31 December 2008

New Year


တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ဆိုတာ အကူးအေျပာင္းျမန္ေပမယ့္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း အရြယ္က သိသိသာသာၾကီးအိုမင္းသြား တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္အေနႏွင့္ေတာ့ သိပ္မသိသာလွ ။ စိတ္အတြင္း သ႑ာန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္သစ္ေရာက္လို႕ စိတ္ရႊင္သြားသလို ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြႏွင့္ ႏွစ္ေဟာင္းဟာ က်န္ခဲ့ျပီရယ္လို႕ ကိုယ္ကိုယ္လိုခဏေလာက္ေတာ့ လွည့္စားလို႕ရရင္ ရႏိုင္မယ္ ။
+++++++++

သည္ New Year … မွာ ေတာ့
ထူးမျခားနားစြာပဲ ပန္းေတြလည္း ပြင့္ျမဲ ပြင့္မည္ ။ ေပ်ာ္တတ္သူေတြလည္း ရွာက်န္ေပ်ာ္ၾကမည္ ။ ႏွစ္သစ္ကိုလည္း ၾကိဳျမဲၾကိဳရမည္ ။ ႏွစ္ေဟာင္းကိုလည္း ခ်န္ျမဲခ်န္ရစ္ခဲ့ၾကရမည္ ။
သည္ထက္ပိုျပီးေတာ့ ေတာ့… ဘာမွ မထူးျခားပါ ။


“သည္ည …. လူငယ္ေတြေပ်ာ္ၾက
ကားေတြ ၊ ရထားေတြအကုန္မွာ လူငယ္ေတြျပည့္လို႔
ႏွစ္သစ္ကိုၾကိဳၾက …. သတဲ့ေလ
Happy New Year
Happy New Year
စိတ္ပူပင္ေၾကာင့္ ၾကမႈဆိုတာေရာ
သူတို႔တေတြ ေခါင္းထဲမွာ ရွိမွရွိပါစ ….”

သည္ည တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနသည္ ။ ခါတိုင္းလို စာဖတ္ ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လို႔လည္း မရ ၊ သည္ေတာ့ အိပ္ယာေပၚ ဝင္လွဲျပီး မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ စိုက္ၾကည့္လို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုး ရြတ္ေနေတာ့လည္း တစ္ဒဂၤေတာင္စိတ္ စုစည္းလို႕မရ .. ။ ရုတ္ခ်ည္းထ၍ ျပတင္းဘက္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျမင္ကြင္းမွာေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲဘာမွ မထူးျခား ။ ဆူညံသံေတြသာ ၾကားေနရသည္ ။ေနာက္ျပီး သည္မွာေတာ့ ခ်မ္းျမျမေလးေတာင္မေအး ။ ညသည္အိုက္စပ္စပ္ႏိုင္လွသည္ ။ ဟိုဆီမွာေတာ့ ေဆာင္းႏွင္းေလေအး ပတ္ဖ်န္းတဲ့ New Year ေပါ့ ။ သည္လို ခ်မ္းတဲ့ညမ်ိဳးမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ကိုယ့္အတြက္ သက္သက္ရည္ရြယ္လို႔ “ေဆာင္းအမီ” သီခ်င္းကိုဆိုမေနႏိုင္ဘူးလား ။ အိုက္စပ္စပ္ႏိုင္တဲ့ သည္ညမွာ ေမ်ာေနရတဲ့ က်ေတာ္ကေတာ့ သည္သီခ်င္းကိုမုန္းသည္ ။ “ေဆာင္းရယ္ ႏွင္းရယ္ ကိုယ့္ခ်စ္သူရယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးကိုလည္း မၾကားရဲ ။ မခ်မ္းဘဲ ၊ ႏွင္းမေဝဘဲ သည္မွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးႏိုင္သည္ ။

သည္လိုညမ်ိဳးမွာ ေကာင္ေလးေတြက ခ်စ္သူဆီေပးဖို႔ လက္ေဆာင္ကို စီစဥ္ေနၾကလိမ့္မယ္ ။ ေကာင္မေလးေတြကလည္း “Happy New Year” ခ်စ္သူဆီက ဖုန္းအလာကိုေစာင့္ေနၾက ရင္း မနက္ျဖန္မနက္မွာ ေရာက္လာမယ့္ ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ကို စိတ္မွန္းျပီး ေမွ်ာ္ေကာင္းေမွ်ာ္ေနၾကေပေပါ့ ။ ေကာင္ေလးေတြကေရာ ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ကို ႏွင္းဆီနီေတြေပးမလား ၊ ေကာင္မေလးေတြကေရာ ေကာင္ေလးေတြအတြက္ လက္ကိုင္ပု၀ါ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔မ်ား ၾကံေနၾကေလေရာ့လား ။ ပန္းနီနီလည္းမေပးဖူးပါပဲ ၊ လက္ကိုင္ပု၀ါလည္း တစ္ထည္တစ္ေလေတာင္ လက္ေဆာင္မရဖူးပဲနဲ႔မ်ား ခုလိုညမ်ိဳးမွာ တစ္ေယာက္ထည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနရတဲ့ က်ေတာ့္အေၾကာင္း သူတို႕ေလးေတြသိေအာင္ အေၾကာင္းၾကားရင္ေကာင္းမလား ။ သည္လိုမ်ိဳးလက္ေဆာင္ေပးရင္ ခ်စ္သူခ်င္းကြဲတတ္ၾကသတဲ့ ။ ဒါေပမယ့္လည္း သည္လိုအဆိုမ်ိဳးဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုမွာ လက္ခံလိုက္နာ ၾကပါတယ္လို႕ေတြးမိေတာ့ စိတ္သက္သာသလိုရွိသြားသည္ ။ ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္ေၾကာင့္ ကြဲရတယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မရွိေကာင္းပါဘူး ။

လမ္းမီးေရာင္လက္လက္သည္ တမ္းတလြမ္းေမာ စိတ္ကိုေႏွာင့္ယွက္သည္ ။ ေဘး ၊ ေအာက္ ၊ အေပၚ ရွိသမွ်မွ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ အသံဗလံေတြက အဆိုးဆံုးပါဘဲ ။ ေအာင္မေလးဗ်ာ Happy New Year …. ဘာေပ်ာ္စရာလဲ ။ တစ္ႏွစ္ကုန္လို႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကူးတာ ဘာမ်ားထူးျခားလို႔လဲ .. ။ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးေတာ့ေရာဘာမ်ား ခ်က္ခ်င္းၾကီးေျပာင္းလဲသြားမွာလဲ ။ က်ေတာ့္မွာ စိတ္ညစ္ညဴးထိုင္း မႈိင္းစရာေတြရွိ သမွ်ေပ်ာက္သြားျပီးတဲ့လား .. ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ။ အရာရာကို အစဆိုျပီးျပန္စလို႔ ရမွာတဲ့လား ။ ခ်ာခနဲလွည့္လို႔ မီးေရာင္စံုကို ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္ …။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ ပူပူေလာေလာ ဝယ္ထားတဲ့ ႏွစ္သစ္ျပကၡဒိန္ၾကီးက ထီးထီးမားမား….။

စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ဖတ္လက္စစာအုပ္ၾကီးက ထီးထီးမားမား … ။ ေအာင္မေလး ထူလိုက္တာ တစ္ဝက္ေက်ာ္ျပီးေအာင္ဘယ္လိုမ်ားဖတ္လိုက္တာပါလိမ့္…။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးတာေတာ့ အမွန္ ။ သည္လို ညမ်ိဳးမွာ အိပ္ေဆးကိုအားကိုး ရရင္ေတာ့ က်ေတာ့္ေလာက္ ညံ့တဲ့သူ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ ။ ဖ်စ္ညွစ္ျပီးေတာ့လည္း စာအုပ္ၾကီးကို ဖတ္ေနႏိုင္ေပါင္ ။

အတိတ္ကို ေယာင္ေယာင္ေလးေတြရံုမွ ႏွင့္မြန္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္လာတတ္ေတာ့ သည္လိုညမွာ အနာဂတ္ကိုပဲေတြး ရမည္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မဆိုးလွ ။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ဘာမ်ားျဖစ္လာမလဲ ။ ေကာင္းတာကိုခ်ည္းေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သည္လိုညမ်ိဳးမွာက် ေတြးရတာေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ငါပိုျပီးေတာ္မယ္ ၊ ပိုရင့္က်က္မယ္ ။ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာမယ္ ။ သည္လိုဆို အခုလို ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ ရမွာမဟုတ္ေတာ့ ။ ခုလို တစ္ခုခုကို စိတ္ပူျပီး ေမာမဆံုးလည္း ျဖစ္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ ။ သိပ္ကိုလွပတဲ့ အနာဂတ္ပါလား ။ အဲေလ… ႏွစ္သစ္ပါလား ။ အဲဒီ ႏွစ္သစ္ကို မၾကာခင္ငါပိုင္ဆိုင္ရေတာ့ မွာပါလား ။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း …. ေလာကဟာ ေနေပ်ာ္ပါသလား ။ အခုေလာေလာဆယ္ မျပည့္မစံုျဖစ္အမွ် ႏွစ္သစ္မွာ အစစ အဆင္မေျပဖူးလို႔ ဘယ္သူၾကိဳျမင္ႏိုင္လို႕လည္း ။ ေလာကၾကီးသာယာပါေစ ။ ၾကားရ သမွ် ေတးသံေတြ ၊ ဂစ္တာသံ ေဒါင္ဒင္ေတြဟာ အသက္ဝင္လာသလို ရွိသည္ ။

Happy New Year …..
Happy New Year …..
Happy New Year …..

သည္ညေတာ့ ေရးေနက် Diary မွာ မ်ားမ်ားစားစားၾကီးေရးျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ ။ တကယ့္ကိုတိုတိုေလ း …


“Happy New Year 2009
ႏွစ္အကူးသာပါေစ … ၊ ေမာင့္ခ်စ္ဦးလည္း မာပါေစ .. ။”

+++++++++
ႏွစ္ကူးေတးသံ ဆူဆူညံနဲ႕ လမ္းေပၚကေအာ္သံေတြၾကားမွာ နစ္ေျမာလို႔ ဟိုအေဝးဆီက တမ္းတမ္းတတ သီေၾကြးလိုက္တဲ့ “ေဆာင္းအမီ” သီခ်င္း စာသားတစ္စြန္းတစ္စကို ၾကားလိုက္မိသလိုေတာ့ ရွိသား ….. ။ ။

Aung Phyoe
(31.12.2008 - 11:25pm)

21 December 2008

သံသာေလကမ္းတိုင္ - ဇာတ္သိမ္း

(သည္ပံုထဲက က်ေတာ္ဖက္ထားတာ Birthday Boy ေပါ့ ။ စားျပီးတာလည္းၾကာျပီ .... မအားလို႔မတင္ျဖစ္တာ ။ အခုေတာ့ အဆံုးအထိ တင္ေပးလိုက္ပါျပီ ၊ ေက်နပ္မယ္လို႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ .. ။ က်ေတာ္ ့ သူငယ္ခ်င္း ၾကီးလည္းလိုရာ ဆႏၵတစ္လံုးတစ္၀တည္း ျပည့္ပါေစဗ်ား ) ....

++++++++++

(၄)



ေကာင္ကေလးဟာ အိမ္ရဲ့ခပ္ေမွာင္ေမွာင္လမ္းအကူးမွာ သိမ္းထားတဲ့ ေလတံခြန္ေသတၱာေတြကို ရွာေတြ႕သြားသည္ ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သည္ဟာေတြကို မမႏိုင္သည့္အတြက္ ၾကမ္းျပင္တစ္ေလွ်ာက္ အသံမျမည္ေအာင္ တြန္းရင္းေရႊ႕လာ ရသည္။ ရႈိဟမြန္ဟာ ေကာင္ကေလးကို ကူရင္း ေလတံခြန္ေတြကို သယ္လာေပးကာ ရစ္ဘီးလံုးမွာတပ္ေပးဖို႔ အိမ္၀န္းထဲကိုသယ္လာသည္။ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွာ မိန္းမေတြကလည္း ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ထြက္လာျပီးၾကည့္ၾကသည္။
“သည္စြန္ေတြကို ဘယ္ေတာ့ေလာက္လႊတ္ရမွာလည္း ဦးဦး”
“စြန္လႊတ္မယ္ ဟုတ္လား” ။ သည္လိုအေတြးမ်ိဳး သူ႔ေခါင္းထဲတစ္ခါမွ မ၀င္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အျခားသူေတြ အတြက္ကေတာ့ စြန္ဆိုတာ ေလမွာပ်ံ၀ဲေအာင္လႊတ္ဖို႕ပဲလို႔ ထင္ၾကေပလိမ့္မည္ ။



“မင့္ဦးဦးကေတာ့ စြန္ကိုေလထဲေရာက္ေအာင္ေတာင္ လႊတ္တတ္မွာ မဟုတ္ဖူး ။ မင့္အေဖာ္ေတြကိုသာ ေခၚျပီးလႊတ္ၾကေပေတာ့” အေဒၚက ရစ္လံုးခြံတစ္လံုကို ေပးရင္းေျပာလိုက္သည္။ မုဆိုးမေလးကေတာ့ ေထာက္ခံဟန္ျဖင့္ ျပံဳရံုသာျပံဳးျပသည္။ သူတုိ႕ဟာ ဘီမေသနပြဲေတာ္ေန႔ (ဟိႏၵဴ၀ါဒအရ စက္ပစၥည္းေတြကို ေစာင့္ေရွာက္သည္ အဆိုရွိေသာနတ္) မွာပဲ စြန္လႊတ္ပြဲက်င္းပၾကတာေပါ့ လို႕သေဘာထူၾကသည္။ သည္ေတာ့ စဦးပထမအျဖစ္ စြန္လႊတ္ဖို႕ ရစ္ဘီးေတြ ၾကိဳးေတြကို အစဥ္သင့္လုပ္ထားၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စြန္ၾကိဳးေတြဟာ ျပိဳင္ဘက္ေတြႏွင့္ လြန္းထိုးယွဥ္ျပိဳင္ျဖတ္ၾကရင္ တိခနဲျပတ္ႏိုင္ေအာင္ မွန္စာေကာင္းေကာင္းတိုက္ ထားဖို႕ အလြန္အေရးၾကီးသည္ ။ စြန္ၾကိဳးေတြ မျငိမတြယ္ရွိရေလေအာင္ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းကင္းျပီး မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းထိ မဖံုးမကြယ္ ျမင္သာေလာက္တဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္တစ္ခုကိုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ေတြ႔ရွိသြားၾကျပီးျဖစ္သည္ ။ သည္စြန္လႊတ္ျပိဳင္ပြဲအေၾကာင္းေတြးမိလိုက္သည္ ဆိုရံုႏွင့္ပင္ သူတို႕ခမ်ာ တက္ၾကြျခင္းျဖင့္ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာမိစျမဲ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ ပီသစြာပင္ ရႈိဟမြန္ဟာ သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ ေကာင္ကေလးကို ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ခ်ေပးရင္း “တကယ္လို႕ ေလတံခြန္တစ္စင္းဟာ ေပငါးရာထိ ၾကိဳးအရွည္ဆြဲျပီးလႊတ္တယ္ဆိုရင္ ၊ ေလတံခြန္ အစင္း ႏွစ္ဆယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္အျမင့္ ေရာက္မလဲ” ၊ ေကာင္ကေလးကေတာ့ မ်က္ေမွာက္ၾကဳပ္လ်က္ “ေလတံခြန္ကို ေပငါးရာထိပဲ လႊတ္မယ္ဟုတ္လား ။ ဒါဆို ျပိဳင္ျဖတ္က်ရင္ ၾကိဳးေတြရႈပ္ကုန္မွာေပါ့ ဦးဦးရဲ့ ၊ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ျမင့္ေလေကာင္းေလပဲ” ။ တစ္ေန႔လည္လံုလံုးလဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ အိမ္နားနီးခ်င္းပတ္၀န္းက်င္မွာ ပုလင္းပို ပုလင္းကြဲေတြ လိုက္ေတာင္းရင္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္က်သည္ ။ ရႈိဟမြန္ရဲ့ အေဒၚကေတာ့ သည္ပုလင္းကြဲ ပုစုခရုအားလံုးကို မီးဖိုထဲမွာ ခြဲလိုက္ျပီး က်ည္ေပြ႕တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တက်ည္က်ည္ၾကိတ္ရင္း လက္မမွာေတာင္ မေတာ္တဆ ဖန္ကြဲစစူသြားေသး၏။ ဖန္ကြဲစမြမြေတြအေပၚ ေကာ္ရည္က်က္က်က္ျဖင့္သိပ္ေစျပီး ေကာင္းကင္ျပာျပာမွာ စြန္ၾကိဳးကို ထင္သာျမင္သာရွိေစဖို႕ ရည္ရြယ္လ်က္ ေဆးနီမႈန္႕ေတြကိုလည္း ေဖ်ာ္၍စပ္လိုက္ေသးသည္။ ေက်ာင္းက ျပန္လာျပီဆိုသည္ႏွင့္ ေကာင္ကေလးႏွင့္ အိမ္ေဘးေျမကြက္လပ္မွာ စြန္ၾကိဳးက်စ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ရေတာ့သည္။ ကၽြမ္းက်င္အလုပ္သမား မ်ားလိုပင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပ၀ါစုတ္ႏွင့္လက္သုတ္ကာ ၊ ပံုးတစ္ပံုးႏွင့္ အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ မွန္စာေတြကို က်စ္ၾကိဳးေပၚမွာ အထူအပါးညီေအာင္ သတိထားျပီး သုတ္လိမ္းၾကရသည္ ။ အားလံုးအျပီးသတ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မီးဖိုေခ်ာင္မွာထိုင္ရင္း အိမ္ေနာက္ဖက္တစ္ခြင္ ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္လွမ္းထားတဲ့ မွန္စာၾကိဳးနီနီေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ငရုတ္ခင္းနီနီတစ္ခင္းကို ဖန္ဆင္းထားမိသလို လွပေပတကားဟု ၀မ္းသာအားရျဖစ္ၾကေလသည္။



အခုတေလာ ေက်ာင္းမွ စက္ဘီးစီးအိမ္ျပန္လာတိုင္း တစ္ရြာလံုး စြန္လႊတ္ပြဲအေၾကာင္းေျပာကာ ေသာင္းေသာင္းညံေနၾကသည့္ အသံေတြကိုၾကားရသည္ ။ လက္ရည္တူေကာင္ကေလးတစ္စုကို အသင္းေလးေတြဖြဲ႕ေပးရင္း ရြာကုန္စံုဆိုင္ပိုင္ရွင္က ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ စြန္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပိဳင္ရဲသူတိုင္း သူ႕ဆိုင္ကေဒသျဖစ္ စြန္ေတြႏွင့္ အခမဲ့ေလ့က်င့္ခြင့္ ေပးေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္ ေပးတတ္ေသးသည္။ တကယ္တကယ္ျပိဳင္ပြဲေန႔က်ေတာ့ ပထမဆံုး ဂ်ပန္ျဖစ္ေလတံခြန္ကို ဂ်ပ္ေသတၱာထဲကထုတ္ျပီး ေက်ာင္းေဘးက ကြပ္လပ္မွာလႊတ္ေတာ့ လူအုပ္ၾကီးက စိတ္၀င္စားဟန္မျပဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနေသးသည္။ ေလတံခြန္ဟာ သံခေမာက္ေဆာင္းဆာမူရိုင္းသူရဲေကာင္းကို ၾကီးမားတဲ့သြားေတြနဲ႕ ကိုက္၀ါးထားတဲ့ “ဘရိုမို” ဂ်ပန္ဘီလူးၾကီးရဲ့ မ်က္ႏွာ သ႑ာန္ ။ ၾကက္ေသြးေရာင္ႏွင့္ အညိဳေဖ်ာေဖ်ာ့ စပ္ေရာထားတဲ့သည္ေလတံခြန္ၾကီးဟာ ေကာင္စြာထိန္းမတ္မပ်ံႏိုင္ေသးဘဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလအသုတ္၀ယ္ တြဲေလာင္းခိုကာပါေနသည္ ။ “အာ႒ာဝကၾကီး ေဟ့” ။ ပရိတ္သတ္ကေတာ့ မဟာဘရတ ကဗ်ာရွည္ၾကီးထဲက စစ္သူရဲေကာင္းေတြကို ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္ေအာင္၀ါးစားတတ္တဲ့ ဘီလူးတစ္ေကာင္အမည္ေပးကာ အားေပးၾကသည္။ ကေလးေတြအလယ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ရႈိဟမြန္ကေတာ့ ရစ္ဘီးကို လွည့္ရင္း ေကာင္းကင္ဆီကို မမွတ္မသုန္ အာရံုစိုက္ေနသည္ ။ ျပဇာတ္တစ္ခုမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အ၀င္ရွိသလို ေလတံခြန္မ်ိဳးစံုဟာလည္း တစ္ခုျပီးတစ္ခုေပၚလာ ၾကသည္။ တက္ၾကြစြာပ်ံဝဲႏိုင္ျပီျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ေလတံခြန္ၾကီးဟာ စြန္ၾကိဳးကို၀ွိက္ေဝ့လို႕ လွလွပပၾကီး ဝဲျပလိုက္သည္ ။ ေခါင္းတုန္းေျပာင္ေျပာင္မွာ အဝတ္ပတ္ထားၾကတဲ့လယ္သမားၾကီးေတြ ၊ ဆံပင္ေတြကိုထံုးေႏွာင္ထားၾကတဲ့ မိန္းမၾကီးေတြပါတဲ့ လူအုပ္ၾကီးကေတာ့ ေသာင္းေသာင္ဖ်ဖ် ၾသဘာေပးၾကသည္။ ေနေရာင္ေရာင္ထိုးေနတဲ့ ဖန္ခြက္တစ္လံုး ေရာင္ျပန္ဟတ္ေနသလို သူတို႕တေတြရဲ့ တက္ၾကြအားေပးမႈဟာ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ က်ဲပ်ံ႕လို႔ေနသည္ ။ သို႕ေသာ္ ခ်က္ျခင္းဆုိသလို အားေပးဦးညႊတ္မႈေတြ႔ ေလ်ာ့က်သြားလို႕ မ်က္လဲဆန္ျပာျဖစ္သလိုနဲ႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာင္ေလွာင္ရယ္ေမာသံေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ “ေက်ာင္းဆရာ မိန္းမဟာၾကီး ရႈံးမွာပါကြာ … ” တစ္ေယာက္ေယာက္က ခပ္ေအာင့္ေအာင့္ ရယ္ေမာ ရင္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္ ။ သည္ေနာက္မွာေတာ့ ေဒသခံစြန္ေတြရဲ့ အႏိုင္ရလိုစိတ္နဲ႕ စြန္ၾကိဳးေတြကန္႕လန္႕တိုက္ရင္း တစ္စြန္ျပီးတစ္စြန္ အားျပိဳင္ျပီး တြင္တြင္ၾကီးျဖတ္ခ်ေနေတာ့သည္ ။ ခဏခ်င္းမွာပဲ ရႈိဟမြန္ဟာ ရွိသမွ်စြန္ေတြ အကုန္မ်ားကုန္ျပီးလားလို႕ စိတ္ထင့္သြားမိေပမယ့္ ေကာင္ကေလးဟာ အိမ္ျပန္သြားျပီးေနာက္ ရွိသမွ် ေလတံခြန္ ဂ်ပ္ေသတၱာေတြကို သယ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ပ်ံလႊားပံု ၊ ပုစင္းပံု ၊ ေနာက္ေတာ့ေတာင္ ပံုဆိုးဆိုး ကမာေကာင္ပံုရွိတဲ့ ေလတံခြန္ေတြဟာ ေလဟုန္စီး တရွီရွီပ်ံ၀ဲရင္း ကြင္းျပင္တစ္ခြင္ဆူညံသြားသည္ ။ သည္အျဖစ္ဟာ ေဝဟင္ဆပ္ကပြဲေတာ္တစ္ခုေလမ်ားလားဟု ထင္မွတ္မွားရျပီး လူအုပ္ၾကီးရဲ့ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးအားေပးသံ ေတြလည္းဆူညံသြားေတာ့သည္ ။



ရႈိဟမြန္ဟာ သည္ပြဲကို လူအုပ္ၾကားက ထက္သန္စြာ အားေပးေနတဲ့ သူ႕အေဒၚႏွင့္မုဆိုးမေလးႏွစ္ေယာက္စလံုးကုိ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္ ။ သူဟာ မီရကီရဲ့ စြန္ေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူမိျပီး ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ အျမင္ရိုးလွေသာ္လည္း ဖ်က္လတ္သည့္ နာကာဆာကီ ေလတံခြန္ၾကီးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။ ခဏေနေတာ့ သည္စြန္ကို ယွဥ္ျပိဳက္ျဖတ္မယ့္ ခပ္ေတာက္ေတာက္ အျမီးရွည္ရွည္ ေဒသျဖစ္စြန္တစ္စင္းဟာ တိမ္ၾကားတြင္းမွတိုးထြက္လာသည္ ။ တစ္ဒဂၤအတြင္းမွာပင္ ဂ်ပန္ျဖစ္ႏွင့္ အိႏိၵယျဖစ္ ေလတံခြန္ႏွစ္စင္းဟာ မိုးကုပ္စက္၀န္းေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္မွာ မ်က္ဆိုင္အေနအထားေနရာယူ လိုက္ၾကသည္။ ပြဲစျပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ႏွစ္စင္းစလံုးဟာ တိုးဆင္းသည္ေလယာဥ္ႏွစ္စင္းအဟုန္ႏႈန္းျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ဆိုင္တိုး၀င္လိုက္ၾကသည္ ။ ေကာင္းကင္ျပာေနာက္ခံဝယ္ နာကာဆာကီစြန္ၾကီးမွာ သဘာ၀အားျဖင့္ အင္အားၾကီးဟန္ရွိသကဲသို႕ အနီေရာင္ေဒသျဖစ္စြန္မွာလည္း လူအုပ္ၾကီး၏အားေပးမႈကို တခဲနက္ခံယူေနဆဲျဖစ္သည္ ။ အလင္းေရာင္ေရာ့လာခ်ိန္တြင္မေတာ့ ေနာက္ဆံုးပိတ္ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းအတြက္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ေအာင္ အျခားစြန္ေတြအားလံုးကို ရစ္ဘီးျပန္သိမ္းလိုက္ၾကသည္ ။ ရွင္လင္းသြားတဲ့ ကြင္းျပင္တြင္မေတာ့ ရည္ရြယ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟူ၍ မရွိပါ။ နာကာဆာကီေလတံခြန္ၾကီးဟာ တိုက္ကြက္ေထာင္ေခ်ာက္အသစ္တစ္ခု ဆင္လာဟန္ႏွင့္ မိုးျမင့္ျမင့္မွ နိမ့္ခ်ျပန္၀ဲေနသည္ ။ အၾကံအစည္တစ္ခုခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္ဟန္ႏွင့္လည္း ျပိဳင္ဘက္ေလတံခြန္၏ တိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာျခင္းကို ေရွာင္ရွားလိုက္သည္။ တစ္ေန႔တာလံုး စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရမႈေၾကာင့္ ႏြမ္းနယ္ဟန္ရွိတဲ့ လူအုပ္ၾကီးကလည္း ေအာ္ဟစ္အားေပးရာမွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴေရရြတ္လာၾကျပန္သည္ ။ ရႈိဟမြန္ဟာ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ကေလးက အားကိုးတၾကီးႏွင့္ သူ႕လက္ေမာင္းကို ဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္သည္ ။ စစ္ေျမျပင္မွ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးလို အနီေရာင္စြန္ၾကီးကလည္း ေကာင္းကင္ျမင္ဆီမွ အိမ္ေခါင္မိုး မလြတ္တလြတ္ထိတိုင္ နိမ့္ခ်လိုက္လာရင္ တိုက္ကြက္ဆင္ျပန္သည္ ။ သည္ေနာက္ေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းျပန္တက္ရင္း ျပိဳင္ဘက္ နာကာဆာကီရဲ့စြန္ၾကိဳးကို တိခနဲေနေအာင္ျဖတ္ျပီး ျပန္လည္ျမင့္တက္သြားေတာ့သည္ ။ သြားျပီ !! ။ နာကာဆာကီၾကီးဟာ ေလပင့္ရာအတိုင္း ၾကိဳးအမွ်င္တန္းရင္း လြင့္ပါသြားေတာ့သည္ ။ ေကာင္ကေလးတစ္စုကေတာ့ ငါးမ်ားတံေတြလို တုတ္ရွည္ရွည္ေတြနဲ႕ စြန္လိုက္ရန္အေျပးအလႊားသြားၾကသည္။ ေလတံခြန္ဟာေက်ာင္းဝင္းကိုေက်ာင္ျပီး ေလသင့္ရာယိမ္းကေနတဲ့ စပါးခင္းေတြကိုျဖတ္ကာ ရႊံအိမ္ကေလးေတြအေပၚပ်ံ၀ဲရင္း မဲတလာျမစ္ျပင္ဘက္ကိုက်သြားသည္ ။ သည္ေနာက္ေတာ့ တစ္ဒဂၤကအားျဖင့္ ေရစီးဝယ္အားေဖ်ာ့စြာ ေမ်ာပါသြားရင္း ေရေအာက္ကိုနစ္ျမႈပ္သြားေတာ့သည္ ။



အိမ္အျပန္တြင္ေတာ့ ရႈိဟမြန္ဟာ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူျခင္းပီတိကို ခံစားလိုက္ရသည္ ။ သူ႕ရဲ့စြန္လႊတ္ဘက္ေကာင္ေလးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခားဆက္ႏြယ္မႈ ဥေယ်ာဇဥ္ကို ခံစားလိုက္ရ၏ ။ သည္အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ အစီအစဥ္ခ်ထားသလိုပါပဲလား ။ ပထမ စြန္ေတြေရာက္လာသည္ ၊ ေနာက္ေတာ့ ျခံဝင္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခရာျခင္းထပ္မတပ္ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္မႈ မ်ားမွသည္ ေနာက္ဆံုးေန႔လည္က စြန္လႊတ္ျပိဳင္ပြဲအထိ ။ ဒါေတြဟာ အေဝးက သူ႕အိမ္သူဇနီးရဲ့ အစီအစဥ္ေတြမ်ားလား … ။ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ျပတင္းအျပင္က ပိုးစုန္းၾကဴးေတြ ပ်ံဝဲဟန္ကို ေငးၾကည့္လို႔ ေန႔လည္ေကာင္းကင္မွာ ေလတံခြန္ေတြ ပ်ံဝဲဟန္ကို သူျမင္ေယာင္မိသည္ ။ အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲဆဲမွ စားပြဲေပၚတြင္ေရာက္ေနသည့္ စာအိတ္ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုးကို တစ္ခ်က္လွမ္းျမင္လိုက္သည္ ။မီးအိမ္ရဲ့ မီးေရာင္မွာ ျမင္သာေအာင္ ပင့္ၾကည့္ရင္း အိတ္ၾကီးထဲမွာမွ သူ႕နာမည္တပ္ထားတဲ့ မီရကီရဲ့ လက္ေရးႏွင့္ စာအိတ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးကို ျမင္ရသည္ ။


(၅)


ပြဲျပီးလို႕မီးေသရမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ရႈိဟမြန္ဟာ အျပစ္တစ္စံုတစ္ရာ က်ဴးလြန္ခဲ့မိသလို လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ရသည္ ။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ေကာင္ကေလးကို သူနဲ႕အတူေက်ာင္းကို ေခၚသြားမည္လို႕ အစီအစဥ္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း စာတစ္ေစာင္ဟာ သည္အၾကံေတြကို ဖ်က္ဆီးျပစ္လိုက္သည္ ။ နံနက္စာ လက္ဘက္ရည္ႏွင့္ ဆန္မႈန္႕ေပါင္းကို ခပ္မွန္မွန္၀ါးရင္း စာအိတ္ကိုဖြင့္ ၊ စာရြက္ေပၚက ၾကက္ေသြးေရာင္မွင္ႏွင့္ စကားလံုးေတြကို တက္သုတ္ရိုက္ဖတ္ေနမိသည္။


“အခုေတာ့ ရႈိဟမြန္ေရ .. ။ က်မရွင့္ကို အေရးတၾကီး ကိစၥတစ္ခုေျပာစရာရွိတယ္ .. ။ ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ က်မက်န္းမာေရး မေကာင္းဘူးတဲ့ ၊ အေတာ္ၾကီးကို မေကာင္းဘူးတဲ့ ။ သူက က်မအလုပ္ကထြက္ျပီး က်မအစ္ကိုမ်ားရွိရာ ရွိဟြန္းျမိဳ႕ဆီ သြားေနဖို႕ အၾကံေပးတယ္ ။ က်မအထင္ေတာ့ မၾကာခင္ေနျပန္ေကာင္းလာမွပါ ။ ရွင္စိတ္ပူဖို႔ေတာ့ မလိုပါဘူး ။ က်မရဲ့ ေသတန္းစာကိုေတာ့ စာအိတ္အေသး တစ္လံုးနဲ႕ ခ်ိတ္ပိတ္ျပီး ပို႕ေပးလိုက္တယ္ ။ က်မ မရွိေတာ့ ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ရွင္သည္စာကိုဖတ္ေပါ့ … ”


ပထမဆံုးတုန္႕ျပန္မႈ အေနႏွင့္ကေတာ့ စာျပန္ဖို႕ ထိုင္လိုက္တာပါပဲ ။ ျပီးေတာ့မွ ထြက္ေပါက္တစ္စံုတစ္ရာ ကိုေတြးမိျပီး သူ႕အခန္းဆီျပန္ခဲ့သည္ ။ ခပ္ျမန္ျမန္ အဝတ္အစားလဲလိုက္ျပီး တစ္ေယာက္ထည္းေက်ာင္းဘက္သို႔ စက္ဘီးနင္းရင္းထြက္လာ ခဲ့သည္ ။ ေလပင့္တိုင္း အပြင့္ေတြ ေျခြေျခြခ် တတ္သည့္ မန္က်ည္းပင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ျဖတ္သန္းရင္း သူ႕စိတ္ကိုဒုန္ဒုန္းခ်လိုက္သည္ ။ အခ်ိန္တန္ေလျပီ ။ သူေတြးလိုက္မိသည္ ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သူ႕ဇနီးရွိရာ ဂ်ပန္ျပည္ကို အလည္သြားျဖစ္ရင္ သံုးဖို႕ဆိုျပီး အႏွစ္ႏွစ္က ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ သူ႕ေက်ာင္းခြင့္ရက္ေတြကို အက်ိဳးရွိစြာ လက္ေတြ႔အသံုးခ်ဖို႕ အခ်ိန္တန္ေလျပီ ။ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးသည္ကို ျပဳစုယုယႏိုင္သမွ်ျပဳစု ဖို႕ အခြင့္သင့္ေလျပီ ။ အရင္အတိုင္း စာေတြအျပန္အလွန္ေရး လက္ေဆာင္အျပန္အလွန္ေပးၾကသည္ထက္ ပိုလို႕လက္ေတြ႔က်တဲ့ မီရကီႏွင့္ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္မႈ တစ္ခုခုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ သူ႕မွာ ဝတၱရား ရွိျပီလို႔လဲ ခံယူႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ျပီးေတာ့ ရြာက်န္းမာေရးမွဴး သူ႕မိတ္ေဆြထံ မီရကီရဲ့ ေရာဂါအေျခအေနကို ေျပာျပျပီး သူ႕ဇနီးကို ၾကပ္မတ္ကုသဖို႕ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြေတာင္းရဦးမည္ ။ သူမရဲ့ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈ ၊ တစ္နည္း သူတို႔လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈ မွာပဲ သူ႕အတြက္ အားအင္ခြန္အားတစ္ရပ္ကို ေတြ႕ရွိရလို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္အံ့အားသင့္ရင္း လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ စက္ဘီးကို တစ္ရွိန္ထိုး စီးနင္းသြားသည္ ။


သည္ညေနေစာင္းမွာေတာ့ သူ႕ဇနီးေနထိုင္မေကာင္းလို႕ သူေက်ာင္းမွာခြင့္တင္လိုက္သည္ဆုိတဲ့ သတင္းဟာ ေက်ာင္းမွ တစ္ရြာလံုးကို ပ်ံ႕သြားခဲ့ျပီး အိမ္အျပန္ တံခါးဝမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ေနတဲ့ အေဒၚႏွင့္ ကေလးအေမ မုဆိုးမေလးကို ပက္ပင္းတိုးမိေတာ့သည္ ။ ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ တိတ္တဆိတ္ေငးေမာရင္း အေဒၚလုပ္သူက -


“မင္းအေဝးၾကီးကို သြားမယ္ေပါ့”



သူေခါင္းယမ္းလိုက္သည္ ။



“ဒါဆို ေကာင္မေလးသည္လာျပီး ေနေတာ့မယ္ေပါ့”



သူထပ္မံေခါင္းယမ္း လိုက္မိသည္ ။



“ဒါနဲ႔မ်ားကြယ္ …. ဘာလို႔” အေဒၚခမ်ာ သက္ျပင္းခ်ရင္း တူေတာ္ေမာင့္ရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို နားမလည္ဟန္ ႏွင့္ မီးဖိုေဆာင္ဘက္လွည့္ကာ ျပန္ဝင္သြားသည္ ။ “ဘာပဲေျပာေျပာ သည္ရက္ေတြမွာ မင္းေကာင္ကေလးအတြက္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တာေပါ့ေလ …. ”



သည္လိုနဲ႔ပဲ သည္ရက္ေတြမွာ မီရကီထံစာေရးရင္း သူအေၾကာင္းကို ေတြးရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ ရသည္ ။ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ ေကာင္ကေလးအတြက္အခ်ိန္ေပးရတာပါပဲ ။ ေကာင္ကေလးကို အကၡရာသခ်ၤာေတြ သင္ေပးရင္း ၊ သူ႕ရဲေမးခြန္းေတြကို အေျဖေပးရင္း … ။ “ဂ်ပန္ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲဟင္” တစ္ေန႔ ေကာင္ေလးကေမးသည္ ။ သည္ေမးခြန္းကေတာ့ လြယ္ပါသည္ ။ “သူ႕ကိုေရာ ဦးဦးကဘာလို႔ လက္ထပ္လိုက္တာလည္း” ၊ စားပြဲေပၚမွ ဂ်ပန္ေဂးရွမယ္ ရုပ္ကိုလက္ညွိဳးထိုးရင္း “ဒါနတ္သမီး ရုပ္ထုလား ။ သူကေရာ က်ေတာ့္ကိုလက္ေဆာင္ေတြ ပို႕ေပးမွာလား ၊ ဒါဆို သားလည္းသူ႕ကို လက္ထပ္မယ္ေလ” အိမ္စာေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ရင္း ေကာင္ေလးက အဆိုျပဳသည္ ။ တစ္ေန႔ က်ေတာ့ ေကာင္ေလးက ေျပာျပန္သည္ ။ “အေမကေလ သားကိုေခၚျပီး အေဝးကိုထြက္သြားခ်င္ေနျပီတဲ့” ။ ခုဆိုရင္ သူ႕အေမ မုဆိုးမေလးဟာ အိမ္အလုပ္ေတြကို ေအာက္ေျခသိမ္းအကုန္လုပ္ေနျပီျဖစ္သည္ ။ နံနက္တိုင္းလည္း သူရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္မထြက္ခင္အထိ သူ႕အခန္းတံခါး၀တြင္ ေစာင့္ေနတတ္ျမဲျဖစ္သည္။ သူသြားျပီဆိုရင္ ေတာ့ သူမဟာ ပံုးတစ္လံုး တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အခန္းကို ရွင္းလင္းေပးရင္း သူ႕ရဲ့ေဖာင္တိန္အဖံုးကုိ ပိတ္ေပးျခင္း ၊ ခုတင္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနတတ္တဲ့ သူ႕ရဲ့ဖိနပ္ေတြကို ရွာေပးျခင္းစတဲ့ ဗဟီေတြ အဆံုး တစ္ခန္းလံုးကို အစစအရာရာျပင္ဆင္ေပးသည္ ။ ရႈိဟမြန္ရဲ့ ဆႏၵအတိုင္းပဲ သူမဟာ မီရကီရဲ့ ပန္းခ်ီပံုတူကားၾကီးကို သည္အတိုင္းထားလိုက္ျပီး နံရံေပၚမွာ ခ်ိတ္ဖို႕ ရိုက္ထားတဲ့ သံတစ္ေခ်ာင္းဟာလည္း ငုတ္တုတ္က်န္ရစ္သည္ ။ ရႈိဟမြန္ အေနႏွင့္ကလည္း သူမေရာက္လာသည့္အတြက္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို မသိမသာ လက္ခံမိျမဲျဖစ္သည္ ။ သူ႕အေဒၚခ်က္ေနက်ဟင္းေတြထက္ နည္းနည္းအငန္ကဲေနတတ္တဲ့ သူမခ်က္တဲ့ လက္ရာေတြ ၊ နံနက္တိုင္း မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႕ ေကာင္ကေလး သူ႕အခန္းဆီ ေျပးလာေပးတတ္တဲ့ ေရေႏြးတစ္ဇလံု ၊ ေနာက္ သူတို႕ဘုရားစင္က အိမ္တြင္းမယ္ေတာ္ လက္ခ်မီးကို ပူေဇာ္ရြတ္ဆိုတဲ့ သူမရဲ့ ဘုရားရွိခိုးဆုေတာင္း စာသားမ်ား။ “မုဆိုးမေတြဟာ လက္ခ်မီးမယ္ေတာ္ကို ဖူးခြင့္ရွိရဲ့လား ” သူ အေဒၚ့ကိုေမးခဲ့သည္ ။ “ဒါသူ႕အိမ္ပဲေလကြယ္ …” အေဒၚက ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ အေျဖေပးခဲ့သည္ ။ “ရွိခိုး ပူေဇာ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမွာ အျပစ္ျဖစ္တယ္လို႔ေတာ့ မရွိပါဘူးကြယ္ …” ။ ေကာင္ကေလးကလည္း သူ႕အေဒၚကို အဘြားလို႕ေခၚစျပဳလာျပီျဖစ္သည္ ။ သူအေနႏွင့္ကေတာ့ ဘယ္လိုပဲၾကိဳးစားၾကိဳးစား သည္မိန္းကေလးဟာ မီရကီ သူ႕အစ္ကိုထံခိုလႈံရသလို သူထံလာေရာင္ခို၀င္တဲ့ ကံဆိုးရွာသူ ႏွမေလးတစ္ေယာက္လိုလဲ သေဘာမထားႏိုင္ျပန္ ။ သူကေတာ့ အေဒၚႏွင့္သူ႕ၾကားမွာ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြားသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္ ။ မီရကီရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနအေၾကာင္းကို သူေျပာတိုင္းလည္း အေဒၚလုပ္သူမွာ စိတ္ဝင္တစား မရွိေတာ့ေၾကာင္း သူသတိထားမိလာသည္ ။ “ဟဲ့ သူကေရာ မင္းေျပာတဲ့ အတိုင္း တကယ္လိုက္နာတယ္ ထင္လို႕လားကြယ္ ။ မင္းရဲ့ ဘုရားကု ကုတာကိုေရာ အေရးစိုက္မယ္ထင္လို႔လား ။ သူတို႔ ဂ်ပန္မွာက ေဆးေတြ၀ါးေတြက တို႕ဆီကထက္ အပံုၾကီးပိုေကာင္းပါတယ္ေလ.. ” ။ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အေဒၚက သည္အေၾကာင္းကို စကားအစပင္ မခံေတာ့ေခ် ။ “မင္းပူမေနပါနဲ႔ ။ သူ႕အစ္ကိုအရင္း တစ္ေယာက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ဟာကို .. ” ၊ ေကာင္ကေလးကေတာ့ သူ႕ရဲ့စိတ္ပူပန္မႈေတြကို မွ်ေ၀ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္လာခဲ့သည္ ။ စာပို႕သမား စာေတြလာပို႔တိုင္းလည္း သူ႕အခန္းဆီေျပးသြားေပးတတ္ျပီး ရႈိဟမြန္စာဖတ္ေနတုန္းမွာလည္း အခန္းဝဝယ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေနတတ္သည္ ။ ရႈိဟမြန္ကလည္း စိတ္ေစာသိခ်င္ဟန္ရွိတဲ့ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာကို ၾကင္နာစြာၾကည့္ရင္း “သူေနေကာင္းေနပါျပီကြာ..” လို႕ လိမ္ညာျပီးေျပာတတ္သည္ ။



မုတ္သုန္ရာသီဝင္စလ တစ္လမွာ ၊ ရႈိဟမြန္ ေကာင္ကေလးကို အိမ္စာေတြျပေပးအျပီး အေဒၚက အခန္းထဲကုိ ၀င္လာကာ ခုတင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း မုဆိုးမေလးအေနႏွင့္ ေရႊတိုေငြစေလးေတြကို အေပါင္းထားျပီး ကေလးကို ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာျပဳေပးလိုသည့္ အေၾကာင္းေျပာျပသည္ ။ ဘုန္းၾကီးေတြကို ကပ္လွဴရမွာေတြ ၊ ေနာက္ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေဖာေဖာသီသီေကၽြးခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ အေတာ္ေလးေငြကုန္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္းပါသည္ ။ ေကာင္ကေလးကို အကၡရာသခ်ၤာသင္ေပးရံုအျပင္ အျခားဘာသာေရးထံုးစံေတြကို သတိမျပဳမိေလေတာ့ ရႈိဟမြန္ဟာ သည္ကိစၥကိုေတာ့ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနသည္။ “မင္းေကာင္မေလးကို ကိႏၵီျမိဳ႕အထိ လိုက္သြားေပးလိုက္ပါ ရႈိဟရယ္ .. ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ သည္လိုေနရာေတြဟာ မိန္ကေလးတစ္ေယာက္ထည္းသြားဖို႕ အႏၱရယ္မ်ားလွတယ္ ..” သိကၡာမဲ့တဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ မဟုတ္သည့္တိုင္ သည့္အတြက္ သူ႕အတြင္းစိတ္က အျပင္းအတန္ျငင္းဆန္ေနမိသည္။


“ဒါေပမယ့္ ခုတေလာ ျမစ္မွာေရတက္ေနတယ္ေလ ။ ေနာက္တစ္လ ႏွစ္လေလာက္ေစာင့္ရင္ပို မေကာင္းဘူးလား ။”


“ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္းလုပ္ေစျခင္ၾကတယ္ …”


“က်ေတာ္တို႕ သူ႕ကို ေငြထုတ္ေခ်းလိုက္ရင္ေကာ”


“မင္းေခ်းမလို႕လား ” အေဒၚက သူ႕ကို အထူးအဆန္းၾကည့္လိုက္သည္ ။


သူ႕ရဲ႕စိုးရိမ္ ပူပန္မႈေတြဟာ ေျခေျချမစ္ျမစ္ေတာ့ မရွိလွပါ ။ ကိႏၵီျမိဳ႕အသြား ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာလိုက္ပါရင္း ၊ ဟိုအရင္ ေက်ာင္းအဖြင့္ ရြာကေန ကာလကၠတားေကာလိပ္အျပန္ ခရီးကို သူျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္ ။ သည္လိုလြမ္းေမာခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြဟာ ေရလႊမ္းတဲ့ ျမစ္နေဘးရြာေလးေတြကို ေမာ္ေတာ္ျဖတ္သလို ခဏျခင္း ကုန္ဆံုးသြား ရစျမဲျဖစ္သည္ ။ သူဟာ ျမစ္ကမ္းနေဘးက အျမစ္ဖြာဖြာ သစ္ပင္ၾကီးေတြေရမွာ ျမဳပ္ေနတာေတြ ၊ ႏႈစ္ျမဳပ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ပ်က္ေတြ ၊ သည္အပ်က္အစီးေတြၾကားမွ ေရေၾကာင္းသတိေပး ဆိုင္းပုတ္ေသးေသးေလးေတြကိုေတာင္ သတိမမူႏိုင္ပဲ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္ ။ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ ပစၥည္းခ်ိတ္ရန္တန္းကေလးေတြဟာ ေျပာင္ရွင္းလ်က္ နေဘးကလူတစ္စုမွာ လက္ဆြဲအိတ္ေတြကို လက္မွာခပ္ျမဲျမဲဆုတ္ကိုင္ရင္း ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲေရေတြဝင္ေနသည္ကို စိတ္ၾကည့္ေနၾကေၾကာင္း ရႈိဟမြန္ သတိထားမိျပီး တထိတ္တလန္႕ပင္ ျဖစ္သြား၏ ။ တစ္ဖက္ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ခ်ိန္က်ေတာ့ သူက မုဆိုးမေလး၏ လက္ဆြဲအိတ္ကုိ ကူ၍သယ္ေပးလိုက္သည္။ ထီးေတြကိုယ္စီဖြင့္ေဆာင္းရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ရႊံေတြနဲ႕ ေခ်ာေနတဲ့ လူသြားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအေပၚ သတိထား၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေစ်းနားေရာက္ေတာ့လည္း ငါးေျခာက္နံ႕ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပုပ္နံ႕ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္စီႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည္။ သူ႕အၾကည့္ဟာ ၾကီးမားလွပတဲ့ ဖရဲသီးေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း သိပ္ေနေကာင္းပံုမရတဲ့ ခရမ္းသီးသည္ရဲ့ ေစ်းေခၚသံကို လ်စ္လၽဴျပဳကာ စီးကရက္ဝယ္ရန္ ခဏရပ္လိုက္သည္။ “မပုပ္ခင္ေလး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ဝယ္စမ္းပါေတာ္” ။ ဆိပ္ကမ္းေစ်း ဂိတ္ေရွ႕၀င္ေပါက္ေပၚက အမိုးအကာေတြကလည္း ျမစ္ေရၾကီးမႈဒဏ္ ကို ခံရပါမ်ားလို႕ ျပိဳပ်က္က်လုမတပ္ အေျခအေနဆိုးေနသည္။ ရႈိဟမြန္ဟာ မုဆိုးမေလး သူ႕ကိုမွီလာေစရန္ ေစာင့္ေခၚလိုက္ျပီးေတာ့ ေနာက္ ခပ္မႈိန္မႈိန္ေတြေရာ ၊ ေတာက္ေတာက္ပပ ပစၥည္းေတြပါရွိတဲ့ နိမၺာန္ကုန္ေစ်းတန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့မွ အမ်ိဳးသမီးကို ေရွ႕မွသြားေစသည္။ ၾကာပန္းငါးခိုင္ ပံုစံ ေၾကးမီးခြက္ေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူမ ေစ်းေမးဖို႔ရပ္လိုက္၏ ။ ပြဲအတြက္ လိုမယ့္ စႏၵာကူးသားေခ်ာင္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မွာ သူမေစ်းဆစ္ေတာ့ သူလည္းေစ်းတည့္သည္အထိ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အစီအစဥ္အတိုင္း ဟိုသူငယ္ငယ္တုန္းက အေဒၚလုပ္သူရဲ့ မီဖိုေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ခိုးခိုးျုပီးစားတတ္တဲ့ ထန္းလ်က္ေခ်ာင္းေတြေရာင္းတဲ့ လက္လီဆိုင္တန္းေတြ တစ္ေလွ်ာက္ သူမ သူ႕ကိုေခၚလာျပန္သည္။ မုဆိုးမေလးက ေက်ာက္သားခပ္မည္းမည္းနဲ႔ ထုထားတဲ့ ရွီဗ ဘုရားဆင္းတုကို၀ယ္ေတာ့ ေစတသိတ္ေစတနာရဲ့ လႈံ႕ေဆာင္မႈေၾကာင့္ သူပိုက္ဆံထုတ္ျပီး ေငြရွင္းေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တံခါးေပါက္အပ်က္တစ္ခုနားမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ခိုင္းထားခဲ့ျပီး သူမကေတာ့ လက္ဆြဲအိတ္ေလးကိုဆြဲကာ အထဲကိုဝင္သြားခဲ့သည္ ။


ရႈိဟမြန္ ဗိုက္ဆာလာသလိုလို ရွိသည္။ ျပီးေတာ့လည္း သည္ခရီးစဥ္ ၊ သည္အမ်ိဳးသမီး အေဖာ္ႏွင့္ ပတ္သတ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တဲ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ တစ္စံုတစ္ရာကို သူခံစားလိုက္ရသလိုရွိ၏ ။ သူမဟာ ရွက္တတ္လြန္းသလို ရွိေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စရွိျပီး အရာရာမွ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေပပဲ ။ “ေကာင္မေလး ခမ်ာကံေတာ့ဆိုးရွာတယ္ ” သူေတြးမိရင္း ေကာင္ကေလးရဲ့ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲအတြက္ အစစ အရာရာ တာ၀န္ယူအကုန္အက်ခံ မေပးမိတဲ့အတြက္ လိပ္ျပာမသန္႔သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ရွီဗ ဆင္းတုေတာ္ႏွင့္ ၾကာပန္းခိုင္ျခင္းတစ္ျခင္းကို ဆြဲျပီးထြက္လာတဲ့ မိန္းကေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကား ျခားနားေနတဲ့ ဘ၀ႏွစ္ခုကိုေရာ ၊ ေနာက္ တစ္မိုးေအာက္မွာ အတူတူအိပ္စက္ၾက ရတဲ့ ဆက္ႏြယ္မႈေတြကိုပါ သူေတြးေတာ လိုက္မိသည္။ ပုစြန္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ခဏထိုင္ၾကေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမတင္မက် ရွိလွတဲ့ ေကာင္ေလးကိုေခၚျပီး ဘာေၾကာင့္မ်ား ျပန္သြားခ်င္ရသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အရဲစြန္႕ျပီး ေမးလိုက္သည္။


မုဆုိးမေလးဟာ တစ္စံုတစ္ရာသက္သာမႈ ရသြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ သူ႕ကိုျပံဳးၾကည့္လိုက္ျပီး တစ္ခုခုမ်ား စားခ်င္းသလားလို႕ေမးလိုက္သည္ ။ ႏွစ္ေယာက္သား လူခပ္ရႈပ္ရႈပ္လမ္းေလးကိုျဖတ္ရင္း ထမင္းဟင္းေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြရွိရာ ျမစ္ကမ္းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း သစ္သားခုံ စားပြဲေပၚမွာထိုင္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္တဆိတ္ပင္စားေသာက္ၾကသည္။ သူကေတာ့ သူမကိုေငးၾကည့္ရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ကနဲ႕ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ မိန္းကေလးကို အံအားသင့္ေနမိသည္။ သူမွတ္မိတာ ကေတာ့ ခပ္ရွက္ရွက္ပံုစံေလးနဲ႕ စိုက္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အၾကည့္လႊဲသြားတတ္သည့္ ပံုစံေလးကိုပါ။ သည္တစ္ခါလည္း မိန္းကေလးဟာ သူ႕ပန္းကန္ဆီအၾကည့္လႊဲလိုက္ျပီး သူဗိုက္မဝေသးေၾကာင္း သိဟန္ျဖင့္ ခရမ္းသီးေၾကာ္တစ္တံုးကို သူ႕ပန္းကန္ထဲသို႕ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေခ်ာေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကုန္းေပါင္ေပၚတက္ေတာ့ ရႈိဟမြန္က သူမရဲ့လက္ေမာင္းမွ ပင့္ကိုင္ေပးျပီး ေနာက္ပိုင္းက်က် လူစုစုေဘးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ သည္တစ္ညေနမွာျဖင့္ မဲတလာ ျမစ္ျပင္ဟာ မိုးရိပ္ေလရိပ္မဆင္ဘဲ တထူးတဆန္း သာေတာင့္သာယာ ရွိလွပါ၏ ။


ရႈိဟမြန္ဟာ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာေပၚလာတဲ့ စာပို႕သမားကို စာပို႕ပံုးၾကီး မပါသည့္တိုင္မွတ္မိလိုက္သည္ ။ သူကလည္း ျပန္လည္ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ပါ၏ ။ တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလိုပဲ ရႈိဟမြန္ဟာ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ရွိရာ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီ ေငးၾကည့္ရင္းလိုက္ပါလာသည္။ လႈိင္းလူးလို႔ ေမာ္ေတာ္ယမ္းခါသြားတိုင္းလည္း သူ႕နေဘးမွ မိန္းကေလးကို သတိရလာ၏ ။ “ငါရဲ့ေရြးခ်ယ္မႈကို သူဘယ္လိုမ်ားထင္ရွာမလဲ ” သူသိခ်င္မိသည္ ။ “ငါသူ႕ကို ျငင္းလိုက္လို႕ သူဘယ္လိုမ်ား ခံစားရရွာမလဲ ။ ခုဆိုရင္ေရာ သူငါ့ကိုဘယ္လိုမ်ား သေဘာထားသလဲ ….” ။ ခ်စ္ရသူေတြႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္း ကံတူအက်ိဳးေပး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အျဖစ္ကိုလည္း ဆင္ျခင္မိသည္။ မိန္းကေလးကေတာ့ လင္ေယာက်္ားဆံုးလို႕ ေသကြဲကြဲရတာ … ။ သူ႕ က်ေတာ့ …. ။ “မဟုတ္ဘူး … ” သူ႕အေတြးေတြကို ခ်က္ျခင္းျဖတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူတို႔လင္မယားခ်င္း စာအဆက္အသြယ္ ရွိၾကတာပဲ မဟုတ္လား ။ ေန႔လည္စာ စားတုန္းက သူ႕ကို ဟင္းထည့္ေပးသည့္ အျဖစ္ကိုေတြးမိျပန္ေတာ့ စကားေလးဘာေလး စေျပာဖို႔ လည္ေခ်ာင္းရွင္းရင္း စကားစရွာမိသည္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကို သည္မိန္းကေလးသိစရာမလို သလို ၊ ခပ္ရွက္ရွက္သည္ မုဆိုးမအေၾကာင္းကိုလည္း သူသိရန္မလိုလို႔ ႏွလံုးပိုက္မိေတာ့သည္။ ရြာထိပ္က ဆိပ္ကမ္းမွာေတာ့ ေကာင္ကေလးက လက္ေဝွ႕ယမ္းျပရင္း သူတို႔ ႏွစ္ဦးကို ထြက္ၾကိဳေနသည္။ “ဦးဦးေရ သည္ေန႔ေတာ့ ဘာစာမွ မလာဘူးဗ် ….”


အဲသည္ညမွေတာ့ ျခံဝင္းေထာင့္မွ ထူးထူးျခားျခားရႈိက္သံေလးေၾကာင့္ ရႈိဟမြန္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာခဲ့ရသည္။ မ်က္မွန္ကိုေကာက္တပ္လိုက္ျပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ေကာက္ဖြာလိုက္သည္ ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဖ်ာေပၚမွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကိုေက်ာ္ရင္း ၊ တရႈးရႈးေဟာက္သံေပးရင္း အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သူ႔အေဒၚရွိရာ တံခါးေပါက္မွ တစ္ဆင့္မီးဖိုေခ်ာက္ဘက္ဆီကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အဲသည္မွာပဲ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ ေန႔လည္ကေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ထိုင္ျပီး အေမွာင္ၾကီးထဲမွ ေလတံခြန္ေတြ ၀ဲသလို လူးလာပ်ံသန္းၾကတဲ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကို ေငးၾကည့္ေနရွာတဲ့ မုဆိုးမေလးကို သူေတြ႕လိုက္ရသည္။ အင္အားၾကီးမားတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုရဲ့တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ရႈိဟမြန္ကိုယ္တိုင္ သည္နေဘးကိုေရာက္သြားျပီး မ်က္ရည္ေတြေခ်ာင္းစီးေနရွာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုပင့္ကိုင္ရင္း သူရင္ခြင္အတြင္းဆြဲသြင္းကာ မိန္းကေလးကို အားရပါးရ ငိုေၾကြးေစခဲ့သည္ ။


(၆)


“မေန႕ညက ကိုယ္ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မင္းကိုေျပာျပရလိမ့္မယ္ မီရကီ .. ” သူအစျပဳဖို႔ ၾကိဳးစားတိုင္း စာကိုဆက္လို႔ ေရးႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ပါ ။ စိုစြတ္ျပီး ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ နံနက္အရံုတက္ အခ်ိန္ကတည္းက အိပ္ယာမွထလို႕ စာေရးစာပြဲေပၚမွာ မလႈပ္မရွားထိုင္ေနခဲ့သည္ ။ သူ႕အေနႏွင့္ကေတာ့ အရင့္အရင္တုန္းကလိုပင္ အရာရာကို မခၽြန္းမခ်န္ မီရကီဆီ အစီအရင္ခံဖို႔ လိုေၾကာင္း ခံစားသိေနရသည္ ။ ဇနီးမယားပီသစြာပင္ သူေနမေကာင္းျဖစ္သည္ကအစ မီရကီ သူ႕ကို အကုန္ေျပာျပာခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား ။ သည္သတင္းေၾကာင့္ မီရကီ စိတ္ထိခိုက ရမွာကိုေတာ့ သူသိသည္။ ပိုဆိုးတာက သူမ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ရႈိဟမြန္သူမကို ခြာသြားသည္လို႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ သူမအစြဲၾကီးစြဲသြား ႏိုင္သည္။ “ရွင္မုဆိုးမေလးကို လက္ထပ္လိုက္ပါ ရႈိဟမြန္ရယ္ ။ မိန္းကေလးခမ်ာလည္း ရွင့္လို အထီးက်န္ရွာတယ္ မဟုတ္လား …” သနားစဖြယ္ ခံစားမႈေတြ ေရာင္ျပန္ဟတ္ေနမည့္ မီရကီထံမွ ျပန္စာကို သူျမင္ေယာင္မိသည္ ။ ဒါေပမယ့္ သူစိုးရိမ္တာ တစ္ခ်က္က သူ႕ရဲ့၀န္ခံခ်က္အေပၚ မီရကီ ဘယ္လိုမွ မတုန္႕ျပန္ဘဲ ေဘာပင္ကိုပစ္ခ်ကာ သူတို႔လက္ထပ္ခဲ့ၾကသလိုပင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ဇနီးခင္ပြန္းအျဖစ္မွ ျပတ္စဲသြားမည္ကိုပင္ျဖစ္သည္ ။ သူ႕အေဒၚရဲ့ စကားေတြကလည္း သူ႕ကိုေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ “မင္းမိန္းမမွာေရာ တစ္ခုခုျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းသိမွသိရပါ့မလား ။ သူ႕မွာေရာသည္လိုဆိုရင္ မင္းကို ဘယ္သူလာ အေၾကာင္းၾကားမွာတဲ့တုန္း …” ။ မီရကီဆီမွ စာအလာရပ္ဆိုင္းသြားရင္ေတာ့ သူမေသဆံုးသြားေၾကာင္း သူသိႏိုင္ေပမည္။ သူေၾကာက္တာတစ္ခုကလည္း တကယ္လို႕ သူႏွင့္မုဆိုးမေလးအေၾကာင္းသာ မီရကီသိရရင္ သူမအသက္ရွင္ေနသည့္တိုင္ စာအသြားအလာ ရပ္စဲသြားႏိုင္သည္ ။ သို႕တိုင္ေအာင္ မျဖစ္မေနေျပာရမည္ဆိုတဲ့ အသိက သည္အေၾကာက္ေတြထက္ပို၍ အားေကာင္းေနသည္ ။ သည္အမွန္တရားကို သာဖြင့္မေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္အတြင္းက သူတို႕လင္မယားေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္ စာေတြဟာ အလဟသ တန္ဖိုးမရွိျဖစ္သြာလိမ့္မည္။ “ဟုတ္ပါတယ္ေလ .. သစၥာမဲ့တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ဘာတန္ဖိုးရွိေတာ့မွာလဲ ။ သည္လိုေယာက်္ားမ်ိဳးဆီက ဘယ္မိန္းမမ်ိဳးမဆို ေလတံခြန္ေတြ အေ၀းကို ပ်ံဝဲသြားသလို စြန္႕ခြာသြား ၾကစျမဲ မဟုတ္လား ….”


ေကာင္ကေလးကို မီရကီဆီေရးထားတဲ့စာကို သြားထည့္ခိုင္းျပီးတဲ့ေနာက္ ရႈိဟမြန္ဟာ စြန္လႊတ္ပြဲေတာ္ေန႕ ကေရာက္လာတဲ့ စာအိတ္ေလးကိုထုတ္ရင္း အခန္းထဲမွာထိုင္ေနခဲ့သည္ ။ သည္ မီရကီရဲ့ ေသတန္းစာပါတဲ့ စာအျပင္ေနာင္ထပ္ သူမထံမွ မည္သည္စာမွေရာက္လာေတာ့မည္ မဟုတ္။ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ စာပို႕သမားႏွင့္တစ္ဆင့္ မဲတလာျမစ္ကို ျဖတ္ကာ မည္သည့္လက္ေဆာင္မွလည္း ေရာက္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ် ။ သူမေသသည္ျဖစ္ေစ ၊ ရွင္သည္ျဖစ္ေစ သည္စာဟာ မီရကီဆီမွ ေနာက္ဆံုးစာေပပဲ ။ တုန္ရီေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ စာအိတ္ကိုျဖဲလိုက္ျပီး စာအေခါက္ကိုဖြင့္ရင္း စားပြဲေပၚမွာ ျဖန္႔လိုက္သည္။ သည္ေနာက္ေတာ့မွ ၾကက္ေသြးေရာင္မွင္ျဖင့္ေရးထားတဲ့ စာကို စတင္၍ဖတ္လိုက္သည္ ။ “ခ်စ္ရတဲ့ ရႈိဟမြန္ေရ.. ရွင္သည္စာကို စဖတ္ျပီဆိုတာနဲ႔ က်မသည္ေလာကၾကီးထဲမွာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ….”


(၇)



ေလျပင္းမုန္တိုင္းၾကီးဟာ တမာပင္တန္း ၊ မန္က်ည္းပင္တန္းေတြကို ခ်ိဳးဖ်က္လ်က္ လ်ိဳႏိုင္းေဒသတစ္ခြင္ အညိဳးတၾကီး တိုက္ခတ္ဖ်က္ဆီးသြားခဲ့သည္ ။ အရင္တုန္းကေတြလိုပဲ လယ္သမားေတြရဲ့ ေကာက္လႈိင္းေတြကို သယ္မဖ်က္ဆီးရံုသာမက ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုတစ္ခုလံုးကို ပါ ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးသြားခဲ့ေသးသည္ ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ရြာေမာ္ေတာ္ဟာ အခ်ိန္မီအဖိတ္အစင္မရွိ ကမ္းကပ္ႏိုင္ခဲ့ျပီး ဥတုရာသီသာယာသြားသည္ႏွင့္ အရင္လိုပင္ေခါက္ျပန္ ေျပးဆြဲေနျပီျဖစ္သည္ ။ ေဆာင္ဦးေပါက္စ ရာသီမွာေတာ့ တစ္ရြာလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖြယ္ သတင္းဆိုးတစ္ရပ္အျဖစ္ ရြာေက်ာင္းမွာ သခ်ၤာသင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ရွိဳဟမြန္ ခ်ာကာဘာထရီ တစ္ေယာက္ မုန္တိုင္းထက္ အႏၱရာယ္ၾကီးတဲ့ ေသတတ္တဲ့ ျခင္ၾကားအကိုက္ခံရလို႕ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေရတိမ္နစ္ကြယ္လြန္သြား ရွာတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ ။ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြသာမက တစ္ရြာလံုးဟာ သူ႕ကိုဆံုးရႈံးမႈ အတြက္ ပူပန္ေသာကေရာက္ၾကရပါ၏ ။ ျမိဳ႕ကိုသြားျပီး ပညာသင္ေနရွာတဲ့ သူ႕ရဲ႕ မယားပါေမြးစားသားေကာင္ကေလးဟာလည္း အားကိုးရာမဲ့ ငိုရႈိက္ရင္း ရြာျပန္လာခဲ့ရွာသည္။ သည္ေက်ာင္းဆရာဟာ တပည့္ေတြအေပၚ ၀တၱရားေက်သည့္အျပင္ ေစတနာလည္းပိုခဲ့ရွာသည္မဟုတ္ပါေလာ ။ သနားစရာ သူ႕အေဒၚအတြက္ကေတာ့ ေျဖသိမ့္စရာ စကားလံုးမရွိရာပါ။ အေဒၚလုပ္သူရဲ့ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာရဲ့ ဇနီးတစ္ေယာက္ကို ခင္ပြန္းေသဆံုးျပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စာေရးအေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္ ။

သူဇနီးေရာက္လာခဲ့ပါသည္ ။ ဟိႏၵဴေရွးထံုးစံအတိုင္ ခင္ပြန္းေသဆံုးစ အမ်ိဳးသမီးေတြလို ေခါင္းကိုေျပာင္ေအာင္ရိတ္လ်က္ ၊ အျဖဴေရာင္ ခ်ည္ဆာရီကို ဝတ္လ်က္ သူမ အေရာက္လာခဲ့ပါသည္ ။ ကိႏၵီျမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းမွ ေမာ္ေတာ္စီးလ်က္ အမ်ိဳးသမီးလိုက္ပါလာသည္။ ခပ္မတ္မတ္ထိုင္ရင္း မိုးကုပ္စက္၀န္းဆီေမွ်ာ္ေငးလ်က္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ သူမ၏ ပံုစံေၾကာင့္ လူတိုင္းလိုလိုပင္ သတိျပဳမိၾကသည္ ။ လ်ိဳႏိုင္းဆိပ္ကမ္းအေရာက္ ရႊံထူထူကမ္းပါးကိုေက်ာ္လာျပီး လန္ခ်ားတစ္စီးကို လွမ္းေခၚကာ သည္ရြာက ဂ်ပန္လူမ်ိဳးဇနီးရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာရဲ့ အိမ္ကိုပို႔ေပးပါဟု အမ်ိဳးသမီးကေျပာလိုက္ေလသည္ ။ ။

ျပီး

ေအာင္ျဖိဳး

(Dec 12, 2008 , 12:24am)

( P.S ဖတ္ျပီးၾကျပီဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ Trailers ေလးေတြကို ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး )

7 December 2008

ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ( သံသာေလကမ္းတိုင္ )

လာမည့္ ဒီဇင္ဘာ (၁၃) ရက္ဟာ က်ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေဇယ်ာၾကီးရဲ့ အသက္ (၂၀) ျပည့္ေမြးေန႔ ။ သူနဲ႔ က်ေတာ္ဟာ တစ္ျမိဳ႕ထဲကလာၾကတာျဖစ္ျပီး သည္မွာလည္း တစ္ေက်ာင္း ၊ တစ္ေမဂ်ာ ၊ တစ္ခန္းထဲ အတူတူ တက္ခြင့္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ။ သူ႕မွာက On-line Relationship ရွိေတာ့ သည္အေၾကာင္းကို ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးျပီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးပါလားလို႕ သူကေျပာတယ္ ။ က်ေတာ္ကလည္း သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳစဖူးဆိုေတာ့ ခံစားလို႕ကလည္း မရေတာ့ ပင္ကိုေတာ့ မေရးေပးႏိုင္ဘူး ၊ ဘာသာျပန္ေပးမယ္ဆိုျပီး သည္ Post ေလးကို ဘာသာျပန္ျဖစ္ခဲ့တာပါ ။

သည္၀တၳဳေလးဟာ အိႏိၵယက စာေရးဆရာ "Kunal Basu" ရဲ့ "The Japanese Wife" ဆိုတဲ့ အလတ္စား ၀တၳဳေလးပါ ။ သည္၀တၳဳေလးကို အေျခခံျပီး အိႏၵိယကနာမည္ၾကီး အမ်ိဳးသမီး ဒါရိုက္တာ "Aparna Sen" က အိႏၵိယသရုပ္ေဆာင္ေတြ ၊ ဂ်ပန္သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ရိုက္ကူးျပီးစီးခဲ့လို႔ မၾကာမီ ရံုတင္ျပသေတာ့မည့္ ရုပ္ရွင္ကားလည္းျဖစ္ပါတယ္ ။ ( Trailers ေတြသည္မွာၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္ )။

သည္၀တၳဳေလးဟာ အိႏိၵယက ဘဂၤလီ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမတၱာဖြဲ႕ျဖစ္ျပီး ၊ လွပအျပစ္ကင္းသည့္ ခ်စ္ျခင္းကို လည္းေဖာ္က်ဴးထားပါတယ္ ။ က်ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕ေကာင္မေလးလဲ ၾကိဳက္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္ ။

ဒါအျပင္ ကို္ယ္တိုင္အေနနဲ႔လဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မေတြ႔ရပဲ စာေတြ ၊ ဖုန္းေတြမွတစ္ဆင့္ ႏွစ္သိမ့္တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္လည္း ရည္ရြယ္ပါတယ္ ။ သည္လို အခ်စ္မ်ိဳးဟာလည္း ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်စ္မည္ပါသလဲ ။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဘာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သည္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ျမဲခ်စ္ေနႏိုင္မလဲ ။ ေတြးစရာပင္ ။

သည္အတြက္သည္ ၀တၳဳေလးကိုၾကိဳးစားျပီး ျမန္မာျပန္ထားတာပါ ။ ဖတ္လို႔ မေကာင္းသည္ကိုေတြရင္ျမန္မာျပန္သူ ညံ့ေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္ ။ ( ကာယကံရွင္ ႏွစ္ေယာက္မၾကိဳက္ရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ေနာ္ ... ဟင္း ဟင္း .. ) ။ အစကေတာ့ တစ္ပုဒ္လံုးတင္ေပးမလို႔ပါ ။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္ရွည္ေနေတာ့ ႏွစ္ပိုင္း ပိုင္းတင္ေပးလိုက္တယ္ ။ က်န္တစ္ပိုင္းကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္ တကယ္စားရျပီးမွ ပဲတင္ေပးေတာ့မယ္ .... ။

သံသာေလကမ္းတိုင္

(၁)



သူမ သူ႕ထံေလတံခြန္မ်ား ေပးပို႕ေလ့ရွိသည္ ။ သည္ေလတံခြန္ေတြဟာ အရြယ္အားျဖင့္ၾကီးမားေပမယ့္ စကၠဴတစ္ရြက္လို ေပါ့ပါး သပ္ရပ္သည့္ ခပ္က်စ္က်စ္အသားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕လုပ္တဲ့ ေသတၱာေတြနဲ႕တစ္ဆင့္ ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ စည္သြပ္ဘူး သြန္းကုန္ပို႕ကုန္လုပ္ငန္းတြင္က်ယ္တဲ့ သေဘၤာဆိပ္မွာေတာ့ စာပို႕သမားေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားမွေပးပို႕သည္ ဆိုတဲ့စာတိုက္က အမွတ္တံဆိပ္စကၠဴကို အထင္ၾကီးတတ္ၾကသည္ ။ စာပို႕သမား၀ါႏုေသးသူမ်ားဆိုရင္ “ဘယ္ကလာတာလဲ” လို႕ေမးတတ္ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ၾကီးသမား၀ါရင့္ေတြက်ေတာ့ ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးေကာင္းျပံဳးမိမယ္ ။ ေခ်ာပို႕သမားဟာ ေသတၱာကို လမ္းညႊန္ဆိုင္းပုတ္ ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခ်ပ္လို စက္ဘီးရဲ့ေနာက္ခုံ မွာခ်ည္ျပီး ရင္ေတာ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားေတြရဲ့ ရန္ကလြန္ေအာင္ေတာ့ ဘီးဟြန္းတညံညံတီးဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္ ။ သေဘၤာဖယ္ရီေပၚက်ေတာ့လည္း ဂုဏ္ယူေနဟန္ရွိတဲ့ ေခ်ာပို႕သမားက ေသတၱာပတ္လည္မွာ ၾကိဳးမည္းတစ္ေခ်ာင္း ခိုင္ခိုင္ခ်ည္လို႕ “မဲတလာ” ျမစ္ရဲ့တစ္ဘက္ကမ္းကို ေရတစ္ေပါက္မစင္ေစရဘဲ ျဖတ္ကူးလာခဲ့၏ ။ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတဲ့ ကေလးေတြ ၀ိုင္းအံုရင္း ၊ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက် ပင္ပန္းလြန္းေနတဲ့ လယ္သူမၾကီးေတြ နဲ႕ မုတ္ဆိတ္ထူထူ ဆာဒူးၾကီးေတြရဲ့ စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း ၊ အထဲမွာ ဘာမ်ားပါပါလိမ့္ဆိုျပီး ေသတၱာထဲကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိုးၾကည့္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြရန္မွ လြဲရင္ ဒါဟာ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ခရီးပါပဲ ။ “လ်ိဳႏိုင္း” ေဒသရဲ့ ခရီးလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဟာ နည္းနည္းေတာ့ ဒုကၡမ်ားသည္။ ဒီေရေတြနဲ႕ ေပါင္းလန္ေနတဲ့ ျမစ္ဟာ ကၽြန္းေဒသရဲ့ လူသူခပ္က်ဲက်ဲ ဆိပ္ခံတံတားတစ္ခြင္ကို ဖံုးလႊမ္းထားတတ္သည္ ။ ရႊံႏြံေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္မွာ တန္းစီျပီး ပစၥည္းသယ္ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြက တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္းရင္း ေသတၱာဟာ ေျမမာေပၚကိုေရာက္ေတာ့တယ္ ။ စိတ္အားထက္သန္စြာ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့လူေတြကို ျဖတ္ျပီးေတာ့မွ သည္ေသတၱာကို လန္ခ်ားတစ္စီးေပၚတင္ေပး လိုက္ရျပန္သည္ ။ သည္ေနာက္ေတာ့ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလယူရာယိမ္းေနတဲ့ မန္က်ည္းနဲ႔ တမာပင္ေတြကိုျဖတ္သန္းရင္း ၊ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ေခြးေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ ၊ ေနာက္က ကေလးေတြကလည္း တစ္ေကာက္ေကာက္ေျပးလိုက္လ်က္ … ၊ ေသတၱာကိုခ်ည္ထားတဲ့ မညီတဲ့ၾကိဳးအထံုး ေတြကလည္း တဂ်ီဂ်ီ အသံေပးရင္းနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႕ဆီကိုေရာက္လာပါေတာ့သည္ ။


သူ႕အေဒၚျဖစ္သူကေတာ့ အိမ္ျပန္လာတဲ့ သတို႕သမီးတစ္ေယာက္လို ေသတၱာကို ၾကိဳဆီးလက္ခံသည္ ။ ရြာထဲမွာ အုတ္၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႕ေဆာက္တဲ့ တစ္လံုးတည္းေသာအိမ္ျဖစ္သည့္ သူတို႕ရဲ့ အျဖဴနဲ႕အ၀ါၾကား အိမ္ေရွ႕၀ယ္ စုေ၀းအုပ္အုပ္ညံေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြထဲက မိန္းမငယ္ေလးမ်ားကိုသာ အေဒၚလုပ္သူက ေသတၱာကို မေစျပီး အိမ္ထဲက သူ႕အခန္းအတြင္းသို႕၀င္ေစ၏ ။ အခန္းအတြင္းမွေတာ့ ေသတၱာဟာ မိတ္လိုက္ၾကတဲ့ ေၾကာင္ေတြရဲ့ညိဳးညိဳးညံညံ အသံေတြ ၊ မျပင္ရေသးတဲ့ အိပ္ယာႏွင့္ ေတာက္ပေသာမီးေတာင္ေပၚမွ ထြန္းသစ္စေနမင္းပံု ေဆးေရးပန္းခ်ီကားေရွ႕ဆီက တိုလီမုတ္စ အလွအပ ပစၥည္းပုစုခရုေတြကို အေဖာ္ျပဳရင္း ေနေရာင္အထိုး၀ယ္ ကေတာ့ပံုရွည္ေမ်ာေမ်ာတေစာင္းအရိပ္ထင္ ေနသည္။


တစ္ေနတာတဲ့ အပူရွိန္နဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရမႈေတြေၾကာင့္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည့္ “ရွိဳဟမြန္” ဟာ အခန္းထဲကို၀င္၀င္ျခင္း သူ႕ေနာက္ကတံခါးကို ေစ့ပိတ္လိုက္သည္။ သည္ေန႔ေက်ာင္းေနာက္က်သည့္ သူ႕လက္ေအာက္က ဆရာေတြက သူ႕နာမည္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့အျပင္ ဘာသာျခားအကၡရာေတြပါသည့္ ေသေတၱာတစ္လံုးဟာ “မဲတလာ” ျမစ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္လာျပီလို႔ သူ႔ကိုသတင္းေပးထားျပီးျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္အျပီးေနာက္မွာ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္လည္ေတြးေတာဖို႕ အခ်ိန္ေပးရင္း အကၡရာသခ်ၤာ လ်က္တျပတ္စာေမးပြဲေလးကို အတန္းထဲမွာ စစ္ေဆးခဲ့ေသးသည္။ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ညေနေလးနာရီတိတိမွာေတာ့ သူဟာ ခပ္ျမန္ျမန္စက္ဘီးနင္းရင္း သစ္ရြက္ေလတိုးသံ သဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ လမ္းေလးအတိုင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲသို႕ေရာက္လ်က္ေရာက္ခ်င္း စိတ္ပူစိုးရိမ္ ေနတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို သူ႕အိပ္ယာကိုမွီထားတဲ့ ေသတၱာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ရင္း ၾကက္ေသေသေနသည္ ။ ေနာက္ေတာ့လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ ၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက သူ႕ဇနီးရဲ့ ပထမဆံုးေသာ စာကိုဖြင့္သလို စိတ္မရွည္ေလာၾကီးစြာ ေသတၱာကိုပတ္ထားတဲ့ အညိဳေရာင္စကၠဴကို သူဆြဲခြာခ်လိုက္သည္။ သည္ေသတၱာေပၚမွာပါတဲ့ အကၡရာႏွစ္လံုးဟာလည္း ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က စာအိတ္ေပၚမွ စာလံုးေတြနဲ႕ အတူတူျဖစ္၏ ။


(၂)


လူေတြက သူ႕ကိုနာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေခၚၾကသည္ ။ “ရွိဳဟမြန္ ခ်ာကာဘာထရီ” ၊ “လ်ိဳႏိႈင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာ” အစရွိသျဖင့္ ေခၚၾကသည္။ ဘဂၤါလီလို “အက်ိဳးရွိသည္” လို႕ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ ပထမနာမည္ႏွစ္လံုး “ရွိဳဟ” ဆိုတဲ့ အမည္ကိုေတာ့ သူ႕အေဒၚတစ္ဦးတည္းသာ မူပိုင္ထား၍ ေခၚေလ႔ရွိ၏ ။ အေဒၚလုပ္သူမွာလည္း သူငယ္စဥ္က “ရွိဳႏိုင္းျမစ္” ေရၾကီးခ်ိန္မွာ ေရနစ္ဆံုးပါးသြားၾကတဲ့ သူ႕မိဘႏွစ္ပါး မ်က္ကြယ္ျပဳသြားခ်ိန္မွစကာ ရင္အုပ္မကြာေစာင့္ေရွာက္လာရသည့္ မုဆိုးမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဟိုငယ္စဥ္ သူေက်ာင္းသားဘ၀ ေက်ာင္းေျပးတုန္းက ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ သူ႕နာမည္ကိုေအာ္ရွာတတ္ခဲ့သလို ယခုတိုင္မီးဖိုေဆာင္မွ မၾကာခဏ “ရွိဳဟ…. ေရ” လိုေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ေခၚတတ္ဆဲျဖစ္၏ ။ သည္လိုေခၚလိုက္တိုင္း ဟိုငယ္စဥ္ ေက်ာင္းေျပးတုန္း သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ ေဒါသေတြ တလိတ္လိတ္ထေနတတ္သည့္ အေဒၚထံ အေျပးကေလးလာခဲ့သလို ေရာက္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းထလာတတ္စျမဲျဖစ္သည္ ။ ရြာထဲကအျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ သူ႕အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားပါသည္ ။ ဟိုအေ၀းၾကီးမွာ ရွိတဲ့ ကလကတၱားေကာလိပ္ၾကီးမွာ ရေတာင့္ရစေကာင္းခက္ခဲတဲ့ B.Sc ဘြဲ႕ကို ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၊ သခ်ၤာပုစၦာေတြကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သင္ၾကားတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး အျဖစ္နဲ႔ေရာ အသိမ်ားၾကပါ၏ ။ သူ႕ကြယ္ရာမွာေတာ့ “ဂ်ာပန္ၾကီး” လို႕ အေျပာင္အပ်က္ေခၚတတ္ၾက၏ ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္တဲ့လား ။ သူကလည္း ဂ်ပန္စကားလံုးေတြကို ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာေရးတတ္သလို ၊ ညေနတိုင္း သစ္ပင္အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းရွိတတ္တဲ့ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စက္ဘီးစီးရင္း ပါးစပ္ကေလွ်ာက္ရြတ္တတ္ ေနတတ္ေသးသည္ ။ ေက်ာင္းစစ္အရာရွိေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာင္ သူ႕အိမ္ကို “ဂ်ပန္ဇနီးရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာရဲ့အိမ္” ရယ္လို႔တိတိပပ ေမးျမန္းစံုစမ္းျပီး အေရာက္လာတတ္စျမဲျဖစ္၏ ။ သူဟာ တိတ္တဆိတ္လ်ိဳ႕၀ွက္ျပီး အိမ္ယာေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည့္တိုင္ သည္လက္ထပ္ခဲ့သည့္ကိစၥမွာ ကလကတၱားမွ သူပညာစံုျပီး ျပန္လာခ်ိန္ကတည္းက လူတိုင္းသိၾကျပီးျဖစ္၏ ။ ရြာသားေတြအမ်ားၾကီးထဲကမွ တိုင္းျခားသူအမ်ိဳးသမီးနဲ႕ အိမ္ယာေထာင္ႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ လည္းလူတိုင္း အသိအမွတ္ျပဳမိၾကျပီးျဖစ္သည္ ။ သည္တိတ္တဆိတ္ထိမ္းျမားျခင္းဟာ အခုေတာ့ လာေနက် စာေတြလို ၊အေဒၚလုပ္သူက တမ္းတမ္းတတေျပာတတ္တဲ့ သူ႕ခ်စ္ေခၽြးမ ပံုျပင္မ်ားလို လူတိုင္းမသိခ်င္အဆံုး သိၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ေနျပီ ။ အခုတေလာ “ေလတံခြန္” ေတြ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္တာကလြဲလို႔ အရာအားလံုးဟာ သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္းပါပဲ ။


လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) အတြင္းမွာ စာတိုက္ကလာတတ္တဲ့ ပါဆယ္ထုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူဖြင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးေပါင္း မ်ားလွျပီ ။ ခ်ိဳျမျမေကာ္နံ႕သင္းေနတဲ့ စကၠဴေသတၱာေတြ ၊ “ဟိုကူဆိုင္း” တံဆိပ္ပါ “သတိ - က်ိဳးပဲ့လြယ္သည္” လို႕သတိေပးစာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ကပ္ထူ စကၠဴေသတၱာေတြ ၊ ေတာင္ေပၚခ်ယ္ရီေတြ ပါတဲ့ ပိုးသားအိတ္ကေလးတစ္လံုး ၊ ကေလးငယ္အိပ္တဲ့ ေခါင္းအံုးလို ေသသပ္က်စ္လစ္ေအာင္ လိပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲ စကၠဴေတြ ၊ ေရေမႊးနံ႕သင္းတဲ့ စာအိတ္ေတြ ၊ အထိမ္းအမွတ္ကပ္ျပားေတြ ၊ ေနာက္ ေျခာက္ေသြ႕ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ သစ္ရြက္လွလွေလးေတြ ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဖံုေတြအလိမ္းလိမ္းတက္ေနတဲ့ စာတိုက္ပံုးေတြထဲ ၊ လယ္သမားေတြၾကား အတြန္းအတိုက္ခံရင္းနဲ႕ပဲ မဲတလာျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေရာက္ရွိလာၾကစျမဲျဖစ္သည္ ။ ပထမဦးဆံုးစာေရာက္လာ ပံုကေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ထူးဆန္း၏ ။


သူ မၾကာမၾကာ ျပန္လည္စိတ္ကူးပံုေဖာ္မိတတ္တဲ့ ပထမဆံုးအဆက္အသြယ္ရခ်ိန္တုန္းက ဘာမွ်ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ဘဲ သာမန္ခပ္ရိုးရိုးအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အခုခ်ိန္မေတာ့ သည္အျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲရခဲ့တဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္စရာအျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ပင္မဟုတ္ပါလား ။ စာထဲမွာ -


“ခင္မင္ရတဲ့ ရွိဳဟမြန္ေရ …
က်မရွင့္ရဲ့ျပန္စာကိုေစာင့္ေနခဲ့တယ္ ။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ကြယ္ .. ၊ က်မရွင့္ရဲ့ စာေရးဖတ္မိတ္ေဆြျဖစ္ရမွာေပါ့ ။ က်မနာမည္ရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “လက္ေဆာင္” တဲ့ …”


စာအဆံုးမွာ မီရကီ လို႕လက္မွတ္ထိုးထားသည္ ။ စာတစ္ေစာင္လံုးဟာ အက်ဥ္းခ်ံဳးသံခိပ္ျပဳထား သလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အမ်ိဳးအမည္မသတ္မွတ္ႏိုင္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ရပ္ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ ။ ေနာက္လေတြမွာေတာ့ အရင္က “ကဲကုလ (Calculus) ” ပုစၦာေတြေနရာမွာ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားတိုးတက္ဖို႕ အားထုတ္ရရင္း ၊ ေနာက္သူ႕ရဲ့ စာေရးမိတ္ေဆြထံ ျပန္စာေတြေရးရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းျဖစ္ခဲ့၏ ။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ သူမလိပ္စာကို အမွတ္မထင္ေတြ႕ရွိျခင္းမွစ၍ ခုလိုအေျခအေနအထိ တဆင့္ဆင့္ျဖစ္ရပ္ေတြကို သူ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြထံ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ဖို႕ သူရွက္ရြံ႕ေနခဲ့သည္ ။ စာေတြထဲမွာေတာ့ သူ႕ေကာလိပ္ ၊ သူ႕အေဒၚ ေနာက္ သူခ်စ္တဲ့ “မဲတလာ”ျမစ္ စတဲ့စိတ္ကူးတဲ့ရာအေၾကာင္းေတြကို ေရးတတ္သည္။ သူမကလည္း သူမခ်စ္တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက “နာဂကူခ်ီျမစ္” အေၾကာင္းျပန္ေရးေတာ့ သည္အေၾကာင္းေတြကလည္း သူ႕အေတြးထဲစီးဆင္းသြားျမဲျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို သူ႕ရြာကေလးကိုေရလႊမ္းေစတတ္သည့္ ၊ ၾကီမားတဲ့ လႈိင္းအရွိန္ျဖင့္ သူ႕မိဘႏွစ္ပါးစလံုးကို ၀ါးျမိဳပစ္ခဲ့တဲ့ ၊ ေရက်ျပီးေနာက္မွာေတာင္ အေကာင္ဘေလာင္အေသေတြရဲ့ အနံ႕ဆိုးေတြ လႈိင္လႈိင္ေ၀ေနတဲ့ “မဲတလာ” ျမစ္အေပၚ နာၾကည္းမုန္းတီးမႈေတြကို သူမထံရင္ဖြင့္ခဲ့သည္ ။ သာေတာင့္သာယာရွိလွတဲ့ ျပည့္၀တည္ျငိမ္ေနတဲ့ျမစ္ျပင္ကို ၀ါးပင္အုပ္အုပ္ေတြရဲ့အရိပ္စူးစူးဟာ ထိုးေဖာက္လို႔ ျမစ္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ေလွန၀ါေတြ ၊ ရႊံတဲေတြအစီအရီနဲ႕ ေႏြေႏွာင္းမုတ္သံုေလ တသုန္သုန္ ေဆာ္ျမဴးခ်ိန္ေရာက္ကာ တံငါသည္ေတြကို ႏွစ္စဥ္သဘာ၀ လက္ေဆာင္အျဖစ္၀င္ေငြတိုးေစတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ေတာ့ သူျမတ္ႏိုးေၾကာင္းေရးတတ္ျပန္သည္ ။ သည္လိုအခါမ်ိဳးမွာ ကမ္းစပ္နေဘးအေညာင္းအညာေျဖ လဲေလ်ာင္းလို႕ ျမစ္ရဲ့လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေတးကို နားဆင္ရျခင္ဟာ ကြယ္လြန္သူ သူ႕မိခင္ရဲ့ေတးသံမ်ားလားလို႔ ရူးရူးမိုက္မိုက္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ယံုၾကည္ မိခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း ေရးပို႕ခဲ့သည္။


သူမကလည္း သူ႕ထံ နီညိဳေရာင္သန္းေနတဲ့ ရြာတစ္ရြာရဲ့ ပန္းခ်ီပံုတစ္ပံုေပးပို႔လိုက္ရင္း “ရွင္သည္စကားလံုကို ဘယ္လိုမ်ားအသံထြက္ရပါသလဲ ရႈိဟမြန္” လို႔ေမး၏ ။ သူကလည္း ‘s’ နဲ႕ ‘n’ ႏွစ္ခုေပါင္းကာ ခပ္ေပ်ာေပ်ာ့အသံစူးစူးေလးထြက္ရေၾကာင္းကို ထင္သာေစရန္ ေလခၽြန္ဖို႕ရွာလိပ္သလို လိပ္၍ထြက္ရေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရျခင္းေၾကာင့္ လအတန္ၾကာ စာေတြအရင္တုန္းကေလာက္ မွန္မွန္မေရးႏုိင္ခဲ့ ။ ဘြဲ႕ရျပီးေနာက္မွာ သူ႕အေနျဖင့္ သူ႕ရြာကေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္အမႈထမ္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ေၾကာင္းနဲ႕ အေဒၚလုပ္သူကလည္း သူမအသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္သမီးနဲ႕ သူ႕ကိုေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းဖို႕ စိတ္ထက္သန္ေနေၾကာင္း မီရကီဆီ စာေရးအေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။


ျမိဳ႕မွာေနစဥ္ သံုးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း သခ်ၤာပုစၦာေတြကို အေျဖရွာႏိုင္၍ ေက်နပ္ရျခင္း ၊ ႏွစ္လကိုတစ္ၾကိမ္ေလာက္ အေဒၚထံအလည္ျပန္ရျခင္း ၊ စာတိုက္သို႔ အၾကိမ္မွန္မွန္ စာထည့္ဖို႔ေရာက္ျခင္း ၊ မီရကီ၏ ျပန္စာကိုအေဆာင္သို႕လာပို႔မည့္ စာပို႕သမားအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းစသည့္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကမၻာေလးအတြင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေမြ႕ေလ်ာ္ေစခဲ့သည္ ။


သူ႕ရဲ့ ရင္းႏွီးခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႕အား “ကိုပိန္းပိန္း” လို႕ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကျပီး သူ႔ကိုမၾကာခဏဆိုသလို ေခ်ာက္ခ်တတ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကဆိုရင္ တိတ္တဆိတ္ျဖင့္ သူ႕ဆီကစာေတြကို ခိုးယူကာ ေတာသားလူရိုးတစ္ေယာက္ရဲ့ စြန္႕စားခန္းၾကီးကို လူသိရွင္ၾကား ေၾကၿငာခဲ့သည္ ။ “ခင္မင္ရတဲ့ မီရကီေရ… ကိုယ္ကေတာ့သည္မွာ တစ္ေယာက္ထဲပဲ …တဲ့ဗ်” သူငယ္ခ်င္းက ရႈိဟမြန္ရဲ့ ေရးလို႕မျပီးေသးတဲ့စာကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ဖတ္လိုက္သည္။ “အရင္တစ္ေခါက္ ရြာအျပန္တုန္းက အေဒၚကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္ ၊ ေကာင္မေလးၾကည့္ ရတာအေတာ့္ကို ရွက္ေနပံုပဲ” ။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုေျဖရွင္းခ်က္ေပးပါဦး လို႕မရမကေတာင္းဆိုၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ မီရကီအေၾကာင္းကို မေျပာဘဲဖံုးထား ရတာလည္း ။ ဒါနဲ႔ မီရကီ ဆိုတာေရာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ေမးခြန္းထုတ္သည္ ။ “မင္းရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေလးကိုယူမွာလား ၊ ဂ်ပန္မကို ယူမွာလား …”


သူမရဲ့ ေနာက္စာတစ္ေစာင္မွာေတာ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေလလားလို႔ ထင္ရသည္အထိ သူမရဲ့စာအသြားအလာဟာ ရႈိဟမြန္ကိုဆြဲေဆာင္ထားသည္။ အရင္လို မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း အစျပဳျပီးမွ ေရးေနက်မင္အေရာင္ကိုေျပာင္းလိုက္ျပီး ခပ္သင္းသင္းေမႊးေနတဲ့ အျပာေရာင္မင္ျဖင့္ “ခုေတာ့ ရႈိဟမြန္ေရ က်မရွင့္ကို အေရးတၾကီး ကိစၥတစ္ခုေျပာရဦးမယ္ ။ က်မကိုယ္က်မေလ ရွင့္ရဲ့သတို႕သမီး အျဖစ္ရပါေစလို႔ ေတာင္းခံပါရေစေနာ္ … ၊ ရွင့္အေဒၚကိုေရာ က်မရွင့္ရဲ့ ဇနီးျဖစ္ေစရပါမယ္လို႕ ေျပာေပးပါလား ။ ရွင္မ်ား လက္သင့္ခံမယ္ဆိုရင္ေလ ၊ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၾကရေအာင္ ..”


ခင္မင္မႈထက္ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း အတြင္းၾကိတ္ပံုး ပူေနရတဲ့ ရႈိဟမြန္ကိုယ္တိုင္အတြက္ေတာ့ သည္စာဟာ ဒုကၡေ၀ဒနာကို ေလ်ာ့ပါးသြားေစတတ္တဲ့ ေဆးတစ္သြယ္ပါပဲ ။ သူ႕ဘ၀ရဲ့ အၾကီးက်ယ္ဆံုးအားထုတ္မႈတစ္ရပ္အျဖစ္ ေဘာပင္ကိုေကာက္ယူယင္း မီရကီရဲ့ လက္ထပ္ခြင့္ကိုလက္ခံခဲ့ျပီးေနာက္မွာ တစ္လလံုးလံုး သူ႕အေဒၚကိုဘယ္လိုမ်ားေျပာရပါ့မလဲ လို႔ စိတ္မေအးႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေဒၚလုပ္သူကေတာ့ “မဲတလာ” ျမစ္ရဲ့အလ်င္လို ခိုင္က်ည္တဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းထဲက စိတ္ပိုင္းျဖတ္မႈကို သတိမထားမိခင္ကေတာ့ အျပန္အလွန္စာေရးတဲ့မိတ္ေဆြေတြ အျဖစ္ သာမာန္ကာလွ်ံကာသေဘာထားရင္း က်န္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္ေၾကာင္းသာ ၾကိမ္းေမာင္းဆူပူေနသည္ ။


“မီရကီ ဆိုတာဘာတဲ့တုန္းဟဲ့ ” တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျခင္းကို ျဖိဳခြင္းလို႕ အေဒၚကေမးလိုက္သည္။ ပူပူေႏြးေႏြး သတို႕သားကေလး ရႈိဟမြန္ခမ်ာမွာေတာ့ ခပ္ရွက္ရွက္စကားစကာ သူ႕တို႕ႏွစ္ေယာက္စသိၾကပံုမွ အေၾကာင္းစံုကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခဲ့သည္။
“ဒါထက္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘယ္ေတာ့ ေတြ႔ၾကမွာတဲ့တုန္း”
သူမွာ သည္ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖမရွိပါ ။ သည္လို တူႏွစ္ကိုယ္ေတြ႕ဆံုမည့္အေရးကိုလည္း သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး ဘယ္တုန္းကမွ မေဆြးေႏြးမိခဲ့ေၾကာင္း သူ ၀န္ခံခဲ့သည္။
အခု သူအိပ္ယာေပၚမွာထိုင္ရင္းေတြးေနဆဲမွာပင္ အေဒၚလုပ္သူ႕ေျခသံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ေရာက္လာတဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ကို ေငးရင္းေရွ႕မွာထိုင္ ေနတဲ့သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ အေသအခ်ာပဲလို႕ ထင္မိရင္း သူ႕အေဒၚကေမးလိုက္သည္။
“သည္တစ္ခါ မင့္မိန္းမက ဘာေတြပို႕လိုက္ျပန္သ တုန္း”
“ေလတံခြန္ေတြ ၊ စြန္ေတြပါ ။”


(၃)


ေရွးေရွးက စကားပံုေတြမွာေတာ့ “ေရာက္ရွိျခင္းသည္ တျပိဳင္နက္ အစံုလိုက္လာတတ္၏” လို႔ဆိုရိုး ရွိသည္။ တစ္မနက္မွာေတာ့ ၾကားေနက်မဟုတ္တဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ရႈိဟမြန္ ႏိုးလာေတာ့ သူတုိ႕ အိမ္၀န္းထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ၾကိဳးခုန္ကစားေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏ ။ မီးဖိုေဆာင္မွ လည္း ယခင့္ယခင္ကထက္ တက်က္က်က္ ဆူဆူညံေနေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ သူ႔အေဒၚနေဘးမွာ ခပ္ကပ္ကပ္ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ကို မီးခိုးေငြ႕တေ၀ေ၀ၾကားမွ ခပ္၀ါး၀ါးျမင္ရသည္ ။ “ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္” ။ “မဲတလာ” ျမစ္ကိုဆန္ကာ သည္ကၽြန္းေလးေပၚကိုလာတတ္သည့္ သူ႔တို႔ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြကို စဥ္းစားရင္း သူ႕ကိုယ္သူေမးလိုက္ သည္။ အိမ္ကို တစ္ဒဂၤက လာတတ္သည့္ ဧည့္သည္ေတြထက္ေတာ့ အခုလာသူႏွစ္ေယာက္ဟာ ေသခ်ာတဲ့ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈတစ္ခုခုေတာ့ ရွိပံုရသည္။ ေကာင္ေလးဟာလည္း တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္ သြက္သြက္လက္လက္ ေျပးလႊားကစားေနလိုက္ တာမ်ား သူ႕ခ်က္ျမွဳပ္ေမြးဖြားရာ အိမ္မ်ားလားဟုထင္ရသည္။ ေကာင္ေလးကသူ႕ကိုေတာင္ “ကားကူး” လို႕လွမ္းေခၚလိုက္သံကို သူၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ ဦးေလး…. တဲ့လား ။ ရႈိဟမြန္ဟာ မ်က္မွန္ကို မျမင္မစမ္း စမ္းတ၀ါး၀ါးရွာကာ တပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီမွာ စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိလိုက္သည္။ လ်က္တစ္ျပက္အခ်ိန္ေလးမွာပင္ သူ မိန္းကေလးကို မွတ္မိလိုက္သည္။ လြန္ခဲတဲ့ အႏွစ္ (၂၀) က သူ႕အေဒၚသူ႕အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေပးဖူးခဲ့တဲ့ ခပ္ရွက္ရွက္မိန္းကေလးပင္ ။
နံနက္စာစားခ်ိန္က်ေတာ့ အေဒၚကပင္ အေၾကာင္းစံုကို ခပ္တိုးတိုးရွင္းျပသည္။ ကံဆိုးရွာသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမတိုင္ခင္ကေတာ့ ရႈိဟမြန္ကလက္မထပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုျပီးမၾကာခင္ပင္ အနီးကရြာမွ လူငယ္တစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေၾကာင္း ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လင္ေယာက္်ားဆံုးပါးသြားခဲ့ရျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္က်စ္ရစ္ကာ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ မရွိလွေသာ ေယာကၡမမ်ားႏွင့္ အတူမေနႏိုင္ သည့္အေၾကာင္း ၊ ရႈိဟမြန္ကေတာ့ ကံဆိုးရွာသည့္မိန္းကေလးအေၾကာင္းကို တစ္စံုတစ္ရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မေပးဘဲ ဆိတ္တိတ္တိတ္သာနားေထာင္ေနသည္။ “သည္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးအတြက္ လံုျခံဳပါတယ္ေလ” အေဒၚကေျပာသည္။ “ဒါအျပင္ က်ေတာ့္ကို အေဒၚေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သလို အခုေကာင္ေလးကုိလည္း ၾကီးျပင္းေအာင္ေမြးဦးမေပါ့ ။ ” သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ေနတာကိုေတြ႔ေတာ့ အေဒၚသူ႕ကို ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္သည္။ “မင္း မင့္တာ၀န္ မေက်ဘူးေနာ္ ရႈိဟ ၊ ဘ၀ဆိုတာ စာေတြအျပန္အလွန္ေရးေနရံုနဲ႔ မျပီးဘူးဟဲ့ ၊ သည္ေလာက္လဲ မရိုးစင္းလွဘူး ” ။


ေက်ာင္းသို႕အသြား စက္ဘီးနင္းရင္းပင္ ရႈိဟမြန္ စိတ္ကူးႏွင့္စာကိုစီေတာ့သည္ ။ မီရကီ ကိုသည္အေၾကာင္းဘယ္လိုမ်ားေျပာျပ ရပါ့မလဲ ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူ႕ဇနီးေလာင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူ႕အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာထက္ အေ၀းကေဆြမ်ိဳးနီးစပ္တစ္ေယာက္ လာေနတယ္လို႕ေျပာရင္ ပိုလို႕ေကာင္းႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။ သည္အက်ိဳးအားလံုးရဲ့ တာ၀န္ရွိသူဟာ သူကိုယ္တိုင္ပါပဲ ။ မီရကီရဲ့ လက္ထပ္ခြင့္ကို ရူးရူးမိုက္မိုက္ အလ်င္စလို လက္သင့္ခံလိုက္တာဟာ ရႈိဟမြန္ဆိုတဲ့ သူကိုယ္တိုင္ပါပဲ ။ အခုမ်က္ေမွာက္ ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ဇနီးဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနပါလိမ့္မလဲ ။ သူစိတ္ရႈပ္ေတြးသြားသည္ ။ သည္လို ပူပူပင္ပင္အေတြးေတြေၾကာင့္ အတန္းစာသင္ခ်ိန္ေက်ာင္းသားေတြ ေရွ႕မွာပင္ ့ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ အမွားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ျပီး ေက်ာင္းမဆင္းခင္ပင္ အလ်င္စလိုျပန္ခဲ့သည္ ။ စက္ဘီးနင္းရင္းအိမ္အျပန္မွာေတာ့ ေရခ်ိဳးသူေတြနဲ႔ ဆူညံေနတဲ့ ရြာထိပ္ကေရကန္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ေျမာက္ဘက္သို႕ ဦးတည္စီးနင္းရင္း ျမစ္ကမ္းဘက္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေကာက္လႈိင္းစည္းၾကီးေတြ ရြက္ကာ ယာေတာကျပန္လာတဲ့ လယ္သူမၾကီးေတြကိုလည္း စက္ဘီးဘဲလ္ သံေပးႏႈတ္ဆက္ျပီး ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္ ။ စပါးႏွံေတြ ဖားဖားေ၀ေနတဲ့ ေကာက္လႈိင္းလွည္းေတြေၾကာင္း စက္ဘီးကို မၾကာခဏ ဆိုသလို ရပ္ေပးရေသာ္လည္း မၾကာခင္မွာ ျမင္ေနက် ရႊံ႕တဲေလးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ျမစ္ကမ္းနေဘးသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္ ။


စိတ္ညိဳးခ်ံဳးပူပန္ရတိုင္း အျမဲလိုပင္သည္ကမ္းပါးဆ သူလာတတ္သလို ၊ သည္ကိုေရာက္သမွ် အခါတိုင္းလည္း ျမစ္ေရဟာ ပူပန္စိတ္က်ျခင္းမ်ားကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးေၾကာေပးျမဲ ျဖစ္သည္ ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူမဆီကစာေတြမွာေရာ ၊ သူ႕ထံမွစာေတြမွာပါ အျခားသူစိမ္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းဟူ၍ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသည္မရွိေပ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) လံုးမွာ အေရးတၾကီး ကိစၥမွန္သမွ် သူမသူ႕ကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ျမဲပင္ျဖစ္သည္ ။သူမရဲ့ မိခင္ကြယ္လြန္စဥ္က သူမစိတ္ဓာတ္အက်ၾကီး က်ေနကာ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သနားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္က်ဆင္းမႈ ေရာင္ျပန္ဟတ္ေနတဲ့ သူမဆီကစာေတြကို သူဖတ္ခဲ့ရ၏ ။အဲသည္တုန္းကလည္း သူမကို ႏွိမ္သိမ့္ရမည့္ စကားလံုးေတြကို သည္ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာပဲ သူရွာေဖြေတြ႔ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ ။ သူမ တို႔ရြာကေလးဆီမွ လယ္သမားတဲမ်ားကို မီးေတာင္ေခ်ာ္ရည္ေတြက မုန္းတီးစြား ၀ါးမ်ိဳေလာင္ကၽြမ္း ပစ္လိုက္ျပီး မီးေလာင္တစျပင္ အျဖစ္က်စ္ရစ္ေစခဲ့တုန္းကလည္း ရပ္သူရြာသားေတြရဲ့ ရုန္းကန္ရမႈအစံုစံုကို သူသိရျပန္ေတာ့လည္း သူမထံစာျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ အသုဘပူေဇာ္ပြဲအတြက္ မီးျမွိဳက္ထားတဲ့ သစ္တုံးတစ္လံုး ျပာက်သြားသည္ကို ေမွ်ာ္ေငးရင္း သူ႔အေတြးျဖင့္ ကေလာင္သြားထက္ေစခဲ့သည္ ။ “ကိုယ့္ကိုေစာင့္ပါ ၊ သည္ျမစ္နဒီျပင္ကို ေမွ်ာေစျပီး ကိုယ္မင္းဆီအေရာက္လာခဲ့ပါ့မယ္ကြယ္ …” သည္လို ခ်စ္ေစတနာ ရႊင္းေ၀ျဖာခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ ၾကာရွည္စြာစြဲျမဲေအာင္ ေပါင္းစည္းမႈတစ္ခုကို က်ားကုပ္က်ားခဲ တြယ္တာထိန္းသိမ္းေနတဲ့ အထီးက်န္စာေရးသူတစ္ေယာက္လို႔ ေစာတကအတက္ခံ ေနရတဲ့ အျဖစ္ကရံုးထြက္ႏိုင္ကာ ဇနီးျဖစ္သူအေပၚ အမွန္တကယ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈ ဥေယ်ာဇဥ္စစ္စစ္ကို သူရွာေဖြေတြ႔ရွိတတ္သည္ ။ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ ရွိရာအိမ္ေဂဟာကို ျပန္သလို ၊ သူမရဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားစုေ၀းရာ သူ႕အိမ္သို႕သူျပန္သည္ ။ ေန႕စဥ္ ေစ်းကျပန္လာတတ္သည့္ ဇနီးသည္ကိုေစာင့္သလို သူမထံမွ စာသ၀ဏ္ေတြကို သူေစာင့္ေမွ်ာ္သည္ ။ ေလေၾကာင္းက်ရာ သူ႕အိပ္ယာနေဘးက ပန္းခ်ီဆြဲပိတ္ကားေတြေပၚမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ တစ္စတစ္စရင့္က်က္လာတဲ့ သူ႕ဇနီးရဲ့အျပံဳးမ်က္ႏွာေတြကို အစီအရီေတြ႔ ရတတ္သည္။ သူကေတာ့ စာေတြတိုင္းမွာ သူမရဲ့က်န္းမာေရးကို စိတ္မခ်ႏိုင္ေအာင္သတိေပးသည္ ။ သူမကလည္း သူ႕အတြက္ ထုတ္ခ်င္ရင္ ထုတ္လို႕ရေနျပီျဖစ္တဲ့ ဘဏ္တိုးေငြေတြ ထုတ္ဖို႕ မေမ့ေအာင္ သတိေပးတတ္သည္ ။ မုတ္သံုမိုးဦးက်လာျပီဆိုရင္ ေသြးစုပ္တဲ့ေမ်ာ့မည္းေတြရန္ကကင္းေအာင္ ညွပ္ဖိနပ္မစီးမီ ေျခအိပ္အျမဲစြပ္ဖို႔ သူမ သတိေပးတတ္သည္။ ေနာက္ တူေခၽြးမ ပီသစြာပင္ ငွက္ဖ်ားခဏခဏထတက္တဲ့ အေဒၚကို ဆရာ၀န္သြားမျပတတ္သည့္သူ႕ကို မေပါ့နဲ႔လို႔ သူမၾကိမ္းေမာင္းတတ္ပါေသးသည္ေကာ ။ သူကလည္း ညညဆို အေပါစားမိတ္ကပ္ေတြ လိမ္းျပီး ေရွ႕ကျဖတ္သြားတဲ့ ပုရိသတိုင္းကို ျပည္တည္တည္အၾကည့္ေတြနဲ႕ ဖိတ္ေခၚတတ္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာမေတြ အေၾကာင္းကိုလည္းေျပာျပဖူးသည္ ။ သည္အခါမွာေတာ့ သူကို ေနာက္ေျပာင္ဟန္ ရွိတဲ့ သူ႕ဇနီးရဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံကိုပင္ ၾကားေယာင္မိသည္ဟု ထင္မိ၏ ။


“ရွင္သူတို႕နဲ႕လိုက္သြားပါ့လား ရႈိဟမြန္ ၊ ရွင္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားခ်င္မွန္း က်မသိတယ္ ၊ က်မဆီျပန္လာဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးလိုက္နဲ႔ ၊ ရွင္မရွိလည္း က်မေနႏိုင္တယ္ သိရဲ့လား”


သည္လိုနဲ႔ပဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စြပ္စြဲရင္း ၊ စာပို႕သမားကို အျပစ္ဖို႕ရင္း အတန္ၾကာ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ၾကဘဲေနခဲ့ၾကသည္ ။ ေသာက္ေလ့ေသာက္ထ မရွိေသာ ေဒသျဖစ္ ဓနိရည္ကုိေသာက္ျပီး ရႊံထူတဲ့ မဲတလာကမ္းေျခလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္ တစ္ရိတ္ရိတ္ မျမင္၀ိုးတ၀ါး စက္ဘီးနင္းရင္း တစ္ဘက္ကမ္းမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ၾကိဳေနသည့္ သူ႕ဇနီးကို စိတ္အာရံု၀ယ္ ပ်က္ပ်က္ထင္ထင္ျမင္မိတဲ့ အေၾကာင္းကို သူၾကိမ္တြယ္၍ပင္ဆို၀ံ့ပါသည္ ။


အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ (၂၀) အတြင္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မေတြ႕ဆံုၾကစဖူးပါ ။ သည္အတြက္ေတာ့ ရႈိဟမြန္ အနည္းငယ္မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္ ။ သူ႕အေဒၚအပါအ၀င္ အျခားသူေတြကေတာ့ မီရကီရဲ့ “အထင္အရွားမရွိတဲ့ စိတ္ကူးအရိပ္အေယာင္ဘ၀” ကို အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သတိျပဳမိျခင္းကင္းခဲ့ေလျပီ ။ အခု ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ “ဂ်ပန္ျပည္သို႔အလည္တစ္ေခါက္” ဆိုသည့္ အေျခမ်ိဳးေတာ့ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္ ။ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး သည္လိုအေတြးကိုယ္စီေတာ့ ရွိၾကစျမဲမဟုတ္ပါလား ။ အားလပ္ရက္ရွည္တစ္ခုခုတြင္ မေတာ့ .. ။


သူကေရးတတ္၏ ။ “သိပ္မ်ား အကုန္အက်မ်ားေနမလားပဲ”


“ၾကည့္က်ေသးတာေပါ့” သူမစာျပန္သည္ ။


“ကိုယ့္အဖို႔ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ၊ ကိုယ့္အေဒၚကိုဘယ္သူၾကည့္မလဲ ။ မင္းတတ္ႏိုင္လို႕ ရွိရင္ လ်ိဴႏိြဳင္းကို ခဏေလာက္လာခဲ့ပါလား”


“ခဏဟုတ္လား ၊ အင္း ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ ကြယ္ …”


“မင့္ေကာင္မေလးေရာ ဘယ္ေတာ့လာမွာတဲ့လည္း” အစတုန္းကေတာ့ အေဒၚကအေရးတယူ ေမးခဲ့ေသးသည္ ။ “ေကာင္မေလးကို မင္းသြားၾကည့္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ ။ ကဲ သူ႕ေယာက်္ားအိမ္ကေန စာေရးေနပါျပီတဲ့ .. ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း ၊ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ စာေတြအျပန္အလွန္ေရးေနရံုနဲ႔ေတာ့ သားေတြသမီးေတြ ပြားစည္းလာမွာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့” ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း တစ္ေနရာရာမွာ ငံ့လင့္ေနမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးေတြ႕ဆံုျခင္းဟာ အဓိကမဟုတ္ သာမညအျဖစ္သာ ရွိေကာင္းရွိမွာျဖစ္ျပီး သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ အပိုဆာဒါး သက္သက္မွ်သာဟုပင္ ထင္ျမဲထင္မိ၏ ။ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာင္ေလွာင္ရယ္ေမာျခင္းေတြ ၊ အတင္းအဖ်င္း မုန္တိုင္းေတြထန္ေနသည့္တိုင္ ရႈိဟမြန္ကေတာ့ သူတို႕အိမ္ေထာင္ေရးကို အေျခခိုင္လွခ်ည့္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ျမဲျဖစ္သည္ ။ မဲတလာျမစ္ကမ္းနဖူး သူ႕နေဘးမွာ ႏွစ္ကိုယ္တူယွဥ္တြဲ၍ ေရႊလည္တြဲစကားမဆိုႏိုင္သည့္မွ လြဲရင္ ပုဆိုးတန္းတင္အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ထိမ္းျမားခဲ့တဲ့ဇနီးက ခင္ပြန္းအေပၚ သစၥာႏွံသလို မီရကီသူ႕အေပၚ သေဘာထားေၾကာင္း ကိုဦးလည္မသုန္ သူယံုၾကည္ သည္။


သူ႕အေတြးေတြဟာ ပစၥဳပၸန္က မုဆိုးမေလးနဲ႔ကေလးငယ္ဆီ ေျခဦးတည္မိေတာ့ သည္ျပႆနာရဲ့ ေျပလည္ရာေျပလည္ေၾကာင္းကို ေတြးမိသြားကာ မီရကီထံစာမေရးေသးဘဲ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္သင့္ေသးေၾကာင္း ေတြးမိျပန္သည္ ။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ သူတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္ဟာ အလည္သက္သက္လာၾကတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ။သူ႕အေဒၚ ကသာ သူ႕အစီအစဥ္နဲ႕သူ ရွိေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒုကၡေတာလို႕ဆိုရမယ့္ သူတို႔ေယာကၡမေတြဆီ ျပန္သြားရရင္ျပန္သြားရမွာပဲ ။ အဲသည္ေတာ့က်မွ သူ႕ဇနီးကို မနာလိုတိုရွည္ စိတ္ရမ္းေလး၀င္ေအာင္ ဆြတဲ့ျပီး စာေရးေတာ့မည္ ။ အိမ္ေထာင္သက္ရလာျပီျဖစ္တဲ့ လင္မယားလို သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈေတြကို ျဖစ္ရိုးျဖစ္ပါေစေတာ့လို႕ တိတ္တဆိတ္ လင္ကိုယ္မယားနားလည္ကာ ရယ္ေမာေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္ ။


ျမစ္ကမ္းကေန အိမ္အျပန္မွာေတာ့ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္ေခ်ာင္းလို သူ႕စိတ္ေတြေပါ့ပါးေနခဲ့သည္ ။ ေစ်းနားမွာ ခဏစက္ဘီးရပ္တဲ့ျပီး ေကာင္ေလးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ၊ အေဒၚတို႔ဖို႔ ခပ္မွည့္မွည့္ ဖရဲသီးတစ္လံုးကို ပင္၀င္၀ယ္ခဲ့ေသးသည္ ။ ျပန္႔ျပန္က်ယ္က်ယ္ရွိလွတဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြရဲ့ ကိုင္းလက္တက္ေတြၾကားမွာ ေလရူးသုန္သုန္ ေဆာ္ေသြးစျပဳလာေခ်ျပီ ။ ေဆာင္းရာသီ အေအးဓာတ္၀င္စျပဳလာတဲ့ အသိကို သတိျပဳမိကာ သူလည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္သည္ ။ သူ႕အခန္းတြင္းသို႕ ၀င္လွ်င္၀င္ျခင္း ေနာက္က တံခါးမကိုဆြဲပိတ္လိုက္သည္ ။ သူ႕အခန္းရဲ့ ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ေပါက္စလံုးကို ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ အတြင္းမွာ သာေတာင့္သာယာရွိျပီး ေႏြးေတြးေနေတာ့သည္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အခန္းမွာ တိတိက်က်မေျပာႏိုင္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာဟာ ေျပာင္းလဲေနသလိုပဲ ။ ရႈိဟမြန္ဟာ အရာရာဟာ အရင္အတိုင္းပါဘဲေလလို႔ေတြးမိေပမယ့္ တစ္ခန္းလံုးကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ အကဲခတ္လိုက္သည္ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာအခန္းထဲကို ၀င္လာျပီးအရာရာကို ေသေသသပ္သပ္ရွင္းလင္းေပးခဲ့ပံုပဲ ။ ေဆးလိပ္ျပာေတြျပည့္ေနတဲ့ ခြက္ကလည္းေျပာင္လ်က္ ၊ သူစာေရးစားပြဲဟာ လည္းတည့္မတ္လ်က္ ၊ ျပတင္းေပါက္မွ ခန္းဆီးစဟာလည္း တင္းတင္းက်လ်က္ ၊ ေလတံခြန္ ေသတၱာကိုလည္း ေနရာတက်ေရြ႕ထားျပီး ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး တံျမက္စည္းလွည္းကာေျပာင္ရွင္းေစလ်က္ ၊ ခဲသားလက္ရာ မီရကီရဲ့ မ်က္ႏွာပံုတူ ပန္းခ်ီကားဟာလည္း ခုတင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံမွာ ေသသပ္စြာခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ ။ သူဟာ ေသသပ္ က်နစြာရွိေနတဲ့ သူ႕အခန္းကို အံၾသတၾကီး ေငးေမာရင္းကေန နံရံေပၚမွ ပံုတူပန္းခ်ီကို သံေခ်ာင္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္လိုက္သည္ ။ “ရွင္သန္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေသဆံုးျခင္းသည္သာ ဘ၀ရဲ့ အက်ဥ္းက် နံရံမ်ားအတြင္းမွာလြတ္ေျမာက္ ေစႏိုင္၏” ။ တစ္သက္တာလံုး သူ႕ဇနီးအတြက္သာ သီးသန္႕ထားေသာ အသည္ႏွလံုးတစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္ေအးခဲသြားသလို သူခံစားလိုက္ရ၏ ။

ေအာင္ျဖိဳး

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပမည္)

3 December 2008

၂၀၀၇-ခုႏွစ္အမ်ိဳးသားစာေပဆုမ်ား

၂၀၀၇ ခုႏွစ္အမ်ိဳးသားစာေပဆုမ်ားစာရင္းကို သက္ဆုိင္ရာကႏုိဝင္ဘာ ၂၇ရက္ေန႔ထုတ္ျပန္ေၾကညာ ျပီလို႕သိရပါတယ္။ သည္ႏွစ္မွာေတာ့ ၀တၲဳရွည္ဆု မေပ်ာက္မပ်က္ပါလာလို႔ ၀မ္းသာရပါတယ္ ။

ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ဆုရ စာအုပ္စာရင္းမွာ-
  • (ဝတၳဳရွည္) - ဆူးငွက္ ၏ "တိမ္ယံအိပ္မက္မိုးထက္နရီ"
  • (၀တၱဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္) - ေန၀င္းျမင့္ ၏ "အိမ္ကေလး ၁၆ လံုး "
  • (လူငယ္စာေပ) - အလကၤာရည္ေက်ာ္ ၏ "ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ"
  • (ဘာသာျပန္- ရသ) -တင္ေမာင္ျမင့္ ၏ "အနက္ေရာင္ အိပ္မက္စိမ္းျမေမတၱာ" ( A Place for Kathy by Henry Denker)
  • (ဘာသာျပန္- သုတ) -လိႈင္သင္း ၏ "လူ႔ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္း အေရွ႕တုိင္းကရေသာအေမြ(၃ တြဲ)" ( The Story of Civilization Our Oriental Heritage by Will Durant )
  • (သုတပေဒသာ - အသံုးခ်သိပၸံ ) - ေဒါက္တာခ်စ္ ၏ "ေက်းလက္စီးပြားျပည္သူ႔အား"
  • (ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္) သန္းေအာင္(အညာေျမ) ၏ ''အေမ့အလွပန္းအလွ"
  • (ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ အႏုပညာဆိုင္ရာစာေပ) စႏၵာခင္ ၏ "နံရံပန္းခ်ိီမွေျပာေသာပုဂံေခတ္ပံုရိပ္မ်ား"
  • (ကေလးစာေပ) ေမာင္ျမင့္ထြန္း ၏ "မဂၤလာနံနက္ခင္းကေလးကဗ်ာမ်ား"
  • (သုတပေဒသာ(ဝိဇၨာ)) ေမာင္သန္းေဆြ(ထားဝယ္) ၏ "ရတနာဂိီရိနိဒါန္း"
  • (စာပေဒသာ) တကၠသိုလ္စိန္တင္ ၏ "ဘြားဦးဇြန္း"
  • (တစ္သက္တာစာေပဆု) - ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း (ဦးၾကည္ေအး)
တို႕ျဖစ္ပါသည္။(ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ သာျဖစ္၍ တစ္စံုတစ္ရာ အမွားအယြန္း အၾကြင္းအက်န္မ်ားသိရင္ ျပင္ေပးၾကပါ ) စာေပဆုနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေ၀ဖန္ၾကေပမယ့္ သည္ႏွစ္ရဲ့ အဓိက ရသဆုေတြကေတာ့ ရသစစ္စစ္ေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံပါရေစ ။
(ဆုရဆရာ ၊ ဆရာမ မ်ားအားလံုးအတြက္ ေလးစားဂုဏ္ယူလ်က္)