ေနရီရီ ေကသီခ်ပါလို႔

ခိုင္စိုးလင္းစီစဥ္တဲ့ အျပာေရာင္ဝန္ေဆာင္မႈ (Bluish Business) e-book မွာပါပါတယ္ .. ။


မိုးက်သံသည္ ဆူညံဆဲျဖစ္သည္ ။ ေရပက္၍စုိေနေသာ ဆံပင္တို႔ကို ေလတိုက္မွ စိမ့္ခ်မ္းသြားျခင္းကို ခံစားမိ၏ ။ မိုးရြာေသာညေတြကို ငယ္ငယ္ကႏွစ္သက္ဖူးတယ္လို႔ သူထင္တယ္ ။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ျပီး လွ်ပ္စစ္မီးပ်က္ျမဲ သူတို႔ျမိဳ႕ေလးက မိုးညေတြမွသိပ္သည္းနက္ေမွာင္ေသာ လံုျခံဳမႈကို သူ လြမ္းတတ္၏ ။ ညိဳးညိဳးညံ့ညံ့ ညည္းရယ္သံကို အိပ္ယာ နေဘးက ဆီမွ သဲ့သဲ့ၾကားရေတာ့ ျဖစ္ျမဲျဖစ္ေသာ ပူေလာင္စက္စုပ္မႈကို ခံစားရျပန္သည္ ။

သူသည္ သည္ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ရိုးအီသြားျပီလို႔ အလိုျပည့္တိုင္းထင္တတ္စျမဲ ၊ လူ႔ဘဝမွာေနလာတာ အေတာ္ဝျပီး ေသခ်င္ေတာင္ေသႏိုင္တယ္လို႔ ထင္တတ္စမွာပင္ လူအေနျဖင့္ကြာျခားႏိုင္ေသာ္လည္း ျဖစ္တည္အရတူညီေသာ အမ်ိဳးသမီးကို ရင္ခြင္သို႔ဆြဲ၍အပ္စျမဲ .. ၊။ ဒါသာ အသစ္တစ္ဖန္ ဘဝကို ေသြးသစ္သြင္းေလာင္းစရာလို႔ သူက ဆိုတတ္ပါေသး၏ ။

“ေမာင္ကေလးရယ္ …. ေမာင္ကေလးရယ္ …” အမ်ိဳးသမီးသည္ မိုးရြာသည္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္းသူ႕ကို ေခၚ၏ ။ ထိုအခါ သူ၏ေလလြင့္စိတ္သည္ တစ္ဒဂၤရပ္နားကာ တတ္မက္ျခင္းအာသာရမက္၏ အထြက္အထပ္ကို ေတးျမွင္းညိဳးညံ့စြာ တစ္ဖန္တက္လိုစိတ္ျဖစ္ရျပန္၏ … ။ ဒါပါပဲ .. ။ အဲသည္ေနာက္မွာ ဘဝဟာျပန္လည္ အနည္ထိုင္သြားဦးမွာပါ … ။ စိတ္ကိုလွည့္စားႏိုင္ရင္ တစ္ဖန္ျပန္လည္ သန္႔စင္သြားတယ္လို႔ပင္မွတ္ယူႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား … ။

သူသည္ သည္လိုဘဝမွာပင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာျပီလို႔ထင္၏ ။ သည္လိုမတိုင္ခင္တုန္းက သူ႔မွာ တိက်ေသာ လမ္းညႊန္ရာ ဦးတည္ရာရွိသည္ဟုဆိုတတ္ျပီး သူသည္လိုေျပာတိုင္း သူနဲ႔မၾကာမၾကာအတူေတြ႔ရတတ္ေသာ မိန္းကေလးသည္ ရွက္ျပံဳးေလးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ရယ္တတ္၏ ။ ထိုမိန္းကေလးသည္ သာမန္ထက္ပိုေသာရုပ္ရည္မ်ိဳးမဟုတ္ပဲ မ်က္ခြံအတန္ငယ္မို႕သည္မွာ သတိထားမိသူတိုင္း မွတ္မိတတ္သည္ ။ မ်က္ခြံမို႔ကေလးက သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထက္ မပိုပါလို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ဝန္ခံတတ္ေသာ္လည္း သူကမယံုပါ ။ သူက သိျမင္တတ္သူလည္းျဖစ္၏ ။

ထိုအခါတုန္းက သူ႕ညေနမ်ားသည္ ရင္ခုန္သံသက္သက္ျဖင့္ တိုးတိတ္ညင္သာေနတတ္၏ ။ ဆုတ္ေထြးထားေသာ လက္ဝါးဆုပ္ကေလး၏ အရင္းလက္ေကာက္ဝတ္ေသြးေၾကာေလးတို႔၏ တိုးတိတ္စြာ သူ႔လက္ဖဝါးကို ထိေတြ႔ေသာ အေတြ႕သည္ သူ႔ရင္ခုန္သံႏွင့္ စည္းခ်က္ညီသည္ဟု သူသည္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ဆိုခဲ့ေသးသည္။ မ်က္ခြံမို႔သူေလးသည္ ထိုကဗ်ာကို ေသခ်ာနားမလည္လွေသာလည္း သူ႕ကို အထင္ၾကီးစိတ္သက္သက္ျဖင့္ ခ်ီးမြန္းေသာ္ သူသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ရစျမဲ .. ။ သူကေလးကို အနီးကပ္သင္ေပးဖို႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ လိုလိမ့္မယ္ … ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ၊ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ဒါမွမဟုတ္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားကို ခံစားတတ္ဖို႔ …။

သူသည္ “ကၽြန္ေတာ္အႏုပညာ သမားျဖစ္ခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာတတ္ေသး၏ ။ ထိုအခါ မ်က္ခြံ႕မို႔၍ လက္ေတြ႔က်ေသာမိန္းကေလးသည္ စိတ္ပ်က္ရစျမဲ သို႕ေသာ္တစ္နည္းတစ္ဖံု စိတ္ကို ျပန္ေျဖသည္ထင္၏ ။ သူကို ေျပာင္းလဲေပးဖို႔ ရေကာင္းတတ္စျမဲလို႔ ထင္ေကာင္းထင္လိမ့္မယ္ … ။

အျပင္မွမိုးသံသည္ စည္းခ်က္ျဖစ္၏ ။ နံရံတြင္ နားကို ကပ္ထားရင္း အျပင္မွမိုးသံကို ခ်ဲ႕ယူၾကားႏိုင္ေၾကာင္း သည္လို သက္ေသျပႏိုင္တယ္လို႔ သူေတြးမိျပန္သည္ ။ သို႔ေသာ္ ေလာကတြင္ သက္ေသျပစရာမလိုေသာ ၊ က်ိဳးေၾကာင္းခိုင္လံုစရမလိုေသာ အရာမ်ားရွိေၾကာင္းသူ သက္ေသသကၠာရ မရွိပဲ ဆိုခ်င္ပါေသး၏ ။ သူသည္ ၾကံဳေတြ႕ရတတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ လ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ အျပဳအမူ အမူယာတို႕ကို စံုမက္၍လာ၏ ။ ေျပက်လာေသာဆံပင္မ်ား ၊ ထုိဆံပင္မ်ားကို ဆုတ္ကိုင္ရေသာ ၊ ဖြယူသပ္ယူရေသာ ရႈိက္သက္မ်ား …. ။ ထိုအရာမ်ားသည္ တည္ျမဲေသာ ရင္ခုန္သံမ်ားျဖစ္၏ ။ ညွိယူဖို႕မလိုေသာ ၊ တိက်ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာျဖစ္တည္မႈအေပၚ သက္ေရာက္ခ်က္မရွိေသာ ၊ စည္းခ်က္တိက်ညင္သာဖို႕မလိုေသာ ရင္ခုန္သံ မ်ားျဖစ္၏ ။

သူ၏မိန္းကေလးသည္ သူ႕ကို လက္ေတြ႕က်ဖို႔ေဆြးေႏြးျပီး ၊ သူ႕အခ်စ္ကို မဖြင့္ဟေအာင္ ႏႈတ္ဆြံေစခဲ့၏ ။ “ကႊ်န္ေတာ္ဟာ ရိုးေျဖာင့္သူပါ ၊ ကႊ်န္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္ရုပ္ကုိ အမွန္အတိုင္းျပတတ္ပါတယ္ ေမ ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြေဝတာ ၊ မျပတ္သားေတြဟာ ရွက္စရာရယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွမေတြးမိခဲ့ဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္အေရးမစိုက္လွတဲ့ အရာေတြမွာ မထူးခၽြန္တာလည္း ဘာမွလြမ္းေလာက္စရာရွိတယ္လို႔ မထင္ဘူး” ။ မ်က္ခြံ႕မို႕သူေလးသည္ သည္ေနာက္ပိုင္းေတြ ပိုလို႔ေတြေဝလာသည္ကို သတိထားမိ၏ ။ သို႕ေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို စြန္႔ပစ္လိုက္ဟန္ေတာ့ မရွိေခ် ။ မအားလို႔ မလာႏိုင္ေသာ သူ႕ကို လူၾကံဳျဖင့္ေခၚ၏ ၊ တစ္ခါ ဖုန္းဆက္လုိ႔ပင္ေခၚ၏ ။ ထိုသို႔ ၾကင္နာေသာအမူအရာမ်ားကို သူသည္တပ္မက္စြာပင္ ယံု၍ မိန္းကေလးကို လက္ထပ္၍ပင္ ေနေကာင္းေနႏိုင္မည္လို႔ သူထင္လာျပန္သည္ ။ ထို႕ေနာက္သူသည္ အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းကို ေျပာတတ္ျပီး ခ်စ္ၾကင္စ အိမ္ေထာင္ဦးအေၾကာင္းကို ကဗ်ာေလးမ်ားပင္ စပ္လာ၏ ။ သူ၏ယံုၾကည္ခ်က္ မခိုင္ျမဲေသာေၾကာင့္ထင္၏ ။ ထိုကဗ်ာမ်ားသည္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မေကာင္းပါ ။

“ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ တစ္သက္လံုး သစၥာမေဖာက္ပဲခ်စ္ၾကဖို႕ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မထင္ဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ တပ္မက္စရာရွိရင္ ေစာင့္ထိန္းပါမယ္လို႕ ကတိေတာ့ေပးႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး …” ၊ မိန္းကေလးသည္ သည္ေနာက္မွာ ေငးငိုင္ျပီး ထိုင္ေနတတ္သည္ကို ေတြ႔ရ၏ ။
သူသည္သည့္ေနာက္ပိုင္း မိန္းမမ်ားကို အဝတ္ကပ္၍ပင္ မျမင္တတ္ေတာ့ …။

အဝတ္အစားလံုျခံဳစြာဝတ္ေသာအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ်မျမင္လိုေပ .. ။ ငယ္စဥ္က ဖြာရိႈက္တိုင္း ၃ ၄ ရက္မွ် မူးေနာက္တတ္ေသာ စီးကရက္ကို မီးခိုးမတိတ္ေအာင္ပင္ ေသာက္ႏိုင္ျပီ … ။ မ်က္ခြံ႔မို႕ကေလးသည္ စီးကရက္ေသာမည္ဆိုတိုင္း မ်က္ႏွာတင္းတင္းႏွင့္တားျမစ္ခဲ့ဖူးျပီ .. ။ သူသည္ မိန္းကေလးစိတ္ဆိုးေစရန္ မၾကာမၾကာေျပာတတ္ေသာ္လည္း တကယ္မေသာက္ႏိုင္ခဲ့… ။ ခုေတာ့ သူကိုျမင္သည့္တိုင္ မိန္းကေလးသည္ လွ်စ္လွ်ဴရွဳႏိုင္ျပီထင္၏ ။ ဘယ္အရာမဆို အစမွာသာ ရွိဳတ္ရွိဳတ္တက္ျဖစ္ၾကတာပါ တည္ျမဲတယ္ဆိုတာ မရွိစျမဲမဟုတ္လားလို႔ေတြးမိတိုင္း ေယာင္ယမ္း၍က်လာေသာမ်က္ရည္ေပါက္မ်ားကို စမ္းမိပါက ေတြ႕ထိျမဲျဖစ္သည္…။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ သူသည္ မ်က္ႏွာကို မိုးပက္ခံ၍ စီးကရက္ေသာက္ေသာ အက်င့္ကို စြဲခဲ့၏ ။

မ်က္ခြံမို႕သူေလးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႕တုန္းက သည္လိုမိုးရြာျပီးစအခ်ိန္ပင္ျဖစ္၏ ။ သူတို႕ေလွ်ာက္ေနၾက လမ္းကေလးသည္ စိမ္းစို၍ေနသည္ဟု သူေသခ်ာမွတ္မိသည္ … ။ “ဟုတ္ပါတယ္ေမ .. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွ မသံုးမက်တဲ့သူပါ … ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို မလုပ္ရသလို ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာကိုလည္း လုပ္ရင္းဘဝကို မေက်နပ္ျဖစ္ေနတဲ့သူပါ ..၊ ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ အႏုပညာကို အနည္းဆံုး ခံစားႏိုင္တာ ကိုေတာ့ က်ေတာ္ေက်နပ္တယ္ … ၊ ဘဝမွာ ဘာမွမရွိဘူးဆိုတာ သိလာရေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အဓိပၸာယ္မဲ့လွတယ္ ထင္တယ္ .. ။ ေမ့ကို က်ေတာ္ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္ .. ၊ ကၽြန္ေတာ့္နည္း ကၽြန္ေတာ့္ဟန္ ကၽြန္ေတာ့္အတၱနဲ႔ ခ်စ္တာပါ..။ ခ်စ္ရင္ ကတိေပးေပါ့ .. အားကိုးစရာျဖစ္လာေအာင္ၾကိဳးစားေပ့ါလို႔ ေမေျပာသလိုက်ေတာ့လည္း ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္မယံုၾကည္တဲ့ ကတိမို႔မေပးပါရေစနဲ႔ေတာ့ … ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးတဲ့ သူေတြကေတာင္ နားမလည္လို႔ ေမကုိယ့္ကို နားမလည္ပါ့လားရယ္လို႔ စိတ္မနာပါဘူး.. ၊ ဘဝမွာ ယံုၾကည္ျခင္းကင္းတာမွန္ေပမယ့္ အခ်စ္ကိုေတာ့ ခိုတြယ္ရာလို႔ က်ေတာ္ကတယ္ ထားခ်င္ခဲ့တာပါ … ၊ ေမ့ရင္ခြင္မွာ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ခ်င္တယ္ … ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေနထြက္တာကို ထုိင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ .. ၊
ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ေမ့ရဲ့ေအးခ်မ္းသန္႔ရွင္းေစမႈဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညည္းေငြ႕လာေစမယ္..၊ သည္အခါ မလြဲမေရွာင္သာ ညစ္ညမ္းမႈကို ရွာရဦးမွာပဲေမ… ၊ ဒါက ဆင္ေျခမဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့လိုအပ္ခ်က္ပဲ ..။ သည္မွာ ေမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေကာက္က်စ္ျခင္းရယ္လို႔ ပဲျမင္ေတာ့မယ္…. ” ။ သည္ေနာက္မွာ မိုးသည္တစ္ဖန္ျပန္၍ ရြာလာျပန္၏ ။ မ်က္ခြံမို႔သူေလးသည္ သူ႕လိုပင္ မိုးကိုအားကိုျပဳကာ မ်က္ႏွာရႊဲစိုေစလ်က္သူ႕ကို ေက်ာခိုင္းသည္… ။ မိုးသည္ သိပ္သည္းလြန္း၍ မလွမ္းလွေသာ အကြာအေဝးတစ္ခုမွာ အတန္ၾကာရပ္ေနၾကေသာ သူတို႕ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မျမင္ရပါ … ။ မိုးအတိတ္မွာေတာ့ မိန္းကေလးသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေလာက္ျပီ … ။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ မို႔ေမာက္ေသာမ်က္ခြံအၾကားမွ ရႊင္လက္ေသာမ်က္လံုးမ်ားကို မ်က္လံုးျခင္းဆံု၍ ဘယ္ေတာ့မွာမျမင္ရေတာ့ … ။


“ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆံုးရႈံးတဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ေလလြင့္တာမဟုတ္ပါဘူး … ။ သည္လိုေနရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႔လို႔ ေလလြင့္ေနရတာပါ …၊ ေၾကးေပးေပ်ာ္ပါးရတဲ့ မိန္းမေတြဆီမွာ တစ္ဒဂၤအခ်စ္ကို ရႏိုင္တယ္ .. ၊ တည္ျမဲဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိတဲ့ သည္အခ်စ္ဟာ တစ္ဒဂၤပဲ ခံတယ္ရယ္လို႔ အျပစ္မဆိုအပ္ ၊ မရႈံ႕ခ်အပ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ထင္ပါတယ္ …။” မိုးသည္မစဲေသးေသာ္လည္း ေနေရာင္သည္ထူးျခားစြာ ဝင္းပလာ၏ ။ အမ်ိဳးသမီးသည္ တင္းရင္းစြာပင္ ထိုင္ျမဲထိုင္ေနကာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ရွိဳက္ဖြာ၏ ။

“ေမာင္ကေလးရယ္ ေမာင္ကေလးက ကဗ်ာေတြဘာေတြစပ္တယ္ဆို … ၊ ဒါဆို အႏုပညာသမားၾကီးေပါ့.. ။ ”

“ကိုယ္ကေတာ့ မထင္ဘူး .. တကယ္ေတာ့လည္း အႏုပညာ ဘာညာဆိုတာ အေရးပါလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး”

“ဒါဆိုရွင္ကေလးက အႏုပညာသမားျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနတာေပါ့… ဟုတ္လား ကိုယ္ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္ ဘာလည္းမေမးနဲ႔ မွတ္မိဘူးရွင့္ ၊ ဟိုစင္ေပၚက ရွင္ဖတ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး”

“မင္းမသိဘူးထင္တယ္ ကိုယ္စာမဖတ္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီ”

“ထားပါ .. အဲသည္ထဲမွာေသခ်ာပါတယ္ အႏုပညာသည္ဆိုတာ စိတ္ေလလြင့္ရတယ္တဲ့ ၊ ငိုင္ေနရတယ္ ..၊ ေနာက္ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ရိုးေျဖာင့္ရတယ္တဲ့ … ”

“ဟဟ ဒါဆိုမင္းေရာ …”

“ေနာက္ဆံုးက ရိုးေျဖာင့္တယ္ဆိုတာသာ ျဖဳတ္လိုက္ရင္ ကၽြန္မလည္း အႏုပညာသည္ပါပဲရွင့္ ..”

သူသည္အမ်ိဳးသမီးကို ေသခ်ာၾကည့္မိ၏ ။ ရႈပ္လိမ္ေသာ ဆံႏြယ္မ်ားနဲ႔ ရွည္လ်ားေသာ ျပဳျပင္ထားေသာ လက္သည္းရွည္မ်ားရွိ၏ .. ။ မၾကာခင္ သည္ဆံႏြယ္ေတြကို သူရစ္သပ္ႏိုင္မည္ ။ လက္သည္းရွည္မ်ားသည္ သူ႕ၾကြက္သားမ်ားထဲ တုိးဝင္ကုတ္ဖဲ့ၾကေတာ့မည္ .. ။ ေနေပ်ာ္စဖြယ္ တတ္ၾကြဖြယ္ မေကာင္ဘူးလားကြယ္ …။ ဒါပါပဲ … ။ ေလာကၾကီးမွာ ကံေကာင္းေထာက္မလြန္းရင္ သိလာႏိုင္တာက ဘဝဟာ အဓိပၸာယ္မဲ့ ပ်င္းရွိစရာေကာင္းတယ္ဆိုေတာင္ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ဆက္ျပီးေနသြားလို႔ရေသးတယ္ဆိုတာပဲျဖစ္၏ .. ။ အမ်ိဳးသမီး၏ လက္ညည္းရွည္မ်ားသည္ သူ႕ေက်ာျပင္ကို ကုပ္ျခစ္၏ ..။ ဘဝမွာ တည္ျမဲတဲ့ သစၥာတရားဆိုတာရွာမေတြ႔ရင္ေတာင္ စူးဝင္တဲ့ လက္သည္းရွည္ေတြ ရဲ့နာက်င္မႈနဲ႔ .. ၊ သူ႕ကိုေထြးေပြ႕တဲ့ ဆံႏြယ္ေတြၾကားမွာ တစ္ဒဂၤေနရရင္ေတာင္ ဘဝမွာေနေပ်ာ္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ေတြးေလ၏ ။


ေအာင္ျဖိဳး
(၁၁၊ ၂၊ ၂၀၁၂) 2:17 AM