သမုဒၵရာတစ္စင္းရဲ့ က်ယ္ေျပာ နက္ရႈိင္းမႈကို ေက်ာက္ေတာင္တန္း ထိပ္ဖ်ားမွာစိမ့္ထြက္ စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ကအားက်လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
တစ္ခါတစ္ရံ၌ ေလာကၾကီးထက္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုက သာလြန္တတ္ပါသည္။
*****
ဘ၀သည္ သုညဟုဆိုလွ်င္ ဤေလာကၾကီးတြင္ ရွင္သန္ခဲ့ေသာ ရႈံ႕ပိန္ပိန္ ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္း သုညတစ္လံုးသည္ မထင္မရွားေပ်ာက္ ကြယ္ခဲ့ေလျပီ ။
သူမေသဆံုးေၾကာင္း ေၾကးနန္းစာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားပါသည္ ။
သူမသည္ က်န္းမာေရးသာမက စီးပြားေရး ၊ လူမႈေရး အရာအားလံုးအျမဲတမ္း ခ်ည့္နဲ႕ေနတတ္သူမို႔ သူမရဲ့နာေရ သတင္းသည္ ထူး၍အံ့ၾသ စရာမဟုတ္ပါ။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါသည္။ သူမရဲ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ည့္နဲ႔ျခင္းမ်ားနဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္စြာ စူးရွခိုင္မာခဲ့ေသာ စိတ္ဓာတ္အင္အားမ်ားရွိေနျခင္း ေၾကာင့္ ဤေလာကၾကီးထဲမွ သူမထြက္ခြာသြားခ်ိန္သည္ ေစာလြန္းေနသလိုခံစားမိသည္။
သူမသည္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ႏွင့္ မတူပါ။ သူမ၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ လႈပ္ရွားမႈ မ်ားသည္ သီခ်င္းသံစဥ္မဲ့ စည္းခ်က္ရိုက္သလို ျငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။
သူမသည္ စီးပြားေရးအရ အေတာ္အတန္ အေရးပါေသာ အထက္ျမန္မာျပည္ ခရိုင္ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕တြင္ေနထိုင္ပါသည္။ အဲသည္ျမိဳ႕ရဲ့ ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႕တစ္ခုက ထူေထာင္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းပိဋကတ္ စာၾကည့္တိုက္တြင္ သူမကစာၾကည့္တိုက္မွဴးအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ပါသည္ ။
စာၾကည့္တိုက္မွဴး ဆိုတဲ့ ခံညားလွတဲ့ အေခၚပညတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ္လည္း သူမရဲ့၀င္ေငြက သာမန္ စာေရး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ လစာထက္မပိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိထားပါသည္။
သို႕ေပမယ့္ သူမရဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလးျမတ္ႏိုးပံု ရပါသည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးေပၚက ေဟာင္းျမင္းလွျပီ ျဖစ္ေသာ ေပထုပ္ေတြ ၊ စာအုပ္ထူေတြ ၊ ဓာတ္ပံုဖလင္ေဟာင္းေတြနဲ႕ အိုးျခမ္းပဲ့ ေက်ာက္ပစၥည္း အစအနေလးမ်ားၾကားတြင္ တကုပ္ကုပ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူမကို ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ႏိုင္၏ ။ သူမ၏ အလုပ္သည္ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ...
'အေဟာင္းေတြၾကားမွာ ေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ရင္ခုန္သံနဲ႔ အေတြးေတြက သူမ်ားေတြထက္ ပိုသစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္ရွင့္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အဲသည္အေဟာင္းေတြက ကၽြန္မကိုလူငယ္တစ္ေယာက္လို တုန္႕ျပန္တတ္လို႔ပဲ။ ကၽြန္မေတာ့ေပ်ာ္တယ္ ' လို႔ရယ္ေမာေျပာဆိုဖူးပါသည္။ သူမရဲ့ စကားကသဘာ၀က်ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အေန မစိမ္းလွေသာဓာတ္ပံု ဆရာ အလုပ္ကိုပါလုပ္ကိုင္သူျဖစ္သည္။
သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ အျခားမိန္းကေလးေတြ ျပင္ဆင္တတ္ၾကတဲ့ ေရာင္စံုခ်ယ္ သျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္လည္း ေခတ္မီေသာရသတစ္ခုကို ႏွစ္လိုစြာခံစားရရွိႏိုင္ပါသည္။
ျပီးေတာ့ သူမ၏၀တ္စားဆင္ယင္ပံုက ေခတ္ကိုလိုက္၍ ဖက္ရွင္ထြင္ျခင္း ကင္းေပစြ။ ဤသို႕စည္ရိုးတန္းမထားဘဲ လြတ္လပ္ပံုစံကပင္ တစ္မ်ိဳးထူးျခားစြာ ဆန္းသစ္ေနပါသည္။ သူမရဲ့ အ၀တ္အစားမ်ားသည္ တန္ဖိုးနည္းေသာ္လည္း သူမကို လွပေစဖို႕ေတာ့ လံုေလာက္ပါသည္။
တကယ္ဆိုလွ်င္ က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ ကိုင္းႏြဲ႕ႏြဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုပိုင္ဆိုင္တဲ့ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အလွသည္ဤမွ်လတ္ဆတ္ ေနဖို႔မေကာင္းပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ လွပါသည္။
သူမရဲ့ အေပၚယံ အရည္အေသြးမ်ားကိုခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုျခင္းက သူမရဲ့ သိကၡာကို ေပါ့ပါးသြားေစမည္လား မသိပါ။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေႏြးေထြးစြာ ခံစားေျပာဆိုခ်င္သည္က သူမရဲ့ အေတြးမေခၚႏွင့္ စြမးရည္ကို ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမရဲ့ ပိဋကတ္ စာၾကည့္တိုက္နဲ႕ ေရွးေဟာင္းသုေတသန အလုပ္ေတြကို နားမလည္ေသာ္လည္း ေလးစားပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူမသည္ ကဗ်ာ အေရးေကာင္း၏ ။ "စမ္းသီရိ" အမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေသာ မဂြဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚက သူမရဲ့ ကဗ်ာမ်ားသည္ က်ဲပါးေသာ္လည္း စာေပၾသဇာ ၾကီးမားေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခံထားၾကပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူမသည္ ပန္းခ်ီးကားမ်ားကိုလည္း ခံစားတတ္၏။ ေဟာ္လိုဂီတာ တစ္လက္ႏွင့္ "ေအာင္ေျမသာဇံ ပတ္ပ်ိဳး" ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တီးခတ္ျပႏိုင္၏ ။
သူမတြင္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ မရွိ။ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားစြာ မရွိ။ လူစည္ကားေသာ ပြဲလမ္းသဘင္သို႔ သြားလာျခင္း မရွိ။ အႏုပညာႏွင့္ မစပ္ေသာ စကားအပိုမ်ား ေျပာဆိုျခင္းမရွိ ။
ဤသို႕ သူမရဲ့ ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ားကို ေပါင္းစပ္ပံုေဖာ္လိုက္ေသာအခါ သူမတြင္ ဆန္႕က်င္ဘက္ (ေယာက်္ား) တစ္ေယာက္ရဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ားစြာ ေပၚထြက္လာပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ ။ ထိုျမိဳ႕တြင္ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ထည္းေနထိုင္ပါသည္။ သူမသည္ရိုးသားစြာ ရဲ၀ံ့ပါသည္။ ပြင့္လင္းစြာယဥ္ေက်းပါသည္။
သူမကဲ့သို႕ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘ၀ဆက္တိုင္း မိန္းမျဖစ္ခ်င္ပါေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသဖူးသည္။ "ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႕ထက္ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ ပိုခက္တယ္ရွင့္" တဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာ မိန္းမေကာင္းေတြေပါတာ သိပ္က်က္သေရရွိ သတဲ့။
သူမသည္ ဆန္႕က်င္ဘက္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အာဂမိန္းမ၀ါဒီတစ္ဦး ပင္တည္း ။
*****
အကယ္၍သာ သူမေသဆံုးသြားခဲ့လွ်င္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ၾကိဳတင္ျပီး မစဥ္းစားမိခဲ့ျခင္းမွာ မွားေလစြ ။
စဥ္းစားထားခဲ့ပါလွ်င္ သူမေသဆံုးျပီးေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ေရွ႕ေရးကို ၾကိဳတင္ စီစဥ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ အနည္းဆံုး သူမႏွင့္ ေသြးမရင္းေသာ္လည္း ေဆမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူမ်ား နာမည္ကိုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ ေမးျမန္း စံုစမ္း ထားမိေပလိမ့္မည္။
ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ လွမ္းျပီး အေၾကာင္းၾကားတဲ့ ေၾကးနန္းစာကို ဖတ္ျပီး မ်ားစြာ၀မ္းနည္းဖြယ္ ခံစားရပါသည္။
ေဒၚစမ္းစမ္းႏိုင္ ေသဆံုး
အျမန္လာပါ
ဆိုျပီးေၾကးနန္းပို႕သူမ်ားမွာ ရပ္ကြက္လူၾကီးမ်ားတဲ့ ။သူမရဲ့ ဘ၀သည္ မည္မွ်အထီးက်န္လိုက္ပါသနည္း ။ သူမရဲ့ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်ိန္တြင္ မိသားစုမရွိ။ အေဖာ္ မရွိ ။ ရင္းႏွီးမိတ္ေဆြ မရွိ ။
ရက္ကြက္လူၾကီးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏လိပ္စာကိုပင္ ဘယ္သို႕ရွာေဖြ သိရွိခဲ့ၾကသည္မသိေပ။ သူမသည္ ဘယ္ေန႕ကေသဆံုးေၾကာင္းလည္း တိတိက်က်ေရးမထားေပ။ သူမ၏ေနာက္ဆံုးခရီးကို အခ်ိန္မီေရာက္လိုလွပါသည္။ သို႕ရာတြင္္ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိ္ပါသည္။
သူမတို႔ ျမိဳ႕သို႕ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ တစ္ေနကုန္ စီးျပီးမွေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ခက္သည္က ညဘက္တြင္ေျပးဆြဲသည့္ ကားကလည္း မရွိ။ သူမထံသို႕ အေစာဆံုး မနက္ျဖန္ ညေနေစာင္းမွေရာက္ႏိုင္ေပေတာ့မည္။
ေၾကးနန္းစာေပးပို႕ လိုက္ေသာ ရက္စြဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရက္ခန္႕ကျဖစ္ေနေပျပီ ။သြားေပဦးေတာ့ မစမ္းစမ္းႏိုင္ေရ .... ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆြးေဆြးနင့္နင့္ ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္မိသည္။
သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္မ်ား မဟုတ္ၾကေသာ္လည္း ရင္းႏွီးၾက၏။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး သံေယာဇဥ္ၾကီး တတ္ၾက၏။ အံၾသဖြယ္ေကာင္းသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ခ်စ္သူ ျဖစ္မလာၾကျခင္းပင္ ။
သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးစည္းခဲ့ရပံုကို ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မႏၱေလးသို႕ေရာက္လွ်င္ စာအုပ္ဆို္င္ေတြမွာ ထိုင္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းရျခင္း ကို ႏွစ္သက္တတ္သူ ျဖစ္၏ ။ သူမသည္လည္း စာအုပ္ေဟာင္းေတြ စုေဆာင္း၀ယ္ယူျခင္းကို အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနသူတစ္ေယာက္ပါ။ သည္ေတာ့ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ "ဥတၱရလြင္ျပင္" ႏွင့္ "ေဒါင္းအိုးေ၀" စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ မၾကာခဏ ဆံုမိၾကပါသည္ ။
အဲသည္ စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးစလံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးရင္းစြဲ ရွိေသာစာေပစိတ္ရွိသူ မ်ားျဖစ္ၾကေလရာ ေတြ႕တိုင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ ျဖစ္သြားၾကပါေတာ့ သည္။
ထိုစဥ္က သူမေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕ႏွင့္ သူမရဲ့ အလုပ္အကိုင္ကိုသာ အေပၚယံမွ် သိရွိထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းခ်ီျပပြဲ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာကို ရွာေဖြရန္ သူမေနထိုင္ရာျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာကို ရွာမေတြ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ တြင္ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ အားနည္းခ်က္အတိုင္း အိတ္ကပ္ထဲတြင္ တည္းဆိုခန္း တည္းႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးအင္အားမ်ိဳး လံုေလာက္စြာပါမလာခဲ့ပါ ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းနည္းလမ္းကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို အျမန္ဆံုး ရွာေဖြဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ိန္ကလည္းေန၀င္ျပီ ျဖစ္သျဖင့္ အရာအားလံုးသည္ သဲသဲကြဲကြဲ မရွိေတာ့။ စုတ္ခ်ာခ်ာ အဆင္အျပင္ႏွင့္ မသပ္မရပ္ ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္မ်ိဳးကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကလည္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ လက္ခံခ်င္ပါ့ မည္လားဆိုတာ အေသခ်ာလွေပ ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ လမ္းေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ထည္း ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနခိုက္ စာၾကည့္တိုက္တံခါး ပိတ္ျပီး ျပန္လာတဲ့ သူမႏွင့္ပက္ပင္းေတြ႔ပါေတာ့သည္။
"ဟာ.... မစမ္းစမ္းႏိုင္၊ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ ။ ဒီမွာ ဒုကၡျဖစ္ေနတာဗ် "
ကၽြန္ေတာ္၏ အခက္အခဲကို အားကိုးတၾကီး ဖြင့္ဟမိပါသည္။ သူမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏အူေၾကာင္ေၾကာင္ အမူအရာကိုၾကည့္ ျပီး ဟက္ပက္စြာ ရယ္ေမာပါသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ေခၚသြားျပီး ထမင္းေကၽြးပါသည္ ။ သူမကေတာ့ မစားပါ ။ေဘးမွာထိုင္လ်က္။
အိမ္သို႕ေရာက္ေတာ့ မိသားစုကင္းမဲ့ေသာ သူမရဲ့ေနထိုင္ျခင္းကို သိခြင့္ရလိုက္ပါသည္။
"မစမ္းစမ္းႏိုင္ ကို အားနာလိုက္တာဗ်ာ ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ''
မိန္းမသားတစ္ေယာက္ထည္း ေနတဲ့အိမ္ ျဖစ္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ အလိုက္သိစြာ ေျပာသင့္သည္မို႕ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း သည္စကားက သူမရဲ့ သိကၡာကို ထိပါးမွာလည္း စိုးရိမ္မိျပန္သည္ ။
"ကၽြန္မလည္းေတြးေနတာပဲ။ ကၽြန္မအိမ္က က်ယ္၀န္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကၾကီးက က်ဥ္းေနတာလည္း ကၽြန္မသတိထားရမယ္။ ကၽြန္မဘာလုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလဲ ''
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမရဲ့အေတြးစကားနဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ငံ့လင့္ရင္း ရွာမေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာကိုသာ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနမိေတာ့သည္။
" မိုးလည္းခ်ဳပ္ေနျပီ။ ဒီညေတာ့ ကၽြန္မအိမ္မွာပဲ အိပ္လိုက္ပါေတာ့ ။ ကၽြန္မတို႕ စကားေတြ ေျပာေနတာနဲ႕ မိုးလင္းသြားမွာပါ ''
သူမေျပာသည္မွာ မွန္ေလစြ။ သူမႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလြန္အက်ိဳးရွိပါသည္။ သူမႏွင့္ စကားၾကာၾကာ ေျပာၾကည့္ေတာ့မွ အႏုပညာသမားသန္႕သန္႕ ျဖစ္ေနတဲ့ သူမရဲ့ အရည္အေသြးမ်ားကို သိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။
သူမေျပာျပတဲ့ ဟန္လင္းျမိဳ႕ေဟာင္း တူးေဖာ္စဥ္က ရရွိခဲ့တဲ့ လက္ခ်င္းတြဲဆက္ထားေသာ ရုပ္ၾကြင္း လူရိုးစုႏွစ္ခုအေၾကာင္း ၾကားရသျဖင့္ " ရုပ္ၾကြင္းရဲ့ ႏွလံုးသားအစို " လို႕ အမည္ရေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေရးသားဖို႕ ပန္းခ်ီအေတြးရခဲ့ပါသည္ ။
ေနာက္တစ္လခန္႕ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာ ႏွင့္အတူ သူမတို႕ျမိဳ႕သို႕ေရာက္ ျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လာခဲ့ရေသာ ခရီးရဲ့ အေျခအေနမွာ ညေနေစာင္းမွာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ထို႕ျမိဳ႕တြင္ ညအိပ္ဖို႕လိုအပ္ေလ့ ရွိပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ သည္တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းလည္းပါေနသည္မို႕ သူမအိမ္သို႕ တည္းခိုရန္ လိပ္ျပာသန္႕စြာေရာက္ခဲ့ပါသည္။
သူမအိမ္တြင္ တည္းခိုမိျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းမွာ သူမႏွင့္ စကားေျပာဆိုရသည္ကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ရင္ခုန္သံျခင္းတူေသာ အႏုပညာသမားခ်င္း စကားေျပာဆိုလို႕ ေကာင္းသည္ ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို အႏုပညာသမားေတြသာ နားလည္ႏိုင္ေသာအရာ ျဖစ္ပါသည္။
အဲသည္ညက စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့သျဖင့္ သူမရဲ့ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းေသာ အေတြးအေခၚႏွင့္ ရပ္တည္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာက တဖြဖြ ခ်ီးက်ဳးေျပာဆိုေနပါေတာ့သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိန္းမ ေယာက်္ား ကြဲျပားျခင္း ဆိုသည္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပါပဲ ။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္အခုကဲ့သို႔ စကားေျပာဆိုရျခင္းကို ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၀န္ခံေျပာဆိုပါသည္ ။
" ကၽြန္မက ပင္ကိုယ္ကလည္း စကားအလြန္နည္းတာရွင့္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကေျပာခ်င္တဲ့ စကားကလည္း စိတ္၀င္စားမဲ့သူ ရွားပါးလွတဲ့ စကားေလ။ အႏုပညာသမားရဲ့ စကားဆိုတာ သင္းကြဲစကားျဖစ္ေနသလိုပဲ ။ ဒီေတာ့ ရွင္တို႔လာမွ ကၽြန္မလည္းစကားေကာင္းေကာင္း ေျပာျဖစ္ေတာ့တာရွင့္ "
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာပါပဲ ။ ေနာက္တစ္လ ၾကာေသာအခါ မိတ္ေဆြဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူသူမထံသို႕ ထပ္မံေရာက္ရွိျပန္ပါသည္။ ယခင္အတိုင္း တစ္ညလံုးနီးပါး စကားေျပာဆိုျပီး ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္ကိစၥ လုပ္ကိုင္ျပီးသည္ႏွင့္ ျပန္သြားၾကပါသည္။
သည္လိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ထည္းေနတဲ့ သူမထံသို႕ လည္ပတ္ရသည္ကို ေတြ႕စကကဲ့သို႕ ေလးပင္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘဲ စိတ္သန္႕ ေပါ့ပါးစြာ ေရာက္သြားတတ္ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းခ်ီအေတြးလည္း ခန္းေျခာက္ေနျပီး စိတ္ေလလြင့္သလို ျဖစ္ေနလွ်င္ သူမထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလည္း သြားပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ျငိဳျငင္ျခင္းကင္းေသာ္လည္း အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လက္ခံၾကိဳဆို စကားေျပာခဲ့ေၾကာင္း သတိထားမိ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္သူမထံသို႕ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း သူမကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတဲ့ အစားအစာမ်ိဳး တစ္ၾကိမ္မွ်မစားခဲ့ ရဖူးေပ။ နံနက္လင္း၍ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ ကိစၥေလးမ်ားက အစ ဧည့္၀တ္ေက်ျခင္းကင္းစြာ လ်စ္လ်ဴရႈထားတတ္သည္။ သူမထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူေဆာင္လာတဲ့ လက္ေဆာင္မ်ားကို ျငင္းပယ္တတ္သလို သူမထံမွလည္း ဘာမွ် လက္ေဆာင္မရခဲ့ဖူးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာရာတြင္ အၾကည္လင္ဆံုးမွာသူမရဲ့ မ်က္လံုးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူုမ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ တစ္စကၱန္႕စာမွ် စူးစိုက္မၾကည့္ဖူးျခင္းက ေလးစားေလာက္ပါေပသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ထူးျခားသည္မွာ သူမႏွင့္ ဒႆနေပါင္းမ်ားစြာ ၊ အႏုပညာ စကားေပါင္းမ်ားစြာ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုဖူးေသာ္လည္း အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘယ္ေသာအခါကမွ် ေဆြးေႏြးခြင့္ မရခဲ့ျခင္းပင္ ။ " ကၽြန္မက အဲသည္ကိစၥေတြ သိပ္မေပ်ာ္၀င္ဘူးရွင့္ " ။ " ကၽြန္မအသိဘူး " ဆိုတဲ့ စကားႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ပစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သည္မွ် ရင္းႏွီးေနလ်က္ပင္ သူမရဲ့ ပုဂြလိက ခံစားမႈတို႕ကို တစ္ခ်က္မွ် လွစ္ျပျခင္း မရွိေပ။ ခၽြင္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္ေပါ့။
သူမသည္ ျမန္မာႏွင္းဆီလို႔ ေခၚတဲ့ ႏွင္းဆီၾကမ္းကိုေတာ့ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာတတ္ပါသည္။ ဤသို႕ ေျပာျပျဖစ္ျခင္းမွာလည္း သူမအိမ္ရွိ အလွစိုက္ပန္းအိုးတြင္ မျပတ္ ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူမအတြက္ "ႏွင္းဆီၾကမ္းမ်ား " ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို မ၀ံမရဲ လက္ေဆာင္ေပးၾကည့္ေတာ့ ျမတ္ႏိုးစြာလက္ခံယူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ သူမအတြက္ ေပးျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္မွာ သည္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပါ။
ယခုေတာ့ သူမ ေသဆံုးခဲ့ေလျပီ ။ သူမသည္ ႏွင္းဆီပြင့္ကဲ့သို႕ အလွဆံုး ပြင့္ခဲ့၏ ။ အခ်ိဳျမဆံုး ေမႊးပ်ံ႕ခဲ့၏ ။ ျပီးေတာ့ သူမရဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေနထိုင္မႈတြင္ ဆူးႏွင့္တူေသာ ကိုယ္က်င့္တရားေတြျဖင့္ ခၽြန္ျမေစခဲ့ေလျပီ ။
အမွန္ကို ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္သူမအား သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္ခဲ့ရဖူး၏။ သူမက ကၽန္းမာေရး ခ်ည့္နဲ႕ေသာ္လည္း လွသည္ေလ။
သို႕ရာတြင္ သူမရဲ့ သန္႕စင္ခိုင္ခံေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို လည္းေကာင္း ၊ ျပတ္သားရဲရင့္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို လည္းေကာင္း ခ်က္ခ်င္း သတိရမိလိုက္သည္ႏွင့္ ၀င္ရိုးစြန္းက ေရခဲေတာင္တန္းေတြ မီးေလာင္ျပာက်သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေအးစက္ျခင္း ၊ ေလာင္ျမိဳက္ျခင္းတို႕ျဖင့္ လႈပ္ခတ္တုန္ခါသြားပါသည္။
တကယ္ဆို တစ္ေယာက္တည္း သိကၡာရွိရွိေနထိုင္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ၀ိုင္း၀န္း၍ ေလးစားစြာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည္ မဟုတ္ပါလား ။ သူမအတြက္ေတာ့ သိပ္မထူး ဆန္းသလိုပါပဲ။
"သိကၡာတို႕ ၊ သီလတို႕ ဆိုတာ ပုဂြိဳလ္ေရးနဲ႕ အဓိက ပတ္သက္တယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ လူေတြရဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ဦးစီးေနတာ ဓေလ့ထံုးစံပဲ။ လူေတြဟာ ဓေလ့ထံုးစံရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ တရားေအာက္မွာ လက္မခံခ်င္ဘဲလည္း လက္ခံရလိမ့္မယ္ "
"ဓေလ့ထံုးစံတိုင္းက အမွန္တရားမွ မဟုတ္တာဗ်ာ "
" ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားအတြက္ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ရတာရွင့္ ။ ကိုယ္က်င့္တရား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ဓေလ့ထံုးစံက ခြင့္မျပဳရင္ ေရွာင္ရမယ္။ အဲ ... မေရွာင္ဘဲ ထိုးေဖာက္မယ္ဆိုရင္လည္း ဂုဏ္သိကၡာကို စေတးရလိမ့္မယ္ "
အဲသည္တုန္းက သူမစကားရဲ့ ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္ခဲ့ေပ။ ပိုင္ရွင္ကင္းမဲ့ေနျပီျဖစ္ေသာ သူမရဲ့အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ သူမအတြက္ ၀မ္းနည္းခံခက္စြာ သိခြင့္ရလိုက္ပါေတာ့သည္။
*****
သူမရဲ့ အိမ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ကို ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ ရပ္ကြက္လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ စကားက ရင္၀ကိုေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ခံစားရ၏။
" ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ တာ၀န္မဲ့တဲ့ သူဗ်ာ "
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ မသိရေသးသည္မို႔ ေငးေၾကာင္ နားစြင့္ေနမိသည္။
" ေဒၚစမ္းစမ္းႏိုင္ရဲ့ အိမ္တံခါးေတြ ပိတ္ထားတာ ၾကာလွျပီဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူတစ္ေနရာ ခရီးထြက္ေနတယ္ ထင္ၾကတာေလ။ အိမ္ထဲက ပုပ္ေစာ္နံလာေတာ့မွ အိမ္နီးခ်င္းေတြက မသကၤာတာနဲ႕ တံခါးဖ်က္ျပီး ၀င္ၾကည့္ၾကေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ တစ္ေယာင္တည္း ေသေနတာေတြ႔ ရတယ္ဗ်ာ။ သူ ခုတေလာ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးခန္းမွာ ေဆးထိုးေနတာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ သတိထားမိၾကပါရဲ့။ သူကလည္း စကားနည္းတဲ့ လူဆိုေတာ့ သည္အတိုင္း ဘာသိဘာသာ ေနလိုက္ၾကတာေပါ့။ မႈခင္းဆရာ၀န္ကေတာ့ အဆုတ္ေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားတာလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေနႏိုင္ရက္ ပါတယ္ဗ်ာ "
" ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုတေလာ ဓာတ္ပံုလုပ္ငန္းက ရႈပ္ေနေတာ့ သူ႕ဆီ မေရာက္ျဖစ္တာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာသြားတယ္ "
" ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္မဲ့တယ္ ေျပာတာေပါ့။ တကယ္ဆို ခင္ဗ်ားက သူ႕ေယာက်္ား မဟုတ္လား ''
" ခင္ဗ်ာ .... "
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာ ထူပူသြား၏ ။ ေသဆံုးသြားျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အနားမွာ သူမရွိေနသကဲ့သို႔ အားနာလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း ။ ေပါ့ဆစြာ စြပ္စြဲ ေျပာဆိုရဲသည့္ ထိုသူေၾကာင့္ ေထာင္းခနဲ ထၾကြလာတဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး ေျပာရသည္။
" မစမ္းစမ္းႏိုင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သာမန္မိတ္ေဆြေတြပါ ခင္ဗ်ာ။ သူရဲ့ မိသားစု ေဆြမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး ။ မိသားစုအေပၚ တစ္ခုခုစိတ္နာခဲ့တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာမျပတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ သူနဲ႕ တစ္ခါတစ္ရံ စကားေျပာဖို႕ေရာက္လာ တတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အဆင့္မွာပဲ ရွိပါတယ္ "
" ခင္ဗ်ားတို႔လင္မယား ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တာပဲ။ ေဒၚစမ္းစမ္းႏိုင္ကလည္း ခင္ဗ်ားကို သူ႕မိတ္ေဆြပါလို႕ ဇြတ္ျငင္းတယ္ ။မိန္းမတစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့အိမ္ကို ေသြးသားမစပ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ မၾကာခဏလာတည္းရ မလားဗ် ။ သူကလည္း လက္မခံရဘူး ။ ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္တို႕မေနနဲ႕ ခင္ဗ်ားလာတဲ့အခါတိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ျပီး ၀ိုင္းဖမ္းမွာေျပာေတာ့မွ ဒီမိန္းမက ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ ။ "ကၽြန္မရဲ့ ေယာက်္ားပါဆိုရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲ "တဲ့ ။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႕က ဘာမွ ေႏွာက္ယွက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး ေျပာမွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခါင္းညိတ္၀န္ခံ သြားတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕လည္း ခင္ဗ်ားရဲ့ နာမည္၊ အလုပ္အကိုင္နဲ႕ လိပ္စာကို တစ္ခါတည္း မွတ္ထားရတယ္ေလ "
" ဟာ... အဲဒါ လံု၀မဟုတ္ဘူး ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၀ိုင္ဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈကို တိတိလင္းလင္း ေစာ္ကား ဖ်က္ဆီးပစ္တာမို႔ သူ ေခါင္းညိတ္ပစ္တာပဲ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လံုး၀ရိုးသားတယ္ "
" ရပ္နဲ႕ ရြာနဲ႕ေနတာဗ်။ အရပ္ထံုးစံကို ပယ္လို႕ဘယ္ရမလဲ။ ျပီးေတာ့ ခုကိစၥက ခင္ဗ်ားအတြက္ေဟာသည္ အိမ္ကို အေမြဆက္ခံ ပိုင္ခြင့္အရ လႊဲေပးမွာျဖစ္လို႔ ေျပာေနတယ္ဆိုတာလည္ း သတိထားပါဦး "
" မလိုခ်င္ဘူး ၊ ဟုတ္လည္းမဟုတ္ဘူးဗ်ာ ....ကဲ "
ေျပာျပီး ေဆြးနင့္ဖိုရႈိက္စြာ တံေတြးမ်ိဳခ်မိပါသည္။
ျဖစ္ရေလ....... မစမ္းစမ္းႏိုင္ရယ္ ။ သူမရဲ့ ဧည့္ခန္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ရွိေသာ ပန္းခ်ီကားထဲက ႏွင္းဆီၾကမ္းမ်ားသည္ ရဲ၀ံ့ နီေထြးစြာ လန္းဆန္းေနၾကဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေမာစြာ ေငးၾကည့္ျဖစ္၏။
မစမ္းစမ္းႏိုင္ ..... ခင္ဗ်ား ေနာက္ဘ၀မွာလည္း ႏွင္းဆီၾကမ္း ျပန္ျဖစ္ရင္ ေဟာသည္ေလာကၾကီးထဲမွာေတာ့ မျဖစ္နဲ႔ေတာ့ဗ်ာ ။ လြတ္လပ္တဲ့ ေတြးေခၚမႈေတြကို ျမတ္ႏိုးလွတဲ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ အဆံုးအစ မရွိ လြတ္လပ္တဲ့မိုးေကာင္းကင္ၾကီးက ၾကိဳဆိုေနမွာပါ။
ေဟာ ...
ဟိုမွာေလ တိမ္ရိပ္ေတြၾကားက ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ။ ။
မ၀င့္ (ျမစ္ငယ္)
(မေဟသီ မဂြဇင္း ၊ ဇန္န၀ါရီ ၊ ၁၉၉၉ )
" ၀တၱဳရဲ့ ပထမနာမ္စားဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပါက္ကြဲသံပါ ။ သည၀တၱဳတို မ်ိဳးကိုလည္း ေယာက်္ားစာေရးဆရာေတြ ေရးတတ္လိမ့္မည္မထင္ဘူး ။ ဇာတ္ေၾကာင္းေရာ တင္ျပပံုေရာဟာရွင္းပါတယ္ ။ နားလည္လြယ္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့လႊမ္းမိုးမႈ အေပၚလူတစ္ေယာက္ရဲ့တုန္႕ ျပန္မႈ ။ဓေလ့ထံုးစံကို မေရွာင္ဘဲ ထိုးေဖာက္ရင္ ဂုဏ္သိကၡာကို စေတးရတတ္တယ္ဆိုတာကို Main Plot လုပ္ျပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အလွ ၊ ဘ၀ နဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဂုဏ္ စတဲ့ တန္ဖိုးထားအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို (စာေရးသူရဲ့ ခံယူခ်က္ )ေရးျပသြားတာပါပဲ ။ (ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာေတြကိုလုပ္ခဲ့ရတဲ့) ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပီးစမွာေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ထပ္တူခံစားရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွ်ေ၀ရက်ိဳးနပ္သြားတယ္ ဆိုရမွာပဲ "
(ကၽြန္ေတာ့္ Personal ခံစားခ်က္ကိုအရင္းတည္ျပီး ေရထားတာျဖစ္လို႔ လြတ္လပ္စြာသေဘာကြဲလြဲခြင့္ရွိပါတယ္)
2 comments:
အဲဒီ၀တၳဳေလး အမ မွတ္မိေနတယ္။ ဟုတ္တယ္.. ဓေလ့ထံုးစံဆိုတာ တခါတေလမွာ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္တယ္။ အဲ..ဒါေပမဲ့ အမက ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ လဲရတယ္လို႔ မထင္ဘူး။ မွန္ကန္တဲ့ သတၱိနဲ႔ ရင္းရမယ္လို႔ပဲ ထင္တယ္။ presentation သိပ္လွတဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့.. ျပန္ဖတ္ရတာ ေက်းဇူးပါ..
(သည္ဝတၱဳတို မ်ိဳးကိုလည္း ေယာက်္ားစာေရးဆရာေတြ ေရးတတ္လိမ့္မည္မထင္ဘူး။)
သိပ္မွန္တယ္။
Post a Comment