17 April 2014

Fruit Gathering



     I remembered having nightmares the night before that incident. It had been ages since I last delivered lunch to my husband at noon. One such day on my way to his factory, I suddenly fell in love, for the first time. Of course, I knew what love was. Whenever my husband got drunk and came back home late with his colleagues, he used to shout how much he loved me: even calling me ‘Baby Daughter’. I was embarrassed before his companions, especially because of their mocking smiles, for I knew what would happen when they left. 
     Yes, my husband loves me. He knew I could not get up too early to prepare for meals. So he made me deliver it at lunch break. That caused me extra work, but it was much better than waking up early.   
     It took around half-an-hour to walk to my husband’s factory from home. We lived in the district, surrounded by factories, beside a railroad circumferencing the city. Dwellers came from all walks of basest life. Almost every house rented out rooms to factory workers. But we did not, for I was usually home alone; and it just was not proper. Although the surrounding was not of the most sterelized, it was breathable, compared to downtown flats where my siblings and mother lived. 
     I had not seen him before. I wondered if he worked at a new factory. One day on my usual delivery, some lads playing Chin-lone went wild, seeing me. Passing by them, rather embarrassed, I saw him at a casual turn of my head. Stopping his game, he had his long gaze at me till the road turn. That day, I remembered too well the hyacinth in full-bloom at the road-side sewer.
     I reflected, before falling asleep that night, I would not pass there anymore; yet I ended up taking the same path, half-expecting he might be there. I saw him that day, too. He was repairing the road in front of the factory. I did not know if he had his duty there or if he was deliberately waiting. Then onwards, I used to see him every noon either alone or with his companions.
     That become a habbit. He looked young and ignorant; I was sure there was nothing lustful in his looks at me. But I never returned them. Of course I understood my life. He did not seem to know about me. Consoling myself, I kept delivering lunch taking the usual route. 
     Then it started raining. Despite the heavy afternoon-rain, the evening resumed drily. As usual, he would sit under thick foliage of a tree, waiting for me. I noticed he had too many companions those days. Not those who went hysterical at the sight of me. I noted his eyes were sparkling even brighter. 
     It was not long before I saw him with a girl – not quite a sterilized one. At the teashop beside his factory. He waited for me no longer. That awareness hurt me. And there was a woman beside him.
     I knew this destitute girl, who lived alone in a rented room at the back of a shabby hut near our place. There was this rumour: a different man came to her room almost every night. What a shame! Is every man the same? Some nights, my husband came home drunk and did not ask me to do it; I wondered why. Now I remembered how much I felt humiliated then. Tears welled up. I made no delivery and stayed in bed. When my husband was home, he asked me about my absence. “I am not feeling well.” There was a long silence before it dawned on him to ask if I was pregnant. What a joke! “I just have a headache.” He approached me with his usual traits and whispered in my ears he must punish me. I laughed and laughed until the tears came.

    (Painting by Rabindranath Tagore.)
     
      For a few days, I neglected my duty and let my husband eat at a cheap eatery near his factory. There was far too much rain like previous years. Today I resumed my duty, dressing myself up more than I used to. I had to do something about all this, but I did not know how. I prayed and there he was at his usual place. I thought I trembled slightly. Acting nonchalant, I walked slowly, staring at him. He looked surprised. I noticed a man’s lewd smile which had never been in his gazes at me. I returned his smile and continued walking. After a while, at a quiet glance back, I realized he was following me. Resuming quick strides, I thought about my hungry husband. I was sure he was close by. I was not sure what about. But I smiled to myself, very satisfactorily.

© 2013 Aung Phyoe

English Translation and Editing by Soe Thet San.

27 January 2013

အဇၩတၱ ဖဲခ်ပ္မ်ား

[ ခိုင္စိုးလင္းစီစဥ္တဲ့  ေရာင္စံုစကၠဴ (color papers) e-book မွာပါပါတယ္ .. ။ ]
(၁) 


[by Aidii]
     ေငြ႔သိပ္ျဖစ္တည္စ ေရစက္မႈန္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းစုုမိၿပီး အစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္ မ်က္ႏွာျပင္တေလွ်ာက္ျဖာထြက္ေနတဲ့ အရြက္ေၾကာအမွ်င္ေလးေတြက တဆင့္ ခါးလည္ရြက္တံဆီကို စီးဆင္းလို႔သြားတယ္။ တစတစနဲ႔ မ်ားလာျပန္ေတာ့ သည္အေလးဆေၾကာင့္သာပဲ သစ္ရြက္ဟာေကြးညႊတ္သြားရျပီး ေငြ႔ရည္တစက္အျဖစ္ ရြက္တံဖ်ားကေန ျပဳတ္က်လာတယ္ ။

     သည္ေရစက္ေလးသူ႕မ်က္ႏွာေပၚက်ေတာ့ အိပ္မက္ရင္း တသိမ့္သိမ့္ခုန္ေနတဲ့ သူ႔ႏွလံုးဟာ တခဏေလာက္ရပ္သြားပံုပဲ ။ ထိတ္လန္႔တာလား ၊ အံ့ၾသသြားတာလား မသိသာေပမယ့္ အဲသည္ခဏမွာ သူ႔မ်က္လံုးတို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာတယ္။ မိန္းကေလးက က်ေတာ့္ကိုေတာ့ မွတ္မိပံုပဲ ။ လက္ကမ္းလိုက္ေပမယ့္ မမွီသာေတာ့ဘူး ထင္လိုက္တယ္ ။ မႏိုင္တာကို စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ျပီး မ်က္လံုးကို ၾကိဳးစားဖြင့္ရမယ္လို႔ က်ေတာ္သိတယ္ ။ မမွီလိုက္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ကို လက္ခံရံုသာရွိျပီး ၊ နာလိုခံခက္မျဖစ္သင့္ဘူး။ ခဏေလာက္ၾကာရင္ က်ေတာ္မၾကားခ်င္တဲ့ အသံကိုၾကားရေတာ့မယ္ ။ သည္အခ်ိန္ဟာ ေျခာက္နာရီခြဲဖို႔ ငါးမိနစ္အလိုလည္းျဖစ္မယ္ ၊ တစ္စကၠန္႔အလိုလည္းျဖစ္မယ္ ၊ မေသခ်ာဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သိစိတ္အရ ေျခာက္နာရီခြဲေတာ့မယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္ ။

     မ်က္စိဖြင့္လိုက္ႏိုင္ေတာ့ တဖက္ကုတင္မွာ လွဲေနတဲ့ ဇနီးကို အိပ္မႈန္စက္ဝါးနဲ႔ျမင္ရတယ္ ။ သည္အခ်ိန္ဆို သူလည္းႏိုးေနျပီ ။ ထံုစံအတိုင္း က်ေတာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းေတာ့ သူလည္း ထလိုက္လာတယ္ ။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္မွာ လမ္းမီးတို႔ထိန္လင္းဆဲ ၊ က်ေတာ့္ထက္ေစာျပီး အလုပ္သြားၾကတဲ့သူေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ သည္ေန႕ လစာထုတ္ၾကမယ့္ေန႔ ၊ သူတို႔ ေျခလွမ္းေတြေတာင္ အျခားေန႕ေတြနဲ႔မတူ နည္းနည္းပိုသြက္ေနသလိုပဲ ။ ထင္လို႔လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။ ညေန အျပန္ဝင္ေနက် ေဆးခန္းကိုသြားရမယ္ ၊ ျပီး အိမ္ျပန္လာ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့... ။

 "ေရခ်ိဳးျပီးရင္ ၾကမ္းကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီး ေဆးခဲ့ပါ ၊ ကေလးလည္း ရွိတယ္ သိပ္ညစ္ပတ္တာပဲ .."

     ေငးေနရင္းက အေတြးလက္စျပတ္သြားျပီး က်ေတာ္အေတာ္ေတာ္လည္းရွက္သြားတယ္ ။ စကားတစ္ခြန္းကို ဇနီးအပါအဝင္ လူတိုင္းလိုလိုဟာ သည္လိုပဲ ေပါ့ေပါ့ေလးေျပာတတ္ၾကတယ္လား။ မ်က္ႏွာကိုငံု႔ရင္း အထဲကိုျပန္လွည့္ဝင္လိုက္တယ္ ၊ လူေတြ ငါ့ကို ဘယ္လိုမွနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ က်ေတာ္ေတြးမိတယ္ ။ အခန္းထဲမွာ ေလေအးစက္နံ႔ သဲ့သဲ့နံေနတယ္ ။ မ်က္ႏွာသုတ္ရင္း စိတ္ညစ္ညဴေစမယ့္ အေတြးကိုၾကိဳးစားျပီးျဖတ္တယ္ ။ သည္ေန႕အလုပ္က အျခားေန႔ေတြကလိုပဲ တအိအိနဲ႔ တေနကုန္ရင္ျပီးသြားမွာ ၊ ေနာက္ေတာ့ လစဥ္ထံုးစံ ေဆးခန္းသြား ၊ ျပီးေတာ့အိမ္ျပန္ ။ သည္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကားထဲမွာ တေနရာနဲ႔ တေနရာကူးေနရင္း ကုန္တဲ့အခ်ိန္ဟာကိုယ္ပိုင္ပဲ ။ ေတြးပါေလ့ ။ မနက္ထေရခ်ိဳးခ်ိန္ဟာ တေန႔မွာ က်ေတာ့္ကိုယ္က်ေတာ္ ပိုင္တဲ့ ဦးဆံုးအခ်ိန္ပဲ ။ သည္အခ်ိန္မွာ ျပန္႔ေနတဲ့စိတ္ကို ေလ်ာ့ရမယ္ ၊ တင္းေနတဲ့ စိတ္ကိုလႊတ္ရမယ္ ၊ လက္ရွိအခ်ိန္ ေလာေလာဆယ္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ သာယာမႈတစ္ခု ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးယူရမယ္ ။ ျပီးရင္ ေစာ္ကားရြဲ႕ေစာင္းျခင္း ထပ္မခံရေအာင္ ေရကိုပံုးလိုက္ေလာင္းလို႔ ၾကမ္းကိုတခ်က္ေဆးရမယ္ ။ ေနာက္ေဘးဘက္က နံနက္စာအသင့္ရျပီဆိုသံကို ၾကားရေတာ့ သည္ေန႔ အလုပ္သြားရင္ ဟို တပတ္ကတည္းက ေမ့ေနတဲ့ ထီးကို ျပန္ထည့္သြားဖို႕ျပင္ရင္းက ဝတ္ထားတဲ့ အက်ီ ၤကိုလွန္ခၽြတ္လိုက္တယ္ ။


 (၂)

     က်ေတာ့္ အလုပ္ကို ဆင္းတဲ့ဘူတာကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ဘစ္ကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကားေစာင့္တာ ဘာညာနဲ႔ဆို ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ ။ ဒါနဲ႔ပဲ လႈပ္ရွားမႈလည္းရ ၊ ဟိုဟိုသည္သည္ေတြးခ်ိန္လည္းရေအာင္ဆိုျပီး အျမဲလိုလိုလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္၊ သည္လို အခ်ိန္ရေအာင္လည္း အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္တယ္ ။ ရံုးမွာ ပေရာဂ်က္ ရက္ခ်ိန္းနီးလို႔ ေစာေစာနဲ႔ ေလာေလာ လာရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဘစ္ကားစီးေပါ့ ။ ကိုယ့္အက်င့္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ လုပ္ခ်င္ရာ၊ စိတ္ထင္ရာလုပ္တာပါပဲ ။ တခါတခါ ကိုယ္မသြားခ်င္တဲ့ဆီကို ကိုယ့္ေျခနဲ႔ကိုယ္အျမန္သြားရတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးကို က်ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။

     ေနာက္တခ်က္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာကို ဘာလို႔ၾကိဳက္တုန္းလို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားရရင္ က်ေတာ္ေတြးေနရတာကို သေဘာက်လို႔ပဲ ။ ေနာက္ တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ျပန္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေတြးေတြ အေမးေတြကို ကိုယ္တိုင္တိုးတိုးေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ အသံထြက္ျပီး ေရရြတ္ေခ်ပခြင့္ရွိတယ္ ။ အဲသည္ ဖီလင္ကိုလည္း သိပ္ၾကိဳက္တယ္ ။

     ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးလမ္းက တဖက္ပိတ္ၾကီး ။ တိုက္ေတြဆိုတာကလည္း အလုပ္ရံုေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ညိဳညစ္ညစ္အေရာင္သုတ္ထားတာမ်ားတယ္ ။ လမ္းအခ်ိဳး တဖက္မွာေတာ့ လူေနတိုက္ခန္းအိမ္ေတြရွိတယ္ ။ တိုက္ၾကိဳတိုက္ၾကားက ျဖတ္ျပီး ေရေျမာင္းေဘာက္တစ္ေလွ်ာက္ လူစိုက္တဲ့ သစ္ပင္တန္းအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလးေလွ်ာက္ရင္ ရံုးဂိတ္ဝ ကဒ္ျဖတ္တဲ့ ေနရာကိုေရာက္တယ္ ။ အဲသည္လူေန တိုက္ေတြၾကားေအာက္မွာပဲ စားေသာက္ဆိုင္ ေသးေသးေလးေတြရွိတယ္ ။ တခါတခါ အခန္႔သင့္လို႔ သိပ္ေစာေနရင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ဝင္ေသာက္ျပီး ေရေျမာင္းတေလွ်ာက္ေငးႏိုင္ေသးတယ္။ ေနာက္သည္ကိုျဖတ္မလာခ်င္လို႔ ဘစ္ကားသြားတဲ့ လမ္းအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ တေမွ်ာ္ၾကီးပတ္ျပီး ေလွ်ာက္ရတယ္ ။ သည္ေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံု ျဖတ္လမ္းကသြားတာပဲ မ်ားပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွေတာ့ သည္လမ္းအတိုင္း ညေနဆိုလမ္းေလွ်ာက္မျပန္ဖူးဘူး ။ ဒါေတာ့လည္း သည္လမ္းဟာ နံနက္ပိုင္း ရံုးတတ္ဖို႔သြားတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ သက္သက္ဆိုင္တယ္လို႔ပဲ ကိုယ့္ဖာသာ အမွတ္ထားမိတယ္ ။

     သည္ေန႔နံနက္ေတာ့ မိုးမရြာဘူး ။ နည္းနည္းလည္းေစာေနေတာ့ ခပ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပဲေလွ်ာက္တယ္ ၊ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ဘစ္ကားမွတ္တိုင္ေတြထဲက တခုမွာမွာ နံနက္တိုင္းေစာင့္ေနက် အေဒၚၾကီးကိုေတြ႔တယ္ ။ က်ေတာ္ စိုက္ၾကည့္ေနသလို ျဖစ္ေနေတာ့ သူလည္း သတိထားမိျပီး မွတ္မိပံုပါပဲ ၊ ျပံဳးျပမယ္လို႔ ေတြးေပမယ့္ မ်က္ႏွာကမလႈပ္မိဘူး ၊ သည္ေတာ့ သူလည္းအၾကည့္လႊဲရင္း မ်က္လႊာျပန္ခ်တယ္ ။ အဲသည္အေဒၚၾကီးကို က်ေတာ္အလုပ္ဝင္စ ေန႔ကတည္းက သည္မွတ္တိုင္မွာ နံနက္ဆို ကားေစာင့္ေစာင့္ေနတာေတြ႕ ရတယ္ ။ ထမင္းထုတ္ပဲလား ၊ ေရဘူးေရာပါလား၊ တိုလီမိုလီေတြပဲလား ၊ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ စုထုတ္ထားတဲ့ အိတ္တစ္လံုး အျမဲတမ္း သူ႕မွာပါတယ္ ။ သူ အခုသြားရမယ့္ အလုပ္ကိုလုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလည္းလို႔ စပ္စပ္စုစု ေတြ႔တိုင္းေတြးမိတယ္ ၊ တလ ဝင္ေငြဘယ္ေလာက္ရမလဲ ၊ သူ႕ကိုမွီခိုသူေတြေရာရွိလား ၊ သူကိုယ္ကိုယ္အတြက္ ပဲ အလုပ္လုပ္ေနရတာလား ၊ သည္ဝင္ေငြဟာ သူ႔အတြက္ ၊ သူ႕မိသားစုအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါမလဲ ။ သူေပ်ာ္ပါရဲ့လား ခင္ဗ်ား ၊ ေက်နပ္ပါရဲ့လား ။ ညေန ဆရာဝန္ကို အဲသည္အေၾကာင္းေျပာျပဖို႔ စိတ္ထဲမွာမွတ္ထားတယ္ ။    

    ေလွ်ာက္လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ လူစိုက္တဲ့ ယွဥ္လ်က္သစ္ပင္ႏွစ္တန္းၾကားေရာက္ရင္ တခဏေတာ့ အထက္ဘက္ ေကာင္းကင္ကို အျမဲေမာ့ၾကည့္မိတယ္ ။ သစ္ရြက္အုပ္အုပ္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုေနျပီေကာ ၊ ညဥ့္သိပ္စ ေနမထြက္မွီ နံနက္ေစာေစာဆို ေငြ႔ရည္တို႔ျဖင့္ စိုစြတ္ေနခဲ့မယ္ထင္တယ္ ။ အိပ္မက္ထဲကလိုေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္အလုပ္လာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ သစ္ရည္တို႔ ေသြ႔ေသြ႔ေျခာက္လို႔ အစိမ္းေရာင္သက္သက္သာေဆာင္ရင္း ေနအထိုးမွာ အကြက္ေျပာက္ေျပာက္သာေျမေပၚက်ေအာင္ အရိပ္ထိုးလို႔ေနၾကတယ္ ။ အေရွ႕ဘက္ကိုတည့္တည့္ေလွ်ာက္ရတာဆိုေတာ့ ေနျခည္ေတြသစ္ရြက္ၾကိဳ သစ္ရြက္ၾကား ၊ သစ္ကိုင္းၾကိဳ သစ္ကိုင္းၾကားျဖာက်ေနတာ ေငးစရာေပပဲ ။ ေနတည့္တည့္ထိုးတာဆိုေတာ့ အလွကို ၾကာၾကာေတာ့မေမာ့ႏိုင္ဘူးေပါ့ ။

    ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ နံနက္ခင္းတခုမွာ သည္လမ္းကို ပထမဆံုးေလွ်ာက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ၾကိဳးစားျပီး ေပါ့ေပါ့ေလး ဥေယ်ာကၡာထားႏိုင္ခဲ့တယ္ ။ သည္ေလာက္ၾကာၾကာလည္း ေလွ်ာက္ရမယ္လို႔မထင္ခဲ့ဘူး ။ အလြန္ဆံုး တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ ။ သည္ေတာ့ ေပါ့ပါးျပီး ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အနာဂတ္ဆိုတာဟာလည္း လွမ္းလိုက္ရင္ လက္တကမ္းပဲလို႔ ထင္ရတယ္ ။ ဇနီးသည္နဲ႕ သားသမီးမ်ား ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အပူကင္းကင္းေနႏိုင္တဲ့ ဘဝတခု ၊ အဆင့္ရွိျပီး အာမခံခ်က္ေကာင္းမယ့္ အလုပ္အကိုင္တခု ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမသိ ညာမသိ စာေတြသင္ျပီးလို႔ လက္ေတြ႔အလုပ္ဝင္တာ ၾကာလာေတာ့ ၊ ဘဝမွာ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ဆိုတာထက္ ပိုတိက်တဲ့ ခံယူခ်က္တခု အစားထိုးဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ က်ေတာ့္အေတြ႔အၾကံဳေတြအရသိခဲ့တယ္ ။ ခက္ျပန္တာတခ်က္က အခ်ိန္ဆိုတာ စိတ္ထင္ထက္ပို၍ အကုန္ျမန္လြယ္တာပဲ ။ ဒါ့အျပင္ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ ဆိုျပီး လက္ေတြ႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရျခင္းဟာ၊ တကိုယ္ထည္း ေက်နပ္စဖြယ္ စိတ္ကူးအိပ္မက္မက္ရျခင္းထက္ ပိုလို႔ အားအင္ၾကီးျပန္တယ္။ တခါကရွိဖူးတဲ့ စိတ္ကူး အိပ္မက္ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာကိုေတာင္ မသိလုိက္မိတာပဲမို႔ ၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ရွက္စရာလို႔ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ လူကို ထံုထိုင္းသြားေစႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား ။ ဒါဟာလည္း ေခါင္းတခ်က္အျငိမ့္ ၊ သက္ျပင္းတခ်က္အရႈိက္မွာတင္ လြင့္ေပ်ာက္သြားေစႏိုင္တာမ်ိဳး ။

    အေရွ႕ကလမ္းခြဲမွာ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ရင္ ရံုးဝင္ေပါက္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ ။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း ငါအေတြးနက္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိပါ့လား ။ ညေနက်ေတြ႔ရင္ အေျခအေန တိုးတက္လာျပီဆိုတဲ့ စကားမ်ားၾကားရလိမ့္မလားလို႔ က်ေတာ္ေတြးတယ္ ။ ေရွ႕ ငါးလွမ္းေလာက္လွမ္းရင္ ဂိတ္ေပါက္ကိုေရာက္ျပီ ။ မိတ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ေတာ့ မ်က္ႏွာက သိစိတ္မလိုပဲ ျပံဳးရယ္လို႕တုန္႕ျပန္တယ္ ။ လာခဲ့တဲ့လမ္း ေနာက္ဘက္ကို တခ်က္ျပန္ၾကည့္မိရင္း ညေနမိုးမ်ားရြာမလားလို႔ ေတြးမိတယ္ ။ က်ေတာ္ သည္ေန႔လည္း ထီးယူခဲ့ဖို႔ ေမ့လာျပန္တယ္ ။


 (၃)

      ဟုတ္ကဲ့ ၊ က်ေတာ္မိုးနည္းနည္းမိလာတယ္ ။ မနက္ကထီးယူလာဖို႔ ေမ့သြားကတည္းက သည္ညေနမိုးရြာလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေတာ္ေတြးမိသား ။ သိပ္ကသီလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ ။

      က်ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆံုးျဖတ္ျပီးမွ သည္တခါ ဆရာ့ဆီက ရက္ခ်ိန္းယူခဲ့တာပါ ။ ဟုတ္ကဲ့ ... က်ေတာ္တို႔ မေတြ႕ၾကတာၾကာျပီ ၊ က်ေတာ့္စိတ္အေျခ အေနပိုလို႔ေတာ့ ဆိုးမလာပါဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႕ တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာခြင့္ရဖို႔ အတြက္ရယ္ ၊ အရင့္အရင္အေခါက္ေတြက မေျပာျဖစ္တာေတြလည္းေျပာရေအာင္လို႔ပါ ။ ဟင့္အင္း... မထူးေသးဘူး ဆရာ ၊ က်ေတာ္တို႔အေျခအေန အရင္လိုပါပဲ။

     က်ေတာ္ ေလာေလာဆယ္ စက္စုပ္ျပီး ေရွာင္ပုန္းခ်င္ဆံုးအရာဆိုရင္ေတာ့ လက္ေတြ႔ဘဝပါပဲ ၊ က်ေတာ္ အခုလို ပိုက္ဆံမရွာခ်င္ဘူး ၊ ေငြရဖို႔ဆိုျပီး တရက္ျပီးတရက္အလုပ္မသြားခ်င္ဘူး ၊ ေနာက္ ကိုယ္အပါအဝင္ ဇနီးနဲ႕ကေလး အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနရတဲ့ လက္ရွိဘဝကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ခ်င္တယ္ ။ သိပ္မတရားတာပဲလို႔ ထင္တယ္ ။ ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသည္အတိုင္းေနရမယ္လို႔လည္း ေသခ်ာမသိဘူး ၊ ၁၀ ႏွစ္လား ၊ အႏွစ္ ၂၀ လား၊ မေသမခ်င္းပဲလား ။ ေနာက္ဆက္လာမယ့္ရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ေလာေလာဆယ္က်ေတာ့္မွာ အားမရွိဘူး ။ ေနာက္ မတရားဘူး ဆိုတဲ့ အရာမွာ ကံဆိုတာလည္းပါတယ္ ။ က်ေတာ္ မိရိုးဖလာ ယံုၾကည္ထားတဲ့ ဘာသာအရ အရာရာကို ကံ ကခ်ယ္လွယ္တယ္လို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ရိုက္သြင္းခံရဖူးတယ္ ။ သည္ေတာ့ကာ ဘာကိုမ်က္စိမႈိတ္ယံုျပီး ဆက္လက္ရပ္တည္ရမယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားလို႕ မရခဲ့ဘူး ။ က်ေတာ္ဥပမာ တစ္ခုေပးမယ္ ။ က်ေတာ့္ရံုးမွာ တလတခါ အင္းဆက္ပိုးမႊားစစ္ေဆးျပီး တိုက္ဖ်က္ေရးလုပ္တယ္ ။ ျခအိမ္ ၊ နက်ယ္အိမ္ေတြရွိေနရင္ ေဆးျဖန္းျပီးျဖိဳပစ္ၾကတယ္ ။ ပုရြတ္သိုက္ကိုလည္း ေဆးေလာင္းျပီးဖ်က္ဆီးၾကတယ္ ။ သူတို႕တေတြ ပင္ပန္းတၾကီးေဆာက္ထားတဲ့ နားခိုရာကို ျဖိဳဖ်က္မပစ္ဖို႔ ဘယ္လိုလူသားစာနာမႈနဲ႔မွ တားျမစ္လို႔မရဘူး ။ ဘယ္သူေတြမွလည္း အေရးလုပ္ေတြးမေနၾကဘူး ။ မျဖိဳရင္ သိမ္းတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ပ်က္စီးကုန္မွာကိုး ။ တခါ လူေတြစားျပီးက်န္ရစ္တဲ့ ထမင္းလံုးေတြကို ရြရြထိုးျပီး အားက်ိဴးမာန္တတ္ သူတို႔အသိုက္ဆီ သယ္ေနၾကတဲ့ ပုရြက္ေကာင္ေတြကို ေဆးျဖန္းျပီး သတ္ပစ္ျပစ္ဖို႔ဆို ဘယ္လူသားကမွ တစကၠန္႔ေတာင္ ေတြေဝေနမယ္ မထင္ဘူး ။ က်ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ဘဝေတြကေရာ သည္အျဖစ္ထက္ ဘာမ်ားထူးေသးလို႔တုန္း ဆရာ ။ ဘယ္အခ်ိန္ ေဆးျဖန္းခံထိမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္လို႔ တက္တက္ၾကြၾကြ သယ္ေနၾက ၊ ေဆာက္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား ။ က်ေတာ္သည္ေတာ့ ......။

      ခင္ဗ်ာ .. ၊ ဟုတ္ကဲ့ ပိုက္ဆံ အေၾကာင္း ကိုေျပာရမယ္ ။ ပိုက္ဆံရဲ့ အေရးပါမႈကို ဘယ္တုန္းကစ သိတာလည္း ဟုတ္လား ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မသိနားမလည္ျခင္းရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံဆိုတာကို တခါမွ ေခါင္းထဲထည့္ျပီး မစဥ္းစားဖူးဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အေဖလုပ္သူတေယာက္ထဲ ပိုက္ဆံရွာရတာကို ျမင္တာရယ္ ၊ အေမလုပ္သူက ပိုက္ဆံစကား သိပ္ေျပာတာရယ္ ၊ ဘြားေအက ပိုက္ဆံနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံတတ္တာရယ္၊ ဒါေတြေၾကာင့္ေတာ့ ေငြဆိုတာၾကီးဟာ အေရးပါတယ္လို႔ သိခဲ့တယ္ ။ အေဖက ေျပာတယ္ ငယ္ငယ္က က်ေတာ္နဲ႕သူၾကား ေသြးေအးခဲ့ရတာ ေငြေၾကာင့္တဲ့ ၊ သူအျပင္မွာေငြရွာျပီး မိသားစုနဲ႕အတူ မေနႏိုင္တာေၾကာင့္ က်ေတာ္သူ႔ကို စိမ္းေနတာတဲ့ ။ ေနာက္လည္း ေျပာျပန္တယ္ သည္ရွာသမွ် ပိုက္ဆံဟာ က်ေတာ့္အနာဂတ္အတြက္ပဲတဲ့ ။ သူ႕ကို အားနာလို႔ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေနခဲ့ပါတယ္ ။ အမွန္ေတာ့ သူလုပ္ခဲ့သမွ်ဟာ က်ေတာ့္ကို သူ႕လို မိသားစုအတြက္ ေငြရွာ စက္ၾကီးတစ္စက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တာ အစြမ္းကုန္ပဲလို႔ သူမသိဘူး ။ အဘြားကေတာ့ သားမက္လုပ္သူ႔အေပၚ လံုးဝ ေငြေၾကးအရ မွီခိုရသူျဖစ္လို႔ ခမည္းခမက္ေတြ ကြယ္ရာမွာ ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ ေျပာတာခံရရင္ အင္မတန္နာရွာတယ္မွတ္တာပဲ ။ သူ႔စိတ္အနာကို အဲသည္တုန္းကေတာ့ ဘယ္သူမွ အေရးတယူ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ၾကေပမယ့္ ၊ ခုသည္အခ်ိန္မွာေတာ့ အနည္းဆံုး သူ႔တဦးတည္းေသာေျမး က်ေတာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ခဲ့ျပီထင္တယ္ ။ ဟုတ္ကဲ့ ... သည္အေၾကာင္းကို အေမတို႕လည္းသိပါတယ္ ၊ သူတို႕ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပဲ ၊ အဘြားဟာ ပညာမတတ္ခဲ့လို႔ သည္လို တဖက္သတ္စိတ္အနာကို မေျဖႏိုင္တာတဲ့ ။ သည္ေတာ့ က်ေတာ္ ဆက္ျပီးမေျပာပါဘူး ။ က်ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ လူတေယာက္ သင္ခြင့္ရွိလို႔ သင္ရတဲ့ပညာဆိုတာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့တေန႔ သူ႔ကိုအတင္းအၾကပ္ အလုပ္လုပ္ခိုင္းေစရာမွာ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ၊ ထံုသြားေအာင္ ထိုးတဲ့ ေဆးတမ်ိဳးလိုပါပဲ ။ ခက္တာက အဲသည္ ပညာဆိုတာကိုလည္း ပိုက္ဆံနဲ႔ဝယ္မွ ရတယ္ ၊ ရျပီးျပန္လည္း သည္ပညာနဲ႔ပဲရင္းျပီး ပိုက္ဆံရွာရျပန္တယ္ ။ ဘီးလံုးေတြ တလိမ့္လိမ့္ လႈိမ့္သလိုပဲ ။ အစေတာ့ တထစ္ျခင္း... ျပီးျပန္ေတာ့လည္း တရစ္ျပီးတရစ္ ။

     က်ေတာ့္အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွာ အိမ္ကထြက္ခဲ့ရေတာ့မွ ပိုက္ဆံကိုလက္က ကိုင္ျပီး သံုးဖူးတာ ။ စစခ်င္းေတာ့ အကိုင္ မတတ္လွဘူး ၊ လကုန္ခါနီးရင္ လက္ထဲေငြျပတ္တာတို႔ ၊ ေက်ာင္းလခ ထဲကယူသံုးမိတာတို႔ ျဖစ္တတ္တယ္ ။ အခါတိုင္းလည္း မိတ္ေဆြေတြဆီက ေငြလွည့္တာတို႔ ၊ အိမ္ကို တခုခုလိမ္ေျပာျပီး ေတာင္းတာတို႔နဲ႔ ေျဖရွင္းဖူးတယ္ ။ တခါမွာေတာ ့အဲလို ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ။

     ဆရာ.. က်ေတာ့္အရင္တခါကေျပာခဲ့သလို အခုလာေတြ႕ရတဲ့ ကိစၥမွာ က်ေတာ့္အိမ္ေထာင္ေရး သုခနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥလည္း ပါပါတယ္ ။ က်ေတာ္ ငယ္ငယ္က လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္တာ ေစာတယ္လို႔ထင္တယ္ ဆရာ ၊ ေနာက္ ေလာကဘာဝ ကိစၥကိုလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ကပဲသိခဲ့ ရတယ္ ။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ဆံုရျခင္းဟာ ထိတ္လန္႔တၾကီးျဖစ္စရာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး ။ က်ေတာ္ အဲသည္အမ်ိဳးသမီးကို ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ စေတြ႕ခဲ့တာ ။

     အဲသည္တုန္းက က်ေတာ္ရုပ္ရွင္ရံုတကာလွည့္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စာၾကည့္တိုက္မွထိုင္ျပီး ေန႔ခင္းအိပ္မက္မက္ မက္ေကာင္းတုန္းေပါ့ ။ အဲသည္တုန္းက ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ဒါေတြလုပ္ခဲ့လည္း ျပန္စဥ္းစားရင္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ ။ သည္ေန႕က ၾကည့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုမွာလူမရွိဘူး ၊ က်ေတာ္ရယ္ ေဘးခံုအေက်ာ္ မွာထိုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္ ႏွစ္ေယာက္ထည္း ။ သူ႔ အဝတ္အစားကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူဆိုတာ သိသာတယ္။ ဇာတ္လမ္းကေႏွးျပီး အင္မတန္ရွည္လ်ားတယ္ ထင္ရတယ္ ။ အမ်ိဳးသမီးက က်ေတာ္နားမလည္တဲ့ စကားေျပာေတြကို ဘာသာျပန္ျပတယ္ ။ မီးထိုးတဲ့ အလင္းမွာျမင္ရတဲ့ တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြဟာ သိပ္လွတယ္လို႕ ထင္မိတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္လဲမသိ အဲသည္မ်က္လံုးေတြ တင္းတင္းမႈိတ္ ပိတ္သြားေအာင္ က်ေတာ့္ အစြမ္းနဲ႔ လုပ္ၾကည့္လိုက္ခ်င္တယ္ ။ မ်က္ခြံမို႔မို႕ျပန္ပြင့္လာတဲ့ အခါ ေက်နပ္ရိပ္ သက္သက္ပဲ က်န္ရွိေစခ်င္တယ္ ။ ခုလို တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ မေနေစ့ခ်င္ဘူး ။

     က်ေတာ့္ထက္ ၆ ႏွစ္ၾကီးတယ္လို႔ သူေျပာလို႔ပဲ က်ေတာ္သိရပါတယ္ ။ ရုပ္ရွင္ျပီးေတာ့ က်ေတာ္တို႔ သည္လိုပဲ စပ္မိစပ္ရာ စကားေျပာရင္းနဲ႔ ပိုရင္းနီးသြားၾကတယ္ ။ ေနာက္တခါ စိတ္ၾကိဳက္ေတြ႕မယ့္ ရုပ္ရွင္ကုိ ၾကည့္ဖို႔ခ်ိန္းၾကတယ္ ။ သပ္သပ္ေတြ႕ျပန္ေတာ့ ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ၊ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေျပာၾကတယ္ ။ သူနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာ အဓိကကေတာ့ ဘယ္ကိုမဆို အစမ္းလုပ္ၾကည့္ဖို႔ ဝန္မေလးခဲ့တာပဲ ။ တဲ့တဲ့ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေျပးလာတဲ့ အရာႏွစ္ခုဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္ တိုက္ကိုတိုက္မိၾကမွာပဲ ။ သည္မွာ က်ေတာ္တို႔ထိေတြ႕မိၾကတယ္ ။ က်ေတာ္ရဲ့ ရြံ႕တဲ့ စိတ္ကို က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိေစပဲ သူေရွ႕ကလမ္းျပတတ္ေလေတာ့ နက္တဲ့ေတာထဲကို ပိုနက္ေအာင္ ဝင္တိုးဖို႔ မေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ မာနကို ျပည့္ဝေစတယ္ဆိုမလား ။ ေတာင္တက္ရာမွာ တေခါက္ထက္တေခါက္ ပိုလုိ႕ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထြက္ေတြဆီ တထစ္ခ်င္း ၾကိဳးစားျပီး တက္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္သန္လာတဲ့ ေတာင္တက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ မာန္မ်ိဳးလို႔ ဆိုလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္ ။

    သည္ကိစၥတရပ္လံုးမွာ အမွတ္မိဆံုးကေတာ့ က်ေတာ္တို႕ေတြ႕တတ္ၾကတဲ့ အခန္းရဲ့ ျပတင္းေပါက္ေဘးကပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ ရထားသံလမ္းပဲ ။ အဲသည္မွာ မၾကာမၾကာ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ရထားသံဟာ ေႏွးေကြးတဲ့ လွဳပ္ရွားမႈေတြကို ျမန္ေစတတ္သလို ၊ တရွိန္ထိုး ကမူးရွဴးတိုး လုပ္ရွားမႈေတြကိုလည္း စည္းခ်က္အလိုက္ သံစဥ္ညွိေပးတတ္တယ္ ။ ဒါက မေမ့ႏိုင္စရာပဲ ။ သည္လိုေတြ႔ၾကေပမယ့္လည္း ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မေမးၾကဘူး ၊ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကတယ္ ဆိုတာလည္းမရွိၾကဘူး ။ ေတြ႔စက ေျပာတဲ့ စာအုပ္ေတြ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းဟာလည္း ၾကာလာေတာ့ လက္ေတြ႔ဆန္လာတဲ့ ဘဝမွာ ညည္းေငြ႕လြယ္တာမုိ႔ ေနာက္ပိုင္းေတြ႔ခ်ိန္ေတြမွာ စကားရယ္လို႔ေတာင္မေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ။ သူခ်ိန္းရင္ အခန္းကို က်ေတာ္သြားရံုပဲ ၊ ေရာက္ရင္ အျမဲတမ္း အသင့္ဝယ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီ ၂ခြက္နဲ႔ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ သူ႕ကိုေတြ႕ရစျမဲ ၊ ဟုတ္ကဲ့... သည္လိုနဲ႔ ၄ ၊ ၅ ၊ ၆ လေလာက္ေတာ့ ရွိသြားတယ္ ။ အဲသည္တစ္ေန႔မွာ ကိစၥတရပ္ျဖစ္တယ္ ။ က်ေတာ္ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပဲ ။ ဒါကလည္း ေစာေစာက ေျပာလက္စနဲ႔ဆက္စပ္ေနတယ္ေလ... ။


    * 

     အဲသည္ေန႔လည္ ထံုးစံအတိုင္း ရထားျဖတ္သြားသံေၾကာင့္ က်ေတာ္ႏိုးေတာ့ သူ စားပြဲမွာထိုင္ေနတာ ေတြ႕တယ္ ။ ေကာ္ဖီခြက္ ႏွစ္ခြက္ကို ခုံေပၚမွာ တင္ထားတယ္ ။ တခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီး က်ေတာ့္ ဆီကိုျပံဳးျပတယ္။ ေဘးခံုေလးေပၚက လက္ကိုင္ဖုန္းကိုလွမ္းလိုက္ျပီး အရင္အခါေတြက အတိုင္း ဂီတသံ တိုးတိုးေလးၾကားဖြင့္လိုက္တယ္ ။ မလာခင္ စိတ္ကူးထားတဲ့ က်ေတာ္ ေျပာစရာစကားကို ဘယ္လိုစရမလဲေတြးရင္း ေခါင္းအုံးေပၚျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္ ။

    က်ေတာ္သူ႕ေဘးမွာသြားထိုင္ေတာ့ သူကကိုယ္ကိုေက်ာ္ျပီး အျပင္ဘက္ရထားလမ္းကို ေငးၾကည့္ေနတယ္ ။ က်ေတာ္တို႔ ေတြ႕ၾကတုိင္းသည္အခန္းေလး မွာပဲ ။ သူတကာတည္းတဲ့ ဟိုတယ္က အခန္းတခန္းကိုပဲ အျမဲတမ္းရေအာင္ သူဘယ္လိုလုပ္ထားလည္းလို႔ က်ေတာ္သိခ်င္ေနတယ္ ။ တကယ္ဆို ေမးၾကည့္မိဖို႔ေကာင္းတယ္ ။ ေန႔ခင္းတိုင္းဟာ တေနရာမွာ အတူတူခ်ည္းပဲမို႔ ပ်င္းဖို႕ေကာင္းလွတယ္ ။ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ဆိုေနဖို႕လည္း မသင့္ဘူးလို႔ က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထင္ၾကတယ္ ။

     "က်ေတာ္ ေျပာစရာရွိလို႔" စကားစေတာ့ သူတခ်က္လန္႕သြားဟန္နဲ႕ က်ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္တယ္ ... ။

     "ေျပာေလ..."

     က်ေတာ္နည္းနည္းမ်က္ႏွာပူေတာ့ စားပြဲေပၚကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္ ။ သူ႔ေကာ္ဖီခြက္ ေဘးက မုန္႔ပန္းကန္မွာ ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္ ။ မုန္႔ဖက္ကေလးကို ပန္းကန္ေဘးက်ေအာင္ အားစိုက္ျပီး တြန္းေနတယ္ ။ သူ မ်ားျမင္ရင္ ဖယ္ပစ္လိုက္မွာပဲ ။ ကိုယ့္ကို အပန္းတၾကီးမထိခိုက္တဲ့ သူတပါးၾကိဳးပမ္းခ်က္ကို မဖ်က္ဆီးသင့္ပါဘူး ။ သည္ေတာ့ က်ေတာ္ေငးေနတဲ့ဖက္ သူ႕အၾကည့္မလိုက္ေအာင္ အေလာတၾကီးစကားျပန္စရတယ္ ... ။

     "က်ေတာ္ အကူအညီတစ္ခုေတာင္းခ်င္လို႔ပါ ..."

     "ဘာလည္း မင္းမွာ ရြယ္တူ ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးရွိေနျပီ ဆိုတာ ေျပာခ်င္တာလား"

      "မဟုတ္ပါဘူး .. ဟို က်ေတာ္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းေလာက္ အသံုးလိုလို႔ပါ ...."

     သူက်ေတာ့္ကို တည့္တည့္ေျပာေနရာက ခ်က္ခ်င္း အၾကည့္ကို ေအာက္ခ်လိုက္တယ္ ။ က်ေတာ္ဘာမ်ား မွားသြားလည္းလို႔ ေတြးမိျပီး ေသခ်ာရွင္းျပရင္ေကာင္းမလားလို႔ ထင္မိတယ္ ။


     "ဟုတ္ကဲ့ က်ေတာ့္အိမ္က ၾကိဳေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းလခကို သံုးလိုက္မိလို႔႔ပါ ... ၊ က်ေတာ္ကို အကုန္ေပးဖို႔ ေျပာပါဘူး ၊ ေခ်းတဲ့ သေဘာပါ ၊ ေနာက္ သည္အတြက္လည္း အပန္းမၾကီးဘူးထင္လို႔ ..."

     သံလမ္းေပၚ ရထားျဖတ္သြားျပန္တယ္ ။ ရထားသံတိတ္ေတာ့မွ သူ႔မ်က္ႏွာျပန္ေမာ့လာတယ္ ။ သူမ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းေနသလိုပဲ ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ၊ က်ေတာ္ဘာလုပ္မိတာလည္းလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ေမးမိတယ္ ၊ က်ေတာ္တို႔ ရင္းႏွီးမႈအတိုင္းအတာအရ သည္ေလာက္ေတာင္းဆိုတာ လြန္တယ္မဆိုပါဘူး ။ က်ေတာ္ ဘယ္လို ဆက္တုန္႔ျပန္ရမလဲ စဥ္းစားလို႔မရဘူး ။
     ဘံုေရႊနန္းငယ္သည္ဝယ္ ကြာနယ္ေဆြးရန္ ၾကံမႈိင္ေတြးျပန္ ပူဝန္ပန္းဘြယ့္ သည္မယ္ ညိႈးတယ္ဝဋ္ဖန္ ဆိုေယာင္မွားကံ... ။
      နားမေထာင္ပဲ ၾကားေနရတဲ့ ဂီတသံကို ခလုတ္ႏႈိတ္ပိတ္လိုက္တယ္ ။ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူျပန္ျပံဳးျပရင္း တခုခုကို ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္နဲ႔ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်တယ္ ။

     "ဘဏ္အေကာင့္ နံပတ္နဲ႔ လိုတဲ့ ေငြကိုေျပာလိုက္ ၊ ဖုန္းနဲ႔ စာမပို႔နဲ႔ ခ်ေရးေပးလိုက္၊ လိုင္းဖုန္းေဘးမွာ စကၠဴလြတ္အပိုင္းေလးေတြ ရွိတယ္ ..."

     ရက္လြန္ေနတဲ့ ေက်ာင္းလခအတြက္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေပါ့သြားျပီး သူေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေပးလိုက္တယ္ ။ သူက စာရြက္ကို တခ်က္ေတာင္ဖတ္မၾကည့္ပဲ ေဘးကအိတ္ထဲေကာက္ထည့္လိုက္တယ္ .. ။ ေနာက္ခ်က္ခ်င္း ထိုင္ခံုေပၚကထတယ္ ။

     "တို႔ လႊဲေပးလိုက္မယ္ ၊ သြားႏွင့္မယ္ေနာ္... "

     တစံုတခု ခ်က္ျခင္းၾကီးေျပာင္းလဲသြားတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ ဘာဟာရယ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ က်ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူး ။

     "ေက်းဇူးပါ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ေတြ႕ၾကမလဲ ..."

     "ရပါတယ္ ... တို႔ ခ်ိန္းျဖစ္ရင္ အသိေပးမယ္ေလ..."

     တံခါးေပါက္ဖက္ကို သူထြက္သြားတယ္ ။ ေကာ္ဖီေတြေတာင္ ကုန္ေအာင္ေသာက္မသြားဘူး ၊ မုန္႔ကလည္း အရာမယြင္းေသးဘူး ။ ေစာေစာက ပုရြက္ဆိတ္ကေတာ့ စားပြဲေဘာင္ေပၚေရာက္ေနျပီ ။ ခုေနမွ က်ေတာ္ ေလမႈတ္လိုက္ရင္ သူ လြင့္သြားမွာပဲ ။ ထားလိုက္ပါေလ သူသည္တခါေတာ့ ကံေကာင္းပါေစ ။ သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို စိန္မေခၚသင့္ဘူးလို႕ ခင္ညစ္ညစ္ေတြးမိတယ္ ။

     တံခါးပိတ္လိုက္သံၾကားတယ္ ။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူထြက္သြားျပီ ။ ျပန္ပိတ္ရက္သား တံခါးၾကီးကို အၾကာၾကီးေငးၾကည့္ေနတယ္ ။ ျပန္ပြင့္လာမလားလို႔ေမွ်ာ္ေနသလား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္မသိဘူး ။ အျပင္မွာ ရထားတစ္စင္း သူ႕အခ်ိန္အတိုင္း ျဖတ္သြားျပန္တယ္ ။


 * 

     ေနာက္ရက္မွာ သူ ပိုက္ဆံလႊဲေပးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည့္ေနာက္ပိုင္း အဆက္အသြယ္လံုးဝမရေတာ့ဘူး ။ က်ေတာ္တို႔ ဆက္သြယ္ေနက် ဖုန္းကိုလည္း အဲသည္ညေနမွာပဲ ပိတ္သြားတယ္လို႔ သိရတယ္ ။ က်ေတာ္လည္း တကူးတက ရွာမေနျဖစ္ေတာ့ဘူး ၊ သူ႔ပိုက္ဆံကိုျပန္ေပးဖို႔လည္း စိတ္မကူးမိဘူး ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔ လိုတဲ့ ေက်ာင္းလခေပးလိုက္တယ္ ။ အဲသည္ လခသြားေပးတဲ့ေန႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံဆိုတာ သည္လိုေလး လြယ္လြယ္နဲ႔ရႏိုင္ပါ့လားလို႔ေတာ့ ေတြးမိသား ။ သည္ သူ႕ေငြေၾကာင္ ့စိတ္ေပါ့ သြားတာေတာ့အမွန္ပဲ ။

     က်ေတာ္သည္ကိစၥကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူးထင္တာပဲ ။ ဖြင့္ထုတ္တိုင္ပင္ရေလာက္တဲ့ မိတ္ေဆြရင္း မရွိတာလဲပါမယ္ ၊ ေနာက္ စိတ္မွာေလးေလးနက္နက္မရွိခဲ့တာလဲ ပါမယ္ ။ သိကၡာက်တယ္ရယ္လို႔လည္း မထင္ခဲ့ဘူး ။ ရွက္စရာမို႔ ဖံုးထားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ထားလိုက္တာေပါ့ ။

      ေနာက္တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေတာ့္ဇနီးေလာင္းနဲ႕ ေက်ာင္းမွာပဲေတြ႕ၾကတယ္ ။ ေျပာရရင္ အင္မတန္ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ အပိုင္းပါပဲ ။ အဲသည္အရြယ္မွာ သူမ်ားေတြအိမ္ေထာင္ေရးကို အျပင္က ၾကည့္ရင္းအားက်လာတယ္။ ကိုယ္ပုခံုးေပၚမွီႏြဲ႕လာတဲ့ သူ႕ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရတာ ႏွစ္လိုမိတယ္ ။ ေနာက္ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ လက္ထပ္ဖို႔ျပင္တယ္ ၊ အလုပ္ရွာတယ္ ၊ မၾကာခင္ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရၾကတယ္ ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေငြစုတယ္ ။ အဲသည္တုန္း သူ႕မွာ ကိုယ္ဝန္တြယ္ေတာ့ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတယ္ ။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေမြးလာတယ္ ၊ က်ေတာ္တို႔ ေငြဆက္ရွာၾကတယ္ ။ ခုလက္ရွိ က်ေတာ့္အသက္ ၄၀ နားကပ္လာေတာ့ အဲသည္အမ်ိဳးသမီးကိုပဲ ညည္းေငြ႕လာတယ္ ၊ လက္ရွိမနားတမ္းေငြရွာ ေနရတဲ့ ဘဝကို ထြက္ေပါက္မရွိဘူးျမင္လာတယ္ ။ ဆရာ့အတြက္ေတာ့ သည္အျဖစ္ဟာ အင္မတန္ကို ရိုးစဥ္းတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္မွာပါ ။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေတာ္ ဆက္ေျပာစရာ ရွိပါေသးတယ္ .. ၊ အျပင္ ခဏေလာက္ထြက္ခြင့္ျပဳပါဆရာ ။ အျပင္မွာ နားရင္း ေဆးလိပ္တလိပ္ေလာက္ ေသာက္ပါရေစ ။


   (၄) 

     ဟုတ္ကဲ့ ။ က်ေတာ္ အခုဆက္ေျပာရမယ့္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဆရာတမ်ိဳးျမင္မွာစိုးတယ္ ။ က်ေတာ့္အိပ္မက္ေတြ အေၾကာင္းပဲ ။ အိပ္မက္ေတြမွာ လူတေယာက္ကို ခဏခဏေတြ႕ရတတ္တဲ့ စိတ္ေရာဂါမ်ိဳးေရာ ရွိပါသလားဆရာ ။ အခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ က်ေတာ္ မိန္းကေလးတေယာက္ကို မွတ္မိေနေလာက္ေအာင္ အိပ္မက္ထဲမွာ မၾကာမၾကာေတြ႕ရတယ္ ။

     ညတိုင္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ ။ တေမ့တေမာ ရွိေလာက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ျပန္ေကာက္မက္ တတ္တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး ။ ညတိုင္း ေတြ႕ေကာင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္ဆိုျပီး မအိပ္ခင္သတိထားမိရံုေလာက္ပါ ။ အရင္အျပင္မွာ ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူလည္းမဟုတ္ပါဘူး ။ ေနာက္ပိုင္း တၾကိမ္သာ ... ။ ထားပါဦး က်ေတာ္ စကားဦးသန္းျပီး မေျပာခ်င္ဘူး ။

     အိပ္မက္ထဲမွာ ေလျပင္းျပင္းတိုက္လို႔ လမ္းအျမန္ေလွ်ာက္ရင္း ေတာအုပ္လို အံု႔ဆိုင္းျပီး သစ္ပင္ၾကီးေတြထူထူေပါက္တဲ့ တေနရာေရာက္ေတာ့မွ သူ႔ကိုေတြ႔မိတာ ။ သူ႔ေတာအုပ္က သစ္ပင္ေတြဟာ က်ေတာ္တို႔ဆီကလို လူစိုက္တဲ့ အဆင္အသြင္ တူမ်ိဳး ေတြမဟုတ္ၾကဘူး ။ ေျဖာင့္ျပီးရွည္လ်ားတဲ့ပင္စည္ နဲ႔ အပင္ျမင့္ၾကီးေတြေရာ၊ ေအာက္နားက ေလာင္းရိပ္က် ခပ္ကုပ္ကုပ္အပင္ေလးေတြနဲ႔ပါ တကယ့္ဘဝၾကီးလိုပဲ ႏိုင္လိုမင္းထက္ ျဖစ္ကလက္စမ္းသိပ္ႏိုင္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္သူ႕ကိုႏႈိးေစဖို႔ဆိုရင္ သစ္ရည္တစက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို က်ရတယ္ ။ က်ေတာ္ သူ႕ဆီေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဆို နံနက္မိုးေသာက္ ေနမထြက္ခင္ ျမဴဆိုင္းစအခါမ်ိဳး ၊ သစ္ရြက္ေတြ အခိုးရိုက္ေတာ့ ေငြ႕ရည္ေတြစုစုျပီး ေလသုတ္လိုက္တဲ့ တခဏ မိုးတျဖိဳင္ျဖိဳင္ေစြသလို ခပ္စိတ္စိတ္ရြာက်တတ္တယ္ ။
      ျမေရညိဳ ပင္လယ္သီဟိုဠ္ ေလနန္းေဝယံ ဗိမာန္ေတာင္စြယ္ခို အာကာဘံုလယ္ ေဝမႈန္ ေငြႏွင္းသြယ္ယို ၾကည္ကြဲရန္သာကို။ 
      ေတာအုပ္မွာ အျမဲ ေလတိုးသံကို ဂီတသံလိုပဲ သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္ ။ သည္ေတာရိပ္အုပ္အုပ္မွာပဲ သူနဲ႔ရင္းႏွီးမိၾကတယ္ ။ စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္းနဲ႕ေပါ့ ။ ေသခ်ာတာက သူနဲ႔ စကားေျပာရတာ ႏွစ္လိုဖို႔အင္မတန္ေကာင္းတယ္ ။ သူ က်ေတာ္ေျပာတဲ့ ကိစၥတိုင္းကိုလိုက္လို႔ စိတ္ဝင္တစားရွိျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ေသခ်ာသိေနတတ္တယ္ ။ သူနဲ႕ဆို က်ေတာ္ တခါမွ၊ တေယာက္ေယာက္နဲ႕မွ မေျပာဖူးတဲ့ ကိစၥေတြကိုလည္းေျပာျဖစ္တယ္ ။ တခါတခါ အလုပ္မွာေန႔လည္ေန႔ခင္းအားတဲ့ခ်ိန္ၾကရင္ ေတြ႔ရင္ေျပာဖို႔ဆိုျပီး အခ်က္ေလးေတြ ၾကိဳလို႕မွတ္ ထားတတ္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေတာ့လည္း ေမ့သြားတာပါပဲ ။ ေတြ႔ၾကေတာ့လည္း သည္လိုပဲထင္ရာေျပာျဖစ္ျပန္တယ္ ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းထြက္ က်ေတာ့္အဖြားဖတ္တဲ့ ဘိုလိုစာအုပ္အထူၾကီးေတြ အေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္က က်ေတာ္ ဘယ္လိုမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားခဲ့ေၾကာင္း၊ အလုပ္မွာ သူမ်ားေတြထက္သာေအာင္ အျမဲလုပ္ျပ ႏိုင္တဲ့အတြက္ အထက္ကအားကိုးသေလာက္၊ အတူတူခ်င္း မနာလိုခံရေၾကာင္း ။ တကယ့္လက္ေတြ႕နဲ႕ေတာ့ ကြာပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာၾကေတာ့လည္း တကယ္လို႔ကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ယံုျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနတာပဲ ။ သူနဲ႔ေတြ႔ရတဲ့ ေက်နပ္မႈမွာ သာမန္လူေတြလို ရမၼက္ရယ္လည္းမရွိပါဘူး ၊ ခင္မင္ဖြယ္သက္သက္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈပါ ။သူနဲ႕ေတြ႔ရင္ အရိုင္းဆန္တဲ့ ရမၼက္ႏွီးေႏွာမႈေတြကို ရြံ႕လာတယ္ ။ ညစ္ႏြမ္းေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုျဖဴႏိုင္သမွ် ျဖဴေအာင္ၾကံဖန္ တည္တံ့ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ေပါက္လာတယ္။ သည္မွာ ဇနီးသည္ကို က်ေတာ္စျပီး ေရွာင္မိေတာ့တာပဲ ။

     အဲသည္အခ်ိန္ေလာက္ပဲ က်ေတာ့္ အေျပာင္းအလဲကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိလို႔ ဆရာ့ဆီ ပထမဆံုးလာခဲ့တယ္ ။ သည္ၾကားထဲမွာ တခ်က္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအိပ္မက္မက္ျပန္တယ္ ။ သူက က်ေတာ့္ကို သည္ေတာအုပ္အျပင္မွာ မေတြ႔ခ်င္ဘူးလားလို႔ ေမးတယ္ ။ က်ေတာ္လည္း သာမန္မို႔ အေရးမထားမိပဲဲ ေတြ႔ခ်င္တာေပါ့လို႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သည္ကိစၥမွာ အေတာ္အေလးထားပံုပဲ ။ သိသေလာက္ အိပ္မက္ဆိုတာ အျပင္ကလူေတြကို အထဲဆြဲထည့္ျပီး မက္တတ္ၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္လား ၊ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႔တဲ့သူကို အျပင္ေခၚထုတ္ျပီးလို႕ရတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင့္ပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္ ။ သူကေတာ့ အျပင္မွာေတြ႔ရင္ မသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္ဖို႔နဲ႔ သူ႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာ စျပီးႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေျပာတယ္ ။ ေအးပါကြာ မေမ့ပါဘူး ေပါ့ ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ညမွာ က်ေတာ္ တခါမွ စကားဟဟမေျပာဖူးပဲ စြဲလမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္အေၾကာင္းကို သူ႔ကိုေျပာျပမိတယ္ ။ ထံုးစံအတိုင္း ေတာအုပ္ေလတိုးသံ သဲ့သဲ့အလိုက္ သီခ်င္းတပိုင္းတစကို ၾကားရတယ္ ။

     ထူးဆန္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ ။ ဒါ့ထက္ပိုတဲ့ အျဖစ္က အဲသည္ညျပီး ၂ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဇနီးနဲ႔ ရထားစီးအျပန္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လာထိုင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို က်ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိတယ္ ။ သိပ္မေသခ်ာေပမယ့္ သူ႕ကိုေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ ထင္မိတာပဲ ။ သူက ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ၾကံဳ႕ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့့္ျပီးျပံဳးျပတယ္ ။ သူျပံဳးတာ ပါးစပ္ကိုဖြင့္တဲ့ျပီး ေရွ႕အေပၚသြားေတြ အကုန္နီးပါးေပၚေအာင္ လွစ္ျပသလိုပဲ ။ မွတ္မိလိုက္တယ္၊ သူေျပာတဲ့ အတိုင္းေပၚလာတာပါ့ လား ။ အလိမ္ေပၚေတာ့မယ္ ကေလးေလးလို က်ေတာ့္ရင္ေတြလႈိက္ျပီး တုန္လာတယ္ ။ ဇနီးကလည္း သူ႔အလုပ္ကရခဲ့တဲ့ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ကို အထုတ္ေျဖျပီးျပေနတယ္ ။ အဲသည္ေန႔လည္က ရထားမွာ လူရွင္းတယ္ ။ သူဘက္က က်ေတာ့္တို႔ဆီကို တခ်က္တခ်က္ျဖတ္ခနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္လို႔ ထင္ရတာကလြဲရင္ ၊ အပိုင္အႏိုင္ ခ်ိန္းထားတယ္ဆိုျပီး ဇြတ္လုပ္လိုဟန္ မရွိပါဘူး ။ က်ေတာ္လည္း စိတ္ထင္တာပါလို႔ ၾကိတ္မႈိတ္ျပီးေတြးတယ္ ။ အသိအကၽြမ္းလို သြားႏႈတ္ဆက္လို႔ သူကမသိဘူးဆိုျပန္ရင္ ဇနီးကလည္း တမ်ိဳးျမင္မယ္ ၊ အင္မတန္မွလည္း ရုပ္ပ်က္မယ္ထင္တာပဲ ။ သူက်ေတာ့္ကို ဘာကိစၥ သည္လိုေတြ႕ခ်င္ရတာလည္း ၊ တခါကျဖစ္ဖူးတာ မွတ္မိလိုက္တယ္။ အေပးအယူ ၊ သာတယ္နာတယ္မရွိခဲ့တဲ့ ဆက္ဆံေရးတခုမွာ က်ေတာ့္ဘက္ကစ စည္းေဖာက္မိလို႔ လံုးဝကိုယ္ေရာင္ေပ်ာက္သြားတဲ့ မိန္းမတေယာက္ အေၾကာင္း ၊ က်ေတာ့္ေရွ႕က သူကသာ အိပ္မက္ထဲက မိန္းကေလးျဖစ္ေပဦးေတာ့၊ သည္အျပင္ေလာကထဲ ထပ္ေတြ႕မယ့္ ဆက္ဆံေရးမွာ ဖလွယ္ယူရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး ၊ အေပးအယူ ကိစၥမ်ိဳး မရွိဘူးလို႕ ဘယ္သူအာမခံႏိုင္ပါ့မလဲ ။ လံုးဝဥသံု ႏွစ္လိုသူတေယာက္ဆံုးရံႈးသြားမွာကို က်ေတာ္စိုးတယ္ ။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ သက္သက္အရူးထ တာပဲ ။ က်ေတာ္တို႔ ဆင္းရမယ့္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ ဇနီးကေရွ႕ကထြက္ႏွင့္တယ္ ၊ က်ေတာ္လည္းေခါင္းတြင္တြင္ငံု႔ျပီး ရထားအျပင္ေရာက္ေအာင္ ထြက္ခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မၾကားရမွန္းသိတဲ့ ေခၚသံေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ရထားျပတင္းကတဆင့္ က်ေတာ့္ဆီကို လည္လွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေစာေစာကမိန္းကေလးကိုျမင္ရတယ္ ။ က်ေတာ့္အေငြ႔ရုိက္ မ်က္မွန္ကတဆင့္ မသဲမကြဲျမင္ရေတာ့ သူ႔မွာ မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနသလိုပဲ ။ အဲသည္လို မ်က္ရည္ဝိုင္းေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို က်ေတာ္ျမင္ခဲ့ဖူ ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ခဏ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ မမွတ္မိဘူး ။ အဲသည္မွာ က်ေတာ္ သိလိုက္တယ္ ။ အားလံုးဟာ ေနာက္က်သြားျပီဆိုတာ ။

     သိပ္ကို ပံုျပင္ဆန္ပါတယ္ ။ အဲသည္ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ။ အိပ္မက္ေတြမွာ သူေနတဲ့ ေတာအုပ္ညိဳ႕ညိဳ႕ကိုလိုက္ရွာရင္း အခ်ိန္ကုန္ရတာတို႔ ၊ ေတြ႔ျပန္ရင္လည္း သူမႏိုးမီ က်ေတာ္ႏိုးထလာရတာမ်ိဳးတို႔ ၊ သူႏိုးလာျပန္ရင္လည္း ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ခင္ အျပင္ကနံနက္ႏႈိးစက္ျမည္တာမ်ိဳးတို႕ခ်ည္း ၾကံဳလာရတယ္ ။ ေနာက္တခု သူမ်ားအျမင္မွာ သတိထားမိလာတာကေတာ့ က်ေတာ္တေယာက္ထည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းမသိပဲ ခပ္တိုးတိုးစကားေတြ ေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္ရလာတာပဲ ။ ေနာက္ ဇနီးသည္ကိုလည္း ပိုလို႔ ရင္းႏွီးလိုစိတ္ကုန္ခန္းသြားတာပဲ ။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း လုပ္လက္စ အားလံုးကို ခ်ျပီး ထြက္ေျပးသြားခ်င္တယ္ ။ ဟုတ္ကဲ့ ... ။ ဒါဟာ သက္လတ္ပိုင္းလူေတြ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္က်ေရာဂါတစ္မ်ိဳးေပါ့ ။ ဆရာအေနနဲ႔ေတာ့ အနည္းဆံုးခြင့္ယူျပီး ဇနီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္း ခရီးထြက္သင့္တယ္လို႔ အၾကံေပးခ်င္တယ္.. ဟုတ္လား ။ ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ် ။ မွန္ပါတယ္ဆရာ ၊ အားလံုးဟာ ယံုဖို႔ခက္တယ္ဆိုတာ က်ေတာ္သိပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အရင္အခါေတြက ထုတ္ေျပာဖို႔ တြန္႔ေနမိခဲ့တာ ။

     ဆက္ရရင္ က်ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တခါတခါ ဘဝဆိုတာ ကစားပြဲၾကီးလိုပဲ ။ အတင္းအၾကပ္ မျဖစ္မေနပါရတဲ့ သည္ပြဲၾကီးကို ျငင္းဆန္လိုစိတ္ ဘယ္ေလာင္ျပင္းျပေနတယ္ ဆိုတာ သူမ်ားေတြ နားလည္ေအာင္ေျပာမျပတတ္ပါဘူး။ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ စည္းမ်ဥ္းရယ္လို႔ ဘာမွမရွိ ၊ တလည္လည္ေျပးလႊားေနတဲ့ ကစားပြဲလိုပဲ ။ ေနာက္ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ဒိုင္ကိုလည္းမျမင္သာဘူး ၊ မသိမသာ ထြက္ထိုင္ေနလို႔လည္းမရဘူး ။ ကစားပြဲမွာ ေငြေနာက္ကိုလိုက္ရမွာလား ၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ေနာက္ကို လိုက္ရမွာလား ၊ တေယာက္ေနာက္ကို တေယာက္အမိဖမ္းတမ္း လိုက္ရမွာလား ။ ကိုယ္တိုင္ကေရာ လိုက္ရမယ့္သူလား၊ ေျပးရမယ့္သူလား။ ဒါကိုလည္း ေသခ်ာမသိရဘူး ။ ေရွာင္တခင္ စီမံတတ္တဲ့ ကံ အားျဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားတယ္ ။ မွန္အားျဖင့္လည္း အရိပ္မိလ်က္သာ ေနၾကရတယ္ ။ တခါတရံဆို ကိုယ္မသိပဲ၊ အလိုလည္းမတူပဲလည္း ေခြးရူးဝွက္တမ္းကစားေနၾကရျပန္တယ္ ။ လက္ျဖန္႔လိုက္ လက္ေမွာက္လိုက္ ၊ ဘယ္တလွည့္ ကိုယ္ေခြးရူးျဖစ္မလဲဆိုတာေမွ်ာ္ေနရသလိုပဲ ။ ေျဗာင္ေတာင္ေတာင္ ေဗေဗ့ဂ်ိ ၊ ဂ်ိေဗဂ်ိေဗ ေဗေဗ့ဂ်ိ

     ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ ၊ က်ေတာ့္အခ်ိန္ျပည့္ေနျပီပဲ ။ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ...။ ဆရာတိုက္တြန္းတဲ့ အတိုင္းလည္း က်ေတာ္ၾကိဳးစားပါ့မယ္။ ခြင့္ျပဳပါ ။


    (၅)

     အျပန္ဆို အိမ္နားဘူတာရံုက အထြက္ ညာဘက္ခ်ိဳးျပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ အိမ္ခန္းကိုျပန္ေရာက္တယ္ ။ က်ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခါနီး ဇနီးကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာရွာခဲ့တဲ့ ေနရာ ၊ ေက်ာင္းနီး ၊ ဘူတာရံုနဲ႔နီး စတဲ့ သူ႔တြက္ကိန္းေတြနဲ႔ေပါ့ ။ အဲသည္တုန္းက လက္ထဲရွိေနတဲ့ ပိုက္ဆံသင့္သေလာက္နဲ႔ မဆိုးဘူးဆိုျပီး သူေရာကိုယ္ပါ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိတယ္ ။ က်ေတာ့္အထင္ အိမ္ကို သည့္ထက္နည္းနည္းေဝးေဝးရရင္ ပို႔သင့္မယ္ထင္တာပဲ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး အိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ နည္းနည္းပိုရတာေပါ့ ။

     အျပန္ေလွ်ာက္ရတဲ့လမ္း ေဘးကေရေျမာင္းဟာ ညေနမိုးေၾကာင့္ ေရျပည့္ျပီး တသြင္သြင္စီးေနတယ္ ။ ေရစီးျမန္ေတာ့ ေဘးကန္ေဘာင္က လမ္းမီးေရာင္ျပန္ဟတ္ေနတာေတာင္ ပံုရိပ္မထင္ႏိုင္ရွာဘူး ။ ေရစီးထဲမွာ ေဘာလံုးေလး တလံုးေမ်ာလာတာ ေတြ႕တယ္ ။ ဘယ္သူ႕ဟာလည္း ၊ ဘယ္ကလည္း ၊ ဘာေၾကာင့္လည္း၊ က်ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး ။ သိဖို႔မ်ားေရာ လိုလားေတြးမိေတာ့၊ မလိုလွဘူးလို႔ထင္ျပန္တယ္ ။ ခုေရထဲက်တဲ့ ေဘာလံုးအတြက္ ငိုေကာင္းငိုေနမယ့္ ကေလးငယ္ဖို႔ဆိုျပီး က်ေတာ္ဘာမွ လုပ္ေပးဖို႔ မတတ္ႏိုင္တာ ။ မိုးလံုးဝ တိတ္သြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ ၊ ထီးပါမလာဘူး ၊ ေနာက္တပတ္မွာ ထပ္မေမ့ဖို႔ သည္ညပဲ အိတ္ထဲမွတ္မွတ္ရရ ေသခ်ာေအာင္ထည့္ထားရမယ္ ။ ေဘးလမ္းခြဲအတုိင္း ေကြ႕ဝင္ေတာ့ တိုက္ေအာက္ကိုေရာက္တယ္ ။ ေစာင့္ရခ်င္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက အေပၚဆံုးအထပ္မွာ ။ အတက္ခလုတ္ကိုႏႈိပ္ရင္း မ်က္စိေတြကို အားတင္းျပီး ညွစ္ပိတ္လိုက္တယ္ ။

     ခရီးထြက္ပါလို႔ ဆရာဝန္ကဆိုတယ္ ။ အေျပာင္းအလဲအတြက္ ၊ အသစ္ ျဖစ္တည္လာႏိုင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးသုခအတြက္ ။ ဇနီးကလည္း ခရီးထြက္တတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း မၾကာမၾကာ အားက်ဟန္ နဲ႔ေျပာတယ္ ။ အရင္ေတာ့ မၾကားသလို ေနလိုက္တာပဲ ။ သည္တခါ ေငြကိုအေၾကာင္းျပဖို႕ေတာ့လည္း သိပ္မခိုင္လံုဘူးထင္တယ္ ။ က်ေတာ့္တို႔ လက္ထဲမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ေငြရွိေနျပီေလ ။ သည္လိုက်ေတာ့လည္း ကုန္ခန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရတဲ့ အရာကိုျပန္ရႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေငြဟာ ဘာမွ အေရးမပါပါဘူးဗ်ာလို႔ က်ေတာ္ျငင္းလို႔ မရႏိုင္ျပန္ဘူး ။ "ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္း ခရီးထြက္ရေအာင္ကြာ.." သည္လိုဆိုရင္ သူျပံဳးလာမွာလား ။ သူ႔အျပံဳးဟာေရာ က်ေတာ့္အတြက္ ဘာမ်ား ပိုလို႔ အဓိပၸာယ္ရွိႏိုင္ဦးမွာလဲ ။

     ဓာတ္ေလွကားဟာ တထပ္ျခင္း ၊ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာတယ္ ။

     ခုနစ္ ။

     ေျခာက္ ။

     ငါး ။

     တထပ္ခ်င္း၊ တဆင့္ခ်င္း ၊ သိပ္ေႏွးတာပဲ ။

     စိတ္ထဲမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္ မ်က္ႏွာျပင္တလႊား ေငြ႕ရည္တို႔ တျဖည္းျဖည္းစုဖြဲ႕လာျပီထင္တယ္ ။ ေတြေဝမႈအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ခြင့္လႊတ္လို႕ မိန္းကေလးကို ထပ္ေျပာခြင့္ရခ်င္တယ္ ။ ကိုယ့္မိဘေတြ အဖြားကို တခါမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားလိုက္ပို႔ဖို႕ရယ္ ေတြးဖူးမယ္ေတာင္မထင္ဘူး ၊ နယ္ျမိဳ႕မွာေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔မ်ားစဥ္းစားေပးႏိုင္ရင္ လိုက္ပို႔သင့္တယ္ထင္ တာပဲ ။ ေနရာတကာ အေရးပါလွတယ္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံအတြက္လည္း သည္ေလာက္ေတာ့ သူတို႕တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကလည္း စကားစပ္လို႔မေျပာဘူး ၊ အဖြားကလည္း စိတ္ကူးေပါက္လို႔မေတာင္းဆိုဖူးဘူး၊ ကိုယ္ကလည္း ေယာင္လို႔မွ မတိုက္တြန္းဖူးဘူး ။သူ႔ခင္မ်ာ သြားခ်င္စိတ္မရွိလို႕ေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး ။ ဆရာဝန္ကဆိုတယ္ ၊ ဇနီးသည္အတြက္လည္း စဥ္းစားပါ ။ ႏွစ္ကိုယ္တူ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ စဥ္းစားပါ လို႕ဆိုလာတယ္ ။ ကိုယ့္အေပၚႏွစ္လိုေမတၱာရွိလွတဲ့ အဖြားကို တခါေလာက္ ေရႊတိဂံုဘုရား လိုက္ပို႔ဖူးရင္ ၊ အိမ္ေထာင္ေရးသုခအတြက္ ဇနီးသည္ကို အေပ်ာ္ခရီးတခါ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ အခုေလာက္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မ်က္ႏွာပူလိမ့္မယ္မထင္ဘူး ။ သူ႔ကိုသာေျပာျပခြင့္ရရင္ အျခားသူေတြလို ဘာဆိုင္လို႔လဲ လို႔ ျပန္ေမးမွာမဟုတ္တာ က်ေတာ္ယံုပါတယ္ ။

     ဓာတ္ေလွကားဟာ ေျမညီထပ္ေရာက္ျပီ ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာပဲ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ပြင့္လာတယ္ ။
     သိပ္ျမန္တဲ့ စိတ္အစဥ္ကို အတင္းျဖတ္ရင္း ဓာတ္ေလွကားအတြင္းကို ဝင္လိုက္တယ္ ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အဲသည္ ခဏမွာပဲ ဘဝဆိုတာကို ငါဘယ္ေတာ့မွနားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျဖက္ခနဲ က်ေတာ္ေတြးမိတယ္ ။ ။

 ေအာင္ျဖိဳး
 (၂၆-၁၁-၂၀၁၂ ၂၃-၁၂-၂၀၁၂ - 4:20AM)

9 November 2012

အျပာရင့္ေရာင္ ကူးတို႔ဆိပ္ကမ္း

[ ခိုင္စိုးလင္းစီစဥ္တဲ့  ဝိညာဥ္မွတ္တမ္း (ghost record) e-book မွာပါပါတယ္ .. ။ ]


ေလာကမွာအသံုးဝင္ေလာက္ေအာင္ အေရးမႀကီးေသးတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ငါေသသြားရင္လည္း ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသဦးမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ကိုကို ညက ေသဆံုး သြားပါသည္...။ သည္ေတာ့ အရင္ကျပံဳးတတ္စျမဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ျပာႏွမ္းလို႔သြားၿပီး တပ္မက္ဖြယ္လည္း မရွိေတာ့…။ မွတ္မိေသးလား အဲသည္ေန႔တုန္းက ကို႔ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြျပံဳးေနတာပဲ …။ အဲသည္တုန္းက ကိုကိုက ေဘာင္းဘီရွည္ကိုေခါက္၊ ေရေတြရႊဲရႊဲစိုၿပီး အိမ္ကို အကိုႀကီးနဲ႔ အတူပါလာတာ...။ ညေနဆိုေတာ့ အေမတို႔နဲ႔ လက္ဖက္စား တီဗြီကလာတဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္ေနတုန္း...။ အဲသည္တုန္းက ခ်က္ခ်င္း ကိုကို မြန္႔ကို မွတ္မိလားဟင္..။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတြ႕ဖူးခဲ့တယ္ေတာ့ မဟုတ္လား...။ မြန္႔ကေတာ့မွတ္မိတယ္... အဲသည္တုန္းက ကိုကိုႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔ၿပီးျပံဳးျပတာကိုလည္း မြန္ေသခ်ာမွတ္မိတယ္...။ ကိုကိုေသာက္ဖို႔ မြန္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးခဲ့ရတယ္...။

  ကိုကို႔ညာဘက္ လက္ခလယ္ကက်ိဳးေနတယ္..။ မြန္ေျဖာင့္ေပးေပမဲ့ ေျဖာင့္လို႔မရဘူး..။ အျခားလက္ေခ်ာင္းေတြက် ရလ်က္နဲ႔...။ သည္ညအျပင္မွာလသာေနတယ္...။ မြန္ တေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ရမလား...။ အစ္ကိုႀကီးကို ေခၚလိုက္ရင္ေကာင္းမလား...။ မြန္႔ကိုသူတို႔ ယံုၾကပါ့မလား..။ မြန္ကေရာသူတို႔ယံုေအာင္ ရွင္းခ်င္စိတ္ရွိပါ့မလား...။ ကိုကို ဘာလို႔ ေသသြားတာလဲဆိုတာ မြန္ေျပာလို႔လည္း သူတို႔ နားရွင္းမယ္မထင္ဘူးကိုကို...။ အျပင္ဘက္ထြက္လို႔ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ေတြ႕ရင္ ျပန္လြင့္သြားတဲ့ ကိုကိုဝိညာဥ္လား..၊ လိပ္ျပာအျဖစ္ လြင့္ခြင့္ရွိေအာင္ေတာင္ ကိုကိုက ကြၽတ္လြတ္ပါ့မလား.. သိရေအာင္ မြန္ၾကားဖူးတဲ့ နည္းနဲ႔ကိုကို႔ လိပ္ျပာကိုျပန္ေခၚရမလား။ ကိုကို ဘယ္မွာ စြဲၿပီးေနထိုင္ေနလဲ။ ဟိုဘက္က စာအုပ္စင္မွာလား၊ ေခါင္းရင္းက အပင္ႀကီးမွာလား။ သည္ကုတင္ႀကီးမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုကိုတပ္မက္တယ္ ဆိုတဲ့ မြန္႔ကိုယ္ေပၚမွာလား...။

   ကိုကိုအသက္ရွိတုန္းက အရပ္ရွည္တယ္ အသားညိဳတယ္.. နည္းနည္းၾကည့္ေကာင္းတယ္...။ တခါတခါေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရိွရင္ ၾကည့္လို႔သိပ္မေကာင္းတတ္ဘူး...။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မွာ သည္ေလာက္ရွိရင္ လုပ္စားလို႔ရပါၿပီကြာလို႔ ကိုကိုေျပာလိုက္တိုင္း မြန္ရင္ထဲမွာ က်င္တတ္သြားတတ္တာ ဟိုအရင္တုန္းကသာပါ...။ ကိုကိုဘာလို႔ သည္ေလာက္ပြင့္လင္းရတာလဲ...။ မြန္႔ကိုဘယ္တုန္းကမွ ကိုကို အားမနာဘူးမဟုတ္လား...။

   မွတ္မိေသးတယ္...။ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ကိုကို မြန္တို႔ကို ဂစ္တာတီးျပတယ္။ ကိုကိုညည္းတတ္တဲ့ သီခ်င္းတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သည္ေတးသြားမွာ မြန္႔နာမည္ပါေနရတာကိုလဲ။ ကိုကိုက သိပ္ဟန္ေကာင္းေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ေမေမတို႔ေတာင္ သတိမထားမိၾကဘူး...။ မြန္႔ကိုက် ကိုကိုကစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ မြန္ဘယ္လိုမွ မေနတတ္ေတာ့တာကိုပဲ ကိုကိုသေဘာက်ေနခဲ့တယ္မဟုတ္လား...။ အဲသည္လို မ်က္လံုးေမွးၿပီးမၾကည့္ပါနဲ႔..။ ကိုကို႔ရဲ႕ တည္တည္ၾကည္ၾကည္႐ုုပ္က ပ်က္သြားတယ္..။ ဂစ္တာကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းတီးတတ္တဲ့ကိုကို ခုဆို ဂစ္တာကိုမ်ား စြဲၿပီး အဲသည္မွာ အိမ္ဖြဲ႕ေနေလမလား...။

   ကိုကိုမ်က္လံုးေတြကို ေစာေစာကပဲ မြန္႔လက္ေတြနဲ႔ အုပ္ပိတ္ေပးခဲ့ၿပီ။ ကိုကိ႔ု မ်က္လံုးေတြက ထင္သေလာက္ သိပ္ၿပီးျပဴးထြက္မေနပါဘူး...။ ခုေနာက္ပိုင္း ကိုကို႔မ်က္လံုးေတြဝါေနတတ္တာေတာ့ မြန္သတိထားမိတာ ၾကာၿပီ...။ ဘာမွေျပာဖို႔လည္း မလိုဘူးထင္ေတာ့လို႔ပါ။ ေလာကမွာ အမွားရယ္ အမွန္ရယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ သတ္သတ္ႀကီးမျပႏိုင္ဘူးကြ ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ မွားတယ္မိုက္တယ္ရယ္လို႔မရွိဘူး ေအး... ရွိရင္လည္း မင္းတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းက သတ္မွတ္ၾကတဲ့အတိုင္း ေခါင္းမရွိတိုင္း လိုက္လက္ခံေနၾကတဲ့ နည္းမွားေတြပဲျဖစ္မွာ....။ ကိုကိုဟာ သည္စကားကို ခဏခဏေျပာတယ္..။ ခုမွေတာ့ မြန္႔ စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မထိခိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ကိုကို စီးကရက္ေတြ သိပ္ေသာက္ေနေန၊ မႀကိဳက္ဘဲ အရက္ေတြပဲ လွိမ့္ေသာက္ေနေန၊ ေနာက္ ဘာေတြပဲလုပ္ေနေန ကိုကို႔မွာ ေျပာစရာ ျပစရာ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက မ်ားလွတယ္မဟုတ္လား…။ မြန္ ကိုကိုရဲ႕သည္စကားေတြကို ၾကားစက နားလည္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္...။ နားလည္လာေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္ေပၚေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ကိုကိုဟာ မေက်နပ္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ႏွစ္ေနတာပဲ ဆိုတာထက္ မြန္ဘာကိုမွ ပိုၿပီးသိလာမယ္ေတာ့ မထင္ဘူး...။ မြန္ျပံဳးလိုက္တယ္... ကိုကိုတြယ္ၿငိတတ္တဲ့အရာကို မြန္ရွာလို႔ေတြ႕ရင္ အခုကိစၥမွာလည္း ကိုကိုရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ကို လိပ္ျပာကူးၿပီး အေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ရွင္းျပဦးမွာ မဟုတ္လား...။ ညငွက္တစ္ေကာင္ အိမ္ေခါင္ထက္မွာ ျမည္တယ္ကိုကို၊ ကိုကို႔လိပ္ျပာကို အဲသည္ငွက္က ျမင္ႏိုင္သလား ဟင္...။

□ □ □

ကြၽန္ေတာ္ပန္းပန္းကို လက္ထပ္ပါရေစ၊ စဥ္းစားမယ္ဆိုလည္း စဥ္းစားပါ ယတိျပတ္ေတာ့ မျငင္းလိုက္ပါနဲ။ ကိုကို သည္လိုေျပာတုန္းက မြန္ဘယ္ေလာက္ထူပူသြားမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားတတ္ရဲ႕လား။ ကိုကိုျပံဳးေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား...။ ခုေရာမြန္႔ကို႔ အနားမွာထိုင္ၿပီးေငးေနတာေတြ႕ရရင္ ကိုကိုျပံဳးေနဦးမွာလား၊ ရယ္ေတာင္ ရယ္ေနမွာလား..။ မြန္အေျဖမထြက္ခဲ့ဘူး...။

   မြန္အဲသည္ညက ဘဝမွာ အျခားသူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးတယ္ရတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ေသခ်ာသိရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ႀကီးမားတဲ့ အားတစ္ခုကို တြန္းလွန္ခ်င္ရက္နဲ႔ တြန္းလွန္ဖို႔လည္း တန္ျပန္အင္အားမရွိတဲ့ အျဖစ္ကိုၾကံဳဖူးရတာပဲ...။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္လိုသေဘာထားလဲ သိပါရေစ...။ မြန္ ဘယ္လိုသေဘာထားမွမရွိပါဘူး။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ခံမယ္မဟုတ္လား ပန္းရယ္ ေမာ့ၾကည့္ပါဦး...။ အေတြ႕…။ ကိုကို႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက မြန္႔လည္ပင္းကိုလာ ဆုပ္တယ္... ေခါင္းေမာ့ပါဦးေပါ့..။ မြန္ေမာ့ၾကည့္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ကိုကို႔ကိုမျမင္ရဘူး...။ ကိုကိုကေတာ့ ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္မဟုတ္လား...။

   ဒါ့ထက္ ခုကိုကို႔ ကိစၥကိုရဲတိုင္ရဦးမလား၊ မြန္လိုက္ၿပီး အစစ္ခံရဦးမွာလား။ ဒါ့အျပင္ သတင္းေတြဘာေတြထဲေရာ ပါလာဦးမွာလား…။ မြန္႔ကို သူတို႔တေတြသနားၾကဦးမယ္ထင္တယ္...။ ကိုကိုျပံဳးျပန္ၿပီမဟုတ္လား... မြန္႔အေတြးေတြကို...။ အိမ္ေပၚက ညငွက္သံတိတ္သြားၿပီ... ကိုကိုအိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္လာၿပီလား...။ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့ မြန္႔ကို ေတြ႕ေတာ့ ေနာင္တရလားဟင္...။ ေလာကမွာ ယံုၾကည္စရာ ဘာမွမရွိဘူးလို႔ဆိုတဲ့ ကိုကိုက ေနာင္တကိုေရာယံုရဲ႕လား...။ သည္မွာ မိပန္းေလာကမွာ ဘာမွယံုၾကည္စရာမရွိဘူးကြ... မင္းလိုဉာဏ္မရွိတဲ့ မိန္းမေတြသာ အလုပ္မဟုတ္တာေတြယံုၿပီး ရပ္တည္လို႔ရမယ္ ငါသည္ေလာက္တုံးတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး...။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ကိုကိုေျပာသြားတာ မြန္မွတ္မိတယ္...။ ကိုကို႔ေဘးနားက အသာထၿပီး အျပင္ဘက္ျပတင္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္...၊ လသာေနတယ္ ေနာက္ညဥ့္ျမဴေတြလို ထြက္ေနတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ မြန္႔ကို ကိုကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတုန္းက ညလိုပါပဲ...။ ေလာကဟာ ခုထိေတာ့ တည္ျမဲေနစျမဲ မေျပာင္းလဲဘူးလို႔ ယံုခ်င္စရာေကာင္းတုန္းပါပဲ... ကိုကို...။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က သည္လိုညမွာ မြန္အခ်စ္ကိုစေတြ႕တယ္...။ ေနာက္ တစ္ပံုစံထဲလို႔ေျပာႏိုင္တဲ့ ခုညမွာ အတန္ၾကာေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အခ်စ္ကို မြန္ျပန္ေတြ႕ရတယ္...။ ဟုတ္တယ္ မြန္ ကိုကို႔အေပၚထားခဲ့ဖူးတဲ့အခ်စ္ေလ...။

□ □ □

   မြန္တို႔လက္ထပ္တဲ့ မဂၤလာဦးညက မူးမူးနဲ႔ ကိုကိုငိုတယ္။ မ်က္ရည္က်တယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ဘဝမွာ အရံႈးေတြခ်ည္းပဲ ပန္းပန္း တစ္ခုတည္းျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ လိုခ်င္တာကိုလည္း မရခဲ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ ကိုယ့္ရွိသမွ် အားလံုးေပးခဲ့တာေတာင္ မရခဲ့ဘူး... ကိုယ္လူငယ္ဘဝကို အားလံုးေပးခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနၾကခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဆိုတာလည္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဘာကိုမွမသိေသးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာလည္း မရခဲ့ဘူး...

   ယံုၾကည္ရာတစ္ခုအတြက္ပဲ တစိုက္မတ္မတ္နဲ႔ ႐ူးခဲ့ရဖူးတယ္။ အိမ္မက္ကို ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ကိုယ္ ႀကိဳးစားၿပီးေျပာင္းခဲ့တယ္ ပန္းပန္း။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အားလံုးကိုဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္ ကိုကိုအခု အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္လာၿပီ...။ ကိုကိုဟာ ဘာေကာင္မွမျဖစ္ေသးဘူး။ ေလယာဥ္စီးရင္ ေလယာဥ္ပ်က္က်မယ္ ကားစီးရင္းကားတိုက္ၿပီးရင္လည္း တစ္ခါတည္း ပြဲခ်င္းၿပီးေသေကာင္းေသမယ္လို႔ခ်ည္း ေတြးမိေနတယ္...။ သည္လိုျဖစ္လည္း သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေအာင္ျမင္ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံရွိ ရာထူးရွိတဲ့ ကိုကိုအေဖနဲ႔ အေမ မေသဘူးဆိုတာကို ေတြးမိၿပီး ဝမ္းသာရေအာင္ အျမဲခရီးသြားရင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲသြားတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုသိပါတယ္ ကိုကိုဟာ ေလာကမွာအသံုးက်ေလာက္ေအာင္ အေရးမႀကီးေတာ့ ကိုယ္ေသသြားရင္လည္း ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခု ပန္းပန္းကို ကိုကိုေတြ႕တာေပါ့...။ ယံုပါ ပန္းရယ္ ကိုယ့္ဘဝမွ အခ်စ္ဆိုတာတစ္ခုတည္း ေနာက္ဆံုးယံုၾကည္ဖို႔ က်န္ေတာ့မယ္...။ ကိုယ္အိမ္ေထာင္ကိုပဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုး စိန္ေခၚပြဲပဲက်န္ေတာ့မယ္.. ပန္း ကိုယ္႐ံႈးလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး...။ အဲသည္ညက ကိုကိုမူးေနတာလား။ မြန္လည္းမူးေနတယ္... ကိုကို႔လို အရက္ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...။ ပိုင္စိုးပိုင္နက္ႏိုင္လွတဲ့ ကိုကိုအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ပါ...။ ေျပာရရင္ မြန္လံုးဝ ေၾကာက္စိတ္မရွိဘူးကိုကို။ ကိုကိုအႏိုင္ရဖို႔ မြန္အ႐ံႈးေပးဖို႔ လံုးဝမေၾကာက္းဘူး။ မြန္စိတ္ေလွ်ာ့ထားတယ္... ဖိတ္ေခၚထားတယ္...။ ဒါဟာအခ်စ္ပါပဲကိုကို...။ တကယ္ဆို မြန္နဲ႔ကိုကိုေတြ႕ၾကာဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလို႔လဲ...။ လက္ထပ္ၿပီး တစ္ခန္းတည္းအိပ္ရရင္ အခ်စ္ဆိုတာျဖစ္ေပၚလာတတ္တယ္ ဆိုတာဟုတ္လား..။ ဒါဟာ အခ်စ္ပါပဲ... ကိုကို႔ကို မြန္ခ်စ္တယ္...။ ပန္းကေလး ပန္းကေလး...။ ကိုကိုက တြန္႔ဆုတ္မႈမရွိဘူး...။ ျပံဳးေနရက္ကိုကို႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဆြဲငင္အားတစ္ခုေၾကာင့္ ရင္ထဲမွပီတိဒီေရတက္လာတယ္...။ ရစ္မူးေစတတ္တယ္ထင္တယ္...။ နာတယ္ထင္ရေပမဲ့ တကယ္ကမနာပါဘူး...။ ေပ်ာ္စရာထင္ေပမဲ့ တစိမ့္စိမ့္ၾကည္ႏူးရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး...။

   အျပင္မွာေလေတြတိုက္ေနတယ္၊ ကိုကိုကေတာ့ ခ်မ္းမွာမဟုတ္ဘူး...။ ဒါေပါ့ ရွင္ဘာမွသိႏိုင္တာမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲ...။ ညဘယ္နနာရီရွိၿပီလဲ...။ မိုးလင္းေတာ့မယ္လား...။ ေအးေလ မြန္ေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး...။ ကိုကို႔ကို မြန္ဘယ္တုန္းကမွမေၾကာက္ဘူး အရင္တုန္းကတည္းက ကိုကိုေပ်ာ့ညံ့တာကို သိလို႔ မြန္ေၾကာက္မွ မေၾကာက္ခဲ့တာ... ခုဆို မြန္ကိုကိုကို ျပန္ၿပီးေတာင္ခ်စ္မိေနၿပီပဲ...။ အဲသည္မနက္က ကိုကိုအေစာႀကီးႏိုးေနတယ္...။ သိပ္ဝမ္းနည္းေနသလိုပဲ... ကိုကိုမြန္႔ကိုမေက်နပ္ဘူးလား၊ ဒါမေန႔ညေနကမွ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ သတို႔သားတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး...။ ကိုကိုမြန္႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ကမ္းေပးလိုက္တယ္...။ မင္းသိပ္နာေနရင္ သည္မွာ တင္ခ်ာထည့္ရတယ္...၊ မထခ်င္ရင္ နံနက္စာလာပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္...။ ကိုကိုထသြားသြားခ်င္း မြန္႔ရင္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ထူပူၿပီး က်န္ရစ္တယ္...။ သူဒါမ်ိဳးဘယ္ႏွစ္ခါၾကံဳဖူးခဲ့လဲ...။ မြန္ငမ္းငမ္းတက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အသစ္အဆန္းဟာ ရွင့္အတြက္ ဝတၱရားအရလို႔ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ိုုးေနၿပီးသားလား...။

   မြန္လက္ေဘးမွာ တင္ခ်ာပုလင္း...။ ရွင့္ကို ေကာက္ေပါက္လိုက္ရမလား...။ ရွင္... မြန္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိရဲ႕လား...။ ငါမွသည္လို ခံရေလျခင္းလို႔ မြန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြးမိ သနားမိၿပီး မ်က္ရည္လည္လာတယ္...။ သည္လိုလူကိုမွ မြန္ခ်စ္မိတယ္၊ လက္ထပ္မိတယ္၊ တပ္မက္မိတယ္၊ ဖိတ္ေခၚမိတယ္...။ မိုက္ခနဲပဲ... တင္ခ်ာပုလင္း။ ပုလင္းအေပၚက နာမည္ႀကီးမင္းသမီးပံုနဲ႔၊ သူကေရာဘာလုပ္ဖို႔တင္ခ်ာကိုသံုးမွာတုန္း၊ နင္ အရွက္မရွိဘူးလား ေကာင္မ၊ ေအာင္မယ္ ျပံဳးလို႔၊ သူ႔ပံုက ေက်နပ္ေနသလိုပဲ...။

   ဒါ မနက္ေစာေစာလား...။ နံနက္ဘယ္ႏွာရီမွာ ဘယ္သူေတြကို ဖုန္းဆက္ေခၚရမလဲ..။ ကိုကို အခန္းထဲကထြက္သြားၿပီး နံနက္စာယူလာမယ္...။ ကုတင္ေပၚက ကိုကိုကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုးထလာမွာမဟုတ္ဘူး...။ မြန္သိပ္ရွက္တယ္။ ခုဆို မြန္လြတ္လပ္ၿပီ... လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရၿပီ...။ သူ႔ေဘးမွာ မြန္တစ္ေယာက္တည္း...။ သူမေန႔ညကျပန္လာေတာ့ ပံုမွန္ပဲ.. ဒါေပမဲ့ ထမင္းမစားဘူး အခန္းထဲကမထြက္ဘူး...။ သည္ည မြန္မေၾကာက္ေပမဲ့ ေလသိပ္တိုက္တယ္...။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီထင္တယ္...။ သံေခ်ာက္ေခါက္သံကအခ်က္ေရ နည္းတာပဲ...။ မနက္လင္းၿပီလား...။ ေနမထြက္ေသးဘူး...။ ကိုကို ေလာကႀကီးမွာ တကယ္မရွိေတာ့ဘူး...။ မြန္ကေတာ့ က်န္ရစ္တယ္....။ တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ...။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ခုဟာက ျပတင္းဝမွာပါ...။

□ □ □

   မြန္ျပန္ႏိုးလားေတာ့ နံနက္ေရာက္ၿပီလားေတာင္ထင္မိတယ္...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အိပ္မက္လား...။ ကိုကိုေသသြားတာ အိပ္မက္လား...။ မဟုတ္ဘူး ေဘးနားမွာ ကိုကို႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး။ ကိုယ္ဘဝကို သိပ္တပ္မက္တယ္ ပန္း၊ ဒါေပမဲ့ ဘဝဆိုတာ ကိုယ္ရပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ပစ္လို႔ရတယ္။ ဒါဟာ လူသားတစ္ဦးမွာပိုင္တဲ့ အႀကီးမားဆံုးအခြင့္အေရးပဲ။ ထိတ္လန္႔ဖိုု႔ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးလည္းျဖစ္တယ္...။ ကိုကို မြန္႔ကိုခ်စ္လားဆိုတာ အိမ္ေထာင္ဦးကတည္းက မြန္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမးမိေနတဲ့ ေမးခြန္း...။ တခါတခါျဖစ္တတ္တဲ့ ကိုကို႔အယုအယက တပ္မက္စရာေကာင္းသေလာက္ အျမဲလိုလိုျမင္ေနရတဲ့ ကိုကိုရဲ႕မႈန္သုန္သုန္အမူအရာဟာ စိတ္ညစ္ညဴးဖို႔ ေကာင္းလွတယ္...။ တေန႔တေန႔ မြန္႔ကို ဘယ္အခ်ိန္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရမလဲ... ကို မြန္႔ကိုစကားေျပာခ်င္စိတ္ေရာရွိရဲ့လား...။ ကို အျပင္ကျပန္လာရင္ ျပံဳးရႊင္လုိ႔ ႀကိဳသင့္လား မႀကိဳဘဲ မသိလိုက္မသိဘာသာ ေနဖို႔သင့္သလားလို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာ မြန္႔ဖို႔ကိစၥႀကီးတစ္ခုျဖစ္လာတယ္...။ ပန္းပန္းလာဦး... ကိုကိုနဲ႔သီခ်င္းနားေထာင္လွည့္...။ ကိုကို႔အႀကိဳက္သီခ်င္းဆိုတာလည္း မြန္နဲ႔ မရင္းႏွီးေသာ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြျဖစ္သည္။ သီခ်င္းႀကီး၊ ေရွးက ေတာအၿငိမ့္သီခ်င္း၊ ေရဒီယိုကလာတတ္ တဲ့ ေႏွာင္းေခတ္ေတး...။ ေခတ္မီွလွတဲ့ ကိုကိုဟာ ဘာလို႔ သည္လိုသီခ်င္းမ်ိဳးေတြ နားေထာင္တတ္တာလဲ...။ ကိုကိုဟာ အစ္ကိုႀကီးေျပာသလို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူလား... သူကေတာ့ ကိုကိုကိုေလးစားေပမဲ့ နားမလည္ဘူးလို႔ မြန္႔ကိုေျပာဖူးတယ္...။ ဟုတ္တယ္ မြန္လည္းကိုကို႔ကိုနားမလည္ဘူး...။ နားေထာင္ေလ... ပန္း ဒါက ယိုးဒယားသီခ်င္း..ထပ္ကြန္႔လို႔ေခၚတယ္... သည္မွာ ဝါးလတ္နဲ႔တီးထားတယ္ ပန္းသိလား ဝါးလတ္ဆိုတာကိုေရာ...။ စိတ္ပါလက္ပါရွင္းျပေနတဲ့ ကိုကို႔ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းမြန္ ျပန္ရွာေနရတတ္တဲ့ အခ်စ္ကိုေတြ႕ျပန္တယ္...။ ကိုကို႔မ်က္လံုးေတြျပံဳးရယ္ေနျပန္တယ္...။

   ေတးသံဟာျဖည္းလြန္းၿပီး အတက္အက်လည္းမရွိဘူးကြယ္...။ ေပါင္ကိုပုတ္ၿပီး စည္းဝါးလိုက္ေနတဲ့ ကိုကို႔လက္ေတြဟာ အတတ္ဆန္းလို႔လာျပန္တယ္...။ ဟင့္အင္း သည္စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ... လႊတ္ပါကိုကို...။ ကိုကိုဟာ မြန္႐ုုန္းမွ ပိုဆိုးလာတယ္...။ အ႐ံႈးေပးရျခင္းအတြက္ အမုန္း... ရွင္ကိုယ့္မိန္းမကို ဘယ္လိုဆက္ဆံတာလဲ..။ သည္သီခ်င္းဟာ မဆံုးေတာ့ဘူးလား၊ ရွည္လိုက္တာ၊ ၾကာလိုက္တာ...။ စည္းႏွစ္ခ်က္ ဝါးတစ္ခ်က္အက်ေတြဟာ ကိုကိုရဲ့ သက္ငင္သံေတြျဖစ္လာတယ္...။ ရွင္ကြၽန္မကို ခံစားတာလား သီခ်င္းကိုခံစားတာလား...။ ဒါမွမဟုတ္ မြန္ဟာေတးသြားလား... ကိုကိုကၾကားျဖတ္အျဖစ္ တခ်က္တခ်က္ ခုတ္ျဖတ္တဲ့ စည္းသြားလား...။

   စည္းလိုက္တတ္တဲ့ ကိုကိုရဲ႕ လက္ေတြဟာ ခုေတာ့ ေအးစက္လို႔လာၿပီ။ ေသဆံုးျခင္းဟာ ႐ံႈးနိမ့္သြားျခင္းပါပဲ။ ဟုတ္မယ္ပန္း ဘဝဆိုတာ ေနာက္ဆံုးမွာ ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းပါပဲ။ လူေတြ ဘဝေတြဟာ ေနာက္ဆံုး စုန္းစုန္ျမဳတ္သြားခ်ိန္ထိ သ႐ိုုက္သေရာ စီးဆင္းၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စုန္းစုန္းျမဳတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္မဟုတ္လား...။ ကိုကိုမြန္႔ကိုေျပာသြားဖူးတယ္..။ ကိုကိုအဲသည္တုန္းက ျပံဳးေန တယ္ မြန္႔ကိုလည္း ပန္းကေလးတဲ့...။ မင္းဟာကေလးေလးပါပဲလားကြယ္...။ ဟုတ္တယ္ကိုကို မြန္ဟာ ကို႔ရင္ခြင္ထဲက ကေလးေလးပါ။ မြန္မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ ကိုကို ဘာလို႔ ခုမွေသသြားရတာလဲ။ မြန္႔ကို မခ်စ္လို႔လား၊ ကိုမြန္႔ကို တစ္ခါေလာက္ ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး စဥ္းစားဖူးၿပီလား သိခ်င္တယ္...။

□ □ □

   နံနက္လင္းလို႔ ကိုကို႔ ကိစၥကိုအေမတို႔သိရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ မြန္႔ကိုေမးၾကမွာလား။ ကိုကို႔အေၾကာင္းမြန္မသိတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို၊ ကိုကိုနဲ႔မြန္တို႔အေၾကာင္း အေမတို႔မသိတာေတြအမ်ားႀကီး။ မြန္ကိုကိုကို႔ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကို အေမတို႔မသိခဲ့ဘူး...။

   မြန္ ကိုကို႔ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဆံုး အျဖစ္။ ကိုကို႔ကို လူလို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အျဖစ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့မြန္ လုပ္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေက်နပ္ဆံုးအျဖစ္။ မြန္မိသားစုဘဝမွာ အေတာင့္တဆံုး ရင္ေသြးေလးတစ္ေယာက္ မြန္႔ကိုယ္ေပၚမွာ စတည္လာၿပီဆိုတုန္းက ပထမဆံုး ကိုကို႔ကို ဖြင့္ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိတာ ကိုကိုသိလား။ ကိုကို ကေလးေလးေတြကို ခ်စ္္တတ္တာ အထူးသျဖင့္ သမီးမိန္းကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တာမြန္သိတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ကိုကိုက ကေလးလိုခ်င္တယ္လို႔ မြန္႔ကို စကားစပ္လို႔ေတာင္ မေျပာဖူးဘူး။ သူ ကေလးအေဖ မျဖစ္ခ်င္ေသးဘူးလား ရွင့္...။ မြန္ေမးလိုက္ခ်င္တယ္ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ..။

   အဲသည္ညေနက ကိုကို အရက္ေသာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကမူးတတ္တယ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ မြန္စိတ္ထဲေတာင္မထားမိဘူး။ ကိုကို႔ခါးကို ဖက္ရင္းအခန္းထဲဝင္လာရင္း ကိုကို႔နားနားကို တိုးတုိးေလးကပ္ၿပီး ဝတၳဳေတြထဲ ႐ုုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ျမင္ေယာင္ၿပီးေျပာျပတယ္...။ ကိုကို ေပ်ာ္မသြားပါဘူး...။ တုန္လႈပ္မသြားပါဘူး...။ မြန္႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူမ်က္ရည္ေတြဝဲလာတယ္....။ ေနာက္အေတာ္ၾကာ ကိုကိုစကားေျပာႏိုင္ဘူး...။ ကြၽန္ေတာ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး ပန္းပန္း။ ေနာက္ၿပီး ကေလးလည္း ကြၽန္ေတာ္မယူႏိုင္ဘူး...။ သည္ကိစၥဟာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...။ သည္ကေလးကို မင္းလည္းမယူရဘူး...။

   ကိုကိုရဲ့ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ေတြကို ကိုင္ထားတဲ့မြန္႔လက္ေတြဟာ ကိုကိုေမးကိုညႇစ္မိရက္သားျဖစ္ေနတယ္။ အားစိုက္ေပမဲ့ ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ပြင့္မလာဘူး...။ ညႇစ္ထားတဲ့လက္ေတြသာ တုန္လာတယ္။ အဲသည္တုန္းက ရွင္သည္လို စကားကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားေျပာထြက္တာလဲ...။ ကေလးမယူႏိုင္ဘူး...။ သူတည္ေနတာကို ဖ်က္ပါ...။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီးတစ္သက္လံုး ဒုကၡေပးတာ အင္မတန္အတၱႀကီးပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ေလာက္ႀကီး မလုပ္ႏိုင္ဘူး... မတရားလြန္းအားႀကီးပါတယ္...။ ညႇစ္ထားတဲ့ မြန္႔လက္ေတြ ေပ်ာ့ေခြလို႔ သြားတယ္။ ရွင္ဟာ ေသသြားၿပီပဲ...။ ရွင့္သည္စကားဟာ ဘာမ်ား အက်ိဳးရွိ အဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ သည္ကေလးဟာ ရွင့္ေသြးအျဖစ္၊ ရွင့္သားအျဖစ္ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ေမြးလာရင္လည္း ရွင့္မွာတားဆီးဖို႔ အခုဘာအခြင့္အေရးမွမရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။

   ရွင္...။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါပန္းပန္း။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမ့ပစ္ လိုက္ဖို႔ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ အေကာင္းတစ္ခုဟာ ျခစ္ရာရွရာတစ္ခုရလာရင္ေတာင္ တန္ဖိုးထားသူအဖို႔ေတာ့ ပစ္လိုက္ရသလိုပဲမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ပစ္ၾကရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သည္တစ္ခုေတာ့လိုက္ေလ်ာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုတာ မွားမွန္း မေျပာသင့္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေစာေစာကတည္းက မင္းကိုေဆးေသာက္ပါလို႔ ေျပာတာေပါ့ကြ...။ ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ လူတစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးယူၿပီး တစ္သက္လံုး ဒုကၡခံခိုင္းမယ္ဆိုတာကနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ခုကြၽန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာ မွ်တပါတယ္။ လူပိုဆန္ပါတယ္။ ေဟ့.. ဘာကိုေငးေနတာလဲ ငါေျပာတာၾကားလား။

   မြန္ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုကို႔ကို အႏိုင္ရခ်င္လာတယ္...။ ကိုကို႔ကို သတ္ပစ္ရပါေစ နာက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ အသက္ထြက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာဟာ ခိုဝင္ခိုင္ျမဲလာတယ္...။ မြန္သည္ကေလးကို ေမြးမယ္...။ အဆိုးဆံုး ကိုကိုနဲ႔ ျပတ္စဲရၿပီး မြန္တစ္ကိုယ္တည္းေနရသည္အထိ မြန္ေက်နပ္မယ္...။ ပန္းပန္းရယ္ ကိုကို႔ဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ေရးကို ေနာက္ဆံုးတြယ္ရာအျဖစ္ ခံယူၿပီး ပန္းကို လက္ထပ္ခဲ့တာပါ။ ကိုကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထည္းေနသြားၾကမယ္...။ အသက္ေတြႀကီးၿပီးေသတဲ့အထိ။ ကိုကိုသည္အထိ္ေတာင္ ေနရပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို ပန္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ယံုပါေနာ္...။ ကိုကိုေတာင္းဆိုတာကို လက္ခံပါကြယ္ေနာ္..။ ဘာကိုမွေတာ့ မျမင္ရပါဘူး အဲသည္ခဏ၊ ဒါေပမဲ့ မြန္ ကိုကို႔ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ လိုက္တယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ကိုကို႔မြန္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ တိုးတုိးေလးရြတ္ရင္ စည္းဝါးအလိုက္ေတးသြားကို ထံုးစံအတိုင္း စတင္တီးခတ္ပါတယ္...။ မြန္မ်က္ရည္မက်ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဝမ္းလည္းမနည္းပါဘူး တကယ္ပါ...။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေဆးခန္းသြားမယ္လို႔ ေျပာၿပီး မြန္တစ္ေန႔လံုး အျပင္ထြက္လည္တယ္...။

   မနက္ေရာက္ရင္ သည္အိမ္မွာလူေတြ အုန္းအုန္းထေတာ့မယ္..။ ငါအခုအနားယူရမယ္။ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ရမယ္...။ မိုးလင္းေတာ့မယ္ မၾကာခင္...။ ကိုကို႔ပါးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးပုတ္လိုက္တယ္... ဟုတ္တယ္ သူဘာမွမတုန္႔ျပန္ဘူး..။ သူေသသြားၿပီေလ..။ အျပင္ဘက္ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ မြန္ထြက္ရမယ္...။ အဲသည္ေန႔က မြန္ျပန္လာေတာ့ ကိုကိုအိပ္ေနၿပီ။ ကိုကို အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္မမွန္တတ္တာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိသတ္ပစ္လိုက္ရရင္ေကာင္းမလား မြန္ပထမဆံုး စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ေခါင္းအံုးေပၚမ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း ေမွာက္ရင္း ေအးေအးလူလူအိပ္ေနတယ္။ အဲသည္လူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က မြန္႔ကိုဖမ္းစားခဲ့တဲ့ သူနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းမွ ဟုတ္ရဲ့လား။ လူစိတ္မရွိတဲ့ အခ်စ္မရွိတတ္သူဟာ သည္ေလာက္႐ိုးေျဖာင့္တဲ့ဟန္ မရွိသင့္ဘူး ထင္တယ္။ ဒါဆို ကိုကိုက လိမ္တတ္တဲ့ ေနရာမွာ သိပ္ေတာ္တာပဲ။ အိပ္လို႔ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ႐ိုးရွင္းတဲ့ စိတ္ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴျဖစ္တဲ့ ပံုစံေပၚေနတယ္။ ကြၽန္မကို က်ဴးလြန္ခိုင္းလိုက္တဲ့ ျပစ္မႈအေပၚ လံုးဝရွင္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံယူပံုမေပၚဘူး။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ကုသိုလ္လုပ္တာပါ ဒါကို ဘုရားသိရင္ ခ်ီးက်ဴးေကာင္းခ်ီးက်ဴးမယ္ထင္ပါတယ္...။ အျပစ္မ်ားစြာရွိမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို တားဆီးေပးတာဟာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္မဟုတ္ပါဘူး။ သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ ဘယ္ေလာက္နာရတယ္ဆိုတာ မင္းသိလား။ ကြၽန္ေတာ္သည္လိုလုပ္ရတာ သည္လိုေတာင္းဆိုရတာ ေနာက္ သည္လိုခံစားမႈမရွိ သလိုျဖစ္ရတာ၊ အျခားလူေတြလိုေနလို႔ မရရတာ၊ ဒါေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ရတယ္ဆိုတာ ပန္းပန္းသိလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို....။

   ေနာက္ကိုကိုႏိုးလာေတာ့ မြန္႔ရင္မွာ ေခါင္းဝွက္ၿပီး ငိုျပန္တယ္။ မြန္ကေတာ့ထံုေနၿပီထင္တာပဲ။ စိတ္ရယ္လို႔ မရွိေတာဘဲဲ ဘာမွမထူးျခားသလို ကိုကိုလုပ္သမွ်ၿငိမ္ခံေနလိုက္တယ္။ ဘာမွ မေမးတာကိုပဲ မြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပန္း...။ ကိုကို သည္အိပ္မက္ကိုျပန္မက္တယ္။ ခဏခဏမက္တတ္တဲ့ အိမ္မက္။ ကိုကိုအျမင့္ႀကီးက တေနရာကို တပင္တပန္းတက္သြားရတယ္ ေအာက္ျပန္ငံုၾကည့္ေတာ့ ျပန္ဆင္းႏိုင္ဖို႔ လမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုကို သိေနတယ္ ငါျပန္ဆင္းရမယ္လို႔ ခုန္ဆင္းဖို႔လည္း ကိုကို သတၱိမရွိျပန္ဘူး။ ကိုကို အဲသည္မွာလည္း ဆက္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုကိုဘာကို အေတာင့္တဆံုးလို႔ ပန္းထင္လဲ။ မေတာ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တြန္းခ်ခံလိုက္ရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုကိုယ္တိုင္မလုပ္လိုက္ရဘဲ အဲသည္အေပၚက ျပဳတ္က် သြားေစခ်င္တယ္..။ အဲသည္တစ္ခဏမွာ ကိုကိုေျမႀကီးကို ေသျခင္းတမွ်တပ္မက္လာတယ္။ ကိုကို႔ကို ေျမႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားေစခ်င္တယ္..။ အဲသည္လိုခံစားမႈကို ပန္းၾကံဳဖူးလားဟင္။ အိပ္မက္ဆိုတာ သည္လိုပါပဲ ညေနပိုင္းမွာ အိပ္ရင္ သည္လို ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ မက္တတ္တာပဲ ကိုကို ညစာစားဦးမလား ေကာ္ဖီေသာက္မလား။ ေနပါေစ ပန္း။ ပန္းပန္း ဘုရားကိုယံုလားဟင္။ ေပါက္ေပါက္ ရွာရွာေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ကိုကိုရယ္ မဆာရင္လည္း ေဆးေသာက္ၿပီးျပန္အိပ္ပါ...။ ကိုကို အဲသည္ညက သိပ္ကို သိမ္ေမြ႕ေနခဲ့တယ္။ မြန္႔ကိုၾကည့္ပံုကိုက သိပ္ႏူးညံ့တာပဲ။ ပန္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္ သိလား။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မသက္ဆိုင္ေစခ်င္တဲ့ ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ကိုကိုခ်စ္တာ၊ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရသလို ကိုကိုခ်စ္တာ။ သည္အခ်စ္မ်ိဳးဟာ ကိုကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတာ။ အခ်စ္ဆိုတာ အႏုပညာလိုပဲ ေသျခင္းနဲ႔အမွ် တန္ခိုးႀကီးတယ္။ ဟင္း... ၾကာလာေတာ့လည္း ကိုကို ေပါက္ကရေတြ ေျပာတတ္တာ မြန္အဖို႔႐ိုးေနၿပီ။ ကိုကို သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမႈကို ခြင့္လႊတ္ေအာင္ သူတတ္သလို စကားနဲ႔ ကစားေနတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးနဲ႔ တန္တာဆိုလို႔ မြန္ဘာမွ မေျပာဘဲ အေရးမစိုက္သလိုေနရတာ သူ႔အဖို႔ အထိခိုက္ေစႏိုင္ဆံုး နာက်င္ေစမႈပဲဆိုတာ မြန္သိခဲ့တာၾကာၿပီ။ ေျပာပါေစ... ကိုကိုႀကိဳက္သလိုသာ ေျပာပါ။ ၿပီးရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ မြန္ျပံဳးေနလိုက္တယ္။

   ဒါထက္ ကိုကို ခုေသသြားေတာ့ ေနာက္ဆိုဘယ္ေရာက္မလဲဟင္...။ ၁၄ ရက္လား ရက္ ၂ဝ လား လ႔ူျပည္မွာ ဟိုသည္ၾကည့္ေနႏိုင္ေသးတယ္ဆို ဟုတ္လား။ ငရဲဆိုတာ တကယ္မ်ားရွိလားလို႔ ကိုကို စဥ္းစားၾကည့္ဖူးတယ္ ပန္းပန္း။ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ေသျခင္းပဲ..။ တခါက ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ သိစမ္းခ်င္လို႔လုပ္ၾကည့္ဖူးတာ ရွိတယ္...။ ပန္း တေစၦကို ယံုလာဟင္။ ကိုကို အဲသည္လို သတၱဝါကိုေခၚၾကည့္ဖူးတယ္...။ အစိမ္းေသေသရင္ ေခၚၾကည့္လို႔ရတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ အဲသည္လိုသူကို ကိုကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္...။ မြန္ျပံဳးေနလိုက္တယ္ ကိုကိုမူးေနၿပီ ေျပာစမ္းပါဦး ရွင္ကြၽန္မစိတ္ ကို ေျပာင္းေအာင္ေျပာေနတဲ့ မဟုတ္တ႐ုတ္ အေၾကာင္းေတြကို။ ဟုတ္တယ္ ေတြ႕စကတည္းက ကိုကိုအေျပာေကာင္းတာမြန္သိပါတယ္...။

   ခုေန ဝန္ခံလိုက္ဖို႔ မြန္ကိုကို႔ကို ခဏေလာက္ျပန္ေခၚလိုက္လို႔ ရမလားဟင္။ ကိုကိုအေဝးႀကီး မသြားေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ မြန္မွ ေယာင္လို႔ေတာင္ အမွ် မေဝမိေသးပါဘူး။ ျပန္ေခၚလို႔ ရမလားကိုကို ခဏေလးရယ္ပါ။ ဟုတ္တယ္... ပန္းပန္း သူတို႔ကိုျပန္ေခၚလို႔ရတယ္... ကေဝသာရစတဲ့ က်မ္းေတြမွာပါတယ္။ ကိုကို႔မွာ အဲသည္စာအုပ္ရွိတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း ဂါထာေတြရြတ္ၿပီးလုပ္ရတာမ်ိဳး လြယ္ပါတယ္။ ဒါထားပါ။ အဲသည္လိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ ေသၿပီးၿပီးခ်င္း ငရဲသားေတြကိုေတြ႕ရတယ္တဲ့...။ သူျမင္ရတာဟာ ကိုကိုတို႔လူေတြ ၾကားဖူးနားဝ သိထားတဲ့ ငရဲဆိုတာထက္ပိုလို႔ ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္တဲ့...။ ဘယ္ေလာက္မတရားလိုက္သလဲ ပန္းရယ္။ အဲသည္သူဟာ လူ႔ဘဝတုန္းက ေဆးစြဲလို႔ေသရတာ...။ ေလာကမွာ အမွား အမွန္ဆိုတာကို ဘယ္လို စံနဲ႔မ်ား ဆံုးျဖတ္ၿပီး ငရဲဆိုတာကို ပို႔ရတာလဲ...။ ကိုအေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္သြားတယ္။ ကိုယ္တို႔မွာ ျပန္ၿပီးအယူခံဝင္ဖို႔လမ္းမရွိဘူးလား...။ ဒါနဲ႔မ်ား ကိုကို တို႔ဘာလို႔ ဘဝကို သည္ေလာက္ဖက္တြယ္ထားၾကတာလဲ...။ ကို႔အတြက္ေတာ့ ေလာကမွာ အမွန္နဲ႔ အမွားဆိုတဲ့ အရာဟာ လူေတြ ဥာဏ္မွီသေလာက္မရွိႏိုင္ဘူး။ လူေတြဟာ သူ႔ဘဝနဲ႔သူေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီး ေနေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကရတာမဟုတ္လား... ကိုယ့္အဖို႔ မႀကိဳက္ေပမဲ့ သူ႔အဖို႔မွန္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘယ္စံနဲ႔မ်ားတိုင္းတာၿပီး အျပစ္ေပး ငရဲပို႔မွာလဲ။ ကိုကို သိပ္ေၾကာက္တယ္...။ ကိုယ္ကျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြရလာရင္ လူေတြက မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ အရာေတြသူတို႔လုပ္ရင္ ကို႔မွာတားဆီးရဲတဲ့ သတိၱမရွိဘူး...။ မိဘဆိုတဲ့ မ်က္စိမွိတ္အတၱနဲ႔ သူတို႔ကို ကိုယ့္လက္ေအာက္ခံလို လူ႔ဘဝအတြက္လိုအပ္တဲ့ ပံုေသစံေတြကို ႐ိုက္သြင္းေပးဖို႔ စိတ္အင္အားလည္းမရွိပါဘူး...။ ကိုကိုကို႔ ပန္းနားလည္ပါ..။ ကိုကို ပန္းလိုပဲ..........။

   မိုးမလင္းေသးဘူးလား။ သည္ညတာဟာ ရွည္လွပါတယ္...။ ရွင္ဒါေတြပူဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရွင္ထင္သလိုမျဖစ္ဘူး မြန္ဟာ ရွင့္အႀကိဳက္ကိုပဲလိုက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆိုတာ ရွင့္ကို သိေစခ်င္တယ္...။ ရွင္ေတာင္းဆိုသမွ်ဟာလည္း အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ မြန္႔အခ်စ္၊ မြန္႔ခႏၶာနဲ႔ ကိုကို႔ကို အေကာင္းဆံုးလက္စားေခ်လို႔ရမယ့္နည္းပဲ မဟုတ္လား။ ကိုကို ေျပာတဲ့ ငရဲကိုမသြားခင္ ဒါကို ကိုကို သိသြားရင္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တယ္..။ မြန္႔ကို ကိုကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ရင္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ရင္ မြန္ေအာင္ျမင္တယ္ေျပာရမယ္...။ ေနာက္ဒါဟာလည္း ကိုကို႔အေပၚမွာ အဆံုးစြန္အထိ ရင့္မာခဲ့ရတဲ့ မြန္႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းလည္းျဖစ္ျပန္တယ္...။

□ □ □

   မိုးလင္းေတာ့မယ္။ မၾကာခင္ဆို ေနေတာင္ထြက္လာေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္မွ။ လိုတာေတြ မြန္ရွာေနရတာၾကာသြားတယ္။ မီမွမီပါေတာ့မလား။ မြန္ ကိုကို႔ကုတင္ေျခကိုမွီေထာင္ထားတဲ့ မွန္ေရွ႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္သံုးတိုင္ထြန္းလိုက္တယ္...။ အျပင္မွာေလေတြတိုက္ေနတုန္းပဲ။ အကုန္ဟင္းလင္းဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးက ေလေတြသိပ္ဝင္ေနတယ္။ အသက္ေအာင့္ထား.. မီးေတြၿငိမ္းသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ မြန္ စာရြက္ေပၚက မႏာၱန္ကို ခပ္ေလးေလးစရြတ္တယ္။ ကိုကို႔ကို ဒုကၡေရာက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္ရစ္တဲ့မြန္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနသြားႏိုင္ေအာင္ပါ။ ရြတ္အၿပီးမွာ မ်က္စိကိုတင္းတင္းပိတ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုဆင္းလာပါ။ သည္ဖေယာင္းတိုင္မီးမၿငိမ္းခင္ မြန္႔ဆီကို ခဏေလာက္လာပါ။

   ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္တာဟာ ပိုၿပီးစိပ္လာတယ္။ တေယာက္ေယာက္ အျပင္တံခါးခံုေပၚတက္လာသံ ၾကားရတယ္။ စိတ္ထင္ေနတာလား။ သည္လုပ္ရပ္မွတ္တမ္းဟာ ေနာက္ထားတာေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္...ေျခသံ။ တျဖည္းျဖည္း ေရွ႕ကိုတိုးလားတဲ့ ေျခသံ။ ဖြဖြေလး။ ခႏၶာဝန္ကင္းၿပီး ေပါ့ပါးေက်နပ္ေနၿပီလားကိုကို။ တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္း...။ ေနာက္ဆံုး သည္တစ္ခုေတာ့ မြန္႔အလိုကိုျဖည့္ပါ မြန္႔ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာပါ...။ ေျခသံကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီ...။

   ကိုကိုဟုတ္တယ္မဟုတ္လားဟင္...ေတြ႕စကလို ျပံဳးရင္း ကိုကိုလက္လွမ္းလိုက္ပါ...။ ကိုကိုတစ္ခ်က္လက္လွမ္းရင္ မြန္႔ပုခံုးကိုေတာင္ ထိလို႔ရေနပါၿပီ။။

ေအာင္ၿဖိဳး
(၂၂ ဇြန္ ၊ ၂၀၁၂-  3:22 AM)

27 July 2012

ခံစားနားလည္မႈ လြဲေခ်ာ္ျခင္းအႏုပညာ (သို႔မဟုတ္) အက္ေဘာေစး ကီရာရိုစတမ္နီ ၏ "တရားဝင္မိတၱဴ"


     အခ်စ္ဆိုတာ လူႏွစ္ဦးႏွစ္ေယာက္ၾကား ခံစားနားလည္မႈ လြဲေခ်ာ္ျခင္း သက္သက္ရယ္လို႔ အက္ေဘာေစး ကီရာရိုစတမ္နီ (Abbas Kiarostami) ကဆိုပါသည္ ။ သူ႔ရဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ဟန္လို႕ ဆိုရမယ့္ ဇာတ္ေၾကာင္းဟာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈအေပၚမွာဦးတည္၍ ထြက္လာျခင္း ၊ စကားေျပာခန္းမ်ားျဖင့္ ဇာတ္အိမ္ကိုေဆာက္ျခင္း ၊ အသိုင္းအဝိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေရြးခ်ယ္ရာမဲ့ ရပ္တည္ရတဲ့ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ခံစားမႈသရုပ္ကိုေဖာ္က်ဴးျခင္း ၊ တစ္ဖန္ ဇာတ္အသြားတင္ျပမႈမွာလည္း ဇာတ္ေက်ာသက္သက္က မၾကာမၾကာဆိုသလိုဖ့ဲထြက္ျပီး ဇာတ္ေကာင္က်င္လည္ရာပတ္ဝန္းက်င္ကို ခဏမွ် သတိျပဳမိေအာင္ တင္ျပတတ္ျခင္း စတာေတြပါတတ္စျမဲ ။


     အဓိကေျပာခ်င္တဲ့ သူ႔ရုပ္ရွင္ကေတာ့ ၂၀၁၀ကထြက္ခဲ့တဲ့ တရားဝင္မိတၳဴ (Certified Copy)လို႔ အမည္ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားျဖစ္ပါသည္ ။ သည္ဇာတ္ကားဟာ ကီရာရိုစတမ္နီရဲ့စံအရ ယခင္ကားေထြထက္ အနည္းငယ္ထူးျခားသည္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါ၏ ။ သည္ဇာတ္ကားဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ သူ႕ဇာတိရပ္ျဖစ္တဲ့ အီရန္ႏိုင္ငံမွာ ဇာတ္တည္ထားျခင္းမဟုတ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပါ ။ ၁၉၉၀ ေႏွာင္းပိုင္း ဥေရာပအႏုပညာသက္သက္ရုပ္ရွင္ေလာကမွာ နာမည္ရလာၾကတဲ့ ကီရာရိုစတမ္နီအပါအဝင္ ဒါရိုက္တာေတြအတြက္ သူတို႕ရဲ့ အႏုပညာဟာ ယဥ္ေက်းမႈအေပၚခိုင္ခိုင္မာမာ အေျချပဳတယ္လို႔ ယူဆၾကျပီး သည္ျဖစ္တည္မႈကို တန္ဖိုးထားၾကပါ၏ ။ ဒါ့အျပင္ ကမၻာ့ပရိတ္သတ္ေတြ အသိအမွတ္ျပဳခံရျခင္းကပဲ သည္တစ္မူထူးတဲ့ အီရန္ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင့္ရယ္လို႔ တိတိပပယံုၾကည္ၾကသူမ်ားလည္းျဖစ္ပါ၏ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ျပည္ပဘာသာစကားမ်ားသံုးျပီး ရိုက္ကူးထားသည့္အတြက္ ထူးျခားတယ္လို႔ဆိုရျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။ (တဖန္ ၂၀၁၂ ကန္းရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ တင္ဆက္တဲ့ ကီရာရိုစတမ္နီရဲ့ ေနာက္ဆံုးရုပ္ရွင္ဟာ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ဇာတ္တည္ထားတာျဖစ္ပါသည္ ။ သည္အခ်က္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ "က်ဳပ္ အီရန္မွာ အလုပ္လုပ္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး" ဆိုတဲ့ ဒါရိုက္တာရဲ့ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုမႈ တစ္ရပ္ပဲလို႔ ေဝဖန္ေရးသမားမ်ား က ေကာက္ခ်က္ဆြဲၾကပါသည္ ။ )

     ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ အရင့္အရင္ဇာတ္ကားေတြမွာ အျပင္ကနာမယ္မရွိတဲ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြကိုသာသံုးတတ္တဲ့ ကီရာရိုစတမ္နီဟာ သည္ဇာတ္ကားမွာ ကမၻာ့နာမယ္ေက်ာ္ ျပင္သစ္ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ဂ်ဴးလိယက္ဘီႏိုခ်ီ (Juliette Binoche) ကို ေခါင္းေဆာင္ေနရာထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပါ ။ ဘီႏိုခ်ီဟာ သည္ဇာတ္ကားနဲပဲ ၂၀၁၀ ကန္းရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ အေကာင္းဆံုးအမ်ိဳးသမီး ဇာတ္ေဆာင္ဆု ရရွိခဲ့သည္လည္း ျဖစ္ပါသည္ ။ သည္ဇာတ္ကားဟာ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြ အၾကိဳက္ေတြ႔ခံခဲ့ရျပီး ရံုတင္ျပသရာမွာလည္း ကီရာရိုစတမ္နီဇာတ္ကားေတြအနက္ ဝင္ေငြအေကာင္းဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေဝဖန္သူေတြအေနႏွင့္ ၁၉၅၄ ခုမွ ဂႏၳဝင္ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္တဲ့ အီတလီသို႔ခရီးတစ္ေခါက္ (Journey to Itlay) ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေဖာ္ျပၾကပါသည္ ။ ( သည္ဇာတ္ကားဟာ အီတလီျပည္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္လာရင္း အစက အရာရာအဆင္ေျပေနဟန္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၾကျပီး ကြားရွင္းဖို႔အထိေရာက္သြားတဲ့ စိတၱေဗဒခရီးကို ေဖာ္က်ဳးထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားျဖစ္ပါသည္ ။ )

     ဇာတ္ေၾကာင္းဟာ ဘာမွမဟုတ္သလိုရွိေပမယ့္ ခပ္ဆန္းဆန္းပါ ။ ျပင္သစ္လူမ်ိဳး အီတလီမွာ ေလာေလာဆယ္ေနထိုင္ဟန္ရွိျပီး ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေပးထားမခံရတဲ့ သားသည္အေမ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ ျဗိတိသွ် အႏုပညာေဝဖန္ေရးသမား တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ေန႔တာေတြဆံုၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါ ။ ေဝဖန္ေရးသမားဟာ "တရားဝင္မိတၱဴ" လို႔အမည္ေပးထားတဲ့ သူ႔ရဲ့စာအုပ္ အီတာလ်ံဘာသာျပန္မိတ္ဆက္ပြဲအတြက္ေရာက္လာ တာျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါ၏ ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔တိတိပပ မသိရပဲ သည္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကပါသည္ ။ သည္လိုႏွစ္ေယာက္သား မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ စကားေျပာၾကရင္းမွ ၊ဇာတ္တစ္ဝက္ေလာက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၅ႏွစ္ၾကာလက္ထပ္ထားၾကတဲ့ လင္မယားအျဖစ္ အထင္မွားခံရသည္ကစ အဲသည္ခံစားမႈဟာ ဆက္လက္စီးကူးျပီး အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာမ်ားကို အေျခတင္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အဆင့္ေရာက္လာပါ၏ ။ သည္လိုဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးၾကား ဒြိဟျဖစ္ဖြယ္ဆက္ဆံေရးကို တင္ျပရင္း သူတို႔ဟန္ေဆာင္တမ္းကစားေနၾကတာလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခါးသီးတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေမ႔ေဖ်ာက္ထားၾကတဲ့ ၊ ၁၅ႏွစ္ၾကာ အိမ္ေထာင္သက္ရွိၾကတဲ့ တကယ့္လင္မယားေတြလားဆိုတာ ၾကည့္သူကို အတိအက်အေျဖေပးမထားပဲ ခ်န္ရစ္ပါသည္ ။

     ခံစားမိသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သည္ဇာတ္ကားရဲ့ အဓိကတင္ျပခ်က္ေတြလို႔ က်ေတာ္ယူဆတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အစစ္ႏွင့္ မိတၳဴအၾကားတန္ဖိုးထားမႈ ကြာျခားပံု ၊ အိမ္ေထာင္ေရးအေပၚ အဆိုးျမင္စိတ္ ၊ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုမႈ ၊ ကိစၥတစ္ရပ္ အေပၚအဘက္ဘက္မွ ရႈျမင္သံုးသပ္တင္ျပျခင္းျဖင့္ ပို၍သိသာေစေသာ အျမင္တစ္ရပ္ကို ေဖာ္က်ဴးျခင္း စတဲ့အခ်က္ေတြပါ ။ သည္အခ်က္ေတြ အေပၚ နားလည္မိသလို သံုးသပ္တင္ျပသြားပါမယ္ ။

     ရုပ္ရွင္တစ္ကားဟာ အမွန္တရားအတြက္ ေမးခြန္းထုတ္ေစျခင္းျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုၾကပါသည္။ သည္အတိုင္းဆို သည္ရုပ္ရွင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေမးခြန္းမ်ားစြာကို ခ်န္ထားရစ္ပါသည္။ အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းရွိရာမွာ ဘယ္အပိုင္းဟာ အျဖစ္မွန္လဲ ၊ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ဦး စလံုးမွာ ဘယ္သူက ဟန္ေဆာင္ေဆာ့ကစားေနၾကတာျဖစ္မလဲ ၊ ႏွစ္ဦးစလံုးပဲလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျပိဳက္နက္ျဖစ္တည္မယ့္ စံုတြဲႏွစ္တြဲကို တစ္တြဲထဲမွာ ပူးကပ္ျပီးတင္ျပခ်င္တာလား ၊ ဇာတ္လမ္းအစမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ မူရင္း ေကာ္ပီ အေပၚတန္ဖိုးထားမႈ ျခားနားျခင္းကိစၥေတြဟာ ဇာတ္တစ္ခုလံုး ကို ဘယ္လိုကုိယ္စားျပဳခ်င္တာလဲ။ ေမးခြန္းေတြဟာ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိ ။ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ကီရာရိုစတမ္နီအင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ မိတၱဴအေၾကာင္း အခုလို သူကေျဖပါသည္ ။

မိတၱဴတစ္ခုဟာ မူရင္းနဲ႔ေတာ့ တစ္ထပ္ထည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ ။ တန္ဖိုးထားပံုျခင္းလည္း တူႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပမယ့္လည္း မိတၳဴဟာတန္ဖိုးမဲ့တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မဆိုႏိုင္ျပန္ဘူး ။ မိတၱဴတစ္ခုရွိျခင္းရဲ့ တန္ဖိုးဟာ မူရင္းကိုညႊန္ျပေပးေနလို႔ပဲ ။ မူရင္းဆိုတဲ့ စံဟာရွိရမယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ တန္ဖိုးထားမႈအေပၚမူတည္ေသးတာပဲကိုး ။
     သည္အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြးၾကည့္ရမယ္ဆို မိတၱဴဆိုတာ ကိုယ္မရႏိုင္တဲ့ အစစ္ရဲ့ အရိပ္အေယာင္လို႔ အဓိပၸာယ္ေကာက္လို႔ ရႏိုင္ပါသည္ ။ တန္ဖိုးထားမႈအေပၚ မူတူတည္ျပီး မိတၱဴတစ္ခုရဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ လူကိုလိုက္ျပီးကြဲလြဲႏိုင္ပါသည္ ။ သည္အခ်က္ကို ဇာတ္ကားမွာ အမ်ိဳးသမီး၏ ညီမျဖစ္သူ႕အေၾကာင္း စကားစပ္ေျပာခန္းမွာ ေတြ႕ရပါသည္ ။
ကိုယ့္အထင္ မင္းခဲအိုမွာ ျပစ္ခ်က္ေတြရွိႏိုင္ေပမယ့္ သူဟာ မူရင္း (စံျပ)ပဲ .. ဘာေၾကာင့္လဲဆို မင့္ညီမက သူကို မူရင္းအျဖစ္ပဲျမင္တာကိုး ။
     သာမန္အားျဖင့္ေျပာရရင္ လူတိုင္း တင္ျပပုံအရ စံုတြဲေတြတိုင္းဟာ စံအျဖစ္တည္ေနတဲ့ မူရင္းကိုပဲေမွ်ာ္မွန္းတတ္ၾကသည္ ။ သည္အတြက္ပဲ အႏုပညာသေဘာအရ မူရင္းႏွင့္ မိတၱဴတို႔ရဲ့ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈသေဘာကို လူသားေတြရဲ႕ဆက္စပ္ပက္သက္မႈသေဘာတရားႏွင့္ ထင္ဟတ္ျပတယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါမယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခုမွေတြ႕ၾကတဲ့ စံုတြဲဟာ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ၁၅ႏွစ္ၾကာလက္ထပ္ထားတဲ့ စံုတြဲႏွင့္ ထပ္တူ ခံစားႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ၾကည့္ရင္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္ ။ လူေတြဟာ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို သူတို႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတိုင္းယံုၾကည္ျပီး ခ်ဥ္းကပ္တတ္ၾကပါသည္ ။ သည့္အတြက္လည္း အခ်စ္ဆိုတာ လူႏွစ္ဦးႏွစ္ေယာက္ၾကား ခံစားနားလည္မႈ လြဲေခ်ာ္ျခင္း သက္သက္ရယ္လို႔ ဖန္းတီးသူကဆိုပါသည္ ။ လူသားခ်င္း ပက္သက္ဆက္ႏြယ္မႈတိုင္းတြင္ တာဝန္သိမႈရွိရပါမည္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သည္လိုဆက္ႏြယ္မႈကို ဘယ္ေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမဲ့ပါေစ မူရင္းစံတစ္ခုအျဖစ္ျမင္တတ္ၾကသည္ ။ သည္လိုယံုၾကည္ျပီး စြဲကိုင္တတ္ၾကသည္ ။ သို႕ေသာ္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သည္အျမင္ဟာတစ္ျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးလာျပီး မိတၱဴကို မိတၱဴအျဖစ္နဲ႔ပဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း ျမင္တတ္လာပါသည္ ။ အျဖစ္မွန္ကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ အင္မတန္ခက္ခဲပါသည္ ။ သည္လိုနဲ႔ပဲ အမွန္တရားေပၚလာခဲ့ျပီး လက္ခံဖို႔ျငင္းဆန္ရင္း လူသားဆက္ဆံေရးဟာ ပ်က္သုန္းတတ္ၾကစျမဲမဟုတ္ပါေလာ။
    
     ေနာက္ျမင္သာထင္ရွားတဲ့ တင္ျပခ်က္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး (လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္း ႏွင့္ သားသမီးပြားစီးျခင္း ကိစၥႏွစ္ရပ္စလံုး ) အေပၚ အဆိုးျမင္ျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္ ။ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္တို႔ အလည္သြားၾကတဲ့ေနရာဟာ ၾကင္စဦးေမာင္ႏွံတို႔ သစၥာျပဳတိုင္တည္ရာ၊ အလွဓာတ္ပံုရိုက္ရာ ျမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္ပါသည္။ သည္ ခ်စ္သစ္စေမာင္မယ္မ်ားကို ျဖတ္သြားေတြ႕ၾကံဳရင္း အိမ္ေထာင္ေရးအေပၚ အဆိုးျမင္စိတ္ကို ဇာတ္ေကာင္အေျပာေတြနဲ႔ခ်ျပသြားပါသည္ ။ ၾကင္စဦးမွာျဖစ္တည္တဲ့ အခ်စ္ဒီေရသစ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ တကယ့္အိမ္ေထာင္ေရးဘဝမွာ ဘာမွအသံုးမဝင္ေၾကာင္း ၊ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုင္တာ ဇနီးမယားေပၚ ၊ ခင္ပြန္းအေပၚ ၊ သားသမီးအေပၚ အလိုမက်ရမႈမ်ား ၊ မိသားစုဝင္အခ်င္းခ်င္းနားလည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း ၊ အဖိုသတၱဝါေတြရဲ့ အလုပ္အေပၚတစ္စိုက္မက္မက္ရူးသြပ္မႈ ႏွင့္ အမမ်ားအတြက္ ဖိုသတၱဝါ၏ေဖးမနားလည္ေပးမႈ ယုယခ်စ္တုန္႔တင္ခံရမႈကို ေမွ်ာ္ေစာင့္ရတဲ့ ဝိေရာဒိ စတာေတြကို တစ္ကားလံုး စကားေျပာခန္းေတြနဲ႔ အထင္အရွားျပသြားပါသည္ ။
 
"ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုဟာ သူတို႔ဘဝနဲ႔သူေနၾကတယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘဝနဲ႕ ေနတယ္ ။ သူတို႕လည္း သူတို႔ဘာသာစကားကိုေျပာၾကမယ္ ... ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ့သာသာစကားကိုပဲေျပာမယ္ .. ဒါဟာနားလည္ေပးလို႔ ရတယ္မဟုတ္ဘူးလား..."

"ဟုတ္တယ္ ရွင္က ရွင့္ဘဝနဲ႔ေနတယ္ ၊ သူက(သားျဖစ္သူကို ရည္ညႊန္း) သူ႕ဘဝနဲ႔ေနတယ္ ... ခက္ေနတာက ရွင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကၽြန္မဘဝကို စြက္ဖက္ေနၾကတာပဲ..."
     ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကီရာရိုစတမ္နီရဲ့ ရုပ္ရွင္ေဗဒ ၊ ဇာတ္သြားအလာတင္ျပမႈေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္ပါသည္ ။ တစ္ကားစလံုးကို အေရာင္၏ ဘက္ညီမႈအခ်ိဳး ၊ ေနာက္ခံေဒသ အလွအပမ်ား ၊ ေျမာက္ျမားစြာေသာ နိမိတ္ပံု ရိုက္ခ်က္မ်ားနဲ႔ တင္ျပသြားတာျဖစ္ပါသည္ ။ အထူးသျဖင့္ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်မိတဲ့ frame တစ္ခုကအေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါသည္ ။

                                                                         
     မဂၤလာေမာင္ႏွံတို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကေလ့ရွိေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ စံုတြဲကိုျပရင္း frame ရဲ့တစ္ျခမ္းဘက္မွာ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္မသိ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့ သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ေစာင့္ေနတာကိုျပတဲ့ အခန္းပါ ။ သည္အခန္းမတိုင္ခင္က ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသားဟာ အိမ္ရာထူျခင္းရဲ့ တဒဂၤေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ၊ ေနာက္ၾကာရွည္စြာ စိတ္ညစ္ညဴးရမယ့္အေၾကာင္းကို ဦးစားေပးေျပာေနခဲ့ျပီး ၊ သူ႕ကိုအတင္းလားေခၚတဲ့ မဂၤလာစံုတြဲနဲ႔ အတူဓာတ္ပံုတြဲရိုက္ေနဆဲမွာ... သည္ ငိုေနတဲ့သတို႔သမီး (ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔လဲမသိရ) ကို တည့္သြင္းရိုက္ျပတာဟာ ခံစားသူကို ထိထိေရာက္ေရာက္ၾကီး ထုိးႏွက္ႏိုင္ပါသည္ ။


     တစ္ဖန္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးၾကား နားလည္မႈေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ဘုရားေက်ာင္းက တစ္ဦးကိုတစ္ဦးမွီတြယ္ထြက္လာတဲ့ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးလင္မယားကို ( အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ျမင္ေယာင္တတ္တဲ့ မူရင္းစံျပနိမိတ္ပံု ) တြဲျပတဲ့ အခန္း စတာေတြကလည္း ထိေရာက္မႈရွိလွပါသည္ ။ တဖန္ ဇာတ္သိမ္းခါနီးမွာ ေလွကားရင္းမွာထိုင္ရင္း မိန္းမလုပ္သူက အမ်ိဳးသားကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္က မဂၤလာဦးမွာ သူတို႔တည္းခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္ေလးကို မွန္းျပီးေျပာၾကည့္ဖို႔ ပူဆာသည္ ။ အမ်ိဳးသားက စိတ္မပါတပါႏွင့္ ဟိုသည္ညႊန္ျပရင္း အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ထိုင္ေနတဲ့ ေလွကားထက္က ေနရာျဖစ္ေနတာကို သိလိုက္ရ၏ ။ ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြရဲ့ လ်စ္လ်ဴရႈတတ္သည့္ ၊ မျမင္တတ္သည့္ လူသားဆန္တဲ့ အားနည္းခ်က္တစ္ရက္ကို ဖန္တီးသူက ပါးပါးေလးျပသြားျခင္းလို႔ ခံယူမိပါသည္ ။

     "တရားဝင္မိတၱဴ" ဟာခံယူသူ႕အေပၚမူတည္ျပီး အဓိပၸာယ္ယူပံု ၊ သက္ေရာက္ပံုေတြ မ်ိဳးစံုျဖစ္မည္လို႔ ယံုၾကည္ပါသည္ ။ ဒါသည္ပင္ အႏုပညာတစ္ရပ္ရဲ့ စြမ္းအားမဟုတ္ပါေလာ ။ ဒါ့အျပင္ သရုပ္ေဆာင္ေတြ၏ ပညာကိုလည္း တအံတၾသေတြ႕ရပါေသးသည္။ အထူးသျဖင့္ အဓိကဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ ဂ်ဴးလိယက္ဘီႏိုခ်ီ၏ မ်က္ႏွာအမူအရာ ၊ ကိုယ္ဟန္ စသည္တို႔မွာ သရုပ္ေဆာင္အႏုပညာ၏ အေကာင္းဆံုးအဆင့္ဟုပင္ေျပာႏိုင္ပါသည္ ။ သည္ရုပ္ရွင္နဲ႔ ကီရာရိုစတမ္နီဟာ ဘဝ၊ အႏုပညာ ၊ အခ်စ္ ၊ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ စတာေတြကို အစြန္းကုန္ခ်ျပသြားပါသည္ ။ အားလံုးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိေသးပါ ။ သို႔တိုင္ ဘဝျဖစ္တည္မႈရဲ့ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုး ၊ စံအျဖစ္ထားခ်င္ၾကတဲ့ အခ်စ္ရဲ့ လက္ေတြ႕သေဘာအရ မတည္ရွိမႈ ၊ ေၾကမြပ်က္ျပဳန္းလြယ္တဲ့ လူသားခ်င္းဆက္ဆံေရး ၊ အဆိုးဆံုးခါးသီးမႈမ်ားမွာေတာင္မွ တစ္ဒဂၤအားျဖင့္ၾကည္ႏူးရမယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုသတိရႏိုင္ေသးျခင္း ၊ ခ်စ္သူရဲ့ သက္ျပင္းတစ္ရႈိက္ ၊ ပုခံုးေပၚလာတင္တဲ့ လက္တစ္ဖက္ရဲ့အားအင္ စတဲ့ ေသးဖြဲတဲ့အျပဳအမူေတြရဲ့ အားၾကီးတဲ့ စြမ္းအား စတာေတြကိုေတာ့ သိျမင္ႏိုင္ပါေသးသည္ ။ သည္ဇာတ္ကားဟာ အႏုပညာစစ္စစ္လက္ရာတစ္ခုျဖစ္ျပီး တကယ့္ဘဝရဲ့ ခံစားမႈေဝဒနာကို ထင္ဟပ္ျပႏိုင္တဲ့ တရားဝင္မိတၱဴတစ္ခုလည္း ျဖစ္ျပန္ပါသည္ ။ 

     ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ပုဂၢလိက ခံယူသူကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ မေမ့ႏိုင္ေသာ စကားေျပာတစ္ခြန္း ကိုေျပာျပခ်င္ပါသည္ ။ ယင္းမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ အိမ္ေထာင္ေရးလက္ခ်ာ ရွည္ၾကီးမွာ တစ္ခြန္းျဖစ္ပါသည္ ။ သူေျပာတာက တိုတုိေလးပဲျဖစ္သည္ ။

" စံေတြေနာက္ကိုလိုက္ရင္း မင္းဘဝကို ျဖဳန္းတီးမပစ္ပါနဲ႔ .. ၊ ဒါဟာ ထံုလြန္း တုံးလြန္းရာ ေရာက္ပါတယ္... "
Aung Phyoe
(ဇူလိုင္ ၂၇ ၊ ၂၀၁၂ ။ 2:32AM)

စာကိုးစာရင္း(အက်ဥ္း)
1. "Certified Copy: At Home and Abroad" By Godfrey Cheshire
2. "Ceritifying the Copy; An interview with Abbas Kiarostami" by Aaron Cutler