ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေျခ

သည္ေန႕ နံနက္က Community Project တစ္ခုအတြက္ ေစာေစာထရတယ္ ။ တရုတ္ ဘံုေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ ၊ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းေတြက ဘိုးဘြားေတြ ၊ ကေလးေတြကို ေန႕လည္စာ တည္ခင္းေကၽြးေမြးတဲ့ ပြဲမွာ Student Helper လုပ္ရတာပါ။ အဘိုးအဘြားေတြ ၊ ကေလးငယ္ေတြနဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္းေတြလာၾက တယ္။ အခ်ိဳ႕က သန္သန္မာမာေတြဆိုေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ဘိုးဘြားေတြကေတာ့ Wheel Chair နဲ႕သြားၾကရပါတယ္ ။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရတာ စိတ္က်စရာေကာင္းပံုေပၚေပမယ့္ သူတို႕တစ္ေတြက မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ၾကရလို႕ ေပ်ာ္ေနၾကပံုပါပဲ ။ အခ်ိဳ႕စိတ္သိပ္မွန္ပံု မရရွာတဲ့သူေတြမ်ားကေတာ့ တီလံုးအလိုက္နဲ႕ ကမ်ားေတာင္ကေနၾကရဲ့ ။ ေကၽြးတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ ကလည္းေကာင္းပါရဲ့ ။ သူတို႕တစ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီး စားက်တာကို ၾကည့္ရင္ေတာ္ ၀အီေလာက္ပါရဲ့ ။
++++++

ကၽြန္ေတာ္သိရ သေလာက္ေတာ့ Singapore မွာ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္ ။ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ၀မ္ထန္းေတြမွာလည္း ျမန္မာေတြေတာ္ေတာ္ ေပါပံုပါဘဲ ။ နံနက္ကေတြ႕ရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြထဲမွာ (၅) ေယာက္ ၊ (၆)ေယာက္ က ျမန္မာေတြ။ လူအိုေတြကို ျပဳစုရတာ ကုသိုလ္ရေပမယ့္ အေတာ္ၾကီးကို စိတ္ရွည္ရတာဗ်လို႕ လည္းညည္းရွာတယ္ ။ သာဓုလည္းေခၚမိပါရဲ့ ။ သူတို႕ေတြမွာ စားေရးေသာက္ေရးမွ အစ ၊ ေနာက္ေဖးသြားတဲ့ ကိစၥအထိ အကုန္ေအာက္ေျခသိမ္း လုပ္ေပးၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဘာပဲေျပာေျပာ လူၾကီးသူမကို တာ၀န္ ၊ ေငြေၾကးအရ ျပဳစုေကၽြးေမြးရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကုသိုလ္လည္းရတယ္ မဟုတ္လား ။

ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ သုူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေဆြမဲ့မ်ိဳးမဲ့ေတြလို႕ ထင္ရေပမယ့္ သား ၊ သမီးရွိလ်က္ နဲ႔ အပို႕ခံရသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္လို႕ သိရတယ္ ။ ေသာၾကာေန႕ ညေနတိုင္း တစ္ပတ္တစ္ခါသာလာေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ားလွတဲ့ သား ၊ သမီး ၊ ေျမး ေတြကိုဧည့္ သည္ခန္းမွာေစာင့္ေနၾကရွာတဲ့ မိအို ၊ ဖအိုေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲတဲ့ ။ သားသမီးေတြ ေပးတဲ့ ပစၥည္းေတြ ၊ မုန္႕ေတြကို အခ်င္းခ်င္းေရာ ၊ သူတို႕တစ္ေတြကို ေရာတျပျပနဲ႕ ျပျပီးၾကြားရွာတယ္ လို႕ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စကားလက္စံုၾကခဲ့ တဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေျပာသြားရွာတယ္။

သည္အေၾကာင္းကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရဲ့ ေခတ္ျပိဳင္ လူလတ္ပိုင္းေတြဟာ ပညာရွာရ စီးပြားရွာရ နဲ႕ ဘ၀အေမာေတြ မ်ားလွပါတယ္ ။ တစ္ေနကုန္ အိမ္မကပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ မိအို ၊ ဖအိုေတြကို အနားမွာေနျပီး အေဖာ္ျပဳ မေပးႏိုင္က်ေတာ့ ပါဘူး ။ သည္ေတာ့ မိဘေတြကို စကားေျပာေဖာ္လည္းရ ၊ အပ်င္လည္းေျပ ၊ သူတို႕ကိုယ္တိုင္လည္း တာ၀န္ေပါ့တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ပို႕က်တာပါလို႔ ေျပာေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ ။

အခ်ိဳ႕ေတြ က်ေတာ့လည္း သန္ေသး ၊ ျမန္ေသး ၊ လုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ မိဘ ေတြကို ကေလးထိန္းသေဘာနဲ႔ ေကၽြးေမြးထားၾက ပါေသးတယ္ ။ အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ Mini-market တစ္ခုမွာ Part-time ၀င္လုပ္တုန္းက ကေလးတစ္ဖက္နဲ႕ ေစ်းလာ၀ယ္ ၾကရတဲ့ အဘြားအိုေတြကို ေတြ႕ရတတ္တယ္ ။ ေျမးေလးေတြက ဟိုဟာစားခ်င္တယ္ ၊ သည္ဟာစားခ်င္တယ္လို႔ ပူဆာၾကေတာ့ မင္းတို႕စားလို႕ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မင္းတို႕ အေဖ အေမေတြက ငါ့ကိုဆူလိမ့္မယ္ လို႕ဆိုျပီး Scold တို႔ Shout တို႕ စတဲ့စကားလံုးေတြသံုး ျပီး ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ရွာတယ္ ။ ေၾသာ္ သား ၊ သမီးေတြ အလိုမက်ျဖစ္ရမွာ ကိုေၾကာက္ရရွာ သတဲ့လား ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗုဒၶဘာသာအရ ငယ္ငယ္တုန္းကၾကားဖူး ၊ ရြတ္ဆိုဖူးတဲ့ " ျမင္းမိုရ္ေတာ္ဦး မကက်ဴးသည့္ ေက်းဇူးသခင္ ေမြးမိ ၊ ဖခင္ " ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို ျပန္ျပီးသတိရၾက စမ္းပါ။ သည္စကားကို လူတိုင္းၾကားဖူးတယ္ဆိုေပမယ့္ လူဘယ္ေလာက္ရဲ့ အသည္းထဲမွာ စြဲထင္ေနသလဲ ။ အသည္းမွာစြဲ ထင္ေနသည့္တိုင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားျပီးၾကျပီလည္း ၊ ဘယ္ေလာက္ေရာ ေအာင္ျမင္ပါသလဲ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာေတာ့ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ရဲ့ ေျခရင္းမွာ မိအို ဖအိုေတြ ကစင့္ကလ်ားစြင့္ ပစ္ခံေနၾက ရတာကိုပဲ ျမင္ေနရသည္ ။ ။
++++++

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေရာ .... ။

ျမန္မာအို ေက်ာင္းၾကိဳေက်ာင္းၾကား ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ အညီ ၊ ျမန္မာေက်ာင္းကန္ေတြရဲ့ အနီးမွာေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ေနၾကရတဲ့ သူေတြဟာ အားလံုး ေဆြမဲ့၊ မ်ိဳးမဲ့ေတြ မဟုတ္ၾကပါ ။ သား ၊ သမီးေျမးေတြရဲ့ စား၀တ္ေနေရး အၾကပ္အတည္းကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းေတာင္းရမ္းရင္း ျဖည့္ဆည္းေပးေနရွာတဲ့ ဘိုးဘြားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလည္း ။ သား ၊ သမီး အိမ္မွာ သူေဌးအေမ နာမည္ခံယူျပီး ေျမးေတြထိမ္းရင္း အိမ္ေဖာ္အၾကီးစားဘ၀နဲ႕ ေခၽြးမ မ်က္ႏွာ ၊ သားမက္မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရ ရွာသူ ဘယ္ေလာက္ရွိေနျပီလည္း ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမင္တတ္လ်င္ အထင္အရွား သိႏိုင္ပါသည္ ။

လူငယ္ေတြ အေနႏွင့္လည္း မိဘေက်းဇူး ဆပ္ရမည္ဆိုတဲ့ ေယဘူယ် အျမင္ေတာ့ရွိၾက ပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအသိကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ခက္လွေပမည္ ။

လူငယ္တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဘ၀တိုက္ပြဲ ၀င္ရန္ ၊ ရုန္ကန္ၾကိဳး စားရန္ တစ္ေန႕ေန႕ မွာ မိဘရင္ေငြ႕ေအာက္က ခြာခဲ့ၾကရသည္ ။ ေအးျမတဲ့ မိဘရဲ့ အိမ္ေလးမွ ေ၀ရာကိုလြင့္ ခဲ့ၾကရသည္။ မိသားစု ဘ၀ရဲ့ ၾကမ္းၾကဳပ္မႈမပါတဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြကို အလြတ္ရုန္းကာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ျပင္ပေလာကထဲကို ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္တိုး၀င္ခဲ့ ၾကရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မိဘအိမ္ေလးကို သတိရ ၊ မိဘေက်းဇူးဆပ္ ရမည္ဆိုတဲ့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားမႈေတြ ရွိေပမည့္ အတၱ ၊ ေမာဟ ေတြလြမ္းတဲ့ ဘ၀ခရီးၾကမ္းမွာ မိဘေတြအတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ ေနတတ္ၾကသည္ ။ ေငြေၾကး အဆင္ေျပ၍ မိအို ၊ ဖအိုေတြကို ေခၚျပီး ေကၽြးေမြးထားႏိုင္ဦးေတာ့ အထီးက်န္ရွာသူမ်ားအတြက္ အခ်ိန္ဘယ္မွ်ေပး ႏိုင္သလဲ ၊ ေပးေရာေပးႏိုင္ၾက ရဲ့လားဆိုတာ မေသခ်ာ ။ မိသားစု မေႏွာင္အဖြဲမွ ရုန္းေျပးေနၾကသည့္ သားသမီးေတြဆီ တစ္ခါက မိမိတို႕ေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ိဳး ရလိုရညား ေက်းကၽြန္ေတြလို အေျပးလိုက္ေနၾကရသည့္ မိဘေတြရဲ့ အေမာေတြကို စာနာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြ ႏူးညံ့ပါေသးရဲ့လာ း ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ အသည္းႏွလံုးေတြဟာ အတၱ ၊ ေမာဟ ၊ ရမၼက္ ၊ အရႈံေတြ ၊ အမုန္းေတြနဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြ အထပ္ထပ္ဖံုး ေနခဲ့ျပီ ။
++++++

တစ္ကယ့္ တစ္ကယ္ေတာ့ မိဘေမတၱာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ကမၻာေလာကၾကီး ကိုယ္တိုင္ကပင္ ပ်က္ကြက္သူ သား ၊ သမီးမ်ားႏွင့္ ဖြဲစည္းထားသည့္ အဖြဲအစည္းၾကီးပင္ျဖစ္ေနသည္ ။ အလို ..... ဤသည္ပင္လ်င္ ေလာကရဲ့ Universal Truth ( ပရမတၲသစၥာ) ျဖစ္ေနပါသေကာ ။ ။

အခ်စ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

အခု အခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဆိုတာကို တသိမ့္သိမ့္ ခံစားဖို႕ မ်က္စိမႈိတ္ထားရင္ ေလာကၾကီးနဲ႕ အဆက္ျပတ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေန တစ္ခုလိုပါသည္။ ေနာက္ အတိတ္ကိုျပန္ေတြးရင္ ခံစားေပ်ာ္၀င္ ႏိုင္ေလာက္တဲ့ စိတ္အေျခမေနေရာေပါ့ ။ ျပီးေတာ့ ရႊန္းလဲ့တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံု ၊ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားက သြားတတ္စြယ္ေလး ၊ ဒါမွမဟုတ္ မင္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကို ျပန္ေတြးမိဖို႕ေတာ့ လိုပါသည္။

ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခန္းေလးတစ္ခန္း ထဲမွာ အခ်စ္သီခ်င္းသန္႕သန္႕ေလး တစ္ပုဒ္ တိုးတိုးေလးျဖစ္ျဖစ္ ပ်ံ႕လြင့္ေနဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္ ။

ခုတေလာမွာ အခ်စ္ရဲ့ အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး လြမ္းဆြတ္ေနရပါသည္ ။

+++++++

အခ်စ္သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ၾကားပါရေစ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းဖြဲ သီမႈကို ခံစားပါရေစ ။ ေရွးေခတ္ဦး ေမရွင္ရဲ့ သီခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းရဲ့ သီခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ၾကားရပါေစ အလြမ္းသံ မပါဖို႕ေတာ့ အေရးၾကီးတယ္ ။ သံစဥ္ေရာ စာသားပါ ရိုးပါေစ ၊ အခ်စ္သီခ်င္း သန္႕သန္းေလး တစ္ပုဒ္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ ။ ။

" ခင္မင္သူေလး ခ်စ္ေရးေတြး မိျပန္တာ ၊ ခင္ႏွမ သက္လ်ာ

သနား ၾကင္နာ ၊ ေစာင့္စားသူေမာင့္ကို ၾကည္ျဖဴေစခ်င္တာ"

ဆိုတဲ့ A1 ဦးတင္ေမာင္ရဲ့ ေရွးသီခ်င္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ .... ၊

"တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာေနရ ၊ ေရႊဘံုေပၚမွာ စံရ

ခ်စ္တာခ်စ္တာ ပဓာနလို႕ ၊ ဆိုခ်င္တယ္ ေမရယ္ "

ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို " မယ္သီတာလို မိန္းကေလး " ရုပ္ရွင္ထဲက ရန္ေအာင္ ဆိုသလို တစ္ေယာက္ေယာက္ ျပန္ဆိုေပးၾက ပါလာ း ။

အဲလိုဆို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ -

" ေငြေရာင္ ပင္လယ္၀ယ္ ၊ စိတ္ကူးေလးရြက္ လြင့္မယ္

ပန္းေလွ ေပၚမွာကြယ္ ၊ တို႕ အခ်စ္အိမ္ေလးတည္မယ္ " လို႕ အသံထြက္ ညည္းမိမွာပဲ ။

အေမ့ ေရွ႕ မွာညည္းမိလို႔ အေမၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္လိမ့္မယ္ ။ အဲသည္အခါက်ရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ့ -

" ပန္းပြင့္ေတြ ၀တ္ရည္ ခ်ိဳသင္းေမႊးရင္ ပ်ားပိတုန္းေတြ နားခိုတာ မဆန္းၾကယ္ ၊

ခ်စ္ရည္းစား ထားခ်င္တယ္

ခ်စ္ရည္းစား ထားခ်င္တယ္ " လို႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ဆိုျပီး မ်က္စိမႈိတ္ျပ လိုက္မွာေပါ့ ။

ျပီးရင္ အရင္က သိပ္မဖတ္ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္၀တၲဳ သန္႕သန္႕ေလးေတြကို ေရြးဖတ္ရမယ္ ။ အရင္တုန္းက "တို႔က ဂႏၱ၀င္ ၀တၱဳေတြကိုပဲဖတ္တာ" ေျပာခဲ့ဖူးတာကို မ်က္ႏွာပူေပမယ့္ ခုေတာ့ ဂႏၱ၀င္စာအုပ္ေတြကို ခဏ ေခ်ာင္ထိုးထားရဦးမယ္ ။ ပထမဆံုး " ေကာင္းသန္႕ " ရဲ့ " တို႕ႏွစ္ေယာက္ " ကိုဖတ္မယ္။ ေမာင္၀ဏၰ ရဲ့ "ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလး " ကိုဖတ္မယ္ ။ မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ရဲ့ " အခ်စ္ဆိုေသာ အရာကို" ဖတ္မယ္။ မစႏၵာရဲ့ " စိမ္းရြက္သစ္ တေ၀ေ၀ကို " ဖတ္မယ္ ။ ျပီးရင္ေတာ့ ေငြတာရီ ရဲ့ " လွည္းယွဥ္ကေလး စီးကာလယ္ " ကဗ်ာရယ္ ၊ ၾကည္ေအးရဲ့ " ျမစ္လယ္မွာ ခ်စ္လွယ္ၾကတုန္းက " ကဗ်ာကို စိတ္ထဲကရြတ္ ၾကည့္ရမယ္ ။ ရင္ထဲမွာ အခ်စ္ေတြ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာတာ ေသခ်ာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ိဳျပံဳး ရဲ့ " ပန္းပိေတာက္တို႕ ေႂကြရာေျမ " ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ နဲ႔ ေအာ္ဆိုမိလိမ့္မယ္ ။

အဲသည္လို အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မင္းကိုျမင္ေနရတယ္ ။ အဲသည္အခါမ်ိဳးက်ရင္ သစၥာေတြ ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ ၊ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားမႈေတြ ဟာ အဓိပၸာရွိေနျပန္ေရာ ။ အဲသည္ေတာ့ -

အေ၀းက ရည္းစားနဲ႕ တစ္ေနကုန္နီးပါး Chatting ထိုင္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ပိုရန္ေကာ ဆိုျပီး အျပစ္ေျပာခဲ့မိတာကို အားနာမိလိမ့္မယ္ ။

ခ်စ္သူဆီက ဖုန္းကိုေမွ်ာ္ရင္း မ်က္ရည္က်ရတဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ရဲ့ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ ပီျပင္မႈကို ခ်ီးက်ဴးမိလိမ့္မယ္ ။

ေက်ာင္းကစာသင္ခ်ိန္ျပီးတိုင္း ရည္းစားနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ စိတ္ေလာေနတဲ့ ေကာင္ေလးကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လိမ့္မယ္။

ၾကည့္ပါဦးကြယ္ ။ အခ်စ္ေတြ ၊ သိပ္လွ သိပ္ျမတ္ႏိုးဖို႕ေကာင္းတဲ့ အခ်စ္ေတြ ။ ဘယ္ေလာင္ေအးျမ လိုက္သလဲ ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြမ္းဖို႕ေကာင္းလိုက္သလဲ ။ ။

+++++++

ခ်စ္သူကို လြမ္းတဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္ကမုန္းခဲ့ မိတဲ့ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြကို သတိရလာတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွ ေပၚလာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ Hand phone Screen ေပၚက Unknown Call ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးေတြကို တမ္းတမိတယ္ ။ မေပၚစီး နဲ႕ ခပ္မာမာ ဆရာလုပ္တတ္တဲ့ မင္းရဲ့ ပံုစံကို လြမ္းလာမိတယ္ ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ဖန္တရာေတေအာင္ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ -

" ခ်စ္သူအနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္ ။ မင္းမရွိတဲ့ ကမၻာမွ ကိုယ္အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး " ဆိုတဲ့ အတိသယ၀ုတၱိ ဆန္တဲ့ စာသားေလးကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ခံစားရတာကို မမွီႏိုင္ဘူးလို႕ ထင္မိျပန္ေရာ ။ ူဒါေပမယ့္ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ ပူေလာင္တဲ့ ေသာကအခ်စ္ ဆီ ဦးမတည္မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္သတိထား လိုက္ရပါတယ္ ။ ဆက္မေတြးနဲေတာ့ ၊ သီခ်င္းေတြလည္း အကုန္ရပ္လိုက္ၾက ပါေတာ့ .... ။

ေနာက္ေတာ့ " အခ်စ္ကို နက္ရႈိင္းစြာသိသူဟာ ဘ၀မွာအသက္ရွင္ဖို႔ ထိုက္တန္သြားတယ္ " ဆိုတဲ့စကားကို အခါခါရြတ္ရင္း အခ်စ္ကို ရင္းႏွီးေပြ႕ဖက္ ေထြးပိုက္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနရဦးမွာေပါ့ ။

အဲသည္ေတာ့က်မွ -

" အျမဲ တသစြဲလမ္းခဲ့တဲ့ တစ္ပြင့္ထဲေသာ ပန္းသစၥာ

ျမတ္ႏိုးထိုးစိုက္ ေမာင့္အသည္း၌ ဆင္ျမန္းဖို႔ ရြယ္လာ " ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ရင္ထဲကညည္းမိလိမ့္မည္။ ။

( ၂ ) တိမ္ရိပ္ႏွင္းဆီ - မ၀င့္(ျမစ္ငယ္)

ဓေလ့ထံုးစံ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကတည္းကရွိလာတဲ့ လိုက္နာရမည့္ က်င့္၀တ္ ၊ စည္းကမ္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ အမွန္ေတြပဲလား " ကိုယ္ေကာင္းေခါင္း မေရြ႕" ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေရာထိုးေဖာက္ခြင့္ ရွိရဲ့လား ။ လူဘ၀တစ္ခု ျဖစ္တည္ရာမွာ ပတ္၀န္းက်င္လူမႈ ေရး ၀တၱရားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲ ။ ကၽြန္ေတာ္အေတြးနက္ခဲ့ဖူးတယ္ ၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕လည္းေပါက္ကြဲ ခံစားဖူးပါတယ္ ။ အဲသည္လို ခံစားခဲ့ရတုန္းကဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ပါ ။ ခံစားၾကည့္ၾကပါ ။

တိမ္ရိပ္ႏွင္းဆီ

သမုဒၵရာတစ္စင္းရဲ့ က်ယ္ေျပာ နက္ရႈိင္းမႈကို ေက်ာက္ေတာင္တန္း ထိပ္ဖ်ားမွာစိမ့္ထြက္ စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ကအားက်လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။

တစ္ခါတစ္ရံ၌ ေလာကၾကီးထက္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုက သာလြန္တတ္ပါသည္။

*****

ဘ၀သည္ သုညဟုဆိုလွ်င္ ဤေလာကၾကီးတြင္ ရွင္သန္ခဲ့ေသာ ရႈံ႕ပိန္ပိန္ ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္း သုညတစ္လံုးသည္ မထင္မရွားေပ်ာက္ ကြယ္ခဲ့ေလျပီ ။

သူမေသဆံုးေၾကာင္း ေၾကးနန္းစာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားပါသည္ ။

သူမသည္ က်န္းမာေရးသာမက စီးပြားေရး ၊ လူမႈေရး အရာအားလံုးအျမဲတမ္း ခ်ည့္နဲ႕ေနတတ္သူမို႔ သူမရဲ့နာေရ သတင္းသည္ ထူး၍အံ့ၾသ စရာမဟုတ္ပါ။

တစ္ခုေတာ့ရွိပါသည္။ သူမရဲ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ည့္နဲ႔ျခင္းမ်ားနဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္စြာ စူးရွခိုင္မာခဲ့ေသာ စိတ္ဓာတ္အင္အားမ်ားရွိေနျခင္း ေၾကာင့္ ဤေလာကၾကီးထဲမွ သူမထြက္ခြာသြားခ်ိန္သည္ ေစာလြန္းေနသလိုခံစားမိသည္။

သူမသည္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ႏွင့္ မတူပါ။ သူမ၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ လႈပ္ရွားမႈ မ်ားသည္ သီခ်င္းသံစဥ္မဲ့ စည္းခ်က္ရိုက္သလို ျငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။

သူမသည္ စီးပြားေရးအရ အေတာ္အတန္ အေရးပါေသာ အထက္ျမန္မာျပည္ ခရိုင္ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕တြင္ေနထိုင္ပါသည္။ အဲသည္ျမိဳ႕ရဲ့ ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႕တစ္ခုက ထူေထာင္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းပိဋကတ္ စာၾကည့္တိုက္တြင္ သူမကစာၾကည့္တိုက္မွဴးအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ပါသည္ ။

စာၾကည့္တိုက္မွဴး ဆိုတဲ့ ခံညားလွတဲ့ အေခၚပညတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ္လည္း သူမရဲ့၀င္ေငြက သာမန္ စာေရး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ လစာထက္မပိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိထားပါသည္။

သို႕ေပမယ့္ သူမရဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလးျမတ္ႏိုးပံု ရပါသည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးေပၚက ေဟာင္းျမင္းလွျပီ ျဖစ္ေသာ ေပထုပ္ေတြ ၊ စာအုပ္ထူေတြ ၊ ဓာတ္ပံုဖလင္ေဟာင္းေတြနဲ႕ အိုးျခမ္းပဲ့ ေက်ာက္ပစၥည္း အစအနေလးမ်ားၾကားတြင္ တကုပ္ကုပ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူမကို ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ႏိုင္၏ ။ သူမ၏ အလုပ္သည္ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ...

'အေဟာင္းေတြၾကားမွာ ေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ရင္ခုန္သံနဲ႔ အေတြးေတြက သူမ်ားေတြထက္ ပိုသစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္ရွင့္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အဲသည္အေဟာင္းေတြက ကၽြန္မကိုလူငယ္တစ္ေယာက္လို တုန္႕ျပန္တတ္လို႔ပဲ။ ကၽြန္မေတာ့ေပ်ာ္တယ္ ' လို႔ရယ္ေမာေျပာဆိုဖူးပါသည္။ သူမရဲ့ စကားကသဘာ၀က်ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အေန မစိမ္းလွေသာဓာတ္ပံု ဆရာ အလုပ္ကိုပါလုပ္ကိုင္သူျဖစ္သည္။

သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ အျခားမိန္းကေလးေတြ ျပင္ဆင္တတ္ၾကတဲ့ ေရာင္စံုခ်ယ္ သျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္လည္း ေခတ္မီေသာရသတစ္ခုကို ႏွစ္လိုစြာခံစားရရွိႏိုင္ပါသည္။

ျပီးေတာ့ သူမ၏၀တ္စားဆင္ယင္ပံုက ေခတ္ကိုလိုက္၍ ဖက္ရွင္ထြင္ျခင္း ကင္းေပစြ။ ဤသို႕စည္ရိုးတန္းမထားဘဲ လြတ္လပ္ပံုစံကပင္ တစ္မ်ိဳးထူးျခားစြာ ဆန္းသစ္ေနပါသည္။ သူမရဲ့ အ၀တ္အစားမ်ားသည္ တန္ဖိုးနည္းေသာ္လည္း သူမကို လွပေစဖို႕ေတာ့ လံုေလာက္ပါသည္။

တကယ္ဆိုလွ်င္ က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ ကိုင္းႏြဲ႕ႏြဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုပိုင္ဆိုင္တဲ့ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အလွသည္ဤမွ်လတ္ဆတ္ ေနဖို႔မေကာင္းပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ လွပါသည္။

သူမရဲ့ အေပၚယံ အရည္အေသြးမ်ားကိုခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုျခင္းက သူမရဲ့ သိကၡာကို ေပါ့ပါးသြားေစမည္လား မသိပါ။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေႏြးေထြးစြာ ခံစားေျပာဆိုခ်င္သည္က သူမရဲ့ အေတြးမေခၚႏွင့္ စြမးရည္ကို ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမရဲ့ ပိဋကတ္ စာၾကည့္တိုက္နဲ႕ ေရွးေဟာင္းသုေတသန အလုပ္ေတြကို နားမလည္ေသာ္လည္း ေလးစားပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူမသည္ ကဗ်ာ အေရးေကာင္း၏ ။ "စမ္းသီရိ" အမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေသာ မဂြဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚက သူမရဲ့ ကဗ်ာမ်ားသည္ က်ဲပါးေသာ္လည္း စာေပၾသဇာ ၾကီးမားေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခံထားၾကပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူမသည္ ပန္းခ်ီးကားမ်ားကိုလည္း ခံစားတတ္၏။ ေဟာ္လိုဂီတာ တစ္လက္ႏွင့္ "ေအာင္ေျမသာဇံ ပတ္ပ်ိဳး" ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တီးခတ္ျပႏိုင္၏ ။

သူမတြင္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ မရွိ။ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားစြာ မရွိ။ လူစည္ကားေသာ ပြဲလမ္းသဘင္သို႔ သြားလာျခင္း မရွိ။ အႏုပညာႏွင့္ မစပ္ေသာ စကားအပိုမ်ား ေျပာဆိုျခင္းမရွိ ။

ဤသို႕ သူမရဲ့ ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ားကို ေပါင္းစပ္ပံုေဖာ္လိုက္ေသာအခါ သူမတြင္ ဆန္႕က်င္ဘက္ (ေယာက်္ား) တစ္ေယာက္ရဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ားစြာ ေပၚထြက္လာပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ ။ ထိုျမိဳ႕တြင္ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ထည္းေနထိုင္ပါသည္။ သူမသည္ရိုးသားစြာ ရဲ၀ံ့ပါသည္။ ပြင့္လင္းစြာယဥ္ေက်းပါသည္။

သူမကဲ့သို႕ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘ၀ဆက္တိုင္း မိန္းမျဖစ္ခ်င္ပါေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသဖူးသည္။ "ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႕ထက္ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ ပိုခက္တယ္ရွင့္" တဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာ မိန္းမေကာင္းေတြေပါတာ သိပ္က်က္သေရရွိ သတဲ့။

သူမသည္ ဆန္႕က်င္ဘက္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အာဂမိန္းမ၀ါဒီတစ္ဦး ပင္တည္း ။

*****

အကယ္၍သာ သူမေသဆံုးသြားခဲ့လွ်င္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ၾကိဳတင္ျပီး မစဥ္းစားမိခဲ့ျခင္းမွာ မွားေလစြ ။

စဥ္းစားထားခဲ့ပါလွ်င္ သူမေသဆံုးျပီးေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ေရွ႕ေရးကို ၾကိဳတင္ စီစဥ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ အနည္းဆံုး သူမႏွင့္ ေသြးမရင္းေသာ္လည္း ေဆမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူမ်ား နာမည္ကိုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ ေမးျမန္း စံုစမ္း ထားမိေပလိမ့္မည္။

ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ လွမ္းျပီး အေၾကာင္းၾကားတဲ့ ေၾကးနန္းစာကို ဖတ္ျပီး မ်ားစြာ၀မ္းနည္းဖြယ္ ခံစားရပါသည္။

ေဒၚစမ္းစမ္းႏိုင္ ေသဆံုး

အျမန္လာပါ

ဆိုျပီးေၾကးနန္းပို႕သူမ်ားမွာ ရပ္ကြက္လူၾကီးမ်ားတဲ့ ။သူမရဲ့ ဘ၀သည္ မည္မွ်အထီးက်န္လိုက္ပါသနည္း ။ သူမရဲ့ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်ိန္တြင္ မိသားစုမရွိ။ အေဖာ္ မရွိ ။ ရင္းႏွီးမိတ္ေဆြ မရွိ ။

ရက္ကြက္လူၾကီးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏လိပ္စာကိုပင္ ဘယ္သို႕ရွာေဖြ သိရွိခဲ့ၾကသည္မသိေပ။ သူမသည္ ဘယ္ေန႕ကေသဆံုးေၾကာင္းလည္း တိတိက်က်ေရးမထားေပ။ သူမ၏ေနာက္ဆံုးခရီးကို အခ်ိန္မီေရာက္လိုလွပါသည္။ သို႕ရာတြင္္ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိ္ပါသည္။

သူမတို႔ ျမိဳ႕သို႕ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ တစ္ေနကုန္ စီးျပီးမွေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ခက္သည္က ညဘက္တြင္ေျပးဆြဲသည့္ ကားကလည္း မရွိ။ သူမထံသို႕ အေစာဆံုး မနက္ျဖန္ ညေနေစာင္းမွေရာက္ႏိုင္ေပေတာ့မည္။

ေၾကးနန္းစာေပးပို႕ လိုက္ေသာ ရက္စြဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရက္ခန္႕ကျဖစ္ေနေပျပီ ။သြားေပဦးေတာ့ မစမ္းစမ္းႏိုင္ေရ .... ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆြးေဆြးနင့္နင့္ ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္မိသည္။

သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္မ်ား မဟုတ္ၾကေသာ္လည္း ရင္းႏွီးၾက၏။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး သံေယာဇဥ္ၾကီး တတ္ၾက၏။ အံၾသဖြယ္ေကာင္းသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ခ်စ္သူ ျဖစ္မလာၾကျခင္းပင္ ။

သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးစည္းခဲ့ရပံုကို ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မႏၱေလးသို႕ေရာက္လွ်င္ စာအုပ္ဆို္င္ေတြမွာ ထိုင္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းရျခင္း ကို ႏွစ္သက္တတ္သူ ျဖစ္၏ ။ သူမသည္လည္း စာအုပ္ေဟာင္းေတြ စုေဆာင္း၀ယ္ယူျခင္းကို အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနသူတစ္ေယာက္ပါ။ သည္ေတာ့ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ "ဥတၱရလြင္ျပင္" ႏွင့္ "ေဒါင္းအိုးေ၀" စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ မၾကာခဏ ဆံုမိၾကပါသည္ ။

အဲသည္ စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးစလံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးရင္းစြဲ ရွိေသာစာေပစိတ္ရွိသူ မ်ားျဖစ္ၾကေလရာ ေတြ႕တိုင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ ျဖစ္သြားၾကပါေတာ့ သည္။

ထိုစဥ္က သူမေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕ႏွင့္ သူမရဲ့ အလုပ္အကိုင္ကိုသာ အေပၚယံမွ် သိရွိထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းခ်ီျပပြဲ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာကို ရွာေဖြရန္ သူမေနထိုင္ရာျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာကို ရွာမေတြ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ တြင္ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ အားနည္းခ်က္အတိုင္း အိတ္ကပ္ထဲတြင္ တည္းဆိုခန္း တည္းႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးအင္အားမ်ိဳး လံုေလာက္စြာပါမလာခဲ့ပါ ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းနည္းလမ္းကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို အျမန္ဆံုး ရွာေဖြဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိန္ကလည္းေန၀င္ျပီ ျဖစ္သျဖင့္ အရာအားလံုးသည္ သဲသဲကြဲကြဲ မရွိေတာ့။ စုတ္ခ်ာခ်ာ အဆင္အျပင္ႏွင့္ မသပ္မရပ္ ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္မ်ိဳးကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကလည္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ လက္ခံခ်င္ပါ့ မည္လားဆိုတာ အေသခ်ာလွေပ ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ လမ္းေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ထည္း ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနခိုက္ စာၾကည့္တိုက္တံခါး ပိတ္ျပီး ျပန္လာတဲ့ သူမႏွင့္ပက္ပင္းေတြ႔ပါေတာ့သည္။

"ဟာ.... မစမ္းစမ္းႏိုင္၊ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ ။ ဒီမွာ ဒုကၡျဖစ္ေနတာဗ် "

ကၽြန္ေတာ္၏ အခက္အခဲကို အားကိုးတၾကီး ဖြင့္ဟမိပါသည္။ သူမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏အူေၾကာင္ေၾကာင္ အမူအရာကိုၾကည့္ ျပီး ဟက္ပက္စြာ ရယ္ေမာပါသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ေခၚသြားျပီး ထမင္းေကၽြးပါသည္ ။ သူမကေတာ့ မစားပါ ။ေဘးမွာထိုင္လ်က္။

အိမ္သို႕ေရာက္ေတာ့ မိသားစုကင္းမဲ့ေသာ သူမရဲ့ေနထိုင္ျခင္းကို သိခြင့္ရလိုက္ပါသည္။

"မစမ္းစမ္းႏိုင္ ကို အားနာလိုက္တာဗ်ာ ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ''

မိန္းမသားတစ္ေယာက္ထည္း ေနတဲ့အိမ္ ျဖစ္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ အလိုက္သိစြာ ေျပာသင့္သည္မို႕ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း သည္စကားက သူမရဲ့ သိကၡာကို ထိပါးမွာလည္း စိုးရိမ္မိျပန္သည္ ။

"ကၽြန္မလည္းေတြးေနတာပဲ။ ကၽြန္မအိမ္က က်ယ္၀န္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကၾကီးက က်ဥ္းေနတာလည္း ကၽြန္မသတိထားရမယ္။ ကၽြန္မဘာလုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလဲ ''

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမရဲ့အေတြးစကားနဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ငံ့လင့္ရင္း ရွာမေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာကိုသာ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနမိေတာ့သည္။

" မိုးလည္းခ်ဳပ္ေနျပီ။ ဒီညေတာ့ ကၽြန္မအိမ္မွာပဲ အိပ္လိုက္ပါေတာ့ ။ ကၽြန္မတို႕ စကားေတြ ေျပာေနတာနဲ႕ မိုးလင္းသြားမွာပါ ''

သူမေျပာသည္မွာ မွန္ေလစြ။ သူမႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလြန္အက်ိဳးရွိပါသည္။ သူမႏွင့္ စကားၾကာၾကာ ေျပာၾကည့္ေတာ့မွ အႏုပညာသမားသန္႕သန္႕ ျဖစ္ေနတဲ့ သူမရဲ့ အရည္အေသြးမ်ားကို သိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

သူမေျပာျပတဲ့ ဟန္လင္းျမိဳ႕ေဟာင္း တူးေဖာ္စဥ္က ရရွိခဲ့တဲ့ လက္ခ်င္းတြဲဆက္ထားေသာ ရုပ္ၾကြင္း လူရိုးစုႏွစ္ခုအေၾကာင္း ၾကားရသျဖင့္ " ရုပ္ၾကြင္းရဲ့ ႏွလံုးသားအစို " လို႕ အမည္ရေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေရးသားဖို႕ ပန္းခ်ီအေတြးရခဲ့ပါသည္ ။

ေနာက္တစ္လခန္႕ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာ ႏွင့္အတူ သူမတို႕ျမိဳ႕သို႕ေရာက္ ျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လာခဲ့ရေသာ ခရီးရဲ့ အေျခအေနမွာ ညေနေစာင္းမွာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ထို႕ျမိဳ႕တြင္ ညအိပ္ဖို႕လိုအပ္ေလ့ ရွိပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ သည္တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းလည္းပါေနသည္မို႕ သူမအိမ္သို႕ တည္းခိုရန္ လိပ္ျပာသန္႕စြာေရာက္ခဲ့ပါသည္။

သူမအိမ္တြင္ တည္းခိုမိျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းမွာ သူမႏွင့္ စကားေျပာဆိုရသည္ကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ရင္ခုန္သံျခင္းတူေသာ အႏုပညာသမားခ်င္း စကားေျပာဆိုလို႕ ေကာင္းသည္ ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို အႏုပညာသမားေတြသာ နားလည္ႏိုင္ေသာအရာ ျဖစ္ပါသည္။

အဲသည္ညက စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့သျဖင့္ သူမရဲ့ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းေသာ အေတြးအေခၚႏွင့္ ရပ္တည္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာက တဖြဖြ ခ်ီးက်ဳးေျပာဆိုေနပါေတာ့သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိန္းမ ေယာက်္ား ကြဲျပားျခင္း ဆိုသည္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပါပဲ ။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္အခုကဲ့သို႔ စကားေျပာဆိုရျခင္းကို ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၀န္ခံေျပာဆိုပါသည္ ။

" ကၽြန္မက ပင္ကိုယ္ကလည္း စကားအလြန္နည္းတာရွင့္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကေျပာခ်င္တဲ့ စကားကလည္း စိတ္၀င္စားမဲ့သူ ရွားပါးလွတဲ့ စကားေလ။ အႏုပညာသမားရဲ့ စကားဆိုတာ သင္းကြဲစကားျဖစ္ေနသလိုပဲ ။ ဒီေတာ့ ရွင္တို႔လာမွ ကၽြန္မလည္းစကားေကာင္းေကာင္း ေျပာျဖစ္ေတာ့တာရွင့္ "

အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာပါပဲ ။ ေနာက္တစ္လ ၾကာေသာအခါ မိတ္ေဆြဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူသူမထံသို႕ ထပ္မံေရာက္ရွိျပန္ပါသည္။ ယခင္အတိုင္း တစ္ညလံုးနီးပါး စကားေျပာဆိုျပီး ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္ကိစၥ လုပ္ကိုင္ျပီးသည္ႏွင့္ ျပန္သြားၾကပါသည္။

သည္လိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ထည္းေနတဲ့ သူမထံသို႕ လည္ပတ္ရသည္ကို ေတြ႕စကကဲ့သို႕ ေလးပင္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘဲ စိတ္သန္႕ ေပါ့ပါးစြာ ေရာက္သြားတတ္ပါသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းခ်ီအေတြးလည္း ခန္းေျခာက္ေနျပီး စိတ္ေလလြင့္သလို ျဖစ္ေနလွ်င္ သူမထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလည္း သြားပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ျငိဳျငင္ျခင္းကင္းေသာ္လည္း အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လက္ခံၾကိဳဆို စကားေျပာခဲ့ေၾကာင္း သတိထားမိ၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္သူမထံသို႕ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း သူမကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတဲ့ အစားအစာမ်ိဳး တစ္ၾကိမ္မွ်မစားခဲ့ ရဖူးေပ။ နံနက္လင္း၍ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ ကိစၥေလးမ်ားက အစ ဧည့္၀တ္ေက်ျခင္းကင္းစြာ လ်စ္လ်ဴရႈထားတတ္သည္။ သူမထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူေဆာင္လာတဲ့ လက္ေဆာင္မ်ားကို ျငင္းပယ္တတ္သလို သူမထံမွလည္း ဘာမွ် လက္ေဆာင္မရခဲ့ဖူးပါ။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာရာတြင္ အၾကည္လင္ဆံုးမွာသူမရဲ့ မ်က္လံုးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူုမ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ တစ္စကၱန္႕စာမွ် စူးစိုက္မၾကည့္ဖူးျခင္းက ေလးစားေလာက္ပါေပသည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ ထူးျခားသည္မွာ သူမႏွင့္ ဒႆနေပါင္းမ်ားစြာ ၊ အႏုပညာ စကားေပါင္းမ်ားစြာ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုဖူးေသာ္လည္း အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘယ္ေသာအခါကမွ် ေဆြးေႏြးခြင့္ မရခဲ့ျခင္းပင္ ။ " ကၽြန္မက အဲသည္ကိစၥေတြ သိပ္မေပ်ာ္၀င္ဘူးရွင့္ " ။ " ကၽြန္မအသိဘူး " ဆိုတဲ့ စကားႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ပစ္၏။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သည္မွ် ရင္းႏွီးေနလ်က္ပင္ သူမရဲ့ ပုဂြလိက ခံစားမႈတို႕ကို တစ္ခ်က္မွ် လွစ္ျပျခင္း မရွိေပ။ ခၽြင္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္ေပါ့။

သူမသည္ ျမန္မာႏွင္းဆီလို႔ ေခၚတဲ့ ႏွင္းဆီၾကမ္းကိုေတာ့ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာတတ္ပါသည္။ ဤသို႕ ေျပာျပျဖစ္ျခင္းမွာလည္း သူမအိမ္ရွိ အလွစိုက္ပန္းအိုးတြင္ မျပတ္ ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူမအတြက္ "ႏွင္းဆီၾကမ္းမ်ား " ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို မ၀ံမရဲ လက္ေဆာင္ေပးၾကည့္ေတာ့ ျမတ္ႏိုးစြာလက္ခံယူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ သူမအတြက္ ေပးျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္မွာ သည္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပါ။

ယခုေတာ့ သူမ ေသဆံုးခဲ့ေလျပီ ။ သူမသည္ ႏွင္းဆီပြင့္ကဲ့သို႕ အလွဆံုး ပြင့္ခဲ့၏ ။ အခ်ိဳျမဆံုး ေမႊးပ်ံ႕ခဲ့၏ ။ ျပီးေတာ့ သူမရဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေနထိုင္မႈတြင္ ဆူးႏွင့္တူေသာ ကိုယ္က်င့္တရားေတြျဖင့္ ခၽြန္ျမေစခဲ့ေလျပီ ။

အမွန္ကို ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္သူမအား သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္ခဲ့ရဖူး၏။ သူမက ကၽန္းမာေရး ခ်ည့္နဲ႕ေသာ္လည္း လွသည္ေလ။

သို႕ရာတြင္ သူမရဲ့ သန္႕စင္ခိုင္ခံေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို လည္းေကာင္း ၊ ျပတ္သားရဲရင့္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို လည္းေကာင္း ခ်က္ခ်င္း သတိရမိလိုက္သည္ႏွင့္ ၀င္ရိုးစြန္းက ေရခဲေတာင္တန္းေတြ မီးေလာင္ျပာက်သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေအးစက္ျခင္း ၊ ေလာင္ျမိဳက္ျခင္းတို႕ျဖင့္ လႈပ္ခတ္တုန္ခါသြားပါသည္။

တကယ္ဆို တစ္ေယာက္တည္း သိကၡာရွိရွိေနထိုင္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ၀ိုင္း၀န္း၍ ေလးစားစြာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည္ မဟုတ္ပါလား ။ သူမအတြက္ေတာ့ သိပ္မထူး ဆန္းသလိုပါပဲ။

"သိကၡာတို႕ ၊ သီလတို႕ ဆိုတာ ပုဂြိဳလ္ေရးနဲ႕ အဓိက ပတ္သက္တယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ လူေတြရဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ဦးစီးေနတာ ဓေလ့ထံုးစံပဲ။ လူေတြဟာ ဓေလ့ထံုးစံရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ တရားေအာက္မွာ လက္မခံခ်င္ဘဲလည္း လက္ခံရလိမ့္မယ္ "

"ဓေလ့ထံုးစံတိုင္းက အမွန္တရားမွ မဟုတ္တာဗ်ာ "

" ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားအတြက္ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ရတာရွင့္ ။ ကိုယ္က်င့္တရား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ဓေလ့ထံုးစံက ခြင့္မျပဳရင္ ေရွာင္ရမယ္။ အဲ ... မေရွာင္ဘဲ ထိုးေဖာက္မယ္ဆိုရင္လည္း ဂုဏ္သိကၡာကို စေတးရလိမ့္မယ္ "

အဲသည္တုန္းက သူမစကားရဲ့ ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္ခဲ့ေပ။ ပိုင္ရွင္ကင္းမဲ့ေနျပီျဖစ္ေသာ သူမရဲ့အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ သူမအတြက္ ၀မ္းနည္းခံခက္စြာ သိခြင့္ရလိုက္ပါေတာ့သည္။

*****

သူမရဲ့ အိမ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ကို ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ ရပ္ကြက္လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ စကားက ရင္၀ကိုေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ခံစားရ၏။

" ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ တာ၀န္မဲ့တဲ့ သူဗ်ာ "

ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ မသိရေသးသည္မို႔ ေငးေၾကာင္ နားစြင့္ေနမိသည္။

" ေဒၚစမ္းစမ္းႏိုင္ရဲ့ အိမ္တံခါးေတြ ပိတ္ထားတာ ၾကာလွျပီဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူတစ္ေနရာ ခရီးထြက္ေနတယ္ ထင္ၾကတာေလ။ အိမ္ထဲက ပုပ္ေစာ္နံလာေတာ့မွ အိမ္နီးခ်င္းေတြက မသကၤာတာနဲ႕ တံခါးဖ်က္ျပီး ၀င္ၾကည့္ၾကေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ တစ္ေယာင္တည္း ေသေနတာေတြ႔ ရတယ္ဗ်ာ။ သူ ခုတေလာ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးခန္းမွာ ေဆးထိုးေနတာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ သတိထားမိၾကပါရဲ့။ သူကလည္း စကားနည္းတဲ့ လူဆိုေတာ့ သည္အတိုင္း ဘာသိဘာသာ ေနလိုက္ၾကတာေပါ့။ မႈခင္းဆရာ၀န္ကေတာ့ အဆုတ္ေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားတာလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေနႏိုင္ရက္ ပါတယ္ဗ်ာ "

" ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုတေလာ ဓာတ္ပံုလုပ္ငန္းက ရႈပ္ေနေတာ့ သူ႕ဆီ မေရာက္ျဖစ္တာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာသြားတယ္ "

" ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္မဲ့တယ္ ေျပာတာေပါ့။ တကယ္ဆို ခင္ဗ်ားက သူ႕ေယာက်္ား မဟုတ္လား ''

" ခင္ဗ်ာ .... "

ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာ ထူပူသြား၏ ။ ေသဆံုးသြားျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အနားမွာ သူမရွိေနသကဲ့သို႔ အားနာလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း ။ ေပါ့ဆစြာ စြပ္စြဲ ေျပာဆိုရဲသည့္ ထိုသူေၾကာင့္ ေထာင္းခနဲ ထၾကြလာတဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး ေျပာရသည္။

" မစမ္းစမ္းႏိုင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သာမန္မိတ္ေဆြေတြပါ ခင္ဗ်ာ။ သူရဲ့ မိသားစု ေဆြမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး ။ မိသားစုအေပၚ တစ္ခုခုစိတ္နာခဲ့တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာမျပတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ သူနဲ႕ တစ္ခါတစ္ရံ စကားေျပာဖို႕ေရာက္လာ တတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အဆင့္မွာပဲ ရွိပါတယ္ "

" ခင္ဗ်ားတို႔လင္မယား ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တာပဲ။ ေဒၚစမ္းစမ္းႏိုင္ကလည္း ခင္ဗ်ားကို သူ႕မိတ္ေဆြပါလို႕ ဇြတ္ျငင္းတယ္ ။မိန္းမတစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့အိမ္ကို ေသြးသားမစပ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ မၾကာခဏလာတည္းရ မလားဗ် ။ သူကလည္း လက္မခံရဘူး ။ ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္တို႕မေနနဲ႕ ခင္ဗ်ားလာတဲ့အခါတိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ျပီး ၀ိုင္းဖမ္းမွာေျပာေတာ့မွ ဒီမိန္းမက ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ ။ "ကၽြန္မရဲ့ ေယာက်္ားပါဆိုရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲ "တဲ့ ။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႕က ဘာမွ ေႏွာက္ယွက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး ေျပာမွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခါင္းညိတ္၀န္ခံ သြားတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕လည္း ခင္ဗ်ားရဲ့ နာမည္၊ အလုပ္အကိုင္နဲ႕ လိပ္စာကို တစ္ခါတည္း မွတ္ထားရတယ္ေလ "

" ဟာ... အဲဒါ လံု၀မဟုတ္ဘူး ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၀ိုင္ဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈကို တိတိလင္းလင္း ေစာ္ကား ဖ်က္ဆီးပစ္တာမို႔ သူ ေခါင္းညိတ္ပစ္တာပဲ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လံုး၀ရိုးသားတယ္ "

" ရပ္နဲ႕ ရြာနဲ႕ေနတာဗ်။ အရပ္ထံုးစံကို ပယ္လို႕ဘယ္ရမလဲ။ ျပီးေတာ့ ခုကိစၥက ခင္ဗ်ားအတြက္ေဟာသည္ အိမ္ကို အေမြဆက္ခံ ပိုင္ခြင့္အရ လႊဲေပးမွာျဖစ္လို႔ ေျပာေနတယ္ဆိုတာလည္ း သတိထားပါဦး "

" မလိုခ်င္ဘူး ၊ ဟုတ္လည္းမဟုတ္ဘူးဗ်ာ ....ကဲ "

ေျပာျပီး ေဆြးနင့္ဖိုရႈိက္စြာ တံေတြးမ်ိဳခ်မိပါသည္။

ျဖစ္ရေလ....... မစမ္းစမ္းႏိုင္ရယ္ ။ သူမရဲ့ ဧည့္ခန္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ရွိေသာ ပန္းခ်ီကားထဲက ႏွင္းဆီၾကမ္းမ်ားသည္ ရဲ၀ံ့ နီေထြးစြာ လန္းဆန္းေနၾကဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေမာစြာ ေငးၾကည့္ျဖစ္၏။

မစမ္းစမ္းႏိုင္ ..... ခင္ဗ်ား ေနာက္ဘ၀မွာလည္း ႏွင္းဆီၾကမ္း ျပန္ျဖစ္ရင္ ေဟာသည္ေလာကၾကီးထဲမွာေတာ့ မျဖစ္နဲ႔ေတာ့ဗ်ာ ။ လြတ္လပ္တဲ့ ေတြးေခၚမႈေတြကို ျမတ္ႏိုးလွတဲ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ အဆံုးအစ မရွိ လြတ္လပ္တဲ့မိုးေကာင္းကင္ၾကီးက ၾကိဳဆိုေနမွာပါ။

ေဟာ ...

ဟိုမွာေလ တိမ္ရိပ္ေတြၾကားက ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ။ ။

မ၀င့္ (ျမစ္ငယ္)

(မေဟသီ မဂြဇင္း ၊ ဇန္န၀ါရီ ၊ ၁၉၉၉ )

" ၀တၱဳရဲ့ ပထမနာမ္စားဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပါက္ကြဲသံပါ ။ သည၀တၱဳတို မ်ိဳးကိုလည္း ေယာက်္ားစာေရးဆရာေတြ ေရးတတ္လိမ့္မည္မထင္ဘူး ။ ဇာတ္ေၾကာင္းေရာ တင္ျပပံုေရာဟာရွင္းပါတယ္ ။ နားလည္လြယ္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့လႊမ္းမိုးမႈ အေပၚလူတစ္ေယာက္ရဲ့တုန္႕ ျပန္မႈ ။ဓေလ့ထံုးစံကို မေရွာင္ဘဲ ထိုးေဖာက္ရင္ ဂုဏ္သိကၡာကို စေတးရတတ္တယ္ဆိုတာကို Main Plot လုပ္ျပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အလွ ၊ ဘ၀ နဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဂုဏ္ စတဲ့ တန္ဖိုးထားအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို (စာေရးသူရဲ့ ခံယူခ်က္ )ေရးျပသြားတာပါပဲ ။ (ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာေတြကိုလုပ္ခဲ့ရတဲ့) ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပီးစမွာေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ထပ္တူခံစားရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွ်ေ၀ရက်ိဳးနပ္သြားတယ္ ဆိုရမွာပဲ "

(ကၽြန္ေတာ့္ Personal ခံစားခ်က္ကိုအရင္းတည္ျပီး ေရထားတာျဖစ္လို႔ လြတ္လပ္စြာသေဘာကြဲလြဲခြင့္ရွိပါတယ္)

(၁) ေတာသူ - ေမျငိမ္း

ကၽြန္ေတာ္ သည္၀တၱဳကိုလြန္ခဲ့တဲ့ (၅)ႏွစ္ေလာက္ ကပထမဆံုးဖတ္ဖူးတာပါ ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အဲသည္တုန္းကဘာမွကိုနားမလည္ပါဘူး ။ နားမလည္ဆို အဲသည္တုန္းကငယ္ေသးတာေရာ ၊ ေနာက္သည္ realism အေရးအသား (နိမိတ္ပံု) ေတြနဲ႕စိမ္းေနတာေရာပါမွာပါ ။ေနာင္ေတာ့မွ စာေရးသူခံစားခ်က္နဲ႕ ထပ္တူခံစားဘူးမွ ၊ စာဖတ္သက္ နည္းနည္းရင့္လာတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ မွခံစားလို႕ရလာ တာပါ။ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္လံုးမွာ ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခု ( ဘယ္ကစလို႕ ဘယ္မွာဆံုးတယ္) မရွိပါဘူး ။ တစ္ပုဒ္လံုးဟာ စာေရးသူရဲ႕ ဒုတိယ ကိုယ္ဘာ၀ (Second Self) ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ ေခတ္ျပိဳင္ေ၀ဒနာကို နိမိတ္ပံုေတြနဲ႕ ပဲေဖာ္ၾကဴးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္သူဟာ စာေရးသူရဲ့ ခံစားရမႈ (သူေျပာလိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို) သမၼာဓိဂုဏ္ေျမာက္စြာ (ဟုတ္ေယာင္ မွန္ေယာင္မ်ား ျဖင့္ တကယ့္အမွန္ ကို ညႊန္ျပဖို႕ၾကိဳးစားျခင္း ) ၊ ရသေျမာက္စြာ ခံစားလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ခံစားၾကည့္ပါ။ ၀တၱဳတိုရဲ့ Link ကိုစာေရးသူရဲ့ Personal Blog မွယူထားတာပါ။

'' ၀တၱဳတိုကို ခံစားရရင္ ပတ္၀န္းက်င္ ၊ ေခတ္ ၊ စနစ္ကို မေက်နပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္မႈျခင္းရဲ႕ အရသာကို လိုခ်င္တဲ့ အေျခခံ သေဘာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူဟာသူရဲ့ အႏုပညာအေပၚ ခံယူခ်က္ ( အထူးအျဖင့္ စာေပ နဲ႕ဂီတအေပၚမွာ အမ်ိဳးအမည္မခြဲ ဘဲ ေရးဖြဲ႕၊စပ္သူရဲ့ ရင္ခုန္သံ သာ အဓိက ) ၊ လႊတ္လပ္ျခင္းမဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာေရွာင္ပုန္းရင္ း အျခားကမၻာတစ္ဖက္ဆီမွ သီးျခားေလာကတစ္ခုကို တမ္းတေနရတဲ့ ၀ိေရာဓိ သေဘာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို ပုန္ကန္လိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ ကိုပါေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ realism အေရးအသားမွာထင္ရွားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အတြက္သူ႕ရဲ့ တင္စားမႈနိမိတ္ပံုေတြ ဟာသိမ္ေမြ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိဳ႔တင္စားခ်က္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀ွ႕၀ိုက္တဲ့အတြက္ သာမန္ဖတ္ရင္ ဘာမွန္းအဓိပၸာယ္မေပၚႏိုင္ပါဘူး ။ စာဖတ္သူရဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ (စာေရးသူခံစားခ်က္နဲ႕တူရင္တူသေလာက္) အေပၚမူတည္ျပီး သည္၀တၱဳရဲ့ စာေပတန္ဖိုးဟာ အေျပာင္းအလဲရွိပါလိမ့္မည္။ ( ကၽြန္ေတာ္သည္စာကိုၾကိဳက္လို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုဖတ္ၾကည့္ခိုင္းေတာ့ ဘာမွနားမလည္ဘူး ၊ မၾကိဳက္ဖူးလို႕႔ေျပာပါတယ္) ။ ဒါေပမယ့္ မိမိဘ၀အေျခအေန ကိုအလိုမက်တဲ့လူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္၀တၱဳတိုကို နင့္နင့္နဲနဲခံစား ႏိုင္ပါတယ္။ အထူးအျဖင့္ စာေရးသူရဲ့ (ေခတ္ ၊ စနစ္ကို မေက်နပ္တဲ့ ပုန္ကန္လိုတဲ့) ရင္ခုန္သံကိုပါပဲ။ ''

(ကၽြန္ေတာ့္ Personal ခံစားခ်က္ကိုအရင္းတည္ျပီး ေရထားတာျဖစ္လို႔ လြတ္လပ္စြာသေဘာကြဲလြဲခြင့္ရွိပါတယ္)

ႏွစ္သက္ခံစားမိေသာ ၀တၱဳတိုမ်ား

အခုတေလာ ေက်ာင္းပိတ္လို႕အားေနတဲ့ အခါေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ရသမွ် အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာေတြရဲ႕ ၀တၱဳတိုေတြအမ်ားၾကီးထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲကိုနင့္နင့္နဲနဲ ခံစားမႈရသေပးႏိုင္တဲ့ စိတ္ၾကိဳက္၀တၱဳတို အခ်ိဳ႕ကိုမွ်ေ၀ေပးရင္းနဲ႕ ဘာအခ်က္ေတြ ဘာေတြေၾကာင့္ႏွစ္သက္ရတယ္ဆိုတာေတြ ကိုေရးဖို႕စီစဥ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳေျပာခ်င္တာတစ္ခုကေတာ့ ေရြးထားတဲ့ ၀တၲဳတိုေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ Personal ခံစားခ်က္ကိုအရင္းတည္ေရြးထားတာျဖစ္ ျပီး ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြဟာ လည္းကၽြမ္းက်င္လြန္းလို႕လူတတ္လုပ္ေ၀ဖန္တာမဟုတ္ဖူး ဆိုတာကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့၀တၱဳတို ေတြကေတာ့ -

• ခင္ခင္ထူး - လယ္ၾကားလမ္းကေလး
• ခင္ႏွင္းယု - ခံပြင့္
• မခင္ေလး - ဂီတပ်က္ခ်ိန္
• မ၀င့္(ျမစ္ငယ္) - တိမ္ရိပ္ႏွင္းဆီ
• ေမျငိမ္း - ေတာသူ
• ၀င္း၀င္းျမင့္ (နန္းေတာ္ေရွ႕) - သရက္ကင္းေလးမ်ား
• ၀င္း၀င္းလတ္ - စလူရြက္ ျဖဴ႕လက္၀ယ္ကိုင္မိုးလို႕
• မိုးမိုး(အင္းလ်ား) - မုဒိတာ
• ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၱေလး) - အိပ္တန္းျပန္ငွက္မ်ား
• ႏုႏုရည္ (အင္း၀) - နတ္ေခ်ာ့သူ
• မစႏၵာ - ဆန္ေရ
• ဂ်ဳး - စိမ္းလဲ့ညိဳ

စတာေတြပါဘဲ။

ထပ္ဖတ္ရႈဖို႕ညႊန္းဆိုခ်င္တာမ်ားရွိရင္လည္း လက္ခံၾကိဳဆိုလွ်က္ပါ။

အထီးက်န္ျခင္း

အျမဲျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကိုအၾကာၾကီးေငးၾကည့္ခ်င္တဲ့အက်င့္ ၊ ခဏခဏဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တၲဳတို ၊ မၾကာခဏၾကားဖူးတဲ့ သီခ်င္း ၊ ၾကည့္ဖူးလြန္းလို႔ မ်က္စိထဲစြဲေနတဲ့ရုပ္ရွင္ စတာေတြကို အျမဲျပန္ဖတ္ခ်င္ ၊ နားေထာင္ခ်င္ ၊ ၾကည္ခ်င္တဲ့ အက်င့္တစ္ခု မၾကာေသးမီကမွ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးမွ ၾကည့္ရင္ကားေတြ ၊ လူေတြ ၊ တိုတ္ေတြကိုေတြ႕ေနရတယ္ ။ကားသံေတြလူသံေတြယာ အျခားသူေတြအတြက္သိပ္မထူးျခားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာကားဟြန္းသံေၾကာင့္ ေခါင္းမူးလာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းတစ္ခုတည္းသာရွိတဲ့ အခန္းတံခါးကိုအျမဲလိုလို ပိတ္ထားတတ္တယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ တံခါးမွန္မည္းမည္းကိုေဖာက္ ထြန္းျမင္ရေတာ့ ခပ္မည္းမည္းလူေတြကားေတြဟာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနျပန္ေရာ။ အသံတိတ္ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားၾကည့္ ရသလိုျမင္ဘဲျမင္ေနရေတာ့ သိပ္စိတ္အေႏွာက္အရွက္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။သူတို႔ ငိုေန ၊ ရန္ျဖစ္ေနၾကအုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွမၾကားရဘဲ ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ျမင္ကြင္းကို အားလပ္တိုင္းအျမဲလိုလိုေငးတတ္တယ္ ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စိတ္အာရံုထဲမွာ မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ကြင္းေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ငယ္ငယ္ကပံုရိပ္ေတြ ၊ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ့မ်က္ႏွာကို အနီးကပ္အေသအျခာ ရိုက္ျပထားတဲ့ရုပ္ရွင္ျမင္းကြင္းလွလွေလးတစ္ကြက္ ၊ လိုခ်င္တဲ့စာ အုပ္ကိုစာအုပ္ဆိုင္မွာေတြ႕လိုက္ရလို႔ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ခစားမႈ ၊ အေဖနဲ႕အဆင္မေျပအေလ်ာ့ေပးရတုိင္း နာက်င္ရတဲ့ရွက္ရြံ႕မႈ ၊ အိမ္ကေခြးေလးရဲ့ေဟာင္သံ ၊ ငယ္ငယ္ကဆရာမကိုေပးဖို႔ မုန္႕ဖိုးထဲကစု၀ယ္ခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ ေမႊးရနံ႕ ၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ခန္႕မွအသံမ်ား ၊ မ်က္ႏွာထားမ်ား ၊ ခံစားခ်က္မ်ား ဟာ လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္ထင္ေနတဲ့မွန္မည္းမည္းမွာလာေပၚေနတတ္တယ္။

ေက်ာင္းစာလုပ္မေနရခ်ိန္ ၊ တစ္ခုခုေရးမေနခ်ိန္ ၊ ဖတ္စရာစာျပတ္လပ္သြားခ်ိန္ေတြမွာ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတတ္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းကို ခန္းဆီးစေလးတတ္ရမလား ၊ ပန္အလွစိုက္အိုးေလးတစ္လံုး စာၾကည့္စားပြဲေပၚ တင္ထားရမလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ရုပ္ရွင္ မင္းသမီးရဲ႕ Wallpaper တစ္ခ်ပ္၀ယ္ျပီးနံရံေပၚကပ္ထားရမလား ။ ေၾသာ္မဟုတ္ေသးဘူး ။ သည္လိုရွင္းလင္းျပီး အဓိပၸာရွိစြာ အထီးတည္းဆန္ေနတာပဲေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာလည္းအခန္းရွင္နဲ႕ လိုက္ေရာညီေထြရွိမွာေပါ့ ။ ဟုတ္လိမ့္မယ္…. ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိတယ္ထင္တယ္ ။
အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နာမည္ဆိုးေသာ္လည္း ခံစားရတာ တသိမ့္သိမ့္ေတာ့ရွိတယ္။ ရင္နင့္ေလာက္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ခါခံစားရတတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ခံစားရတာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္ပါသည္။ တစ္ခါကေတာ့ ေအာ္ရယ္မိ မတတ္ပင္ အထီးက်န္တတ္ပါေသးတယ္ဆိုယံုပါ့မလား ။ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ အသိေတြအမ်ားၾကီးပါတဲ့ေပ်ာ္ပြဲစားတစ္ခုမွာ စကားေျပာေဖာ္မရွိဘဲ အထီးက်န္ဆန္လြန္းသည္ထင္၍ တိတ္တိတ္ေလးခိုး ျပန္လာခဲ့ဖူးသည္။ အခန္းေလးထဲျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သူမ်ားေတြမ်ားေပ်ာ္ေနမွာ ပဲလို႔ေတြးမိျပန္ျပီး ၀မ္းနည္းမိျပန္တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကာင္တဲ့ငါလည္း .... ကြယ္။

လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါစကားေျပာၾကည့္လို႔ သိပ္မၾကိဳက္ရင္ မသိမသာေရွာင္တတ္ေသာအက်င့္ဆိုးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတယ္။ သည္လိုအက်င့္ကိုလက္ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပလတ္စတစ္အျပံဳးေတြ ၊ စကားလံုးေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ေခတ္ျပိဳင္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေပါင္းအသင္းရွားပါးလာတာသိပ္ေတာ့မထူးဆန္း ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ျပီးေအာင္မဖတ္ဘူးတဲ့လူေတြၾကားမွာကၽြန္ေတာ္ ဘာသြားျပီးေျပာရမွာလည္. ၊ သူ႕တို႕ေဆာ့ေနၾကတဲ့ဂိမ္းေတြကို ရြတ္ျပရင္ေတာ္ဘာမွန္းမသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ Game Techniques Sharing လုပ္တဲ့သူ႕တို႕စကား၀ိုင္းထဲကိုဘယ္လို ၀င္မလဲ ။ တစ္ေယာက္နဲ႕အဆင္မေျပရံု နဲ႕တင္ေနာက္အသစ္ တစ္ေယာက္ရွာေနသူေတြၾကားမွာ ရည္းစားရသြားျပီျဖစ္တဲ့ခ်စ္ရသူကိုမေမ့ႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို ဘယ္သူက ေကာင္းခ်ီးေပးမွာလည္း ။ သြားစမ္းပါကြယ္ ...။
သည္လိုနဲ႕ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေနတဲ့အခ်ိန္က မ်ားလာတတ္တာေပါ့။
+++++++++
ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္လိုလက္ရ တစ္ေယာက္ေယာက္ကရည္ညႊန္း ရင္ "အရပ္ရွည္သေလာက္ပိန္ေသာ" ၊ "စကားမ်ားသေလာက္ လူေတာမတိုး ေသာ" ၊ "စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ" စတဲ့နာမ၀ိေသသန ေတြတဲ့ယွဥ္တြဲမိလိမ့္မယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုနားလည္တယ္လို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တစ္ခါတစ္ခါစိတ္ကမပါဘဲ လက္ကထလုပ္မိတာရွိတတ္သလို ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ့လည္းေသခ်ာရည္ရြယ္ထားသည့္တိုင္ေမ့ေလ်ာ့သြားတတ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နားေထာင္ရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လိုရႈိက္ၾကီးငင္ငိုတတ္ေသာ္လည္း ၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွအမ်ားမ်က္ရည္က်ေလာက္တဲ့ ွဇာတ္၀င္ခန္းေတြကို အူတက္မတတ္ရယ္ခ်င္မိ္တယ္ ။ မခက္ဘူးလား ။ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာအျမဲ သမရိုးက်ျဖစ္တည္ေနတဲ့ သဘာ၀အမွန္တရားတစ္ခုမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ သူတစ္ပါးအားက် အတုယူလာေအာင္ ၾကိဳးစားေနျပရမယ္ ဆိုျပီးျပဌာန္းထားတဲ့ဘာ သင္ရိုးညႊန္းတန္း ဥပေဒမွမရွိေစရဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမ်ားအၾကိဳးအတြက္ အနင့္နာခံေသာ Hero ဆန္ေသာလူမ်ိဳးကို အားက်ပါသည္။ "တို႔ကေတာ့မွန္တာလုပ္ဟုတ္တာေျပာဘဲ၊ သူမ်ားေကာင္းဖို႕အတြက္အျမဲဦးစားေပး ခဲ့တာ" လို႔ မဟုတ္ဘဲအရွက္မရွိလုပ္ၾကၤ ကိုယ္ရည္ေသြးတတ္သူေတြကို ဟန္လွခ်ည့္ဟုအားက်ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ဟန္ေဆာင္အျပံဳးတစ္ခု ျပံဳးရန္ပင္ပါးေညာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္ထဲကမပါတဲ့အေျပာေတြ၊ အျပၤဳးေတြကို ၾကိဳးစားလုပ္ၾကည့္လို႔ မရေတာ့လက္နက္ခ်ခဲ့ရတယ္။ ေရေပၚဆီဟန္ေဆာင္သူေတြရဲ့ "သိပ္အတၲၾကီးတဲ့ေကာင္ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲသိတာ " စတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ ေ၀ဖန္မႈေတြကိုၾကားရေတာ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကကၽြန္ေတာ္ရယ္မိပါ တယ္။ ဟုတ္မွာပါကြယ္..... ။

ဒါမွမဟုတ္တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္လိုက္ေရာေရာေပးကမ္းေပါင္းသင္းျပီး လူေတာထဲ၀င္ၾကည့္ဖို႕ က်ေတာ့ေရာ ၊ ၀တၱဳေတြ ၊ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲမွ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕တဲ့သူေတြကို အားက်ေလးစားဖူးသည္။ ခက္ေနသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္က မိမိပိုင္ ပစၥည္းတစ္ခုအားသူမ်ားကို ေပးငွားရန္ပင္တြန္႔တိုတတ္သည္။
+++++++++

ကၽြန္ေတာ္ဟာအျပင္ထြက္ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ျပင္းတဲ့သူ ပါ။ ခရီးတစ္ခုရဲ့ ပန္းတိုင္ကိုေျဖးေျဖးေလးနဲ႕ေအးေဆးေလးသြားခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳး။ ရထားနဲ႕သြားရင္ျမန္ျမန္ေရာက္မွာစိုးလို႕ ဘတ္စ္ကားစီးသြားခ်င္တဲ့သူပါ။ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႕ထက္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရရင္ေလွ်ာက္ျပီးသြားခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးလမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ထက္ ပင္အခန္းထဲထိုင္ေတြး၊ေငးေနရတာ ကိုပိုလို႕ေတာင္ၾကိဳက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား.... ။ သည္လိုအထီးက်န္တယ္ဆိုတာ ၾကာေတာ့လည္းေနသားက် ေနပါျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အနီးနားမွာမရွိတဲ့ အေ၀းကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးလြမ္းရတာကို နည္းနည္းမွမႏွစ္သက္ပါ။ ကိုယ့္ရင္ထဲကတကယ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို အသံမနိမ့္အျမင့္ ၊ အဆြဲအငင္ႏွင့္ေဖာ္ျပရမည့္ ပညာကိုလည္းမကၽြမ္းက်င္။ သည္လိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ရမည္ ကိုေၾကာက္လာပါသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ ...ပါးစပ္ရွိတဲ့လူတိုင္းဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာလို႕ရတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ ကိုယ္ရဲ့ခံစားခ်က္အမွန္ေတြကို တန္ဖိုးေလ်ာ့မသြားေစခ်င္ဘူး။ သည္ေတာ့ေရာ ဘာလုပ္စရာရွိေသးလို႔လည္း ။ အခန္းေလးထဲမွာ စာဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ၊ သီခ်င္းနားေထာင္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခံစားခ်က္ေတြကိုတစ္ေယာက္ထဲေပါက္ကြဲ.......... ။ ။

+++++++++
သည္လိုနဲ႕ ေနသားက်လာတဲ့တိုင္ ကၽြန္ေတာ္အထီးက်န္မႈတြင္ေျခ မျငိမ္ေသးပါ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာ ၊ စိတ္ကပါေသာ္ရွိမပါေသာ္ရွိ မ်က္ႏွာကတျပံဳးျပံဳးႏွင့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းစံုက်င္လည္ေနတဲ့ လူေပၚလူေဆာ္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္ဖူးသည္ ။သည္လိုျဖစ္ေအာင္ငါဘယ္လိုၾကိဳး စားရပါ့မလဲ။ မ်က္ႏွာကိုရႊင္ရႊင္ထား ၊ လူထဲစကားေျပာနီးေလ့က်င့္ ၊ "ဦးႏု" ရဲ့ "မိတၱဗလဋီကာ " ကိုလက္ကိုင္ထား .... ျပီး ။ ေတာ္ပါျပီေလ လူေပၚလူေဆာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေတာ့လည္းဘာလုပ္မွာလည္း ။သည္ လိုလူေတြရဲ့ေနာက္ဆံုးက်ဆံုးခ်ိန္ကိုျမင္ၾကည့္စမ္းပါ ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားရြံ႕ရွာဖို႕ေကာင္းလိုက္သလဲကြယ္ ။ ေလာကမွာ အစစ္အမွန္ကလြဲျပီး ဘယ္ဟာမွၾကာၾကာမခံဘူး ။ သည္လိုလိုရာဆြဲတဲ့အေတြးေတြနဲ႕ အခန္းေလးထဲက ေငးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိထင္ပါရဲ့ ။ ။

++++++

၂၀၀၆ ခုႏွစ္အမ်ိဳးသားစာေပဆုမ်ား

၂၀၀၆ ခုႏွစ္အမ်ိဳးသားစာေပဆုမ်ားစာရင္းကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာျပီး ျပီလို႕သိရပါတယ္။ သည္ႏွစ္မွာ ေတာ့ ၀တၲဳရွည္ဆု မေပးျပန္ပါဘူး ။ ခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ျမန္မာ့၀တၲဳရွည္မ်ား ထုတ္ေ၀မႈႏုန္းလည္းနည္းလာျပီး အေဟာင္းေတြကိုျပန္ျပန္ထုတ္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။

ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ဆုရ စာအုပ္စာရင္းမွာ-

• (၀တၱဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္) - ၾကည္ႏိုင္ ၏ "ေဗထီသံ၀တၱဳတိုမ်ား"

• (လူငယ္စာေပ) - မစႏၵာ ၏ "ပန္းပြင့္ခေရႏွင့္အျခား ၀တၱဳတိုမ်ား"

• (ဘာသာျပန္- ရသ) - ေမာင္ေပၚထြန္း ၏ "ကံၾကမၼာအက်ဥ္း သား" (Mere Naam Joker by K. A.ABBAS)

• (ဘာသာျပန္- သုတ) -ေက်ာ္၀င္း၏ "ကမၻာျပားျပီ (၃ တြဲ)" (A Brief History of The Twenty-First Century by Thomas L. Friedman)

• (သုတပေဒသာ - ရိုးရိုးသိပၸံ) ေက်ာ္ဦး ၏ "ေနသူရိန္၏ အရွိန္အ၀ါေအာက္မွာ"

• (သုတပေဒသာ - အသံုးခ်သိပၸံ ) - ေနမ်ိဳးႏိုင္ ၏ "စီးပြားျဖစ္သစ္ခြစိုက္ပ်ိဳးေရး"

• (ႏိုင္ငံေရးစာေပ) မႉးသမိန္ ၏ "ဘံုဘ၀ ၾကံဳေတြ႕ရဇာတ္လမ္းမ်ား"

• (ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္) ျမင္းမူေမာင္ႏိုင္မိုး ၏ ''ဘ၀ေက်ာင္းမွေစာင္းခတ္သံ ကဗ်ာမ်ား"

• (ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ အႏုပညာဆိုင္ရာစာေပ) သွ်င္ေထြးယဥ္ (မႏုႆ) ၏ "ေမယုေတာင္စြယ္ၾကားမွ ေသြးခ်င္းေမာင္မယ္မ်ား"
  

• (တစ္သက္တာစာေပဆု) - ေဒၚၾကန္ (မၾကန္)

တို႕ျဖစ္ပါသည္။
(ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ သာျဖစ္၍ တစ္စံုတစ္ရာ အမွားအယြန္း အၾကြင္းအက်န္မ်ားသိရင္ ျပင္ေပးၾကပါ )

ဆုရဆရာ ၊ ဆရာမ မ်ားအားလံုးအတြက္ ေလးစားဂုဏ္ယူလ်က္

ဘ၀အလြမ္းအိမ္

အိမ္ဆိုတာ ဘ၀ရဲ့ခ်ည္တိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အေျခအေနအရ အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ မၾကာခဏေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္ (၅) ႏွစ္သားအထိ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႕ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ေနခဲ့ရသမွ် ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မ်ားမဟုတ္ခဲ့။ ထိုကိစၥသည္ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုး ႏွင့္ေနခ်င္လွခ်ည့္လို႔လည္းဆႏၵ မရွိခဲ့ပါ။ ခုအသက္အရြယ္က်ေတာ့ေရာ မိမိႏိုင္ငံရဲ့ေျမလတ္ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕မွာအေျခ ခ်ေနထိုင္လိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ယိုးတိုးေယာင္ ေတာင္ရွိေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕ ေ၀းပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ့ ပထမဆံုးအိမ္ကေလးဟာ သံုးပင္ေလးခန္းအိမ္ေသးေသး ေလးျဖစ္သည္။ ေရွ႕ေပႏွစ္ဆယ္ ၊ ေဘးေပေျခာက္ဆယ္ ၀န္းျခံေလးထဲမွ ထရံကာ၊ ၀ါးကပ္မိုးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ရဲ့ေျမခံဟာနိမ့္ လို႕မိုးရြာရင္အိမ္ထဲေရ၀င္တတ္ေသး တယ္။ မိုးသည္းတဲ့ ည၊ေနာက္ေန႔ နံနက္ေတြမွာအိမ္ေျခ တစ္ခင္းလံုးဗြက္ထလို႔ ။ မွတ္မိသမွ်ေတာ့ အိမ္ေဘးမွာ မန္က်ည္းပင္ၾကီးတစ္ပင္ ၊ အိမ္ေရွ႕မွာတမာပင္ေပါက္တစ္ပင္ႏွင့္ စကၠဴပန္းရံုတစ္ရံု၊ အိမ္ေနာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်ိဳေသာ္လည္း ပိုးကိုက္မလြတ္တဲ့ မာလကာပင္တစ္ပင္ရယ္နဲ႕ အဘြားရဲ့ ဂမုန္းပင္ေတြရွိတယ္။ အိမ္ေရွ႕ကေနၾကည့္ရင္ မီးဖိုတဲအထိ အိမ္ခန္းအားလံုးျခံဳျမင္ ႏိုင္တာေသခ်ာတယ္။

ငယ္ငယ္ကအိမ္ေလးအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တိုင္း အေတာ္ေလးကိုေသးငယ္ႏံုခ်ာျပီး တဲသာသာေလးျဖစ္ေနျခင္းပင္ ။ ထိုစဥ္ကေတာ့ အဆင့္အတန္း၊လူတန္းစားခြဲျခားမႈ စိတ္ညံ့တို႔ လိမ္းက်ံခံရျခင္းမရွိေသးတဲ့ အရြယ္မို႔ ေသးစုတ္ႏံုခ်ာမႈကို မသိခဲ့ရပါ။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္း ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္းသူလိုကိုယ္လို ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရွက္ရြံ႕အားငယ္မႈလည္း မျဖစ္ခဲ့ ။ေနာင္ေနာင္ခုခါက်မွ မိမိေနခဲ့ရတဲ့အိမ္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္ယွဥ္ၾကည့္မွ ေတာ္ေတာ္စုတ္ပါ့လားလို႔ အလန္႕တၾကားသတိျပဳမိသည္။ သို႕ေသာ္ခုခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေလးႏွင့္ကြာလွမ္းခဲ့ရ ျပီ ၊ ျပီးေတာ့အိမ္ေလးလည္းမရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား (အိမ္ေလးကိုဖ်က္ျပီး တိုတ္ေသးေသးေလးေဆာက္ျပီးခဲ့ျပီ) ။

မွတ္မွတ္ရရ တိုက္အုတ္ျမစ္ခ်ရန္ ထိုအိမ္ေလးကိုဖ်က္သည့္ေန႔က အဘြားငိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ငိုတာလည္း စဥ္းစားလို႕မရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေသးေသးေလးကို တိုက္ေဆာက္မွာမဟုတ္လား အဘြားရဲ့ ၊ ေနာက္ေနာက္မိုးရြာရင္ ေလတိုက္ရင္လည္းမပူရေတာ့ဘူး ၊ ေႏြက်ရင္လည္း မီးေရးထင္းေရးမပူရေတာ့ဘူ း ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထဲ မွာတစ္လံုးထဲေသာတိုက္ျဖစ္မွာမဟုတ္လား ။ ကေလးေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ ငိုေနသူကိုလည္းကေလးျပီျပီ ျပက္ရယ္အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနခဲ့ဘူးတယ္ ။

အဘြားဟာ ပခုကၱဴအနီးက ေပါင္ေလာင္ကန္ရြာသူအညာသူ စစ္စစ္ၾကီးျဖစ္သည္။ အညာသူ ဆိုေပမယ့္အဘြားဟာအသား လတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္အေဖေရာ အေမပါအသားလတ္ၾကပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္သာသူတို႕အားလံုးထဲမွာ အသားအညိဳဆံုးပါ ။ :D ) ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေစာဆံုးမွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာေရာ အဘြားကေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္လူ႕ေလာကထဲကို အေမ့၀မ္းမွတဆင့္ ၀င္ခဲ့ရေပမယ့္ ေမြးကင္းစကၽြန္ေတာ့္ကို ပထမဆံုးေပြ႔ေထြးသူမွာအဘြားပင္။

ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အဘြား (အေမ့အေမ) ကိုေပးဆပ္သူအျဖစ္သာေတြ႔ ခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အစိုးရိပ္လြန္ကဲသူ ၊ ပိန္ေသာ္လည္းက်န္းမာေရးေကာင္းသူ ၊ လူကဲခတ္ေတာ္သူ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တံခါးတဲ့တဲ့ တစ္ေန႕လံုး လိုလိုမပ်င္းမရိ ထိုင္ေနတတ္တဲ့ ခပ္ခ်ည့္ခ်ည့္ မယ္ၾကီးအို တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ။ အဘြားသည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုသူငယ္ငယ္ ကအေၾကာင္းေတြကိုစိတ္လိုလက္ရ ေျပာေျပာျပတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါကၽြန္ေတာ္စာက်က္ရင္ နားစြန္႕ေနတတ္ျပီး သူၾကားဖူးနား၀ ေတြကိုေဆြးေႏြးတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ အဘြားစကားေတြဟာ နားထဲကို၀င္ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့အေလးအနက္မထားမိပါဘူး ။ ဟုတ္တယ္ေလ တစ္ခါကကၽြန္ေတာ္ "ငလ်င္" အေၾကာင္းက်က္ေနတယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွတ္ရခက္တဲ့ ေျမငလ်င္ရဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေခါင္းထဲျဖစ္ညွစ္သြင္းေန ရခ်ိန္မွာ အဘြားေျပာတာက "ေရွးလူၾကီးေတြေျပာ တာကေတာ့ငလ်င္လႈပ္တယ္ ဆိုတာေျမၾကီးကိုထမ္းထားတဲ့ ငရဲသားေတြပခုန္းေျပာင္းတာတဲ့" ။ ကၽြန္ေတာ္ကဟုတ္လားလို႔ စိတ္မပါတစ္ပါေျပာျပီး ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ျပံဳးလိုက္မိတယ္ ။ အဘြားစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့။ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႕အမွ် လူရာသြင္းအေရးေပးခံ ခ်င္တဲ့လူအိုေတြရဲ့ စိတၱေဗဒကို ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာမိပါရဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ သည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္စာရဖို႕က ပိုအေရးၾကီးေနတယ္ေလ။ အိမ္မွာအျမဲရွိတဲ့ သူကိုဘယ္အခ်ိန္ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ ရပါတယ္ ။ သည္လိုနဲ႕ ပဲေျမးအေပၚ အျပစ္မယူဘဲ ခြင့္လႊတ္တဲ့အဘြားရဲ့ ေမတၱာအရိပ္ေအာက္မွာ အမွားေတြကိုေတာင္းပန္၀န္ခ်ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္အျမဲေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ပါတယ္ ။အေလ်ာ့ေပးလိုက္ေလ်ာျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာမ်ားလား ....အဘြားရယ္ ။

အဘြားငယ္စဥ္ကတည္း ကပင္အၾကီးဆံုးသမီးျဖစ္၍ အရာရာမွာအေလ်ာ့ေပးခဲ့ ရဟန္တူသည္ ။ အဘြားေအာက္က ေမာင္ေတြ၊ ႏွမေတြက ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္တတ္ၾက ေသာ္လည္းအဘြားစာမတတ္ခဲ့ပါ။ မိဘႏွင့္ အတူမိသားစု တာ၀န္ကိုငယ္ငယ္ကတည္းကထမ္းခဲ့ရေပသည္။ အဘြားအသက္(၂၀) ေက်ာ္အရြယ္မွာ ္တစ္ရြာသားအဖိုးႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္အဘက ပခုကၠဴနယ္ ပဒိုင္းျခံဳရြာသားျဖစ္ျပီးအိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္မွာ အဘြားတို႕ရြာကိုလိုက္ေနခဲ့သည္ ။ အဘိုးဟာ "ပုတ္ထမ္းေစ်းသည္" ျဖစ္ျပီးဆင္းဆင္းရဲရဲမိေထြး နဲ႕ေနရသူျဖစ္္တယ္လို႕ု အဘြားမၾကာခဏ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေခတ္မွာ ပုတ္ထမ္းေစ်းသည္ လို႕ေျပာရင္ဘာလုပ္မွန္း သိမယ္မထင္ပါဘူး။ ေရွးကအညာမွာ အလွကုန္နဲ႕ အ၀တ္အထည္ေတြကို ပုတ္ထဲထည့္ျပီး တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ လည္ေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြရွိပါတယ္ ။ သူတို႕တစ္ေတြဟာ ပုတ္ႏွစ္လံုးကိုဦးပဲ့ ထမ္းျပီးေရွ႕မွာ ကုန္ေတြထည့္၊ ေနာက္ထဲမွာေတာ့ ေရာက္ရာမွာအိပ္ဖို႔ အိပ္ရာခင္း ၊ ခ်က္ဖို႕ျပဳတ္ဖို႕ စားအိုးစားခြက္ ၊ ဆန္ ဆီ ဆား အစံုပါပါတယ္။ သူတို႕ေရာင္းက်တဲ့ကုန္ေတြဟာ ေစ်းအေပါဆံုး အလွကုန္၊ အ၀တ္အထည္ ေဒသထြက္စတာေတြျဖစ္ျပီး ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးရဲ့ နယ္ေပါင္းစံု မွာတစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ ေရာင္းက် ၀ယ္က်တာပါ။ အရပ္အေခၚေတာ့ "အေရာင္းအ၀ယ္ထြက္တယ္ေပါ့ " ။ သည္အလုပ္ကို ခုတိုင္အညာက ကၽြန္ေတာ့္ဦးၾကီး ၊ ဦးေလးေတြလုပ္ၾကဆဲပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ အေရာင္းအ၀ယ္ထြက္ရင္ သံုးေလးငါးလေတာ့ ၾကာၾကတာပဲတဲ့ ။ဒါေပမယ္ သူ႕ေခတ္နဲ႕သူအခါ ၊ သူ႕အရင္းႏွီးနဲ႕သူေတာ့ (ပင္ပန္းသေလာက္) အျမတ္ေလးေတာ့ရတဲ့အလုပ္တစ္ခုပါ ။

အဘြားဟာ စိတ္ပူပန္တတ္လြန္းသူပါ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ၊ ျဖစ္ဖို႕အခြင့္အေရးနည္တဲ့ ၊ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ကိုယ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကိုေတာင္ အျမဲေတြးပူေနတတ္တဲ့ သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဘိုးမ်ား သည္ေလာက္အၾကာၾကီး ခရီးထြက္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားစိတ္ပူရွာ လိုက္မလဲ။ စိတ္ပူဖို႕အခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ပင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲအလုပ္ နဲ႕လက္နဲ႕မျပတ္လုပ္ေနခဲ့ရသလား ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိဖူးသည္။ သတင္းအဆက္အသြယ္ရဖို႕ ေနေနသာသာ ဘယ္ရပ္ဘယ္ဆီသြားမွန္းပင္ ေသခ်ာေရရာမသိ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ေမြး၀မ္ေၾကာင္းကဒါပဲ မဟုတ္လား ၊ ဘ၀မွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈ ေတြအတြက္ ေခၽြးေတြ ၊ မ်က္ရည္ေတြ ၊ လြမ္ေဆြးမႈ အပူအပင္ေတြကို စေတးခဲ့ၾကရ တာမဆန္းပါ။

အဘြားႏွင့္အဖိုးမွာ သားသမီး (၅)ေယာက္ထြန္းကားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ကသားသမီး ေလးေယာက္လံုးပ်က္စီး ခဲ့ရျပီး ေနာက္ဆံုးသမီးေလး (ကၽြန္ေတာ္အေမ) သာအဖတ္တင္ခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့သမီးေလးကို အဘိုးတို႕တုန္ေနေအာင္ခ်စ္ေပလိမ့္ မည္။ သမီးေလးရဲ့ ဘ၀ေရွ႕ေရးကိုလည္း ေတာသူေတာင္သားအျမင္ႏွင့္ ဥာဏ္မွီသေလာက္စဥ္းစားမိခဲ့ ၾကေပလိမ့္မည္။ သည္လိုႏွင့္ဘ၀တိုးတက္ေရး သမီးေရွ႕ေရးအတြက္ ျမိဳ႕မွာအေျခခ်ဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ဒါေပမယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အဘိုးတို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳးပမ္းခဲ့ ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာ့ ျမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးက အိမ္၀န္းတစ္ျခမ္းေလးကို ၀ယ္ကာမိသားစုေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ တဲသာသာအိမ္ေလးကိုေဆာက္ျပီး မိသားစုရုန္းကန္ခဲ့ၾကရသည္။ အဘိုးကအေရာင္းအ၀ယ္ ဆက္လုပ္သည္။ အဘြားကေတာ့အိမ္တြင္း ကိစၥေတြ ၊ သမီးေလးကိစၥေတြနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ရေတာ့ တယ္။ "ဟဲ့ငါတို႕ ဟာတဲစုတ္နဲ႕ေနခ်င္ေနရမယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ အစားအေသာက္ ၊ အ၀တ္အစားလည္း လူႏွင့္တန္ေအာင္ေတာ့၀တ္ရစားရပါတယ္။ မင့္ဘကနဖူး ကေခၽြးေျခမက်ေအာင္ရွာေကၽြးခဲ့ရွာတာ ကလား" အဘြားမၾကာခဏေျပာတတ္တဲ့ စကားပါ။ အဘြားတို႕အိမ္ေလးဟာ အေနစုတ္ခ်င္စုတ္ခဲ့ ပါလိမ့္မယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ မိသားစုစည္းလံုးမႈ ၊ ၾကိဳးစားမႈ ၊ နားလည္မႈတို႕နဲ႕ေတာ့ေႏြးေထြး ေနခဲ့ပါလိမ့္မည္။

သည္လိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အေမလည္း (၁၀) တန္းေအာင္ကာ တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ျပီ ၊ အဘတို႕လည္း ဆိုက္ကားတစ္စီးေထာင္ႏိုင္လာ ျပီး သိုးအုပ္တစ္အုပ္လည္းရွိလာခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ...အေမေနာက္ဆံုး ႏွစ္မွာအဘိုးအေရာင္းအ၀ယ္ထြက္ရင္း လူသတ္ခံရသည္။ သထံုနယ္ဇင္းက်ိဳက္ ဘက္ကရြာတစ္ရြာမွာလို႕ ၾကားတာပဲလို ႕ ေျပာဘူးသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သမီး ၊ ဇနီးႏွင့္ေ၀းရာ တစိမ္းနယ္မွာ အဘိုးကြယ္လြန္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာပါ။ အေမေက်ာင္းျပီးဖို႕ အဘြားအေတာ္ေလးရႈန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ဆိုက္ကားတစ္စီး ႏွင့္ သိုးအုပ္ကိုေရာင္းကာ ေက်ာင္းသူအတြက္ ခ်ိဳးျခံခဲ့ရသည္။ အေမေက်ာင္းျပီး၍ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ရမွ အသက္ရႈေခ်ာင္ သြားရသည္။အေမအလုပ္ရေတာ့ ပခုကၠဴနားက မန္က်ည္းပင္မႈ ရြာကေလးမွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ညေနမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ျပန္လာရသည့္အေမ့ကို အဘြားအိမ္ေရွ႕မွ ညေနတိုင္းေမွ်ာ္ခဲ့ ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေမလည္းပခုကၠဴျမိဳ႕ေပၚကေက်ာင္းေျပာင္း ရျပီး ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စအေဖႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ အေဖလည္းအဖိုးကဲ့သို႕ ဆံထံုးေနာက္ေသွ်ာင္ပါခဲ့ ကာအဘြားတို႕အိမ္ေလးဆီေျပာင္းလာ ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေခ်ာင္းဓာတ္ေျမ ၾသဇာစက္ရံုမွာအလုပ္ လုပ္ရျပီး တစ္ပတ္တစ္ခါမွ ညၾကီးမင္းၾကီး ၉ မိုင္ေက်ာ္ခရီးကို စက္ဘီးစီးျပန္လာရသည့္အေဖ့ ကိုအေမတို႔အဘြားတို႔ေမွ်ာ္ခဲ့ရပါ လိမ့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြး ၊ အေဖလည္း ဆည္ေျမာင္းဘက္မွာအလုပ္ရ ျပီးျပည္ဖက္ကိုေျပာင္းရသည္။ ေနာက္က်ေတာ့ စီးပြားေရးေလးေတာင္သာလာျပန္ေတာ့ အဘြားရဲ့တဲေလးကိုဖ်က္၍ တိုက္တည္ခဲ့သည္။ အေျခအေနအရ အဘြားမကန္႕ကြက္ ခဲ့ေသာ္လည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမွာေသခ်ာ သည္။ သည္အိမ္ေလးဟာအဘိုးရဲ့ေခၽြးေတြ ၊ ေသြးေတြ ၊ အသက္နဲ႕ေရာရင္ျပီးေဆာက္ခဲ့ရ တာမဟုတ္လား ။ ျပီးအဘြားရဲ့ ပူပင္မႈေသာက မ်က္ရည္ေတြ ၊ ခ်ိဳးျခံေခၽြတာမႈေတြ စြန္းထင္းေနတာမဟုတ္လား ။ ဒါေပမယ့္......... ။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့အဘြား ပခုကၠဴျမိဳ႕ေလးကိုပါစြန္႕ခြာခဲ့ရသည္ ။ "အေမရယ္ ၊ သားေလးလည္းမိစံုဖစံု အျမဲအတူတူေနရတာေပါ့ ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟိုမွာအိမ္ရတယ္အေမရယ္။ အက်ယ္ၾကီးပဲ။ မိသားစုေလးအတူတူေနၾကရေအာင္ပါအေမရယ္ေနာ္ " ဆိုတဲ့သမက္ရဲ့ စကား ၊ သမီးႏွင့္ေျမးေလးရဲ႕ေနာင္ေရး ဒါေတြကိုစဥ္းစားျပီး ျမိဳ႕ေလးကိုပါအဘြားစြန္႕ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ေတာ့အစိုးရ၀န္ထမ္း အေဖေျပာင္းရတဲ့ျမိဳ႕ေတြမွာကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြႏွင့္အတူလိုက္ေျပာင္းေနရတဲ့အဘြား ကိုေတြ႕ရတယ္။ ျပည္ ၊ေနာက္မေကြး ၊ ေနာက္စစ္ကိုင္း ေနာက္တစ္ဖန္ျပည္ကိုတစ္ခါထပ္ ေျပာင္း ။ ေျပာင္းရသမွ်ျမိဳ႕ေတြ မွာလည္းအိမ္ထဲ ကအိမ္ျပင္မထြက္ဘဲ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ခံုမွာ အျမဲလိုလိုထိုင္ေနတတ္တဲ့ အဘြားကိုေတြ႕ရတယ္ ။ သားသမီးေတြရဲ့ အပူကိုကိုယ့္အပူ နဲ႔မျခားစိတ္ပူေပးတတ္တဲ့ ၊ ဘာမွလည္းစြမ္းေဆာင္မေပးႏိုင္တဲ့ မယ္ၾကီးအို ၊တစ္ဦးတည္းေသာသမီးကေမြးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာေျမးအေပၚ အသည္းေပါက္ေအာင္ ခ်စ္ရွာတဲ့ဘြားေအတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လည္ေတြ႔ရျပန္တယ္။ အဘြားဟာကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ငယ္ကအိမ္ေလး အေၾကာင္း ၊ အေမငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းခဏ ခဏေျပာျပတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘြားဟာတစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ျပန္ရတာကလြဲလို႕ ျပန္ခ်င္လွခ်ည္ရဲ့လို႔ ၊ လြမ္းလွခ်ည္ရဲ့လို႔ မေျပာရွာပါဘူး ။ အဘြားဟာ မ်ိဳသိပ္တတ္တယ္မဟုတ္လား။

ေနာက္ "ျပည္" ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ၾက ျပန္တယ္။ အိမ္ပံုစံကို ကိုယ္တိုင္ဆြဲရင္းအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ အေဖက ဒါအေမ့အခန္းလို႔ အဘြားကိုျပတယ္။ ကြန္တိုေတြ ၊ စေကးေတြ ၊ေဒါင့္ခ်ိဳးေတြ ရႈပ္ရွက္ခက္ေနတဲ့ အေဖရဲ့အိပ္ပံုကို အဘြားေသခ်ာၾကည့္ေနပါတယ္။ "ေအာင္မေလးမင္းႏွယ္ ကြယ္၊ မင္းအိမ္ျပီးသည္အထိ ငါေနရဦးမွာလား" ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရယ္ျပီး က်န္းမာေရးသည္ေလာက္ေကာင္းတဲ့အဘြား ကေနရဦးမွာပါလို႔ ေျပာမိၾကတယ္။ အဘြားကမိန္႕မိန္႕ၾကီးျပံဳးလို႔ ၊ ေနာက္ေတာ့အဘြားျငိမ္က်သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုအေတြးနက္ေနပံု ပဲမ်က္ရည္ေတြလည္း၀ဲလို႔။ ဘာမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာလဲ အဘြားရယ္ ၊ အိမ္သစ္ေလးက တစ္ကယ္ကိုေခတ္မီတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ ငယ္တုန္းကအိမ္ေလးနဲ႕ မ်ားကြာပ။ အဘြားအေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အေတြး ၊ တန္ဖိုးထားမႈ ခံစားခ်က္ေတြ ဟာေတာ္ေတာ္ကြာပါလိမ့္မည္။

ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးေကာင္းလွပါတယ္ ဆိုတဲ့အဘြားဟာ ကၽြန္ေတာ္(၁၀) ႏွစ္စမွာပဲ အစာအိမ္ျပည္တယ္တဲ့ ေရာဂါႏွင့္ေဆရံု တက္ရပါတယ္။ သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္ အတြက္မေျပာပေလာက္တဲ့ ခြဲစိတ္မႈဟာ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အဘြားအို အတြက္ျပန္နလံမထူ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ ေဆရံုကေနာက္ဆံုး အိမ္ျပန္သယ္သြားဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာထဲကအိမ္ေလ း (အေဖ့စိတ္ကူးအိမ္ကလည္း မျပီးေသးပါ) ဆီကို အဘြားကိုျပန္သယ္လာရတယ္ ။ မိုးေမွာင္ေနတဲ့ ေန႔လည္တစ္ခုမွာအဘြား ဆံုးတယ္။ ပူေလာင္လွတဲ့ ငိုေၾကြးသံေတြၾကားမွာ အားလံုးကိုေက်ာခိုင္းသြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အဘြားကိုကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ၾကားမွ ျမင္ရတယ္။ အဘြားရက္လည္တဲ့ေန႔ မွာအေမကေျပာတယ္။ "ဘာပဲေျပာေျပာ မင္းအဘြားမဆံုး ခင္အေမတို႔ျပဳစု လိုက္ရပါတယ္ကြယ္။ ေနာက္ျပီး အိမ္မွာပဲဆံုးရွာတာပါ။ေဆးရံုမွာမဟုတ္တာကို ပဲမင္းအဘြား၀မ္းသာရွာမွာပါ။ ႏို႕မို႔ဆိုရင္ ၀င္းထဲေတာင္၀င္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး ။ " ။ ဟုတ္ပမလားအေမရယ္ အဘြားေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူေခါင္းခ်ခ်င္တဲ့ေနရာဟာ သည္အိမ္ဟုတ္ပမလား .......? ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အေမ့ကို ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ ။

ုျပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလလယ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ခဲ့ သည္။ (၁၀) တန္းျပီးေနာက္ ပညာေရးအတြက္ မိမိႏိုင္ငံကိုေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ရျပီး မွတစ္ဖန္အလည္ျပန္လာျခင္းပင္ ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ဟာ (မိဘမ်ားေျပာင္းေရႊ႕ရာ) ေရႊဘိုမွာျဖစ္သြားျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္သစ္ကို ၀င္၀င္ခ်င္း အိမ္တံခါးႏွင့္တည့္တည့္ ကုလားထိုင္မွာထိုင္တတ္သည့္ အဘြားကိုသတိရမိသည္။ သည္အိမ္သစ္မွာေတာ့ အဘိုးႏွင့္ အဘြားတို႕ဓာတ္ပံုေတြခ်ိတ္ထားတာေတြ႕ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလႉတုန္းကရိုက္ထားသည့္ဓာတ္ပံုထဲက အဘြားရဲ့အျပၤဳးဟာ အသက္ပါလွရံုသာမက ေဆးသားကလည္းစိုေနတယ္။ ေဘးကအဖိုးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကေတာ့ေရွးကပံုကို ပံုၾကီးခ်ည့္ျပီးကူးထားလို႔သိပ္မထင္ရွားပါ။ တို႔အရင္တုန္းက အိမ္ေထာင္စုစာရင္း အတြက္အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ျပီးမိသားစု ဓာတ္ပံုရိုက္ခံၾကရတုန္းကပံုလို႔ အေမေျပာတယ္။ ပံုဘယ္ေလာက္ပဲ ၀ါး၀ါး အဘရဲ့အျပံဳးက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ထူးဆန္းေနတယ္ ။ ဟုတ္ပါရဲ့ သည္လိုအျပံဳးမ်ိဳးကို မျမင္ရတာၾကာျပီ ။ အဘရဲ့အျပံဳးကေက်နပ္ အားရေနတဲ့အျပၤဳးမ်ိဳး ။ ဟင့္အင္း ။ ဒါတြင္မကေသးဘူး ငါ့ေခၽြး ၊ ငါ့ေသြး ၊ ငါ့ကိုယ္ပိုင္ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ရလာတဲ့ ငါ့မိသားစုအတြက္ငါ့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ပဲဆိုတဲ့ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ယံုၾကည္တဲ့အျပံဳး မ်ိဳး ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးျပင္းလာရတဲ့ ေခတ္ ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မိမိရဲ့အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ဥစၥာအတြက္ မိမိကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းပင္ပန္းခံၾကိဳးစားမႈ မပါဘဲ သူတစ္ပါးကိုဒုကၡေပး ေခ်ာက္ခ် အျမတ္ထုတ္ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့ ပုဂၸိဳလ္ေတြဆီမွာ မေတြ႔ႏိုင္တဲ့အျပံဳးမ်ိဳးပဲ။ ပကာသနကင္းမဲ့ပါေစမိမိအရည္အခ်င္းႏွင့္ရေသာတစ္စံုတစ္ခုကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဂုဏ္ယူျပံဳးႏိုင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားရဦးမွာ လဲ ? ။ ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲမွာ ဘရဲ့အိမ္ေလးဟာ ေမတၱာေစတနာေတြေၾကာင့္ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သြားတာပါပဲ ။ ။

စာေမးပြဲ အလြမ္း ( သိေစခ်င္သည္...... )

စာေမးပြဲ ဆိုတာကိုၾကားသူတိုင္းလန္႕ၾကမွာပါ။ မလန္႔ေတာင္ စိတ္ဖိစီးမႈ တစ္ခုခု ခံစားရမွာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းစာေမးပြဲနီး တိုင္းစိတ္ညစ္တတ္တယ္ ၊ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း အျမဲၾကံဳေနရေပမယ့္ ရိုးသြားတယ္ဆိုတာ မရွိတဲ့ Exam Fever ပါပဲ။ စာေမးပြဲဆိုတာ ဘ၀တိုးတက္ဖို႔ အတြက္ ၊ အႏိုင္ရဖို႕အတြက္ (စာျပိဳင္ဖက္ေတြရွိရင္ေပါ့) ေမးခြန္းနဲ႕ကိုယ္ အေသအလဲ ယွဥ္ျပိဳင္ရတဲ့ တိုက္ပြဲတစ္ခုပါပဲ ။ စာေမးပြဲနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ခံစားခ်က္၀တၱဳတိုလို႕ေခၚရမလား ၊ အေတြးစုလို႔ေခၚရမလား မသိတဲ့စာစုေလးတစ္ခုေရးထားတာရွိခဲ့ တယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္တို႔စာေမးပြဲ ေျဖရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ခံစားခ်က္တူသူမ်ားရွိရင္ မွ်ေ၀ခံစားဖို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

သိေစခ်င္သည္......

လူတစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းမရွိဘဲ တူးတူးခါးခါး မုန္းဖူးလား ။ မအံ့ၾသနဲ႕ ဒါမ်ိဳးုေတြလည္းျဖစ္တတ္တယ္ ။ မယံုမရွိ နဲ႔ တကယ္ပါ။

++++++++

စာေမးပြဲနီးလာ တိုင္းကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၾကည့္မရေအာင္အရမ္း မုန္းတယ္။ ၾကည့္... ပံုစံ ကိုက စာမရေသးလို႔ျပာေန သလိုလို ၊ အခုမွ စာစၾကည့္ရတဲ့ ပံုစံလိုလို ၊ အလကားပါ။ စာေမးပြဲေျဖေတာ့ သူပဲရတာ ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူကို ႏိုင္ခ်င္တယ္။ စာေမးပြဲတိုင္းမွာ ႏိုင္ခ်င္တယ္ ။ အျပတ္အသတ္ကြာသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ႏိုင္ခ်င္တယ္ ။ သူေခါင္းျပန္မထူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ႏိုင္ခ်င္တယ္ .... ။

ႏိုင္ခ်င္ၾကိဳးစားေပါ့လို႔ ဆိုၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းၾကိဳးေတာ့ ၾကိဳးစားတာပဲေလ။ တစ္ခါႏွစ္ခါလည္း သူ႕ကိုႏိုင္ဖူးသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကိုအျမဲမႏိုင္ ႏိုင္ဖူး ။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တာက အေရးမၾကီးတဲ့စာေမးပြဲ ေသးေသးေလးေတြမွာပါ။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္တာက်တကယ့္ အစိမ္ၾကီး။ ကဲ... ဘယ္ေလာက္မုန္းဖို႔ေကာင္း လဲ။

သူကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းကိုစေျပာင္းလာတာက (၆) တန္းႏွစ္ကပါ။ ၀တ္ပံုစားပံု သားနားတာကို ၾကည့္ျပီး စာေတာ္မယ့္ ေကာင္မေလးလို႕ ကၽြန္ေတာ္တန္းသိတယ္ ။ ေျခာက္လလံုးလံုး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ၾကဖူး။ေျပာဖို႕ အေၾကာင္းလည္းမဖန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီကသူ႕အေၾကာင္းေတြၾကားရပါတယ္။ ခုမွေျပာင္းလာတဲ့ေက်ာင္းသူ ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြအစမွာနည္းနည္းပါးပါးစိတ္၀င္စား ၾကတာျဖစ္ တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးကေကာင္ကိုကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။ "မင္းတို႕သာလွတယ္ေျပာတာ။ အလကား ဒီေလာက္ပိန္ကပ္ေနတာ.... လွပမလား"

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားစေျပာျဖစ္တာ ႏွစ္လယ္ေလာက္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တုန္းကထူးခၽြန္စာေမးပြဲေတြ ေျဖရေလ့ရွိတယ္ ။ အတန္းထဲမွ အဆင့္ ၁ မွ ၁၀ ရသူေတြ၀င္ေျဖ ကာ ထိုအထဲမွ ပထမ၊ ဒုတိယ ၊ တတိယ ေက်ာင္းအဆင့္ ေရြး ျပီး ျမိဳ႕နယ္အဆင့္စာေမးပြဲ ေျဖရျပန္တယ္။ ေက်ာင္းအဆင့္စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အေျဖတိုက္ရင္း ေဘးကသူကစကားစေျပာတယ္။ "နင္ေရာေျဖႏိုင္လား" ကၽြန္ေတာ္ေခါင္း ခါျပလိုက္တယ္။ "ငါလည္းမေျဖႏိုင္ ဘူး" သူဆက္ေျပာတယ္။

ေအာင္စာရင္း ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပထမ ၊ သူ ဒုတိယ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွထူးထူးျခား မျဖစ္ပါဘူး ။ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္ စာေမပြဲေျဖ ဖို႕ဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုသီးျခား စာသင္ေပးတယ္ ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပိုရင္းနီး လာ တယ္။ျမိဳ႔နယ္ အဆင့္စာေမးပြဲမွာလည္းအတူတူစာက်က္ျပီး ေျဖၾကတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ သူကျမိဳ႕နယ္ အဆင့္မွာ တတိယရျပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမရဘူးေလ။ အဲဒီေန႔ က ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နိမ့္က်တယ္ဆိုတဲ့ အရွက္ရမႈကို ခံစားရတယ္။ အဲဒီညေန မွာကၽြန္ေတာ္ ငိုခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုႏိုင္ေအာင္ၾကိဳး စားမယ္လို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ပထမဆံုး အၾကိမ္တူးတူးခါးခါးမုန္းမိခဲ့ တာပဲ။

ဒါေပမယ့္ လည္းအျပင္ပန္းမွာေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ေစပဲ သူနဲ႕ခင္ခင္မင္မင္ေပါင္း တယ္။ခင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေမးထူးေခၚေျပာအဆင့္ေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္စာေမးပြဲ ေတြက်ေတာ့ လည္းသူႏိုင္လိုက္ကိုယ္ႏိုင္လိုက္ေပါ့။ သူ႕ဘက္ကေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားလည္း ကၽြန္ေတာ္တကယ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းအျမဲေတြးေနရတယ္။ " သူဘာမ်ားလုပ္ေနမလဲ? ။ငါ ၀တၱဳဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူစာက်က္ေနမလား ? ။ TV ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ သူသခ်ၤာတြက္ေနမလား ? ။ ငါကျဖင့္ အိပ္ေတာ့မယ္ သူစာက်က္ေနတုန္းပဲလား? ။'' စာေမးပြဲေျဖတိုင္းလည္း - " ငါဒီ အပုဒ္မရဘူး သူေရာရလားမသိ? ။ ငါရတဲ့ အပုဒ္ကိုေရာသူတြက္ တတ္ပါ့မလား ?။သူျပီးလို႕ျပန္ေတာင္စစ္ေနျပီ ငါကျပီးေတာင္မျပီးေသးဘူး ။ ဒုကၡပဲ " ျမန္မာစာေျဖ တိုင္းလည္း - " သူစာစီစာကုံး က ငါ့ဟာ ထက္မ်ားေကာင္းေနမလား ? ၊ ဟာ...... ေကာင္းရင္လည္းစာစီစာကံုး စာအုပ္ထဲကက်က္ထားတာေနမွာ ပါ ။ သူငါ့လို အျပင္စာမွ မဖတ္ဘဲ ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕လက္ေရးငါ့ ထက္လွတယ္။ ဆရာကလက္ေရးနဲ႕မ်ား အမွတ္ျဖတ္ရင္ ဒုကၡပဲ........................... " ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕သူ တကယ္ခင္ခင္မင္ေပါင္း ျဖစ္တာကေတာ့ (၉) တန္းႏွစ္မွပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူ က်ဴရွင္တူတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္းရွာလို႔မရပဲ ေပ်ာ္သြားမိတယ္ထင္တယ္ ။-

" ဪ ငါသူနဲ႕ က်ဴရွင္တူတူတတ္ရေတာ့ သူဘာစာေတြက်က္တယ္ ၊ ဘယ္လိုၾကိဳးစားတယ္ဆို တာ သိရတာေပါ့ "......

စတက္တဲ့ေန႔ က ဓာတုသင္တယ္ ၊ မွတ္မွတ္ရရသူေနာက္က်တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုေမွ်ာ္ေနမိတာ လား။ မဟုတ္ဘူးေဟာ့ ၊ သူဖာသာသူေနာက္က်လို႔ စာမရေကာင္းေတာင္ေကာင္းေသး ။ ေနာက္ေန႔ေတြ က်သူပုံမွန္လာ တယ္။သူ႕ကိုအနီးကပ္ေလ့လာ ၾကည့္ေတာ့လည္း သာမန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူခင္မင္လာတယ္ ။ သူကၽြန္ေတာ္ကိုစာေမးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္ ၊ ဂုဏ္လည္းယူ တယ္။ "ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြာ" ေပါင္းလို႔ကိုယ့္ကို ကိုယ္သတိေပးရင္း သူနဲ႕ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္လို႔ စိတ္ထဲကလက္မခံခဲ့ ပါဘူး ။ သူကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ေန႔ေန႕ေကာင္းေကာင္းၾကီး အႏိုင္ယူသြားမလားလို႕ ေတြးေၾကာက္ေနတယ္ ။ စာေမးပြဲေတြမွာေတာ့ သူမသာကိုယ္မသာပါပဲ ။

သူဟာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အေန နဲ႕ သာမန္အခ်ိန္ဆို ေတာ္ေတာ္ခင္ဖို႕ေကာင္းတဲ့သူပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသမတတ္တိုက္ တြန္းေပမယ့္ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ မၾကည့္ခ်င္တဲ့ အိႏၵိယ သီခ်င္းလိုင္းေတြကို ၾကည့္ေပးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကဖတ္ဖို႕ တိုက္တြန္းတဲ့ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ ကိုလည္းဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လည္း စာေတြအရမ္းဖတ္တယ္ ၊ နင္ေတာ္လိုက္တာ လို႔ခ်ီးမြန္းတတ္တယ္ ။ သူ႔မွာ အျမင္ကပ္ဖို႕ ၊ မုန္းဖို႕ေကာင္းတာ ကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖခါ နီးတိုင္း " နင္ရလား"- လို႕ ေမး ရင္ "ဟယ္..... ငါညကလံုး ၀ စာမက်က္ျဖစ္ဘူး တကယ္။ TV က တရုတ္ကားျပီးအိပ္ ငိုက္ေနတာနဲ႔ အိပ္သြားတာ...ယံု '' ။ ျပီးေျဖရေတာ့ လည္းစာက်က္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူတူေလာက္ေျဖႏိုင္ တာပဲကို ။ " စာမက်က္ဘဲ အလိုလိုရတဲ့ သူဆိုျပီး နင့္ကိုငါကအထင္ ၾကီးရမွာလား ? ၊ စာမက်က္ဘဲ ရရေအာင္နင္ကဘာမိုလို႕လည္း ? ။ '' အေတာ္ေလးကို ခံရခက္ပါတယ္ ။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ ခဏခဏ မေခၚမေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္ (ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ သူလည္းကၽြန္ေတာ္ သူကိုျပိဳင္တဲ့အေၾကာင္း သိမွာေပါ့။ ) ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္တည့္ သြားတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္စာေမးပြဲ ျပီးရင္ေတာ့ အေျခအေနကတင္းမာလာျပန္တယ္ ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ က်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဘက္သတ္မနာလိုသူဆိုတာ ထင္ရွားလာတယ္ ။ '' ေနပါဦး နင္ကေရာငါ့ ကိုမျပိဳင္ဘူးလား ? ။ နင္ျပံဳးျပံဳးေလး ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာနဲ႕ ငါအမ်ားအျမင္မွာလူ ဆိုးျဖစ္ရတယ္''။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ထိပ္တိုက္တစ္ခါေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဘာတတ္မလဲ ျငင္းတံုးကပါ ။ "အစ္ကို သိလား ငါကေတာ့ (၁၀) တန္းေအာင္ရင္ေဆး တကၠသိုလ္တတ္ျပီး ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။ နင္ေရာ? '' ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္သြားတယ္ ။ '' ငါ ၁၀-တန္းေအာင္ရင္ ဘာမွမတတ္ဘဲ သူေ႒းျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ။ ျပီးရင္ပုဂြလိက ေဆးရံု ဖြင့္ျပီးနင့္လို ေဆးေက်ာင္းထြက္စ ဆရာ၀န္ေပၚက္စေတြကို လခနည္းနည္းနဲ႕ခိုင္းစားမယ္ ။ " - ကၽြန္ေတာ္သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မေနပါ ။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုလႊဲ ရိုက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နာက်င္မႈကိုေမ့ သြားျပီး အံဩသြားတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာလြန္မ်ားသြားလား ? ၊ အို....အဲေလာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္ၾကီးတဲ့ မိန္းမ ခံရမွေအးေရာ....." ကၽြန္ေတာ္ျပန္အားတင္းသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းမွ နာၾကည္းရိပ္ကို ျမင္ျပီးကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါ ။ (၉) တန္းႏွစ္ကုန္ခါနီးမွ ျဖစ္ေသာျပႆနာ သည္ (၁၀) တန္းႏွစ္စေလာက္မွာ မွျပန္တည့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႕တိုင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုဤကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီးမေတာင္း ပန္ရေသးပါ။

" (၁၀) တန္းႏွစ္ဟာဘ၀ တစ္ခုလံုးအတြက္ အေရးၾကီးတယ္။ ေသခ်ာ စာကိုပဲအာရံုစိုက္ၾကိဳးစားပါ " ။ ဤဂါထာေဟာင္းၾကီးကို လူငယ္တိုင္း ၾကားဖူးမွာ အမွန္ပါ။ (၁၀) တန္းက် ကၽြန္ေတာ္တို႕ က်ဴရွင္မတူ ၾကေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ စာေမးပြဲဟာ မိမိအတြက္ထက္သူ႕ကို ႏိုင္ဖို႕ က ပိုအေရးၾကီး ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ (၁၀) တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မျငိမ္ခဲ့ဘူး ။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္စာၾကည့္တာ ဘက္မမွ်ပါ။ မိမိစိတ္၀င္စားရာ ဓာတု ၊ ရူပ ၊ သခ်ၤာ ၊ ျမန္မာစာမ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ ၾကည့္သေလာက္ ဇီ၀ႏွင့္ အဂၤလိပ္မွာ အားနည္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာမႏိုင္မွန္းမိမိကိုယ္ စန္းစစ္မိခ်ိန္မွာေနာက္က်ခဲ့ျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ရႈံးရေတာ့မည္ ။ အဂၤလိပ္စာဆရာ၏ က်ဴရွင္အတန္းခ်ိန္မွာ သူနာမည္ကိုခ်ီးက်ဴးေနၾကျပီ ။ (ကၽြန္ေတာ္တို႕က်ဴရွင္ခ်ိန္မတူ ေသာ္လည္းသင္ေသာဆရာမွာ အတူတူျဖစ္သည္။) စာေမးပြဲနီးေလ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္လာျပီ ။ အခ်ိန္လည္းမမွီေတာ့ ။ သူ႕မွာေတာ့ ေအးေအးေလးပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ႏွစ္လယ္ေလာက္မွစ၍ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး ။စာေမးပြဲေျဖ ရေတာ့သည္။ စာေမးပြဲတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဒံုဒံုးခ်၍ ေျဖေတာ့သည္။ စာေမးပြဲအတြင္းသူ႕ကိုေတြ႕ေသာ္လည္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ပင္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္။ သူ႕ကိုရႈံးေလျပီ ။ တစ္ခ်ိန္လံုးစိတ္ကူး ထားသမွ် အလကားပဲ။ တရားခံ အစစ္ကလည္းငါကိုယ္တိုင္ပဲ။ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕ သိပ္မေျဖႏိုင္လွေသာ ဇီ၀ေျဖအျပီး ၊ လူစုႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားအလယ္မွ သူ႕ကိုေအာင္ျမင္စြာ ေရွာင္ကြင္း၍ ျပန္လာေသာလမ္းတြင္ရင္ ထဲမွ ဆို႔ေနေသာအလံုးၾကီးက်သြားေလျပီ။ ''ျပီးျပီ ။ နင့္ကိုငါေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရေတာ့ဘူး ။ နင္နဲ႔တူတဲ့ Major ကိုဘယ္ေတာ့မွမတတ္ဘူး ။ နင္နဲ႔လည္းဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ပန္းလွပါျပီကြယ္..... "

+++++++++++

" ကိုယ္ကလူတစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ခ်င္လို႕ျပိဳင္ရင္.... ကိုယ့္ရဲ့စိတ္အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို သူ႔ကိုအကုန္ေပးထားရတာပဲ ။ အဲသည္ထဲက ကိုယ္သိသင့္တယ္။ ကိုယ္မင္းကိုရႈံးေနျပီဆိုတာကို.။ ။ "

++++++++

ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းသူ ကၽြန္ေတာ္ကိုႏိုင္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အေပၚ ႏိုင္ခ်င္ခဲ့ ေသာအျပတ္အသတ္ႏိုင္ျခင္း မ်ိဳးနဲ႕ အႏိုင္ခံရ တာပါ။ ၁ မွတ္ ၊ ၂ မွတ္ႏွင့္ေတာင္အေတာ္ေလး ကြာတယ္လို႕ သတ္မွတ္ရမယ့္ စာေမးပြဲမ်ိဳးမွာ သူကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ နီးပါးမ်ားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ ထံုသြားပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုယဥ္ယဥ္ေလး နဲ႔အႏိုင္ယူသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အရံႈးၾကီး ရႈံးရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ထက္အနာဂတ္မွာ ပိုေတာ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္ ။ တစ္ေန႔ေန႕ မွာ ငါ့ဟာအရာရာမွာ နင့္ထက္သာႏိုင္ေသးတာပဲ။ သူ ၾကားထဲမွာကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ပါေသးတယ္ ။ သူ႕အေဖ ျပင္ဦးလြင္ ေျပာင္းရမယ္တဲ့ ။ မေျပာင္းခင္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ရေအာင္တည့္ေလ။ "အလကား သူၾကြားခ်င္တာ မသိမွတ္လို႔ ။ မသြားဖူး ။ နင္ၾကြားေကာင္းေအာင္ ငါကကိုယ္တိုင္သြားျပီးနားေထာင္ရ ဦးမတဲ့လား" ။ ကၽြန္ေတာ္သူခ်ိန္းတဲ့ ေန႔မွာမသြားမိဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳးစားရ တယ္။ အျခားလာေခၚ တဲ့သူေတြကိုလည္းမလိုက္ဖူး လို႔ေျပာလႊတ္ပစ္ တယ္။ အံဩစရာပဲ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲက သြားခ်င္ေနတယ္ ။"ဪ ခင္တဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ေျပာင္းခါနီးႏႈတ္ဆက္တာ သြားသင့္ပါတယ္။ ေတာ္ၾကာသူမ်ားေတြက ငါရံႈလို႔မလာႏိုင္တာမ်ားေျပာၾကရင္။ အာသူ႕ကိုခ်ီးမြန္းၾကမယ့္ လူေတြၾကားမွာငါျပံဳးျပံဳးေလး ေနႏိုင္မတည့္လား ။ သူကလည္း ငါလာလာ မလာလာ သည္ေလာက္အေရးစိုက္ပါ့ မလား ။" ထိုအေတြးေနာက္မွာကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းသြားတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္မသြားျဖစ္ပါ ။ တစ္ေန႕လံုးစာဖတ္ေန ခဲ့တယ္။ အၾကိဳက္ဆံုးစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္အၾကီးဆံုး စာအုပ္ကိုဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာရသကိုမွမခံစားႏိုင္ခဲ့ ပါ။ ။

အနာဂတ္မွာ သူ႕ထက္သာရန္ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ Poly တက္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ ။ သူေဆးေက်ာင္းတက္မွာအေသအခ်ာ ေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ထက္သာကိုသာရမယ္ ၊ သည္အခ်က္ကိုအေျခခံျပီး ကၽြန္ေတာ္အစီအစဥ္ဆြဲသည္ ၊ ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းသြားတက္ကတည္းက သူ႕ထက္ဘာပဲေျပာေျပာ သာသြားမည္။ ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းေတြတက္ရ မည္၊ အဂၤလိပ္အေရး ၊ အဖတ္၊ အေျပာ ကၽြမ္းက်င္ရမည္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ထို႕အတြက္ ဇာတိျမိဳ႕ေလးမွ ရန္ကုန္ကိုဆင္းခဲ့ရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕သူ တစ္ကယ္ေ၀းသြားခဲ့ျပီ ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ အတြက္ၾကိဳးစားရင္း စာေမးပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီတုန္း ကေအာင္ျမင္မႈဆံုးရႈးံ မႈေတြအေပၚခံစားခ်က္သိပ္မရွိခဲ့ ေတာ့ပါ။ စာေမးပြဲေတြဆိုတာမင္းရွိမွ အဓိပၸာယ္ရွိသတဲ့ လား ? ။

ကၽြန္ေတာ္ရွင္းရွင္း ၀န္ခံရရင္သူ႕ကိုေတြ႕ခ်င္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အားလံုးကိုျပန္ေတာင္းပန္ျပီး အလံျဖဴျပခ်င္ေနျပီ ။ ျပီးထိုအတြင္းမွာ ရန္ကုန္ကလူငယ္ေတြၾကားမွာနယ္ ကလာသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေနသားမက်ကြာျခားခ်က္ေတြ ေတြ႔ေနရျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းလာျပီ။ ထိုပံုရိပ္ေတြထဲမွာ သူပါတာအေသအခ်ာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ ကၽြန္ေတာ္ရွက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕က ေက်ာင္းမွာက်င္းပမယ့္ ဆုေပးပြဲကို သူလည္းလာမယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းသြားခ်င္ေပမယ့္ တကယ္သြားလို႕မရေတာ့ပါ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာေမးပြဲနီးလာျပီ။ ကိုယ္တကယ္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးကြယ္။

့စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းရ တယ္လို႔ေသခ်ာတဲ့အခါကၽြန္ေတာ္ျမိဳ႕ ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက မႏၱေလး ေဆးကသူ႕ေနမယ့္ အေဆာင္ဖုန္းနံပတ္ကို မရမကေတာင္းခဲ့ တယ္။ "ဪၾကည့္နင္ပဲေနာက္မေတြ႕ခ်င္၊ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆို ... ခုေတာ့။ အိုသူ႕ကိုဘယ္သူ

ဖုန္းဆက္မယ္ေျပာလို႕လဲ။ လိုေသာ္မယ္ရေတာင္းမိတာပဲ ။ ရပါတယ္" ။ သူႏွင့္ပတ္သက္ရင္ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀ဆဲ ၊ မာနထားဆဲပါ ။ ။

++++++++

ကိုယ့္ဘ၀မွာေျဖခဲ့ ရတဲ့စာေမးပြဲတိုင္းဟာ မင္းေၾကာင့္အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့တာပါလို႕ ကိုယ္ေျပာရင္မင္းရယ္မယ္ထင္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ဒါဟာ တကယ္ပါ။

++++++++

ကၽြန္ေတာ္စကၤာပူေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕ကိုပထမဆံုး ဖုန္းဆက္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုမသိေပမယ့္ သူကိုၾကြားဖို႕ပါလို႔ကိုယ္ကိုကိုယ္ အားေပးမိတယ္။ သူဟာကၽြန္ေတာ္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲျပန္ေျပာတယ္။ "နင္အဆင္ေျပပါေစ ဟယ္ " တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္သြားတယ္ ။ "အို..... မိေ၀းဖေ၀း ႏိုင္ငံကိုခုမွေရာက္တဲ့သူဟာ ဘယ္သူ႔ဆီကျဖစ္ျဖစ္သည္လို စကားမ်ိဳးၾကားရရင္ ရင္ခုန္မွာပါ။ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္အရင္ ကမင္းကိုမနာလိုစိတ္နဲ႕ နင့္အေၾကာင္းအျမဲေတြးတတ္တဲ့ငါဟာ ခုလိုအေျခအေနမွာေတာင္မင္းကိုဘာလို႕သတိရေနရေသးတာ ဘာေၾကာင့္လည္း ၊ ကိုယ္မင္းအေပၚထူးထူးျခားျခားစိတ္၀င္စားမိေန ျပီလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ။ သူ႕ကိုငါေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္ ခဲ့တာပဲ ။ ခုမွငါနင့္ကို သည္းသည္းလႈပ္ျပရင္ သူဘယ္လိုသေဘာတားမလဲ။ မင္းဟာငါ့ပတ္၀န္းက်င္ ၊ ငါ့ဘ၀ထဲကထြက္သြားျပီ မဟုတ္လား ။ "ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူမ်ားေတြကိုလိမ္ညာဖူးလိမ့္မည္ ။ လိမ္ညာတယ္ဆိုတာမေကာင္းဖူးဆိုတာ အားလံုးသိၾကလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လိမ္တာအဆိုးဆံုး ျဖစ္တယ္လို႕လည္းၾကားဖူးေပလိမ့္မယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေရွးဆံုးမစကား ကိုလက္ေတြ႕ဘ၀မွာကိုယ္ေတြ႕ ယံုၾကည္ဖို႕အခ်ိန္လိုပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲမႈ အခ်ိဳ႕ကိုလက္ခံရသည္ ။ တစ္ခ်ိန္ကစာသား ေလး သံစဥ္ေလးလွလို႕ ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြဟာ ခုပိုျပီးအဓိပၸာယ္ရွိလာခဲ့တယ္။ အရင္ကလံုး၀ ခံစားလို႔မရခဲ့တဲ့သီခ်င္းအခ်ိဳ႕ဟာ နင့္နင့္နဲနဲအဓိပၸာယ္ရွိလာၾကတယ္။ ဒီေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ေျပာင္းလဲမႈ ၊ ဘာသာစကားအခက္အခဲေတြ ၊လူမႈေရးအခက္အခဲေတြၾကားထဲမွာ မထင္ရွားခဲ့ဖူး ။ ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲေတြနီးလာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသိသာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးအေနႏွင့္ မပိုေအာင္ေတာ့ သူ႕ကိုဆက္သြယ္ခဲ့တယ္။ သူ႕စာေမးပြဲေတြနီးတိုင္း ၊ ကၽြန္ေတာ့္စာ ေမးပြဲေတြနီးတိုင္း ၊ သူ႔ေမြးေန႕တိုင္းလိုေပါ့ (ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ၊ စာေရးဆရာေတြေမြးေန႕ ကလြဲျပီးဘယ္သူ႕ေမြးေန႔မွ မမွတ္မိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕ေမြးေန႕ကိုေတာ့မွတ္မိခဲ့တယ္။)

ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ညာလို႔မရေတာ့တာပါပါလိမ့္မည္။ မိဘေတြ ေရႊဘိုေျပာင္းရတယ္လို႕ ၾကားတဲ့အခါ သူရွိတဲ့မႏၱေလးနဲ႕ နီးတာကိုေတြးမိျပီး ေပ်ာ္မိတယ္။ သည္တစ္ခါေက်ာင္းပိတ္ျပန္သူႏွင့္ေတြ႔မယ္ေပါ့။ "ကၽြန္ေတာ္သူ႕နဲ႕ ေတြ႕မယ္ ခင္မင္သူအခ်င္းခ်င္းျပန္ေတြ႕တဲ့အျဖစ္ထက္မပိုေစရဖူး ၊ ငန္းငန္းတက္မျဖစ္ေစရဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ေရွ႕မွာရင့္က်က္တဲ့ပံုစံ မ်ိဳးနဲ႕သြားေတြ႔ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့သူ ဟာခုေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲေနျပီလား ။ အရင္ကလို ပိန္ပိန္ေလးပဲလား ။ ေနာက္......... " ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေတြးမိေအာင္ စိတ္ျဖတ္လိုက္တယ္။

++++++++

အခ်စ္ဆို တာစီရင္ခ်က္တစ္ခုလို႕ေျပာၾကတယ္။ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္ မယ္ ။ ေရြးခ်ယ္လို႔မရတာအေသအျခာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာအတြက္ ကိုယ့္ရဲ့အတၲ ေတြ၊ မာနေတြကိုစေတးဖို႕ထိကိုယ္မ 'အ' ေသးဘူး ။

+++++++++

ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုျမတ္ႏိုးသည္ဟုေျပာရေအာင္ ပင္ခ်စ္မိျပီ ။သူအေၾကာင္းမေကာင္းမေတြး ခ်င္ေအာင္ခ်စ္မိျပီ ။ သူ႕ေအာင္ျမင္မႈေတြကို မုဒိတာပြားရံုသာမကပဲ ဂုဏ္ယူေနတတ္ေအာင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုခ်စ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို သူဘယ္လိုတုန္႕ျပန္မလဲ ။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုဟားတိုက္ ျပတ္ရယ္ျပဳမွာလား ၊ ယံုေရာယံုမွာလား ။ ဘယ္လိုခံစားခ်က္မႈမရွိေတာ့ ေလာက္ေအာင္သူ႕အခ်စ္ဟာအျခားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျပည့္စံုေနျပီလား ။ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔ကသူ႕ကိုဖုန္းဆက္ခ်င္သည္မွာ ျပာေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဟန္ေဆာင္အားတင္း ကာ မႏၱေလးသို႕မ၀င္ဘဲေရႊဘိုကိုတန္းျပန္သည္။ သူကိုေနာက္မွ ဖုန္းဆက္ကာကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေၾကာင္းေျပာ သည္။ သူကျပာျပာသလဲပင္မႏၱေလးေရာက္ရင္ေတြ႕ရေအာင္လို႔ေျပာတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္က သာမန္ ''အင္းပါဟာ ေတြ႕ၾကတာေပါ့" လို႕ေျပာလိုက္ေပမည့္ ရင္ေတြဘယ္ေလာက္ခုန္ေနတယ္ဆို တာကၽြန္ေတာ္ပဲသိလိမ့္မည္။ သူကိုကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖို႕ မႏၱေလးကိုဆင္းတာ ေရာက္ျပီးတစ္လေလာက္မွပါ။ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ မႏၱေလး ၊ စစ္ကိုင္းဘက္ ဘုရားဖူးရင္းပါ။ သူတို႔ေဆးေက်ာင္းသားေတြလည္း စာေမးပြဲတြင္းၾကီးမွာေပါ့။ အဲဒီေန႕က ဘုရားစံုဖူးခဲ့ ေပမယ့္ ဘာကုသိုလ္မွရလိမ့္မယ္မထင္ဖူး ။

မႏၱေလးကို၀င္ေတာ့ ညေန(၆) နာရီေလာက္ရွိျပီ ။ လိုက္ပို႕တဲ့သူေတြကိုအားနာေပမယ့္ တည္းခိုဖို႕ေနရာေရာက္ျပီးေနရာ ခ်မယ္ျပင္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႔ ခဏသြားပရေစလို႕ အတင္းေျပာျပီး Driver နဲ႕ထြက္ခဲ့တယ္ ။ Driver ဦးေလးၾကီးက ကၽြန္ေတာ္ကို လိပ္စာသိသလားတဲ့။ ေမးမွေမးရက္ပေလ ၊ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေအာင္ မွတ္ထားတဲ့လိပ္စာတစ္ခု ကို .... ။မႏၱေလးရဲ့လမ္းေတြၾကားမွာ ကားစီးရင္ကၽြန္ေတာ့္တုန္လႈပ္မႈဟာ ရင္ခုန္တာထက္ပိုပါတယ္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ေရာက္ျပီ...... သူဆီကိုေပါ့။ ထိန္းထိန္းေဟ့ေကာင္..... သိပ္သည္းမေနနဲ႕ ...

"အမေလး အစ္ကိုရယ္နင္လာေတာ့လာေသးတယ္ေနာ္..." မင္းနဲ႕ေတြ႔ခ်င္လို႔ ကိုယ္ျပန္လာတာပါကြာ... "ဟုတ္ပါရဲ့။ ဟာနင္ကလည္းလာမယ္ဆိုလာမွာေပါ့ဟ"

"နင္အံၾသသြားတယ္မဟုတ္လား ငါခုဆံပင္ရွည္လာျပီ ဟင္းဟင္း... အရင္ကထက္ၾကည့္လို႕ေကာင္းလာတယ္မဟုတ္လား '' မင္းဟာကိုယ္ေတြ႕ဖူးသမွ်မိန္းကေလးေတြ ထဲမွာအလွဆံုးပါ။ ေယာက်္ားတိုင္း ဟာကိုယ္ခ်စ္ရ႕သူကိုအလွဆံုးထင္ၾကျမဲ မဟုတ္လား ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳးလိုက္တယ္ "အင္းးး.....ဟင္း'' ။

''ေသပါလား.....နင္ငါ့ကိုဆိုဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္းမထင္ဘူး ။ အင္း .. နင္လည္းအရင္ကနဲ႕ မတူဘူး ပဲမ်ားလာတယ္ ဟဲဟဲ '' ကိုယ္ခ်စ္ရသူကိုေတြ႔ ဖို႕လာတဲ့ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ဟာ နည္းနည္းျပင္ဆင္၀တ္စားလာတာကို ပဲမ်ားသတဲ့လားကြယ္.... ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆက္ေျပာစရာစကားမရွိေလာက္ေအာင္ခဏ တိတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ေဘးမွာထိုင္လိုက္တယ္ ။ လမ္းမီးေရာင္ဟာ သူဆံပင္နဲ႕ကြယ္ျပီး မ်က္ႏွာေပၚကိုက်ေနတယ္။ ဆံပင္ကေမႊးနံေလးဟာကိုယ့္ ကိုၾကည္ဆယ္ေနတယ္။ ဆံပင္ေလးေတြကိုဖယ္ေပးလို႕ ရမလား ၊ မင္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရေအာင္လို႔ပါ။

''ဟဲ့နင့္ မွာရည္းစားရွိျပီလား'' သူရုတ္တရက္ေမးလိုက္တယ္ ။ ဪမင္းတစ္ေယာက္လံုးကိုယ့္စိတ္ကိုေန ရာလပ္မက်န္ေအာင္စိုးမိုးေနတာပဲ ကိုယ္မင္းကလြဲလို႔ ဘယ္သူကိုမ်ားခ်စ္ရဦးမွာလည္း။ ''ဟင့္......အင္း.. '' ကၽြန္ေတာ္မပီမသာနဲ႕ ေျဖလိုက္တယ္။ သိပ္ေက်နပ္ပံု မရတဲ့သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး၀မ္းနည္းသြားတယ္။ ေဟ့ေကာင္သနားစရာပံု လုပ္ျပမေနနဲ႕ ။ ''နင္ေရာ'' ကၽြန္ေတာ္ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးတုန္ေနေပ မယ့္ ေရာေရာရႈရႈ အသံထြက္လာတယ္ ။ သူျပံဳးလိုက္တယ္ ''ရွိပ အမ်ားၾကီးပဲ ... ဟီးဟီး ငါ့ကိုလိုက္ေနတဲ့သူေတြေျပာတာ.... 3rd MB ကေရာ 4th MB ကေရာပဲ ။ ငါလည္းဘယ္သူ႕ကိုေရြးရမလဲ စဥ္းစားေနတာ '' ကၽြန္ေတာ္တပ္ေခါက္ျပန္ရေတာ့မလား ၊ ဟင့္အင္ ကၽြန္ေတာ္မင္းကိုခ်စ္တာတကယ္ပါ။

''အိုသိပ္ေခ်းမ်ား မေနနဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေရြးလိုက္နင္ဘာ မ်ားဒီေလာက္ေရြးေနရတာလည္း '' ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္စိတ္ကို မိ်ဳသိပ္၍ ေမးလိုက္တယ္။ ''ဟဲ့ ငါ့ရည္းစားရဲ့နာမည္ဟာ ေဒါက္တာနဲ႕စ ရမယ္ .... ေနာက္ျပီး....... '' - လဲေသလိုက္ပါ့လား ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း Engineering မွာ Master ေအာင္ရင္ ေဒါက္တာနဲ႕စႏိုင္ေသးတာပဲကြယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္သူေျပာတဲ့ စကားေတြကိုဆက္နားေထာင္ရင္း ရင္ထဲမွာ အရံႈးၾကီးရံႈးေနျပီ ။ နင့္စကားေတြအရ နင့္မွာေရြးျပီးတဲ့သူရွိေၾကာင္း ထင္ရွားေနတယ္ ။ ဒါေတြဟာနင့္ ကိုလာေတြ႕တဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုေျပာရမည့္ စကားေတြလားကြယ္ ။ ျပီးေတာ့ကိုယ္ဟာမင္းကို ခ်စ္ေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ္ခုခ်ိန္မွာ မင္းကိုခ်စ္ေၾကာင္းဖြင့္ေျပာရင္ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ရံႈလိုက္လိမ့္မလဲ ။ ကိုယ္မင္းကိုသည္တစ္ခါ ေတာ့လူသိရွင္ၾကားအရႈံး မခံဘူး ။ ဒါေပမယ့္....

ကၽြန္ေတာ္သူကို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္စကားဆက္ေျပာ တယ္။ မၾကာပါဖူး အေဆာင္ပိတ္ျပီ။ သူကၽြန္ေတာ္ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္မွဟန္မပ်က္ဘဲ သူ႕ကိုျပန္ျပံဳးႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ ။ မၾကာပါဖူး ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚတက္ျပီး Driver ဦးေလးၾကီးလည္းေမာင္းထြက္ခဲ့ ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္အေမွာင္ထဲမွာစိတ္ေလ်ာ့ လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငိုေၾကြးဖို႔ လိုအပ္ေနျပီ။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ဘယ္မွာငိုရမလဲ ။ ေရခ်ိဴး ခန္းကေရပန္းေအာက္မွာဆိုျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္ ။ ''ေမာင္ရင့္ၾကည့္ရ တာ ခရီးပန္းလာသလိုပဲ။ တည္းအိမ္ေရာက္ရင္ေရခ်ိဳးလိုက္ လန္းသြားလိမ့္မယ္ '' ။ ''ဟုတ္ပ ဦးေလရယ္ ေနပူေတာ့ညည္းစီစီၾကီး " ။ ကၽြန္ေတာ္ေရ၀၀ခ်ိဳးဖို႕လိုေနတာတကယ္ပါ။ မတ္လကုန္ခါနီး ေႏြရာသီ မႏၱေလး ညေနဟာ အလြန္ပူအိုက္ပါသည္။ ။

(ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားျပီးေရးေသာ ခံစားမႈ၀တၱဳတို တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ပါသည္။)