မိုင္တိုင္ အမွတ္ (၁၉) !!!!

သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ မေကၽြးလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ ၊ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ (အဲ ... သေဘာက်ရင္ေတာ့ Little India က Banana Leaf မွာ သြားေလြးက်ပါ ဟိ) ... အဲ စားထား ေသာက္ထားတာေတြကိုလည္း သြားေရက်ႏိုင္ပါတယ္ .... ခင္ဗ်ား ၊

Anyway ! HAPPPY 19th BIRTHDAY "Aung Phyoe" !!!!!!!!!!!!!!!! :)

( Celebrating Birthday)

(Spicy Indian Food on Banana Leafe)

(ျမန္မာ ဆန္ဆန္ အားပါးတရ နဲ႕ မၾကီးဆု ... ဟိဟိဟိ)

( Mike ၊ ေဇယ်ာေ၀လင္း နဲ႕မူေလး )

(သက္ေ၀လင္း ၊ ဇင္မြန္တို႕နဲ႕ ... )

( Birthday Cake)

( ခ်ီး .... ဟား (စ္) ....... )

(ေဇယ်ာ ၊ မူေလး ၊ ဆုေ၀ တို႕နဲ႕ အတူ ....love u all ^0^ )

( ခပ္မိုက္မိုက္ပဲ ေဟ့ ! အုန္းသီး နဲ႕ ဘုန္းၾကီး ... သက္ေ၀လင္း )

( မူ...........ေလး ! )

( ဇင္မြန္ နဲ႕ Mike !!!! )

( အျပန္ ဆိုင္က ျမန္မာ အမနဲ႕ အမွတ္တရ ..... )

( Tnx for all , for our lovingly memories !)

ေမြးေန႕

“လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ျပီးလို႔ ရွိရင္ Teenage မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ လူၾကီးျဖစ္ျပီ …”

သည္လိုေျပာတဲ့ စကားေတြ ၊ စာေတြကို ၾကားဖူး ဖတ္ဖူးခဲ့တာၾကာျပီ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမြးေန႕ဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္ ဂဏန္း သေကၤတ တစ္ခု သာျဖစ္ေနဆဲ ။ ေနာက္ျပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ဆင္ျခင္ေတြးေတာ မိတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ မွ်သာေပါ့ ။ သည္လိုနဲ႕ ဘ၀ရဲ့ မွတ္တိုင္ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခပ္ျမန္ျမန္ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့မိျပီ ။ ခုေတာ့ မွတ္တိုင္ ၁၉ တိုင္ေျမာက္ကုိ ျဖစ္ေက်ာ္ရျပီ ။ လူၾကီးဘ၀ရဲ့ တာလႊတ္မွတ္တိုင္ အစေပါ့ ။ သည္ေမြးေန႔ မွာလည္း သာမန္ထူးမျခားနားပါဘဲ ။ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးသြားေသာ္လည္း ကာယ ၊ ဥာဏ အားျဖင့္ သိသိသာသာၾကီး ၾကီးထြားရင့္က်က္သြားေစဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ ။ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားရမည္ ။ သည္လိုအခါတိုင္းမွာ ျဖစ္သန္းခဲ့ရသမွ် ေမြးေန႕ေတြထဲက ပထမဦးဆံုး ေမြးေန႕အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္တဲ့ အေမ့အသံကို ၾကားေယာင္မိသည္ ။

+++++++++

၁၉၈၉- ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၄) ရက္ အညာေန႔လည္ခင္း ။ အေမေျပာတတ္လြန္းသျဖင့္ ပူအိုက္တဲ့ သည္ေန႕လည္ ခင္းဟာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ၾကာ က်ေတာ့္အေတြးအာရံု၀ယ္ ပံုရိပ္ထင္ဆဲ ။ ျမိဳ႕ေဆးရံု၀င္ေပါက္ သို႕ ဦးတိုက္လာေနတဲ့ အေမ ၊ အေဖနဲ႔ အဘြားတို႕ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ နာက်င္မႈ ၊ ၀မ္းေျမာက္မႈ မွာမဆိုစေလာက္ေရာစြက္ေနတဲ့ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈေၾကာင့္ ျမန္ဆန္တတ္ၾကြေနခဲ့ၾကသည္ ။ မွတ္မွတ္ရရ အေမ့စကားေၾကာင့္ အဲသည္ေန႔ခင္းတုန္းက အေမ့ကို ဆိုက္ကားေပၚမွာတင္ျပီးေနာက္က သမီးေယာကၡမႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႕ လာၾကရတာတဲ့

ေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့မွ နာလွတယ္လို႕ တညည္းတည္း ညည္းေနတဲ့ အေမ့ကို ထမီစိမ္း၀တ္ သူနာျပဳက မွတ္တမ္းေတြနဲ႕ ေမြးခန္းထဲကို တန္းေခၚသြားခဲ့တာ ။ “ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ ေမြးလိမ့္အုံး မထင္ဘူး” လို႕ အဘြားတို႕ကို ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားေတာ့ လူနာေစာင့္ေတြခမ်ာ ေမြးခန္း၀မွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ရင္း ေမြးလူနာ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္နာရီျပီးတစ္နာရီသာ ၾကာသြားတယ္ အေမ့ခမ်ာ မေမြးႏိုင္ေသးဘူး ။ သားဦးအပ်ိဳဗိုက္လည္းျဖစ္ျပန္ ၊ ေနာက္ အသက္ၾကီးမွ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သူလည္းျဖစ္ေတာ့ ညေန (၄) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ထိ ေမြးမယ့္အရိပ္ေယာင္မျပေသးဘူး ။ အဘြားခမ်ာလည္း ေဆးရံုစင္းၾကံမွာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ရင္း ဆိုင္ရာပိုင္ရာ ရိုးရာေတြေရာ ၊ ဘုရားစာေတြေရာ ရြတ္ေနတာစံုေနတာဆိုပဲ ။ ေမြးခန္း၀မွာ ရပ္ျပီး ပါးစပ္လႈပ္ျပ ကုိယ္ဟန္အမူအယာနဲ႕ အေျခအေနေမးေနရွာတဲ့ အေဖ့ကိုလည္း ေခါင္းျငိမ့္ လက္ခါလုပ္ျပရင္း (ပါးစပ္ကလည္း တညည္းတည္းညည္းရင္း) အေမ့မွာ ေခၽြးေတြထဲနစ္ေနရွာတယ္ ။

“အဲသည္တုန္းကမ်ား အေမ့မွာ နာလို႔ သည္းလိုက္ရတာမ်ား သားရယ္ ။ သားဦးကလည္းျဖစ္ ေနာက္အသက္ကလည္း ၃၆ ေက်ာ္ေနေတာ့ အေတာ့္ကို ေမြးရခက္ခဲ့တာ”

အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက နာက်င္မႈေတြ ညည္းညဴမႈေတြနဲ႕ လံုး၀ဆန္႕က်င္တဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ အေမျပန္ေျပာတတ္တယ္ ။ ဘာတဲ့ … ။ သိပ္ကိုခံရခက္တဲ့ နာနည္းမ်ိဳးတဲ့ ။ ဗိုက္ကနာတာဆို ဘယ္နာနည္းမ်ိဳးနဲ႕မွ မတူဘူးတဲ့ ။ တစ္ခုခု ခိုက္မိလို႔ နာက်င္တိုင္း ငိုတတ္တဲ့ က်ေတာ္ကို အေမေျပာတတ္တဲ့ စကားလံုး ေတြ …. ။

ေနာက္ညေန ၅နာရီ မတ္တင္းေလာက္က်ေတာ့ အေတာ္ၾကီးကို ဗိုက္ကနာလာတယ္ ။ ပတ္၀န္းက်င္ဟာလည္း ေမွာင္မည္းသြားျပီး အေမ့စိတ္ထဲမွာ ဗိုက္နာတာတစ္ခုပဲ မွတ္မွတ္ရရစြဲေနတယ္ ။ ေနာက္ဆရာ၀န္ေရာက္လာျပီး ဆရာမၾကီးနဲ႕အတူ လိုအပ္တာ စစ္ေဆးေပးၾကတယ္ ။

“ေမြးေတာ့မယ္ ဆရာမေရ မၾကာဘူး ၊ အခန္း၀က လူနာေစာင့္ေတြ အျပင္ထြက္ေတာ့”

သူနာျပဳဆရာမဟာ အေမ့ကိုေျပာရင္း အေဖတုိ႕ကိုပါလွည့္ၾကည့္ျပီး ေမြးခန္းလိုက္ကာ ကိုဆြဲပိတ္လိုက္တယ္ ။ ေနာက္ေတာ့ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ ၊ တြန္းတဲ့သူက တြန္း ၊ ညွစ္တဲ့သူက ညွစ္၊ အားေပးတဲ့ သူက အားေပး ၊ ဆုေတာင္းတဲ့သူက ဆုေတာင္း ၊ စိတ္ပူတဲ့သူက စိတ္ပူရင္း နဲ႕ပဲ (၅) နာရီ (၁၅) မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ “အူ၀ဲ” ဆိုတဲ့ အသံေလးကိုၾကားလိုက္ၾကရတယ္ ။

ကေလးအျပင္ေရာက္တဲ့ အထိအေမက ေအာ္ေနတုန္းဆိုပဲ ။ “ေယာက်္ားေလး ဆရာမေရ …. လံုးလံုးခဲခဲၾကီးေတာ့” ဆိုတဲ့ အသံကိုေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားလိုက္မိသား ။ ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ၾကိဳးျဖဳတ္ ၊ အညစ္အေၾကးေတြ သုတ္သင္ေပးျပီး ကေလးကို အေမ့ေဘးေခၚျပသတဲ့ ။

“ကေလးကေလ အာျခစ္ျပီးငိုေနလိုက္တာ အရမ္းပဲ ။ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ေလး ။ ဆံပင္ေလးေတြဆို မည္းေနတာ ။”

ပထမဆံုး က်ေတာ့္ရုပ္သြင္ကို ေရးေရးေတြးၾကည့္ရင္း လက္ရွိက်ေတာ့္ကိုေငးကာ အေမေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေလာကလံုး ေအးခ်မ္းျပီး ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကိုပဲ အေမကမွတ္မိေတာ့တယ္ ဆို၏ ။

“ငါ့သားဟာ တနဂၤေႏြသားေလး ေနာက္ဆံပင္ေလးေတြလည္း ေျဖာင့္ရွာတယ္ ၊ ဒီေတာ့ လူကေတာ့ ဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္ ေကာက္မွာပဲလို႕ အဲသည္တုန္းကလည္းက အေမေတြးမိသား ။ မင္းအေဖတို႕ ဆိုေပ်ာ္လိုက္တာကြာ ၊ မင္းအဘြားကေတာ့ မင္းအဘိုးကို သတိရရင္း ငိုရွာတယ္ ….”

အေမက သည္လိုနိဂံုးခ်ဳပ္ရင္း ျပံဳးေနတတ္သည္ ။ အေမ့ရဲ့ မ်က္၀န္းေတြမွာေတာ့ မ်က္ရည္တို႔ ေ၀ွ႕ရီလ်က္ ။ ဒ႑ာရီထဲက သူရဲေကာင္းတစ္ဦးရဲ့ ဖြားျမင္ခန္းကို ျပန္ေျပာင္းဂုဏ္ယူ ေနသည့္ဟန္မ်ိဳး ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် ထို ညေနခင္းေလးရဲ့ အေၾကာင္းဟာ က်ေတာ့္ရဲ့ကိုယ္ပိုင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သဖြယ္ စိတ္အာရံုတြင္ စြဲ၀င္ေနခဲ့ျပီ ။

+++++++++
ၾကာခဲ့ပါျပီ ။ က်ေတာ္ကို ခ်စ္တဲ့ အဘြားလည္း က်ေတာ္တို႕ကို ထားရစ္ခဲ့ျပီ။ ေနာက္အေဖ ၊ အေမ တို႕ကလည္း က်ေတာ္နဲ႕ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ ။ ဒါေပမယ့္ ေမြးေန႔ေတြေရာက္တိုင္း ထိုညေနခင္းေလးကို ျပန္ေျပာင္းသတိရတတ္တာ ေတာ့ အျမဲလိုလိုပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္နဲ႕ တစ္ခ်ိန္ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန မတူညီတတ္တဲ့ စက္တင္ဘာ ၂၄ ရဲ့ညေနခင္းေတြမွာေတာ့ က်ေတာ့္ရင္၀ယ္ မိဘ ၊ ဘိုးဘြားတို႕၏ ေမတၱာျဖင့္ေႏြးေထြးဆဲ ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် ေမြးေန႕ပြဲကို ၀ွဲခ်ီး မက်င္းပဖူးေသာ္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသူတို႕ရဲ့ ေမတၱာျဖင့္ ေလးနက္ဆဲ ။
၁၉ ႏွစ္ေက်ာ္ ၂၀ ထဲ၀င္ျပီး Teenage လည္းကုန္ လူၾကီးဘ၀ေရာက္ျပီ ဆုိေပမယ့္ အေမတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ (မိဘကို ကပ္ခၽြဲတတ္တဲ့) က်ေတာ္ဟာ အျမဲတမ္း ကေလးေလးပဲ မဟုတ္ဘူးလား ။ ။

+++++++++

ေအာင္ျဖိဳး

(၂၄ ၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈ ။ ေမြးေန႕)

လတ္တေလာ ကိုယ့္ရဲ့ အႀကိဳက္၊ ဆႏၵ၊ ခံယူခ်က္၊ ျဖစ္တည္မႈ...

Tag ထားၾကတာ ၾကာလွေပမယ့္ ခရီးလြန္ေနေတာ့ မေရးျဖစ္ပဲ ၾကာေနတာပါ။ အန္တီျငိမ္းေရာ ေဒၚေရႊအိေရာ ေရးျပီေနာ္ …. ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အမွန္ဆံုးေျဖထားတာ … ။

ကိုယ့္ရဲ့နာမည္ - ေအာင္ျဖိဳး ။

ကိုယ္ကိုသူမ်ားေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ - ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြက “အိုးေျဖာင္” တဲ့ ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ နာမည္ရင္းပဲ ေခၚၾကတယ္ ။ လူၾကီးေတြက်ေတာ့ “ကိုျဖိဳး” တဲ့ ။ အဲထူးထူးျခားျခားေတာ့ရွိတယ္ (ဟိ) သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆို ၾကည္ေနရင္ “အစ္ကို”တဲ့ ၊ စိတ္ဆိုးရင္ “လင္းတ” တဲ့ ( အဲေလာက္ၾကီးလည္း ရုပ္မဆိုးပဲနဲ႕ဗ်ာ) ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ “ေအာင္” တဲ့ (ဟိ) ။

ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္ - အာရွတိုက္ရဲ့ ကၽြန္းေသးေသးေလး ။

ကိုယ္႔ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ - မလိုေလာက္ပါဘူးေနာ္ … ။

အေရာင္ဆိုရင္ - အျပာေရာင္ ( အခ်စ္ေရာင္ ဆိုလား) ။

အ၀တ္အစားဆိုရင္ - စိတ္မ၀င္စားဘူး ရွိတာပဲ ၀တ္တာ ။

အစားအစာဆိုရင္ - ျမန္မာထမင္းဟင္း ။ အထူးကေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါး ၊ ေကာ္ဖီ ။

ပစၥည္းဆိုရင္ - စာအုပ္ ။

သီခ်င္းဆိုရင္ - မဟာဂီတက ေန Hip Hop ထိ ကိုယ္နဲ႔ရင္ခုန္သံခ်င္းတူရင္ၾကိဳက္ ။ ကိုေစာျငိမ္း သီခ်င္းေတြကိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ၾကိဳက္ .... (ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီ ၊ ပြင့္ဦး ၊ ေႏြေႏွာင္းရက္က်န္ ) ေနာက္ (La vie en rose by Edith Piaf)

စာေရးဆရာ - အင္း….ေတာ္ေတာ့္ ကိုမ်ားတယ္ ။

စာအုပ္ - ဒါက ပိုေတာင္မ်ားေသး …. ။ အထူးကေတာ့ “Gone With The Wind” နဲ႕ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ့ညေတြ..”

Life style - ရိုးရိုးေလးနဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေလးမ်ိဳးေပါ့ ။

ကိုယ္႔ရဲ႕၀ါသနာ - အေမနဲ႕ အတူ အိမ္တြင္းကုပ္ေနျပီး တစ္ေန႔လံုးစာဖတ္ရတာ ။

အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ - စာအုပ္ (အေရးၾကီး …. ေမြးေန႔နီးေနျပီ)

ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူက - ဆံုးသြားတဲ့ အဖြား ေနာက္ အေမ နဲ႕ အေဖ ၊ အင္းေနာက္ေတာ့ … လာအုန္းမွားေပါ့ ?

ကိုယ္႔ရဲ႕ အေလးစားဆံုးသူက - ဗုဒၶ

ကိုယ္႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက - အေတာ္ေခါင္းစားရမဲ့ ေမးခြန္းပဲ …. သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလိုလိုကို ခင္ပါတယ္ ။

ကုိယ္႔ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက - ခုထိေတာ့ မရွိေသး ။

ကိုယ္႔ရဲ႕ အမုန္းဆံုးသူက - မုန္းတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ။

ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္ - အင္း…… ဒါလည္း အမ်ားၾကီး ။

အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္ - ခုထိေတာ့ဘာ ကိုေၾကာက္ရမယ္မွန္းမသိေသး ။

အမွတ္တရေန႔ - ၁၇ ဇူလိုင္ (အဖြားဆံုးတဲ့ေန႕) ၊ ၂၃ ရက္ ဇူလိုင္ ၊ ၁၁ ၾသဂုတ္ ။

ဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျပည္႔မယ္ဆိုရင္ ေတာင္းမဲ႔ဆု - အေမနဲ႕ အသက္ထက္ဆံုး အတူတူေနသြားခ်င္တယ္ ။

အခ်စ္ဆိုတာ - လူဘ၀ရဲ့ အႏွစ္သာရကို ျပီးျပည့္စံုေစတဲ့ ခံစားခ်က္ ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ရင္နင့္ရေတာင္ အခ်စ္ဟာ ျပည့္စံုျပီး လူသားဆန္တဲ့ ခံစားမႈပါ ။
အမုန္းဆိုတာ - ပူေလာင္ျပီး ၊ မိမိကိုယ္တိုင္ အမုန္းေၾကာင့္ ေ၀ဒနာ ခံစားေစတတ္တယ္ ။
အလြမ္းဆိုတာ - တစ္ခါတစ္ရံ မရွိမျဖစ္လိုလို လာတတ္တဲ့ ဆြတ္ပ်ံ႕မႈ ။
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ - ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳး ။
ဘ၀ဆိုတာ - အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ထိန္းညွိႏိုင္မွ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ တစ္သက္တာ ခရီး၀ကၤပါ ။
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ- ကိုယ့္အေပၚ အမ်ားဆံုးနာလည္ေပးတဲ့ မိတ္ေဆြ ။
ခ်စ္သူဆိုတာ - ကိုယ့္ကို ရင္ခုန္ တမ္းတေစတဲ့လူ ။ ေနာက္ အတူတူရွိခ်ိန္ဆို အားလံုးကိုေမ့ျပီး အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနေအာင္ ျပဳစားႏိုင္တဲ့လူ ။

ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ဒီလိုထင္တယ္ - သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္ ။

ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က - မနာလို၀န္တိုခ်င္း ကင္းႏိုင္အမွ်ကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ ။

အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း - ေလာကမွာ “မုဒိတာ” တရားထားႏိုင္တဲ့လူဟာ အျငိမ္းခ်မ္းဆံုးပဲ ။

ေနာက္က်တာ ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ။ မဟုတ္ကဟုတ္က ဆုေတာင္းၾကီးကိုလည္း ေက်ပါေစ ။ Tag ရမယ့္လူလည္းမရွိေလာက္ေတာ့ဘူးေနာ္ … !