခားမႈကိုလိုက္ျပီး တဂိုးရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကခံစားႏိုင္ပါတယ္ ။ ဆိုပါေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ျပီး တိတ္တခိုးခ်စ္ရသူကို သတိရသလို ၊ သက္ၾကီးပိုင္းတစ္ေယာက္ဟာလည္း သည္ကဗ်ာကိုဖတ္ျပီး မရဏတရားကို ဆင္ျခင္မိေကာင္း ဆင္ျခင္မိေနမယ္ ။

ကဗ်ာကိုဘာသာျပန္ရတာ အခက္ဆံုးရယ္လို႔ ဖတ္ဖူး ၊ ၾကားဖူးပါတယ္ ။ အနက္ကိုလိုက္လို႕ ရရင္ေတာင္ ကာရန္ရဲ့အလွကိုေတာ့ မွီမွာမဟုတ္ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ့ ဘာသာျပန္ေတြကိုေတာ့ သေဘာက်မိတယ္ ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘဂၤါလီလိုမတတ္ေတာ့ ကာရန္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလိုက္ႏိုင္ပါဘူး ။ ၁၉၉၀ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားမွာ ဆရာရဲ့ တဂိုးကဗ်ာဘာသာျပန္ေတြမွာ အလြဲေတြ ရွိတယ္လို႔ေထာက္ျပ ေဝဖန္တဲ့ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္ ။ သို႔ေပမယ့္ ဖတ္ရတဲ့ဆရာ့ရဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာတိုင္းဟာ ရသအႏွစ္သာရကိုေတာ့ ခံစားရတာခ်ည္းပါပဲ ။ ကမၻာ့ဂႏၱဝင္ေတြကို ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ ဆရာ့ရဲ့ေက်းဇူးကိုလည္း ဖတ္ရင္းခံယူမိပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ခုက စာအုပ္ေတြ ရွားေနတာပဲ ။ ဆရာ့စာအုပ္ေတြ ခဏခဏျပန္ရိုက္ေပမယ့္ တဂိုးကဗ်ာေတြကိုေတာ့ ျပန္မရိုက္ၾကဖူး ။ က်ေတာ့္မွာေတာင္ စုစုေပါင္း (၁၄) အုပ္မွာ (၁၂)အုပ္ပဲစုမိေသးတယ္ ။ စာအုပ္တိုက္တစ္တိုက္က တေပါင္းတစ္စည္းတဲရိုက္ေပးႏိုင္ ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႕လည္း ထင္မိပါရဲ့ ။ က်ေတာ့္မွာ ရွိတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက ခံစားႏွစ္ၾကိဳက္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို တင္သြားပါ့မယ္ ။

ခ်စ္သူ႕လက္ေဆာင္ အပိုဒ္ (၂၅)

မင္းလက္ကို ကိုယ္ဆုပ္လိုက္မိတယ္ ။
ကိုယ့္ႏွလံုးသားက မင္းမ်က္လံုးအေမွာင္ထဲကို
နစ္ျမဳပ္သြားျပီး
စကားလံုးေတြရဲ့တိတ္ဆိတ္မႈေနာက္မွာ ပုန္းေနတဲ့
မင္းကိုလိုက္ရွာေနမိတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဟာ
ကိုယ္နဲ႔ထိုက္တန္ျပီး
ေရွာင္ေျပးသြားတဲ့
ကိုယ့္အခ်စ္ကို
ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္ကြယ္ ။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ
လမ္းဆံုမွာခဏပဲေတြ႔လိုက္ၾကရတာကိုး ။

ေလာက အေထြေထြရဲ့ အလယ္
ဝကၤပါလမ္းအသြယ္သြယ္ေတြရဲ့ ၾကားမွာ
မင္းကိုလက္တြဲ ေခၚသြားဖို႔
ကိုယ့္မွာ
အားခြန္မွ ရွိပါေလရဲ့လား ။

ေသျခင္းတရားဆိုတဲ့ ေပါင္းကူးၾကီးေတြ
မိုးယွက္ထားရာ
အေမွာင္လမ္းမွာ မင္းကို ေကၽြးေမြးဖို႔
ကိုယ့္မွာ
ရိကၡာမွ ရွိပါေသးရဲ့လား ။ ။

(ျမသန္းတင့္ ျပန္ဆိုသည္။)

တဂိုးရဲ့ ခ်စ္သူ႕လက္ေဆာင္ကဗ်ာစုက ကဗ်ာအပိုဒ္ (၂၅) ပါ ။ ကဗ်ာမွာ အပိုဒ္ခြဲေခါင္းစဥ္မပါပါဘူး ။ တကယ္လို႔ က်ေတာ့္မွာသာ အမည္တပ္ခြင့္ ရွိရင္ “လမ္းခုလတ္မွာေတြ႕ ဆံုျခင္း” ရယ္လို႔ ေပးမိမွာပဲ ။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေဝးကြာသြားၾကတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုပဲ စာဆိုက ျဖစ္သင့့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေပပဲလို႕ သံုးသပ္သြားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ စာဆိုဟာ ခ်စ္သူကဖြင့္ဟ မဝန္ခံခဲ့တဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ ေမာင့္ကိုသာအျပစ္ဆိုပါလို႔ စပ္ဆိုသြားတယ္ ။

သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘဝလမ္းမွာ ဆံုေတြ႕ခြင့္ ရွိသလို ၊ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ခြင့္ ၊ ခ်စ္ခြင့္လည္းရွိပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္း ၊ ဦးတည္ခ်က္ခ်င္းမတူၾကတဲ့ ေတြ႕ဆံုမႈဟာ ေရရည္အတြက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ၾကဘူး ။ သည္ႏွစ္ဦးဟာ လမ္းခုလတ္ ၊ လမ္းဆံု ၊လမ္းခြမွာ တဒဂၤေတြ႕ဆံုၾကသူေတြပဲျဖစ္မယ္ ။ ၾကာလာတာနဲ႕အမွ်ကိုယ့္ဘဝလမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာသြားၾကမွာ သဘာဝပဲ ။ သည္အခါမွာ တပါးသူအေပၚအျပစ္ပံုမခ်ဘဲ ၊ ကံတရားအေပၚအျပစ္ပံုမခ်ဘဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာအျပစ္ဆိုတဲ့ စာဆုိရဲ့ စိတ္ကို အားက်ရမွာလည္း ၊ သနားရမွာလား ၊ ရွံဳ႕ခ်ရမွာလား မေဝခြဲႏိုင္ ။

က်ေတာ္ေျပာခဲ့ပါသေကာ တဂိုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အေတြး ၊ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ ႏွစ္သက္သလို ခံစားႏိုင္ပါတယ္လို႔ ။ ။

Aung Phyoe