ေဂ်ဆင္းသည္ ရီကေတာ္ႏွင့္ သူမအျပင္ထြက္ဖို႕အေၾကာင္း အေသအလဲညွိႏႈိင္း ေနစဥ္မွာပင္ မစၥတာရီ အခန္းထဲမွထြက္ခြာသြားသည္။ ေနာက္ဆံုး သူမကိုယ္တိုင္ သည္အေျခအေနမွ ရုန္းထြက္သြားႏိုင္ခဲ့ျပီးေနာက္ သူမ သူမ၏အခန္းေလးထဲသို႕ ခဏ၀င္ခဲ့သည္။ သူမ၏ ဆံပင္ႏွင့္ မိတ္ကပ္ကို ခပ္ေလာေလာေလး ထံုးဖြဲ႕ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အေစခံေရာက္လာျပီး သူမအတြက္ အိမ္ေရွ႕မွာကားေစာင့္ေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလာေျပာေသာအခါမွာ သူမအ၀တ္လွဲရန္ အခ်ိန္သိပ္မရေတာ့ေခ်။ ကားေပၚတက္ျပီး ၊ အိမ္ၾကီးရွင္၏ ယာဥ္ေမာင္းကို ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ခုဆီေမာင္းပို႕ ရန္လမ္းညႊန္သည္။ ဆိုင္သို႕ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပင္ သူမသည္ကားကို ျပန္လြတ္လိုက္သည္။
မြန္းလြဲျပီးခ်ိန္သာျဖစ္ေသးသည့္အတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္သည္ လူရွင္းလွ်က္ရွိသည္။ ဆိုင္ရဲ့က်ယ္ျပန္႕ေသာ အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ ခပ္တြန္႕တြန္႕သစ္ေတာ္သီးပံုသ႑ာန္ နံရံကပ္မီးအိမ္မ်ားထြန္းထားျခင္းျဖင့္ လင္းခ်င္းလွ်က္ရွိသည္။ ဆိုင္၏ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုးတြင္လည္း လီနင္စအျဖဴေရာင္ စားပြဲခင္းမ်ားလြမ္းထားေသာ စားပြဲ၀ိုင္းအေသးေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်က္ရွိသည္။ ေဂ်ဆင္းသည္ ေကာင္တာေပၚမွ အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းမွ ဖုန္းဆက္သည္။ တစ္ဖက္ဖုန္းမွာ ေလးၾကိမ္တိုင္ဖုန္းျမည္ျပီးတဲ့ေနာက္၊ သူမဖုန္းကိုျပန္ခ်လိုက္ျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ေခၚေလသည္။ ေငြကိုင္စာေရးက သူမရဲ့အျပဳအမူဆန္းကို သံသယျဖစ္မွာစိုးသည့္အတြက္ “ဖုန္းမွာလို႔ပါ” လို႕ခပ္တိုးတိုးေလးေရရြတ္ လိုက္သည္။
ဒါဟာ သူ႕တို႕အဖြဲ႕ရဲ့ အခ်ိန္းအခ်က္သေကၤတ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
“ဟဲလို”
ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ေက်းဇူးပဲ။ ဒါဟာ ကြမ္းယုမင္ ပဲ။ သူသည္ အျခားအဖြဲ႕သားမ်ားကို အရင္ဖုန္းမကိုင္ရန္ အေလးေပးတားျမစ္သည့္တိုင္ ေဂ်ဆင္းသည္ လင္ရြင္ရွန္႕နဲ႕မ်ား စကားေျပာရမည္လားဟု ယခုတိုင္ ေၾကာက္ရြံ႕မိဆဲျဖစ္သည္။
“က်မပါ” သူမ ကြမ္းတံုဘာသာစကားႏွင့္ စကားျပန္လိုက္သည္။
“အားလံုးေနေကာင္းၾက ရဲ့လား”
“အကုန္ေကာင္းပါတယ္ ။ မင္းေရာ”
“က်မသည္ေန႔ေနလည္ ေစ်း၀ယ္ထြက္မယ္ ၊ ဘယ္အခ်ိန္သြားျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ မေသခ်ာဘူး”
“ကိစၥမရွိဘူး ၊ ငါတို႕မင္းကိုေစာင့္ေနမယ္ ၊ အခု ဘယ္ကဆက္ေနတာလဲ ?”
“ရွဖန္းလမ္းကပါ”
“ေကာင္းျပီ”
ခဏစကားသံတိတ္ဆိတ္သြားသည္။
“ဒါနဲ႕ ဘာေျပာစရာက်န္ေသးလဲ” ၊ သူမရဲ့ လက္ေတြေအးစက္သြား သလိုခံစားရသည့္တိုင္ သူမႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ အသံေၾကာင့္ ေဂ်ဆင္းတစ္ကိုယ္လံုး တစ္မ်ိဳးတစ္မည္မဆိုႏိုင္ေအာင္ ေႏြးေထြးသြားသည္။
“ဟင့္အင္း ။ မရွိပါဘူး၊ က်မအခု သြားသင့္ျပီ”
“ငါတို႔ အဲသည္မွာ ရွိမယ္၊ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ၊ ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္”
ဖုန္းခ်ခဲ့ျပီးေနာက္တြင္ လန္ခ်ားတစ္စီးထြက္တားရန္ ေဂ်ဆင္းအလြန္စိတ္လႈပ္ရွားလွ်က္ရွိသည္။
တကယ္လို႔ သူတို႕သည္ေန႕ လုပ္စရာကိစၥေတြကို အျပီးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေဂ်ဆင္းအေနျဖင့္ သူမရဲ့ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္အကဲခတ္ေနတဲ့ စိန္ေရႊရတနာအျပည့္ႏွင့္ ေၾကာင္သူေတာ္မေတြစုေ၀းရာ “ရီစံအိမ္” ေတာ္မွာ သူမဘယ္လိုမွဆက္မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါမွမဟုတ္လွ်င္ သူမ မစၥတာရီကို ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး သူမကို တစ္ေနရာရာေျပာင္းေပးရန္ ေျပာရေပေတာ့မည္။ စစ္ေျမျပင္ကိုထြက္ခြာသြားေသာ ျဗိတိသွ်ေတြ ၊ အေမရိကန္ေတြ ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာလြတ္ေတြထဲက တိုက္ခန္းတစ္ခုခုမွာ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္ မၾကာမၾကာေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ သူ သူမအတြက္သည္လိုေနရာ ေလးတစ္ေနရာေလာက္ေတာ့ ရွာေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ သည္လိုလုပ္လိုက္ရင္လည္း အရာရာကိုပိုလို႔ ရႈပ္ေထြးသြား လိမ့္မည္။ သူဘယ္အခ်ိန္သူမထံ ေရာက္လာမည္လည္း ဆိုတာ သူမဘယ္လိုသိႏိုင္ပါမည္နည္း ။သူ သူမထံသို႕ အခ်ိန္မေရြး အလစ္ေခ်ာင္း၀င္လာႏိုင္သည္ ။ သို႕ေပမည့္ သူတို႕အရင္တစ္ခါတုန္းကလို အခ်ိန္အေသအခ်ာညွိႏႈိင္းျပီး ခ်ိန္းထားသည့္တိုင္ လာခါနီးေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွ စီးပြားေရးကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သူဖ်က္သိမ္းခ်င္ရင္လည္း ဖ်က္သိမ္းပစ္ႏိုင္သည္ ။ ရီကေတာ္သည္လည္း သူ႕ေယာက်္ားကို မ်က္စိေအာက္မွမလြတ္ေစဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ေဂ်ဆင္းဖို႕ သူ႕ဆီဖုန္းၾကိဳဆက္ထားရန္လည္း ခက္လိမ့္မည္။ သူမိန္းမရဲ့ ဘက္ေတာ္သားသူလ်ိဳေတြဟာ မ်ားျပားလွတဲ့သူ႕ရဲ႕ရုံးခန္းတိုင္းမွာ ေျခခ်င္းယွက္မတတ္ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္။ မသကၤာစရာ အခ်က္တစ္ခုခုမ်ား ေပၚလာလွ်င္ေတာ့ ၊ ကိစၥၾကီးတစ္ခုလံုး ပ်က္ျပယ္သြားရေတာ့မည္။ ခပ္ထန္ထန္ ရီကေတာ္၏ ပစားေပးခံရမႈကို က်ားကုပ္က်ားခဲၾကိဳးစားေနၾကေသာ ၊ သိရလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းအေျပးအလႊားသတင္းေပး မည့္သူမ်ားမွာ ရွန္ဟိုင္းတစ္ျမိဳ႕လံုးတြင္ ေရွာင္မလြတ္ေအာင္ ဖုန္းလႊမ္းေနလိမ့္မည္။ ေနာက္ျပီးေတာ့လည္း ေဂ်ဆင္းဟာ မစၥတာရီ႕ကို တမ္းတမ္းစြဲျဖစ္ေအာင္ ျမဳွဆြယ္ထားႏိုင္ျခင္း မရွိပါက၊ သူ သူမကို လမ္းေဘးမွာ စြန္႕ပစ္သြားေပလိမ့္မည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တိုက္ခန္းေပးအပ္ျခင္းသည္ ၀မ္က်င္းေ၀အစိုးရ၏ အတြင္း၀န္ ၊ ၀န္ၾကီးမ်ားက သူတို႕၏ အေျမွာင္မယားေတြကို စြန္႔ပစ္ျခင္းအတြက္ နစ္နာေၾကးလက္ေဆာင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ မစၥတာရီရဲ့ေရွ႕မွာလည္း တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႕ရွိေနၾကတဲ့ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မႈေတြလည္း မ်ားစြာရွိ၏ ။ တဒဂၤအတြင္းေလးမွာပင္ အမ်ားၾကီး ။ တကယ္လို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္သည္ သူ႕ေရွ႕မွာ အၾကာၾကီးတည္ရွိမေနႏိုင္ခဲ့လွ်င္ သူေက်ာခိုင္းသြားမွာ အမွန္ပင္ ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕စိတ္အာရံုမွာ ထိုမိန္းမလံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မည္။
သည္လိုအျဖစ္မခံႏိုင္။
သူမကို သူ သံမႈိစြဲထားသလို စြဲလမ္းေနေစရမည္။ လုပ္ငန္းစရန္ သူမ၏ရင္ႏွစ္မႊာတြင္ သူ႕ႏွာေခါင္းျမွဳပ္ႏွံထား သည့္အေျခအေနမ်ိဳးထိတိုင္ သူမကိုစြဲလမ္းေနေစရမည္။
“မင္းရင္သားေတြဟာ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကသည္ေလာက္ မဖြံ႕ေသးဘူး” အနမ္း ၊ ရွိဳက္သံေတြၾကားမွာ သူခပ္တိုးတိုးေရရြတ္လွ်က္ သူမကိုေျပာသည္။
သူ႕ဦးေခါင္းဟာ သူမရဲ့ရင္မွာအပ္ထားတဲ့အတြက္ ၊ ရွက္ေသြးျဖာသြားတဲ့ သူမကို သူ မျမင္ေခ်။
သည္အခ်က္ကိုသတိထားမိတဲ့ ကြမ္းယုမင္အပါအ၀င္ သူတို႕အဖြဲ႕သားေတြရဲ့ ျပံဳးျဖဲျဖဲအသြင္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတိုင္း ေဂ်ဆင္းရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲ ခံစားသြားရဆဲျဖစ္သည္။ လင္ရြင္ရွန္႕တစ္ေယာက္သာ ယခုအခါတြင္ သူမရဲ့ ရင္သားေတြ ဖြင့္ထြားလာျခင္းကို သတိမမူမိဟန္ ေဆာင္ထား၏။ သူမဘ၀ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕ကို သူမစိတ္ထဲမွ ႏွင္ထုတ္ထားရန္လိုပါသည္။
ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကန္႕သတ္ေနရာမွာ အေတာ္ေလးလွမ္းေသးသည္။ ေဂ်ဆင္းရဲ့လန္ျခားဟာ ဂ်ီအန္း ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ေဆးမာ လမ္းမၾကီးတို႕ ဆံုရာလမ္းေထာင့္သို႕ေရာက္လာေသာအခါ သူမက လန္ခ်ားသမားကို ေကာ္ဖီဆိုင္ငယ္တစ္ခုနားမွာ ရပ္ေပးဖို႕ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ် နည္းလင့္ကစား သူမပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ပတ္၀ိုက္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔ကားေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ေက်ာက္မီးေသြးေလာင္စာကန္ စက္ေခါင္းတပ္ေမာ္ေတာ္ယဥ္ဟာ လမ္းမရဲ့ အထက္ဖက္နားမွာ ရပ္ထားသည္ကိုသာ သူမေတြ႕ရေလ၏။
ကာဖီဆိုင္သည္ ၀ယ္ျပီးထုတ္ယူသြားရသည့္ အစားအေသာက္ေတြကိုသာ အဓိကထားေရာင္းရန္ ရည္ရြယ္ထားသည့္ ဆိုင္သာျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ ဆိုင္၏အတြင္းပိုင္းတြင္ ထိုင္စရာေနရာရွာရန္ပင္မလြယ္ေခ်။ ၀င္၀င္ခ်င္းတြင္ ညစ္ေထးေသာအတြင္းနံရံကို ေနာက္ခံထား၍ အေနာက္တိုင္းျဖစ္ကိတ္မုန္႕ မ်ိဳးစံုထည့္ထားေသာ အေအးခန္း ေသတၱာၾကီးတစ္လံုးရွိသည္။ ဆိုင္တြင္းလူေလွ်ာက္လမ္းရဲ့ ေဘးတစ္ဖက္က ေဆးအညိဳေရာင္သုပ္ထား ေသာ၊ မညီမညာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနံရံ၏ အေပၚျမင့္ျမင့္မွာ မ်က္စိၾကိမ္းေလာက္တဲ့ မီးအိမ္ တစ္လံုးဟာ ထြန္းလင္းလ်က္ရွိသည္။ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလးတစ္လံုးရဲ့ ေဘးနားမွာေတာ့ တစ္ပတ္ရစ္အ၀တ္အထည္ အေရာင္းဆိုင္တစ္ခုရဲ့ မ်က္ႏွာခ်က္ေတြကတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အမ်ိဳးသမီး၀တ္သင္တိုင္း ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားသကဲ့သို႕ ဆိုင္၏တရုတ္အေစခံ ၊ စားပြဲထိုးေတြရဲ့ စစ္ဘက္၀တ္စံုနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ယူနီေဖာင္းတစ္စံုကို ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားသည္။
မစၥတာရီ ေဂ်ဆင္းကို ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သည္ေနရာဟာ တင္ဂ်ီးျပည္နယ္ ရွိ ေရွးအက်ဆံုးနဲ႕ အေက်ာ္ၾကားဆံုး အေနာက္တိုင္းစားေတာ္ဆက္ “ကစ္ဆလင္း” မွာအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ဖြင့္ေသာဆိုင္ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းကို ။ သူမေတြးမိသမွ် သူ႕ရဲ့အတက္တန္းစားမိတ္ေဆြေတြကို သည္ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ၾကံဳၾကိဳက္ေတြ႕ဆံုဖို႕ အေၾကာင္းမရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သည္ေနရာကိုေရြးခ်ယ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ ဆိုင္ဟာ လမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိေနတဲ့ အတြက္ သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပက္ပင္တိုးေတြ႕ရင္လည္း လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားမွာ ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေတြ႕ရသလို သံသယျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိေခ်။ သည္ေနရာမ်ိဳးဟာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုအတြက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတြ႕ဆံုေၾကာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ပိရိစြာ လိမ္ညာဖုံးဖိႏိုင္ေအာင္ လည္းျမိဳ႕တြင္း အခ်က္အျခာေနရာတြင္ ရွိသည္။
သူမေရွ႕ ေကာ္ဖီမွာ အပူတစ္ျဖည္းျဖည္းေသသြားသည့္ တိုင္ သူမေစာင့္ဆိုင္းလွ်က္ရွိသည္။ အရင္တစ္ခါ တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ သူမတို႕ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕စဥ္ကလည္း သူက သူမအားတစ္နာရီ လံုးလံုးေစာင့္ခိုင္းထားခဲ့သည္။ အကယ္ ၍ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ အခ်ိန္ကို တိက်ေလးစားမႈမရွိတဲ့ သူေတြလို႕ ဆိုၾကလွ်င္ သူတို႕ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေနာက္က်ျခင္းအႏုပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္သူေတြပဲ လို႔ ေဂ်ဆင္း ေလးေလးနက္နက္ေတြးမိသည္။ အကယ္လို႕သာ သူမေနာက္အေတာ္ၾကာေအာင္ထပ္ေစာင့္ရဦးမည္ ဆိုလွ်င္ သူမေရာက္မီွ ေကာ္ဖီဆိုင္ ပိတ္သြားႏိုင္သည္။
No comments:
Post a Comment