ဘ၀အလြမ္းအိမ္

အိမ္ဆိုတာ ဘ၀ရဲ့ခ်ည္တိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အေျခအေနအရ အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ မၾကာခဏေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္ (၅) ႏွစ္သားအထိ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႕ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ေနခဲ့ရသမွ် ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မ်ားမဟုတ္ခဲ့။ ထိုကိစၥသည္ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုး ႏွင့္ေနခ်င္လွခ်ည့္လို႔လည္းဆႏၵ မရွိခဲ့ပါ။ ခုအသက္အရြယ္က်ေတာ့ေရာ မိမိႏိုင္ငံရဲ့ေျမလတ္ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕မွာအေျခ ခ်ေနထိုင္လိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ယိုးတိုးေယာင္ ေတာင္ရွိေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕ ေ၀းပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ့ ပထမဆံုးအိမ္ကေလးဟာ သံုးပင္ေလးခန္းအိမ္ေသးေသး ေလးျဖစ္သည္။ ေရွ႕ေပႏွစ္ဆယ္ ၊ ေဘးေပေျခာက္ဆယ္ ၀န္းျခံေလးထဲမွ ထရံကာ၊ ၀ါးကပ္မိုးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ရဲ့ေျမခံဟာနိမ့္ လို႕မိုးရြာရင္အိမ္ထဲေရ၀င္တတ္ေသး တယ္။ မိုးသည္းတဲ့ ည၊ေနာက္ေန႔ နံနက္ေတြမွာအိမ္ေျခ တစ္ခင္းလံုးဗြက္ထလို႔ ။ မွတ္မိသမွ်ေတာ့ အိမ္ေဘးမွာ မန္က်ည္းပင္ၾကီးတစ္ပင္ ၊ အိမ္ေရွ႕မွာတမာပင္ေပါက္တစ္ပင္ႏွင့္ စကၠဴပန္းရံုတစ္ရံု၊ အိမ္ေနာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်ိဳေသာ္လည္း ပိုးကိုက္မလြတ္တဲ့ မာလကာပင္တစ္ပင္ရယ္နဲ႕ အဘြားရဲ့ ဂမုန္းပင္ေတြရွိတယ္။ အိမ္ေရွ႕ကေနၾကည့္ရင္ မီးဖိုတဲအထိ အိမ္ခန္းအားလံုးျခံဳျမင္ ႏိုင္တာေသခ်ာတယ္။

ငယ္ငယ္ကအိမ္ေလးအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တိုင္း အေတာ္ေလးကိုေသးငယ္ႏံုခ်ာျပီး တဲသာသာေလးျဖစ္ေနျခင္းပင္ ။ ထိုစဥ္ကေတာ့ အဆင့္အတန္း၊လူတန္းစားခြဲျခားမႈ စိတ္ညံ့တို႔ လိမ္းက်ံခံရျခင္းမရွိေသးတဲ့ အရြယ္မို႔ ေသးစုတ္ႏံုခ်ာမႈကို မသိခဲ့ရပါ။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္း ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္းသူလိုကိုယ္လို ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရွက္ရြံ႕အားငယ္မႈလည္း မျဖစ္ခဲ့ ။ေနာင္ေနာင္ခုခါက်မွ မိမိေနခဲ့ရတဲ့အိမ္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္ယွဥ္ၾကည့္မွ ေတာ္ေတာ္စုတ္ပါ့လားလို႔ အလန္႕တၾကားသတိျပဳမိသည္။ သို႕ေသာ္ခုခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေလးႏွင့္ကြာလွမ္းခဲ့ရ ျပီ ၊ ျပီးေတာ့အိမ္ေလးလည္းမရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား (အိမ္ေလးကိုဖ်က္ျပီး တိုတ္ေသးေသးေလးေဆာက္ျပီးခဲ့ျပီ) ။

မွတ္မွတ္ရရ တိုက္အုတ္ျမစ္ခ်ရန္ ထိုအိမ္ေလးကိုဖ်က္သည့္ေန႔က အဘြားငိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ငိုတာလည္း စဥ္းစားလို႕မရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေသးေသးေလးကို တိုက္ေဆာက္မွာမဟုတ္လား အဘြားရဲ့ ၊ ေနာက္ေနာက္မိုးရြာရင္ ေလတိုက္ရင္လည္းမပူရေတာ့ဘူး ၊ ေႏြက်ရင္လည္း မီးေရးထင္းေရးမပူရေတာ့ဘူ း ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထဲ မွာတစ္လံုးထဲေသာတိုက္ျဖစ္မွာမဟုတ္လား ။ ကေလးေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ ငိုေနသူကိုလည္းကေလးျပီျပီ ျပက္ရယ္အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနခဲ့ဘူးတယ္ ။

အဘြားဟာ ပခုကၱဴအနီးက ေပါင္ေလာင္ကန္ရြာသူအညာသူ စစ္စစ္ၾကီးျဖစ္သည္။ အညာသူ ဆိုေပမယ့္အဘြားဟာအသား လတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္အေဖေရာ အေမပါအသားလတ္ၾကပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္သာသူတို႕အားလံုးထဲမွာ အသားအညိဳဆံုးပါ ။ :D ) ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေစာဆံုးမွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာေရာ အဘြားကေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္လူ႕ေလာကထဲကို အေမ့၀မ္းမွတဆင့္ ၀င္ခဲ့ရေပမယ့္ ေမြးကင္းစကၽြန္ေတာ့္ကို ပထမဆံုးေပြ႔ေထြးသူမွာအဘြားပင္။

ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အဘြား (အေမ့အေမ) ကိုေပးဆပ္သူအျဖစ္သာေတြ႔ ခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အစိုးရိပ္လြန္ကဲသူ ၊ ပိန္ေသာ္လည္းက်န္းမာေရးေကာင္းသူ ၊ လူကဲခတ္ေတာ္သူ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တံခါးတဲ့တဲ့ တစ္ေန႕လံုး လိုလိုမပ်င္းမရိ ထိုင္ေနတတ္တဲ့ ခပ္ခ်ည့္ခ်ည့္ မယ္ၾကီးအို တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ။ အဘြားသည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုသူငယ္ငယ္ ကအေၾကာင္းေတြကိုစိတ္လိုလက္ရ ေျပာေျပာျပတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါကၽြန္ေတာ္စာက်က္ရင္ နားစြန္႕ေနတတ္ျပီး သူၾကားဖူးနား၀ ေတြကိုေဆြးေႏြးတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ အဘြားစကားေတြဟာ နားထဲကို၀င္ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့အေလးအနက္မထားမိပါဘူး ။ ဟုတ္တယ္ေလ တစ္ခါကကၽြန္ေတာ္ "ငလ်င္" အေၾကာင္းက်က္ေနတယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွတ္ရခက္တဲ့ ေျမငလ်င္ရဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေခါင္းထဲျဖစ္ညွစ္သြင္းေန ရခ်ိန္မွာ အဘြားေျပာတာက "ေရွးလူၾကီးေတြေျပာ တာကေတာ့ငလ်င္လႈပ္တယ္ ဆိုတာေျမၾကီးကိုထမ္းထားတဲ့ ငရဲသားေတြပခုန္းေျပာင္းတာတဲ့" ။ ကၽြန္ေတာ္ကဟုတ္လားလို႔ စိတ္မပါတစ္ပါေျပာျပီး ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ျပံဳးလိုက္မိတယ္ ။ အဘြားစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့။ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႕အမွ် လူရာသြင္းအေရးေပးခံ ခ်င္တဲ့လူအိုေတြရဲ့ စိတၱေဗဒကို ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာမိပါရဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ သည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္စာရဖို႕က ပိုအေရးၾကီးေနတယ္ေလ။ အိမ္မွာအျမဲရွိတဲ့ သူကိုဘယ္အခ်ိန္ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ ရပါတယ္ ။ သည္လိုနဲ႕ ပဲေျမးအေပၚ အျပစ္မယူဘဲ ခြင့္လႊတ္တဲ့အဘြားရဲ့ ေမတၱာအရိပ္ေအာက္မွာ အမွားေတြကိုေတာင္းပန္၀န္ခ်ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္အျမဲေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ပါတယ္ ။အေလ်ာ့ေပးလိုက္ေလ်ာျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာမ်ားလား ....အဘြားရယ္ ။

အဘြားငယ္စဥ္ကတည္း ကပင္အၾကီးဆံုးသမီးျဖစ္၍ အရာရာမွာအေလ်ာ့ေပးခဲ့ ရဟန္တူသည္ ။ အဘြားေအာက္က ေမာင္ေတြ၊ ႏွမေတြက ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္တတ္ၾက ေသာ္လည္းအဘြားစာမတတ္ခဲ့ပါ။ မိဘႏွင့္ အတူမိသားစု တာ၀န္ကိုငယ္ငယ္ကတည္းကထမ္းခဲ့ရေပသည္။ အဘြားအသက္(၂၀) ေက်ာ္အရြယ္မွာ ္တစ္ရြာသားအဖိုးႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္အဘက ပခုကၠဴနယ္ ပဒိုင္းျခံဳရြာသားျဖစ္ျပီးအိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္မွာ အဘြားတို႕ရြာကိုလိုက္ေနခဲ့သည္ ။ အဘိုးဟာ "ပုတ္ထမ္းေစ်းသည္" ျဖစ္ျပီးဆင္းဆင္းရဲရဲမိေထြး နဲ႕ေနရသူျဖစ္္တယ္လို႕ု အဘြားမၾကာခဏ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေခတ္မွာ ပုတ္ထမ္းေစ်းသည္ လို႕ေျပာရင္ဘာလုပ္မွန္း သိမယ္မထင္ပါဘူး။ ေရွးကအညာမွာ အလွကုန္နဲ႕ အ၀တ္အထည္ေတြကို ပုတ္ထဲထည့္ျပီး တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ လည္ေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြရွိပါတယ္ ။ သူတို႕တစ္ေတြဟာ ပုတ္ႏွစ္လံုးကိုဦးပဲ့ ထမ္းျပီးေရွ႕မွာ ကုန္ေတြထည့္၊ ေနာက္ထဲမွာေတာ့ ေရာက္ရာမွာအိပ္ဖို႔ အိပ္ရာခင္း ၊ ခ်က္ဖို႕ျပဳတ္ဖို႕ စားအိုးစားခြက္ ၊ ဆန္ ဆီ ဆား အစံုပါပါတယ္။ သူတို႕ေရာင္းက်တဲ့ကုန္ေတြဟာ ေစ်းအေပါဆံုး အလွကုန္၊ အ၀တ္အထည္ ေဒသထြက္စတာေတြျဖစ္ျပီး ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးရဲ့ နယ္ေပါင္းစံု မွာတစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ ေရာင္းက် ၀ယ္က်တာပါ။ အရပ္အေခၚေတာ့ "အေရာင္းအ၀ယ္ထြက္တယ္ေပါ့ " ။ သည္အလုပ္ကို ခုတိုင္အညာက ကၽြန္ေတာ့္ဦးၾကီး ၊ ဦးေလးေတြလုပ္ၾကဆဲပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ အေရာင္းအ၀ယ္ထြက္ရင္ သံုးေလးငါးလေတာ့ ၾကာၾကတာပဲတဲ့ ။ဒါေပမယ္ သူ႕ေခတ္နဲ႕သူအခါ ၊ သူ႕အရင္းႏွီးနဲ႕သူေတာ့ (ပင္ပန္းသေလာက္) အျမတ္ေလးေတာ့ရတဲ့အလုပ္တစ္ခုပါ ။

အဘြားဟာ စိတ္ပူပန္တတ္လြန္းသူပါ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ၊ ျဖစ္ဖို႕အခြင့္အေရးနည္တဲ့ ၊ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ကိုယ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကိုေတာင္ အျမဲေတြးပူေနတတ္တဲ့ သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဘိုးမ်ား သည္ေလာက္အၾကာၾကီး ခရီးထြက္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားစိတ္ပူရွာ လိုက္မလဲ။ စိတ္ပူဖို႕အခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ပင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲအလုပ္ နဲ႕လက္နဲ႕မျပတ္လုပ္ေနခဲ့ရသလား ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိဖူးသည္။ သတင္းအဆက္အသြယ္ရဖို႕ ေနေနသာသာ ဘယ္ရပ္ဘယ္ဆီသြားမွန္းပင္ ေသခ်ာေရရာမသိ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ေမြး၀မ္ေၾကာင္းကဒါပဲ မဟုတ္လား ၊ ဘ၀မွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈ ေတြအတြက္ ေခၽြးေတြ ၊ မ်က္ရည္ေတြ ၊ လြမ္ေဆြးမႈ အပူအပင္ေတြကို စေတးခဲ့ၾကရ တာမဆန္းပါ။

အဘြားႏွင့္အဖိုးမွာ သားသမီး (၅)ေယာက္ထြန္းကားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ကသားသမီး ေလးေယာက္လံုးပ်က္စီး ခဲ့ရျပီး ေနာက္ဆံုးသမီးေလး (ကၽြန္ေတာ္အေမ) သာအဖတ္တင္ခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့သမီးေလးကို အဘိုးတို႕တုန္ေနေအာင္ခ်စ္ေပလိမ့္ မည္။ သမီးေလးရဲ့ ဘ၀ေရွ႕ေရးကိုလည္း ေတာသူေတာင္သားအျမင္ႏွင့္ ဥာဏ္မွီသေလာက္စဥ္းစားမိခဲ့ ၾကေပလိမ့္မည္။ သည္လိုႏွင့္ဘ၀တိုးတက္ေရး သမီးေရွ႕ေရးအတြက္ ျမိဳ႕မွာအေျခခ်ဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ဒါေပမယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အဘိုးတို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳးပမ္းခဲ့ ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာ့ ျမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးက အိမ္၀န္းတစ္ျခမ္းေလးကို ၀ယ္ကာမိသားစုေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ တဲသာသာအိမ္ေလးကိုေဆာက္ျပီး မိသားစုရုန္းကန္ခဲ့ၾကရသည္။ အဘိုးကအေရာင္းအ၀ယ္ ဆက္လုပ္သည္။ အဘြားကေတာ့အိမ္တြင္း ကိစၥေတြ ၊ သမီးေလးကိစၥေတြနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ရေတာ့ တယ္။ "ဟဲ့ငါတို႕ ဟာတဲစုတ္နဲ႕ေနခ်င္ေနရမယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ အစားအေသာက္ ၊ အ၀တ္အစားလည္း လူႏွင့္တန္ေအာင္ေတာ့၀တ္ရစားရပါတယ္။ မင့္ဘကနဖူး ကေခၽြးေျခမက်ေအာင္ရွာေကၽြးခဲ့ရွာတာ ကလား" အဘြားမၾကာခဏေျပာတတ္တဲ့ စကားပါ။ အဘြားတို႕အိမ္ေလးဟာ အေနစုတ္ခ်င္စုတ္ခဲ့ ပါလိမ့္မယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ မိသားစုစည္းလံုးမႈ ၊ ၾကိဳးစားမႈ ၊ နားလည္မႈတို႕နဲ႕ေတာ့ေႏြးေထြး ေနခဲ့ပါလိမ့္မည္။

သည္လိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အေမလည္း (၁၀) တန္းေအာင္ကာ တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ျပီ ၊ အဘတို႕လည္း ဆိုက္ကားတစ္စီးေထာင္ႏိုင္လာ ျပီး သိုးအုပ္တစ္အုပ္လည္းရွိလာခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ...အေမေနာက္ဆံုး ႏွစ္မွာအဘိုးအေရာင္းအ၀ယ္ထြက္ရင္း လူသတ္ခံရသည္။ သထံုနယ္ဇင္းက်ိဳက္ ဘက္ကရြာတစ္ရြာမွာလို႕ ၾကားတာပဲလို ႕ ေျပာဘူးသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သမီး ၊ ဇနီးႏွင့္ေ၀းရာ တစိမ္းနယ္မွာ အဘိုးကြယ္လြန္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာပါ။ အေမေက်ာင္းျပီးဖို႕ အဘြားအေတာ္ေလးရႈန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ဆိုက္ကားတစ္စီး ႏွင့္ သိုးအုပ္ကိုေရာင္းကာ ေက်ာင္းသူအတြက္ ခ်ိဳးျခံခဲ့ရသည္။ အေမေက်ာင္းျပီး၍ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ရမွ အသက္ရႈေခ်ာင္ သြားရသည္။အေမအလုပ္ရေတာ့ ပခုကၠဴနားက မန္က်ည္းပင္မႈ ရြာကေလးမွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ညေနမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ျပန္လာရသည့္အေမ့ကို အဘြားအိမ္ေရွ႕မွ ညေနတိုင္းေမွ်ာ္ခဲ့ ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေမလည္းပခုကၠဴျမိဳ႕ေပၚကေက်ာင္းေျပာင္း ရျပီး ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စအေဖႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ အေဖလည္းအဖိုးကဲ့သို႕ ဆံထံုးေနာက္ေသွ်ာင္ပါခဲ့ ကာအဘြားတို႕အိမ္ေလးဆီေျပာင္းလာ ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေခ်ာင္းဓာတ္ေျမ ၾသဇာစက္ရံုမွာအလုပ္ လုပ္ရျပီး တစ္ပတ္တစ္ခါမွ ညၾကီးမင္းၾကီး ၉ မိုင္ေက်ာ္ခရီးကို စက္ဘီးစီးျပန္လာရသည့္အေဖ့ ကိုအေမတို႔အဘြားတို႔ေမွ်ာ္ခဲ့ရပါ လိမ့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြး ၊ အေဖလည္း ဆည္ေျမာင္းဘက္မွာအလုပ္ရ ျပီးျပည္ဖက္ကိုေျပာင္းရသည္။ ေနာက္က်ေတာ့ စီးပြားေရးေလးေတာင္သာလာျပန္ေတာ့ အဘြားရဲ့တဲေလးကိုဖ်က္၍ တိုက္တည္ခဲ့သည္။ အေျခအေနအရ အဘြားမကန္႕ကြက္ ခဲ့ေသာ္လည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမွာေသခ်ာ သည္။ သည္အိမ္ေလးဟာအဘိုးရဲ့ေခၽြးေတြ ၊ ေသြးေတြ ၊ အသက္နဲ႕ေရာရင္ျပီးေဆာက္ခဲ့ရ တာမဟုတ္လား ။ ျပီးအဘြားရဲ့ ပူပင္မႈေသာက မ်က္ရည္ေတြ ၊ ခ်ိဳးျခံေခၽြတာမႈေတြ စြန္းထင္းေနတာမဟုတ္လား ။ ဒါေပမယ့္......... ။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့အဘြား ပခုကၠဴျမိဳ႕ေလးကိုပါစြန္႕ခြာခဲ့ရသည္ ။ "အေမရယ္ ၊ သားေလးလည္းမိစံုဖစံု အျမဲအတူတူေနရတာေပါ့ ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟိုမွာအိမ္ရတယ္အေမရယ္။ အက်ယ္ၾကီးပဲ။ မိသားစုေလးအတူတူေနၾကရေအာင္ပါအေမရယ္ေနာ္ " ဆိုတဲ့သမက္ရဲ့ စကား ၊ သမီးႏွင့္ေျမးေလးရဲ႕ေနာင္ေရး ဒါေတြကိုစဥ္းစားျပီး ျမိဳ႕ေလးကိုပါအဘြားစြန္႕ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ေတာ့အစိုးရ၀န္ထမ္း အေဖေျပာင္းရတဲ့ျမိဳ႕ေတြမွာကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြႏွင့္အတူလိုက္ေျပာင္းေနရတဲ့အဘြား ကိုေတြ႕ရတယ္။ ျပည္ ၊ေနာက္မေကြး ၊ ေနာက္စစ္ကိုင္း ေနာက္တစ္ဖန္ျပည္ကိုတစ္ခါထပ္ ေျပာင္း ။ ေျပာင္းရသမွ်ျမိဳ႕ေတြ မွာလည္းအိမ္ထဲ ကအိမ္ျပင္မထြက္ဘဲ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ခံုမွာ အျမဲလိုလိုထိုင္ေနတတ္တဲ့ အဘြားကိုေတြ႕ရတယ္ ။ သားသမီးေတြရဲ့ အပူကိုကိုယ့္အပူ နဲ႔မျခားစိတ္ပူေပးတတ္တဲ့ ၊ ဘာမွလည္းစြမ္းေဆာင္မေပးႏိုင္တဲ့ မယ္ၾကီးအို ၊တစ္ဦးတည္းေသာသမီးကေမြးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာေျမးအေပၚ အသည္းေပါက္ေအာင္ ခ်စ္ရွာတဲ့ဘြားေအတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လည္ေတြ႔ရျပန္တယ္။ အဘြားဟာကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ငယ္ကအိမ္ေလး အေၾကာင္း ၊ အေမငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းခဏ ခဏေျပာျပတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘြားဟာတစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ျပန္ရတာကလြဲလို႕ ျပန္ခ်င္လွခ်ည္ရဲ့လို႔ ၊ လြမ္းလွခ်ည္ရဲ့လို႔ မေျပာရွာပါဘူး ။ အဘြားဟာ မ်ိဳသိပ္တတ္တယ္မဟုတ္လား။

ေနာက္ "ျပည္" ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ၾက ျပန္တယ္။ အိမ္ပံုစံကို ကိုယ္တိုင္ဆြဲရင္းအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ အေဖက ဒါအေမ့အခန္းလို႔ အဘြားကိုျပတယ္။ ကြန္တိုေတြ ၊ စေကးေတြ ၊ေဒါင့္ခ်ိဳးေတြ ရႈပ္ရွက္ခက္ေနတဲ့ အေဖရဲ့အိပ္ပံုကို အဘြားေသခ်ာၾကည့္ေနပါတယ္။ "ေအာင္မေလးမင္းႏွယ္ ကြယ္၊ မင္းအိမ္ျပီးသည္အထိ ငါေနရဦးမွာလား" ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရယ္ျပီး က်န္းမာေရးသည္ေလာက္ေကာင္းတဲ့အဘြား ကေနရဦးမွာပါလို႔ ေျပာမိၾကတယ္။ အဘြားကမိန္႕မိန္႕ၾကီးျပံဳးလို႔ ၊ ေနာက္ေတာ့အဘြားျငိမ္က်သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုအေတြးနက္ေနပံု ပဲမ်က္ရည္ေတြလည္း၀ဲလို႔။ ဘာမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာလဲ အဘြားရယ္ ၊ အိမ္သစ္ေလးက တစ္ကယ္ကိုေခတ္မီတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ ငယ္တုန္းကအိမ္ေလးနဲ႕ မ်ားကြာပ။ အဘြားအေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အေတြး ၊ တန္ဖိုးထားမႈ ခံစားခ်က္ေတြ ဟာေတာ္ေတာ္ကြာပါလိမ့္မည္။

ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးေကာင္းလွပါတယ္ ဆိုတဲ့အဘြားဟာ ကၽြန္ေတာ္(၁၀) ႏွစ္စမွာပဲ အစာအိမ္ျပည္တယ္တဲ့ ေရာဂါႏွင့္ေဆရံု တက္ရပါတယ္။ သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္ အတြက္မေျပာပေလာက္တဲ့ ခြဲစိတ္မႈဟာ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အဘြားအို အတြက္ျပန္နလံမထူ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ ေဆရံုကေနာက္ဆံုး အိမ္ျပန္သယ္သြားဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာထဲကအိမ္ေလ း (အေဖ့စိတ္ကူးအိမ္ကလည္း မျပီးေသးပါ) ဆီကို အဘြားကိုျပန္သယ္လာရတယ္ ။ မိုးေမွာင္ေနတဲ့ ေန႔လည္တစ္ခုမွာအဘြား ဆံုးတယ္။ ပူေလာင္လွတဲ့ ငိုေၾကြးသံေတြၾကားမွာ အားလံုးကိုေက်ာခိုင္းသြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အဘြားကိုကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ၾကားမွ ျမင္ရတယ္။ အဘြားရက္လည္တဲ့ေန႔ မွာအေမကေျပာတယ္။ "ဘာပဲေျပာေျပာ မင္းအဘြားမဆံုး ခင္အေမတို႔ျပဳစု လိုက္ရပါတယ္ကြယ္။ ေနာက္ျပီး အိမ္မွာပဲဆံုးရွာတာပါ။ေဆးရံုမွာမဟုတ္တာကို ပဲမင္းအဘြား၀မ္းသာရွာမွာပါ။ ႏို႕မို႔ဆိုရင္ ၀င္းထဲေတာင္၀င္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး ။ " ။ ဟုတ္ပမလားအေမရယ္ အဘြားေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူေခါင္းခ်ခ်င္တဲ့ေနရာဟာ သည္အိမ္ဟုတ္ပမလား .......? ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အေမ့ကို ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ ။

ုျပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလလယ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ခဲ့ သည္။ (၁၀) တန္းျပီးေနာက္ ပညာေရးအတြက္ မိမိႏိုင္ငံကိုေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ရျပီး မွတစ္ဖန္အလည္ျပန္လာျခင္းပင္ ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ဟာ (မိဘမ်ားေျပာင္းေရႊ႕ရာ) ေရႊဘိုမွာျဖစ္သြားျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္သစ္ကို ၀င္၀င္ခ်င္း အိမ္တံခါးႏွင့္တည့္တည့္ ကုလားထိုင္မွာထိုင္တတ္သည့္ အဘြားကိုသတိရမိသည္။ သည္အိမ္သစ္မွာေတာ့ အဘိုးႏွင့္ အဘြားတို႕ဓာတ္ပံုေတြခ်ိတ္ထားတာေတြ႕ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလႉတုန္းကရိုက္ထားသည့္ဓာတ္ပံုထဲက အဘြားရဲ့အျပၤဳးဟာ အသက္ပါလွရံုသာမက ေဆးသားကလည္းစိုေနတယ္။ ေဘးကအဖိုးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကေတာ့ေရွးကပံုကို ပံုၾကီးခ်ည့္ျပီးကူးထားလို႔သိပ္မထင္ရွားပါ။ တို႔အရင္တုန္းက အိမ္ေထာင္စုစာရင္း အတြက္အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ျပီးမိသားစု ဓာတ္ပံုရိုက္ခံၾကရတုန္းကပံုလို႔ အေမေျပာတယ္။ ပံုဘယ္ေလာက္ပဲ ၀ါး၀ါး အဘရဲ့အျပံဳးက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ထူးဆန္းေနတယ္ ။ ဟုတ္ပါရဲ့ သည္လိုအျပံဳးမ်ိဳးကို မျမင္ရတာၾကာျပီ ။ အဘရဲ့အျပံဳးကေက်နပ္ အားရေနတဲ့အျပၤဳးမ်ိဳး ။ ဟင့္အင္း ။ ဒါတြင္မကေသးဘူး ငါ့ေခၽြး ၊ ငါ့ေသြး ၊ ငါ့ကိုယ္ပိုင္ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ရလာတဲ့ ငါ့မိသားစုအတြက္ငါ့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ပဲဆိုတဲ့ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ယံုၾကည္တဲ့အျပံဳး မ်ိဳး ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးျပင္းလာရတဲ့ ေခတ္ ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မိမိရဲ့အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ဥစၥာအတြက္ မိမိကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းပင္ပန္းခံၾကိဳးစားမႈ မပါဘဲ သူတစ္ပါးကိုဒုကၡေပး ေခ်ာက္ခ် အျမတ္ထုတ္ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့ ပုဂၸိဳလ္ေတြဆီမွာ မေတြ႔ႏိုင္တဲ့အျပံဳးမ်ိဳးပဲ။ ပကာသနကင္းမဲ့ပါေစမိမိအရည္အခ်င္းႏွင့္ရေသာတစ္စံုတစ္ခုကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဂုဏ္ယူျပံဳးႏိုင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားရဦးမွာ လဲ ? ။ ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲမွာ ဘရဲ့အိမ္ေလးဟာ ေမတၱာေစတနာေတြေၾကာင့္ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သြားတာပါပဲ ။ ။