ေနေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ပေသာ နံနက္ခင္း၀ယ္ ယမန္ေန႕ညက ရြာထားေသာ မိုးစက္မ်ားသည္ သစ္ရြက္စိမ္းမ်ား အဖ်ား၀ယ္ ခိုတြယ္၍ ေတာက္ပေနသည္။ ေနသာသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္ မိုးေရျဖင့္ေဆးေၾကာ ထားသလို သစ္လြင္ေနသည့္ ေန႕သစ္တစ္ရက္ေပ။ သည္ေန႔ကို က်ေတာ္ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္ ။ မသိစိတ္တစ္၀က္ သိစိတ္တစ္၀က္ ျဖင့္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္ ။ ဒုတိယႏွစ္သို႕ေရာက္၍ သည္ေန႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္ ။ တကၱသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ေက်ာင္းျပန္တတ္ရမယ္ ကို ေပ်ာ္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသားရွားလွ၍ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း သည္ေလာက္ မေပ်ာ္သင့္ပါဘူးဟ လို႕ ျပန္သတိေပးေနရသည္ ။
ငယ္ငယ္က မိုးရြာတိုင္း ရတတ္သည့္ ေျမသင္းနံ႕သည္ ဤႏိုင္ငံတြင္ေတာ့ မရတတ္ပါ ။ သဲေျမရွားပါး ၍ အုတ္အခင္းမ်ားေသာ ႏိုင္ငံငယ္၏ သဘာ၀သည္ ေျမသင္းရနံ႔ကို ေပးႏိုင္စြမ္းမရွိပါ ။ သည္လို နံနက္ခင္းမွာျဖင့္ ကားေစာင့္ရသည္မွာ ၾကာလွသည္ ။ မသိႏိုင္ေသာ စိတ္အားထက္သန္မႈ တြန္းအားတစ္ခုက က်ေတာ့္ကို ေလာေဆာ္ေနသည္ ။ေက်ာင္းႏွင့္ အိမ္မွာ သိပ္မေ၀းလွေတာ့ ေက်ာင္းသို႕ ခပ္ေလာေလာ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္ ။ အေဖာ္မင္ တတ္သူျဖစ္သျဖင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခြဲျပီး ျပန္ေတြ႕ရသည့္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာဆီးၾကိဳ တတ္ျမဲ ့ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ Service Center ကို အေျပးအလႊားသြားကာ အခ်ိန္စာရင္းကို ထုတ္ရေသးသည္။ ၀ီရိယ ရွိပံုကို ေတြးမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရယ္ခ်င္မိသည္။ အတန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ လူအေတာ္စံုေနျပီပဲ ။ ပထမဆံုး ေန႔ေပမယ့္ သည္ကလူေတြြက ေလးေလးစားစားလာတတ္တက္ ၾကသည္။ ဆရာသည္ ပထမဆံုး သင္ခန္းစာကို စတင္ရန္အသင့္ျဖစ္ေနျပီ ။ ဆရာသည္ ပထမဆံုး Lecture ကို စတင္ရန္အသင့္ျဖစ္ျပီ ။ ေက်ာင္း စာအုပ္မ်ား မ၀ယ္ရေသး ။သို႕ေသာ္ ျပသနာမရွိပါ ။ က်ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ၀ီရိယကို သိသည္ ။ သူတို႔ အားလံုး စာအုပ္၀ယ္ျပီးေလာက္ေရာေပါ့ ။ အတန္း အလယ္ခံုမွာ သူတို႔အားလံုးကိုေတြ႕ရသည္ ။သူတို႔ႏွင့္ အတူကပ္ၾကည့္ျပီး ေနာက္အားလပ္ခ်ိန္က်မွ သြား၀ယ္ေတာ့မည္ ။ ေ၀ယံဆီမွာပဲကကပ္ၾကည့္ၾကည့္ ၊ ရည္မြန္နားမွာပဲ ကပ္ၾကည့္ၾကည့္ ၊ ေက်ာ္ျငိမ္း ေဘးမွာ သြားထိုင္ထိုင္ျဖစ္ သည္ ။ ဒါမွမဟုတ္ ေထာင့္ဆံုးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ “စိမ္း” ရဲ့ေဘးမွာ သြားကပ္ၾကည့္လည္း ျဖစ္တာပါပဲ ။
+++++
“စိမ္း”
နာမည္သည္ အေတာ္ေလးကို သူစိမ္းဆန္လွသည္ ။ စိမ္းကို က်ေတာ္ေတြ႕စက နာမည္ႏွင့္လူ မလိုက္ဖက္လြန္းလွ၍ သတိထားမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။ ၾကည့္စမ္း … သည္ေလာက္ေဖာ္ေရြတဲ့ မိန္းကေလးကို မွ “စိမ္း” တဲ့ ။
အဲသည္တုန္းက က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သည္ေက်ာင္းႏွင့္ အစိမ္းသက္သက္ရွိေသးသည္ ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အေဆာင္ ၊ ဘယ္စာသင္ခန္း ၊ ဘယ္ Lab ရွိတယ္ဆိုတာ ကို မသိေသး ။ စိမ္းသည္ထိုေန႔က သူ႕အခ်ိန္စာရင္းစာရြက္ကို ျပ၍ အခန္းကိုေမးသည္ ။ က်ေတာ္သြား ရမည့္အခန္းမွာလည္း စိမ္းျပသည့္ အခန္းပင္ျဖစ္သည္ ။
“က်ေတာ္လည္း သည္ကိုပဲသြားရမွာ ။ အတူတူေမးျပီးသြားၾကတာ ေပါ့”
စိမ္းသည္ျပံဳး သည္ဆိုရံုျပံဳး၍ ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္ ။ ထိုေန႔က စိမ္းသည္ အျဖဴစင္းေလးေတြ ပါသည္ အကီ် ၤကို ၀တ္ထားသည္ ။ Lab ရွိသည့္ေန႔မို႔ ထင္ရဲ့ ေက်ာ္လည္ေလာက္ရွိသည့္ ဆံပင္ကို အေသအခ်ာ ခ်ည္ထားျပီး ေျခေထာက္မွာလည္း ပန္းေရာင္ၾကိဳးေလးေတြ ခ်ည္ထားသည့္ ရွဴးဖိနပ္အျဖဴကို စီးထားသည္ ။ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားပံု , Laptop သယ္ပံုတို႕သည္ အေနအထိုင္ သိပ္သည္းက်စ္လစ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ပံုစံအတိုင္း မ်က္စိေအးေလးသည္ ။ ဒါေပမယ့္ စိမ္းရဲ့ အျပင္အဆင္သည္ ျမန္မာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မွန္းသိသာလွသည္ ။ က်ေတာ္တို႕ဆီက ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားသည္ အေတာ္ေခတ္ဆန္တတ္ၾကျပီး ႏိုင္ငံျခားသူႏွင့္ ရုတ္တရက္ ခြဲမရေအာင္ ေခတ္ကိုလိုက္၍ ၀တ္စားျပင္ဆင္ တတ္ၾကသျဖင့္ အျမင္၀ယ္ စိမ္း၏အသြင္သည္ ရိုးလြန္းေနသည္ ။
“က်ေတာ့္ နာမည္ ေ၀ေအာင္ပါ .. သည္က.. ?”
“အစ္ကို႕ လက္ထဲကစာအုပ္ နာမည္ေလ.. ” စိမ္းသည္ ခင္မင္စဖြယ္ျပံဳး၍ က်ေတာ့္လက္ဆီကို ေမးေငါ့ျပသည္ ။ ျပံဳးလိုက္တိုင္း စိမ္း၏ပါးျပင္သည္ မသိမသာ ခ်ိဳင့္ခြက္သြားလ်က္ ပါးစပ္သည္ေရွ႔သြား အနည္းငယ္ေပၚရံု ပြင့္ဟသြားကာ ၾကည္လင္၀ိုင္းစက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အနည္းငယ္ေမွးသြားတတ္သည္ ။ စိမ္းျပံဳးလိုက္တိုင္း သည္ပံုစံပါပဲ ။
“ခင္ဗ်ာ …. ။ ေၾသာ္..” က်ေတာ္ထိုေန႔က “ခင္ႏွင္းယု” ၏ “စိမ္းသင့္မွ စိမ္း” ကို ဖတ္လက္စျဖစ္သည္ ။
“စိမ္း တဲ့လား”
“ဟင္းဟင္း သေဘာေပါက္လြယ္သားပဲ ။ ဟုတ္ပါတယ္ .”
“နာမည္က တစ္လံုးတည္းလား”
“အျပည့္အစံုကေတာ့ စိမ္းလဲ့ရည္ ပါ ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ စိမ္းလို႔ပဲေခၚ ၾကပါတယ္”
“ေၾသာ္… ဟုတ္ကဲ့”
ယင္းသည္ က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ခင္မင္မႈ အစျဖစ္သည္ ။ စိမ္းသည္ အေပါင္းအသင္းေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ။ ျမန္မာလူမ်ိဳး မ်ားႏွင့္သာမက ႏိုင္ငံျခားသား အခ်ဳိ႕ ႏွင့္ပင္အေပါင္းအသင္းျဖစ္ တတ္၏ ။ မၾကာမီ က်ေတာ္မွာလည္း အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရလာခဲ့ျပီ ။ စိမ္းႏွင့္ က်ေတာ္က အတန္းခ်ိန္အားလံုး မတူပါ ။ တစ္ပါတ္လံုးတြင္ သံုးရက္ခန္႕သာတူတတ္ျပီး က်န္အခ်ိန္အခ်ိဳ႕တြင္ အခန္းကပ္လၽွက္နဲ႔ အတန္းကြဲသြား တတ္ၾကသည္ ။ ျပီးေတာ့လည္း က်ေတာ္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၊ စိမ္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္းရင္းႏွီးသြား ၾကသည္ ။ ေနာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ က်ေတာ္ ၊ ေ၀ယံ ၊ ရည္မြန္ ၊ ေက်ာ္ျငိမ္း နဲ႕ စိမ္းတို႕သည္ တစ္တြဲတြဲ မခြဲေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုျဖစ္လာ ခဲ့သည္ ။
+++++
Singapore ကို ပန္းျမိဳ႕ေတာ္လို႔ တင္စားေခၚ တတ္ၾကသည္ ။ သည္လို ဆိုရင္ က်ေတာ္တို႔ရဲ့ ေက်ာင္းဟာလည္း ပန္းျမိဳ႔ေတာ္မွ ပန္းခင္းတစ္ခင္းလို႔ က်ေတာ္တင္စားခ်င္ပါသည္ ။ ေက်ာင္းတြင္ ေနရာတိုင္း၌ ပန္းမ်ိဴးစံု ပြင့္ၾကသည္ ။ သို႕ေပမယ့္ က်ေတာ္တို႔ စာသင္ခန္း အျပင္ဖက္ရွိ ပန္းပင္ငယ္မ်ားကိုမူ မၾကာမီကမွ စတင္စိုက္ပ်ိဳး ျခင္းျဖစ္ဟန္ရွိပါသည္ ။ မထင္မွတ္ဘဲ သည္းတတ္ ၊ စဲတတ္သည့္ မိုးေရမ်ားေၾကာင့္လည္း ပန္းပင္ငယ္မ်ားသည္ စိမ္းရြက္သစ္တေ၀ေ၀ျဖင့္ ရွင္သန္ၾကီးထြားလာၾကသည္ ။
သည္လိုပါပဲေလ ။ ေက်ာင္းတတ္တာၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် က်ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ခင္မင္မႈဟာလည္း တိုးပြားလာတတ္ခဲ့ျပီ ။ေလာကအေရာင္ မဆိုးခံရေသးသည့္ လူငယ္ျဖဴစင္ခ်ိန္အရြယ္မို႔ ထင္ရဲ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ အူခါးေခ်းမ မက်န္သိကုန္ၾကျပီ ။ ေ၀ယံရဲ့ “ႏွစ္ကိုယ္စံ ၾကံတိုင္းေ၀း” အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ၊ အိမ္ႏွင့္ အဆင္မေျပတဲ့ ရည္မြန္႔အေၾကာင္း ၊ ေက်ာ္ျငိမ္းရဲ႕ ျပည္ေတာ္က်န္ ေဆးေက်ာင္းသူ မမေလး ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ရသည့္ စိမ္း ။ က်ေတာ္တို႕ အားလံုးသည္ စိတ္ညစ္စရာ ကိစၥမ်ားကို အခ်င္းခ်င္းဖြင့္ဟ တိုင္ပင္တတ္ၾကသည္ ။ မွ်ေ၀ခံစားတတ္ၾက သူေတြျဖစ္ေတာ့ အနည္းငယ္မွ်ဆိုဆို စိတ္ညစ္စရာ မ်ားသည္ေလ်ာ့ပါး သြားတတ္ျမဲျဖစ္သည္ ။
က်ေတာ္သည္ အားလံုးကဲ့သို႔ စိမ္းနဲ႔ပိုရင္ႏွီးလာသည္ ။ စိမ္းသည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေရးမစိုက္တတ္သလို မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္ေသာ ပြင့္လင္းသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ။ ညပိုင္း အလုပ္ဆင္းရသျဖင့္ နံနက္ ေစာေစာ သင္ခန္းစာအခ်ိန္အခ်ိဳ႕တြင္ ႏြမ္းနယ္ပင္ပန္းေသာ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္မွ သတိထားမိႏိုင္သည္ ။ စိမ္းသည္ ပင္ပန္းေၾကာင္း တစ္ခါမွ မညည္းစဖူး ။ ရႊင္လန္းတတ္ၾကြျမဲ ။ ခင္မင္ဖြယ္အျပံဳး ျဖင့္ စကားဆိုတတ္ျမဲ ။အျခားမိန္းကေလး အခ်ိဳ႔လို သည္မွာအေနၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ေခတ္ဆန္လာျခင္းလည္း မရွိပါ ။ ယဥ္ယဥ္နဲ႕ သိုသိပ္ေသာ အလွ ဟူ၍ က်ေတာ္က အမွတ္တမဲ့ ဆိုေတာ့ “ေ၀ယံ” နဲ႔ “ေက်ာ္ျငိမ္း” တို႔က ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ေယာက်္ားေလးမ်ား ပီပီ ၀ိုင္းစၾကေတာ့သည္ ။ က်ေတာ့္မွာ ရုတ္တရက္မို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးရွက္သြား ေသာ္လည္း စိမ္းကမူ အျပံဳးမပ်က္ဘဲ ျပန္၍ပင္စေနေသးသည္ ။
မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႕ညေနက မိုးရြာသည္ ။ ခပ္ဖြဲဖြဲသာျဖစ္၍ စိမ္းကမိုးေရကို လက္ခုပ္ျဖင့္ခံကာ က်ေတာ္တို႔ဘက္ဆီသို႔ ပက္ကာေဆာ့ကစားေန၏ ။ ရည္မြန္တို႔ကေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို စာသားခပ္၀ါး၀ါးျဖင့္ဆိုၾကသည္ ။ အမွတ္တမဲ့နဲ႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အတန္းေရွ႕မွ ပန္းပင္မ်ားသည္ မိုးေရထဲ၀ယ္ ရႊင္လန္း စိမ္းစိုေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ပင္တစ္ေလမွာမွ ပန္းမပြင့္ႏိုင္ၾကေသးပါ ။
+++++
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေတာ့ စိမ္းသည္လူၾကီးဆန္ဆန္ႏွင့္ က်ေတာ္တို႔ကို ေျဖာင့္ဖ်ေျပာဆိုတတ္ေသးသည္ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္ႏွင့္ စိမ္း သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္သည့္ အခါေတြလည္း ရွိတတ္သည္ ။ တစ္ခုရွိတာက စိမ္းသည္ သူမွန္သည္ထင္ေသာ သေဘာထားတစ္ရပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔လႊတ္ခ်င္တတ္သည့္ ညည္ကေလးရွိတတ္ေသးသည္ ။ စကားအေျခတင္ ျငင္းရေလာက္ေအာင္ျဖစ္သည့္ အခါ က်ေတာ္တို႕ တစ္ေတြက စိမ္းကို အေလ်ာ့ေပးလိုက္ၾက သည္ခ်ည္းျဖစ္၏ ။
က်ေတာ္ စိမ္းကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ “သိပ္သည္း ေသာ အလွ” ဟုေျပာမိျပီး ေနာက္ပိုင္း၀ယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မထိတထိစလာတတ္ၾကသည္ ။ စိမ္းမွာေရာ ၊ က်ေတာ့္မွာပါ ပတ္သတ္သူမရွိေသးေသာေၾကာင့္ အမ်ားအျမင္ ၀ယ္ ထင္စရာျဖစ္လာသည္ ။ စိမ္းသည္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္တတ္သူျဖစ္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ႏွင့္တြဲသြားတြဲလာ လုပ္ဖို႔ ရွက္ရြံ႕ျခင္လည္း မျဖစ္ ။ သည္ေတာ့လည္း က်ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို တြဲသြားတြဲလာ ေတြ႕ရတတ္သည္ ။ စိမ္းရင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိ ၊ မရွိေတာ့ စိမ္းကိုယ္တိုင္မွပင္ သိႏိုင္မည္ ။ သို႕ေသာ္ စိမ္းဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကို သိပ္ဂရုမစိုက္တဲ့ မိန္းကေလးပဲ ။
က်ေတာ္ကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို တစ္ခါမွျပန္ေမးမၾကည့္ဘူးပါ ။ က်ေတာ္ဟာ ကိုယ္ရင္းႏွီးတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အိပ္ယာ၀င္ခါနီး လက္တင္စဥ္းစားခန္း ၀င္တတ္တဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ပါဘူး ။ေနာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆိုႏိုင္တဲ့ အေျခအေနထက္ဘာကိုမွ ပိုလို႔လည္း မမက္ေမာပါဘူး ။ စိမ္းကိုလည္း တစ္ခါတစ္ခါ အေသအခ်ာၾကည့္ မိတာကလြဲလို႔ ရင္လည္းမခုန္ခဲ့ပါဘူး ။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခုန္တာလို႔ပဲ ထင္ခဲ့သည္ ။ ဒါအျပင္ အဲသည္တစ္ခ်ိန္လံုးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ စိမ္းဟာ က်ေတာ့္အနားမွာ ရွိေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ။
“စိမ္းသရဖူစိမ္းxxရယ္….အစိမ္းမွာ သတင္းၾကီးတဲ့xxxအစိမ္းေရာင္မင္းသမီး …. ေမာင့္ မမ စိမ္းရယ္ xxx” က်ေတာ္တို႔ ခ်ည္းရွိခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္ျငိမ္းက က်ေတာ္ကိုေစာင္း၍ သီခ်င္းညည္းသည္ ။
“ေဟ့ေကာင္ ေ၀ေအာင္ၾကီး … မသိသလို လုပ္မေနနဲ႕ေနာ္ ။ ကိုယ္ကိုကိုယ္မညာနဲ႕ ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဖြင့္သာေျပာလိုက္ကြာ …ဘာလဲေၾကာက္ေနလို႔လား သူမ်ားေနာက္ပါသြားမွ ငါ့လို ဇာတ္ခင္းေနရမယ္ ဆရာ့” ကိုလြမ္းပို ေ၀ယံကေျပာသည္ ။
“ေအာင္မယ္ဗ်ာ… ။ သည္အရြယ္ၾကီးက်မွ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဖြင့္ေျပာဖို႕ ေၾကာက္တယ္ဆိုတဲ႔ ေယာက်္ားမ်ားရွိေသးလို႔ လားကြာ. ။ တကယ္ေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္ သဘာ၀က်တဲ့ အျပဳအမူ ေျခာက္ျခားစရာ ကိစၥ လို႔ ေအာင္ေတာ့ မထင္ပါဘူး ။ ကိုယ္တစ္ကယ္ ခ်စ္ရင္ဖြင့္ေျပာမွာ ေပါ့ ။ ဖုံးေနစရာ မလိုပါဘူး ။ အခုဟာက ”
“ေဟ့ “နိမွေသာင္ ေနာင္မသိ” ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္ေနာ္” ေက်ာ္ျငိမ္းက Chatting ထိုင္ေနရာမွ လွမ္းေအာ္သည္ ။
“အမယ္ ငါ့ခ်စ္ခ်စ္ရဲ့ စာသားၾကီး”
“ဘာ မင္းခ်စ္ခ်စ္ ?”
“အင္းေလ …“နိမွေသာင္ ေနာင္မသိ” ဆိုတာ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ရဲ့ ေဘာလယ္တစ္ပုဒ္ရဲ့ သျဖန္စာသားကြ ။ လႈိင္က ငါ့ခ်စ္ခ်စ္ေလ.. ဟိ ”
“ေအာင္ … မင္းကေတာ့ အရူးပဲ ”
“သည္မွာ ဆရာ က်ေတာ္မရူးဘူး ။ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္ ဘ၀မွာ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြရယ္ ဖြင့္မေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ ခ်စ္ရမယ့္ ခ်စ္သူတစ္ဦး ရွိရင္ ျပည့္စံုျပီဆိုပဲ”
“ေသာက္ရူး ”
“ဟား ဟား ဟား ”
ထိုေန႕ညေနက က်ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ရယ္ေမာ မိခဲ့ဖူးပါသည္ ။
+++++
“ကိုေ၀ေအာင္ ဟာေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္ေနာ္”
စိမ္းသည္ စာအုပ္ေတြကို က်ေတာ္ေရွ႕တြင္ ခ်ရင္း ခုံ႕တြင္၀င္ထိုင္လိုက္သည္ ။ ခပ္ေစာေစာ ေက်ာင္းကိုေရာက္၍ အတန္းအနီးမွ ခုန္ရွည္မ်ားေပၚတြင္ စာဖတ္ေနေသာေၾကာင့္ စိမ္းေရာက္လာသည္ကို သတိမထား မိလိုက္ ။ စိမ္းသည္ ယခင္တစ္ပါတ္က အလုပ္ပင္ပန္းသြားေသာေၾကာင့္ထင္၏ ။ ႏွစ္ရက္ခန္႕ ေက်ာင္းမလာႏိုင္ေအာင္ပင္ ဖ်ား၏။ ထို႔အတြက္ စာကူးရန္ စာအုပ္ေတြငွားသြားျခင္းျဖစ္၏ ။ စိမ္းကို ေက်ာင္းစာအျပင္ ၀တ ၳဳမ်ားဖတ္ရန္ သိမ္းသြင္းၾကည့္ဖူးသည္ ။ သို႕ေသာ္ မေအာင္ျမင္ ။
“စိမ္းကေတာ့ စိတ္ကူးမယဥ္တတ္ဖူး ။ အခ်စ္ ၀တ ၳဳေတြဖတ္ရင္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ လာတယ္တဲ့ ။ စိမ္းအတြက္ေတာ့ ဘ၀ဟာ စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္းဘူး ။ ဘ၀ကို ရင္ထဲကရွိတဲ့အတိုင္း စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ .. ။ မေတြေ၀ခ်င္ဘူး .. ။” လို႕ စိမ္းက်ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ။
ခ်က္ျခင္းၾကီးဆိုေတာ့ စိမ္းရဲ့စကားေၾကာင့္ က်ေတာ္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေမာ့ ၾကည့္လိုက္သည္ ။ စိမ္းသည္ ျပံဳး၍ နဖူးေပၚမွ ဆံစမ်ားကိုေနာက္သို႕ လက္ျဖင့္ပင့္တင္လိုက္သည္ ။
“ဗ်ာ ဘာျဖစ္လို႔”
“ေၾသာ္ စာအုပ္ထဲမွာ ေျပာပါတယ္ ကဗ်ာေတြမ်ား အမ်ားၾကီးပဲ ။ ကူးထားတာလား ၊ကိုယ္တိုင္ ေရးထားတာလား ေတာ့ မသိ ။ေတြ႕တယ္ ..”
“အင္း က်ေတာ္ကဗ်ာ မေရးတတ္ပါဘူး ။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အလြတ္နီးပါးရ ေနတာေတြကို ျပန္ေရးထားတာပါ ။ စိမ္းက ကဗ်ာၾကိဳက္လို႔ လား ”
“မၾကိဳက္ပါဘူး ။ စိမ္းေျပာခဲ့ဘူးသားပဲ စိမ္းက စိတ္ကူးယဥ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို မၾကိဳက္ဘူး ။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူေတြဟာ ေတြေ၀တယ္ ။ ကဗ်ာဆိုလို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းစာမွာ မျဖစ္မေနသင္ရတာ ေတြကလြဲလို႕ အျခား မဖတ္ခဲ့ဖူး ပါဘူး ”
“ဒါနဲ႕ စိမ္းကက်ေတာ္ကို စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္လို႔ ထင္ေရာလား ဟင္”
“ဆိုပါေတာ့ေလ … ကိုေ၀ေအာင္ကို ၾကည့္ရတာ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ ။ စိမ္းအျမင္ေျပာတာေနာ္ စိတ္ဆိုးလား”
“ဟင့္အင္ မဆိုးပါဘူး ။ ဒါနဲ႕ ကဗ်ာေတြကိုေရာ ဖတ္ၾကည့္ေသးလား”
“အင္း ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္”
“ဒါနဲ႕ ၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေတြေရာေတြ႕လား”
“အင္း အေတာ္ မ်ားမ်ားကိုေတာ့နားမလည္ဘူး ဟင္း … ။ တစ္ပုဒ္ေတာ့ေတြ႕တယ္ ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းေလး”
စိမ္းသည္စာအုပ္ကို ယူကာ တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္ ကဗ်ာကို ရွာေတြ႕ဟန္တူသည္ ။ Chapter တစ္ခု၏ အဆံုး လြတ္ေနေသာစာရြက္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတိုေလးတစ္ပုဒ္ ။ စိမ္းသည္ က်ေတာ့္ဆီကို စာအုပ္ထုိးေပးသည္ ။ “ေငြတာရီ” ၏ “အခ်စ္မ်က္လံုး” ။
“ၾကည့္ေလတိုင္း ရစ္၀ိုင္းပါလို႔ ၊ ခ်စ္ရည္လည္ ။
ခ်စ္ခ်င္တယ္ ထိုသေဘာကို ေျပာသည့္ႏွယ္ .. ။
ႏႈတ္ျဖင့္ကြယ္ ဘယ္ခါမွ မိန္႕ဘူး ။
ေတြ႕တိုင္း ရယ္မလိုနဲ႔ ၊ ရင္ဖိုဖြယ္သူ႕ မ်က္လံုးရယ္
ျပံဳးခ်က္ကထူး ။”
က်ေတာ္ပထမဆံုးေတြး မိသည္ကေတာ့ စိမ္းမရိုးေတာ့ဘူးဆိုတာပါပဲ ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ အၾကည့္မွာ ရင္ခုန္တတ္ေနျပီေပါ့ ။ အံၾသသြားသည္ ။ မ်က္ႏွာထား ခပ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ “စိမ္းေတာ့ မရိုးေတာ့ဘူးကြာ ေနာ္ …” ဟု တပင္တပန္းျပံဳးကာ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေၾသာ္ .. စိမ္း ၊ စိမ္းသည္ သာမန္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သဖြယ္ အခ်စ္ကို ခံစားမိေနျပီေပါ့ ။ က်ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ ခ်င္းကို အခ်စ္တြင္ မေပ်ာ္၀င္ေစခ်င္ေသးပါ ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ရည္းစားမထားေၾကးဆိုျပီး သစၥာဆိုထားလို႕ မွ မရတာပဲ ။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြ ရည္စားရသြားတိုင္း မဆီမဆိုင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ တတ္သည္ ။ အခုလည္း စိမ္းကမွ …။
စိမ္းသည္ စကားမဟေခ် ။ ေၾသာ္ ရွက္သြားရွာတယ္ထင္ပါရဲ့ ။ ပေဟဠိ ဆန္ဆန္ျပံဳး၍ ေခါင္းငံု႕သြားသည္ ။ ေခါင္းညိမ့္ ၀န္ခံျခင္းေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ ။ စိမ္းသည္ ျငင္းလည္းမျငင္းဘဲ ရုတ္တရက္ စကားျဖတ္လိုက္သည္ ။ စိမ္းသည္ တစ္ခါတစ္ခါ သည္လိုပဲ အျပဳအမူေတြ ထူးျခားတတ္ေသးသည္ ။
မွတ္မွတ္ရရသည္တစ္ၾကိမ္ပါပဲ ။ စိမ္းသည္ သည္အေၾကာင္းကို စကားစပ္၍ ပင္မေျပာေတာ့။
သည္လိုနဲ႔ပင္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္သည္ ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္ ။ ျမန္မာျပည္၀ယ္ ေနေရာင္ျခည္ျဖာျဖာ ေ၀တာ့မယ့္ တေပါင္းလေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ က်ေတာ္တို႔ Final စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မည္ ။ ေက်ာင္းပိတ္ ခ်ိန္တြင္ က်ေတာ္အိမ္ျပန္ျဖစ္မည္ ။ ေက်ာ္ျငိမ္း နဲ႕ ရည္မြန္တို႕လည္းျပန္ၾကမည္ ။ ေ၀ယံကေတာ့ သူ႕မိဘေတြလိုက္လာ ျဖစ္မည္ ျဖစ္ျပီး စိမ္းကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္းအလုပ္လုပ္ ရမည္ဆို၏ ။ ၾကာလာ သည္ႏွင့္အမွ် စိမ္းႏွင့္က်ေတာ့္ကို ၀ိုင္းစၾကေသာ ကိစၥမွာ က်ေတာ္အဖို႕အေတာ္ၾကီးပင္ ရိုးလို႕သြားေလျပီ ။ စိမ္းကြယ္ရာမွာ ဆိုပါက “ေအာင့္ အသည္းၾကီး” လို႔ပင္ သူတို႔ကို ျပန္ေနာက္တတ္လာျပီ ။ စိမ္းဘက္ကလည္း ထူးျခားဟန္မရွိ ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ႏြမ္းနယ္ဟန္ စိမ္းမ်က္လံုးမ်ားသည္ ရႊင္လန္းလာတတ္ျပီး ခ်စ္စဖြယ္ျပံဳးျပတတ္သည္ ။ သည္လို ခင္မင္ဖြယ္ စိမ္းအပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေတာ္ သိပ္ျပီးတန္ဖိုးထားသည္ ။ ထို႕ထက္ပို၍လည္း ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေပ ။
စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔က အမွတ္တရ က်ေတာ္တို႔အားလံုး Mc Donal’s မွာ ညေနစာ သြားစားျဖစ္ၾကသည္ ။ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နီးပါးခြဲရမည္ကို ပင္အားလံုးအလြမ္းသည္ေနၾကသည္ ။ ေနာက္ႏွစ္မွာ အတန္းမတူရင္ ဒုကၡဟု ေ၀ယံက ညည္းသည္ ။ “ကိုေ၀ေအာင္ကေတာ့ စိမ္းနဲ႕အတန္းမတူမွာကို သိပ္စိုးရိမ္ မွာပဲေနာ္” ရည္မြန္ကေတာ့ အေႏွာင့္အသြား မလြတ္လွေသာ စကားကိုေျပာျပန္သည္ ။ စိမ္းသည္ ေၾကာင္အအ ျဖစ္သြားေသာ က်ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ျပံဳး၍ ၾကည့္သည္ ။ ရယ္ခ်င္သည္ထင္ပါရဲ့ ။ ျပန္က်ေတာ့ Bus ကားဂိတ္တြင္ က်ေတာ္ႏွင့္စိမ္း သာက်န္ရစ္ခဲ့သည္ ။ သူတို႔ကေတာ့ထံုးစံ အတိုင္း “အမၾကီးကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့မယ္ေနာ္.. ဂရုစိုက္လိုက္ေနာ္” လို႕ ေအာ္သြားၾကသည္ ။ စိမ္းကေတာ့
“ဟဲ့ နင္အရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ ၊ ျပန္ရမွာဆိုေတာ့ နင္ရိုးမွရိုးရဲ့လား ”
“ဟားဟား မရွိရပါဘူးဗ်ာ၊ ေမေမတို႕နဲ႕ေတြ႕ ရမွာမို႕ပါ … နင္ဆိုရင္ေရာ”
“အင္း .. ဟုတ္ပါတယ္ ။ စိမ္းသာျပန္ရရင္လည္း သိပ္ေပ်ာ္မွာ”
က်ေတာ္သည္ အျမဲလိုလို စိမ္းစိတ္ညစ္ေစမယ့္ စကားလံုးေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္ပါသည္ ။ သို႕ေသာ္ အခုေတာ့ စကားစမိျပန္သည္ ။ စိမ္းသည္ စိတ္အားမငယ္စရာ အေၾကာင္းေတြကို အမ်ားၾကားမွာ သိပ္မေျပာတတ္ပါ ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ က်ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေျပာတတ္သည္ ။ ကားမွတ္တိုင္နေဘးတြင္ ပန္းပင္အခ်ိဳ႕ကို စိုစိုစိမ္းစိမ္းေတြ႕ရသည္ ။ စိမ္းသည္ ပန္းပင္မ်ားကိုေငးၾကည့္ရာမွ ….
“ၾကည့္ေအာင္ … သည္အပင္ေလးေတြမွာ ပန္းမပြင့္ဘူးေနာ္ .။ စိမ္းက ပန္းပင္ဆိုရင္ ပန္းပြင့္မွၾကိဳက္တာ”
“ေၾသာ္ကြယ္ .. ပန္းဆိုတာလည္း ပြင့္ခ်ိန္တန္မွ ပြင့္မွာေပါ့ ။”
“အင္းပါေလ ။ သည္ေန႕ည မိုးရြာရင္ေတာ့ စာေမးပြဲတြင္းပင္ပန္းေနတာနဲ႕ သိပ္အိပ္လို႔ေကာင္းမွာ”
“စိမ္းရယ္ ခက္ပါဘိ။ မိုးဆိုတာလည္း ရြာခ်ိန္တန္မွ ရြာမွာေပါ့”
“မရြာဘဲနဲ႕ အံု႕ဆိုင္းေနတာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူးကြယ္”
စိမ္းသည္ တိုးတိတ္စြာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာသည္ ။ က်ေတာ္တစ္ခ်က္ စိမ္းကိုၾကည့္လိုက္သည္ ။ စိမ္းသည္မျပံဳးမရယ္ ေရွ႕သို႕သာစူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ ခ်က္ခ်င္း က်ေတာ္မ်က္လႊာခ်လိုက္သည္ ။
ထိုညေနက မိုးအံု႕ေသာ္လည္း ညတြင္ မိုးမရြာခဲ့ပါ ။ ။
+++++
ေက်ာင္းမပိတ္ခင္က အလြမ္းသည္ခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္းတြင္မူ မည္သူ႕ကိုမွ် တမ္းတလြမ္းေဆြးေနျခင္းမရွိလွ ။ ျပီးျပည့္စံု ေႏြးေထြးေသာပါတ္၀န္းက်င္ ၊ အရသာ အတိျပီးေသာ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းမ်ားကို ေမေမ ၊ ေဖေဖတို႔ ရင္မွ ရရိွခဲ့သည္ ။ ကြဲကြာသြားျပီးမွ ပိုသိလာရေသာ မိသားစု ေမတၳာကို အတိုးႏွင့္ ခံစားေနရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေမ့သြားတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ သတိအထူးအေထြ မရခဲ့ ။ ေပးထားေသာ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားကိုလည္း မဆက္ျဖစ္ခဲ့ ။
သို႕တိုင္ေအာင္ ေ၀ယံက မရမကဖုန္းဆက္လာခဲ့သည္ ။
“ေဟ့ေကာင္ၾကီး သတင္းကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး”
“အင္.. ဘာျဖစ္ရျပန္တာလည္း”
“မင္းရဲ့ စိမ္းကို ဘဲတစ္ေကာင္လိုက္ေနတယ္ေနာ္”
“အဲဒါ .. ဘာျဖစ္” - စိတ္၀ယ္ ခပ္ေလးေလးျဖစ္သြားေသာ္လည္း ခပ္ေသာေသာ စကားတစ္ခြန္းေရာေရာရွဴရွဴ ထြက္သြားသည္ ။
“ကဲကိုေ၀ေအာင္ ခင္ဗ်ားေတာ့ က်န္ရစ္ၾကီးျဖစ္ေတာ့မယ္ ဟိုေကာင္ကခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၊ ရည္မြန္ေျပာေတာ ေကာင္မေလးကလည္း ပါခ်င္ခ်င္တဲ့”
လန္႕ဖ်တ္ျပီး ေရွ႕ကမွန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားညိဳညိဳနဲ႕ ကိုယ့္ပံုရိပ္ကို ေတြ႕ရသည္ ။
“အဲဒါ ဘာျဖစ္တုန္း”
“ဘာျဖစ္ရမွာလည္း စိမ္းဆီကိုဖုန္းေလးဘာေလး ၊ Chatting ေလးဘာေလးရိုက္ပါဦးဟ ။ ျပန္ခါနီးတုန္းကေတာ့ မင္းဘဲေလပြားသြားတာ ”
“ေၾသာ္ ငါတို႔ဆီမွာ Internet မွမရတာ ”
“ေအးေအး ျပီးတာပဲ ဒါဆိုရင္ Bye Bye”
“Ok See U”
ဖုန္းခ်လိုက္ျပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာသို႔ ထြက္ခဲ့သည္ ။ အညာေႏြ၏ ညေနျဖစ္သည့္တိုင္ ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္ ပူေလာင္အိုက္စပ္မေန ။ စိမ္းနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ၾကည္ႏူးခဲ့ မိတာကိုျပန္ စဥ္းစာသည္ ။ စိမ္းဟာလွ ပတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ ။ လွပလြတ္လပ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက် ၊ ၾကင္နာခ်င္တဲ့ ေယာက်္ားေတြရွိတာ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ ။ မိန္းကေလးဘက္ကလည္း ခ်စ္တုန္႔ျပန္ ရန္ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ျပီမို႕ အညွာလြယ္လြန္းလွတယ္လို႔ ေတာ့မဆိုသာပါ ။ စိတ္ဆိုသည္မွာ လည္းခက္လွသည္ ။ မေတြးခ်င္ေသာအရာကို မေတြးမိေအာင္ပင္ ထိန္းခ်ဳပ္အုပ္စိုးႏိုင္စြမ္း မရွိပါတကား ။
ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့စြာျဖင့္ ၀ရံတာအစြန္း၀ယ္ အေမစိုက္ထားသည့္ ပန္းပင္ေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။ ၾကည့္စမ္း .. ပြင့္ရန္အားယူေနေသာ အငံုအဖူးေလးမ်ားပါလား ။ ေဘးတြင္အသင့္တင္ထားေသာ ေရခ်ိဳင့္ကို ယူ၍ ေရေလာင္းေပးလိုက္သည္ ။ အပင္ေျခ ေျမသားဆီမွ က်ေတာ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ ေျမဆီသင္းနံ႔ ကိုရသည္ ။ ခပ္သင္းသင္းေမႊးေမႊး ရနံကိုလည္းရသည္ ။ ပန္းအငံုသည္ ရနံ႕ၾကြယ္ရန္ အားယူေနေလျပီ ။
+++++
အိမ္တြင္ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေန၍ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္နီးခ်ိန္မွ ကပ္ျပန္သြားမိသျဖင့္ Second Year ပထမေန႔တြင္ ဘာမွ မျပည့္မစံု ျဖစ္ရသည္ ။ စာသင္ခန္းတြင္ စိမ္းနားမွာထိုင္၍ စာအုပ္ကို ကပ္ၾကည့္သည္ ။ စိမ္းသည္ မထူးျခားစြာျပံဳလ်က္ စာအုပ္ကိုတိုးေပးသည္ ။ စိမ္းကိုၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပါပဲ ။ အနည္းငယ္ပို၍ ေခတ္ဆန္တတ္လာသည္မွာ မသိသာလွေသာ္လည္း စိမ္းကို ဂရုစိုက္ၾကည့္တတ္ေသာ က်ေတာ့္အတြက္မူ သိသာႏိုင္ပါသည္ ။ စိမ္းမွာ ခ်စ္သူရွိျပီေပါ့ ။
“ငါနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး ”
“ဟင္ ? ” ခပ္တိုးတိုးအသံထြက္သြားလို႕ထင္သည္ စိမ္းက်ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္ ။ ေဘးမွ သံုးေယာက္သားလည္း အသိအမွတ္ျပဳ၍ လွည့္ၾကည့္သည္ ။ စိမ္းမ်က္လံုး ပတ္လည္၀ယ္ အစိမ္းႏုေရာင္ေဆးမွင္တို႔ ျခယ္သထားလို႔ပါလား ။
“ေဟ့ေကာင္ၾကီး သတင္းထူးကြ” ေ၀ယံကမ်က္ရိပ္ျပကာဆို၏ ။
အခန္းေရွ႕မွ ဆရာကတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သျဖင့္ တစ္ခန္းလံုးတိတ္သြားျပန္သည္ ။ Lecture ျပီးေတာ့ Cantee မွာထမင္းသြားစားရေအာင္ေျပာေတာ့ .. စိမ္းက
“စိမ္းအတန္းရွိေသးတယ္ .. ခုႏွစ္တို႕တစ္ေတြ တစ္ခ်ိန္ ၊ ႏွစ္ခ်ိန္ပဲတူေတာ့တာ..၊ စိမ္းသြားေတာမယ္”
“ေအးေပါ့ေလ နင္ကခုေတာ့ OK Ok” ေက်ာ္ျငိမ္းက ျပီတီတီဆို၏ ။
စိမ္းထြက္သြားသြားျခင္း ေ၀ယံက အေလာတၾကီး သတင္းလႊင့္ေတာ့သည္ ။ စိမ္းခ်စ္သူသည္ စိမ္းအလုပ္လုပ္ရာ မွ Senior တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ၊ စိမ္းကိုလိုက္ေနသည္မွာ ၾကာလွျပီျဖစ္ေသာ္လည္း စိမ္းကလက္မခံခဲ့ေၾကာင္းနဲ႕ ၊ မၾကာမီကမွ အေျဖေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ေျပာႏိုင္သည္ ။ က်ေတာ္သည္ ေခါင္းျငိမ့္သင့္သည့္ ေနရာတြင္ ေခါင္းျငိမ့္၍ ၊ ေခါင္းခါသင့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေခါင္းခါကာ အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာသည္ ။
ေန႕လည္စာစားက်ေတာ့ - “ေအာ္ .. အကုန္လံုးလည္း စြံ႕ကုန္က်ျပီကြယ္ ။ ေဟ့ေကာင္ ငေအာင္ မင္းနဲ႕ ငါပဲက်န္ေတာ့တယ္”
“ေအာင္မာ ငါ့မွာမ်ားေပါလို႔ ၊ ခုေခါင္းညိမ့္ ခုရတယ္ ၊ အိမ္ကသေဘာတူတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ” က်ေတာ့္ အသံသည္ ေျခာက္ကပ္၍ မေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းပံုရ၏ ။ ရည္မြန္သည္ က်ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနျပီ က်န္ႏွစ္ေကာင္မွာ တစ္ေသာေသာပြဲက်ေနသည္ ။ “ဘာပဲေျပာေျပာ Sorry ကြာ ငါတို႔က မင္းနဲ႕ စိမ္းခင္မင္မႈကို စခဲေနာက္ခဲ့မိတာေတြကို ေတာင္းပန္ပါသည္ ” ေက်ာ္ျငိမ္းက လူၾကီးဆန္ဆန္ စကားဆို၏ ။ ရည္မြန္ကမူ ခပ္စိမ္းစိမ္းပင္ၾကည့္ေနသည္ ။
က်ေတာ္သည္ေနာက္ဆံုးလက္ က်န္ Tissue ျဖင့္မ်က္ႏွာကို သုတ္လိုက္ကာ ေခါင္းညိမ့္ျပသည္ ။ စားေနက် Tom Yang သည္သည္ေန႔တြင္မွ ထူး၍ စပ္လွသည္ ။
+++++
ေန႕လည္စာစားျပီးေနာက္ က်ေတာ္တို႕အားလံုးအတန္းမတူေတာ့၍ မိမိသက္ဆိုင္ရာအတန္းမ်ားသို႕ သြားၾကရသည္ ။ ေက်ာင္း စာအုပ္မ်ားလည္း မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့ ။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္တြင္ ရည္မြန္ႏွင့္ အတန္းတူသည္ ။ ရည္မြန္သည္ တစ္ေန႕လံုး က်ေတာ့္ကို စကားတစ္လံုးမွ မေျပာ ။ က်ေတာ္ကလည္း ေတြးကာ ေငးငိုင္ေနမိေတာ့ ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်ိန္ျပီးသည္အထိ စကားလံုး၀မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾက ။ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပီးေတာ့ က်ေတာ္ႏွင့္ရည္မြန္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္ ။ ပထမေန႔မို႕ ေက်ာင္းသည္လူ စည္ကားေနသည္ ။ ကားဂိတ္တြင္လည္း လူေတြအမ်ားသည္ ။ ရည္မြန္သည္ က်ေတာ္ကို တမ်ိဳးတစ္မည္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ဟုထင္ကာလွည့္ ၾကည့္လုိက္ကာ အသက္မပါသလို ျပံဳးျပလိုက္သည္ ။
“ေ၀ေအာင္ နင္ငါ့ကို ခင္တယ္လို႔ေျပာဖူးတယ္ေနာ္ ။ ငါနင္႔ဆီက တစ္ခုခုၾကားျခင္တယ္ ။ အေျဖတစ္ခု တိတိက်က်ေပါ့ ။ နင္ စိမ္းကို ခ်စ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား ဟင္ ။ မညာနဲ႔ေနာ္ ။ ငါနင္တို႔အေၾကာင္းကို ဟိုေကာင္ေတြလို တစ္ခါမွ စပ္စပ္စုစု မေမးဖူးဘူး ။ ဒါေပမယ္ ငါဟာ စိမ္းနဲ႔ေရာ နင္နဲ႔ပါရင္ႏွီးေတာ့ ငါသိသင့္သေလာက္ သိပါတယ္ ၊ ငါနင့္မ်က္လံုးေတြကို အရင္ကတည္းကျမင္တတ္ခဲ့တယ္ ။ အထူးအျဖင့္ ငါ့လို ခ်စ္သူရွိတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ မၾကည့္ကို သာမန္ထက္နားလည္ႏိုင္တယ္ ။ ေျပာစမ္းပါ နင္ စိမ္းကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ …”
က်ေတာ္သည္ ရည္မြန္႕ကို စိုက္ ၍ၾကည့္ေနသည့္တိုင္ ျမင္ကြင္းသည္ေ၀၀ါးေနသည္ ။ က်ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္း အေပၚ ရိုးသားခ်င္ပါသည္ ။ သို႕ေသာ္ ေခါင္းညိမ့္ျပဖို႕ ၾကိဳးစားသည့္တိုင္ ဇက္ကခိုင္ရွာပါသည္ ။
“ေဟာ ဟိုမွာ ကားလာေနျပီ ရည္မြန္ ။ က်ေတာ္သြားေတာ့မယ္ ” .. က်ေတာ့္အသံေတြ တုန္ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္ ။ ရည္မြန္ ေခါင္းညိမ့္ျပသလာ း ? သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရပါ ။
ေနာက္ေမွာင္စျပဳေသာေကာင္းကင္၀ယ္ ေငြၾကယ္တစ္ပြင့္တစ္ေလကိုေသာ္မွ မျမင္ရပါ ။
+++++
ေကာင္းကင္တြင္နက္ ေမွာင္စျပဳေသာ အခုလို အခ်ိန္သို႕ေရာက္ျပီဆိုပါလွ်င္ ေန႕အခါ ငံုေနေသာ ညေမႊးပန္းမ်ား ပြင့္အာစျပဴလာေပေတာ့မည္ ။သို႕ေပမယ္ ပန္ဆင္သူ ေမွ်ာ္လင့္သည့္ ေန႕အခ်ိန္မွာေတာ့ ငံု၍ သာေနကာ ၊ ပန္သူမဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ညည့္ဦးယံမွ ပြင့္သည့္ အငံုပန္းသည္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ အတြက္မွ အဖိုးမတန္ပါေခ် ။ ။
ေအာင္ျဖိဳး
( ၂၈ ၊ June ၊ 2008 – 11: 45am)
