လက္စားေခ်ျခင္း

အိပ္ယာေပၚလွဲလိုက္ၿပီးခ်င္းဝင္လာေသာ အေတြးမွာ “ငါဟာ သနားစရာသတၱဝါပါလား” လို႕ ျဖစ္၏ ။

(၁)

ကိုဦးသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ လိမၼာသည္ဟု ေက်ာ္ၾကား၏ ။ထိုသို႕ လူၾကီးေတြၾကား ေက်ာ္ၾကားျခင္းသည္ပင္ သူ႕လူငယ္ဘဝအတြက္ အညႊန္႔ က်ိဳးရသည္ဟုထင္သည္ ။

သူသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ လိမ္ညာျခင္းဟူသည္ကို မေကာင္းေၾကာင္း သင္ၾကားရလ်က္ကပင္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း၌ ေပ်ာ္ေမြ႕ေစ ၏ ။ ထိုစိတ္ဓာတ္သည္ၾကီးရင့္သည္ထိ စြဲလာတာေတာ့ မေကာင္းလွဘူးထင္သည္ ။ ထိုအခါ ငိုယိုလိုသည့္တိုင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ လိမ္ညာျပီးသနားျခင္းအတိျဖစ္ရ၏ ။

အိပ္ယာသည္ ေျပာင္ရွင္းတင္းရင္း၍ေနသည္ ။ တစ္ကိုယ္ေရ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အိပ္ယာက သည္ေလာက္ မသန္႔ရွင္းသင့္ပါဘူးလို႔ ယူဆသည့္တိုင္ လူျမင္လွ်င္ခ်ီးက်ဴးခံရမည္ကို ၾကည္ႏူးေန၏ ။ ထို အခါ အေတြးသည္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားျပီး “ငါဟာ သနားစရာသတၱဝါပါလား” ဟု ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိသည္ ။

(၂)

လူတကာ ခ်ီးက်ဴးခံလိုျခင္းသည္ပင္ ဘဝ၏အမွားျဖစ္သည္ဟု ကိုဦး ေတြးမိသည္။ ငယ္စဥ္ကဆို အဘြားက ကၽြန္မ ေျမးေလး ဘယ္မွထြက္မေဆာ့ဘူး ဟု ဂုဏ္ယူေျပာတတ္သည္ ။ သည္အခါ ထိန္းရလြယ္ေအာင္ပင္ အေဖသည္ ကာတြန္းစာအုပ္မ်ား ဝယ္ေပးျပီး အေမကေတာ့ ပံုျပင္သာဖိေျပာေတာ့သည္ ။ ရြယ္တူတန္းတူ ကစားၾကသူမ်ားကိုပင္ သနားစရာ သတၱဝါေလးေတြလို႔ ျမင္လာေအာင္ေျပာတတ္ၾကေသးေတာ့ သည္လို လူမ်ိဳးျဖစ္ရမွာကို ငယ္ငယ္ကပင္ ေၾကာက္ခ်င္ခ်င္ ။ အေဖတို႔က တစ္သက္လံုး လူေတာမတိုးေနရေတာ့မည့္ႏွယ္ ထင္ေယာင္လာေစေတာ့ ငယ္ငယ္ႏွင့္ စာဖတ္ႏိုင္ေသာ ကိုဦးသည္ စာလံုးေပါင္းကာ စာအုပ္ေတြဖတ္ေတာ့သည္ ။ ေဘာလံုးကို ဟန္ျပဝယ္ထားသည့္တိုင္ ကန္မည့္သူမရွိ၍ ေျခႏွင့္ပင္မတို႔ျဖစ္ေတာ့ သတိရလို႔ ေရာ္ဘာအစု ပိန္ရႈံ႕ ရႈံ႕ကို ေလထိုးမည္ဆိုေသာအခါ ေဘာလံုးမွာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ေလျပီ ။

ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ မရွိျခင္းကပင္ ကိုဦး၏ အတၱကို ဖြင့္ျဖိဳးေစသည္ထင္၏ ။ ဝမ္းကြဲ အစ္ကို၊ ႏွမ မ်ားကိုပင္ ေသြးနီးသည္ဟုမထင္ .. ၊ ေက်ာင္းတက္ရင္ စာေတာ္ရန္သာ အေရးတၾကီးလုပ္၍ သူငယ္ခ်င္းရွာ၍ ေပါင္းရမည္ကိုပင္ စိတ္မဝင္စားခဲ့ ။ အားအားရွိစာဖတ္ရင္း စာအုပ္ေတြကို စိတ္ဝင္စားလွသည္မဟုတ္သည့္တိုင္ စာအုပ္ထဲမွ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို အံ့ၾသ၍သာေနခဲ့၏ ။ ကိုဦးအတြက္ စာရြက္မ်ားေပၚမွ ဘဝသည္ဆန္းၾကယ္လြန္း၍ စက္ ဆုတ္ဖြယ္ အတိျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ေက်နပ္မႈကိုေတာ့ ရ၏ ။ စိတ္၏ မေက်နပ္မႈမ်ားသည္ မိမိထက္နိမ့္က်တဲ့ လူမ်ားအေၾကာင္း ၊ ပိုမိုစိတ္ဒုကၡဖိစီးခံရသူမ်ား အေၾကာင္းသိျခင္းမွ စိတ္ေျပလာေစတတ္၏ ။ ထိုအခါ ေက်နပ္ဖို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ဝတၳဳဖတ္ၾကတယ္လို႔ သူမ်ားေျပာသည္ကို နားမလည္ ။ ရြယ္တူေတြ ၾကားဝယ္ ရွားရွားပါးပါးေျပာစရာ လည္းမရွိသည္မို႔ လူၾကီးမ်ားကိုပင္ အထင္ၾကီးေစလ်က္ အခ်ိန္ကုန္ရ၏ ။

ကိုဦး မိဘမ်ားသည္ သူ၏ျဖစ္တည္ ၾကီးရင့္လူလားေျမာက္ျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္ထင္၏ ။ ကိုဦးသည္ ကေလးဘဝ ကုန္ဆုံးခ်ိန္မ်ားကို မသိသားဆိုးဝါးစြာျဖတ္သန္းခဲ့ရ၏ ။ ထို႔ အတြက္တစ္အိမ္လံုးတြင္ အရြယ္ေရာက္ ေယာက်ာ္းတစ္ဦးျဖစ္သူ အေဖ့ကို အခဲမေက်ခဲ႔ ။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ သိသင့္သည္တို႕ ကိုပင္ပြင့္လင္းခဲ့ျခင္းမရွိ … ။ ေျပာင္းလဲလာေသာ စိတ္ကို သူကိုယ္တိုင္သာ က်ိိတ္မွိတ္ခဲ့ရသည္ ။ ထိုအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျပာ ေသာ လႈိက္ေမာဖြယ္အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို သာယာေသာလည္း နည္းလမ္းကိုမသိေခ် ။ သူဖတ္ေသာ စာအုပ္မ်ားသည္ ထိုဘဝကိုေတာ့ သရုပ္ေဖာ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သည္ထင့္ ။ လူလားေျမာက္ခြင့္မရေသာ ဘဝကို စိတ္နာခ်င္သလိုလို … ။ အဘြားကေတာ့ လူပ်ိဳမလုပ္တတ္ေသးေသာ ေျမးအတြက္ လူလယ္ေခါင္မွာ ဂုဏ္ယူ၍ေျပာ၏ ။

ကိုဦး သည္ တစ္သက္လံုး ဟန္ကိုသာေဆာင္တတ္ခဲ့သည္ထင္၏ ။ ၾကာလာေတာ့ ေယာက္်ားပီသျခင္းသည္ပင္ ရွက္ရြံ႕ စရာထင္လာကာ ခိုးခိုးၾကည့္မိေသာ မိန္းကေလးကိုပင္ ပစ္မွားမိ၍ေတာင္းပန္လိုစိတ္ပင္ေပၚလာသည္ ။ ေက်ာင္းတတ္ေနတုန္း ရည္းစားထားတာ ျပစ္မႈတစ္ခု ပဲလို႔ ထင္လာကာ မၾကာခဏ သူ႕ကိုလွည့္လွည့္ၾကည့္တတ္သည့္ မိန္းကေလးကို ဦးစြာပင္ မ်က္လံုးခ်င္းေရွာင္၏ ။ ခပ္ေထြေထြ စပ္ထားေသာ သည္ေခတ္ကလူေတြနားလည္ရ ခက္မည့္အခ်စ္ကဗ်ာ မ်ားကို သာ ေရးေရးျပီး လူၾကီးေတြ မျမင္ေအာင္ ကုတင္ေအာက္မွ တိတ္တိတ္ဝွက္ရေသးသည္ ။ သည္အရြယ္မွာ ဖတ္တတ္လာေသာ ႏိုင္ငံျခား ဝတၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္မင္းသားမ်ားကို အားက်လာကာ အေဖ့ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ဘီယာခိုးေသာက္မိလို႔ အန္ေတာ့ အရက္ကိုအနံ႔ပင္ မခံႏိုင္ေၾကာင္းလူၾကီးမ်ားေရွ႕မွာ ဂုဏ္လုပ္၍ ေျပာရ၏ ။

(၃)

လူလားေျမာက္ျခင္းသည္ လူေတာတိုးျခင္းလို႕ သိရေတာ့ ကိုဦးသည္ လူေတြကုိ ေၾကာက္တတ္လာသည္ ။ သည္အခါမွာ အနားမွာ အေဖတို႕ မရွိၾကေတာ့ ။ ( ဒါေတာင္ လိမၼာေၾကာင္းကို အေဝးမွ ခ်ီးမြန္းဂုဏ္ခံေနေသးသည္ ) ။ သည္အခါ ဘ၀သင္ခန္းစာမ်ားကို ဘာမွသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေစျခင္း မရွိဘဲ လူေတြၾကားလႊတ္ရက္ေသာ မိဘမ်ားကို မိမိတစ္ခါ က်ဆံုးရတိုင္းပင္ စိတ္နာရ၏ ။ ဘဝသည္ လူျဖစ္ၾကိဳးပင္နပ္သည္မထင္ ။ ဒါေပမယ့္ ကိုဦးသည္ အတၱၾကီးသူပီပီ မိမိဘဝ ပ်က္မွာေတာ့ ေၾကာက္လွ၏ ။ ထိုအခါ ဝါသနာမပါဘူး မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕ ခပ္ညည္းညည္းေျပာတတ္သည့္တိုင္ ပညာကိုေတာ့ ၾကိဳးစားသင္ေလသည္ ။

ကိုဦးသည္ ပူေလာင္မွာကို ေၾကာက္သျဖင့္ ခ်စ္ျခင္းကို ၾကိဳးစား၍ေရွာင္၏ ။ လူမ်ားေတြ ခ်စ္သူရည္းစားတြဲသြား တြဲလာျမင္လွ်င္ အားက်စိတ္ႏွင့္ပူေလာင္ရ၏ ။ ဘဝတြင္ ခ်စ္သူကို ေတြ႔မွ ေတြ႔ပါ့ ဦးမလားလို႔ ထင္လာကာ အခ်စ္ဆံုးကို ေတြးေလတိုင္းမိမိကိုသာ ဦးတည္၏ ။ တစ္သက္လံုးအတူေနလာေသာ မိဘမ်ားကို ပင္တြယ္ၿငိစိတ္မရွိတာ အားမရျဖစ္ရသည္ ။ မိတ္ေဆြရွားပါးေသာ ကိုဦးသည္ အျမင္က်ယ္ေစရန္ စာမ်ားကိုသာ ဖိ၍ဖတ္သည္ ။ တစ္သက္လံုး သည္လိုမေနရစေကာင္းလို႔ထင္၏ ။ တစ္ခါတစ္ခါ လူမသိ သူမသိ မထင္ရွားေသာ အျဖစ္ကို အားမလို အားမရျဖစ္၏ ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သူမ်ားႏွင့္မတူဘူးဟု ထင္၏ ။ ထို အခါအထင္ၾကီး စိတ္ျဖင့္ မိမိအတၱကို ၾကိဳးစား၍ျမွင့္တင္ျပန္ေလသည္ ။

(၃)

အေထြးသည္ ကိုဦး၏ ခ်စ္သူျဖစ္လာ၏ ။ အေထြးသည္ လူတကာ၏ အားက်ခံရႏိုင္ေသာ ရည္စားျဖစ္ႏိုင္ သည္ ။ ထိုအခ်က္ျဖင့္ ကိုဦးသည္ ရင္ခုန္သလိုလိုရွိေသာ အေထြးကို ခ်စ္ခြင့္ပန္သည္ ။ ရည္းစားမရွိလွ်င္ ဂုဏ္ငယ္ႏိုင္ေသာ အခ်က္ေၾကာင့္ အေထြးကို ရင္ခုန္ခဲ့ပါသည္လို႔ ကိုဦး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဝန္ခံ ရခ်ိန္တြင္ အေထြးကို အားနာသလိုလိုေတာ့ ရွိ၏ ။ သို႔ေသာ္ အေထြး၏ မိဘဂုဏ္ ၊ ဥစၥာဂုဏ္တို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေတာ္လွသည္ ဟုခ်ီးက်ဴးခံရမည့္ အေရးကိုေတာ့ တင္ၾကိဳ၍ ဝမ္းသာခဲ့သည္ ။ ထိုအခါ ကိုဦးသည္ အားက်စရာ ခ်စ္သူရည္စား ၊ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ အသစ္တဖန္ေမြးဖြားရဲေတာ့မည္ထင္သည္ ။

(၄)

အေထြးနဲ႔ ကိုဦးသည္ ညေနစာကို အတူတူစားတတ္ၾကျပီး အိပ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စကားေျပာၾကျမဲျဖစ္သည္ ။

ထိုညေနတြင္လည္း ခါတိုင္းလိုပင္ အိမ္အျပန္ အျပံဳးကုိယ္စီႏွင့္ အခ်စ္အေၾကာင္းေဆြးေႏြးေနမိၾကသည္ ။ ေမွာင္ရိပ္သန္းလာေတာ့မွ အေထြးက အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ သတိရလာျပီး စကားျဖတ္ရေလေတာ့သည္ ။

အေထြးက ျပံဳး၍ -

“အခ်စ္က ဘယ္ကစတယ္လို႔ ကိုဦးထင္လဲ … ခ်စ္ျခင္းက အစရွာရခက္တယ္ ဆိုလို႕ သတိရေသးတယ္ ။ ကိုဦးကို စေတြ႕ဖူးတုန္းကဆိုရင္ စာအုပ္ေလးထိုင္ဖတ္ေနေတာ့ ရင္ထဲမွာျဖစ္လာတာက သိပ္သနားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျဖဴစင္လြန္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ၊ သနားလြန္းလို႕ ခ်စ္လာရတာ ထင္ပါရဲ့ ၊ ခုဖြင့္ေျပာလို႔ စိတ္လဲဆိုးမသြားနဲ႕ ဦးေနာ္” လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကိုဆို၏ ။

ကိုဦးသည္ ထိပ္ထိပ္ျပာျပာျဖစ္သြားျပီး ျပံဳးေနက်ဟန္ေဆာင္အျပံဳးကို သာ ေညာင္းညာလာသည္အထိျပံဳးရ၏ ။ အျပန္လမ္းေတြ ျမင္ေနရတတ္သည့္ ရိပ္ေယာင္ ဝိုးဝါးမွန္မ်ား ထဲမွ သနားဖြယ္သူ႕ ပံုရိပ္ကိုပင္ျပန္မျမင္ရဲ သေယာင္ရွိ၍ လာသျဖင့္ ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်ထား ကာ ကြန္းခိုရာအိပ္ခန္းတြင္းသို႕ ပင္ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္လာသည္ ။ ဘဝတြင္ ခ်ီးမြန္းခဲ့သူမ်ားသည္ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ လူစဥ္မမွီ ၊ လူလားမေျမာက္ရသူ သူ႕ကို အေထြးလို သနားေကာင္းသနားေနေတာ့မည္။ သည္အထဲတြင္ အေဖတို႔ေရာပါေကာင္းပါႏိုင္ေသး၏ ။

“အလိုေလး ငါ့ကို သနားစရာ သတၱဝါဆိုပါ့လား”

စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေသာ အခန္းျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေပၚလာေသာ အေတြးမွာ “ငါဟာ သနားစရာသတၱဝါပါလား” လို႕ ျဖစ္၏ ။

ကိုဦးသည္ မွန္ထဲမွာ ပံုရိပ္ကို စိတ္ပ်က္စြာၾကည့္၏ ။ ပါးရိုးက်က် ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သည္ မႈန္မႈိင္းစြာျပန္ေငး ေနသည္ကို ျမင္ရေတာ့ က်ရႈးံသူတစ္ေယာက္ကို ဟားတိုက္ခ်က္စိတ္ပင္ေပၚလာသည္ ။ ထြက္ေျပးလွ်င္ ေကာင္းမည္လားဟု ထင္လာသည္ ၊ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကိဳးပမ္းမႈသည္ လူအမ်ားသနားခံ ရဖို႔ ဟန္ေဆာင္ျပေနရသလိုထင္၏ ။ ခပ္စူးစူးျပံဳးလိုက္ေတာ့ က်ဆံုးသူသည္ သိကၡာဆယ္ႏိုင္သြားသည္ထင္၏ ။ ေအာင္ႏိုင္ျခင္း၏ လမ္းစသည္ ထို ညစ္က်ယ္က်ယ္အျပံဳးျဖစ္ႏိုင္သည္ ။ ထိုအျပံဳးသည္ မိမိအတြက္ ဂုဏ္ယူသူမ်ား ၊ ခ်ီးက်ဴးခ်စ္ခင္သူမ်ားကို ေအာင္ႏိုင္မည္ထင္၏ ။ ကိုဦးသည္ အျပံဳးကို ၾကည့္ရင္းအဝတ္မ်ားကို လဲ၏ ။

(၅)

ကိုဦးသည္ ထိုေနရာသို႔ မေရာက္ဖူးသည့္တိုင္ သေဘာကိုေတာ့နားလည္၏ ။ သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားေလးေတြက ထိုေနရာမွ စြန္႔စားခန္းမ်ားကို မစားရဝခမန္း ေျပာတတ္တုန္းက အားက်စိတ္ကို စက္ဆုတ္စိတ္ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရေသးသည္ ။ ထိုေနရာမွ မီးမ်ားသည္ပင္ ျပာတစ္လွည့္ နီတစ္မ်ိဳးျဖင့္ လူ႕စိတ္ကို လွည့္စား၍ ေနေလသည္ ။ ျမင္သမွ် လူတိုင္းသည္ လွပ၍ ျပင္းျပေသာဆြဲေဆာင္အားတစ္ခုစီ ျဖာထြက္ေနၾကသည္ထင္၏ ။ မိန္းမမ်ားသည္ ကိုဦးကို ျမဴခ်ိဴ၍ၾကိဳၾက ၏ ။ ကိုဦးသည္ သည္တစ္ခါေတာ့ စက္ဆုတ္စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း မ်က္လံုးမ်ားကိုေမွး၍ အကဲခတ္၏ ။

သနားစရာမိန္းမမ်ားသည္ သူ႕ကိုသနားဖို႕ စိတ္ရွိေတာ့မည္မထင္။ သူသည္ လူလားေျမာက္ျခင္းကို သည္ေနရာမွာ ရွာႏိုင္၏ ။ အရွက္ကင္းမဲ့စြာ ရမၼက္တက္ၾကြျခင္းသည္ပင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ မာနကိုေသြးသစ္ေလာင္းေစေတာ့မည္ထင္၏ ။

ကိုဦးသည္ ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ ဦးေဆာင္ရာကိုလိုက္လာသည္ ။ ထိုအမ်ိဳးသမီး သည္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာေလွကားထစ္မ်ားစြာကို စ၍တက္၏ ။ အခန္းဝဝယ္ အမ်ိဳးသမီးသည္ ကိုဦးကို ျပံဳး၍ဝင္ေစ၏ ။ သည္အခါ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေၾကးစားဆန္ဆန္ သနား ေလးစားျခင္း ကင္းမဲ့ဟန္ကိုအမ်ိဳးသမီး၌ ေတြ႕ရသည္ ။

ကိုဦးသည္ မိဘမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္လာသည္ ။ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား ၊ ေထြးႏွင့္ ေနာက္ မသိကၽြမ္းတာေတြေရာ၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးတာေတြေရာ အကုန္ပါသည္ ။ သူတို႕အားလံုးကို မွန္းၾကည့္လို႕ရျပန္သည္ ။ တစ္သက္လံုးအကၽြမ္းမဲ့ ယံုၾကည္ေနရမည့္ သူေတြဆိုတာ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ေဒါသသည္ သူတို႕ဘက္ဆီက ကိုယ့္ဘက္ကိုျပန္လွည့္လာသည္ ။ ကိုဦးသည္ အံ့ၾသစဖြယ္ ေပ်ာ္သလိုလိုရွိလာျပန္သည္ ။ ၾကီးရင့္ျခင္း၏ အျမတ္ ထိေတြ႕မႈအာရံုကို ေတာင့္တလာသည္ ။ရိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္ပစ္လိုက္ခ်င္ျပန္၏ ။

ျပတင္းျပင္သည္ေမွာင္၏ ။ ေလာကၾကီးသည္တိတ္တဆိတ္ အဆက္ျပတ္သြားျပီ ။ တံခါးသည္လည္းပိတ္ခဲ့ျပီ။ အမ်ိဳးသမီး၏လက္မ်ားသည္ ကိုဦး၏ခါးကိုေပြ႔ထားရာမွ ပို၍တင္းၾကပ္လာျပန္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကိုဦးသည္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ သူ႔ကို ေတာ္လွသည္ဟု ခ်ီးမြန္းေသာ ဆရာမမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ေထြးကိုလည္းေကာင္း တခဏတာ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ေလသည္။

(Aung Phyoe)

21 March 2010.