26 April 2008

မယ္ဥေတာင္ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

+++++++++

သည္တစ္ေခါက္ အျပန္တြင္မွ သူ႕ကို က်ေတာ္ေတြ႕ရေတာ့သည္ ။ ေတြ႕ရသည္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာ့ မဟုတ္ ။ အေဆာင္သည္ အလည္လာသူမ်ားႏွင့္ထူထပ္၏ ။ ေတြ႕စက ရွိဳးတိုးရွန္းတန္႕ ျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့ သလို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဟန္ေဆာင္ေကာင္းၾက၏ ။ အေဆာင္သည္လည္း သီးသန္႕စကားေျပာ၍ ေကာင္းသည့္ေနရာမ်ိဳး မဟုတ္ေခ် ။ သည္ၾကားထဲ သူ႕ေကာင္ေလး အေၾကာင္းကိုလည္း အျခားမွ မသိမသာစံုစမ္းရေသးသည္ ။ သိရသေလာက္ဆိုရင္ သူ႕ကို သိပ္နားလည္ေပးတယ္ဆိုပဲကြယ္ ။

မျဖစ္ႏိုင္ ။

သူ႕ အေပၚ ငယ္ငယ္တည္းကေပါင္းလာသည့္ က်ေတာ္ေလာက္မည္သူမွ် သူ႕အေပၚနားမလည္ႏိုင္ ။ သူ႕အျပံဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး အေပၚ က်ေတာ္ေလာက္ ဘယ္သူအဓိပၸာယ္နားလည္ လိမ့္မလဲ ။ စိတ္ဆိုးတာကို သိေစလိုလို႕ က်ေတာ့္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းၾကည့္တတ္တဲ့ မင္းကို ပိုစိတ္ဆိုးလာေအာင္ ဘယ္လိုစရမလည္း ဆိုတာ က်ေတာ္ထက္ဘယ္သူမွပို မသိႏိုင္ပါဘူးကြာ ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိမွာေပါ့ မင္းေကာင္ေလးကေတာ့ မင္းကို ေခ်ာ့ဖို႕ ၾကိဳးစားလိမ့္မယ္ ။ တကယ္တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွစ္တစ္ေယာက္ တည့္ရွဴေနမွ ခ်စ္သူ မျမည္ပါဘူး ။

ေတြ႔ၾကေတာ့ သူကဘာမွ် မျဖစ္ခဲ့ဟန္ ၊ က်ေတာ္ စကားေတြကို ေမ့ရက္ျပီး ခံစားခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ မွန္းဆလို႔ မရပဲ ဟန္ေကာင္းစြာ လက္ခံေတြ႕ဆံုခဲ့သည္ ။

ဒါေပမယ့္ စကားေျပာေကာင္းလွတဲ့ သူဟာ သူ႔ခ်စ္သူအေၾကာင္းကို ညွပ္ကာ စကားအလွဆင္တတ္သည္ ။ သည္ေတာ့ ဟန္ေကာင္းလွေသာ က်ေတာ္ကလည္း ဘာမွမသိသည့္ဟန္ ၊ အေရးမစိုက္ဟန္ျဖင့္ စကားကို ေက်ာ္ျပီး ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ မသိဟန္ေဆာင္၏ ။ သူ႕ရဲ႕စကားေတြဟာ က်ေတာ့္ အသည္းကို ဓားႏွင့္မႊန္းသလို ခံစားရေစတာ သူမသိေတာ့ျပီလား ။ ငယ္စဥ္တုန္းက အတန္းထဲမွာက်ေတာ္ အရိုက္ခံရတိုင္း ဆရာေရွ႕မွာ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ စာရြက္ေထာင္ျပျပီး “နင္သိပ္နာလား” လို႕ စာေရးေမးတတ္တဲ့ သူသည္ ခုေတာ့ အသည္းႏွလံုး ဟတ္တတ္ကြဲေနသည္ကိုေတာ့ ၾကည့္ႏိုင္ရက္ျပီလား ။

အနည္းဆံုး က်ေတာ္ကို ငဲ့သင့္ပါသည္ ။ ခ်စ္ရင္ အရွက္ကိုပယ္ရမည္တဲ့လား ။ တစ္သက္လံုး ဘယ္အခါမွ် မခ်စဖူးေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သူ႕ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ရမည္တဲ့လား ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္ ။ သူက်ေတာ္ ခ်စ္သည္ကို စကားမွ်သာၾကားဖူးေသးသည္ ။ ဒါေတာင္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မဟုတ္ ။ သူ႕ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ရသလဲသူသိရင္ေရာ ။ စိတ္ျပန္လည္လာ ႏိုင္ပါေသးသည္ ။ က်ေတာ္ႏွင့္သူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေဆြးေႏြးၾကရင္ အေျဖတစ္ခုေတာ့ ထြက္လာမွာပါ ။ သည္အေျဖဟာ က်ေတာ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္တဲ့ အေျဖျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရမွာပဲ ။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲလို႕ ေခါင္းေတာက္ေအာင္စဥ္းစားရတယ္ ။ မင္းကို တစ္သက္လံုးေမွ်ာ္လင့္ ပါရေစလို႔ေျပာရမလား ။ မင္းခ်စ္သူမင္းကို ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔အထိ က်ေတာ္ေစာင့္ေနပါရေစလို႕ ေျပာရမလား ။ သည္လိုဆိုရင္ေတာ့ က်ေတာ့္သိကၡာ ဘယ္အဆင့္အထိက်သြားမလဲ ။ မင္းခ်စ္သူကေရာ မင္းကိုပစ္သြားမွာလား ။ သည္လိုအေတြးေတြကို နိဂံုးခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ မယ္ဥေတာင္မွာ မင္းကိုေစာင့္ေနမယ့္ က်ေတာ္ဆီကို သည္ေန႔ညေနလာခဲ့ပါ ။ ခင္မင္တဲ့ ဥေယ်ာဇဥ္ သနားမႈေလးနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္လာခဲ့ပါကြယ္ ။ မေန႕ညက ဖုန္းထဲမွာေျပာခဲ့တယ္ ။

“အေဆာင္က လူေတြၾကားမွာ ေတြ႔လို႔ေကာင္းေပမယ့္၊ ကြယ္ရာမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ….”

“ငါေစာင့္ေနမယ္ ငယ္ ..”

“ေနာက္ျပီးေတာ့ ငါ့သူအေပၚ သစၥာ ……”

“လာခဲ့ပါကြယ္ ။ က်ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္ ၊ ဒါပဲကြာ”

ေနာက္ေျပာမယ့္ စကားေတြကို မၾကားရဲလို႔ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္ ။ တစ္သက္လံုး ဆုေတာင္းတယ္ဆိုတာကို မုန္းခဲ့တဲ့က်ေတာ္ လာခဲ့ပါဆိုတဲ့ စကားကို ဆုပန္သလို ရြတ္တယ္ ။ လာခဲ့ပါေနာ္ကြယ္ ။ လာခဲ့ပါ ။

ေတာင္ထိပ္ ရင္ျပင္ေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ေစာပါေသးတယ္ ။ ဘုရားဖူး အနည္းငယ္ႏွင့္ ပန္းသည္အခ်ိဳ႕ေတြ႕ ရသည္။ အလွဴခံ မ႑ပ္မွ ခပ္ေပၚသီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ကိုၾကားရ၏ ။ မမဥ၏ ပံုေတာ္ အစစ္ကိုဖူးေမွ်ာ္ၾကည့္ဖို႕ စိတ္မကူးမိ ။ ေတာင္ေတာ္ ၏ ရွဳခင္းသည္ အေတာ္ေလးကိုလွပါသည္ ။ အိမ္ေရွ႕မင္းထန္းေတာရဲ့ ေန၀င္လုခ်ိန္အလွ ၊ မႏၱေလး- မတၱရာ မီးရထားလမ္းကိုလည္း ခပ္၀ါး၀ါးျမင္ရသည္။ အေနာက္ဘက္ ရင္ျပင္က ထိုင္ခံုေပၚတြင္အတြဲတစ္စံု ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရသည္ ။ လူသူရွင္းေသာ လူျမင္ကြင္းလည္းျဖစ္ေသာ ထိုင္ခံုတစ္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္သည္ ။ ေတာင္ေပၚေလခပ္ေအးေအးေလးသည္ ေတာင္တက္ရ၍ ေမာပန္းေသာ က်ေတာ္ကိုဆီး၍ ႏွစ္သိမ့္၏ ။ မင္းအတြက္ေမာရတဲ့ အေမာေတြကိုေရာမင္းလားလို႔ ႏွစ္သိမ့္မွာ မဟုတ္လားကြယ္ ။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တိုးတိုးေလး ညည္းမိသည္ ။

“မင္းငါ့ အသည္း ငါ့အခ်စ္ပဲ

မင္းေလးဟာ ငါ့အတြက္ပဲ

လြန္တယ္လို႔ မင္းမထင္နဲ႕”

တစ္ေယာက္ထည္း ျပံဳးေနတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕မိရင္ ေၾကာင္တယ္လို႔ မေတြးမိပါနဲ႔ ။ သူ႔ ရင္ထဲက ေမွ်ာ္လင့္မႈအေပ်ာ္ေတြကို ဂရုျပဳၾကည့္ရင္ သင္ျမင္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္ မိတ္ေဆြ ။

(၃)

ညိဳညိဳ႕ စံရာ … သုၾကိဳတ္မင္းတို႕ အသင္းဖြဲ႕တဲ့ ေနရာတြင္ …

ေခမာတစ္ခြင္ …. ေသလာပင္ ေခမာတစ္ခြင့္ ….

နန္းေတာ္ေရွ႕ကဆရာတင္ … ျဗိဇင္ပန္းကိုလက္လွမ္းလွ်က္သာပင္…

အထက္နန္းတစ္၀ိုက္ကို၀င္ ….ရက္ကန္းခတ္သံၾကားရျမဲတဲ့ နား၀မွာပင္ ….

အေပၚျမင့္ျမင့္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္စိုက္ရာတြင္…

ေက်းဇူးရွင္…. ေနညိဳႏု … ေရႊလိုရႈ …

ေမပ်ိဳဥရဲ့ ေတာင္ေတာ္အ၀င္…. ။ ။

+++++++++

အေနာက္ဘက္ အိမ္ေရွ႕မင္းထန္းေတာ၏ ထန္းပင္စိပ္စိပ္ေတြၾကားမွာ ေနေမးခိုေနျပီ ။ သာမန္အခ်ိန္သာဆို ခဲ့လွ်င္ သည္ေလာက္လွတဲ့ျမင္ကြင္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူတစ္ေယာက္ အဖို႕ေငးေမာခံစားစဖြယ္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ။ နီေရာင္ေတာက္ေနသည့္ ၀င္လုဆဲေနမင္းကို လွပတဲ့တင္စားမွဳတစ္ခုခုျပဳႏိုင္ေပလိမ့္မည္ ။ ခုေတာ့ သည္ေနမင္းသည္ ေကာင္းကင္တြင္ အနာၾကီးေပါက္ ၍ ေသြးေတြစီးက်ေနသလို ရြံမုန္းစက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းေနသည္ ။ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ဟုတ္ပမလား ။ က်ေတာ္စိတ္ထင္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမည္။ အခ်ိန္၏ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြကို လက္မခံပရေစနဲ႕လားကြယ္ ။

ငွက္ေတြအိပ္တန္းျပန္က်ျပီ ။ ေစာလွခ်ည္လားကြယ္ ။ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီဆိုတာကို မင္းတို႕ဘယ္လိုသက္ေသျပမလဲ ။ ထန္းေတာမွ မင္းၾကီးေက်ာ္၏ ညီဘြားတို႕၏ အိမ္ျပန္ ကား ၊ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္လဲ့လဲ့လည္း ေမွာင္စျပဳေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လင္းလက္လြန္းစြာ ထြက္ေပၚလာတတ္သည္။ ျပန္က်ပါနဲ႕ ဦးလား ၊ ေမွာင္မွ မေမွာင္ေသးပဲ ။ ရင္ျပင္ေပၚမွာ ေတာ့ဘုရားဖူး အနည္းငယ္ ၊ နတ္ကေတာ္ တစ္ပါးရွိေသးသည္။ သူတို႕ေရာ ျပန္က်ေတာ့ မလို႔လား ။ ငါေစာင့္ေနတာ ၾကာမွ မၾကာေသးတာ ။

မႏၱေလး- မတၱရာ မီးရထားလမ္းမွ မႏၱေလးျပန္မီးရထားတစ္စီး ျဖတ္ေက်ာ္ခုတ္ေမာင္းသြားတာကို အေ၀းမွာျမင္ရ၏ ။ “ရထားသံကို ဗဟိုျပဳရတယ္ ” လို႕ေျပာၾကေသာ အနီးအနားရြာေတြက ေစ်းသည္ ၊ ပန္းသည္ အခ်ိဳ႕လည္းျပန္ဖို႕ အေဖာ္ညွိေနၾကျပီ ။ ေစာေစာက အတြဲကိုလည္းမေတြ႕ေတာ့ ။ ျပန္သြားၾကျပီထင္ရဲ့ ။ အလွဴခံ မ႑ပ္ကေတာ့ ျပန္က်ေတာ့မယ့္ လူေတြထံမွ အလွဴေတာ္ေငြရလိုရျငားထင္ရဲ့ သီခ်င္းသံပိုလိုက်ယ္လာသည္ ။
သူမလာေတာ့ဘူးလား ။ က်ေတာ့္အေပၚ ငဲ့ညွာစိတ္နည္းနည္းေလးေတာင္ မရွိဘူးလား ။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေတာ္ကို မယံုၾကည္ေတာ့ဖူးလား ။ သူ႔အေပၚခ်စ္တာကလြဲလို႔ အျခားစိတ္ယုတ္ေတြမ၀င္ခဲ့ေၾကာင္း သူသိေအာင္က်ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာျပရေတာ့မွာလဲ ။ ခ်စ္သူရွိေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မတန္မရာခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့တဲ့ အဆင့္အတန္းမဲ့တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားျပီလား ။ သည္အခ်ိန္မွာ သူ႕ေကာင္ေလးနဲ႕ က်ေတာ့္အေၾကာင္းေျပာျပီး ဟားတိုက္ေနမလား ။ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ ။ ေအာက္တန္းက်လိုက္တာ ။ သည္ခံစားခ်က္သည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဖုန္းလဲက်သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထိုးႏွက္ခ်က္ျပင္းထန္သည္ ။

သူသည္ကို မလာႏိုင္ေလာက္စရာ အေၾကာင္းမျမင္ ။ ထိုမွ်လြတ္လပ္ေသာ ၊ ျပည့္စံုေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ သူကိုယ္တိုင္ လာလိုပါက တားႏိုင္သည့္အရာမရွိပါေပ ။ သူ႕က်ေတာ္ကို တကယ္အေရး မစိုက္ေတာ့တာလား ။ သည္လိုဆိုရင္လည္း အစ ေတြ႕ဖို႕လာကတည္းက မေတြ႕လိုဟု ျငင္းလိုက္ပါေတာ့လား ။ ခုေတာ့ သက္သက္အရူုးလုပ္ရက္သည္ ။ သူ႕ခ်စ္သူအေပၚထားတဲ့ သစၥာတဲ့လား ။ သည္လိုဆို သူ႔ကို တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ရတဲ့ က်ေတာ္ဟာအရူး သက္သက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ သူလား ။ သူက်ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာအယ္လဲ ၾကိဳဆိုတာ မိန္းမမာယာလား ။ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ ဘာညာနဲ႕ဆံုးမစကား ေျပာတာေရာ ေလာက၀တ္အတြက္ စကားသက္သက္လား ။ သူ႕မ်က္၀န္းမွေတြ႔ ရတဲ့ ျငိတြယ္တဲ့ အၾကည့္ဟာလည္း က်ေတာ့္ စိတ္ထင္ယံုသက္သက္လား ။

“စိတ္ကူးသိပ္မယဥ္ပါနဲ႕ ဟာ ၊ နင္နဲ႕ ငါဟာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး ၊ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အသြင္လည္းမတူၾကဘူး ၊ ခုငါသင့္ေတာ္တယ္ ထင္လို႕ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူလည္းရွိေနျပီ ။ နင္လည္းဟိုမွာ ေတြ႕မွာပါ ၊ ငါသြားေတာ့မယ္ ”

- လို႕ေျပာျပီး မ်က္ႏွာေအာက္စိုက္ ေခါင္းငံု႕ျပီး ထြက္သြားခဲ့တဲ့ မင္းရဲ့ မ်က္လံုးမွာ က်ေတာ့္လို ဆို႕နစ္ေၾကကြဲတဲ့ မ်က္ရည္စေတြရွိလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့တာဟာ မွားမ်ားသြားျပီလား ။ ေျပာပါဦးကြယ္ … ။

လြမ္းစရာကိုနာစရာ ႏွင့္ေျဖရာ၏ ။ သည္စကားသည္ ေတာ္ေတာ္မွန္ပါသည္ ။ သည္လိုသူ႕ကို နာၾကည္းေစမွဳ အေတြးေတြသည္ နာက်င္ေသာရင္ကိုအနည္းငယ္ေတာ့ သက္သာေစပါသည္ ။ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရတဲ့ ဆုလဒ္တဲ့လား ။ အျပန္တြင္လူ ရွင္းေနသည္ ။ အလွဴခံ မ႑ပ္မွာ အမွတ္တရ တစ္ခုခုလွဴရဦးမည္ ။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က်ဆံုးခန္း အထိမ္းအမွတ္လား ။ တစ္ဖက္သတ္အခ်စ္တစ္ခု ၏ႏႈတ္ဆက္ပြဲအထိမ္းအမွတ္လား ။ ပိုက္ဆံကို ဖလားထဲထည့္လိုက္ေတာ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္က ျဖတ္ပိုင္းေပးရန္ နာမည္ကိုေမး၏ ။ အခ်စ္ရွံဳးသမား ဒႆဂီရိလို႕ေပးရမလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရာဇ၀င္မွာထင္ရွားတဲ့ အျခားအခ်စ္ရွံဳးသမားတစ္ေယာက္ရဲ့ အမည္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ ေခါင္းယမ္းျပေသာ က်ေတာ့္ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ရင္းထို ဦးေလးၾကီးက်န္ရစ္သည္ ။ ွ ရီရီသန္႕ ၏ “မယ္ဥေတာင္” သီခ်င္းေျခဆင္း ကို မ႑ပ္စပီကာမွ ၾကားရ၏ ။ သာယာမႈ ကင္းေလခ်င္း…. ။

အျပန္အဆင္းလမ္းတြင္ အလာက သရဖီပင္ကို အသြင္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ျမင္ရသည္ ။ သစ္ပင္သည္သစ္ပင္ေပပဲ ။ သစ္ပင္ရဲ့ အပြင့္ဟာလည္း သစၥာ ၊ ေမတၱာေတြနဲ႕ ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔ ။ က်ေတာ္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္စံု တစ္ရာမရွိဘဲ သရဖီပန္းေၾကြမ်ားကို ေကာက္ယူေန၏ ။ သူ႕သည္ပန္းေတြကို ပန္ခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဖူး ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕က်ရင္ ငါေကာက္ေပးတဲ့ ပန္းကို တျမတ္တႏိုးပန္ဆင္မယ့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရဦးမွာပါ ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပန္းပဲျဖစ္ျဖစ္သည္ပန္းဟာ မယ္ဥေတာင္က ပန္ေတာ္ပန္းဆက္တဲ့ သရဖီပန္းေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ ။ က်ေတာ္ေနာက္တစ္ခ်ိန္ သည္ေတာင္ကို မလာဖို႕ေသခ်ာသြားေလျပီ ။

“ …မဆံုသူမ်ား ေရာက္ၾကရင္ လြမ္းသလို… ေဆြးသလို ငိုခ်င္သေလာက္ပင္… “

စပီကာမွာ အသံသည္ က်ေတာ့္နား၀တြင္ အက်ယ္ၾကီးလာဟစ္ေအာ္သလို ဆူညံသြားသည္ ။ မဆံုသူမ်ားတဲ့လား ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္သီးတင္းတင္းၾကီးဆုပ္လိုက္သည္ ။ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြ အကုန္လံုး လက္အားတြင္ပါသြားေလျပီလား ။ လက္ထဲမွာ သရဖီပန္းေလးမ်ား ေထာင္းေထာင္းေၾက ႏြမ္းသြားေလာက္ျပီ ။ အဆင္းေလွကားထစ္မ်ား ကိုျမန္ျမန္ဆင္းလိုက္သည္။

“မုန္းခ်စ္ စိမ့္လွပါတယ္ ….. လိပ္ျပာေတာင္ငယ္ေသးပင္ အေ၀းကပဲမၾကည့္ခ်င္…
ေတာစံပယ္ပန္းေလးက… ေဘးအက်.. ေမႊးလွတယ္ရွင္ ….. ”

ရီရီသန္႔ ၏ ေတးသံသည္ ေလတြင္ပ်ံ႕လြင့္လ်က္ …..

က်ေတာ္လက္ထဲမွ သရဖီပန္း ႏြမ္းမ်ားသည္ ေလွကားထစ္ေျခနင္းမ်ားေပၚတြင္ ပ်႕ံၾကဲလ်က္ …..

ေမႊးပ်ံဆဲ ေမႊးပ်ံ႕လ်က္ …… ။ ။

+++++++++

ေယာက်္ားေတြဟာ ကုိယ့္ဖို႕ကိုယ္သာ ၾကည့္သည့္အတၱသမားေတြလို႕ သူငယ္ခ်င္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ စြပ္စြဲတာ ၾကားဖူးသည္။ ကိုယ္ကိုျပန္မၾကိဳက္တာနဲ႕ ထို မိန္းမကို မုဆိုးတစ္ပိုင္းမိန္းမရိုင္းလို႔တင္စား တတ္ၾကသည္တဲ့ေလ ။ က်ေတာ္ဟာ သည္လိုေယာက်္ားေတြထဲက သာမန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ သာျဖစ္ပါသည္ ။ သည္ေတာ့ မယ္ဥေတာင္ မမဥသခင္မ ရဲ့ သစၥာပန္း သရဖီပန္းရဲ့တန္ဖိုးႏွင့္အလွ ကိုလည္းနားမလည္ ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ သစၥာႏွင့္ ျပတ္သားမႈကိုလည္း တန္ဖိုးထား နားလည္မေပးႏိုင္တာ မဆန္းပါေခ် ။ ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာေစာင့္သိေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အလွဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ့ မာနအခ်ိဳးခံရျခင္းကို ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ အစြမ္းထက္မည္ မဟုတ္ေခ် ။

အိမ္အျပန္လမ္းသည္ ေလတစ္ျဖဴးျဖဴးႏွင့္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးဖြယ္ျဖစ္၏ ။ ထူပူမႈသည္ အေတာ္ေလးအရွိန္ေသ သြားျပီ ။ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ သီခ်င္း ညည္းရတာလည္း အေတာ္စိတ္ေပါ့ သြားေစပါသည္ ။ က်ေတာ္ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးေနတယ္ဆိုရင္ ယံုႏိုင္ပါမည္လာ း ။ သီခ်င္းသံသည္ ေလ၀ယ္လြင့္ေလ၏ ။

“အခ်စ္ေၾကာင့္ က်ရတယ္ မ်က္ရည္ေလးတစ္စက္ႏွစ္စက္ရယ္
အခ်စ္ေၾကာင့္ ေသာက္ရတယ္ အရက္ခ်ိဳေလး တစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ရယ္
အခ်စ္ေၾကာင့္ ပ်က္ရတယ္ ငါ့ရည္မွန္းခ်က္တို႔ရယ္
မလိုအပ္ေတာ့ပါ ….. တကယ္မလိုအပ္ေတာ့ပါ …..
………………………………………………………” ။ ။

ေအာင္ျဖိဳး
(၂၇ ၊ ၃ ၊ ၂၀၀၈)
( နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ ၏ “မယ္ဥေတာင္” သီခ်င္းကို ပြားယူခံစားသည္။ )

24 April 2008

မယ္ဥေတာင္

Blog နဲ႕ အဆက္ျပတ္ ေနသလို ျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကာသြားျပီ ။ 3rd Year ေရာက္လို႕စာေတြကလည္းမ်ား ၊ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာစမို႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေတြကလည္း မ်ားေတာ့ စာေရးတဲ့ ဘက္ကိုမလွည့္ျဖစ္ေတာ့ ဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေရးထားတာကို Typing ျပန္ရိုက္ျပီးတင္မယ္ ၊ တင္မယ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ကို မတင္ျဖစ္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။ သည္တစ္ခါေတာ့ အခ်ိန္မရမကယူ ရင္းတင္လိုက္ပါတယ္ ။ ( Third Year ခ်င္းအတူတူေတာင္ မပ်င္းတဲ့ Blog ေတြကစာအသစ္ေတြ တင္လို႕ :D )

က်ေတာ္တုိ႕ ႏိုင္ငံမွာ အေျခမခိုင္ေတာ့တဲ့ တကၠသိုလ္ ပညာေရးေၾကာင့္ ခုေနာက္ပိုင္းမွာတတ္ႏိုင္တဲ့ လူငယ္ေတြဟာ လက္လွမ္းမွီရာ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းေတြမွာ အလုအယက္တိုးေ၀ွးျပီး ပညာရွာၾကတာ မ်ားလာပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရမည္ ဆိုတဲ့လူငယ္ေတြ ၊ ဦးေႏွာက္ေကာင္းမ်ိဳး ဆက္သစ္ေတြဟာ (Brain Flow) ဦးေႏွာက္စီးဆင္မႈ အရ အျခားႏိုင္ငံ ေတြကို စီးဆင္းကုန္က်တယ္ ။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာ က "အစာ၀ေတာ့ ဌာနျပန္" ဆိုတာ မဟုတ္ဘဲ တတ္ႏိုင္တာနဲ႕ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ခံယူ ရင္း တိုင္းတစ္ပါးမွာ တစ္သက္လံုးေနသြားဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထား ၾကတာမ်ားပါတယ္ ။ သည္လို ျဖစ္ရတာဟာ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သည္ဘူတာပဲဆိုက္မွာ ျဖစ္လို႕ သိပ္ေတာ့ မေျပာခ်င္လွပါ ။

အထူးသျဖင့္ သည္လို ေခတ္ျပိဳင္ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ပညာသင္ထြက္ၾကေတာ့ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ႏုနယ္တဲ့ ႏွလံုးသားမွာ ဒါဏ္ရာရၾကပါတယ္ ။ ဟိုမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူကို လြမ္းတာတို႕ ၊ မေသခ်ာေသးတဲ့ ရည္ရြယ္သူအတြက္ စိတ္မခ် ၀မ္းနည္းရတာတို႕ ၊ အေ၀းကခ်စ္သူကို ပစ္ အျခားအသစ္တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိတာတို႔ ၊ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ မိန္းကေလးမ်ားဖို႔ မိေ၀းဖေ၀းလြတ္လပ္ရာမွာ ခ်စ္သူကို ကိုယ္လံုးပံုယံု မိလို႕ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါ ။ Rဇာနည္ရဲ့ "ကိုယ့္အနားရွိေစခ်င္ " တို႔ ၊ မိုးမိုး ရဲ့ "ဆာယိုးနာယာ" တို႕ဟာ သည္လိုလူငယ္ေတြရဲ့ ေခတ္ျပိဳင္ေ၀ဒနာကို ထင္ဟတ္ျပတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေတြပါ ။

အဲသည္အေတြးနဲ႕ ေရးထားခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ တင္ခ်င္ လာပါတယ္။ ၀တၳဳတို ဆိုေပမဲ့ ရွည္ေနလို႔ အပိုင္း (၂) ပိုင္းခြဲတင္ေပးပါ့မယ္ ။

(ဒုတိယ ပိုင္းကို စာရိုက္လို႔မျပီးေသး :P )

မယ္ဥေတာင္


(၁)

ညိဳ႕ညိဳ႕ဆိုင္းဆိုင္း …. ၊ မႈိင္းေ၀ေတာင္တက္ျပန္ေတာ့ …
ျမဴခိုးေလးေတြ ေဘးကရွက္လို႔ ၊ ေတာင္တန္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ … ၀န္းကာရံကာပင္ …
လြမ္းစရာ့ စံရာတစ္ခြင္……..
သခင္မမွာ … ဟိုအရင္ဘ၀တုန္းက … ခင္ပပသို႕အသြင္……
သနားစရာ့ ရင္ခတ္ ၊ သရဖီ … အေခြေခြပင္…….
ယခုတိုင္ပဲ ဒိ႒ျမင္ ….. ပံုေတာ္အစစ္ကိုျမင္ရျပန္ေတာ့.. သခင္မ
အရင္ဘ၀က အသက္မရွည္ေလျခင္း…..
ေက်းဇူးရွင္ရယ္…. ေနညိဳႏု … ေရႊလိုရႈ …
ေမပ်ိဳဥရဲ့ ေတာင္ေတာ္အ၀င္…. ။ ။


+++++++++

က်ေနာ့္ေရွ႕ကအညာေႏြ ေနပူၾကဲေတာက္ျမင္ကြင္းကို မ်က္ကြယ္ျပဳလိုလွ်င္ေတာ့ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ထား ရန္မွတပါး အျခားနည္းလမ္းမရွိပါ ။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းမွာလည္း ေခၽြးေတြ ရႊဲရႊဲနစ္လို႔ ။ အိမ္မွာခဏျပန္ေနသခိုက္ မိဘကဟိုနား သည္နား သြားခိုင္းတိုင္းေနပူလိုက္တာဗ်ာလို႔ အေၾကာင္းျပတတ္ေသာ က်ေတာ္သည္ခုေတာ့ မႏၱေလးမွ ၁- နာရီေက်ာ္ၾကာၾကာ ဆိုင္ကယ္စီးသြားရေသာ သခင္မေတာ္သို႔ မြန္းလြဲညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ အျပင္းနင္း၍ လာခဲ့သည္။

ၾကာနီကန္ရြာေလးသည္ က်ေတာ့္ ေနာက္ဖက္ ဖုံေတာထဲတြင္က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ ။ ညေနေစာင္းဆိုေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕မင္းထန္းေတာဆီ အားသြန္ႏွင္ေနၾကသည့္ ကား ၊ဆိုင္ကယ္ မ်ိဳးစံုေပၚမွ
ကိုၾကီးေက်ာ္ရဲ့ သားေတာ္ၾကီး ၊ သားေတာ္ငယ္တို႔ ကိုလည္းမၾကာမၾကာ ေက်ာ္တက္ ၊ ေနာက္ခ်န္ေတြ႕ရ၍ သည္လမ္းတစ္ေၾကာမွာေတာ့ လူသိပ္မျပတ္လွ ။

သခင္မေတာင္ေျခမွာေတာ့ စက္ဘီး သံုးေလးစင္းရပ္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ မ်က္စိေရွ႕မွ ေတာင္သည္ ညိဳ႕ညိဳ႕ဆိုင္းဆိုင္းလည္းမရွိပါ ။ သစ္ပင္ေတြ ခပ္ၾကဲၾကဲေပါက္ေနသည့္ ေတာင္ေစာင္းပတ္လည္ ၊ သစ္ပင္ရိပ္နည္းနည္းရွိဟန္တူသည့္ ခပ္လံုးလံုးေတာင္ထိပ္သည္ လြမ္းတတ္သူတို႔အဖို႔ေတာ့ လြမ္းေလာက္ပါေပသည္ ။ လူသူကင္းမဲ့ဟန္တူသည့္ ေလွကားရွည္ကို ျမင္ေနရသည္မွာပင္ အထီက်န္ဆန္လွစြာ လြမ္းဖို႕ေကာင္းေနပါသည္။ ေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္တုန္းမ်ားႏွင့္ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ခပ္မို႕မို႕ ေတာင္တစ္လံုးသည္ က်ေတာ္အသည္းႏွလံုးကို သိမ္းၾကံဳး ၍ ညွိဳ႕ယူေနေလျပီ ။
လူသူကင္းေသာ ေတာင္တက္လမ္းတြင္ က်ေနာ္္တက္လွမ္းလ်က္ ရွိျပီ ။ ပူ၍ အနည္းငယ္ေအးစက္သည္ဟု ခံစားရေသာ ေျခလွမ္းမ်ားတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ အိပ္မက္တစ္ခုသည္ တစ္စတစ္စ ၾကီးထြားလာသည္။ သည္ေန႕ သူလာရမည္ ။ သခင္မေတာင္ကို သူလာရမည္ …..။

သခင္မေတာင္…..

လွပေသာ မိန္းမသားတစ္ဦး၏ မလွပေသာ ဇာတ္လမ္း ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ေနရာ ။

ခပ္ေျဖးေျဖးတတ္ေနေသာ က်ေနာ့္မ်က္လံုးတို႔ ေ၀၀ါးသြားခ်ိန္ ……. ။

+++++++++

ခ်စ္သူ႕အသားအေရ ႏွင့္လိုက္ဖက္မည့္ ရက္ကန္းထည္ကို ရက္လုပ္ေနေသာ မိန္းမလွေလးတစ္ဦး ၊ ေခါင္းကဆံေကသာမွာလည္း သရဖီပန္းကံုးေလးကို ရစ္ေခြပန္ဆင္ထားသည္။ မယ့္အတြက္မူသရဖီပန္းသည့္ သ စၥာပန္းပြင့္ေလးမ်ားပင္ ….. ။ ညိဳေမာင္းၾကံ႕ခိုင္ေသာ ပ်ိဳ႕ေမာင္ၾကီးအတြက္ရည္ရြယ္ျပီး မယ္ကိုတိုင္ေရြးခ်ယ္ရက္လုပ္ေနသည့္ ပုဆိုးအေတာင္ႏွစ္ဆယ္အစ ျပီးရန္သိပ္မလိုေတာ့ ။ ေမာင္ၾကီးေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာမွ ျပန္မလာမွီေတာ့ ျပီးေလာက္ပါသည္ေလ။

မယ့္ရင္၀ယ္ မယ္ခ်စ္သူတစ္ဦးသာ အရိပ္ပမာမခြာရွိ၏ ။ မယ့္ကို ပိုးပန္းခဲ့ေသာ ၊ ေမာင္ၾကီးႏွင့္ ပုဆိုးတန္းတင္အၾကင္လင္မယား ျဖစ္သည့္တိုင္ ပိုးပန္းၾကဆဲျဖစ္ေသာ ဂုဏ္ၾကီး ၊ ဂုဏ္ငယ္ ၊ မင္းခေယာက်္ား ၊ အသည္သားမက်န္…. မယ့္စိတ္ကို ယိမ္းယိုင္ေအာင္မည္သူမွ် မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေမာင္ၾကီးႏွင့္မယ္ သစၥာ တိုင္ခဲ့ေသာ သရဖီပန္းေလးမ်ားသဖြယ္ မယ့္အခ်စ္တို႔သည္ ေမႊးျမေနဆဲ ။

“ေ၀ါင္း” ခနဲ “ေ၀ါင္း” က်ားဟိန္းသံသည့္ ရက္ကန္းခက္သံညံညံၾကား၀ယ္ က်ယ္ဟိန္းျပီးထြက္လာသည္။ ေမ့ေမ်ာသြားရမတတ္ ညွီေဟာင္ေဟာင္အနံ႕အသက္ ၊ စူးရွၾကမ္းတမ္းေသာကိုက္ခ်ီ မႈတစ္ခု၀ယ္ မယ့္ကိုယ္ေလးသည္ ေပါ့ပါးစြာ ၊ ရုန္းကန္ႏိုင္မႈပင္မရွိဘဲ ပါသြားေတာ့သည္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ ၀ုန္းဒံုးခနဲလဲျပိဳက်သံေတြ ၊ ေတာင္ျပဳန္းရြာသူ ရြာသားေတြရဲ့ စိုးရိမ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္သံေတြ စီခနဲေနေအာင္ၾကားလိုက္ရသည္။

“ကိုရင္ေမာင့္ မိန္းမ မေရႊဥ က်ားခ်ီသြားလို႕တဲ့ေဟ့ ။” ………
……
……
ခပ္သင္းသင္းေမႊးေနတဲ့ ပန္းရနံေၾကာင့္ အသက္ေငြ႕ေငြ႕သာက်န္ေတာ့ေသာ မမယ္ဥ သတိျပန္၀င္လာျပန္သည္ ။
ျဗိဇင္ပန္း ……..
အေလ့က်ေပါက္တဲ့ခပ္နီနီရဲရဲ ပန္းပြင့္ေသးေသးေလးေတြ …..။
ခပ္၀ါး၀ါးျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ…… က်ားရဲ့ေက်ာေပၚက ရွံနီစေထာင္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါလား။
မယ့္အသိစိတ္အာရံုတြင္ သင္း၏ အာဏာရွင္ဆန္စြာအႏိုင္အထက္ သိမ္းပိုက္လိုသည့္ သင္းအၾကံအစည္အားလံုးကို လည္းသိျပီ ။ ေတာင္ျပံဳးရြာကို အပိုင္စားရသည္ဆိုျပီး အာဏာႏွင့္အရာရာကို ရေအာင္ယူႏိုင္သည္ဟု ပိုင္ပိုင္တြက္ထားသည့္သင္းမ်က္ႏွာထား ။
သင္းအၾကံအစည္အတိုင္း မျဖစ္ေစရ။

ေနာက္ေတာ့ ….
ေတာင္ၾကားက လူသူမနီးတဲ့ေတာအုပ္ထဲမွာ ေစတီငယ္တစ္ဆူ၊ က်ားတစ္ေကာင္ေပၚက ရွံပန္းနီစႏွင့္ ေယာက်္ားတစ္ဦး ၊ ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္တိုင္ … ထီမထင္မ်က္ႏွာႏွင့္ မိန္းမငယ္တစ္ဦး ။ မိန္းကေလးေခါင္းမွာ ၾကိဳးေျပစျပဳေနတဲ့ သရဖီပန္းကံုးေလးတစ္ကံုး ။ က်ားေပၚကလူကလည္း ေခ်ာ့တစ္လွည့္၊ ေခ်ာက္တစ္ခ်ည္ႏွင့္ ေမးလိုက္ ၊ မိန္းကေလးကလည္း ေခါင္းတစ္ခါခါႏွင့္ အျပင္းအထန္ျငင္းဆန္လိုက္ ။ ေနာက္ေတာ့ ရွံပန္းနီလူက ေဒါသထြက္ဟန္ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ကာ ျပတ္သားစြာေမးသည္ ။ မိန္းကေလးက လည္းတည္ၾကည္စြာ ျငင္းဆန္လိုက္ရင္း ေစတီငယ္ဖက္မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္ကာ မ်က္စိကိုမွိတ္ဘုရားကို အာရံုျပဳဆုေတာင္းေနလိုက္သည္ ။ က်ားေပၚကလူက ပိုင္းျဖတ္ဟန္ျဖင့္ စီးေတာ္က်ားကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သည္ ။
သည့္ေနာက္တြင္မူ ၾကည့္ရက္စရာမရွိေသာျမင္ကြင္းတစ္ခု ။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ မိန္းမငယ္ ၊ က်ားပါးစပ္မွ အသားႏွင့္ ေသြးညွီနံ႕ ။ ဒါေပမယ့္ မမယ္ဥရဲ့ ေခါင္းထက္မွာ တစ္ပြင့္စီေျပက်လာတဲ့ သရဖီပန္းေလးမ်ားကေတာ့ ေမႊးရနံ႕ သင္းျပန္႔ေနဆဲပင္ ။ အသက္ေသြးႏွင့္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ့ သစၥာပန္းပြင့္ေတြ ။

+++++++++

သရဖီနံ႕ သင္းသင္းေလး က်ေနာ့္ႏွာ၀တြင္ ေမႊးပ်ံေနသည္ ။ တေပါင္းလမွာလည္း သရဖီပန္းပြင့္သတဲ့လား ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာခ်ာမသိပါ ။ အင္က်င္ရြာမပါအ၀င္ သခင္မေတာင္ေတာ္နီးမွာ ပ်ိဳျဖဴတို႔ ႏွစ္စဥ္တန္ခူးလဆန္း (၄) ရက္ေန႕တြင္ ပန္ဦးပန္းဖ်ားကို မမဥသခင္မအတြက္ပန္ေတာ္ပန္းဆက္ ဓေလကိုေတာ့ ၾကားဖူးခဲ့သည္ ။ ပန္ေတာ္ပန္းျမတ္ သရဖီကို စံုဂဏန္းက်ေအာင္ေရြးုျပီ ကလပ္ႏွစ္ခုတြင္ ဖက္စိမ္းခံကာ ပူေဇာ္ပသၾကသည့္ ေဒသခံတို႕၏ “စံုဖက္” ပညတ္ကိုလည္း မွတ္သားဖူးသည္ ။ မမဥသခင္မႏွင့္ သူ႕ခ်စ္သူကိုရင္ေမာင္တို႕ ဘ၀တိုင္း စံုဖက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ရည္ရြယ္တင္လွဴျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ရွင္းျပခံရဖူးသည္ ။

က်ေနာ္သရဖီပန္းကို ခူးခ်င္၊ ေကာက္ခ်င္ေသာ္လည္း “ပန္းသစၥာ” စူးမွာကိုေၾကာက္၍ မေကာက္ျဖစ္ေတာ့ ။ သူလာရင္ေရာ ။ သူသာေရာက္လာျပီး ပန္းပန္ခ်င္တယ္ဆိုပါက ၊ မမဥရဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ေရာ ၊ ေဒသစြဲေတြကိုေရာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ကာ ေမာင္ေကာက္ေပးျပီး သူ႕ေခါင္းမွာပန္ေပးလိမ့္မည္ ။ သူသည္ ေမာင့္အတြက္ သည္မွ်ပင္အေရးၾကီးသူ ျဖစ္၏ ။ သူႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ က်န္တာဘာမွ အေရးမၾကီး … ။ ။


(၂)

ပင္စြယ္ျမိဳင္နန္း ပန္းကရင္မက္ေတြက … ေ၀ေ၀လြင္လြင္ …
ပင္၀ယ္ၾကိဳင္လန္း …. အင္ၾကင္းပန္းေတြက… ေ၀ေ၀လြင္လြင္….
မဆံုသူမ်ား ေရာက္ၾကရင္ လြမ္းသလို… ေဆြးသလို ငိုခ်င္သေလာက္ပင္…
မုန္းခ်စ္ စိမ့္လွပါတယ္ ….. လိပ္ျပာေတာင္ငယ္ေသးပင္ အေ၀းကပဲမၾကည့္ခ်င္…
ေတာစံပယ္ပန္းေလးက… ေဘးအက်.. ေမႊးလွတယ္ရွင္
ေက်းဇူးရွင္…. ေနညိဳႏု … ေရႊလိုရႈ …
ေမပ်ိဳဥရဲ့ ေတာင္ေတာ္အ၀င္…. ။ ။

+++++++++
သည္ညေနသူလာရမည္ ။ သူ႕ကိုခ်ိန္းခဲ့တုန္းက အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္ ေနခဲ့သည့္တိုင္ သူလာေတာ့လာရမည္ ။ ငယ္စဥ္ကပ်ိဳးခဲ့ေသာ ေမတၱာသည္ ခိုင္ၾကည္တတ္ပါသည္ ။ သူ႕အေပၚ ခ်စ္ေသာ က်ေတာ့္ သစၥာကို က်ေတာ္ယံုသည္ ။

ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ထဲက သူသည္က်ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့၏ ။ သစ္ပင္တတ္ဖက္ ၊ ထမင္းအိုးတမ္း ဟင္းအိုးထမ္းကစားဖက္ ၊ စြန္လႊတ္ဖက္ ၊ ေလာက္စာလံုးလံုးဖက္ျဖစ္သည္ ။ ေနာက္ေတာ့ စာက်က္ေဖာ္လည္းျဖစ္ခဲ့သည္ ၊ စာျပိဳင္ဖက္လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ျပီး သူေဌး ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခ်င္ေသာက်ေတာ္ႏွင့္ ၊ လက္ေတြ႕က်ျပီး ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခ်င္ေသာ သူတို႕သည္ အယူအဆအားျဖင့္ ဆန္႕က်င္ရန္ျဖစ္ၾကသည္မွာလည္း မဆန္းပါ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္တို႔သည္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တည့္လိုက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ ။

ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္မတူၾကသူတို႕သည္ တစ္ေန႔တြင္ လမ္းခြဲသြား ၾကရျမဲ ဓမၼတာမွာမဆန္း ။

ဆယ္တန္းဟူသည္ ဘ၀၏လမ္းစံုျဖစ္သည္ ။ ဆယ္တန္းျပီးေနာက္ ျမန္မာျပည္တြင္ သူေဌးမျဖစ္ႏိုင္ဟု ယုံၾကည္ေနျပီျဖစ္ေသာ က်ေတာ္သည္ တိုင္းတပါးေရျခားေျမျခားတြင္ ပညာသင္ျပီး စီးပြားရွာရန္ၾကံသည္ ။ D မ်ားစြာပိုင္ရွင္သူက ေဆးေက်ာင္းတတ္မည္ဟုဆိုသည္။ သူေလာက္အမွတ္မမ်ားသည့္တိုင္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာက်ေတာ္ကေဆးတတ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ အမွတ္မွီခဲ့သည္ ။ က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အျပိဳင္အဆိုင္ျငင္းခဲ့ၾကျပီး ေနာက္ဆံုကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ကိုယ့္ဘက္မွ အေလ်ာ့မေပးႏိုင္ခဲ့ၾကေခ် ။ ရည္မွန္းခ်က္မတူၾကေသာက်ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ေခါင္းမာအေလ်ာ့မေပး တတ္ၾကသည္ေနရာမွာေတာ့ တပ္တူ တူခဲ့ၾကသည္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းစံုမွာအျပံဳးႏွင့္လမ္းခြဲ ခဲ့ၾကသည္။ က်ေတာ္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားထြက္ ။ သူကလည္း သူယံုၾကည္ရာလမ္းကိုေလွ်ာက္သည္ ။ တစ္သက္လံုးတြင္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုႏိုင္ရန္ပင္ အခြင့္အလမ္းနည္းေခ်ျပီ ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေညာင္ညိဳပင္ရိပ္ေအာင္မွာ မျပံဳးႏွင့္လမ္းခြဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကျပီ ။ ဒါေပမယ့္ ခက္သည္မွာ သည္အခ်ိန္ၾကမွ က်ေတာ္သူ႕ကို အရူးအမူးခ်စ္မိသြားျခင္းျဖစ္သည္ ။ ။

အကယ္၍ အရြယ္ေရာက္ျပီး အပ်ိဳလူပ်ိဳ ခ်စ္ၾက၊ ၾကိဳက္ၾကတာ မဆန္းဟု ဆိုၾကရိုးဆို လွ်င္ ငယ္စဥ္ကေပါင္းလာ ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္မိဖို႔ရန္ ေဘးတြန္းအား တစ္ခုခုေတာ့လိုသည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္ ။

ျပည္ပေရာက္ျပီးေနာက္ က်ေတာ္ သူ႕ကိုမၾကာမၾကာဖုန္းဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ေတာ့ ၾကြားခ်င္တာေရာ ၊ မသိစိတ္ကသူႏွင့္ စကားေျပာခ်င္ေနတာေရာ ညီတူညီမွ်ပါ၀င္ေနပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေၾကာင္း အျခားသူငယ္ခ်င္ေတြဆီကေန သတင္းေတြၾကားလာခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို လိုက္တဲ့ Senior ေတြအေၾကာင္း ၊ နားလည္ေပးတဲ့သူရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေရာေပါ့ ။ သိသိခ်င္းေတာ့ ငါသူငယ္ခ်င္းသူ႕လို မိန္းကေလးမ်ိဳးေတာင္ ရည္စားေတြဘာေတြ ရေနျပီပဲလို႕ သာမာန္ထက္မပိုခဲ့ေသာလည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေျပာမျပတတ္ေသာ ေ၀ဒနာသည္ ေနရာယူလာတတ္ေတာ့သည္ ။ ေလာကတြင္ ခံစားသူကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာေရရာ စြာမသိေသာဆြတ္ပ်ံ႕ျခင္းေရာဂါသည္ ေတာ္ေတာ္ရင္နာစရာေကာင္းပါသည္။ ခံရလည္းခက္ပါသည္ ။

မျဖစ္ႏိုင္ . ။

သူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္သည္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ ။ သူ႕ကို ငယ္ငယ္တည္းက ခင္သည့္သူငယ္ခ်င္း ဘ၀တစ္ေလွ်က္လံုးတြင္ သူ႔ကို ရည္းစားမထားဖို႕တားဖူးသည္ ။ ငယ္ငယ္ထဲက က်ေတာ္ညီမတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ရင္ႏွီးေသာ သူ႕ကို က်ေတာ္ပိုင္သည္။ ခုေတာ့ သူ႕ကို က်ေတာ္ထက္အတြင္းက် ရင္းႏွီးစြာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ပိုင္ဆိုင္ေပေတာ့မည္ ။ဘာေၾကာင့္လည္းဟု မေသခ်ာေသာ္လည္း ထိုသိနားလည္မႈသည္ အေတာ္ၾကီးကို ရင္နင့္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္ ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဖုန္းဆက္တဲ့ရက္ေတြ စိပ္လာသည္။ ဖုန္းေျပာလွ်င္လည္း ရင္ပိုခုန္လာသည္. ။ ေနာက္ ၾကားက သူ႕လူအေၾကာင္းကို ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ေတြ ေရာက္ရက္ခက္ရျပန္ေတာ့သည္ ။

“က်ေတာ့္ကို ဥေပကၡာမျပဳ ပါျပဳပါနဲ႕ကြာ ။ က်ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာ အထိမင္းအတြက္ အေရးပါ ပါရေစ “ ။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ သူ႕အနီးမွာ ထိုင္ျပီး ဖြဲ႕ႏြဲ႔ ေျပာျပခ်င္သည္ ။ မဆံုးႏိုင္ ေသာ အိပ္ပ်က္ညမ်ား ၊ စာဖတ္မရဘဲ စာအုပ္ကိုင္ ငိုင္ရေသာ ေန႔မ်ား ၊ မတင္မက် ေ၀ဒနာ ရဲ့ အဆံုးစြန္ေသာ ခံစားရမွဳတြင္ ပထမအၾကိမ္ မူးယစ္ေ၀သီေသာ ေႏြေႏွာင္းညတစ္ညမွာ အခ်စ္နာက်ေယာက်္ား တစ္ေယာက္၏ ထက္သန္ေသာေပါက္ကြဲမႈ အျဖစ္သူ႕ကို က်ေတာ္ဖြင့္ဟ ေျပာခဲ့တယ္ ။

“ငယ္ရယ္ က်ေတာ္မင္းကို ခ်စ္တယ္ ။ သိပ္ကို ခ်စ္တယ္ကြာ ”

တိတ္ဆိတ္ေသာ တစ္ဒကၤ ရဲ့အဆံုးမွာ က်ေတာ့္ ရင္မွာစြဲေနေသာ ႏူးညံ့တဲ့စကား သံကိုၾကား၏ ။

“ငါ့မွာ ခ်စ္သူရွိ …….”

“မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ကြာ ”

ရဲေဆးတင္ထားေသာ ယာမကာ၏ အစြမ္းလား ၊ ရင္ကို ထိုးႏွက္လိုက္တဲ့ သူ႕စကားရဲ့အစြမ္းလား မေ၀ခြဲႏိုင္ေသာ္လည္း အိပ္ယာေပၚသို႔ ေခြလဲက်သြားသည္ ။ ခ်စ္သူရွိတယ္တဲ့လား .။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရဲ့ ပထမဦးဆံုး အခ်စ္အျဖစ္ဖြင့္ဟ မႈတြင္ ရွံဳးနိမ့္ရျခင္း ။ ရွံဳးနိမ့္တဲ့ ႏွလံုးသား၏ ျပန္လည္ႏိုးထရွင္သန္ျခင္းတြင္ ရင္လွိဳက္ နာၾကည္းမွဳတစ္ခုေတာ့လိုပါမည္ ။ ဒါေပမယ့္ သူသည္နာၾကည္းစရာ တရားခံတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ ။ “ဘယ္သူ မျပဳမိမိမွဳ” ဆိုေသာ ဆိုရိုးစကားကို ၾကားဖူးသည္မွာ ၾကာျပီ ။ တစ္ခါမွ ဤမွ်ေလာက္ အဓိပၸာယ္မေလးနက္စဖူး ။ ေနာင္တ ဆိုသည့္ စကားလံုးမ်ားကို တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္ မမုန္းစဖူး ။

ျပီးခဲ့ေသာ အခ်ိန္တို႕ကို နာရီလက္တံလွည့္၍ ျပန္ယူရမည္လား ။ ျပကၡဒိန္ အေဟာင္းမ်ားမွ ရွာေဖြယူ ရမည္လား ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ တစ္ေနရာရာမွ ျပန္စလို႕ ဖန္တီးခြင့္ ရွိရဲ့လား ။ က်ေတာ္လည္း သည္ႏိုင္ငံကို မလာျဖစ္ ။ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလာက္ေတာ့ျဖစ္ ။ သူနဲ႕ အၾကိဳတ္အႏွယ္ ညင္းခံု ။ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တဲ့လိုက္ျဖစ္ ။ Anatomy ကိုအတူတူေလ့လာ ။ ဆပ္ဗလီေတြ ထိရင္နဲ႕ “သည္ႏွစ္ မေအာင္ရင္ ေနာက္ႏွစ္” ဘာညာနဲ႕ သီခ်င္လုပ္ သီဆို ဟစ္ေၾကြးေနမလား ။ ဒါမွမဟုတ္ သူလည္း သည္ကိုလိုက္လာ ၊ စင္းကလိပ္ကို ေျပာ ၊ Circuit ေတြ ၊ Voltages ေတြၾကားမွာ နစ္ျမဳပ္ ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ အတူတူၾကည့္လို႔ …. ။ သည္လိုသာ ညွိယူလို႕ ရစတမ္းဆိုရင္ ဘ၀မ်ားစြာအတြက္ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ေပးလို႕ ညွိယူထားလိုက္ ခ်င္ပါသည္ ။

ဒါေပမယ့္ သည္လိုမျဖစ္ႏိုင္သည့္တိုင္ က်ေတာ္လက္မေလ်ာ့ပါ ။ ခ်စ္သူရွိျခင္းသည္ အိမ္ေထာင္က်ျခင္းမဟုတ္ ။ သည္တစ္ခါေက်ာင္း ပိတ္လို႕ အိမ္ျပန္ရင္ သူ႕ကို ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕ ရမည္။ ေမာင္သူ႕ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာရမည္ ။ မည္သို႕ပင္ခ်စ္ေစ သူ႔ ကိုခ်စ္ေသာ အခ်စ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ဟူက်ေတာ္ယံုပါသည္ ။
+++++++++

(ဇာတ္သိမ္းပိုင္းရွိေသးသည္ :P )

11 April 2008

ပိေတာက္ေတြေရႊရည္လူးျပန္ေတာ့ …..


“ျမိဳ႕မျငိမ္း” ၏ “နတ္ရွင္ေနာင္” သီခ်င္းတြင္ ….

ပိေတာက္ေတြေရႊရည္လူးၾကမယ့္အေျခ ……. ၊ ပုလဲငံု စံပယ္ျဖဴ ဖူးခက္ခက္ေ၀ ၊ပန္းမ်ိဳးစံု ရာသီကုန္ဖူးခဲ့ ေပါ့ေလ ၊ ခ်စ္သူကို ရည္စူး ခူးတယ္လို႕ေခၽြ”…….

သၾကၤန္ပြဲေတာ္တြင္ အေ၀းရွိခ်စ္သူကို ရည္ရြယ္ျပီး ေတာေတာင္ထဲတြင္ပြင့္ေသာ ပိေတာက္ပန္းကို ခူးေခၽြခဲ့ေသာ စာဆိုစစ္သည္နတ္ရွင္ေနာင္ကို စိတ္ကူးယဥ္လြန္းသူဟု က်ေတာ္မဆို၀ံ့ပါ ။ အျပစ္တင္ခ်င္း တင္ရလွ်င္ လြမ္းေအာင္ဖန္တတ္ေသာ ပိေတာက္မင္းကို သာ က်ေတာ္အျပစ္ဆိုမည္ ။ ပိေတာက္မရွိ လွ်င္သၾကၤန္ သည္ အေတာ့္ကို မျပည့္မစံု အထီးက်န္လိမ့္မည္ ။ ပိေတာက္ ရွိျပီး ခ်စ္ရမည့္သူ အနားမွာ မရွိလွ်င္ေကာ …… . ။

တစ္ႏွစ္တစ္ခါသာ ပြင့္ေသာပိေတာက္ပန္းသည္ တန္ဖိုးထားဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။

+++++

သၾကၤန္ရက္တြင္း အိပ္ယာမွႏိုးႏိုးခ်င္ “ေဟ့ သည္ေန႔ပိေတာက္ေတြပြင့္ျပီ ေဟ့” လို႔ေသာ ၀မ္းေျမာက္ျမဴးတူးသံႏွင့္ သတင္းစကားသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လႈပ္ႏိုးတတ္ျမဲ ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပိေတာက္နံ႕ေမႊးလာသည္ ။ ပိေတာက္သည္ အထြက္အျမတ္ထားစရာ ပန္း …. ။ ျမတ္စြာဘုရားကိုလည္း ကပ္လွဴရမည္ ။ အိမ္မွအေမ့အတြက္လည္း ခူးရမည္ ။ ခင္မင္ရာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေ၀ငွရမည္။ ေနာက္သၾကၤန္ရက္မ်ားအတြင္း ေရပက္ခံထြက္ၾကမည္ ။ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမည္ ။ ခင္မင္သူ ေတြကို ေရေလာင္းမည္။ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕တြင္ သၾကၤန္လြမ္း ေ၀ဒနာကို ခံစားရင္း မိဘေတြနဲ႕ ေက်ာင္းကန္ဘုရားသြားရင္း ေနာက္ႏွစ္သၾကၤန္ ျမန္ျမန္က်ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းမယ္ ။ ေနာက္ႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ အမွတ္တရ၀ယ္မည္ ။

ဒါသည္ သၾကၤန္ခံစားမႈျဖစ္သည္။ ေလွ်ာက္လည္ဖူးသမွ် သၾကၤန္မ်ားတြင္ (၉) တန္းေျဖျပီး (၁၀) တန္း က်ဴရွင္မ်ားကို တတ္ေနရသည့္ႏွစ္က သၾကၤန္သည္အေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္သည္။ သၾကၤန္တြင္း က်က္ရန္စာမ်ားရွိသည့္ တိုင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပ်ာ္ရေသာ အရသာသည္ ေတာ္ေတာ္ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းပါသည္ ။

ခုေတာ့ သၾကၤန္အရသာကို တမ္းတေနရသည္မွာ (၃) ႏွစ္ေက်ာ္ေလျပီ ။ မ ႏၱေလးတြင္ သၾကၤန္ မ႑ပ္တို႕ တည္ေဆာက္လို႕ အျပီးသတ္စအခ်ိန္ဆိုရင္ က်ေတာ္ျပန္လာခဲ့ရသည္ခ်ည္း ။ ငယ္ငယ္ကေလာက္ ခံစားမႈမႏုနယ္ေတာ့ေသာ္လည္း ဆြတ္ပ်ံ႕မႈေတာ့ျဖင့္ ခံစားေနရဆဲျဖစ္သည္။ ခင္မင္သူတစ္ေယာက္၏ သၾကၤန္ အၾကိဳဆိုျပီး စတိေရေလာင္းခံရသည္မွအပ သၾကၤန္ေရ စိုစိုရႊဲျခင္းကို မခံစားရသည္မွလည္းၾကာေခ်ျပီ ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အခ်ိန္မွန္လွေသာ သၾကၤန္ရက္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားႏိုင္ဖို႕ေတာ့ မျဖစ္ပါ ။ ခံစားခ်က္အခ်ိဳ႕ကို မ်ိဳသိပ္ထိန္းသိမ္း ရမည့္အရြယ္ေရာက္လာသည့္တိုင္ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ သည္အခ်ိန္ဆို ဆြတ္ပ်ံ႕လာဆဲ ။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေျခအေန (က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မည္သို႕ေသာအေျခအေနကို လိုခ်င္မွန္း မိမိကိုယ္တိုင္မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ ) ကိုတမ္းတဆဲ …….. ။ ငယ္က သူ႕အတြက္ခူးခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ဦးကို လည္း သတိရဆဲပါ ….. ။

နက္ျဖန္က်မည့္ သၾကၤန္အတြက္ ကဗ်ာဆရာအခ်ိဳ႕ရဲ့ သၾကၤန္ဖြဲ႕ကဗ်ာမ်ားကို အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ ………….. ။

+++++

ပိေတာက္ပန္း

လတန္ခူးေပမို႕ အလွထူးပါဘိ

ျမျမဖူးရယ္တဲ့ ခိုင္ေရႊ၀ါ ။

တကယ္တန္းသာျဖင့္

ဘယ္ပန္းေနာ္ စံမတူဘု

နႏၵမူ ဖန္ဂူ ထိပ္မွာလ

ပေစၥကာ ေခၽြးေတာ္သိပ္ရတယ္

ေအးရိပ္ဆာယာ ။

တစ္ႏွစ္တြင္သည္တစ္လေပပ

တစ္လတြင္ တစ္ရက္ထဲ

ခက္ခဲတဲ့ ရက္ဗုဒၶါ

ပြင့္ရွာၾက စံုျမိဳင္တြင္း ။

ျမဴမင္းလြင္ထန္

ၾကဴသင္း တာခ်ိန္ယံမေတာ့

ေရႊ၀တ္ဆံငံုတံေညွာက္ကယ္ႏွင့္

ခါသၾကၤန္ ဂိမွာန္ေရာက္ျပန္ေတာ့

သိန္သေရထိန္ေ၀လို႕ေတာက္တဲ့ျပင္

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သင္းေပမယ့္

ဆန္းသေလာက္မလင္းႏိုင္ဘု

ပန္းပိေတာက္မင္း ။ ။

(ဦးေၾကာ့)


+++++


ပိေတာက္ပန္း

မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႕

ႏွစ္ဆန္းခါေတာ္မွီမို႕

ဇေမၺာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းခါပ

ခပ္သိမ္းနယ္စံုစံုသို႔

ပြင့္ငံုကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႔

ေခါင္းၾကြကာ ဆာေ၀ေ၀နဲ႕

သူလည္းေလ ေလာကီသားလိုပ

ၾကြားခ်င္လွေပလိမ့္မယ္ ။

တစ္သိန္တင့္ပါဘိ

တိမ္ျမင့္ရည္ျပာျပာက

ၾကည္သာသာ ပင့္ေလအျဖဴးတြင့္ျဖင့္

တီတာတာ ပြင့္ေရႊဖူးငယ္တို႔

လည္ယွက္ကာ ဘယ္ညာလူးေလေတာ့

သူတို႔လို ဘယ္သူျမဴးႏိုင္ပါ့

ထူးပါဘိတယ္။

တ၀ါ၀ါ ဆင္သကၤန္းရယ္က

ကမၻာမွာ ရႊင္ရႊင္လန္းေအာင္လို႕

တမင္မွန္းကာပ သတိဆြယ္

ရည္ရြယ္ေတာ့သလား ။

ခူးပါနဲ႕ကြယ္

ပြင့္ဖူးမွာအ၀ါျခယ္၍

မာလာအလယ္မွာ ႏႊဲခ်င္တဲ့ ႏွလံုးရယ္ေၾကာင့္

ႏွစ္ဆန္းကုန္ အတာ၀င္သို႔

မာန္အင္ကို ဥာဏ္ဆင္ေမြးကာျဖင့္

အေရးအခါသာမွ

ခမ်ာမွာ တစ္ဂုဏ္ဆန္းရတယ္

ပန္းပိေတာက္မ်ား ။ ။

(ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)

+++++


အတာ

သၾကၤန္ေတာ္တန္ခူးမို႕
ေရႊ၀ါဖူး ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေပါ့ေ၀ေ၀ ။

အတာေရ ျဖာေ၀လို႔ စိုလန္း ။

ခ်စ္ဦးမာပါေစ - တဲ့
ႏွစ္ကူးသာပါေစ တဲ့
ပဏာေခၽြ ရႊန္းေ၀ဆင့္တယ္
ထြန္းတင့္ ႏွစ္ဆန္း ။ ။

(ေငြတာရီ)

+++++

(ဆရာ ဒဂုန္တာရာကေတာ့ ခ်စ္သူအတြက္ ပိေတာက္ဖူး ခူးရန္ၾကံတဲ့ လုလင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အျဖစ္ကို ကဗ်ာဖြဲ႕ခဲ့တယ္….. )

ပိေတာက္ဦး

အို … လွလိုက္တာ

ကိုင္းငိုက္ယိုယီး ၊ တြဲေလာင္းစီး၍

ေရႊသီး၀ါေသြး ၊ ျပြတ္သိပ္ေလးေအာင္

ညြတ္ေကြးရြရြ ၊ လွ … လွ … သည္

ပထမပိေတာက္ပြင့္စဥ္က ။

“ေဟာ … ေဟာ … ပြင့္ျပီ”

က်ဴးရင့္ေအာ္ၾက ၊ တံခါး၀မွ

လွစ္ဟဆိုကာ၊ ေျပးထြက္လာျပီး

၀င္း၀ါပိေတာက္ ၊ သစ္ပင္ေအာက္၀ယ္

လုေကာက္ ေၾကြသည့္ ပြင့္မ်ားကို။

ငမ္းငမ္းတတ္

လုယက္ခုန္တက္ ၊ ဓားလက္နက္ျဖင့္

လုဖ်က္မႈန္းေၾကာင့္

ေၾကျပဳန္းလဲက် ၊ ဒဏ္ရာရႏွင့္

ရြက္ျမျပာညိဳ .၊ သစ္ငုတ္တိုသာ

ဖရိုဖရဲ က်န္ရစ္၏ ။

ငါ့စိတ္တြင္ကား

ေမခင္ႏွမ ၊ ဆံေကျမထက္

လွလွကေလး၊ ကိုယ္တုိင္ေရြး၍

ဆင္ေပး ထံုးခ်င္လွေသာေၾကာင့္ ။

က်ိဳးပဲ့ေနေသာ

ပင္ေျခေအာက္တည့္ ၊ ငါ ရပ္ၾကည့္၍

ၾကြင္းသည့္တစ္ပြင့္ ၊ ေကာက္မည္လင့္ေသာ္

“အို … ရွင့္ … ကၽြန္မ

ဗုဒၶျမတ္ထံ ၊ လွဴကပ္ရန္” ဟု

လုျပန္အတင္း ၊ ဆိုကာခ်ဥ္းေသာ္

လက္ခ်င္းဆံု၍ ေနသတည္း ။ ။

(ဒဂုန္တာရာ)

+++++

(ဆရာမၾကီး ၾကည္ေအးကေတာ့ မွ်ေ၀ခံစားမည့္ ခ်စ္သူမရွိလွ်င္ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ပိေတာက္ဦးပင္ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ရတယ္လို႕ဆိုျပန္ပါတယ္ … )

အခ်ည္းႏွီးပိေတာက္

လွလိုက္တာကြယ္

၀င္း၀ါထိန္ရဲ ၊ ဆုပ္ခဲေရႊငံု

စုျပံဳပြင့္ၾက ၊ ေပၚဦးစရွင့္

လွ ၊ လွပါဘိ ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖိကပ္

နမ္းမိ ခ်စ္မိ ၊ ပိေတာက္ႏြယ္ ။

ပိေတာက္ဦးမို႔

ယစ္မူးတသ ၊ ႏွေျမာလွရဲ့

ဘ၀ခ်စ္သူ ၊ မိုက္မွာယူထင့္

မလွဴရက္ဖူး ၊ တပ္မက္ဦးမည္

ဆုထူးမဆင္ ၊ ဘုရားမတင္ ။

ပိေတာက္ပြင့္ႏြယ္

ရင္၀ယ္ေပြ႕ပိုက္ ၊ ၀မ္းေျမာက္လႈိက္လွဲ

အိမ္ထဲေျပးခဲ့ ၊ ၾကည့္ပါလွဲ႕ဦး

ေမာင့္ရဲ့အနား ၊ စကားစလဲ

ျပံဳးျမဲလ်က္ပင္ ၊ ေမာင္မျမင္ ။

ေမာင္မျမင္၍

ငိုခ်င္ထြက္ခဲ့ ၊ ငဲ့မၾကည့္ေတာ့

ညြတ္ေကာ့ျမိတ္စက္ ၊ အိမ္ျပင္ထြက္၍

သင္းညက္ပ်ံ႕လိႈင္ ၊ ပိေတာက္ခိုင္ကို

ေပြ႕ကိုင္ရပ္ဆဲ ၊ မိုးဖြဲဖြဲမွ

သဲမဲၾကမ္းရိုင္ း ၊ မုန္တိုင္းရမ္းလဲ

မဆန္းၾကယ္ဘူး ထင္မိ၏ ။ ။

(ၾကည္ေအး)

+++++
ကဗ်ာဆိုတာ စာဆိုရဲ့ စိတ္ေၾကးမံုလို႕ဆိုၾကတယ္ ။ အခ်ိဳ႕က သၾကၤန္ကို ခ်စ္တယ္ ။ ၾကည္ႏူးတယ္ ၊ သာယာတယ္ ။ အခ်ိဳ႕ၾက စိတ္နာတယ္ ၊ေၾကကြဲၾကတယ္ ၊ ၀မ္းနည္းတမ္းတတတ္ၾကတယ္ ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သၾကၤန္ဆိုတာ သာမန္အားျဖင့္ခ်စ္စရာ ျမန္မာ့ဓေလ့တစ္ခုပါ ။ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ…. ။



ႏွစ္အကူး …. လည္းသာပါေစ ။
ေမာင့္ ခ်စ္ဦးလည္း …. မာပါေစ ။ ။


ေအာင္ျဖိဳး
(၂၀၀၈ - သၾကၤန္ကို ၾကိဳဆိုျခင္း)
(၁၂၊ ၄၊ ၂၀၀၈)

9 April 2008

ခ်စ္ရမၼက္ - အပိုင္း (၃)

ေဂ်ဆင္းသည္ ရီကေတာ္ႏွင့္ သူမအျပင္ထြက္ဖို႕အေၾကာင္း အေသအလဲညွိႏႈိင္း ေနစဥ္မွာပင္ မစၥတာရီ အခန္းထဲမွထြက္ခြာသြားသည္။ ေနာက္ဆံုး သူမကိုယ္တိုင္ သည္အေျခအေနမွ ရုန္းထြက္သြားႏိုင္ခဲ့ျပီးေနာက္ သူမ သူမ၏အခန္းေလးထဲသို႕ ခဏ၀င္ခဲ့သည္။ သူမ၏ ဆံပင္ႏွင့္ မိတ္ကပ္ကို ခပ္ေလာေလာေလး ထံုးဖြဲ႕ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အေစခံေရာက္လာျပီး သူမအတြက္ အိမ္ေရွ႕မွာကားေစာင့္ေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလာေျပာေသာအခါမွာ သူမအ၀တ္လွဲရန္ အခ်ိန္သိပ္မရေတာ့ေခ်။ ကားေပၚတက္ျပီး ၊ အိမ္ၾကီးရွင္၏ ယာဥ္ေမာင္းကို ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ခုဆီေမာင္းပို႕ ရန္လမ္းညႊန္သည္။ ဆိုင္သို႕ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပင္ သူမသည္ကားကို ျပန္လြတ္လိုက္သည္။

မြန္းလြဲျပီးခ်ိန္သာျဖစ္ေသးသည့္အတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္သည္ လူရွင္းလွ်က္ရွိသည္။ ဆိုင္ရဲ့က်ယ္ျပန္႕ေသာ အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ ခပ္တြန္႕တြန္႕သစ္ေတာ္သီးပံုသ႑ာန္ နံရံကပ္မီးအိမ္မ်ားထြန္းထားျခင္းျဖင့္ လင္းခ်င္းလွ်က္ရွိသည္။ ဆိုင္၏ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုးတြင္လည္း လီနင္စအျဖဴေရာင္ စားပြဲခင္းမ်ားလြမ္းထားေသာ စားပြဲ၀ိုင္းအေသးေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်က္ရွိသည္။ ေဂ်ဆင္းသည္ ေကာင္တာေပၚမွ အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းမွ ဖုန္းဆက္သည္။ တစ္ဖက္ဖုန္းမွာ ေလးၾကိမ္တိုင္ဖုန္းျမည္ျပီးတဲ့ေနာက္၊ သူမဖုန္းကိုျပန္ခ်လိုက္ျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ေခၚေလသည္။ ေငြကိုင္စာေရးက သူမရဲ့အျပဳအမူဆန္းကို သံသယျဖစ္မွာစိုးသည့္အတြက္ “ဖုန္းမွာလို႔ပါ” လို႕ခပ္တိုးတိုးေလးေရရြတ္ လိုက္သည္။

ဒါဟာ သူ႕တို႕အဖြဲ႕ရဲ့ အခ်ိန္းအခ်က္သေကၤတ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။

“ဟဲလို”

ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ေက်းဇူးပဲ။ ဒါဟာ ကြမ္းယုမင္ ပဲ။ သူသည္ အျခားအဖြဲ႕သားမ်ားကို အရင္ဖုန္းမကိုင္ရန္ အေလးေပးတားျမစ္သည့္တိုင္ ေဂ်ဆင္းသည္ လင္ရြင္ရွန္႕နဲ႕မ်ား စကားေျပာရမည္လားဟု ယခုတိုင္ ေၾကာက္ရြံ႕မိဆဲျဖစ္သည္။

“က်မပါ” သူမ ကြမ္းတံုဘာသာစကားႏွင့္ စကားျပန္လိုက္သည္။

“အားလံုးေနေကာင္းၾက ရဲ့လား”

“အကုန္ေကာင္းပါတယ္ ။ မင္းေရာ”

“က်မသည္ေန႔ေနလည္ ေစ်း၀ယ္ထြက္မယ္ ၊ ဘယ္အခ်ိန္သြားျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ မေသခ်ာဘူး”

“ကိစၥမရွိဘူး ၊ ငါတို႕မင္းကိုေစာင့္ေနမယ္ ၊ အခု ဘယ္ကဆက္ေနတာလဲ ?”

“ရွဖန္းလမ္းကပါ”

“ေကာင္းျပီ”

ခဏစကားသံတိတ္ဆိတ္သြားသည္။

“ဒါနဲ႕ ဘာေျပာစရာက်န္ေသးလဲ” ၊ သူမရဲ့ လက္ေတြေအးစက္သြား သလိုခံစားရသည့္တိုင္ သူမႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ အသံေၾကာင့္ ေဂ်ဆင္းတစ္ကိုယ္လံုး တစ္မ်ိဳးတစ္မည္မဆိုႏိုင္ေအာင္ ေႏြးေထြးသြားသည္။

“ဟင့္အင္း ။ မရွိပါဘူး၊ က်မအခု သြားသင့္ျပီ”

“ငါတို႔ အဲသည္မွာ ရွိမယ္၊ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ၊ ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္”

ဖုန္းခ်ခဲ့ျပီးေနာက္တြင္ လန္ခ်ားတစ္စီးထြက္တားရန္ ေဂ်ဆင္းအလြန္စိတ္လႈပ္ရွားလွ်က္ရွိသည္။


တကယ္လို႔ သူတို႕သည္ေန႕ လုပ္စရာကိစၥေတြကို အျပီးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေဂ်ဆင္းအေနျဖင့္ သူမရဲ့ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္အကဲခတ္ေနတဲ့ စိန္ေရႊရတနာအျပည့္ႏွင့္ ေၾကာင္သူေတာ္မေတြစုေ၀းရာ “ရီစံအိမ္” ေတာ္မွာ သူမဘယ္လိုမွဆက္မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါမွမဟုတ္လွ်င္ သူမ မစၥတာရီကို ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး သူမကို တစ္ေနရာရာေျပာင္းေပးရန္ ေျပာရေပေတာ့မည္။ စစ္ေျမျပင္ကိုထြက္ခြာသြားေသာ ျဗိတိသွ်ေတြ ၊ အေမရိကန္ေတြ ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာလြတ္ေတြထဲက တိုက္ခန္းတစ္ခုခုမွာ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္ မၾကာမၾကာေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ သူ သူမအတြက္သည္လိုေနရာ ေလးတစ္ေနရာေလာက္ေတာ့ ရွာေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ သည္လိုလုပ္လိုက္ရင္လည္း အရာရာကိုပိုလို႔ ရႈပ္ေထြးသြား လိမ့္မည္။ သူဘယ္အခ်ိန္သူမထံ ေရာက္လာမည္လည္း ဆိုတာ သူမဘယ္လိုသိႏိုင္ပါမည္နည္း ။သူ သူမထံသို႕ အခ်ိန္မေရြး အလစ္ေခ်ာင္း၀င္လာႏိုင္သည္ ။ သို႕ေပမည့္ သူတို႕အရင္တစ္ခါတုန္းကလို အခ်ိန္အေသအခ်ာညွိႏႈိင္းျပီး ခ်ိန္းထားသည့္တိုင္ လာခါနီးေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွ စီးပြားေရးကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သူဖ်က္သိမ္းခ်င္ရင္လည္း ဖ်က္သိမ္းပစ္ႏိုင္သည္ ။ ရီကေတာ္သည္လည္း သူ႕ေယာက်္ားကို မ်က္စိေအာက္မွမလြတ္ေစဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ေဂ်ဆင္းဖို႕ သူ႕ဆီဖုန္းၾကိဳဆက္ထားရန္လည္း ခက္လိမ့္မည္။ သူမိန္းမရဲ့ ဘက္ေတာ္သားသူလ်ိဳေတြဟာ မ်ားျပားလွတဲ့သူ႕ရဲ႕ရုံးခန္းတိုင္းမွာ ေျခခ်င္းယွက္မတတ္ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္။ မသကၤာစရာ အခ်က္တစ္ခုခုမ်ား ေပၚလာလွ်င္ေတာ့ ၊ ကိစၥၾကီးတစ္ခုလံုး ပ်က္ျပယ္သြားရေတာ့မည္။ ခပ္ထန္ထန္ ရီကေတာ္၏ ပစားေပးခံရမႈကို က်ားကုပ္က်ားခဲၾကိဳးစားေနၾကေသာ ၊ သိရလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းအေျပးအလႊားသတင္းေပး မည့္သူမ်ားမွာ ရွန္ဟိုင္းတစ္ျမိဳ႕လံုးတြင္ ေရွာင္မလြတ္ေအာင္ ဖုန္းလႊမ္းေနလိမ့္မည္။ ေနာက္ျပီးေတာ့လည္း ေဂ်ဆင္းဟာ မစၥတာရီ႕ကို တမ္းတမ္းစြဲျဖစ္ေအာင္ ျမဳွဆြယ္ထားႏိုင္ျခင္း မရွိပါက၊ သူ သူမကို လမ္းေဘးမွာ စြန္႕ပစ္သြားေပလိမ့္မည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တိုက္ခန္းေပးအပ္ျခင္းသည္ ၀မ္က်င္းေ၀အစိုးရ၏ အတြင္း၀န္ ၊ ၀န္ၾကီးမ်ားက သူတို႕၏ အေျမွာင္မယားေတြကို စြန္႔ပစ္ျခင္းအတြက္ နစ္နာေၾကးလက္ေဆာင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ မစၥတာရီရဲ့ေရွ႕မွာလည္း တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႕ရွိေနၾကတဲ့ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မႈေတြလည္း မ်ားစြာရွိ၏ ။ တဒဂၤအတြင္းေလးမွာပင္ အမ်ားၾကီး ။ တကယ္လို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္သည္ သူ႕ေရွ႕မွာ အၾကာၾကီးတည္ရွိမေနႏိုင္ခဲ့လွ်င္ သူေက်ာခိုင္းသြားမွာ အမွန္ပင္ ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕စိတ္အာရံုမွာ ထိုမိန္းမလံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မည္။

သည္လိုအျဖစ္မခံႏိုင္။

သူမကို သူ သံမႈိစြဲထားသလို စြဲလမ္းေနေစရမည္။ လုပ္ငန္းစရန္ သူမ၏ရင္ႏွစ္မႊာတြင္ သူ႕ႏွာေခါင္းျမွဳပ္ႏွံထား သည့္အေျခအေနမ်ိဳးထိတိုင္ သူမကိုစြဲလမ္းေနေစရမည္။

“မင္းရင္သားေတြဟာ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကသည္ေလာက္ မဖြံ႕ေသးဘူး” အနမ္း ၊ ရွိဳက္သံေတြၾကားမွာ သူခပ္တိုးတိုးေရရြတ္လွ်က္ သူမကိုေျပာသည္။

သူ႕ဦးေခါင္းဟာ သူမရဲ့ရင္မွာအပ္ထားတဲ့အတြက္ ၊ ရွက္ေသြးျဖာသြားတဲ့ သူမကို သူ မျမင္ေခ်။

သည္အခ်က္ကိုသတိထားမိတဲ့ ကြမ္းယုမင္အပါအ၀င္ သူတို႕အဖြဲ႕သားေတြရဲ့ ျပံဳးျဖဲျဖဲအသြင္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတိုင္း ေဂ်ဆင္းရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲ ခံစားသြားရဆဲျဖစ္သည္။ လင္ရြင္ရွန္႕တစ္ေယာက္သာ ယခုအခါတြင္ သူမရဲ့ ရင္သားေတြ ဖြင့္ထြားလာျခင္းကို သတိမမူမိဟန္ ေဆာင္ထား၏။ သူမဘ၀ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕ကို သူမစိတ္ထဲမွ ႏွင္ထုတ္ထားရန္လိုပါသည္။

ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကန္႕သတ္ေနရာမွာ အေတာ္ေလးလွမ္းေသးသည္။ ေဂ်ဆင္းရဲ့လန္ျခားဟာ ဂ်ီအန္း ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ေဆးမာ လမ္းမၾကီးတို႕ ဆံုရာလမ္းေထာင့္သို႕ေရာက္လာေသာအခါ သူမက လန္ခ်ားသမားကို ေကာ္ဖီဆိုင္ငယ္တစ္ခုနားမွာ ရပ္ေပးဖို႕ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ် နည္းလင့္ကစား သူမပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ပတ္၀ိုက္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔ကားေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ေက်ာက္မီးေသြးေလာင္စာကန္ စက္ေခါင္းတပ္ေမာ္ေတာ္ယဥ္ဟာ လမ္းမရဲ့ အထက္ဖက္နားမွာ ရပ္ထားသည္ကိုသာ သူမေတြ႕ရေလ၏။

ကာဖီဆိုင္သည္ ၀ယ္ျပီးထုတ္ယူသြားရသည့္ အစားအေသာက္ေတြကိုသာ အဓိကထားေရာင္းရန္ ရည္ရြယ္ထားသည့္ ဆိုင္သာျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ ဆိုင္၏အတြင္းပိုင္းတြင္ ထိုင္စရာေနရာရွာရန္ပင္မလြယ္ေခ်။ ၀င္၀င္ခ်င္းတြင္ ညစ္ေထးေသာအတြင္းနံရံကို ေနာက္ခံထား၍ အေနာက္တိုင္းျဖစ္ကိတ္မုန္႕ မ်ိဳးစံုထည့္ထားေသာ အေအးခန္း ေသတၱာၾကီးတစ္လံုးရွိသည္။ ဆိုင္တြင္းလူေလွ်ာက္လမ္းရဲ့ ေဘးတစ္ဖက္က ေဆးအညိဳေရာင္သုပ္ထား ေသာ၊ မညီမညာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနံရံ၏ အေပၚျမင့္ျမင့္မွာ မ်က္စိၾကိမ္းေလာက္တဲ့ မီးအိမ္ တစ္လံုးဟာ ထြန္းလင္းလ်က္ရွိသည္။ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလးတစ္လံုးရဲ့ ေဘးနားမွာေတာ့ တစ္ပတ္ရစ္အ၀တ္အထည္ အေရာင္းဆိုင္တစ္ခုရဲ့ မ်က္ႏွာခ်က္ေတြကတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အမ်ိဳးသမီး၀တ္သင္တိုင္း ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားသကဲ့သို႕ ဆိုင္၏တရုတ္အေစခံ ၊ စားပြဲထိုးေတြရဲ့ စစ္ဘက္၀တ္စံုနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ယူနီေဖာင္းတစ္စံုကို ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားသည္။

မစၥတာရီ ေဂ်ဆင္းကို ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သည္ေနရာဟာ တင္ဂ်ီးျပည္နယ္ ရွိ ေရွးအက်ဆံုးနဲ႕ အေက်ာ္ၾကားဆံုး အေနာက္တိုင္းစားေတာ္ဆက္ “ကစ္ဆလင္း” မွာအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ဖြင့္ေသာဆိုင္ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းကို ။ သူမေတြးမိသမွ် သူ႕ရဲ့အတက္တန္းစားမိတ္ေဆြေတြကို သည္ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ၾကံဳၾကိဳက္ေတြ႕ဆံုဖို႕ အေၾကာင္းမရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သည္ေနရာကိုေရြးခ်ယ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ ဆိုင္ဟာ လမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိေနတဲ့ အတြက္ သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပက္ပင္တိုးေတြ႕ရင္လည္း လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားမွာ ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေတြ႕ရသလို သံသယျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိေခ်။ သည္ေနရာမ်ိဳးဟာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုအတြက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတြ႕ဆံုေၾကာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ပိရိစြာ လိမ္ညာဖုံးဖိႏိုင္ေအာင္ လည္းျမိဳ႕တြင္း အခ်က္အျခာေနရာတြင္ ရွိသည္။

သူမေရွ႕ ေကာ္ဖီမွာ အပူတစ္ျဖည္းျဖည္းေသသြားသည့္ တိုင္ သူမေစာင့္ဆိုင္းလွ်က္ရွိသည္။ အရင္တစ္ခါ တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ သူမတို႕ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕စဥ္ကလည္း သူက သူမအားတစ္နာရီ လံုးလံုးေစာင့္ခိုင္းထားခဲ့သည္။ အကယ္ ၍ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ အခ်ိန္ကို တိက်ေလးစားမႈမရွိတဲ့ သူေတြလို႕ ဆိုၾကလွ်င္ သူတို႕ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေနာက္က်ျခင္းအႏုပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္သူေတြပဲ လို႔ ေဂ်ဆင္း ေလးေလးနက္နက္ေတြးမိသည္။ အကယ္လို႕သာ သူမေနာက္အေတာ္ၾကာေအာင္ထပ္ေစာင့္ရဦးမည္ ဆိုလွ်င္ သူမေရာက္မီွ ေကာ္ဖီဆိုင္ ပိတ္သြားႏိုင္သည္။

ဆက္ရန္ -